O// Getting out of here - Forum

schreef:
Rosalia

De knal had haar hart heviger laten kloppen. Ze was zo in de war dat ze niet eens doorhad hoe Manuel haar door de gangen mee trekt, weg van de kamers. 'Misschien leven ze nog!', roept Rosalia. Er was net een bom ontploft naast hen, misschien lagen er wel zwaargewonde mensen die geholpen moesten worden. Rosalia wringt zich los uit zijn greep en begint terug te lopen, door de gang richting de kamer waar ze uitkwam. Ze kwam bijna bij de juiste deur toen ze die zag openzwaaien. Een groep mensen van de Test kwamen de kamer uit, op brancards droegen ze de dode lichamen van de personen die het niet hadden overleefd. Ze voelt een misselijk gevoel in haar opkomen wanneer ze de geur van verbrand vlees ruikt. Ze kijkt naar het eerste lichaam dat de kamer, vervolgens het tweede. Ze lijkt hem te herkennen, al is een stuk van zijn aangezicht volledig weg. 'Noah..', zegt ze zachtjes en ze voelt de tranen in haar ogen springen. 'Jullie hebben hem vermoord!', roept ze kwaad en al snel voelt ze armen om haar heen die haar optillen en meesleuren. Hevig begint ze te protesteren, tot ze ziet dat het Manuel is en niet iemand van de Test zelf. De tranen lopen over haar wangen en levenloos blijft ze hangen. Het was Noah, daar was ze zeker van. Hij had het dus niet gehaald, net niet. Dat had zij kunnen zijn. Misschien had zij dat wel moeten zijn. Noah was zo verstandig, zo beheerst, zo gedreven om dit tot een goed einde te brengen. Hoe moet Kevin zich voelen als hij dit nieuws hoort, dat zijn wederhelft niet meer zal terugkomen. De tranen blijven over haar wangen lopen. 'Rustig maar, alsjeblieft.. Ik breng je naar de grote zaal, het komt goed..', probeert Manuel haar te kalmeren, maar Rosalia is ontroostbaar. 'Hij was mijn vriend, hij heeft familie hier.. Hij was zo een goed persoon', zei ze snikkend. Meer kon ze niet uitbrengen, dus ze bleef stil. @coronaquarantaine

schreef:
Aidan

Het duurt me veel te lang voor ik ook maar iets door de deur zie komen. Voordat ik kan onderscheiden wie het zijn schreeuwt Kevin luidkeels "NEE!", door de woonkamer. Hij staat op, loopt naar de mensen in de deur opening toe en schud een van hen door elkaar. "WAAR IS NOAH? NOAH! WAAR IS HIJ?!"
Kevin klinkt wanhopig en woedend, maar niets wat hij zegt zal het feit verhelpen dat Noah een fout heeft gemaakt bij de test, en fouten worden niet getolereerd.
Mijn maag draait me om. Een vreemd gevoel van opluchting en verdriet bekruipt me als ik me besef dat het Rosalia is die in de deuropening staat, en dat dat betekent dat Noah is omgekomen bij de knal.
Kevin gaat nog steeds te keer. Ik loop naar hem toe, wat verrassend goed gaat, grijp hem bij zijn armen en trek hem achteruit. Daar houd ik hem stevig vast terwijl hij zich los probeert te worstelen.
Ik ga niet zeggen dat hij moet kalmeren, dat kan ik niet. Noah.. Hij was zo blij om de planten test te hebben gehaald... Hij was altijd zo vrolijk en kon de leukste verhalen over tafel gooien, juist ook wanneer de sfeer zo grimmig was. Nu is hij weg. Hij is weg door die kut test. Kevin is zijn tweelingbroer kwijt. Ik kan me niet voorstellen hoe dat zou moeten voelen, ik wil het ook niet.
Kevin bedaard langzaamaan iets en ik voel hem trillen. Trillen van verdriet en woede. Ik laat hem iets los, daar maakt hij gebruik van. Hij draait zich om en geeft me een stomp in mijn gezicht met zijn vuist. Ik wankel niet maar geef hem wel een klap terug. "Ophouden!", zeg ik luid en ferm.
"Ze hebben Noah!", raast hij. Ik zie iets op me afkomen vanaf de zijkant en weet het instinctief te blokkeren, het is Kevins arm.
"Zij hebben Noah ja, Rosalia niet, ik niet, de Test heeft Noah meegenomen. Weet wie er voor je staat voor je iemand gaat slaan", zeg ik duidelijk.
Kevin laat een schreeuw klinken en stormt dan weg. De blik in zijn ogen die ik de laatste tijd zag veranderen kan ik nu plaatsen. Wraakzucht. Koelbloedige wraak. Ik maak een notitie in mijn hoofd om Kevin goed in de gaten te houden want wie weet wat hij van plan is vanaf nu. Er is echt iets bij hem geknapt, wat ook logisch is, maar zo is hij wel een gevaar voor zichzelf en de mensen om hem heen.
Het besef komt steeds meer binnen dat niet alleen Charlotte weg is, maar nu ook Noah. En dat zijn alleen de twee die ik kende. Er zijn zo ontzettend veel mensen gestorven hier, het is belachelijk. Ik bal mijn vuisten en voel ze trillen. Hoe. Hoe is dit allemaal mogelijk. Even voel ik mijn ogen vochtig worden van pure woede en verdriet, maar ik knipper het weg.
Dan draai ik me om naar Rosalia en wil haar vastpakken maar weet niet of dat het juiste is om nu te doen, dus ik trek mijn arm die ik half had uitgestoken weer terug. Mijn zicht is ietsje beter vergeleken met een uur geleden en ik kan aan haar haren zien dat zij het is.

@Orpgfan1