ORPG // Please stay. - Forum

schreef:
Michael

Hij wist niet goed wat uit te brengen op weg naar huis. Normaal had hij altijd wel wat tegen haar te vertellen, maar op dit moment schoten woorden gewoonweg te kort. Niets kon beschrijven wat er op dit moment aan het gebeuren was, en niets kon het beter maken. Dat ging gewoon niet. Eenmaal thuis stapt hij uit de auto en loopt achter haar aan naar binnen toe. Hij kijkt toe hoe ze het kaartje opent, het op de grond gooit en huilend naar boven rent. Hij zucht en bekijkt de kaart. Hij raapt ook de rest van de post op, legt het op de keukentafel neer en loopt de trap op naar boven toe. Eenmaal in de slaapkamer zag hij wat ze deed. Ze zag er zo ongelukkig uit. Michael vond het vreselijk om haar zo te zien, maar vooral omdat hij wist dat hij niks kon doen om het beter te maken. Hij had altijd wal wat dingen om haar vrolijk te maken maar op dit moment kon hij echt niets bedenken wat de situatie beter zou maken. Hij ging op bed zitten, legde het kussen waar ze op sloeg opzij en trok haar in zijn armen. Of ze het nu wou of niet, hij zou haar vasthouden en haar kalmeren. Bij haar vraag zucht hij. Daar had hij ook nog helemaal niet aan gedacht. Dit maakte alles een stuk ingewikkelder. 'Ik weet niet of dat zomaar gaat lieverd, maar denk daar nu nog maar niet aan. We lossen het wel allemaal op als het zover is. Nu gaat het om je gezondheid en moeten we daar mee bezig zijn. En zeg alsjeblieft niet dat je gaat sterven..', mompelde hij. Hij vond het echt moeilijk om dat te horen en hij drukte haar wat dichter tegen hem aan.

MissLisjex schreef:
Zara-Lizzy:

De hartslag van Michael maakte me rustig en kalmeerde inderdaad. Ik sloeg een diepe zucht en keek hem aan. 'Ik snap het..' zei zachtjes. Ik hield hem nog wat steviger vast en verontschuldigde me voor mijn gedrag van net. Het was ook niet zijn schuld en hij was net zo geschrokken als ik dat was. Ik zoende hem alsof het de laatste keer was dat ik het kon doen. Ik wilde hem alleen maar dicht bij mij hebben en zijn stem horen. Ik keek hem nogmaals aan. ''We gaan toch nog wel trouwen?'' zei ik stilletjes. Ik probeerde de sfeer weer wat beter te maken door te beginnen over de bruiloft. Want ziek of niet, ik wilde dat het door ging. Ik wilde zijn vrouw zijn maar wilde hij dat nog wel? ''Wil je mij nog steeds als je vrouw hebben? Ook al ben ik een tikkende tijdbom die niet weet wanneer ze gaat ontploffen?'' vroeg ik tegen hem. Ik wist dat ik enorm veel schade zou oprichten bij alle mensen die dicht bij mij staan. Ik schudde mijn hoofd en betrapte mezelf op weer negatief praten. Ik stond op en zette de radio aan. Ik begon mee te dansen en zingen met het nummer. Ik wilde niet verdrietig zijn, ik wilde weer kunnen dromen over de bruiloft die er aan zat te komen. Ik maakte een beweging dat Michael bij me moest komen. Ik wilde zijn lichaam tegen het mijne voelen en samen wilde ik dansen. Ik moest het geluk weer vinden en dat doe je niet door boos op een kussen te slaan. ''Ik hou van je, voor altijd'' zei ik zachtjes tegen hem terwijl ik hem een kus geef.

@Orpgfan1