Forum

naam: Vivid Frost 

leeftijd: 17

zoon/dochter van: Father Frost (Morozko) 

Royal/Rebel: Royal

Innerlijk: Soms lijkt het alsof zijn hart bevroren is, alsof niets hem uitmaakt en een kille storm door zijn lichaam woedt. Toch is dit helemaal niet het geval, Vivid is eigenlijk een hele lieve jongen die om veel mensen geeft. Hij is iemand die vaak zegt; 'als je aardig tegen een ander bent, zal goedheid zich ook aan jou laten zien' Hij verrast zijn vrienden vaak en graag met de meest prachtige spullen en edelstenen, die hij zelf maken kan. Hij heeft de kracht over ijs en sneeuw (hierdoor ook water, als het maar koud water is) Hij wil graag in de voetsporen van zijn vader treden, het is traditie en hij wil zich nuttig maken, zijn vader trots maken. Zelfs als daarvoor iemand dood moet vriezen. Dat laat ook zien dat hij niet snel terugdeinst voor dingen en hij ook kil kan zijn. 

Uiterlijk: Een hele bleke huid, witte haren, licht blauwe ogen en hij is redelijk lang. Draagt gewone jeans, een blauw vest met daaronder een zwart shirt en blauwe sneakers. 

Extra: Is ontzettend verlegen als het om meisjes gaat en zijn manier van flirten is meisjes edelstenen geven. Als hij bloost worden zijn wangen niet roze, maar komen er kleine sneeuwvlokken om zijn hoofd heen naar beneden dwarrelen (hij kan blozen dus niet verbergen) Zijn lichaam voelt altijd een beetje koud aan en hij kan niet goed tegen de felle zon. 

Naam: Bunny Blanc

Naam: Scarlett Blake REBELS

naam: Jane Hook
leeftijd: 16
zoon/dochter van: Captain James Hook.
Royal/Rebel: Rebel
Innerlijk: Ze is echt een schat aar ze heeft een hekel aan dingen doen die van haar gevraagd worden. Daarom is ze uiteindelijk een Rebel geworden. Ze ziet er misschienerg bitchie uit maar dat is ze helemaal niet haar ouders zijn slecht maar dat wil zij zelf helemaal niet zijn maar iedereen keert zijn rug om als ze langs hun heen loopt. Ze kan nog wel eens gemeen tegen je uitvallen maar zo bedoelt ze het niet. 

naam: Cerise Hood
leeftijd: 16
zoon/dochter van: Red Riding Hood
Royal/Rebel: Rebel 
Innerlijk: Deze Rebel kan veranderen in een wolf tijdens de volle maan. Ze had een vriendje op haar 14-jarige leeftijd en ze verborg het voor haar moeder want die wist iets wat Cerise niet wist. Cerise veranderde in wolf tijdens de volle maan maar Cerise dacht dat ze altijd aan het slapen was en dat alles wat ze deed een droom was terwijl het echt was. En op een avond kwam haar vriendje Peter langs bij Cerise die aan het slapen was, en het was volle maan wat betekende dat die avond Cerise veranderde in wolf. Toen Peter aan kwam was Cerise aan het slapen en binnen een aantal minuten veranderde ze in een wolf en vermoordde ze dus zo haar vriendje. Uiteindelijk kwam Cerise erachter en dat betekende dat ze ook controle kreeg over haar wolf waardoor ze veranderde in een slechte persoon. Ze gebruikte haar wolf om anderen af te schrikken die haar irriteerden en ook vermoordde ze sommige, expres. En nog steeds schrikt ze anderen met de wolf in haar en ook heeft ze nu de volledige controle dus verandert ze niet alleen in volle maan in een wolf maar elk moment dat ze wilt veranderen gebeurt het gewoon. Verder is ze een echte Rebel en luistert ze niet naar haar moeder die wilt dat ze stopt met het gebruiken van de wolf in haar. 
Uiterlijk:

‘Oh sometimes I get a good feeling. I get a feeling that I never, never, never  had before.’ 

Lichte voetstappen liepen over een grintweg richting een grote school. Felle, oranje ogen staarden voor zich uit terwijl de koptelefoon die hij over zijn hoodie ophad muziek afspeelde. Zijn oren waren goed verstop onder de donker blauwe hoodie, de koptelefoon was zo geplaatst dat het leek alsof hij normale oren op normale hoogte had. Wat van zijn lichtblonde plukken staken onder zijn hoodie uit. ‘And I just gotta tell you right now that I believe, I really do believe that.. somethings got a hold on me yeah. Oh, it must love.’ 

Wat hij niet doorhad was dat ook zijn staart uitstak, meeswingend op de muziek. Zijn lange kattenstaart zwiepte door de lucht. De jonge man rekte zich even uit, deed zijn rugtas even goed op zijn rug en liep weer verder. Het was de eerste dag, het was een nieuw begin voor hem.

‘Oh, somethings got a hold of me right now. Oh, it must be love.’ 

Hij draaide een rondje over het grint, wat alle kanten op stoof. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij een sigaret uit zijn broekzak viste en opstak. 

‘I said baby, it must be love.’

Hij nam een hijs en deed zijn koptelefoon af. De muziek vervaagde en de jonge man stond voor de grote school. Zijn staart hing stil en nu pas had hij door dat zijn staart niet meer verstopt was. Snel en behendig stopte hij zijn staart weg in zijn broek. 

‘Nou, Zu. Daar zijn we dan.’ Mompelde hij tegen zichzelf.

 

Zu liep rustig naar een mededelingenbord waar ook de kamerindelingen opstonden. Hij vermeed de grote groepen met veel te vrolijke studenten. Hij gooide het filter van zijn sigaret op de grond en zette zijn koptelefoon weer op, de mensen om zich heen negerend. 

‘Kijk uit!’ Riep één of andere blondie toen Zu bijna tegen haar opbotste, met opzet. Hij draaide een rondje om haar heen en stak zijn tong uit. 

‘Idioot.’ Siste ze, maar Zu kon haar niet horen. Hij neuriede mee met de muziek en maakte zo zijn weg naar het mededelingenbord. 

‘Darren Sebastian Piper.’ Mompelde Zu terwijl  hij even nadacht over die naam.

‘Ah, de rattenvanger van Hamelen!’ Zu grijnsde breed, dat zou zijn kamergenoot waarschijnlijk ook een hekel aan ratten hebben! Zijn humeur werd opeens een stuk beter. 

Zijn neus begon te jeuken en zonder er bij na te denken krabde hij er even aan, waardoor hij de geur van zijn hand in zijn neus kreeg. 

‘Shit.’ Mompelde Zu terwijl hij een gigantische neus voelde opkomen. Hij nieste ontzettend hard en zijn hoodie schoof bijna van zijn oren af, hij kon het nog maar net op tijd vast houden. Met een schoon doekje voor zijn neus, tranen in zijn ogen wegens zijn allergie en de andere hand nog stevig over zijn hoodie zodat zijn oren niet per ongeluk zichtbaar zouden zijn, stoof hij richting de trappen. Hij had het jaar ervoor ook zijn oren en staart geheim kunnen houden. De meesten kenden hem niet eens, hadden hem niet eens gezien het jaar ervoor. Hij was er niet bepaald trots op, maar katten hadden wel een manier om in de schaduwen te bewegen. Niet te vergeten dat hij elk moment kon verdwijnen, hij was er het jaar daarvoor achter gekomen toen er een rat door de school had gerend. Voordat het vieze, ranzige beest Zu had kunnen bereiken, was de jongen helemaal verdwenen en op de muur waar hij tegenaan had geleund stond te tekening van een kat. Drie uren later, toen Zu erachter was gekomen hoe hij weer in zijn normale vorm kon komen, kwam hij weer verward tevoorschijn vanuit die tekening. Gelukkig had niemand het gezien. 

Zu liep langzaam naar de deur en haalde diep adem terwijl hij zijn hand op de deurklink legde.  

 

Ik rende gehaast het schoolplein op. Dit was mijn tweede jaar hier en ik kwam wéér te laat. Ik had me weer eens verslapen, zoals altijd gebeurde op belangrijke dagen. Ik struikelde bijna over mijn koffer, en ik werd vreemd aangekeken door sommige leerlingen, niet dat dat mij iets kon schelen. Ik herkende sommige aardige leerlingen en begroette ze. Ik vroeg me af hoe dit jaar zou zijn, en of ik een leuke kamergenoot had. Vorig jaar kwam ik later in het jaar naar school dus zat ik alleen op een kamer. Ik zat zo diep on mijn gedachten dat ik struikelde over het opstapje. Ik hoorde in de verte gelach maar ik stond weer op en liep naar binnen. Mijn eerste blik ging meteen op het enorme bord over de kamer verdeling. Ik wrong me door de menigte heen en zocht mijn naam op in de lijst. Ik zit met Jane Hook op de kamer. "Oh" mompelde ik. Ik had verhalen over haar gehoord, mensen vertelde me dat ze niet de aardigste persoon is. Toch besloot ik positief te blijven en maar naar mijn kamer te gaan.

Ik liep de trap op toen iemand opeens langs me de trap op rende, en ik bijna omviel. Ik hield mijn schouders op en liep naar kamer 013. Ik deed de deur open en ik zag haar al staan. Ik werd een beetje nerveus. "Oh, uhm, hoi" Zei ik een beetje verlegen terwijl ik mijn koffer op een bed gooide.

Misschien ken je het wel, die ijzige, gure wind die door de lucht giert op koude winterdagen. Deze wind vloog momenteel ook over het terrein van de grote school. De wind daalde en steeg weer op, gooide per ongeluk sommige mensen omver en deed rokjes opstijgen, dat laatste ook niet met opzet. 

‘Sorry!’ Een stem die klonk als duizenden sneeuwvlokken die door de lucht zweefden, echode door de lucht. 

‘Geeft niets!’ Riep iemand vanaf de grond. Ze wisten wel wie deze bijzondere vlaag van wind was, en ze wisten dus ook dat deze persoon het niet met opzet deed.

Boven op die vlaag met wind stond een jonge man, half bevroren tranen in zijn ogen omdat hij zich zo schuldig voelde. Zijn witte haren wapperden wild om zijn hoofd heen terwijl hij weer met een duikvlucht naar beneden ging, maar hij wist nog steeds niet hoe hij landden moest, en dus ging hij weer omhoog. Hij wilde ontzettend graag van de windvlaag af, hij was immers al bij zijn bestemming aangekomen, maar het lukte hem gewoon niet. Deze jonge man, die momenteel in deze ongelukkige situatie was, had de naam Vivid. Hij kon een beetje onhandig zijn, en vandaag was één van die dagen waarop dat goed te merken was. Hij sloot zijn ogen en waagde het erop. De windvlaag nam hem mee naar beneden en.. met een grote smak vloog hij tegen een raam op. 

‘Ah!’ Een kreeg ontsnapte aan zijn lippen en hij opende zijn ogen. Hij was ver boven de grond, en hield zich stevig vast aan een raam. Zijn blauwe ogen keken snel om zich heen, zoekend om een manier om uit die situatie te komen. Al snel vielen zijn ogen op een meisje met konijnen oren die zich in de kamer bevond. Hij tikte snel tegen het raam aan.