Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
morgenstern schreef:
Toen Julian eenmaal uit het huis was, besefte hij pas hoe een grote druk er op zijn schouders had gelegen. Die gleed er nu meteen allemaal af en hij was dan ook meteen wat meer op zijn gemak. Julian stapte enkele minuten lang, aangezien hij liefst zo snel mogelijk een deftige afstand verwijderd wou zijn van het huis. Wanneer hij enkele straten had gewandeld, besloot hij de inhoud van de zak eens te bekijken. Julian wist dat er sleutels inzaten, maar van welk voertuig had hij geen idee. Dat zou hij later nog eens gaan bekijken, nu focuste hij zich op wat er precies in de zak zat. Als eerst zag hij een stapel geld en hoewel het niet uitzonderlijk veel was, was het wel meer dan genoeg voor hem. Ook zag hij de sleutels zitten, maar die liet hij erin zitten. Toen hij verder in de zak keek, zag hij een paspoort zitten en de nodige papieren. Verder zag hij nog een stel messen waar hij om gevraagd had en toen zag hij waar hij al op hoopte. Op het eerste zicht leek het op een gewoon stuk hout, maar Julian wist meteen dat dit ebbenhout was. Hij was er vrij zeker dat hier geen bevestiging voor nodig was, maar toch legde hij zijn vinger tegen een scherp stukje van het hout. Meteen begon die te bloeden en Julian trok zijn hand dan ook meteen weg. Met een glimlach op zijn gezocht, ging hij dan ook terug op weg naar het motel. De tas klemde hij stevig in zijn hand, want die kon hij in geen geval kwijtraken. Hij had al wat gestapt, dus het duurde niet lang vooraleer hij het motel ook echt bereikt had. Meteen begaf hij zich naar de kamer. Ook al had Julian het kunnen verwachten, toch was hij best geïrriteerd toen hij zag dat Rosalie er niet meer was. Julian wist dat er een kans was dat het kon gebeuren, daarom had hij de deur ook op slot gedaan, maar het raam had hij helemaal over het hoofd gezien. Julian besloot haar dan ook te gaan zoeken. Ze stonden misschien niet op de beste voet met elkaar, maar toch gaf hij om Rosalie. Dat had hij altijd blijven doen, ook al besefte ze dit misschien niet helemaal. De spullen die hij zonet had gekregen, stopte hij dan ook vlug in zijn valies. Die was niet veel groter dan de duffeltas die hij zonet nog had vastgehad, maar hij was er nu eenmaal aan gewend geraakt. Julian merkte op dat één van zijn t-shirts weg was, maar trok zich er niet veel van aan. Waarschijnlijk had Rosalie die genomen en dus kon het hem niet veel schelen. Al zijn spullen stak hij in zijn tas, waarna hij die op zijn schouder hing en de kamer nog een laatste keer checkte. Eerst zou hij op zoek gaan naar Rosalie en dan zou hij deze verdomse plek verlaten. Hij had hier niets te zoeken en had zin om eens naar de stad te trekken. Julian had nood aan wat actie, sfeer, en mensen. Die kon hij hier zeker niet vinden.
@equalz
Toen Julian eenmaal uit het huis was, besefte hij pas hoe een grote druk er op zijn schouders had gelegen. Die gleed er nu meteen allemaal af en hij was dan ook meteen wat meer op zijn gemak. Julian stapte enkele minuten lang, aangezien hij liefst zo snel mogelijk een deftige afstand verwijderd wou zijn van het huis. Wanneer hij enkele straten had gewandeld, besloot hij de inhoud van de zak eens te bekijken. Julian wist dat er sleutels inzaten, maar van welk voertuig had hij geen idee. Dat zou hij later nog eens gaan bekijken, nu focuste hij zich op wat er precies in de zak zat. Als eerst zag hij een stapel geld en hoewel het niet uitzonderlijk veel was, was het wel meer dan genoeg voor hem. Ook zag hij de sleutels zitten, maar die liet hij erin zitten. Toen hij verder in de zak keek, zag hij een paspoort zitten en de nodige papieren. Verder zag hij nog een stel messen waar hij om gevraagd had en toen zag hij waar hij al op hoopte. Op het eerste zicht leek het op een gewoon stuk hout, maar Julian wist meteen dat dit ebbenhout was. Hij was er vrij zeker dat hier geen bevestiging voor nodig was, maar toch legde hij zijn vinger tegen een scherp stukje van het hout. Meteen begon die te bloeden en Julian trok zijn hand dan ook meteen weg. Met een glimlach op zijn gezocht, ging hij dan ook terug op weg naar het motel. De tas klemde hij stevig in zijn hand, want die kon hij in geen geval kwijtraken. Hij had al wat gestapt, dus het duurde niet lang vooraleer hij het motel ook echt bereikt had. Meteen begaf hij zich naar de kamer. Ook al had Julian het kunnen verwachten, toch was hij best geïrriteerd toen hij zag dat Rosalie er niet meer was. Julian wist dat er een kans was dat het kon gebeuren, daarom had hij de deur ook op slot gedaan, maar het raam had hij helemaal over het hoofd gezien. Julian besloot haar dan ook te gaan zoeken. Ze stonden misschien niet op de beste voet met elkaar, maar toch gaf hij om Rosalie. Dat had hij altijd blijven doen, ook al besefte ze dit misschien niet helemaal. De spullen die hij zonet had gekregen, stopte hij dan ook vlug in zijn valies. Die was niet veel groter dan de duffeltas die hij zonet nog had vastgehad, maar hij was er nu eenmaal aan gewend geraakt. Julian merkte op dat één van zijn t-shirts weg was, maar trok zich er niet veel van aan. Waarschijnlijk had Rosalie die genomen en dus kon het hem niet veel schelen. Al zijn spullen stak hij in zijn tas, waarna hij die op zijn schouder hing en de kamer nog een laatste keer checkte. Eerst zou hij op zoek gaan naar Rosalie en dan zou hij deze verdomse plek verlaten. Hij had hier niets te zoeken en had zin om eens naar de stad te trekken. Julian had nood aan wat actie, sfeer, en mensen. Die kon hij hier zeker niet vinden.
@equalz
15
