Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Orpgfan1

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
De glimlach die op haar gezicht verschijnt, geeft al reden genoeg waarom dit misschien wel goed is om te doen. Blijkbaar doet het haar goed. Nog even rebels zijn voordat ze wordt uitgehuwd, daarna beginnen al haar verplichtingen pas echt. Ik word meegetrokken naar het toilet toe. "Uh... Yeah... See you tomorrow." zeg ik blozend en loop het toilet in. Nu het afgesproken is en het niet meer terug te draaien valt, verschijnt er een lichte onzekerheid. Wilt ze afspreken omdat ze mij daadwerkelijk mag of om inderdaad nog eens een rebelse daad te verrichten voordat ze vast zit aan één man voor de rest van haar leven? Nee, zo mag ik niet denken. Ze gelooft mij en ziet de persoon die ik echt ben. Daarbij geloof ik niet dat zij zo'n soort persoon is. Zo wel, zit ik nergens aan vast. In dat geval kan ik weer terug rennen naar mijn huis en de komende maanden weer vastzitten in dat hol, al denk ik dat dit wel goed gaat komen. Eenmaal klaar met mijn grote boodschap, verlaat ik het toilet en loop ik terug naar de grote zaal. Hier neem ik weer plaats naast mijn vader en de vreemdeling. "Waar was je nou toch?" vraagt mijn vader geïrriteerd. "Rustig maar, vader, ik was gewoon de weg kwijt geraakt." vertel ik en merk dat er nog weinig eten over is. Ik eet thuis wel weer wat. Ik adem diep in door mijn neus en weer uit door mijn mond. Omdat ik nog nooit op zo'n hofdag ben geweest, weet ik niet wat er nu gaat gebeuren. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze genoot van haar eten en drankje terwijl ze wat gesprekken probeerde mee te volgen tussen haar vader en de gasten. Het was allemaal vrij zakelijk en al snel verloor ze dan ook haar aandacht. De hoofdmaaltijd verdween en al snel kwam het dessert aan, Rosalia's favoriete deel van de maaltijd. Praten doet ze vooral met haar zussen. Ze had hen dan ook al lange tijd niet meer gezien en hoewel Rosalia vroeger nooit goed met hen overweg kon, ze miste het leven in huis. Hoe ze als kinderen samen buiten speelden in de weiden en tuinen van het kasteel. Hoe ze elkaar haren deden of briefjes schreven over hoe hun perfecte man er later uitzag en over hun toekomstige leven. Hoe ze ondanks alle ruzies die ze ook hadden uiteindelijk toch altijd bij haar zussen terecht kwam om uit te huilen en al haar geheimen te delen. Natuurlijk was ze blij voor haar zussen, dat ze uit huis waren en nu hun eigen leven hadden, een gelukkig leven daar was Rosalia zeker van. Ze hadden geluk met de partners die haar vader voor hen had uitgekozen, het waren beide schatten van mannen en Rosalia hoopte maar dat haar vader voor haar hetzelfde zou doen. Wanneer iedereen klaar is wordt de tafel verlaten en verplaatsen de gasten zich allemaal naar de tuinen die nu nog mooier waren in de schemering van de avond. Muziek gespeeld door de hofmuzikanten weerklonk prachtig en al snel begonnen de mensen langzaam met elkaar te dansen. Zelf hield Rosalia enorm van dansen, al vanaf dat ze een kind was kon ze er echt van genieten. Ze voelt een tikje op haar schouder en wanneer ze zich omdraait ziet ze een van de gasten staan. Vaag kwam hij haar bekend voor, vast van vroeger of een van de andere hofdagen. 'Well hello princess, may I take this dance? I came all the way here to see you', vroeg hij haar vriendelijk de hand waarop ze toestemde. Ze kon er maar beter het beste van maken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Het dessert was heerlijk, maar te weinig om mijn maag verder te vullen. Iedereen staat op en de muziek begint. Ik houd van muziek en kan er uren naar luisteren. Om mij heen begonnen allerlei mensen te dansen met elkaar, iets wat ik dan juist weer vreselijk vind. Ik ben geen kluns, maar tijdens het dansen zou je haast denken van wel. Mijn vader is ondertussen een gesprek begonnen met een familie die van ver is gekomen. Ik herken ze, maar waarvan weet ik niet. Ze zullen vast vrienden zijn van vroeger. Ik neem plaats op een stoel naast de hofmuzikanten en kijk naar de sierlijke dansbewegingen van allerlei koppels. Na een tijd zie ik dat Rosalia ook op de dansvloer staat. Het is te merken dat zij degene is die hem leidt, in plaats van andersom. Normaal neemt de man de leiding. Hij zal vast niet de perfecte danser zijn, net zoals ik. Haar bewegingen zien betoverend uit, alsof ze zweeft, zo soepel. Aan de zijkant van de dansvloer, staan de andere mannen die haar hand willen. Ik grinnik. Ze staan in een rij te wachten op hun beurt om ook maar even Rosalia's aandacht te kunnen krijgen. Het is haast zielig om te zien, maar ook ik zal er ook ooit zo bij gaan staan om mijn toekomstige vrouw te krijgen. Na een tijd lang maar wat op deze stoel te hebben gezeten en maar wat rond te hebben gekeken, word het voor mij tijd om eens wat anders te doen. Ik sta op en loop de gang op, weg van de drukte. Hopelijk is deze dag snel voorbij, want ik merk er nou niet bepaald veel van dat mijn naam zogenaamd gezuiverd wordt. Het werkt niet, hoe hard mijn vader het ook probeert. Er heeft, op Rosalia na, nog niemand met mij gesproken deze avond. Ik merk zelfs dat ze hun afstand houden. Het is jammer, maar het was ook zeker te verwachten. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Met wie ze aan het dansen was interesseerde haar vrij weinig momenteel, dat was maar een detail. Ze genoot er gewoon enorm van om te kunnen bewegen op de muziek en even alles los te laten. Voor even sloot ze dan ook gewoon haar ogen, genietend, en haar lichaam liet ze sierlijk bewegen op de prachtige muziek die er door de tuinen weerklonk. Daar bestond de rest van haar avond dan ook voornamelijk uit, dansen, een voor een met de gasten die voor haar gekomen waren. Met de ene kon ze het al wat beter vinden dan met de andere maar dat zou altijd zo zijn. Je kon nu eenmaal niet iedereen mogen maar dat was wel vrij belangrijk bij het kiezen van een partner om een beetje overeen te komen. Het werd al later op de avond en alle gasten begonnen langzaam weg te trekken. Sommigen gasten die van dichtbij waren terug naar huis, anderen bleven gewoon in de gastenruimtes overnachten om niet de hele reis terug te moeten maken. De zijvleugel van het kasteel was toch groot genoeg en ze wist niet precies hoeveel mensen er konden verblijven maar ze wist dat het immens groot was en zelf liep ze er soms nog verloren, dus dat moest wel passen. Ook zijzelf besloot maar naar haar kamer te gaan, het was een lange dag geweest en ze was best moe geworden van al haar dansen en praten. Eenmaal bij haar kamer aangekomen liet ze haar jurk op de grond zakken waarna ze haar nachtjurk aantrok en onder de warme lakens van haar bed kroop. Het voelde heerlijk en lang had ze dan ook niet nodig om in een diepe slaap te vallen, denkende aan vandaag en wat er allemaal gebeurd was. Over hoe het nu met haar verder zou gaan.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
De avond verloopt langzaam. Ik heb een lange tijd nog in de tuinen gestaan en gezeten voordat het tijd was om weer richting huis te gaan. Ik wacht netjes op mijn vader bij de koets en laat hem als eerste naar binnen gaan wanneer hij aankomt. Vervolgens stap ik zelf ook in. Hij kijkt niet al te blij. Mijn naam zuiveren is blijkbaar lastiger dan gedacht. "Zoon, ik heb van alles geprobeerd. Hier en daar waren er mensen die wilde luisteren naar wat ik te vertellen had over je, maar de mensen die er toe doen niet." Een zucht verlaat zijn mond. Aan zijn gezicht is te merken dat hij nogal boos en geïrriteerd is, maar hij zwijgt er verder over. Het verandert toch niks. Voor de rest van de rit is het stil, op een zware ademhaling van mijn vader na. Eenmaal thuis, stappen wij één voor één uit. Een paar dienstmeisjes en mijn moeder staan al klaar bij de ingang van het kasteel om ons op te vangen. "Mijn zoon, vertel mij, hoe was het?" vraagt ze met een enthousiaste toon. Ik bijt op mijn lip. "Het is laat, moeder, kunnen wij hier morgen over spreken?" vraag ik aan haar. Aan mijn houding valt te merken dat het geen succes was en dat merkt mijn moeder meteen op. "Zoals je wilt. Weltrusten. Ik laat nog wel wat naar boven sturen." zegt ze. Zonder nog een antwoord te geven, loop ik de trap op, op weg naar mijn kamer. Ik kleed mij om in een pyjama en zet mijn slaapmuts op. Morgen moet ik er weer vroeg uit om op tijd te zijn in het bos. Ik kan een vrouw zoals Rosalia niet laten wachten. Daarbij zou dat ook niet netjes van mij zijn. Meteen sluit ik mijn ogen, maar in slaap komen gaat nogal lastig. Uiteindelijk, na een halfuur de juiste slaapmanier te hebben gezocht, val ik in slaap. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Het was vroeg in de ochtend, toch was Rosalia klaarwakker. Nadat ze zich had omgekleed was ze zo zachtjes mogelijk de trap afgelopen. Heel het paleis sliep nog, toch moest ze voorzichtig zijn. Moest ze betrapt worden kon ze nog altijd zeggen dat ze naar het dorp zou gaan aangezien ze dat zo vaak deed en niemand daar raar van op zou kijken, al was het natuurlijk wel best vroeg. Haar mantel had ze om haar schouders geslagen en eenmaal klaar verliet ze het kasteel. Het was slechts een korte wandeling tot aan het bos wat aan hun kasteel grensde. Als kind had ze hier veel gespeeld, wel onder toezicht van haar ouders aangezien het wel terrein buiten de muren van het kasteel is. Eenmaal op de afgesproken plek aangekomen wachtte ze geduldig. Ergens twijfelde ze of hij wel zou komen. Ze had het zo fijn gevonden, hun ontmoeting maar hij was best afstandelijk tegenover haar geweest en misschien keek zij een stuk meer uit naar hun ontmoeting dan dat Nahuel dat deed. Nee, zo mocht ze immers niet denken. Hij zou wel komen, hopelijk. Geduldig keek ze om zich heen en een glimlach vormde zich om haar lippen toen ze zag dat de zon langzaam zou opkomen. Het duurde lang in de winter maar toch kon ze er de hele tijd naar blijven kijken. Ze was altijd meer een meisje van het licht geweest en het donker gaf haar dan ook een onprettig gevoel, al kon ze dat niet echt duidelijk beschrijven wat ze er precies bij voelde. Misschien was het geen goed idee geweest om alleen naar het bos gekomen, dat bedacht ze na nog even wachten. Het bos is niet de veiligste plek en haar vader zou zo kwaad worden moest hij erachter komen dat ze op zo een plek alleen geweest was. Het had altijd wel wat in haar gezeten, het rebels zijn maar deze keer voelde het anders. Na gisteren moest ze Nahuel opnieuw zien, ze had geen keuze. Hij had zo een indruk op haar gemaakt en dat kon ze niet zomaar negeren, ze moest hem een kans geven om zichzelf te laten zien.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
De zon die net is opgekomen, schijnt door het raam heen. Ik wrijf in mijn ogen en open ze meteen daarna. Het is vroeg, maar dat is ook de reden dat ik meteen mijn bed uitstap. Vandaag heb ik afgesproken met Rosalia in het bos en dat wil ik niet missen. Het is gevaarlijk en ergens zat dat gigantisch bij mij tegen, maar die spanning voelde ook weer goed aan. Het is rebels, iets wat ik al een lange tijd niet meer heb gedaan. Altijd maar de nette jongen uithouden, terwijl het mij voor geen meter helpt. Nog steeds word ik gezien als een fout door iedereen. Ik ben het zat.
Wanneer ik mijzelf heb aangekleed, sluip ik naar beneden toe om het kasteel te verlaten. "Waar ga jij naar toe, Nahuel?" hoor ik opeens achter mij. Het is de stem van mijn moeder. "Een frisse neus, zoals altijd." antwoord ik snel. "We hebben nog wat te bespreken, jij en ik. Ik wil weten wat er gisteren allemaal is gebeurd." Ik zucht diep en kijk haar aan. "Ik zou het waarderen als we dit gesprek voor vanmiddag kunnen bewaren." Erover praten vind ik sowieso niet fijn. Het is toch wel duidelijk wat er is gebeurd? Zoals gehoopt, laat mijn moeder mij met rust.
Zo snel als ik kan, verlaat ik het terrein wat van mijn ouders is. Het bos is nog een stuk lopen, dus moet ik er volle vaart achter zetten. Met een koets gaan, durf ik niet. Dat zou teveel opvallen, daarbij weet ik niet of degene op de koets het zal doorvertellen aan iemand. Het risico is niet te nemen. Ik begin steeds sneller te wandelen, wat uitloopt op rennen. Haar te lang laten wachten, wil ik niet. Ze is de enige die mij een soort kans wilt geven. Daarbij is het bos niet altijd veilig, haar daar alleen laten staan dus ook niet. Rennend, lukt het mij om nog aardig snel aan te komen bij de afgesproken locatie. Rosalia staat er al, zo te zien. "I'm so sorry. Did you wait long?"

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Geduldig bleef ze wachten en net op het moment dat ze denkt dat hij niet zal opdagen, ziet ze hem in de verte aankomen lopen. Een glimlach vormt zich om haar lippen en met grote passen stapt ze naar hem toe. 'No not that long, it's fine. Don't apologize', zei ze liefjes waarna ze even naar hem keek. Hij was dan toch gekomen en ze wist niet waarom maar ergens vanbinnen maakte het haar enorm blij. Ze wist dat haar vader hier waarschijnlijk enorm boos over zou worden moest hij erachter komen maar dat liet ze even links liggen. Nahuel had iets en al kon ze nog niet benoemen wat, ze wou beslist meer tijd met hem doorbrengen al zou haar vader hem nog niet eens een kans willen geven. Nee, daar moest ze niets eens over nadenken. 'I'm really glad you came', zei ze tevreden en voorzichtig nam ze plaats op een boomstronk die neerlag in de aarde, waarschijnlijk afgebroken door de felle wind of omgezaagd, wie weet. Ze was al een lange tijd niet meer in het bos geweest en het liet haar voor even weer terugdenken aan haar kindertijd. Hoe ze hier met haar zussen gespeeld had toen ze nog klein waren, later op haar paard gereden omdat het voor haar de ideale plek was om te ontspannen. Na de jaren was dat allemaal wat vervaagd, ze kreeg andere verplichtingen waar ze zich aan moest houden al vond ze dat niet altijd even fijn. Soms droomde ze ervan, een normaal leven in het dorp, ver weg van al het adellijk gedoe. Het liefst zou ze gewoon een vrij leven hebben waarin ze volledig kon doen wat ze zelf wou. Een eigen huis kiezen, een job uitoefenen die ze leuk vond, trouwen met een lieve man die ze zelf mocht kiezen en daarmee prachtige kindjes krijgen waarvan ze al helemaal een idee had. Die gedachte schudt ze weg, onmogelijk. Toch zorgde omgevingen zoals het bos er altijd weer voor dat ze ging dromen, hoop hebben dat het zo ooit zou kunnen zijn voor haar. 'I really liked it yesterday, with you. You're different, so am I', zei ze vervolgens lichtjes lachend om haar eigen woorden. Zo was ze nu eenmaal, een beetje apart vergeleken met haar familie. Niet dat ze daarom gaf, het maakte haar anders. Anders op een goede manier.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Het doet goed om te horen dat ze niet lang heeft gewacht op mij. Dat is het laatste wat ik wil. Ze glimlacht, waardoor er ook een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ondertussen hijg ik nogal, aangezien ik het laatste stuk heb gerend. Ik neem plaats naast haar op de boomstronk. Even zitten en uitrusten zal goed doen. Mijn conditie is oké, maar zo te zien, kan het echt wel een stukje beter. "Well, I'm glad you could come, too. Did anyone see you sneak out?" vraag ik aan haar. Ik zelf ben altijd buiten te vinden in de vroege morgen, dus mijn ouders denken sowieso niet raar erover. Daarbij weten ze beide dat ik mezelf niet helemaal op en top voel, vanwege het feit dat iedereen mij nog steeds veracht. Tijd voor mezelf is belangrijk, zeker in deze periode. Het verbaast mij nog steeds hoe Rosalia mij een kans wilt geven, maar het geeft mij wel hoop. Hoop dat het ooit nog goed gaat komen en ik er gewoon weer bij hoor.
"It was nice someone actually wanted to hear me out. That rarely happens." Haar woorden doen mij goed, maar ergens vraag ik mij toch af in welke context ze dit bedoelt. "In what way are you different than others?" vraag ik op een grappige toon, om het niet gemeen over te laten komen. Ik wil haar namelijk niet neerzetten als iemand die precies hetzelfde is als alle andere. Dat zou een beleding zijn voor haar, want zij is niet zoals de rest. Zij is speciaal en het is goed dat ze het zelf ook door heeft. Toch vraag ik mij af hoe zij zichzelf ziet.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze moet zachtjes lachen wanneer ze hem zo hoort hijgen. Dat betekende dat hij zich vast gehaast moet hebben, iets wat ze heel erg lief vond. Wanneer hij vraagt of iemand haar gezien heeft schudt ze lichtjes haar hoofd. 'Nobody saw me, and if they did it's no problem. I always go to the village so my parents are used to it. I love it there. There are so many people and there's always something to do', zei ze lichtjes vrolijk bij het idee alleen al. Het was namelijk haar favoriete plek, zo tussen de mensen. Ze was dan ook erg geliefd in het dorp en iedereen herkende haar meteen bij het horen van haar naam of het zien bij haar verschijning op de markt. Een vrolijke dame die altijd met de mensen bezig was, zo werd ze meestal beschreven. Niet de typische adellijke dame al straalde ze wel erg veel klasse uit en gaf haar zachte persoonlijkheid en kwetsbare uiterlijk haar misschien nog wel meer aanzien. Het maakte haar allemaal niet zoveel uit. 'Ofcourse I want to hear you out. People tell things but it's not always the truth and I really believe in you. You're very kind and honest, you don't see that too often in the families I meet everyday. It's horrible', antwoordde ze. Bij zijn vraag dacht ze even na, het was moeilijk uit te leggen waarom ze zich precies zo anders voelde. 'I just don't fit in my familiy picture. They are all so busy with themselves and keeping our name high. We always need to do what other people say and I'm just not like that. I don't feel better than other people, I don't look down on them. I wish I was one of them. I just want a normal life with a nice little house in the village, a loving and caring husband and lovely children. Not this life that my parents want to give me with a big house and buttlers and all of that. It's not me. You know, I feel like an alien in my own house sometimes. Now I probably need to marry some old, rich man that I don't love.. It's not ok', zei ze lichtjes triest bij het idee. 'But I shouldn't talk about my opinion, it's not like I can have one..'

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Het moet vast fijn zijn om gewoon het dorp in te kunnen gaan wanneer je daar zin in hebt. Ik ben al een lange tijd niet meer in het dorp geweest. De gezichten die mensen trekken wanneer ik langsloop. Ik probeer mij er weinig van aan te trekken, maar het wordt met de dag lastiger. Het gebeurd ook wanneer ik wat probeer te kopen. Zelfs als ik een gigantische fooi geef, doen ze niet eens de moeite om aardig te zijn. Sommige weigeren zelfs dingen aan mij te verkopen. Ik ben nog steeds iemand van een rijke familie die belangrijk is, dus het daadwerkelijke weigeren vind ik altijd nogal heftig. Dat laat weer zien hoe ernstig het wel niet is. Ik zeg er maar niks over tegen Rosalia, dan zal ze vast denken dat ik alleen maar over mezelf kan praten en dus alleen maar zeur over mijn o zo zware leven.
"Your words are so kind. Many rich families can be horrible, indeed. I don't get how they think they are better than everyone else. Just because you have money, doesn't mean you're a better person. I'm glad you're not the same as them." Ik glimlach naar haar. Ze is zo aardig en genereus dat ze mij een kans wil geven. Mijn ouders zijn ook niet als de meeste ouders van de rijke, zeker mijn moeder niet. Natuurlijk probeert ze wel in het plaatje te blijven passen zodat ze nog wel met respect aangekeken wordt door alle andere rijke families, maar ze probeert ook veel haarzelf te zijn. Ze is anders dan de meeste vrouwen waardoor ik zeker tegen haar op kijk. Het doet mij zoveel pijn om haar verdrietig te zien, terwijl ik juist de reden ben dat het meeste verdriet er is. Ooit zal er verandering in komen en misschien is dat moment nu wel hier.
Met volle interesse, luister ik naar wat ze vertelt over zichzelf. "No, your opinion matters!" zeg ik meteen wanneer ze vertelt dat deze toch niet er toe doet. "It's important to show how you feel and what you think! I mean, I understand you'll have to do whatever your father desires, but you can always try to make a change..." Ik zucht. Sprookjes, dat is hoe ik denk over deze wereld. De hoop houden dat het allemaal kan veranderen, wat waarschijnlijk toch niet kan. Het blijft een wrede wereld om in te leven, of je nou arm of rijk bent.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze luisterde naar hem en zijn woorden maakte haar spontaan gelukkig. Ze wist niet waarom maar het was fijn om dat te horen van iemand die net in dezelfde positie zat als zijzelf. Mensen snapten niet hoe zwaar het kon zijn om uit dat soort families te komen. Je moest alles altijd volgens de regels doen, niets volgens je eigen wil. Elke dag moest je blijven presteren en jezelf presenteren om je connecties en partners te kunnen behouden en niet de zakken op de sociale ladder. Status betekende alles en het kon zo gedaan met je zijn door zelfs het maken van een klein foutje. De zon was langzaam aan het opkomen, een teken dat ze elk moment weer naar het kasteel zou moeten terugkeren. Ze zou weer helemaal klaargemaakt worden voor een nieuwe dag waarop alle partijen vandaag apart in een gesprek om de hand van de prinses zouden komen vragen. De meeste jongemannen met hun vaders natuurlijk. Ergens hoopte ze dat ook Nahuel zou komen. Ze wou trouwen met iemand die haar respecteerde en haar mening wou delen, en de lieve, zorgzame kant in Nahuel liet Rosalia echt hopen dat hij misschien die man zou kunnen zijn, al wist ze dat het nooit makkelijk zou worden om haar vader daarvan te overtuigen. 'I love being here with you, but I should really go. I hope I see you and your dad today, please come.. For me', zei ze zachtjes, bijna smekend waarna ze opstond van de boomstronk en hem even aankeek. 'You're special to me, I hope you know', voegde ze er zacht aan toe waarna ze een kusje op zijn wang drukte. Nog even keek ze naar hem waarna ze haar weg uit het bos vervolgde. Moest ze te laat komen en daardoor te laat klaar zijn, dan zou het gedaan zijn met haar uitstapjes buiten het kasteel en zou ze dus helemaal niet meer stiekem kunnen afspreken. Dat wou ze absoluut vermijden, het was namelijk de enige vrijheid die ze nog had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld