Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar
RPG Fairytales of Lies [VOL] Speeltopic
Anoniem
Internationale ster



Fairytales of Lies.
De rijk Origam heeft meerdere heersers. Het rijk is daarom ook verdeeld over meerdere delen. Zij heersen samen over een deel van het rijk. Het rijk is verdeeld onder 6 delen. The Origam, The Orion, Le Roses, Le Navaime, The Castilië en Le Silicië. Al deze koninklijken mensen die heersen hebben het goed met hun eigen kenmerken (dat zie je onder de vl). Elke paar dat heerst heeft 1 kind en niet meer. De kinderen groeien op in een mooie en prachtige paleis. Als zij meerdere kinderen hebben mogen ze maar 2 jaar bij de ouders blijven en moeten later worden afgestaan aan een speciale groep. Niemand weet daar iets over behalve de koninklijken zelf.  
Twee kinderen waren afgestaan en er waren nog andere zes kinderen. De twee waren tot hun tweede bij hun ouders gebleven en na hun tweede verjaardag werden ze afgestaan. Niemand weet van hun bestaan. Doordat ze eerder zijn afgestaan zijn ze ook eerder opgeleid en hebben ze meer ervaringen.
De kinderen leefde in een sprookje en werden geleerd dat heel het land in vrede was. Alleen dat was juist niet zo. De burgers leden onder hongersnood en armoede.
Op een dag werd er een staatsgreep gepleegd door de burgers. Zij willen alle koninklijken mensen uitroeien. De zes kinderen werden zogenaamd omgebracht en alles van hun werd in scene gezet behalve de dood van de ouders. De staatsgreep werd gepleegd nadat de kinderen rond de leeftijd van 6 tot 8 jaar waren. De reden van de burgers waren dat er bewezen werd dat de koninklijken half mythische wezen was. Daarom moesten ze dood en uit angst deden de burgers dat. De koninklijken moesten dood en ook hun nakomelingen. Niemand wist dat de echte koninklijken kinderen mee waren genomen door de speciale groep.
De kinderen kennen de anderen niet behalve hun vroegere jongeren zusje of broertje als ze die hadden dat werd afgestaan. Ze weten wel van het bestaan van de anderen maar hebben hun nooit ontmoet. De kinderen werden apart over het gehele land door de speciale groep opgeleid. Daarom zijn ze allemaal heel lenig en handig met wapens. Elke kind is half mens en half mythisch. Ze kunnen hun vorm veranderen naar hun mythische gedaante en hebben een gave.
Op een dag krijgen ze als ze oud genoeg zijn een brief van hun overleden ouders met een ketting en een sleutel eraan. Deze brief is al jaren van te voren gepland. Ze wisten dat er een staatsgreep zal komen maar konden er weinig iets aan doen.
De kinderen kunnen elkaar alleen herkennen aan hun sleutel die aan de halsketting hangt. Samen hebben ze toegang tot de kern van het land waar een kamer is.
De kamer is door de meeste mensen vergeten en daarom wordt het beschouwt als een sprookje. In de kamer staan boeken waar je alle antwoorden kan vinden op alle vragen. Niet alleen deze boeken maar ook de energie van het gehele land.

Kenmerken van de delen:
The Origam: Staan bekend om hun mooie sieraden doordat zij de edelsteen grotten hebben. Hun edelstenen zijn van de beste van het beste.

The Orion: Staan bekend om hun welvaart in het scheepshandel drijven. Ze zijn goed handelen en kunnen goeie deals sluiten.

Le Roses: Ze zijn heel bekend om hun gemaskerde ballen en goudmijnen. Ze worden gezien als de elegantste gebied.

Le Navaime: Ze zijn bekend om hun mooiste festivals van de wereld. Vele reizigers gaan daarom ook hier naar toe voor de jaarlijkse festival dat wel 1 week duurt.

The Castilië: Staan bekend om hun riddersselectie voor het hof. Hierbij zijn ze niet alleen handig met wapens maar weten meer van wapens af.

Le Silicië: Heeft veel natuurgebieden. De mensen hier zijn dan lenig en hebben een grote kennis van geneeskunde.


vl is binnen paar minuten geschreven.


regels!
-Niet spammen
-ABN schrijven
-Gave mag niet overpowerd zijn!
-Als ik je schrijfstijl niet ken wil ik voorbeeldstukje!
-Interpunctie beschikken
-Minimaal 5 zinnen schrijven.
-Je personage moet goedgekeurd worden.


We beginnen bij de revolutie deel van de staatsgreep en de kinderen die afgestaan werden moeten beschrijven hoe dat was en gebeurde. 

Post 2 van jou is dan dat je de brief ontvangt en dan begint de RPG echt.


Rollen [8/8]:

Kind van The Orion:
Gespeeld door Envy Fire

Kind van The Origams:
Gespeeld door Jaspis

Kind van Le Roses:
Gespeeld door Serina2 Fire

Kind van Le Nevaime:
Gespeeld door Hoothoot

Kind van Le Silicïe:
Gespeeld door Dauntless

Kind van The Castilië: 
Gespeeld door DarkDoll Iron

Afgestaan kinderen:
Gespeeld door Vanessaxxxjes Memory/Illusie
Gespeeld door TheCrazyWriter Bliksem/Elektriciteit


Personage lijst:

Naam: Lynnesia Lillian Elisabeth Roses
Leeftijd( 16-18 ): 17
Innerlijk:
Lynnesia kan zich amper iets herinneren van haar ouders. Ze weet alleen dat er royale bloed door haar aderen stroomt. Lynnesia wordt altijd gezien als de opstandeling in de groep. Ze mag het pand nooit verlaten maar doet het stiekem toch altijd. De mensen zijn dan ook heel erg bezorgd over haar als iemand achterkomt dat ze een afgestaan kind is. 
Lynnesia heeft altijd veel geduld en kijkt eerst naar het situatie dan dat ze roekeloos actie onderneemt. Ze heeft een hekel aan nat weer omdat ze dan niet over de daken kan rennen en springen. 
Lynnesia gebruikt vaak illusies om van iets af te komen of te ontlopen. Ze kan grote groepen beïnvloeden met haar illusies. 
Zelf heeft ze wel strijdlust en is ze wel een verlegen persoon. ook al is ze verlegen. Je moet haar niet uitdagen en zeker niet haar favorieten dingen omstoten behalve als je dood wil. 
Haar vertrouwen winnen is moeilijk maar ze geeft veel om mensen. Ook als ze je niet kent. Eenmaal in een gevecht is ze helemaal anders dan buiten een gevecht. Ze slooft nooit uit maar schat altijd het niveau in. 
Lynnesia is elegant ook met haar bewegingen. Ze kan erg zorgzaam zijn als iemand ziek is of gewond is geraakt. Als iemand pijn heeft neemt ze de verantwoording op en doet ze altijd haar best. 
Uiterlijk:


Mythische wezen;

Houkou

De vos met 5 staarten (Houkou,彭侯) is de god der illusies (gen, zoals de krijgskunst genjutsu). Ieder van zijn staarten staat voor een van de natuurelementen (water, wind, metaal, vuur en aarde). Wanneer hij een van deze elementen gebruikt zullen er natuurrampen ontstaan. Om zijn krachten over deze elementen te verkrijgen moet hij de natuur verwoesten. Houkou heeft de mogelijkheid om zijn grootte aan te passen. Hoe kleiner hij zich maakt ziet hij er minder gevaarlijk uit terwijl zijn gevaarte even blijft.

Gave(moet bij je mythische wezen passen): Illusies en natuurelementen.
Sleutel (picc):

Extra: Lynnesia is nog steeds in leer met haar gaven. Ze heeft illusies al wel snel onder de knie maar de natuurelementen niet. Ze kan wel kleine dingen ermee doen maar niet veel.

Anoniem
YouTube-ster



Naam: Wynton Skylar Orion (Word ook wel Wyn genoemd)
Leeftijd: 18 
Innerlijk: Wynton is een jongen die van avontuur, gevaar en nieuwe dingen houd. Hij doet vaak roekeloze dingen en raakt ook regelmatig gewond. Zijn rode haren, rode ogen en kenmerkende tekens op zijn gezicht en armen vallen erg op, net zoals zijn karakter. Hij is bijna altijd vrolijk, roekeloos, spontaan en een droogkloot, hij kan ook erg sarcastisch zijn. Hij zegt wat hij denkt en het boeit hem niets wat anderen van hem vinden. Hij laat duidelijk merken dat hij er is en als hij eens erg stil is kun je er vanuit gaan dat er iets mis is. Hij kan ook erg woedend zijn trouwens, hij is snel boos of beledigt en wil zichzelf ook altijd bewijzen. Als hij echt goed kwaad is kun je dat zien omdat hij dan letterlijk omgeven word door vlammen, op dat moment kun je hem al niet meer afkoelen met een emmertje water. Hij kan het goed vinden met mensen die houden van de warmte van vuur en minder goed vinden met mensen die van de regen houden, hij heeft een natuurlijke hekel aan water. Wynton heeft ontzettend veel vragen, meer vragen dan mensen ooit zouden kunnen weten. Hij is vaak in gedachte als hij alleen is maar laat niets van zijn angsten of twijfels merken als hij bij anderen is. Wynton is trouwens ook een sadist. 
Uiterlijk: Rode tekens op zijn gezicht en armen, ook op zijn onderrug (niet zichtbaar in picca)

Mythische wezen: Fire elemental

Gave: Wynton kan, omdat hij een fire elemental is, het element vuur zelf worden en besturen. Hij is de aanstichter van al die bosbranden en onverklaarbare vuren. Wynton is vuur zelf. Hij kan, in elemental vorm, zo hard krijsen dat iedereen die het hoort en hij als vijand ziet doof worden of mentaal gek worden (hij kan dus zelf beslissen wie het wel of niet horen) Dit hoort ook bij het zijn van een elemental 
Sleutel:

Extra: Wynton rookt en drinkt. 
Dauntless
Wereldberoemd



Naam: Astlyr Ardena Silicië
Leeftijd( 16-18 ): 17
Innerlijk: mysterieus, sluw, listig, trots, ernstig, dit zijn nog maar een paar woorden die Astlyr omschrijven. Ze is opgegroeid midden in de natuur en omdat ze er eigenlijk zelf deel van uitmaakt voelt ze zich hier dus het meest op haar gemak. Ze is niet erg sociaal eerder gereserveerd. Ze zal nooit zomaar een gesprek met iemand beginnen en zegt alleen wat gezegd moet worden en houdt het zo kort mogelijk. Misschien daardoor ook dat niet veel mensen haar ware innerlijk kennen en ze vaak erg onpeilbaar en mysterieus overkomt. Al van toen ze klein was was ze erg ernstig en een gevoel voor humor heeft ze eigenlijk nooit echt gehad, wat ze soms wel jammer vindt. Ze is ook erg trots wat zich soms in ijdelheid kan uitdrukken, ze kan soms onbewust erg neerbuigend zijn tegen anderen en wanneer je haar trots krenkt zul je dit gemerkt hebben. Verder is ze bedachtzaam en stil. Ze kijkt liever vanaf een afstandje toe om dan zowel in te kunnen grijpen als snel te vluchten.
Uiterlijk: Astlyr houdt enorm veel van de natuur en dat is ook aan haar uiterlijk te merken als gewoon mens. Ze draagt graag bloemen in haar haar of op haar kleding. Verder heeft ze donkerbruine haren en groene ogen. Ze is lang 1m80 maar wel erg slank en niet gespierd. Wel is ze snel en enorm lenig en een goeie klimmer. Ze heeft eigenlijk geen bloed. Wanneer er een wonde bij haar gemaakt wordt zal daar een wit soort kleverig sap uitstromen, hars dus. Ook zweet ze niet en zal haar geur altijd doen denken aan het bos of aan bloemen. Als dryade verandert haar uiterlijk mee met de seizoenen al komt het er altijd op neer dat ze een soort wandelende boom is.
Mythische wezen; Dryade
Gave(moet bij je mythische wezen passen): Ze kan de natuur besturen (planten enzo). Op haar lippen zit een soort nectar. Dit kan ze als gif gebruiken. Ze kan er mensen mee verlammen maar ze er ook mee in bomen veranderen, al moet ze die nectar dan wel uitwisselen via een kus.
Sleutel (picc):
Extra: Ze praat soms met bomen en planten (meer dan ze met mensen praat) hierdoor komt het vaak over alsof ze tegen zichzelf praat wat niet zo is.

Ware vorm:


Als mens:

Anoniem
Straatmuzikant



W.I.P
Naam: Lucille Rosetta Maria Georgia Le Roses (of gewoon Luce)
Leeftijd: 17
Innerlijk: Luce is dapper, irritant, gemeen en ze zal (bijna) nooit haar mening voor zich houden. Eigenlijk gewoon een bitch, maar ze is ook klassiek en elegant. Maar eigenlijk verlangt ze alleen maar naar een beetje vrijheid. Elke dag in haar leven staat gepland. Naar de goudmijnen, een bal geven, rijke mensen bezoeken. Alleen af en toe heeft ze vrij en dan gaat ze naar de trainingshal om te vechten. Dat is de enige tijd dat ze even haar emoties kwijt kan voordat ze weer dat keurige meisje word dat iedereen kent. Aangezien ze een Le Roses is is ze ongelofelijk ijdel en ze kan er niet tegen om afgewezen te worden. Niet dat iemand zich dat in zijn hoof zou kunnen halen, ze zal nooit alleen staan op een van de duizenden feestjes altijd zullen er wel een paar jongens om haar heen staan. Ondanks dit alles is ze nooit echt verliefd geweest, ze ziet jongens meer als vermaak. Liefde? Nee dat is niet echt iets voor haar, ze maakt liever plezier met haar vrienden tenminste als ze die zou hebben. Luce is namelijk nogal eenzaam (als je de feesten niet meetelt).
Uiterlijk:
Mythische wezen; Ze is half phoenix en kan zichzelf daar ook in transformeren, dit kan ze alleen niet bedwingen. Het gebeurt alleen als iemand haar heel boos heeft gemaakt, je kan beter rennen als dat gebeurt.
Gave(moet bij je mythische wezen passen):
Sleutel (picc):
Extra: Luce drinkt en rookt redelijk wat.
Azelf
Straatmuzikant



Naam: Creon Horatio Duchannes
Leeftijd:
17
Innerlijk:
Creon lijkt op het eerste gezicht een heel aardige, behulpzame en vooral bescheiden jongen. Hij staat altijd open voor suggesties en zal nooit iemand zomaar afkraken – behalve natuurlijk als diegene hem een keer boos heeft gemaakt, Creon doet immers niet aan tweede kansen. De zeventienjarige is beheerst, welopgevoed en zeer intelligent. Toch, als je hem beter leert kennen en net zo goed op andere mensen let als hij, zal je wat andere eigenschappen opmerken. Nooit zal hij zijn woede echt laten zien. In plaats daarvan gedraagt hij zich kil, neerbuigend, maar dit zal alleen zij die opletten opvallen. Ook zal je na een tijdje merken dat hij helemaal niet zo bescheiden is. Vooral door middel van feesten wil hij zijn rijkdom en superioriteit aan iedereen laten zien. Complimenten geeft hij zelf bijna nooit, maar ze in ontvangst nemen, is geen probleem. Verder moet je hem met rust laten, als hij ergens mee bezig is. Al zal hij niet meteen laten merken hoe zeer het hem irriteert, later zal je zijn zoete wraak proeven. Daarnaast is Creon een verschrikkelijke hypocriet in vele opzichten. Zelf is hij bijvoorbeeld soms neerbuigend naar mensen toe, maar als zij dat één keer bij hem flippen, is het oorlog.
Uiterlijk:
Creon heeft een bleke, egale huid. Zijn halflange haar is bijna wit, maar met een paarsachtige tint, net als zijn oog. Doordat hij zich sneller kan helen dan normale mensen (zie ‘Mythische wezen’ ), is er geen litteken te zien op zijn lange, slungelige lichaam, behalve zijn rechteroog (voor de kijkers het linkeroog), dat heelt niet meer en zal ook nooit meer helen.



Cool anime guy with wings.

Mythische wezen:
Hij is een shapeshifter, maar kan ook lichaamsdelen aan laten groeien.
Gave(moet bij je mythische wezen passen):
Hij is een shapeshifter, hij kan dus in elke vorm veranderen die hij wilt, zolang het maar leeft. Verder kan hij lichaamsdelen aan laten groeien, denk aan klauwen, vleugels, et cetera. Ten slotte is het heelproces in zijn lichaam versneld, maar bij zijn oog uitgeschakeld (zie uiterlijk en extra). Meestal gebruikt hij zijn gave alleen om vleugels te laten groeien (zie uiterlijk).
Sleutel (picc):

Steampunk key

Extra:
Toen hij nog jong was, wisten zijn lichaam en hij nog niet hoe zijn gave te gebruiken. Op willekeurige momenten veranderde hij in willekeurige wezens. Ook het versnelde heelproces werkte nog niet optimaal. Terwijl hij werd meegenomen, beukte de elleboog van één van zijn begeleiders in zijn oog. In plaats van de onderhuidse bloeding te verhelpen, verergerde zijn lichaam het alleen maar, een fout die daarna nooit meer heeft plaatsgevonden. Het werd zo erg dat Creon heeft besloten zijn oog af te dekken en tegenwoordig weet niemand meer hoe zijn oog eruit ziet (ik wel, maar goed, ’t is een geheim, dus jullie mogen ’t niet weten). 

DarkDoll
YouTube-ster



Naam: Acia Montelia Castilië
Leeftijd( 16-18 ): 16
Innerlijk: Ze heeft een enorme gevecht kennis en wapen kennis. Ze leert graag nieuwe dingen over wapens, als zij een wapen ziet die ze nog nooit heeft gezien lijkt voor als of ze een snoepje krijg. Ze is enigst kind geen broetjes of zusje die van der af is genomen toen ze 2 waren. Ze is het liefst op der zelf geen gezeur aan haar hoofd. Ze haat de soort opvang het is net een gevangenis je mag niks doen en als je wat doet ben een hele foute dame. Waar het meest hekel aan heeft is dat ze moet leren hoe ze een dame moet zijn, ze wil liefst gewoon rond rennen en gek doen niet netjes thee gaan drinken in een jurk. Ze is slim in wat ze doet en zij is ook aardig als je haar vertrouwen hebt gewonnen, maar als je het schend ben je haar aardvijand. In begin van haar leven heeft ze een dierbaar iemand verloren. En toen was haar hele leven op ze kop, ze had nergens meer zin en begon zich steeds meer van de wereld af te sluiten. Ze had niemand nodig ze kon alles alleen, uit eindelijk ging ze zo ver dat ze zich zelf insprak dat ze alleen was en alles alleen kon. (maybe komt er meer bij) 
Uiterlijk:

Mythische wezen; Handron (half draak half mens) haar benen zijn beschupt haar romp is ook beschupt ze heeft blote voeten. Klauwen en haar haar is langer geworden. Ze krijgt maan kleurige ogen en heeft vleugels. Ze krijgt er ook een staart er bij en kleine hoorntjes. De kleur van alles is maan kleurig gemixt met metaal kleur. 
Gave(moet bij je mythische wezen passen): Iron, ze kan van alles wat van metaal is opeten en of bewerken als een wapen. Ze is soms niet in tehouden en zal dan op dat moment ook erg gevaarlijk zijn. Soms als ze in een driftige bui is kan ze om zich heen alles veranderen, niet dat ze mensen gaat verwonden immers ze wilt met niemand te maken hebben. 
De sleutel: 
 
Extra: Wat zij herinnerd van de nacht dat het allemaal gebeurde is dat ze mee werd gesleurd naar een auto en, er soort van in werd gegooid toen ze uit het raam keek zag ze alleen een branden de stad. Ze weet niks meet van haar ouders, terwijl ze wel erg mist en het ziet als een zwaar verlies. Ze laat niks merken van haar verdriet, dus ze is erg hard van buiten maar van binnen een mooie zachte dame is. Zoals word gezegd van de mensen van de opvang. 
Anoniem
Internationale ster



Naam: Raidan Castillië, ook wel Rai genoemd.

Leeftijd: 18 jaar

Innerlijk: Een egoïstische zak die zich graag uitslooft en zichzelf nogal wat vindt, beter dan eigenlijk zowat iedereen om precies te zijn. Waarschijnlijk de best passende omschrijving voor Rai als je het kort wil houden. Kan hij er wat aan doen dat hij nou eenmaal geweldig is? Oke, ik geef toe, meningen verschillen, maar als je eerlijk bent, moet je ook wel toegeven dat Rai een bepaalde aantrekkingskracht heeft. Een tikkeltje mysterie en wat charmes kunnen zo zijn wonderen verrichten en al helemaal als je er ook nog goed uitziet wat bij hem het geval is. Tja, hij heeft niet voor niets een beetje last van eigendunk. Vat het dan ook niet al te persoonlijk op als hij zich gewoonweg te goed voor je voelt, want je bent zeker niet de enige. Rai is gewoon nogal... kieskeurig, maar geen zorgen hij heeft wel een paar puntjes waarmee je hem voor je kunt winnen, ongeveer. Ten eerste: veel, erg veel, complimentjes. Hij is er namelijk dol op. Een goede vechter doet het ook altijd wel goed bij hem net als eten. Hij moet dan ook toegeven dat hij een lichte voedselverslaving heeft al is dat zeker niet te zien aan zijn goddelijke, zoals hij het zelf zegt, lichaam. Eigenlijk kan dat ook niet anders met die vele uren die hij spendeert aan zijn trainingen en erg verassend is het dan ook niet dat hij zich prima weet te redden in een gevecht. Dat laat hij trouwens ook maar wat graag zien, macho, net als eigenlijk nog een heleboel andere dingen. Uitsloven is zeg maar helemaal zijn ding wat er soms ook voor zorgt dat hij enigszins behulpzaam over kan komen. Het punt is alleen dat hij het vaak niet doet om je te helpen, maar het meestal echt alleen doet zodat hij kan laten zien hoe goed hij wel niet in iets is. Kijk dus ook niet raar op als hij je ineens een taak uit handen neemt. Om verder te gaan met dingen waar hij van houdt: mensen die weten waar ze mee bezig zijn. Als er iets is waar hij namelijk niet tegen kan dan zijn het wel van die mensen die echt géén idee hebben wat ze aan het doen zijn. Dat kan zo verschikkelijk ergerlijk zijn in zijn ogen. Dat gestuntel... gewoon nee. Echt nee. Vreselijk gewoon. Als laatste vind hij het fijn als je laat merken dat je er voor hem bent en dat je om hem geeft, ookal beangstigd dit hem ook enigszins. Vertrouwen is namelijk niet een van zijn sterkste punten, want hij weet hoe verraderlijk mensen kunnen zijn. Waarschijnlijk de reden dat hij niet erg graag persoonlijke dingen over zichzelf loslaat, behalve dan natuurlijk als het over zijn geweldigheid gaat. Daar kan hij dan weer úren over blijven praten. Ondanks dit alles is hij verrassend genoeg toch echt een goede vriend míts je natuurlijk echt onder zijn vrienden valt wat niet snel gebeurt. Oh, en vergeet niet dat hij een meester is in het achterhouden van de waarheid.

Uiterlijk:

Mythische wezen: DRAAAAK!!

Gave: Bliksem power!

Sleutel:

Extra: He is just loveable <3

Mew
Straatmuzikant



WIP
Naam: Castor Xylander Edevane
Leeftijd: 18
Innerlijk: Castor zit ingewikkeld in elkaar. Hij is erg teruggetrokken en eenzaam, maar hij kiest hier zelf voor. Het liefst zit hij urenlang in zijn kamer te studeren om zijn kennis over de stad en het regeren ervan te perfectioneren. Over het algemeen is Castor slim: voor bijna alle problemen weet hij een oplossing te vinden. Zelfs voor de moeilijkste problemen stort hij zich erop en denkt uren na over mogelijke methoden. Als hij iets in zijn hoofd heeft, is hij moeilijk op andere gedachten te brengen. Hij werkt nauwkeurig en ijverig, maar is vaak te gericht op werk en vergeet andere dingen. Hij zal bijna nooit tijd voor je hebben, behalve als je speciaal voor hem bent.
Uiterlijk: Komt nog
Mythische wezen: Komt nog
Gave: Komt nog
Sleutel: Komt nog
Extra: Komt nog

Anoniem
YouTube-ster



Een lichtstraal wierp zich door de keur van de deur, recht op het bed waar de jonge prins lag te slapen. Even stil als een jagende leeuw sloop een schim dichterbij de jongen, die niet wist in wat voor een situatie hij over enkele momenten zou belanden. Nee, de jonge prins, genaamd Wynton Skylar Orion, was nog veilig in dromenland. Zijn lange rode lokken lagen overal en nergens op en rondom zijn gezicht. Van achteren zou hij kunnen worden gezien als een jong meisje, zijn haren reikten namelijk tot aan zijn billen. Hij zou eigenlijk de volgende ochtend naar de kapper moeten van zijn moeder, iets waar hij al een lange tijd tegenop zag. Hij hield van zijn lange haren en vond het onzin dat hij zijn haren moest knippen puur omdat zijn moeder zei dat hij er waarschijnlijk beter uitzag met kortere haren. Twee paar armen strekten zich ondertussen uit richting het lichaam van de jongen, als klauwen die naar een prooi grepen. Net voordat de grijpende handen zijn arm kon vastklemmen en een hand over zijn mond kon slaan opende de prins zijn ogen en sloeg hij instinctief de schim neer. Wynton had het meteen gehoord toen de deur open ging en had gedaan alsof hij nog sliep terwijl hij stille voetstappen steeds dichterbij zijn bed hoorde sluipen, de angst die door zijn lichaam woedde was niets vergelijken met zijn haat voor de persoon die het had gewaagd zijn slaap te onderbreken. Eerst dacht hij dat het een flauwe grap van zijn vader was, die wel vaker dit soort streken uithaalde om zijn zoon te laten schrikken. Wynton had nooit kunnen wennen aan de gemene streken van zijn vader, die het helemaal niet kwaad bedoelde, en had er dus geen problemen mee om zijn kwelgeest neer te slaan, ondanks dat het zijn vader was. Het gezicht dat hij zag, nu met een rode straal helder bloed bij de neus, was echter niet een bekend gezicht en Wynton sprong geschrokken uit zijn bed. Hij voelde nu pas de dreigende sfeer die tussen de lange gangen van het paleis hing, de aanwezigheid van ongenodigde gasten en de sterke geur van ijzer die overal doorheen drong. Het was stil, te stil. Normaal zouden zelfs in de nacht hun bedienden hoorbaar zijn, de wachters aan de andere kant van de deur hadden ook geen alarm geslagen. De jonge Wynton liep zijn kamer uit, de stille gang door richting de slaapkamer van zijn ouders. Stemmen. Bekende en onbekende stemmen kwamen uit de kamer van zijn ouders, gedempt en bijna onhoorbaar door de zwarte eikenhouten deuren. 'Hij zal veilig zijn toch? Zoals afgesproken?' Hij herkende de stem meteen, het was zijn moeder. Normaal had ze een sterke stem die overal doorheen kwam, nu klonk ze echter zachtjes, gehaast en bang. Er klonk het geluid van een zwaard die uit zijn schede werd getrokken, een lange swoesj met meteen daarachter een licht gekraak. Iets zwaars knalde tegen de deur aan, die op slot zat en dus nog steeds gesloten was, en viel daarna op de grond. Er was een stem van een man te horen, een gebroken koning. 'Lillian.. ik heb niet eens afscheid kunnen nemen van haar.' Toch klonk hij niet geschrokken, alsof hij zich er al lang bij neer had gelegd dat zij voor zijn ogen zou sterven. Een stroperige vloeistof zoog zich plotseling vast aan de voeten van de verbaasde, bange Wynton die voor de deur stond te luisteren. De jongen keek naar beneden en zag een plas bloed van onder de deur komen, geschrokken deed hij een stap achteruit. Nogmaals hoorde hij het geluid van een zwaard en iets zwaars dat op de grond terecht kwam. Nu pas dwong het tot de jongen door wat er aan de hand was, nu pas wist hij wat er gebeurde. 'Kom, we hoeven enkel nog de prins te pakken en dan kunnen wij ook weer vertrekken.' De deur werd opengeslagen en de mannen staarden in een lege hal, Wynton had al het hazenpad gekozen. Achter hun waren de onthoofde lichamen van de koning en koningin te zien, omringd door hun eigen bloed. De blote, met bloed vervuilde, voeten van Wynton wilden niet stoppen met rennen, ondanks dat het pijn begon te doen. Wynton wist nu dat de geur van ijzer die hij eerder geroken had de geur van bloed geweest was. Overal in het paleis lagen lijken. Al hun dienstmeisjes, butlers, koks, staljongens en andere bedienden waren als honden afgeslacht. Sommigen hadden enkel een doorgesneden keel, andere hadden geen hoofd meer en een hele enkeling was niet eens meer te herkennen als mens. 
 
Dit was het moment dat de angst in Wynton zich omsloeg in pure, brandende, alles vernietigende woede. Duizenden vragen stormden als paarden door zijn hoofd, een pad van pijn achterlatend op de verwarde geest van de jonge prins. Een paar handen grepen de woedende jongen opeens van achteren en probeerde hem weg te trekken aan zijn haren. De jongen gaf zijn aanvaller echter geen kans. Hij had een mes aan zijn lichaam bevestigd gehad, uit eigen veiligheid, die hij nu tevoorschijn haalde. Hij haalde uit naar de handen van de man maar sneed per ongeluk zijn eigen lange lokken eraf. Zijn rode haren kwamen nu net over zijn kin en zaten verward om zijn hoofd. De woede die hij diep in zijn hart voelde werd hierdoor alleen maar feller, hij had erg van zijn haar gehouden, waarna het zich fysiek uitte terwijl rode vlammen over het kleine lichaampje van de prins verschenen, likkend en bijtend in de huid van zijn belager. De jongen zag er niet meer uit als een mens, eerder als een demonisch vuurwezen, ook wel een fire elemental genoemd. Dit zou de eerste keer dat Wynton zijn andere vorm zou aannemen, eentje die hij later zou zien als zijn echte vorm. 
Zijn roodgele ogen, zonder pupillen, staarden in de ogen van de man terwijl het vuur dat nu zijn lichaam was wanhopig zocht naar voedsel. Het begon aan het huis te vreten, bedekte de lijken op de grond en klom omhoog in de gordijnen. Rook vulde het paleis en verdreef de geur van bloed. Plots doofden de vlammen om de jongen, hoewel de losgekomen vlammen nog steeds het huis aanvielen, terwijl de jongen door zijn knieën zakte en op de grond viel. Achter hem stond een vrouw met een bebloede ijzeren buis in haar handen, waarmee ze het achterhoofd van de jongen geraakt had. Het werd zwart voor zijn ogen en alles werd wazig. Plotseling voelde de jongen iets kouds over zijn wangen heen kruipen en besefte hij dat het tranen waren. De tranen kwamen nu pas, tranen van angst, woede, verdriet en opluchting. Eindelijk zou deze nachtmerrie eindigen en zou hij sterven, hij hoefde niet meer te lijden. 
'Ben je gek? De jongen moet blijven leven!'
'Ik sloeg hem niet hard genoeg om hem te doden of blijvende schade te geven.' 
Wynton grijnsde terwijl hij zijn ogen sloot. Natuurlijk zou hij hier niet sterven, het leven was wreed en wilde hem zien lijden. Hij werd opgetild en in een voertuig gehesen die niet veel later in de donkere nacht verdween. 
 
Zo verdween de prins, hoewel gezegd werd dat ook hij was omgekomen, net zoals de rest in het paleis, toen het huis afbrandde. Er werd gezegd dat iemand het paleis in de fik had gestoken, iets wat iedereen geloofde. Niemand wist dat het de prins zelf was geweest die het vuur was begonnen, niemand wist dat de jongen ergens anders nog leefde, opgroeide, trainde en zijn kracht met de dag toenam. 
 
Dauntless
Wereldberoemd




Astlyr lag te woelen onder de dekens. Het was al ver voorbij haar bedtijd en normaal lag ze al lang te slapen, maar ze had een vreemd gevoel, en dat gevoel hield haar klaarwakker. Soms hoorde ze nu eenmaal stemmen, niets meer dan fluisteringen rondom haar al wist ze natuurlijk op zevenjarige leeftijd nog niet dat dit de natuur was die haar probeerde te waarschuwen voor het naderende onheil.  Haar ouders hadden haar nooit iets gezegd over wat ze werkelijk was, want zolang ze onwetend bleef kon ze natuurlijk haar geheim niet verder vertellen, kinderen en geheimen zijn nu eenmaal niet bepaald een goede combinatie. Wanneer ze dus vertelde over de stemmen verzekerden zij haar er van dat het gewoon de wind of haar fantasie was en ze zich er niet te veel van moest aantrekken.

Er weerklonk een gil van ergens in het gebouw, snel gevolgd door een tweede. Astlyr ging meteen rechtop zitten. Dit kon alles behalve goed zijn. Ze sprong uit haar hoge hemelbed en glipte in haar nachtjapon en op blote voeten de gang op. Haar adem maakte wolkjes in de lucht aangezien het s'nacht een heel stuk kouder werd en haar tenen krulden op terwijl ze over de stenen vloer naar de kamer van haar ouders trippelde. Daar aangekomen zag ze net hoe één van de wachters helemaal in paniek en met een snee in zijn arm de kamer uit kwam met haar vader vlak achter haar. Zijn haren zaten in de war en het was duidelijk dat hij gewoon de eerste kleren had aangetrokken die hij vond. Zijn blik was bezorgd en werd nog banger toen hij Astyr zag die naar hem toe rende en zich aan hem vastklampte. "Astlyr zijn ze jou nog niet komen halen, kom niemand mag je zien, ga snel de kamer binnen en verstop je zo snel mogelijk." 
Astlyr was bang en er blonken tranen in haar ogen. "Papa wat gebeurd er." zei ze met een trillende stem zijn hij haar haar streelde om haar te kalmeren. "Er is niks aan de hand schatje, ga je gewoon op de kamer van mama verstoppen en ik beloof dat ik meteen terug kom en dan kunnen we allemaal gaan slapen." Astlyr liet hem met moeite los en keek hem na terwijl hij de gang uit liep. Hij kwam nooit meer terug.

Haar moeders ogen waren rood van de tranen toen Astlyr binnenkwam en ook haar om de hals vloog. Ze probeerde haar verdriet te verbergen, kalm te blijven omdat haar dochter op haar moest kunnen steunen. "Kom Astlyr er is niet veel tijd meer." zei ze terwijl ze een plank aan de zijkant van het bed losmaakte er was net plaats voor één iemand om in te liggen. "Je moet me beloven dat je stil blijft en pas naar buiten komt wanneer iemand je komt halen." 
"Maar jij dan..."
"Jij bent nu het belangrijkste." onderbrak haar moeder haar en leek zich plots iets te herinneren. Ze rommelde snel in wat kastjes en deed toen een ketting met een gouden sleutel die was versierd met takken, bladeren en een smaragd om haar hals en gaf haar een dolk. "Misschien heb je deze nodig, als iemand je probeert pijn te doen gebruik je hem beloofd en onthou dat wij altijd van je zullen houden"
"Beloofd en ik hou ook van jullie" zei het meisje zachtjes en ging in de verstopplaats liggen terwijl haar moeder de plank weer op zijn plaats zette.

Astlyr lag bewegingloos, niet dat ze veel keus had aangezien er eigenlijk weinig tot geen vrije ruimte meer was. Ze had geen besef van hoelang ze daar precies al lag, maar al vrij snel knalde de deur open. Ze wou het liefst gillen, maar ze had beloofd ze zwijgen en zich sterk te houden en dat zou ze doen. Ze hoorde een vreemde stem iets roepen en haar moeder smeken. Plots klonk er een ijselijke gil. Er zat een klein spleetje in het hout waar ze door kon kijken als ze haar best deed. Dit had ze beter niet kunnen doen want toen ze dat deed keek ze recht in de dode ogen van het afgehakte hoofd van haar moeder en begon ze te gillen. 

Er werd aan het bed getrokken en al snel grepen enkele sterke armen haar vast. Een man met een behaard gezicht en een enorm stinkende adem keek haar grijnzend aan. "Dus hier heeft dat kleine addergebroed zich verborgen." zei hij en duwde haar gezicht tot vlak tegen dat van haar dode moeder. "Kijk eens, dit is allemaal jou schuld." 
'Allemaal mijn schuld klonk het na in haar hoofd, al wist ze niet wat er voor gezorgd had dat deze mensen haar familie moesten vermoorden.' Ze herinnerde zich de woorden die haar moeder had gezegd en klemde de dolk steviger vast terwijl ze hem in het been van de man duwde. Deze had blijkbaar niet verwacht dat zo'n klein weerloos meisje een wapen zou hebben en liet haar los. Toch kon ze niet vluchten, zodanig gechoqueerd door alles wat er rondom haar gebeurde. De man hield zijn hand op zijn gewonde been nam zijn zwaard en zei: "Laten we jou dan ook maar eens uit de weg ruimen, want daarom zijn we hier uiteindelijk allemaal." Hij hief zijn zwaard en stapte op haar af.

Wat er daarna gebeurde was ook iets wat Astlyr op dat moment niet kon geloven. Het raam barstte in stukken en de rozenstruiken die een groot deel van het landhuis bedekten groeien in een ongelooflijk tempo en verspreidde zich in de hele kamer. De ranken gevuld met doornen wikkelde zich rond de man en hij schreeuwde het uit. Hoe meer hij zich probeerde te verzetten hoe vaster hij raakte en Astlyr hoorde hij de planten hem stikten, al kon het haar niet schelen, het enige waar zij om gaf was haar dode moeder die naast haar lag en er leek geen eind te komen aan de tranen die langs haar wangen naar beneden stroomde. De rozenstruik verspreidde zich door de rest van het kasteel en overwoekerde alles en iedereen die ze op zijn pad tegenkwam. Langzaam maar zeker begonnen ook de andere planten in het kasteel te groeien en bezit te nemen van het gebouw zodat wanneer het terug stil was er niets meer overbleef dan een soort ruïne, iets dat jaren onbewoond was achtergebleven. Astlyr voelde zich plots enorm moe en viel bewusteloos neer bovenop het lichaam van haar moeder haar hand in de hare.

Ze merkte niet dat er twee mensen de hele tijd hadden gewacht en nu pas nu alles weer rustig was het kasteel binnen kwamen. Ze baande zich een weg door het oerwoud aan planten en vonden Astlyr. Het aanzicht van het kleine meisje dat het lijk van haar moeder niet wilde loslaten was schrijnend, maar uiteindelijk slaagden ze erin haar hand uit die van haar mama los te wrikken. "Dat je op zo'n leeftijd zoiets moet meemaken" zei één van hen. "Jammergenoeg hebben we altijd geweten dat dit ooit zou gebeuren." zei de andere en toen verdwenen ze in de nacht met het slapende meisje in haar armen.

Vele mensen denken nog altijd dat het kasteel behekst is en in die tijd is er nooit iemand geweest die het heeft willen vernieuwen of repareren. De natuur is er blijven groeien en bloeien en helemaal op de plaats waar ooit haar moeders lichaam had gelegen staan nu een gigantische treurwilg.


Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld