Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Only the strong survive

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Seraphine Shepperd ~ 17 ~ District 10

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emma Lianne Johnson~16~District 7

Emma is een verlegen meisje en zal je niet snel vertrouwen. Ze is zo snel als de wind en zo sluw als een vos. Ze is geen vechter, maar een vluchter. Waarom zij is gekozen voor deze eerste kwartskwelling? Niemand kende haar. Ze hield zich altijd op afstand, waardoor mensen haar wantrouwden. Aan bondgenoten doet ze niet, dat staat vast. Aangezien ze in een arm gezin woonde, is ze gewend om lange tijd niks te eten en te drinken en kan dit dus langer volhouden dan de gemiddelde persoon. Emma is sinds haar 5de alleen en zorgt al die tijd al voor zichzelf. Haar ouders zijn omgekomen bij de 14de hongerspelen. Als eerste tribuut ging haar moeder dood. Helemaal aan het begin. Ze was eigenwijs en moest een dolk hebben, die een andere tribuut al had gepakt. Haar vader ging als laatste tribuut dood. Hij was in een gevecht geraakt, hij lag voor lange tijd voor, maar werd door de dolk, die zijn vrouw had proberen te bemachtigen, in het hart gestoken. Alsof Emma's moeder had zien aankomen dat haar man zo vermoord werd. Dat noemt zij nou ware liefde. Zelf heeft Emma nog nooit liefde gekend. Als laatst kan Emma niet goed overweg met wapens. Behalve met de pijl en boog, daar is ze de allerbeste in.

In het volgende bericht begin ik ♥

{option}

Evamiler
Landelijke ster

evamiler schreef:
super cool juno!

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emma

Een traan rolt over mijn wang. Ik wil dit niet! Straks maak ik dezelfde fout als mijn ouders. Voor me staat een grote glazen buis. Over enkele seconden gaat de deur open en kan ik erin. Dan nog eventjes wachten en ik word naar boven gebracht. 10 Seconden en het feest kan beginnen. Ik friemel aan mijn armband. Hij zit strak en knelt mijn pols af. Mijn hand bewegen gaat moeizaam en ik gok dat hij over een paar uur helemaal verlamd is. Het is een mooie armband met als symbool een Mockingjay of terwijl een spotgaai. Het is het mooiste symbool dat je kon krijgen. Vooraf mocht iedereen om de beurt de armbanden bekijken. Er waren 2 armbanden met rode steentjes en een gegraveerde spotgaai. Dat is die, die ik nu om heb. Er waren er natuurlijk nog meer. 2 Met blauwe steentjes en een gegraveerde dolk. 2 Met groene steentjes en een gegraveerde Lotus. Er waren er nog meer, maar in de korte tijd dat je ze mocht bekijken heb ik ze niet allemaal gezien. Het wordt straks nog lastig. De bedoeling is dat we degene zoeken met dezelfde armband. Dat is dan ons bondgenoot. Als er 1 van ons dood gaat, gaat de ander ook dood. Zo simpel is het. Het ergste is dat je bondgenoot nooit degene uit hetzelfde district is. Er gaat dus altijd iemand uit jou district dood. Of 2. Ik wrijf in mijn ogen en vecht tegen de tranen, maar het is hopeloos. Misschien is het beter als ik wel in de voetsporen van mijn ouders treed en niet eens ga vechten. Er is toch niemand die mij liefhebt. Ik schud de gedachten weg. Ik wil niet dood. Ik ga vechten, ook al kan en wil ik het niet. Ik denk weer aan mijn ouder. Wat zouden ze tegen me zeggen? Maak niet dezelfde fout als ons. Dat zeker. Maar ik moet een wapen hebben. Ik ben snel. Misschien red ik het? En zonder pijl en boog, hoe ver kom ik dan? Ik kan me heel goed verschuilen. Als ik dat doe, kan ik met een pijl en boog een keer een pijl afschieten vanuit mijn verstop plek. En ik kan jagen, hoewel er waarschijnlijk geen dieren zijn. Een strategie bedenken is moeilijker dan gedacht. Vooral als je niet weet wat je te wachten staat. Ik veeg wat haar uit mijn gezicht, sluit mijn ogen en zeg een gebedje op. "Oh goede heer, laat mij leven hoe meer, hoe meer eer." Ik ben 1 van de weinige in mijn district die nog in god geloofd. Nog een reden waarom de andere mij raar vinden. Het liefst zou ik vluchten, maar ik ben al te laat. Ik ben al in het Capitool en zelfs al bijna in de arena.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Niet fronsen, je bent zoveel mooier als je niet fronst." zei Charon, haar stylist die nog snel de laatste hand aan haar outfit legde. Eerst had ze hem net zo oppervlakkig gevonden als alle andere capitolers. Maar gedurende de dagen die de spelen voorgingen raakten ze meer en meer bevriend. Charon zou nooit weten hoe het was om arm te zijn en niet alles te krijgen wat je wilde, maar hij had wel begrip en luisterde met veel aandacht naar haar verhalen over haar district, een district waar ze waarschijnlijk nooit naar zou terugkeren.
Over enkele momenten zou de buis naar de arena open gaan. Ze keek naar de armband rond haar arm, rode stenen met een spotgaai. Een van de andere tributen droeg net dezelfde, maar wie? Giselle haar mentor had haar opgedragen snel iets te pakken en weg te rennen, zodat ze een voorsprong op de beroeps zou krijgen. Maar nu mensen aan elkaar waren gekoppeld, zou dat de hele zaak niet veranderen? Zouden de beroeps nog altijd willekeurig mensen beginnen uitmoorden met de kans hun eigen partner te raken?
"Heb je, je aandenken bij." Seraphine haalde de kleine tinnen fluit die aan een leren draadje rond haar hals hing tevoorschijn. Het was een herdersfluit. Ze hoedde de schapen van haar nonkel en tante, vaak bracht ze dagen van huis door. Ze gebruikte de tinnen fluit om de tijd te doden of te communiceren met andere herders. Haar tante zei dat hij nog van Seraphines vader was geweest, die ook een herder was. Haar vader en moeder hadden lang geleden gerebelleerd tegen de regering. Ze waren opgepakt en terecht gesteld. Seraphine bleef leven, ze was nog te jong om door hen beïnvloed te zijn, al zag iedereen haar altijd als een rebel. Mensen waren bang om met haar om te gaan, bang dat ze zouden worden opgepakt. Daarom hadden ze ook voor haar gekozen als tribuut. Het zou voor iedereen beter zijn dat ze weg was. "Het is tijd schat. Je zult het vast en zeker fantastisch doen. Het hele team en ik steunen je. We hopen dat we je toch een beetje hebben kunnen helpen."
"Charon je outfits waren werkelijk fantastisch." Ze omhelsde de jongeman met het turkooizen haar. Het was zijn eerste keer als stylist bij de honger spelen. Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten was hij haast nog zenuwachtiger geweest dan zij. Ze haalde diep adem en stapte de buis in, de buis die haar naar de arena, naar haar dood zou leiden.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emma

Ik leg mijn handen tegen de glazen buis en voel dat hij langzaam open schuift. Ik sluit mijn ogen en loop langzaam naar binnen. Met een klap gevolgd door een trilling knalt de deur dicht. Ik kan geen kant meer op. Bang voor wat ik ga zien, open ik mijn ogen en draai me om. Er is niks aan de hand, hoewel ik op zijn minste had verwacht geen been meer te hebben. Ik kijk recht in de ogen van mijn stylist, die daar blijkbaar al die tijd heeft gestaan. Het maakt me eigenlijk helemaal niks uit. Dit is waarschijnlijk toch de laatste keer dat we elkaar zien, bovendien hebben we elkaar toch nooit gemogen. Net als de mensen uit mijn district wantrouwde hij me. Nog steeds weet ik niet waarom en ik denk dat ik daar ook nooit achter ga komen. Ik schud de negatieve gedachten uit mijn hoofd. Ik ga winnen! Probeer ik mezelf wijs te maken. Een zucht rolt over mijn lippen. Wat heeft dit voor nut. Iedereen weet dat ik dood ga. Waarom laat ik me niet gelijk vermoorden? Er is toch niemand mee die van mij houd. Nee Emma, jij gaat het doen, jij gaat winnen! Ik ga rechtop staan en probeer een strategie te bedenken. Helaas is dit moeilijker dan gedacht aangezien ik ook nog rekening moet houden met de armband. Hoe hebben mijn ouders het gedaan? Dan weet ik hoe ik het niet moet doen. Toch blijft het mooi, hoe mijn moeder zich heeft opgeofferd voor mijn vader. Ik kijk naar mezelf in de weerspiegeling van het glas. Ik ben een slank, lang meisje met lichte, blonde haren. Ik heb een leren jas aan met daaronder een veel te grote broek en regenlaarzen. Uit mijn zak haal ik een elastiekje, die ik eigenlijk al veel eerder in mijn haar had moeten binden. Snel maak ik een vlecht en hang hem over mijn schouder. Mijn ogen zijn dik opgemaakt met veel oogschaduw en mascara. Smokey Eyes noemen ze dat, maar ik noem het liever make-up voor een gothic. Het lijkt net alsof je tien lagen mascara hebt opgesmeerd en die allemaal 1 voor 1 zijn uitgelopen. Ik bijt op mijn nagels, iets wat ik altijd doe als ik aan het wachten ben. Zo ook nu, ik ben aan het wachten op mijn dood. Eindelijk komt er beweging in de buis. Een glazen plank onder mijn voeten brengt me naar de arena. Sinds een paar dagen zie ik weer buitenlicht. Hoewel het niet echt is, geniet ik er van. Ik kijk om me heen. Ook de andere tributen steken over de grond uit. Met een bepaald spul kan je pas na 5 minuten zien welke kleur en patroon de andere hebben. Zo zorgt de beroepstroep ervoor dat er zo veel mogelijk mensen uitgemoord worden, al aan het begin. De arena is mooier en zover ik kan zien, groter dan normaal. Het is een tropisch regenwoud met vele vogels. Aan eten dus niet tekort. Aangezien het een regenwoud is, gaat het hier regenen, maar of het regen is van water is, betwijfel ik. Het zou net zo goed brandend zuur kunnen zijn. Ook het midden is dichterbij van de plek waar ik nu sta dan de voorgaande jaren, maar ja, schijn bedriegt zeggen ze toch? In het midden liggen weinig attributen. 1 pijl en boog, 2 dolken, wat voedselpakketten en voor de rest valt het niet te zien. Ik haal een hand door mijn haar. Zodra ik me helemaal boven de grond bevind begin ik af te tellen van 10 naar 0. Ik sluit mijn ogen, terwijl de rest zich klaar maakt voor de strijd. Bij de laatste seconden vouw ik nog snel mijn handen in elkaar en zeg een gebedje op. Het word een strijd tussen leven en dood of god me hiermee kan helpen is nu nog maar de vraag.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het platform ging naar boven. Seraphine werd verblind door het daglicht, een klok voor haar telt de laatste minuten af. Ze kijkt naast haar. Gideon, haar mede-tribuut knikte haar bemoedigend toe. Ze glimlachte even naar hem en richtte haar blik daarna terug op het strijdveld. Gideon en zij waren vrienden geweest. Hij was een wees, een meester smokkelaar. Niemand wist hoe hij alle zijn handelswaren binnen het district kreeg, maar hij deed het elke keer weer. Toch was ook zijn reputatie niet bepaald vlekkeloos, vandaar dat hij nu hier naast haar stond. Seraphine had veel aan hem gehad tijdens de trainingsdagen. Ze hadden afgesproken elkaar niet te vermoorden, enkel als het niet anders kon zouden ze vechten. Ze zag hoe de beroeps twijfelend naar elkaar keken. De armbanden hadden hun hele strategie doen veranderen. Zou de slachtpartij aan de hoorn nog doorgaan. Seraphine zou absoluut niet blijven wachten om te kijken. Aangezien de beroepsdistricten ook mochten stemmen hadden zij hun meest bekwame tributen gekozen. Het waren tributen die jarenlang getraind hadden en zichzelf in verschillende wapens hadden gespecialiseerd. Koelbloedige moordenaars, die met een brede glimlach een zwaard door je hart dreven. Op de grond lagen een paar wapens en overlevingsmiddelen. Seraphine merkte meteen op dat vlakbij een kruisboog en een rugzak lagen. De spelmakers waren haar goed gezind. Haar beoordelingsmoment was dan ook iets geweest waar ze lang over had nagedacht. Het had een grote indruk op de spelmakers nagelaten. Zij wilden dat de spelen zo spannend mogelijk werden, door haar, haar favoriete wapen te geven zouden ze een show krijgen die ze niet snel zouden vergeten.
Nog tien seconden, negen, acht,... Het startsignaal werd gegeven en Seraphine rende richting de dichte begroeiing van het regenwoud. Ze griste snel de kruisboog en de rugzak mee en zette het op een lopen. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe ook Gideon het regenwoud in liep. Hij was ongedeerd weggekomen, ze haalde opgelucht adem, maar werd net op dat moment op de grond gepind. De mannelijke tribuut van twee hield een dolk tegen haar keel gedrukt.
"Wacht, was als we dezelfde armband dragen!" zei Seraphine als laatste redmiddel.
Even aarzelde hij, net genoeg voor Seraphine om hem in zijn edele delen te stampen. Snel pakte zijn dolk af en zette het weer op een lopen. Ze rende en rende, tot adrenaline het enige was wat haar benen nog deed bewegen. Plots hield het regenwoud op en stond ze op een straat van wat eens een reusachtige stad moet zijn geweest. Ze zou nog even terug het regenwoud in gaan, de kans op het vinden van water was groter daar. Daarna zou ze terug lopen om de afstand tussen haar en de andere tributen zo groot mogelijk te maken. Het maakte voor haar niet uit wie haar bondgenoot was, die persoon moest maar zien dat hij of zij in leven bleef.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emma

Terwijl het startschot klinkt en iedereen begint te rennen blijf ik staan. Ik doe mee met een spel, tegen mijn zin in. Is het dan nog wel een spel? Ik probeer na te denken en een strategie te bedenken om dit te overleven. Lang heb ik niet, aangezien er een pijl met een behoorlijke snelheid op me af komt. Net aan weet ik hem te ontwijken. Het is ook gelijk het moment dat ik besef dat ik in dit 'spel' geen tijd heb om even rustig na te denken. Ik kan het wel nog eens proberen, maar dat moet ik eerst een veilige plek zien te bereiken. Met grote passen ren ik naar de zijkant, het regenwoud in. In het midden zal ik toch geen attributen meer kunnen vinden. Ik ren en sla ondertussen de takken weg met mijn blote handen. Een paar sneeën zijn niet te voorkomen, maar ik weet dat dit niet het pijnlijkste van de hele 'game' zal zijn. De bomen worden steeds dikker en hoger en het word steeds lastiger om er doorheen te slalommen. 1 boom had ik niet voorzien en ik ren er met volle vaart tegen aan. Langzaam val ik tegen de boom naar beneden. Mijn hoofd heeft een flinke klap gehad. Het lukt me maar net om mijn ogen open te houden, maar ik weet dat ik even moet blijven liggen. Ik gris om me heen en pak wat herfstbladeren van de grond. Ik bedek me er zo veel mogelijk mee, zodat ik vanuit de verte minder snel gezien word. Slechts 1 minuut lukt het me om wakker te blijven. De klap tegen mijn hoofd heeft waarschijnlijk een lichte hersenschudding veroorzaakt.
Ik open mijn ogen en kijk tegen een prachtige sterrenhemel aan. Het verbaast me dat ik nog leef. Ik sta op, wat me nu al beter lukt dan voorheen. Hoewel ik wankel op mijn benen kom ik snel vooruit. Door mijn weggezakte besef van richting kom ik uit in het midden. Tot mijn geluk bevind niemand zich er, wat mij de kans geeft om eens goed rond te neuzen. Ik het midden kijk ik rond. Er liggen enkele pijlen op de grond. Ik raap ze op, voor het geval ik ooit nog eens een boog in mijn handen zou krijgen. Rustig zet ik ze met een speciale speld vast aan mijn jas. Ik kijk rond. Er is niks te vinden, alles is al meegenomen. De moed is me naar de schoenen gezakt, maar wordt weer omhoog gehaald door een ijzeren plaat die ik onder mijn voeten hoor kraken. Snel zoek ik een sterke tak waarmee ik de plaat, die een luik bleek te zijn openbreek. Ik kruip naar beneden over een ladder. Dit kan zo maar mijn dood zijn, maar ik zet door. Er is een klein oppervlak beneden, waar tot mijn verbazing een grote zak vind. Ik rits de zak open en snuffel erin. Een flesje drinkwater, wat eten, een helende zalf en het allerbeste: Een pijl en boog. "De jackpot" mompel ik en ik klim blij weer omhoog.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine was op haar hoede. Wanneer de bladeren ritselden of een takje kraakte verborg ze zichzelf uit angst een andere tribuut tegen te komen. Ze had water gezocht in de bladeren en kelken van planten, die aanwezig waren in het regenwoud. Het duurde een hele tijd voor ze haar veldfles helemaal had gevuld, maar alles beter dan omkomen van de dorst. Daarna had ze enkele druppels jodium toegevoegd om het te zuiveren. Nog een uur zou ze moeten wachten voor het drinkbaar was. Nu ze toch in het regenwoud was, kon ze net zo goed op zoek gaan naar planten en kruiden, want zonder gif om haar pijlen mee in te smeren, was haar wapen nog niet echt dodelijk. Ze zou in iemands oog kunnen schieten, maar dat was niet bepaald makkelijk. Na een heel arsenaal aan planten te hebben verzameld, samen met wat brandhout om een vuur te starten trok ze richting de verlaten stad. Ze maakte een vuur in één van de gebouwen, de muren zouden de rook hopelijk binnen houden en aan het zicht onttrekken. De rugzak bevatte alles wat ze nodig had om giffen mee te maken. Toen ze voor de spelmakers moest komen had ze haar beste creaties uitgetest op muizen. Eerst hadden ze geen oog voor haar of de dieren gehad. Maar toen ze het gif gebruikte waardoor een muis zijn vriendje opeens ging aanvallen, waren ze erg onder de indruk. Het was het moeilijkste gif, maar zeker de moeite waard om te maken. Ze had natuurlijk niet enkel naar giftige kruiden gezocht. Ondertussen had ze ook wat eetbare bessen en noten gevonden. Niet bepaald een feestmaal, maar beter dan niets. Morgen zou ze op jacht gaan naar vlees of iets anders proteïnerijk, als het niet anders kon zou ze insecten eten.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emma

Voorzichtig sluit ik het luik weer. Als ik het laat vallen weet iedereen dat ik hier zit en dit is een punt waar je makkelijk kan vechten, iets waar ik absoluut niet goed in ben. Ik moet mijn vijand op afstand houden, anders is het over met de pret. Met de loopmanier die we tijdens de trainingen geleerd hebben loop ik naar de rand van de jungle terwijl ik alles om me heen goed blijf observeren. De tribuut met dezelfde armband heb ik de hele game nog niet gespot, maar ik ben sowieso nog weinig tributen tegengekomen. Het is een grote arena, groter dan ooit tevoren, grote kans dat ik hem of haar nooit ga ontmoeten voordat we aan ons einde komen. Ik weet niks over de tribuut met dezelfde armband, alleen dat ze nog leeft. Anders was ik er ook niet meer. Plotseling sta ik stil. Zo stil dat het zelfs voelde alsof mijn hart geen bloed meer door mijn lichaam pompte. Ik hoorde een geluid en het was niet zo maar de wind, aangezien het zowat windstil was. Er waren 3 opties: Een tribuut met een andere armband, een tribuut met dezelfde armband of een dier. Snel, maar geluidloos ren ik naar de dichtsbijzijnde boom en met een paar soepele bewegingen zit ik op 1 van de takken, op ongeveer 5 meter boven de grond, verschuild tussen de bladeren. Ik pak mijn boog en span een pijl. Ik richt hem in de richting waar het geluid van dan kwam. Enkele minuten hoor ik niks meer. Als ik denk dat het gevaar is verdwenen kijk ik nog 1 keer goed rond en daar staat hij. Een jongen van 13 met de liefste blauwe ogen die ik ooit heb gezien en dunne blonde haartjes die wapperen in de wind. Hij ziet me, maar doet niks. Ik werp een blik op zijn armband, geel met een schaapje. Als die jongen na zijn dood zou terugkeren zou hij een schaap zijn, dat wist ik zeker. Dan bedenk ik me weer dat dit een spel is, waarin ik andere mensen moet vermoorden om zelf te blijven leven. Hoewel ik even aarzel en ik eigenlijk niet meer wil leven als ik die jongen hetzelfde lot geef als mijn ouders, richt ik mijn boog en laat hem los. Recht in zijn hart, langzaam zakt de jongen neer en blaast zijn laatste adem uit. Waarom zou hij door zijn district gekozen zijn? Omdat hij te perfect was? Ik sluit mijn ogen en hoor achter me een grote knal, waarna ik warmte kan voelen. Ik kijk om en zie dat niet ver achter me een armband ontploft is. 2 vliegen in 1 klap noemen ze dat en beide mijn schuld. Ik klim uit de boom waarin ik me al die tijd had schuilgehouden en kijk niet eens om me heen. Ik voel dat hier niemand anders meer is, het is alleen ik en 2 lijken, waarvan er 1 opgeblazen is. Ik pak de hand vast van het jongetje en knijp erin. Zou hij het voelen? Zou hij ergens nog leven en straks opstaan? Waarschijnlijk niet. Ik sluit de jongen zijn ogen en bedenk hem met bladeren. "Rust zacht" fluister ik, terwijl er een traan over mijn wang rolt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld