Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Freragon schreef:
Hey everyoneee
Ik ben net nieuw haha lol (awkwardness)
Vond het gelijk wel leuk om een kort verhaal van me neer te zetten moiiii
--
Ze moest hem verstoppen. Ze wist niet waarom, maar hij was een moordenaar en moest verstopt worden. Dat vertelde de politie haar. Ze had werkelijk waar geen idee waarom hij niet gewoon naar de gevangenis ging, maar ze volgden de bevelen op. Ze verstopte hem. Hij was bewusteloos. Ze opende de container en legde hem er met moeite in. Vervolgens maakte ze de opening van de container zwaar met stenen en glazen. Ze wist niet waarom dit ooit zou kunnen helpen.
Na het boodschappen doen kwam ze via de tuin naar binnen. De container was open. Hij was leeg. Haar hart stokte in haar keel en ze keek om zich heen. Hier was hij niet.
Fuck, dit had ze kunnen weten. Waarom volgde ze de bevelen op, waarom bewaakte/verstopte ze hem niet beter?
Ze gooide haar tassen neer en rende naar binnen. Ze sloot alle deuren en deed de gordijnen dicht. Nu maar hopen dat hij niet binnen was..
Ze rende naar de deur, ze keek om het hoekje. Daar stond hij. Zijn hoofd verwikkeld in bebloed verband, zijn handen en armen waren op een rare manier gebogen, alsof hij verminkt en gemuteerd was. Dit was ook verwikkeld in verband, met misschien wel meer bloed dan hij op zijn hoofd had.
Hij was half zichtbaar. De andere helft was verstopt achter hoog struikgewas.
Haar hart begon sneller en sneller te kloppen. Ze rende terug naar de woonkamer en verstopte zich achter de bank. Voetstappen.
Het was van buiten af, maar op de een of andere manier hoorde ze het super goed. Nog een stap. Nog een.
De verminkte man stond nu voor het raam, precies tegenover waar zij zich verstopt had. Hij bleef staan, nam ze aan. Ze durfde niet te kijken.
Nog een stap. Nog een.
Op haar handen en knieën ging ze voorzichtig naar de volgende bank. Op de een of andere manier wilde ze hem niet uit het oog verliezen.
Getik op het raam. Ze wilde gillen. In plaats daarvan plaatste ze haar handen op haar mond, om zichzelf stil te houden. Ze deed haar uiterste best niet in paniek te raken.
Nog meer getik.
Ze tijgerde weer naar de bank waar ze zich als eerst verstopte. Deze zat dichterbij de voordeur. Dit leek haar een betere verstopplek.
Het getik werd harder. Nog harder.
Tranen liepen over haar wangen. Haar adem werd onregelmatiger; het lukte haar niet meer om het in bedwang te houden.
Gekraak.
Haar blik ging direct naar het raam. Er zat een barst in. De man stond nog steeds op dezelfde plek, te bonzen alsof het het laatste was wat hij zou doen.
Ze dook verder achter de bank. Ze kromp ineen. Ze huilde. Ze beefde. Ze wist niet wat ze moest doen. Vluchten, blijven zitten?
Het raam begaf het. Gerinkel klonk.
Ze hield het niet meer, ze begon te gillen. Vervolgens rende ze naar de voordeur. De deur zat op slot. Natuurlijk, dit had ze nog geen tien minuten geleden gedaan.
In paniek keek ze in het rond. Ze kon zich niet herinneren waar ze de sleutel had gelaten.
Ze begon hysterisch te huilen en zakte in op de grond. Haar hersenen waren uitgeschakeld. Althans, zo voelde het. Het voelde alsof ze het maar over zich heen moest laten komen. Ze wist niet wat ze anders moest doen.
Nu pas merkte ze de stilte in het huis. Geen voetstappen, niks. Voorzichtig keek ze op. Het enige wat ze kon horen was de klok die doortikte alsof er niets aan de hand was.
Ze stond op, keek om zich heen. Was het veilig?
Glasgerinkel. Een hand om haar keel. Een mes in haar rug.
Het ging allemaal zo snel.
Hey everyoneee
Ik ben net nieuw haha lol (awkwardness)
Vond het gelijk wel leuk om een kort verhaal van me neer te zetten moiiii
--
Ze moest hem verstoppen. Ze wist niet waarom, maar hij was een moordenaar en moest verstopt worden. Dat vertelde de politie haar. Ze had werkelijk waar geen idee waarom hij niet gewoon naar de gevangenis ging, maar ze volgden de bevelen op. Ze verstopte hem. Hij was bewusteloos. Ze opende de container en legde hem er met moeite in. Vervolgens maakte ze de opening van de container zwaar met stenen en glazen. Ze wist niet waarom dit ooit zou kunnen helpen.
Na het boodschappen doen kwam ze via de tuin naar binnen. De container was open. Hij was leeg. Haar hart stokte in haar keel en ze keek om zich heen. Hier was hij niet.
Fuck, dit had ze kunnen weten. Waarom volgde ze de bevelen op, waarom bewaakte/verstopte ze hem niet beter?
Ze gooide haar tassen neer en rende naar binnen. Ze sloot alle deuren en deed de gordijnen dicht. Nu maar hopen dat hij niet binnen was..
Ze rende naar de deur, ze keek om het hoekje. Daar stond hij. Zijn hoofd verwikkeld in bebloed verband, zijn handen en armen waren op een rare manier gebogen, alsof hij verminkt en gemuteerd was. Dit was ook verwikkeld in verband, met misschien wel meer bloed dan hij op zijn hoofd had.
Hij was half zichtbaar. De andere helft was verstopt achter hoog struikgewas.
Haar hart begon sneller en sneller te kloppen. Ze rende terug naar de woonkamer en verstopte zich achter de bank. Voetstappen.
Het was van buiten af, maar op de een of andere manier hoorde ze het super goed. Nog een stap. Nog een.
De verminkte man stond nu voor het raam, precies tegenover waar zij zich verstopt had. Hij bleef staan, nam ze aan. Ze durfde niet te kijken.
Nog een stap. Nog een.
Op haar handen en knieën ging ze voorzichtig naar de volgende bank. Op de een of andere manier wilde ze hem niet uit het oog verliezen.
Getik op het raam. Ze wilde gillen. In plaats daarvan plaatste ze haar handen op haar mond, om zichzelf stil te houden. Ze deed haar uiterste best niet in paniek te raken.
Nog meer getik.
Ze tijgerde weer naar de bank waar ze zich als eerst verstopte. Deze zat dichterbij de voordeur. Dit leek haar een betere verstopplek.
Het getik werd harder. Nog harder.
Tranen liepen over haar wangen. Haar adem werd onregelmatiger; het lukte haar niet meer om het in bedwang te houden.
Gekraak.
Haar blik ging direct naar het raam. Er zat een barst in. De man stond nog steeds op dezelfde plek, te bonzen alsof het het laatste was wat hij zou doen.
Ze dook verder achter de bank. Ze kromp ineen. Ze huilde. Ze beefde. Ze wist niet wat ze moest doen. Vluchten, blijven zitten?
Het raam begaf het. Gerinkel klonk.
Ze hield het niet meer, ze begon te gillen. Vervolgens rende ze naar de voordeur. De deur zat op slot. Natuurlijk, dit had ze nog geen tien minuten geleden gedaan.
In paniek keek ze in het rond. Ze kon zich niet herinneren waar ze de sleutel had gelaten.
Ze begon hysterisch te huilen en zakte in op de grond. Haar hersenen waren uitgeschakeld. Althans, zo voelde het. Het voelde alsof ze het maar over zich heen moest laten komen. Ze wist niet wat ze anders moest doen.
Nu pas merkte ze de stilte in het huis. Geen voetstappen, niks. Voorzichtig keek ze op. Het enige wat ze kon horen was de klok die doortikte alsof er niets aan de hand was.
Ze stond op, keek om zich heen. Was het veilig?
Glasgerinkel. Een hand om haar keel. Een mes in haar rug.
Het ging allemaal zo snel.
1