Forum

Genevieve. 
Het gegeven dat ze aan het begin van een nieuw schooljaar stonden; wat betekende dat ik al mijn vrienden weer zou zijn en nieuwe dingen zou leren, was een rustgevende gedachten. Het weeshuis was een plek waar ik zo min mogelijk tijd door wilde brengen. De zomervakantie was wat mij betreft lang genoeg, waardoor ik de overige vakanties vaak ergens anders verbleef. Een keuze waar ik nog steeds achter stond en waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van had. 
Ik keek ook echt enorm uit naar het uitstapje naar Hogsmeade. Het kwam niet vaak voor dat de leerlingen het terrein van school mochten verlaten, wat zulke uitstapjes alleen maar leuker maakte. De verschillende winkels stelden eigenlijk nooit teleur en als ik heel eerlijk mocht zijn, kon ik er nooit genoeg van krijgen. Er waren altijd genoeg winkeltjes waar ze een bezoekje aan wilde brengen. Bovendien smaakte de boterbier maar al te goed. Op de momenten dat het kon, ging ik maar al te graag naar Hogsmeade. 
"Het is jammer dat Snape altijd zo oneerlijk is" zuchtte ik. Strenge docenten, zoals McGonagall, kon ik nog wel aan, zolang ze maar rechtvaardig waren. Snape was dat verre van. Hij trok zijn eigen leerlingen altijd voor en deelde maar al te graag strafpunten uit aan de andere afdelingen. Zelfs om de meest stompzinnige dingen. Er tegenin gaan had alles behalve zin. Er werden alleen nog maar meer punten afgetrokken en andere docenten er op aan spreken hielp ook niet. Die wuifden het meestal weg. Daar hadden wij als studenten dus helemaal niks aan, dus hield ik altijd wijs mijn mond. 
"Ik kon het niet beter verwoorden"zei ik grinnikend. Harry had vaak genoeg de wedstrijd weten te winnen door de Golden Snitch te vangen. Vaak genoeg ving hij deze Snitch op de meest wonderbaarlijke manieren. Dat vond ik nog steeds bijzonder. Ik ging er dan ook vanuit dat hij ook dit jaar weer in het team zat. Een betere zoeker dan Harry was er simpelweg niet, dus de kans zat er dik in dat hij ook dit jaar weer de zoeker van het team zou zijn. 
Ik schudde glimlachend mijn hoofd. "Dan zou ik het ook echt niet meer weten"beaamde ik. Nee, ik kon me niet voorstellen dat de Weasley twins dit jaar het team niet zouden halen. De twee waren daar te getalenteerd voor. Er zou heel wat moeten gebeuren, voor die twee het team niet zouden halen. Daar was ik van overtuigd. Ze kregen wel eens op hun kop voor de grappen die ze uithaalden, maar ze hadden zich nog nooit zo ver in de problemen weten te werken, dat ze zware straffen opgelegd kregen. Ik moest eerlijk toegeven dat ik groot fan was van hun grappen en producten. Ik had er bewondering voor en ik moest toegeven dat ze me keer op keer wisten te verbazen. 
Met die gedachten keek ik weer naar mijn gezelschap. Mijn blik gleed naar Lova toen ze me vroeg hoe het met Noxi was. Ik gaf het beestje een aai. "Erg goed. Ze blijft me soms verbazen, maar ik moet zeggen dat ik het erg fijn vind om haar als mijn gezelschap te hebben"zei ik haar. "Hoe is het met Arrow?"vroeg ik vervolgens glimlachend aan haar. Lova had een prachtige uil. Hoewel ik uilen prachtige dieren vond, ging mijn voorkeur in mijn eerste jaar uit naar Noxy. 

Fred. 
 Dat de auto daadwerkelijk zijn werk deed, verbaasde mij ieder jaar weer. Het was zeker niet de eerste keer dat ze de auto als vervoersmiddel gebruikte, maar de manier hoe vader dit voor elkaar had gekregen, vond ik nog steeds bewonderenswaardig. Daarom besprak ik bepaalde zaken liever met pa dan dat ik met ma deed. Pa was daar vaak wat makkelijker in en in sommige gevallen was hij zelfs nog enthousiaster dan ik en mijn broer dat waren. Het was ontzettend mooi om te zien en ik moest eerlijk toegeven dat ik daar enorm van genoot. Al bespraken mijn broer en ik dit soort zaken niet waar onze moeder bij was. Zij was er minder blij om en zag ons liever met onze geweldige handel stoppen dan dat we er mee door zouden gaan. Zonde, als je het mij vraagt. 
Nee, het was altijd de droom geweest om samen een fopshop te openen zodra we er de kans voor kregen en die zouden we zeker niet aan ons voorbij laten gaan, omdat ma er niet mee eens was. Hoe lang het zou duren voor we het daadwerkelijk voor elkaar zouden krijgen, wist ik niet. Het enige wat ik zeker wist, was het feit dat de winkel er zeker zou komen en ik wist dat mijn tweelingbroer er net zo over dacht. 
Wat dat betreft was ik ontzettend blij met George. Ik kon het met iedereen uit het gezin goed vinden. Maar de band die ik met mijn tweelingbroer had, was toch anders dan met de anderen. Zo gek was dat misschien ook wel niet. De twee konden alles met elkaar delen, begrepen elkaar al zonder wat te zeggen en hielpen elkaar altijd uit de brand. Zonder daar ook maar om te vragen. Dat was ideaal. Al zorgde dat ervoor dat ze vaak genoeg samen in de problemen kwamen, maar dat had ik er voor over gehad. 
Grijnzend schudde ik mijn hoofd, terwijl ik mijn blik even naar het raam liet glijden. De vertrouwde omgeving had inmiddels plaats weten te maken voor de wijde blauwe lucht. Ze zouden niet heel erg lang onderweg zijn naar het station, maar dat nam niet weg dat hij enorm van de rit genoot. Ondanks het feit dat ze deze rit al vaker gemaakt hadden. Daarom maakte ik, in tegenstelling tot mijn moeder, mij nooit zorgen over het feit dat ze het niet zouden halen. Ze redde het ieder jaar en dit jaar zou niet anders zijn. 
Mijn blik gleed uiteindelijk naar George, waardoor ik het niet kon laten om te grijnzen. Een nieuw schooljaar betekende nieuwe kansen voor hem en zijn broer om hun nieuwe ideeën te testen. Door de zomervakantie hadden ze er weer genoeg bedacht en ik kon niet wachten om deze te testen. Bovendien was ik benieuwd naar wat er dit jaar te wachten stond. De afgelopen jaren hadden ze genoeg mee weten te maken en ik was benieuwd naar wat er dit jaar voor de deur stond. "Ik heb er enorm veel zin in, mijn broer. Heb jij er een beetje zin in?"vroeg ik vervolgens grijnzend?

@GhostBC 

Lova
Ik was het helemaal met Genevieve eens. ‘Helaas wel’, zuchtte ik terug terwijl ik weer tegen de leren bank van de coupé leunde. ‘Ik denk ook niet dat daar veel verandering in gaat komen..’, vervolgde ik. Het leek net alsof het elk jaar erger werd. Het voorgetrek van zijn eigen leerlingen, de ladingen met huiswerk.. Het was helaas zo. Het was een schrale troost dat onze klas niet de enige was. Alle andere huizen behalve Zwadderich hadden het helaas ook ondervonden.  
‘Nee, ik zie zeker niet voor me dat ze niet in het team zullen komen’, antwoordde ik met een bevestigende knik. ‘En als het wel gebeurt, dan weet ik het ook niet meer’,  
Ik kon altijd erg lachen om hun grappen en was altijd benieuwd naar wat ze weer hadden bedacht voor hun producten. Ze waren erg getalenteerd in hun werk, ook al kwamen ze toch best wel vaak in de problemen door hun grappen. Maar ondanks dat, er was ook zeker niets mis met hun Quidditch kunsten. Ze waren een geweldig duo, zowel op het veld als daarbuiten. Het zou me dan zeker ook niet verbazen als ze weer in het team zouden komen.  
Ik knikte. ‘Dieren brengen vaak wat meer levendigheid’, zei ik. Ze vulden de stilte op die soms kon vallen en waren er altijd voor je. Ik vond het daarom ook fijn om te horen dat het goed met Noxy ging en dat ze het goed met elkaar konden vinden. 
Ik kon het niet helpen om zacht te grinniken. ‘Hij is nog niet veranderd. Hij houdt er nog steeds erg van om te eten en te slapen’, antwoordde ik met een glimlach. Tegelijkertijd kraste Arrow zacht, alsof hij zijn goedkeuring wilde geven waardoor mijn glimlach groter werd. 
Ik kreeg Arrow toen ik voor het eerst naar Hogwarts ging, een paar jaar terug. Op de lijst van de benodigdheden die elke eerstejaars kreeg stond dat we ook een huisdier mee mochten nemen, waaronder een kat of een uil. Het was een moeilijke keuze, ik vond zowel katten als uilen geweldige dieren maar ik besloot uiteindelijk om toch voor een uil te gaan. Ik had ze altijd al interessant gevonden en ik had door de jaren heen verschillende dingen over hen geleerd dankzij de huisuil van mijn familie. Toch vond ik Noxy een geweldige kat. 
Ik was even stil terwijl ik een hand door mijn haren haalde waarna ik weer opkeek. ‘Ik vraag me trouwens af wie we dit jaar voor Defence against the Dark Arts zullen hebben’, dacht ik hardop. ‘Ik heb gehoord dat onze vorige leraar weg is gegaan’, 
Het leek wel alsof we elk jaar een nieuwe leraar voor dat vak kregen. Het was al zo in ons eerste jaar en de tijd daarna was niet veel anders. Ondanks dat de leraren voor het vak zo vaak veranderden, vond ik het wel een interessant vak. Je leerde steeds weer iets nieuws, vaak ook over spells en hoe je die correct moet uitvoeren en wanneer. Ik had het nieuws niet te lang geleden gehoord. Geruchten bleven niet stil in Hogwarts en vaak verspreiden ze zich al snel door de gangen. Ik was daarom benieuwd wie onze nieuwe leraar zou worden.  
 
George
Zachte muziek kwam uit de kleine oude radio van de auto. Het was een wonder dat hij het nog deed, wat eigenlijk ook gold voor de auto in het algemeen. Het wilde niet altijd meewerken maar het leek erop dat onze vader overal wel een manier op had om het te kunnen maken. Hij was erg geïnteresseerd in de wereld van de Muggles, iets wat onze moeder niet altijd even goed kon waarderen. De auto was daar een onderdeel van, bijvoorbeeld. De auto was eerst maar een gewone Ford Anglia maar onze vader had er wat aan gesleuteld waardoor het ook zijn passagiers door het luchtruim kon vervoeren. Ik had het altijd al een interessante uitvinding gevonden. Misschien zouden Fred en ik het ook kunnen gebruiken in een toekomstige creatie. Het kon tot veel nieuwe kansen leiden, natuurlijk! 
Ik kon het zelf ook niet laten om te grijnzen. ‘Maar natuurlijk, broer’, antwoordde ik. Een nieuw schooljaar gaf ons nieuwe kansen. Het gaf ons de kans om onze producten te kunnen laten testen door andere scholieren. We konden daardoor meer feedback vergaren en dat kunnen gebruiken om onze werken aan te passen of misschien te verbeteren. We konden daarvoor natuurlijk ook naar onze broers of onze zus gaan maar onze moeder wou dat niet altijd hebben, helaas. Maar gelukkig hadden we daar alle ruimte voor op school! ‘Dit belooft een interessant jaar te worden, vind je niet?’, 
Niet te vergeten zou dit jaar Quidditch ook weer beginnen. Ik keek daar ook erg naar uit. Ons team eindigde vorig jaar als eerste en dat zou ik graag nog eens overdoen! Maar het liefst deed ik dat dan ook samen met mijn broer. We deden vrijwel alles samen en we waren ook allebei een lid van het Quidditch team. We hadden zelfs dezelfde positie: Beater. Hoewel ik het een geweldige sport vond en het ook graag deed, als Fred zou beslissen dat hij zich terug zou trekken uit het team en zich niet meer op zou geven, zou ik hetzelfde doen. Want samen met hem in het team zijn maakte het net zo leuk en zonder hem zou ik net verder willen met het team. 
School zelf.. Daar had ik minder zin in. Ik interesseerde me niet veel in het maken van huiswerk en ik wist dat dit jaar niet zou veranderen als het ging om het huiswerk dat we zouden krijgen. Ik vond het niet interessant genoeg. Ik stak liever mijn aandacht in dingen die ik wel leuk vond, zoals het bedenken en maken van producten of Quidditch spelen. Ik was daardoor ook wel een paar in de problemen gekomen maar ach, heel erg vond ik dat niet. Zolang ik mijn O.W.L.S zou halen en Fred en ik onze droom konden verwezenlijken, dan vond ik het goed. Waar ik verder wel naar uitkeek was het bezoek aan Hogsmeade. Ik had genoeg over het stadje gehoord; het was de plaats waar onder andere Zonko’s Joke Shop was gevestigd, daar moesten Fred en ik gewoon een bezoek aan brengen! 

@BeauRathbone 

Genevieve. 
Ik was het met Nova eens. "Ik ben enorm benieuwd naar hoe erg het dit jaar wel niet wordt"dacht ik hardop. Ik was bang voor het ergste. Die man was soms echt verschrikkelijk. Om de kleinste dingen werden er al punten afgetrokken of kregen leerlingen strafwerk. Hij leek het er haast om te doen. De Gryffindor leerlingen niet de enige die daar last van hadden. Al maakte dat zijn terreurbewegingen er niet beter op. Nee, het ging niet altijd even soepel tijdens zijn lessen en dat zorgde ervoor dat Potions niet mijn favoriete vak was op Hogwarts. Nee, wat dat betreft ging mijn voorkeur uit naar Defence against the Dark Arts en Transfiguration. Dat waren wat mij betreft de twee leukste vakken op Hogwarts en waren voor mij de vakken waar ik altijd enorm naar uit keek. 
"Dan moeten de nieuwe aanwinsten wel uitzonderlijk goed zijn"merkte ik lachend op. Nee, als de Weasley tweeling werd verstoten, dan moesten de nieuwe Beaters echt van uitzonderlijk niveau zijn. Ze hadden in geen jaren betere Beaters gevonden dan Fred en George. Ik ging er dan ook vanuit dat ze dit jaar weer van de partij zullen zijn. Dat kon gewoon niet anders. 
Dat dieren altijd wat levendigheid met zich mee brengen, vond ik kloppen. Ik was enorm blij met Noxy naast mijn zijde. Zeker in tijden waarin ik in het weeshuis verbleef. Noxy's gezelschap zorgde er altijd voor dat ik mij een stuk minder alleen voelde. Dat waardeerde ik enorm en ik was daar enorm dankbaar voor. Ik was blij dat ik voor haar had gekozen in mij eerste jaar. Ze was het eerste beestje dat mij opviel, zodra we de winkel binnen stapte. Hoewel ze ook veel bewondering voor uilen had. Arrow vond ik dan ook een heel mooi beestje, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ik grinnikte dan ook om de opmerking die Lova wist te maken. "Hoe kan het ook anders"zei ik grinnikend. Noxy was wat dat betreft ook niet veranderd. Ze was een actieve kat. Enorm speels en kon soms behoorlijk wat aandacht opeisen. 
"Daar ben ik ook heel erg benieuwd naar. Ik hoop in ieder geval dat diegene het langer volhoudt dan zijn of haar voorgangers"biechtte ik eerlijk op. Ondanks het feit dat ik enorm genoot van het vak, vond ik het jammer dat het gezicht dan de docent zo vaak veranderde. Door de jaren heen verschilde de kwaliteit van de lessen enorm en in sommige gevallen was dat jammer. Ik hoopte dat we dit jaar in ieder geval een goede docent zouden krijgen. Een docent die het langer dan een jaar vol hield. 

Fred. 
Er waren genoeg dingen waar ik voor aankomend schooljaar naar uit keek. Quidditch was daar een onderdeel van. Het was mijn favoriete sport en ik had het geluk om deel uit te maken van het Quidditch team van Gryffindor. En het allerleukste vond ik misschien nog dat ik deze ervaring kon delen met George. Beide waren we Beaters voor het team en vond ik het een prettige positie om te spelen. Ik hoopte in ieder geval dat we dit jaar weer voor Gryffindor uit mochten komen. Ondanks het feit dat de we de afgelopen jaren in het team hebben mogen spelen, wilde dat niet zeggen dat je het jaar erop zeker was van een basisplaats. Daar moest je alsnog auditie voor doen. Toch was het ons ieder jaar weer gelukt en hoopte ik dat we dit jaar weer een goede kans zouden maken. Ik kon me in ieder geval geen schooljaar inbeelden zonder de sport te kunnen beoefenen. Nee, dat ging er bij mij echt niet in. Zeker omdat ik dit ontzettend graag deed. 
"Ik denk dat we genoeg gaan beleven dit jaar"zei ik tegen George. We hadden in ieder geval weer genoeg uit te testen en ik hoopte dat er ook dit jaar weer leerlingen zouden zijn die ons daarin wilde helpen. Het uittesten van onze producten was een belangrijke stap in het ontwikkelen ervan. En ik moest eerlijk toegeven dat het soms ook fijn was om het op anderen uit te kunnen testen in plaats van op jezelf. George en ik hadden genoeg op onszelf uit weten te testen, omdat het simpelweg noodzakelijk was, maar nu we weer de kans hadden om het op anderen uit te testen maakten we daar graag gebruik van. 
Ik was ook benieuwd naar wat het komende jaar zou brengen. Ik keek zelf niet echt uit naar de lessen, maar ach. Er waren genoeg leuke dingen om wel naar uit te kijken en daar richtte ik mijn aandacht graag op. Sowieso stonden mijn broer en ik positief in het leven en richtte we ons niet graag op negativiteit. Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Nee, negativiteit was iets wat niet vaak bij ons voorkwam. Het leven was naar mijn idee veel te kort, dus daar moesten we maar van genieten. Ik wist dat George daar ook zo over dacht en daar was ik heel erg blij mee. 

@GhostBC