ORPG ft. Forever21 - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Forever21

Account verwijderd

schreef:
Gebaseerd op de serie the 100.

Zaphira Kostadinova, 18
{option}

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:

Dwayne from Trikru, age unknown

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hij was er bijna, hij had het duivelse hert bijna te pakken. Nog nooit was hij zo dichtbij het Hertchia geweest. Falkon zou trots op hem zijn, hij zou de eerste van hun natie zijn om het beest te pakken te krijgen. Geen nightblood was het ooit gelukt, hij zou de eerste van zijn soort zijn. Als hij het hert had gevangen en gedood, dan zou hij een ereplaats krijgen in de race om de volgende Commander te worden.
Nu was zijn kans. Het hert stond stil, precies in lijn voor zijn schot. In een krachtige beweging trok hij de pijl, die hij in zijn boog had geplaatst, naar achteren. Met een ongelofelijke snelheid en precisie schoot de pijl naar voren. Het kon niet anders, de pijl zou recht in het oog van het beest moeten komen. Dat was de dodelijke plek van het duivelse hert. Het hert had maar één oog maar het had wel 6 poten. De 6 poten zorgde ervoor dat het beest sneller kon lopen dan welk wezen dan ook. Dwayne kon zijn overwinning al ruiken. Hij zag het trotse gezicht van Falkon al voor zich wanneer hij het beest aan hem presenteerde.
Op dat moment gebeurde er iets wat hij niet had verwacht. Er klonk een oorverdovende knal, eentje die hij nog nooit in zijn leven eerder had gehoord. Het was een knal die de aarde liet trillen en het zorgde voor een vervelende piep in zijn oren. Zijn beeld werd wazig, het enige wat hij nog zag voordat zijn beeld zwart werd, was het hert dat wegsprong en zijn pijl ontweek. Daar ging zijn overwinning.
Als hij zijn ogen opent, ligt hij op zijn buik op de grond, met een arm omhoog. De eerste seconden voelt hij niets, dan wordt hij zich bewust van een stekende pijn. Voorzichtig draait hij zijn hoofd, maar een nieuwe pijnscheut maakt een einde aan die minieme beweging. Vanaf dat moment dringen steeds meer feitjes zijn bewustzijn binnen. Even weet hij niet waar hij is maar dan krijgt de realiteit weer vorm. Hij had op het punt gestaan om het duivelse hert neer te schieten maar dit was niet gelukt doordat een oorverdovende knal ervoor had gezorgd dat het hert weg was gesprongen.
Met moeite probeerde Dwayne overeind te komen. Hij keek om zich heen en nam het bos in zich op. Wat was de oorzaak geweest van die knal? Er schoot weer een pijnscheut door zijn hoofd heen en snel greep hij naar zijn voorhoofd. Er liep een warme straal bloed van zijn haarlijn langs zijn slapen naar beneden. Wat het ook was geweest, het had voor flinke schade gezorgd.
Opeens hoorde hij iets, het leken wel stemmen. Hij hoorde vele opgelaten kreten en besloot toen richting het geluid te lopen.

Account verwijderd

schreef:
Ze kon het maar niet geloven. Hoe durfden ze om 100 tieners naar de aarde te sturen om te ontdekken of het weer leefbaar is. Zaphira's ouders wilden haar niet laten gaan, maar ze konden niet anders. Ze was net 18 geworden en dat zou betekenen dat ze geëxecuteerd zou worden, omdat ze een gevangene was. Maar het lukte haar ouders om wat tijd te rekken aangezien haar moeder een belangrijke arts was op de Ark. Haar vader hielp mee met het project, maar niet met eigen wil. Hij had geprobeerd de kanselier om te praten, maar niets werkte. Ergens hoopte Zaphira dat ze geluk zou hebben en dat ze onderweg naar de aarde niet zou sterven of dat de aarde gewoon leefbaar zou zijn. Maar erg veel verwachtte ze er niet van. Ze zouden dan niet voor niets al 97 jaar in de ruimte rond dwalen.
Toen ze in de shuttle zat begonnen de zenuwen zijn werk te doen. Ze deed heel nonchalant over het feit dat ze haar ouders nooit meer zou zien, want ze had totaal geen vertrouwen in het project. Maar het was overduidelijk dat zij nog niet wilde sterven, maar ze wist dat dat wel zou gaan gebeuren als ze op de Ark gebleven zou zijn.
Het aftellen begon en ze wenste dat dit maar een droom was, dat het allemaal niet echt was. Dat ze nu niet op het punt zou staan om te sterven. "1.." En daar ging ze. Ze sloot langzaam haar ogen en wachtte op het moment dat de shuttle zou ontploffen en ze zou sterven. Maar dat moment kwam maar niet. Haar ogen opende ze langzaam en ze merkte dat het onrustiger werd in de shuttle. De kanselier had een toespraak gehouden maar Hira wilde absoluut niet naar hem luisteren. Alles kwam door hem en zijn vervelende wetten en regels.
Plots merkte Hira op dat ze ergens tegen aan gekomen waren of waren ze toch echt op de grond geland? Het werd alleen maar onrustiger en Hira keek gauw naar haar vriendje, Renan, die naast haar zat. Hira was een gevangene maar het lukte Renan toch om voordat de shuttle afgevuurd werd, opgepakt te worden. Vandaar dat ze nu samen zouden sterven of leven. Langzamerhand begon iedereen zichzelf te bevrijden van hun plaats en stonden ze op. Uiteindelijk stond iedereen voor de uitgang van de shuttle en keek iedereen elkaar verward aan. Wie zou de deur openen?

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het hart van Dwayne klopte in zijn keel terwijl hij zijn weg maakte door het bos. Het was vooral de adrenaline die zijn hart sneller liet kloppen. Dat gaf niet weg dat hij niet van het gevoel hield, in tegendeel hij genoot ervan. Soms leek het wel alsof hij letterlijk getrokken werd naar een moeilijke situatie, een avontuur. Het was de reden geweest dat Kailena hem had verlaten. Keer op keer had hij ervoor gezorgd dat zij beiden in problemen kwamen maar elke keer had hij er ook voor gezorgd dat ze daar weer zonder kleerscheuren uit kwamen. Oké dat was misschien niet altijd waar, maar hij had het geen goede reden gevonden van Kailena om hem te verlaten. Al vanaf het moment dat ze elkaar leerde kennen wist zij hoe hij was, wie hij was, ze kon het verwachten van hem. In het begin had ze hem zelfs nog verteld dat ze die eigenschap aan hem mooi vond, dat ze ervan hield, het was natuurlijk nooit saai met hem. Uiteindelijk had diezelfde eigenschap toch zijn tol geëist. In het begin had hij zich verraden gevoeld maar uiteindelijk had dat zelfde gevoel plaatsgemaakt voor een soort vrijheid, een vrijheid die hij nog nooit eerder ervaren had. Nu kon hij doen en laten wat hij wilde zonder dat hij rekening moest houden met de wensen en gevoelens van iemand anders. Dit had goed voor hem uitgepakt omdat hij sindsdien een hogere rang had verworven in de clan.
Nu hij de plek waar de oorverdovende knal vandaan kwam naderde begon hij zorgvuldige stappen te nemen. Hij wilde ongezien blijven en eerst de situatie goed onderzoeken en inschatten. Dwayne was een impulsieve man maar hij wist wel wanneer hij die eigenschap moest benutten.

Account verwijderd

schreef:
Het duurde niet lang voordat Renan naar voren stapte en zijn hand op de hendel bevestigde. "Wat doe je?" siste ik naar hem. "We kunnen niet voor eeuwig opgesloten zitten in de shuttle. Als we naar buiten gaan en sterven is dat sneller gedaan dan binnen blijven en langzaam verhongeren." vertelde hij haar. Hij had ergens wel gelijk. Nu sterven zou sneller gedaan zijn dan wachten op de dood. Een aantal hadden hun mond en neus al bedekt met een kledingstuk die ze uit hun tas hadden gehaald. Alsof het zou werken. Als de straling echt dodelijk was, zou het toch niet helpen. Hira ademde diep in en uit terwijl Renan de shuttle open draaide. Uiteindelijk was de deur open. Renan besloot ook om meteen als eerste naar buiten te lopen maar Hira hield zijn hand vast en liep samen met hem naar buiten. Ze leefde nog?
Langzaam begon iedereen naar buiten te lopen en keken ze met verbaasde ogen naar de prachtige natuur die zich voor hen bevond. Zou het dan even duren voordat de straling een effect zou hebben? Hira en Renan begonnen langzaam een beetje rond te lopen en genoten van de schone lucht. Het zag er veel mooier uit dan ze zich voorstelde. De foto's die ze hadden waren bijna een eeuw oud. Je merkte wel dat er al een lange tijd niemand dit terrein bezocht had. Hoe kon dat dan ook? Iedereen was gestorven, alleen de bewoners van de Ark hadden zichzelf weten te redden door zich met elkaar te verbinden. Na een aantal minuten leefden ze nog steeds. Niets voelde anders. Alles was normaal.
Was de aarde toch leefbaar?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld