Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Out of this nettle, danger, we pluck *

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Toen Elle zag dat Eros bij een graf zat, wou ze alles behalve hem storen. Ze wist hoe emotioneel mensen konden zijn op zulke moment en vaak wouden ze het liefst alleen zijn. Dat wou zij het liefst toch zijn op zulke momenten. Elle had geen idee wat te doen. Moest ze gewoon naar huis gaan en de jongen hier aan zijn lot overlaten? Zij was hem immers hiernaartoe gevolgd en hij wou haar hier waarschijnlijk niet eens. Elle's oog viel toen op het kleine gebouw dat aan de rand van de begraafplaats stond. Ze was er al een keer eerder binnen geweest en vond dat het een beetje een morbide gebouw was. Hoewel dat nu ook weer niet zo erg was, aangezien het op een begraafplaats stond, waar alles een beetje morbide was. Ze begon te lopen richting het gebouwtje, blij toen ze er eindelijk was, aangezien ze kon schuilen onder een afdak. De regen had er voor gezorgd dat haar schoenen helemaal doordrenkt met water waren. Nog iets dat ze haatte aan de regen. Ze probeerde dan ook de positieve dingen er van in te zien. Hoewel zij vond dat het enkel de geur was, die zich nu al in elke mogelijke richting zich verspreid had. Ze besloot dat ze niet langer in de regen wou blijven staan en probeerde de deur van het kleine gebouwtje te openen, maar ontdekte al snel dat die op slot zat. Waarschijnlijk werd die enkel opengedaan bij ceremonies en begrafenissen, iets wat nu duidelijk niet aan het gebeuren was. Elle keek even rond op de begraafplaats. Dit was één van de weinige plekken in het kleine stadje, waar ze eigenlijk amper kwam. Iets dat vreemd was, aangezien dit de plek waar haar vader was, sinds een tijdje geleden. Elle had zichzelf er gewoon nooit toe kunnen zetten om naar deze plek te komen. Vandaag was het dan toch gebeurt, hoewel ze nog steeds niet bij haar vader's graf was geweest. Ze vond zichzelf er zwak door, maar toch wou ze niets doen om dat te veranderen. Ze zei altijd tegen haarzelf, dat ze het zou doen als ze er klaar voor was en dat was ze nog niet. Elle wist zelfs niet of ze er ooit klaar voor zou zijn, maar dat zou ze pas later te weten komen. Ze leunde zachtjes tegen het muurtje van het gebouw. Nog steeds had ze geen idee of Eros wel wou dat zij op hem wachtte. Hij was immers van plan geweest hier alleen naartoe te komen, maar Elle had het gevoel dat dit het juiste was om te doen. Ze vertrouwde wel vaker op haar gevoel en dat pakte meestal goed uit, al was dat niet het geval tijdens chemie, toen ze het gevoel had dat ze wel wat meer natrium kon toevoegen aan hun mengsel. Elle moest lachen bij de herinnering, maar die werd al snel verdreven uit haar hoofd, toen ze zich besefte dat ze op het kerkhof stond. Een plek waar je alles deed behalve lachen.
@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De tranen die over zijn wangen gleden voegde al snel in met de druipende regen. Hij nam niet eens de moeite om deze weg te vegen, wetende dat ze daarna toch wel weer zouden verschijnen. "I know this isn't really my first time visiting the grave, but it's my first time talking to you. I can explain though, I was really scared. I didn't know what to say. Woudl you guys know? I mean what do you really say to a grave stone? It's not like someone's going to be talking back to me," een zachte, verdrietige grinnik verliet even zijn mond en hij schudde klein zijn hoofd. "I've been traveling. I've even been to Europe, had a foster family there, multiple actually. None of them realy wanted to keep me. Which I completely understand, I wasn't very easy. As I kept getting older it kept getting harder to find people who wanted to adopt me. Who'd want a teenage boy with a traumatic past? I know I wouldn't want that. Many people also got really annoyed with the fact I don't really do well with women. I guess I can blame the past for that. Though I have forgiven you mom, I just don't do well with other, older women. Turns out that might still be a fear of mine. That really didn't help in finding me a family. I'm now the foster child of two men. They're really really nice, bt we don't really go well together. Though we've made a deal, I'm still their foster son, but I don't live with them. I'll still go to all the family things though, Christmas, birthdays, easter, all those types of things. They give me money to pay for rent and food, it's really nice of them. They're the reason I can come here now." Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was zijn nieuwe 'vaders' echt heel erg dankbaar. En ook al gingen ze niet zo goed samen als ze in hetzelfde huis woonden, was hij blij dat deze mannen hem hadden geadopteerd. Ze waren zeker beter dan veel van de andere adoptie ouders. Het geluid van donder klonk toen plots waardoor Eros opschrok. "I guess that's my cue to go. I'll see you guys soon again. Maybe not tomorrow, but definitely soon." Knikte hij en hij stond voorzichtig weer op. Er waren vlekken gekomen op zijn broek, maar hier trok hij zich voor nu gewoon niks van aan. Met zijn inmiddels ook al doorweekte mouw veegde hij de tranen van zijn wangen en hij nam heel diep adem. Zijn blik landde toen op Elle die bij het kleine gebouwtje stond en hij kon het niet laten zwak te glimlachen. Al wist hij niet zeker waarom ze gebleven was, hij vond het best fijn. Voorzichtig liep hij toen maar naar haar toe. "I'm sorry I didn't tell you the truth."

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Elle keek gefascineerd naar een bliksem die waarschijnlijk heel wat kilometers verder insloeg, wetend dat er niet veel later wat donder zou volgen. Ze had geleerd dat de bliksem eerst insloeg, omdat licht sneller reisde dan geluid, maar verder wist ze eigenlijk niet veel over het meest voorkomende natuurverschijnsel. Ze had er wel eens wat dingen over gelezen, maar had geen hersencapaciteit gehad om het ook echt te kunnen opslagen. Dat vertelde ze zichzelf toch altijd over dingen die ze vergat. Elle werd opgeschrokken van de donder, waarvan ze wist dat hij kwam. Haar blik viel niet veel later dan ook op Eros die in haar richting kwam. Ze had geen idee of hij het zou appreciëren dat ze op hem gewacht had, maar dat zou snel duidelijk worden, wanneer hij bij haar stond. Elle haarde lichtjes haar schouders op bij zijn excuus. "I probably wouldn't have told you either." Dat meende ze ook echt. Ze nam het hem ook helemaal niet kwalijk, hoewel ze door hem wel voor de eerste keer sinds haar vader's dood op de begraafplaats was terecht gekomen. Veel mensen zouden waarschijnlijk elke dag het graf van hun geliefden bezoeken. Om hunzelf te troosten of met hen te praten. Elle had geen idee waarom mensen het deden, Ze waren immers dood en dat zouden ze blijven. Waarom zou je tegen een graf praten, het was niet alsof ze je konden horen. Elle zat te denken dat het iets stom was om te doen, maar moest wel toegeven dat zij net hetzelfde deed. Ze kwam dan niet op het kerkhof, maar ze ging wel elke dag in de tuin zitten, die haar vader met veel liefde had opgebouwd. Meestal zei ze niets en las ze gewoon een boek, maar soms, als ze haar moeder al een lange tijd niet had gezien en het een tijdje zwaar had, dan praatte ze. Niet bepaald tegen haar vader. misschien hoopte ze dat hij haar zou horen, hoewel dat onmogelijk was, aangezien hij dood was,. Maar Elle had het gevoel dat haar vader voort leefde in de bloemen die hij altijd verzorgt had. Misschien was dat de reden dat Elle haar vader niet was komen opzoeken. Ze wou liever de versie van haar vader die in de bloemen voort leefde, dan de versie die op een begraafplaats tussen andere lijken lag. Ze schudde de ietwat morbide gedachten van haar af en probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren. Iets dat vrij moeilijk ging, aangezien er niet echt iets was waar ze vrolijk van zou kunnen worden. "Do you want to go? Graveyards creep me out." Elle probeerde het te zeggen, alsof ze het eng vond, om de echte reden te verbergen. Ze wou hier niet langer blijven, omdat ze dan te dicht bij haar vader was, iets waar ze nog niet klaar voor was geweest.
@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Klein haalde hij zijn schouders even op. Hij voelde zich echter nog wel gewoon slecht over het liegen, dat deed hij namelijk niet graag. "I was still lying. Not a very great first impression." Zei hij nonchalant. Al voelde hij zich er wel zo over. Het was echt geen goede eerste indruk, niet dat hij er zeker van was dat hij na deze dag dit meisje ooit nog zou zien. Alhoewel, het stadje waar ze in woonde was totaal niet groot. Als hij haar leeftijd correct had geschat was ze ongeveer zijn leeftijd, dus dan zou het zelfs nog kunnen dat ze in de zelfde klas zaten op de school waar hij maandag zou beginnen. in dat geval was het maar goed dat hij sorry zei, hij wilde niet meteen al een slechte reputatie krijgen. Normaal maakte het hem niet echt uit, maar hij was van plan om hier te blijven wonen, hij zou niet zomaar weer weg gaan. Hij bleef tegenover haar staan, geen moeite genomen om bij haar te schuilen van de regen. Hij vond regen juist wel fijn. Mensen zagen het vaak als depressief weer, saai en droevig. Maar hij vond het juist rustgevend weer. Al vond hij het geluid van stromend water vaker rustgevend. Hij hield het meeste van regen als hij in een tent zat, dat je de regendruppels zachtjes kon horen tikken tegen het tent doek. Dat was echt een fijn geluid vond hij. Daar kon je hem instant mee kalmeren. Haar woorden haalde hem uit zijn gedachte en hij keek even op naar haar. Hij knikte toen ze dat zei. "Yeah let's go. Graveyards aren't a very nice plays to be." Knikte hij instemmend. Hij was er ook niet graag, maar hij voelde zich nu hij het kon er gewoon verplicht toe om het graf te bezoeken. Hij kwam verder echter echt niet graag op begraafplaatsen. Zelfs als hij er moest langs rijden vond hij het al lastig. Sowieso omdat de redenen van heel veel mensen hun verdriet op een begraafplaats lagen, maar ook omdat er heel veel dode mensen in de grond lagen, wat logisch was voor een begraafplaats. Maar je liep daar gewoon soms over lijken heen en dat gaf hem absoluut geen fijn gevoel. Die gedachte gaf hem zelfs de kriebels. Hij was dan ook best blij toen ze weer vertrokken van de begraafplaats.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Elle was blij dat ze eindelijk kon vertrekken van de begraafplaats. Toen de twee naar de poort aan het stappen waren, liet Elle haar blik over de graven gaan. Ze bleef even hangen bij die van haar vader, maar richtte haar aandacht al snel weer op Eros. Ze had zoveel vragen voor hem, dingen die ze over de mysterieuze jongen te weten wou komen, maar ze wist dat ze hem niet gewoon even kon gaan ondervragen. Elle was al te weten gekomen dat hij hier nieuw was, maar ze wou weten waar hij vandaan kwam, hoelang hij zou bleven, of hij wel zou blijven, wie die persoon op het graf was geweest en waarom die zo belangrijk was. Ze wist immers dat ze dat niet zomaar kon vragen, wie deed dat immers bij een vreemde. Elle schatte dat hij ongeveer even oud was als zij. Waarschijnlijk zaten ze op dezelfde school, aangezien er maar één was in de kleine stadje en misschien zelfs in dezelfde klas, al was ze daar niet helemaal zeker van. De vragen in haar hoofd begonnen zich te vermenigvuldigen, dus Elle besloot om niet met ze allemaal te blijven zitten. Ze had immers geen zin een awkward stilte en de enige manier om dat op te lossen,w as om een gesprek te beginnen. "For how long are you planning on staying here?" Vroeg Elle uiteindelijk, ze had niet goed geweten met welke vraag te beginnen, maar dit was dan haar keuze geweest. "It's not like this is the place you dream to live." Zuchtte Elle, denkend aan alle plekken die ze zo graag wou bezoeken. Veel van haar vrienden reisden naar het buitenland, vaak zelfs naar Europa of Afrika. Zijzelf was nog niet eens buiten dit kleine stadje geweest. Ze had altijd verre reizen willen maken, maar dat was nooit mogelijk geweest doordat ze nooit veel geld op overschot hadden gehad. Nu haar vader was gestorven, hadden ze al helemaal een tekort aan geld. Elle dacht even na over waar hij vandaan zou kunnen komen. Uit zijn eerder gesproken woorden, kon ze afleidde dat hij hier ooit al eens eerder was geweest, al veronderstelde dat het niet echt een lang verblijf was. Ze kende hem immers niet en in dit kleine stadje, kende Elle zowat iedereen. Ze besloot ook daarnaar te vragen, al had ze het gevoel dat ze een beetje als een freak begon over te komen. "So, were do you come from?" Elle was oprecht nieuwsgierig. Ze hield er immers van wanneer mensen vertelden over de plekken waar ze geweest waren. Zo kon ze tenminste nog een beetje beleven, ook al wist ze dat ze die plek zelf nooit kon gaan bezoeken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een stilte heerste tussen de twee toen ze de begraafplaats af liepen. Eros begon zich net een beetje oncomfortabel te voelen in de best lange stilte toen het meisje, wiens naam Elle was, dacht hij toch, begon te praten. Haar vraag liet Eros denken, en al zeker de opmerking die er na kwam zetten zijn hersenen aan de gang. Hij wilde hier het liefste voor altijd blijven, maar hij kende zichzelf en hij wist dat hij verveeld zou raken. Hij was inmiddels zo gewend aan het reizen dat hij niet zeker was of hij na zijn middelbare school hier echt nog kon blijven. Hij zou zich dan gaan vervelen. Hij zou uiteindelijk waarschijnlijk toch weer gaan reizen. Daarvoor zou hij nu al geld voor moeten opsparen. Al was hij bijna zeker dat zijn pleeg vaders het hem ook met liefde zouden geven. Dit wilde hij echter liever niet, hij zou het niet goed kunnen aannemen. "I don't know, as long as I can. Living here was actually a dream of mine for a very long time." Gaf hij eerlijk toe en hij kon het niet laten zwak te glimlachen. Hij snapte natuurlijk ook wel dat voor iemand die hier al heel haar leven woonde het erg saai kon zijn. Maar de reden dat dit zijn droom plek was om te wonen was niet gewoon omdat hij de stad erg mooi vond of interessant, want het was zo mooi en interessant als een grijze knoop. Maar hij voelde zich alsof hier wonen hem dichter bij zijn biologische familie zou brengen. Hij voelde zich al meer verbonden met hen. Maar dat kon ook gewoon in zijn hoofd zitten. Bij haar volgende vraag verscheen er een zwakke glimlach rond zijn lippen. "Well I was born here, but I came here from Manhattan. I only lived there for about two weeks though." Zei hij nonchalant, alsof het niks was. Want voor hem, was het ook werkelijk niks. Manhattan was zeker een van de minst spannende plekken waar hij allemaal heen was geweest. Hij verbleef zelfs een tijdje in Rusland, Manhattan was dan echt tien keer niks.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Elle was lichtelijk verbaasd toen hij vertelde dat het zijn droom was geweest om hier te wonen. Ze kon zich immers niet inbeelden dat mensen hier vrijwillig heen zouden komen om een deel van hun leven hier door te brengen. Er was hier nooit iets te doen en als dat wel het geval was, was het toch al erg uitzonderlijk. Haar verbazing werd een beetje minder toen Eros vertelde dat hij hier geboren was. Daardoor kon ze het een beetje meer begrijpen, maar toch had Elle niet het gevoel alsof ze zich in hem kon verplaatsen. Zij wou hier immers zo snel mogelijk weg. Vanaf het moment dat ze is afgestudeerd en genoeg geld had gespaard, had ze zichzelf beloofd een verre reis te maken, misschien zelfs een wereldreis, als dat mogelijk zou zijn met haar beperkte budget. Elle werkte dan ook elk weekend en soms zelfs enkele weekdagen in de plaatselijke winkel. Het verdiende niet erg veel, maar elke euro die ze binnenhaalde, spaarde ze op voor haar droomreis, die ze hopelijk ooit eens kon maken. Toen Eros vertelde dat hij in Manhattan had gewoond -maar niet voor lang- begon Elle het vermoeden te krijgen dat hij al op heel wat plekken was geweest, iets waarvan zij alleen nog maar van kon dromen. Hij zei het alsof het niets was, maar voor Elle leek het best iets groot. "So, I guess you've been to a lot of places." Vroeg ze, proberend haar vermoeden te laten bevestigen. Elle kon mensen vaak goed inschatten, al maakte ze vaak ook wel eens grandioze blunders. Het grootste deel van de tijd had ze vaak wel gelijk over mensen. Ze wist niet echt van wie ze die eigenschap had gekregen, al had ze stiekem altijd gedacht dat het van haar vader kwam. Haar moeder was immers verschrikkelijk slecht in inschattingen maken, zelfs als het over banale dingen zoals recepten ging. Elle had niet echt een idee waar de jongen heen moest. Zij moest naar huis en die weg was ze ook aan het gaan, maar aangezien Eros haar bleef volgen, had ze het vermoeden dat hij daar wel ergens in de buurt moest zijn. Ze besloot Eros er niet naar te vragen, als hij ergens helemaal anders heen moest, kon hij haar dat wel gewoon vertellen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Voor een kort moment dacht hij terug aan alle plaatsen waar hij geweest was. Hij vroeg zich af hoe het zover gekomen koon hebben dat hij zelfs in Rusland belandde. Voor hij een wees werd wist hij niet eens dat Rusland bestond, of dat adoptie ouders hun adoptie kind gewoon ineens mee mochten nemen naar het buitenland.Om hem daar vervolgens weer bij een ander adoptie bureau in te brengen. Het klonk behoorlijk onrealistisch maar hij had al snel geleerd dat de wereld toch behoorlijk onrealistisch was van zichzelf, sinds hij dat inzag verbaasde bijna niks hem meer.
Op haar vraag knikte hij eventjes klein. "Yeah. Yeah I have been to a ot of places," knikte hij toen. Wederom dacht hij terug aan alle plekken. Hij was in zo veel mooie landen en steden geweest en toch was alles wat hij ooit wilde om terug hierheen te komen. Hij weet nog wel goed een van zijn favoriete gezinnen, het waren een man en vrouw die niks met kleine kinderen hadden, enkel had het adoptiebureau steeds alleen maar kinderen van onder de vier, wat dus behoorlijk klein was. Toen werd de dertien jarige Eros daar gebracht en het duurde maar twee weken voor hij weer bij zijn nieuwe gezin zat. De man en vrouw waren zo aardig geweest, ze vertelde hem altijd dat hij als een geschenk van de hemel kwam. Enkel werd de man toen ziek en moest Eros weer weg sinds het te veel zorg was voor de vrouw alleen. Ze had het niet aangekund. Hoewel het een teleurstelling voor hem was begreep hij het ook wel. Hij had er ook geen probleem mee om weg te gaan.
De keren dat hij in andere landen terecht kwam waren niet enkel doordat zijn adoptie gezin verhuisde naar een ander land of op vakantie gingen en hem daar achter lieten. Soms werd hij door weeshuizen overgeplaatst. Als er bijvoorbeeld in een andere streek of zelfs een ander land heel veel vraag was naar wezen werden veel wezen daarnaar over geplaatst zodat ze meer kans hadden om geadopteerd te worden. Uiteindelijk was Eros er toch wel blij mee dat dit alles gebeurt was, hij had er steeds veel verdriet over maar toen hij inzag wat voor kansen hij hiervoor had gekregen, hij mocht zelfs bijna heel de wereld over reizen, toen realiseerde hij zich wel dat hij toch best geluk had gehad. Er waren ook wezen die geadopteerd werden en voor altijd daar moesten blijven, ook al waren het gemene ouders of wat dan ook. Hij had dan geluk gehad dat dat niet gebeurt was en nu zat hij zelfs bij best een fijne familie, ook al was hij niet echt met hen.
Kort dacht hij even na voor hij terug naar het meisje keek. "Have you ever been out of Boring?" vroeg ik vervolgens met een zwakke glimlach. Hij begreep wel hoe saai Boring kon zijn als je er op een lang termijn woonde. Het leek namelijk niet alsof er ooit echt veel dingen gebeurde. Maar hij moest nog maar zien of het echt zo saai was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld