Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ ft. Katnissx

Account verwijderd

schreef:
Brad J. Dilano

Stephanie (Steph) Leah Martin

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott

Mason Spencer Adams

Account verwijderd

schreef:
Brad J. Dilano
Moeizaam open ik mijn ogen. De felle zon geeft een warm gevoel. Ik wil me omdraaien om verder te slapen als ik in eens klaar wakker schrik. Mijn hand tast de grond af waar ik op lig. Ik lig midden in een bos op bruin zacht zand. Vloekend spring ik op. Gelijk word het zwart voor mijn ogen door de spontane beweging. 'Zeg niet dat ik weer beroofd ben' sis ik tussen mijn tanden door naar mezelf. Ik probeer me de nacht te herinneren maar dat lukt niet. Dat heb ik wel vaker als ik heb gedronken. Had ik eigenlijk gedronken gister? Wat voor dag is het? Gefrustreerd zoek ik in mijn zakken naar een sigaret. Geen geluk. Als ik opeens geluiden achter me hoor, draai ik me snel bij. Ik frons mijn wenkbrauw als ik nog drie mensen op de grond zie liggen. Omdat het zo onwerkelijk is begin ik te lachen. Wat is dit voor grap? Mijn blik scannen de ruimte, op zoek naar camera's. Een meisje komt langzaam omhoog. Vermakelijk kijk ik toe hoe ze reageert als ze merkt waar ze is. Onze blikken kruisen elkaar. Ze wilt wat zeggen alleen mijn aandacht is ergens anders bij. Verderop liggen vier dozen. Langzaam loop ik er naar toe. Brad Jared Dilano. Als ik de doos oppak, knalt iets tegen de zijkant aan. Ik scheur hem open. Een donker blauw versleten boek ligt in de doos. Mijn gezicht betrekt als ik zie wat erin staat. Ik begin zwaarder te ademen. Woedend scheur ik de bladzijden uit het boek om ze daarna nog verder te scheuren. Zo klein dat niemand het meer kan lezen. De snippers laat ik mee vervoeren met de wind. Al snel liggen ze overal. Het meisje is onder tussen ook naar een doos gelopen. Mijn blik gaat naar de andere dozen en dan naar de jongen en meisje die nog liggen te slapen. Ik bedenk me niet en loop naar een doos toe. Scarlett Ally Scott.

Stephanie Leah Martin
Mijn vingertoppen gaan over het boek. Er zal wel niet veel goeds in staan, aan de man zijn reactie te zien. Voorzichtig open ik het boek. Een krantenartikel valt eruit. Ik graai hem van de grond en zie een afgescheurde reclame. Is dat alles? Als ik hem omdraai zie ik een grote kop staan. '20-jarige man dood aangetroffen' Ik bijt op mijn lip. Ik hoef het niet te lezen om te weten waar dit artikel over gaat. De eerste keer dat ik dit artikel zag was een half jaar geleden. Ik was zo van slag geweest dat ik er echt een kwartier naar heb gestaard. Ik verfrommel het artikel en stop het in mijn zak. Ik wil net verder in het boek lezen als ik zie dat de man een doos vast heeft. 'Zet dat neer' zeg ik geïrriteerd. Ik hou er niet van als mensen iemands privacy schenden. Mijn aandacht gaat weer naar mijn eigen boek. Ik sla het boek open en zie nog meer krantenartikels. 'Dader nog steeds onbekend' Ik wil dit helemaal niet lezen. De man heeft gelijk. Dit moet vernietigd worden voordat iemand hier achter komt. 'Heb je een aansteker?' Vraag ik terwijl ik de man aankijk. Als ik dit heb vernietigd, ga ik opzoek naar antwoorden. Hier moet een verklaring voor zijn.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott
Erg langzaam en vermoeid word ik wakker. Ik open mijn ogen, maar knijp ze tot spleetjes door het felle zonlicht. Ik kijk rond me heen, ik herken de plek waar ik nu ben helemaal niet en vraag me af hoe ik hier gekomen ben. Ik zie dat er ook nog drie andere mensen zijn, in totaal zijn we met vier. Nog een meisje en twee jongens. Ik zie dat meisje en dan ook de jongen, misschien is man een beter woord, iets in hun handen hebben. Dozen, wat doen die hier. Langzaam zet ik me recht en loop naar de dozen. Op elke doos staat een naam, mijn naam staat op de doos die de man vast heeft. ‘Blijf daar af,’ sis ik tegen hem. Als je naam erop staat is het persoonlijk en dan moet hij er niet in zitten neuzen. Ik neem mijn doos af en open hem voorzichtig. Het is een blauw boekje, best een mooi boekje. Ik open het en kijk naar de eerste pagina, het is een krantenartikel. Ik bekijk het en met nog maar de titel te lezen, slaag ik het boekje weer dicht. Daaraan wil ik niet herinnerd worden.

Mason Spencer Adams
Ik hoor mensen waardoor ik wakker schiet. Het zonlicht is best fel, maar ik zet me direct recht, tegen beter weten in. Ik wankel dan even en na even sta ik stabiel op mijn voeten. Nog één man en twee meisjes zijn hier. Waarom zijn we hier, die vraag spookt steeds door mijn hoofd. Omdat iedereen bij dozen staat loop ik er ook naartoe. Ik zie een doos met Mason Spencer Adams erop staan. Voorzichtig neem ik die op, het enigste wat erin ligt is een boekje. Een boekje, waarom ligt er alleen een boekje in deze grote doos met mijn naam erop. Ik open het boekje en lees het artikel, het is een krantenartikel. ‘Daders nog steeds op de vlucht’ staat er, dan herinner ik het me. Het is iets waar ik nooit aan herinnerd wil worden, het was nooit de bedoeling. Ik slaag het boekje dicht. Ik hoor één van de twee meisjes aan de andere man vragen voor een aansteker. ‘Ik heb hem ook nodig,’ is het enigste wat ik zeg.

Account verwijderd

schreef:
Brad Jared Dilano
Een zucht verlaat mijn lippen als beide vrouwen tegen me in gaan. Leunend tegen een boom kijk ik toe hoe de andere mensen hun boeken openen. Iedereen wilt er zo snel mogelijk van af dus er zou wel niks leuks in staan. Ik schud alleen mijn hoofd op de vraag of ik een aansteker heb. Als ik die had, had ik het boek ook wel in de fik gestoken dan verscheurd. Ik schraap mijn keel. 'Goed, wie weet wat we hier doen?' Ik neem vaak de leiding. Ik weet niet waarom maar ik vind het fijn om de touwtjes in handen te hebben. Ik denk na over wat we hier kunnen doen. Misschien waren we samen op een feestje en zijn we gedrogeerd? Zouden die mensen rijk zijn? Dan kan dit wel een soort van ontvoering zijn voor losgeld. Vele ideeën spoken er door mijn hoofd heen. Voor de zekerheid knijp ik mezelf. Als ik een lichte pijn voel, vloek ik binnensmonds. Ik weet niet wat dit is maar ik weet zeker dat het niet goed gaat zijn. Mijn blik gaat over de ruimte. We kunnen twee kanten op in het bos. Misschien kunnen we opsplitsen? Nee dat is niet slim. Ik moet niet teveel met deze mensen delen. Ik weet zeker dat hun ook iets hebben gedaan dat tegen de wet is. Waarom zouden ze anders zo'n boek hebben? Jammer dat het meisje met het bruine haar de doos heeft afgepakt. Zou ze hetzelfde als ik hebben gedaan? Misschien is dat blonde meisje wel een huurmoordenaar en de man een verkrachter. Oké, ik mag ze niet vertrouwen.

Stephanie Leah Martin
Als niemand een aansteker heeft, verlaat een geïrriteerde zucht mijn lippen. Ik sla mijn armen over elkaar en klem mijn boek tussen mijn arm. Wat in dit boek staat is zeker niet leuk. Ik was vijftien toen ik mijn toenmalige vriendje Justin leerde kennen. Nog nooit was ik zo verliefd geweest. Hij was heel lief maar was ook totaal niet lelijk. Wat was ik er trots op dat hij van mij was. Mijn beste vriendin was echter totaal geen fan van hem. Elke dag maakte we ruzie over dat hij slecht voor mij was. Hij had soms namelijk losse handjes, maar dat hoorde gewoon bij zijn karakter. Ik was verliefd en zag het niet. Totdat hij mij elke dag ging slaan. Op één dag was ik bij hem thuis. We lagen boven en in eens sloeg zijn bui om. Ik wist hoe laat het was. Ik rende naar beneden en pakte een mes om mezelf te verdedigen. Hij lachte alleen maar. Ik wist toch niet hoe ik dat moest gebruiken, brulde hij. Nou dat heb ik hem laten zien hoor. Niemand hier mag dit boek gaan lezen of ooit in zien. Ik moet het vernietigen. Ik bedenk me niet en ga opzoek naar twee takjes. Ik heb ooit op de tv gezien hoe je dat tegen elkaar moet wrijven. Al snel probeer ik mijn eigen vuur aan te maken. Het boek ligt op de grond maar nog steeds in mijn zicht. Als het niet lukt begin ik te vloeken. 'Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga dit vernietigen en opzoek naar antwoorden' zeg ik rustig. Ik klem het boek weer tussen mijn armen en kijk even naar de twee wegen waar ik heen kan gaan. Shit wat nu?

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott
Ik vraag me nu af waarom ik hier ben. Dat ik dit boekje heb gekregen, met dat artikel in en mijn naam op, betekent dat ze weten wat ik gedaan heb. Ik kon toen gewoon niet anders. Het was mijn vader, maar mijn moeder was al voor hem gevlucht en zij liet me bij hem achter, ik werd elke dag mishandeld. Op een dag wou ik me gewoon verdedigen tegen hem en heb een mes in zijn rug gestoken, ik kon gewoon niet anders. Al de andere hebben ook juist hetzelfde boekje als ik, wat zou daar in staan. Ik schrik op als ik één van de twee mannen iets hoor zeggen. 'Als ik dat wist had ik het al lang gezegd,' zeg ik tegen hem. 'Wat staat er in jullie boekje?', vraag ik gewoon direct op de man af aan de anderen. Ik ga bij het meisje staan. 'Hoe noemen jullie trouwens?', vraag ik aan hun. Ik probeer vriendelijk te zijn tegen hun, wie weet wie dat zij zijn.

Mason Spencer Adams
Niemand heeft een aansteker, hoe kan ik dit boekje vernietigen. Welke misdaden zouden die gedaan hebben. Ik heb er één begaan, een grote misser. Dronken achter het stuur zitten, zonder rijbewijs en iemand van de weg maaien, daarna vluchtmisdrijf plegen. Dat was echt de grootste fout van mijn leven. Alleen dacht ik dat niemand wist dat ik het was, maar nu sta ik hier met dat boekje met mijn naam op. Degene die me hier heeft gezet, weet wat ik dus heb gedaan. Ik hoor wat het meisje antwoordt op de vraag vraag van de andere man, daar heeft ze wel een punt. Ik hoor haar vragen wat er in ons boekje staat, ik antwoord gewoon niet. Dan stelt ze nog een vraag hoe we heten, hier kan ik wel op antwoorden. Waarom stelt ze ook zoveel vragen? 'Mason,' antwoord ik dan op haar vraag hoe we noemen.

Account verwijderd

schreef:
Brad Jared Dilano
Ik snuif minachtend als ik het antwoord op mijn vraag hoor. Ik wist dat ze gelijk heeft, maar dat ga ik niet toegeven. Iedereen zwijgt bij de vraag wat we hebben gedaan. Sommige dingen zijn privé, maar eigenlijk wil ik ook wel weten wie ik voor me heb. Ze lijken allemaal zo onschuldig. 'Brad' zeg ik stug op de vraag wat mijn naam is. Als het blonde meisje besluit weg te gaan, begin ik te lachen. 'Weetje welke kant je op moet gaan dan?' Ik sla mijn armen over elkaar. Mijn blik valt op een stukje krant dat op de grond ligt. Het komt uit mijn boek. Ik weet precies bij welke foto het hoort. Ik heb alle kranten opgekocht toen ik dat stukje zag staan. Weetje het begon gewoon als een stoerdoenerij. Mijn vrienden en ik hielden wel van kattenkwaad. Als we op een kermis waren deden we al snel een spelletje wie het meeste kon opbrengen met zakkenroller. Maar daar bleef het niet bij. Nee die lol was na een tijdje niet meer genoeg voor ons. We zaten elk weekend in de schuur bij mijn beste vriend. Zo'n zeikwijf moest ons altijd hebben en belde vaak de politie voor geluidsoverlast. Op een avond hadden we allemaal wel wat gedronken en een vriend van mij vroeg of ik in durfde te breken bij die oude vrouw. Hij wist dat ze naar een tijdje ging slapen dus ik wachtte. De lichten gingen uit en ik sloop naar binnen. Ik wou niet veel jatten maar genoeg zodat ze wist dat iemand binnen was geweest. Ik wou haar gewoon bang maken. Ik had genoeg in mijn zakken gestopt maar ik wilde meer. Ik ging de trap op en wou een kamer in lopen toen ik in eens twee armen om me heen voelde. Het was de vrouw. Ik wankelde op mijn benen van de alcohol maar was sterker. Ik duwde haar van mij af, maar ik wist niet dat ik bij de trap stond. Ze viel.

Stephanie Leah Martin
Ik pers mijn lippen op elkaar als ik die opmerking van de man met tatoeages hoor. De andere vrouw stelt te veel vragen naar mijn idee. Ik heb hier helemaal geen behoefte aan. Ik wil geen zielig verhaal opzetten in de hoop dat andere denken dat ik niks anders kon. Want ik kon iets anders. Ik kon ook gewoon weg gaan of de relatie verbreken maar dat heb ik niet gedaan. In plaats daarvan heb ik Justin vermoord. Weetje wat nog het ergste is, ik had het gevoel dat ik het fijn vond. Toen ik dat mes in hem stak en langzaam zag hoe het bloed zich verspreidde over zijn shirt, voelde ik niet alleen opluchting maar ook genot. Nooit heb ik dat gevoel meer gehad. Ik wist altijd wel dat er iets mis met me was. Ik voelde me lekker als ik kon neer kijken op mensen. Zo lang ik de macht maar in handen had. 'Volgens mij maakt het niet zoveel uit wat we hebben gedaan. Laten we het er maar ophouden dat we criminelen zijn' Want ja als je ons in een hokje moet plaatsen zijn we gewoon criminelen. Niks meer en niks minder. Even denk ik aan de dag dat ik het nieuws hoorde. Het was nog vroeg in de morgen toen ik de deurbel hoorde gaan. Ik deed de deur een stukje open en kneep mijn ogen dicht tegen de felle zon. Ik nam de mannen voor me op. Één had grijs haar en een redelijke bierbuik. Ik schatte hem ronde de zestig jaar. De ander was een heel stuk jonger en had een vlot kapsel. Zijn leren jas en zonnebril paste goed bij zijn stoere uiterlijk. 'Politie Utrecht.' De oude man liet zijn bewijs zien en aan de manier hoe die dat deed zag je hoe lang hij al in het vak zat. 'Jij bent Stephanie Martin toch?' Ik knikte bijna onzichtbaar. 'We hebben vervelend nieuws, mogen we even binnen komen?' Ik heb gehuild als of mijn leven er van af hing toen ze vertelde wat het nieuws was. Ik moest alles doen om mij niet verdacht te maken. Ik schraap mijn keel. 'Ik ben Stephanie'

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott
Ik knik als ik iedereen zijn naam hoor. Dan hoor ik het meisje, Stephanie, zeggen dat we criminelen zijn. 'Wie zegt dat?', zeg ik tegen haar. Zelf zie ik me helemaal niet als een crimineel, ik zie mezelf gewoon als iemand die zich tegen iemand anders wou beschermen, en dat is ook de waarheid. Ik kon ook gewoon niet anders, ik werd dagelijks mishandeld en misbruikt. Mijn vader zei altijd dat een man zijn behoeftes kwijt moest, en dat deed hij ook, telkens op mij sinds mijn moeder gevlucht was. Dus eigenlijk ben ik geen crimineel, maar een slachtoffer, zo zie ik me. Heel langzaam neem ik de twee jongens in me op. Ik keur altijd eerst hun uiterlijk. Ik kijk eerst naar Mason, hij is helemaal mijn type, maar als ik dan naar Brad kijk trekken die tatoeages en zijn bazig uiterlijk me meer aan. Maar wie weet wat zij gedaan hebben. Eigenlijk wil ik niets met hun te maken hebben, maar nu zit ik hier met de drie andere en dat we hier met ons vieren samen zijn, zal ook niet betekenen dat we ons opeens mogen opsplitsen. Ik ga dan naast Stephanie staan, bij de splitsing. 'Ik denk dat we naar rechts moeten,' zeg ik tegen hun. Ik wil heel graag mijn boekje vernietigen, Niemand mag dit zien, dit is privé, niemand moet dit weten. Alleen degene die me hier heeft gebracht zal het weten, maar hij/zij is dan ook de enigste dat het mag weten.

Mason Spencer Adams
Ik hoor Stephanie zeggen dat we criminelen zijn, dan hoor ik die Scarlett erop reageren. Op wat ze zegt heeft ze wel een punt, eerst wou ik zeggen, wat ben jij dan, maar dan weten ze ook direct dat ik dat ook ben. Iedereen denkt, volgens mij, wel dat de andere ook een misdrijf begaan hebben. Ik denk dat ook. Dan hoor ik die Scarlett zeggen dat we naar rechts moeten. 'Hoe weet jij dat,' zeg ik tegen haar. Ik neem iedereen rustig in me op, de andere man, Brad, ziet eruit naar iemand die graag macht heeft. Dan kijk ik naar de twee dames, ik moet toegeven, ze zien er allebei erg goed uit. De bruinharige, Scarlett, ziet er heel lief en onschuldig, ik kan echt niet geloven dat zij een misdaad zou begaan hebben. Dan richt ik mijn aandacht op de blonde, Stephanie. Zij ziet er iemand uit die best veel durft, in tegenstelling tot Scarlett dan. 'Rechts is goed,' zeg ik dan toch uiteindelijk. Waarom ben ik hier eigenlijk met die andere drie. Wat hebben we dan gedaan waarom we hier in een bos wakker worden en ons niks herinneren van hoe we hier gekomen zijn. Mijn boekje wil ik ook vernietigen, bij mij heb ik niet de meest erge misdaad gepleegd, dat denk ik toch tenminste. Maar het is niet de bedoeling dat iemand erachter komt, want niemand weet tot nu toe dat ik het was. Niemand, dat dach tik eigenlijk, maar degene die me hier heeft achtergelaten, met dit boekje, weet maar al te goed wat ik heb gedaan, maar de andere drie moeten dat niet weten.

Account verwijderd

schreef:
Brad Jared Dilano
Ik kom eindelijk los van de boom waar ik tegen aan leun. Ik kijk naar de rechterkant. Ik weet even niet zo goed wat we moeten doen. Je bent sterker in een team maar ik vertrouw niemand hier van. We kunnen ook niet opsplitsen want straks verdwaald de helft. Een zucht verlaat mijn lippen. 'Volg mij maar' zeg ik simpel en ik begin alvast voor te lopen naar rechts. Zouden zij ook een moord hebben gepleegd? Die Stephanie heeft zeker iets gedaan. Anders zou ze ons geen criminelen noemen. Scarlett heeft vast door rood gereden, denk ik sarcastisch. Mason kan ik niet plaatsen. Misschien een drugsdealer. Ik stop mijn handen nonchalant in mijn zakken onder het lopen. Mijn blik gaat over de ruimte. De ondergrond is van wit beige zand. Er zitten geen andere voetsporen op dus er is nog niemand langs gekomen. De bomen zijn vol in de bloei en ik denk dat ik zelfs vogels hoor. Ik kan gewoon niet bevatten wat we hier doen? Wie heeft dit überhaupt gedaan? Ik zucht geïrriteerd. Ik haat het als ik niet alles weet. Dat heb ik altijd al gehad. Als ik iets niet zeker wist of helemaal niet dan google ik het gelijk.

Stephanie Leah Martin
Ik rol met mijn ogen als Brad het voortouw neemt. Ik irriteer me nu al aan zijn dominante houding. Ik wil niet achter blijven alleen dus besluit hem dan toch te volgen. Mijn voeten beginnen al snel pijn te doen. Ik had een paar witte hakken aan. Niet slim maar het was niet echt dat ik me hier op kon voorbereiden. Verder had ik een kapotte lichte spijkerjeans aan en een witte singlet. Het gevoel dat iemand me hier gewoon neer heeft gelegd, geeft me de rillingen. Al snel herstel ik me. Het laatste wat ik deze mensen ga laten zien is dat ik me ergens niet goed bij voel of ergens bang voor ben. Als het echt mensen zijn die echt mensen hebben vermoord dan ruiken ze je angst vanaf acht kilometer. Ik bijt op mijn lip van de pijn op aan mijn voeten maar laat dit absoluut niet zien. Ik heb dit te vaak gedaan. Altijd liegen, nooit je masker laten vallen. Ik kijk even naar Mason die naast mij loopt. Hij is echt een kop groter dan mij en heel erg gespierd. Met andere woorden, als we in een gevecht komen moet ik slimmer zijn. Zuchtend sla ik mijn armen over elkaar.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott
Brad neemt het voortouw, dat is maar goed. Ik wil graag iets van controle hebben, maar niet de leiding nemen. We stappen in een stevig tempo door. Ik vervloek mezelf dat ik mijn zwarte hakken aanheb. Daarop heb ik nog een gewone strakke jeans aan en een oranje lichte pull, met open rug. Het is best fris en die hakken zijn ook geen goed idee. Ik heb nu al pijnlijke voeten. Ik loop tussen Brad en Mason, allebei zijn ze erg groot. Ik kan de pijn niet meer uitstaan en stop even. Ik doe mijn hakken uit. Omdat de rest al door is loop ik snel op mijn blote voeten naar hun, totdat ik weer bij hun loop. Ik kijk naar Stephanie, ze heeft ook hakken aan. Dat ze die pijn kan uitstaan. Ik wil graag die andere mensen beter leren kennen, maar weet niet hoe ik moet beginnen. Ik stap dan verder en dan trap ik met mijn blote voet ergens in, waardoor ik op de grond val. Mijn enkel doet erg veel pijn, ik kan de pijn bijna niet uitstaan. Nu zit ik hier op de grond, met mijn hand rond mijn pijnlijke enkel.

Mason Spencer Adams
We volgen Brad, eigenlijk wil ik de leiding nemen, maar dat regel ik onderweg nog wel. Ik loop tussen de twee meiden, ik ben best wel een kop groter dan hun beiden. Ik kijk nog eens naar Stephanie, ik ben ervan overtuigd dat zij tot veel instaat is, maar tot hoeveel weet ik niet. Dan kijk ik nog eens naar Scarlett, ik kan me echt niet inbeelden dat zij iets gedaan heeft, ze lijkt zo onschuldig. Ik zie haar in een putje struikelen. Ze grijpt naar haar enkel, ik buk me naast haar neer. 'Gaat het?', vraag ik aan haar. Op de manier dat ze naar haar enkel kijkt, weet ik gewoon dat er iets niet pluis is met haar enkel en dat ze er niet meer op zal kunnen stappen. Ze had een tijdje gelden ook al haar hakken uitgedaan. Dat dames op zo'n schoenen kunnen lopen.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:

Top (kan niet verkleinen)

Account verwijderd

schreef:
Brad Jared Dilano
Als ik me bijdraai zie ik dat één van de dames op de vloer zit. Ik zucht eventjes zachtjes en loop terug de kant op van de andere mensen. Als Mason de gentleman gaat uithangen, rol ik met mijn ogen. Ik duw hem opzij en buk bij Scarlett neer. Ik kijk naar haar enkel. 'Kan je erop lopen?' Ik wacht niet op antwoord af en til haar op bij haar knieholte en onderrug. 'Komen jullie?' Vraag ik nonchalant aan Mason en Stephanie terwijl ik al weer door loop. Na een tijdje komt er eindelijk wat in zicht. Het ziet eruit als een vervallen stadje maar het is beter dan niks. Als we de stad inlopen komt er een grimmige sfeer op me af. Op de vervallen muren staat graffiti met allemaal spot prentjes en teksten zoals fuck you. In veel gebouwen zitten geen ramen en deuren meer. Overal op straat ligt afval. Ik zie hoe de wind een papiertje van de grond af tilt en mee neemt. 'Oké we gaan eerst jullie boeken vernietigen en dan gaan we eten opzoeken' zeg ik vastbesloten. Ik zet Scarlett op een muurtje neer.

Stephanie Leah Martin
We staan in het midden van de stad. Brad zegt zoals gewoonlijk weer wat we moeten doen. 'Wie heeft jou tot leider gekozen?' Vraag ik fronsend. Niet dat ik mezelf als leider wil zien maar ik hou er wel van als ik de touwtjes in handen heb. Iemand volgen is niet altijd mijn ding. Het boek dat ik nog steeds onder mijn armen heb, pak ik nu in mijn handen. Op zich klinkt het voorstel van Brad niet zo gek. We moeten gewoon eerst de boeken vernietigen en dan zien we wel verder. 'Splitsen we ons op?' vraag ik. Ik wil eigenlijk wel in mijn eentje erop uit, want ik vertrouw hier niemand eigenlijk maar straks raak ik de groep kwijt en wie weet wie hier nog meer is. Als ik de kans heb ga ik ook opzoek naar een wapen om mezelf te verdedigen en een vest voor s'nachts. Ik vind het echt heel erg vervelend dat ik gewoon niet weet wat er komen gaat en wat me te verwachten staat. Ik haat het gevoel dat je onvoorbereid iets moet doen. Dat is het moment dat ik ondoordachte dingen ga doen.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott
Ik glimlach klein naar Mason die al bij mij zit, dat is echt wel vriendelijk van hem. Ik zie Brad Mason opzij duwen en eerst krijg ik even schrik. Maar dan bukt hij zich bij mij, ik wil juist antwoorden op zijn vraag als hij me al optilt. Dat is echt lief van hem. 'Dankje,' zeg ik met een glimlach tegen hem. Ik slaag mijn armen rond zijn nek, zodat ik niet val. Dat de twee jongens dat al direct zo behulpzaam zijn. Van die Stephanie weet ik niet wat ik moet denken, het ziet er me een raar type uit. We komen in een vervallen stadje, ik lees wat er op de muren staat. Ik vind het hier niet zo gezellig. Brad zet me neer op een muurtje. 'Dankje Brad,' zeg ik met een glimlach tegen hem. Ik hoor wat hij zegt over de boekjes. Dat is best een goed plan, maar ik kan wel nog steeds niet stappen op mijn enkel. 'Ja, maar ik weet niet of we hier eten zullen vinden,' zeg ik tegen hun. Nu kan het me niet meer schelen wie de leiding neemt. Ik hoor Stephanie haar reactie. 'Ja, iemand moet toch de leiding nemen, als jij dat wilt, voor mij goed,' zeg ik tegen haar.

Mason Spencer Adams
Brad duwt me we en ik kijk hem boos aan, ik wil gewoon vriendelijk doen. Als hij Scarlett opneemt rol ik met mijn ogen, moet hij nu echt al de gentleman gaan uithangen? Als hij vraagt aan mij en Stephanie vraag om te komen, stap ik gewoon verder. Iets verder zie ik een verlaten stad, ik kijk eens rond als we er zijn. Brad zet Scarlett op het muurtje en dan hoor ik hem wat zeggen. Stephanie haar reactie erop vind ik goed. Dan hoor ik Scarlett. 'Ik wil graag ook de leiding hebben,' zeg ik tegen hen. Ik vertrouw niet zo makkelijk mensen en al zeker geen mensen die ik juist ken en weet ik veel wat gedaan hebben.

Account verwijderd

schreef:
Brad Jared Dilano
Ik begin triomfantelijk te lachen als ik de opmerking van Stephanie hoor. 'Babe van mij mag jij de leider gaan uithangen hoor' voeg ik spottend toe aan mijn lach. Ik rol met mijn ogen als ik hoor dat Mason zich op werpt. 'Ja dat dacht ik wel weer' mompel ik geïrriteerd. Ik weet niet waarom maar tussen Mason en mij botst het gewoon. Misschien omdat we te veel op elkaar lijken. Mij maakt het ook niet zoveel uit. Ik moet toch niks met hem. Mijn blik gaat naar Scarlett. 'Geef je boek maar, ik vernietig hem wel.' Ik denk niet dat ze hem zo maar geeft en voeg dan toe. 'Zie het als een vertrouwingstest. Ik beloof er niet in te kijken' Ik hou er wel van om soms mensen voor het blok te zetten of om ze uit te dagen. Ik wil weten hoe ver ik Scarlett krijg, maar het is ook een uitdaging voor mezelf. Kan ik zonder te kijken het boek vernietigen of laat ik de nieuwsgierigheid van mij winnen? Ik wil eigenlijk wel weten wat die lieve kleine meisje heeft uitgespookt.

Stephanie Leah Martin
Ik pers mijn lippen op elkaar als ik allebei de opmerkingen hoor van Brad en Scarlett. Ik ken types zoals Brad goed genoeg. Hij doet me denken aan Justin. Vooral toen hij het woord babe zei moest ik echt mijn best doen om hem niet aan te vallen. Scarlett is naïef. In nog geen jaren zou ik me zomaar laten optillen door iemand zoals Brad. Ik weet niet of ze het door heeft maar je weet nooit wat hij heeft gedaan. Misschien is het een loverboy of een verkrachter. Ik sla mijn armen over elkaar en heb geen zin meer om langer te wachten op deze bullshit. Zonder iets te zeggen loop ik weg van de groep. Ik was de baas nu toch? Dus aan wie moest ik een verantwoording geven. Ik kan niet langer helder nadenken tot dat ik van dit boek af ben. De wond van Justin is echt net geheeld en nu word die wond keihard open gemaakt. Wie denken ze wel niet dat ze zijn? Ik voel mijn adem zwaarder worden. Ik zie een huis en kruip door het gebroken glas. Een glas scherf snijd door mijn huid heen. Ik begin te vloeken en probeer het bloeden te stoppen door mijn hand erop te leggen. Een zucht verlaat mijn lippen als het niet werkt en mijn hand onder het bloed komt te zitten. Ik leg mijn boek op de oude vervallen tafel dicht bij het raam en loop naar de keuken toe om het schoon te maken. Alleen als ik de kraan aanzet valt de kop van de kraan met een hard geluid in de wasbak. Doelgericht ga ik op zoek naar een EHBO koffer. Dat is altijd handig.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Scarlett Ally Scott: Ik volg het gesprek tussen de andere drie, maar geef er geen eigen antwoord op. Ik reageer pas als Brad Me persoonlijk iets vraagt. Mijn boekje afgeven, hij gaat het vernietigen, nee dat ga ik echt niet doen. Daarvoor vertrouw ik hem nog niet genoeg, maar ik kan ook niet stappen om het zelf te vernietigen. 'Nee Brad, dat geef ik je echt niet,' zeg ik rustig tegen hem. Ik wil gewoon zeker zijn dat niemand erin leest, dar is mijn geheim. Ik kan het gewoon nu nog niet geven, daarvoor miet ik eerst meer vertrouwen in hem hebben, 'Als je zegt wat er in jouw boekje staat, geef ik het mijne wel,' zeg ik tegen hem.

Mason Spencer Adams: Ik hoor Brad mompelen, hij ziet zich echt als de leider, zo iemand kan ik niet af. Scarlett neemt het precies ook al voor hem op, ze kent hem nog maar net, wie weet wie hij is. Ik zie Stephanie weggaan, zelf vind ik het geen goed plan dat ze er alleen op uittrekt, dus achter volg ik haar. Ik zie dat wanneer zé een gebouw binnenkomt haar snijdt aan een stuk glas. Ik loop snel naar haar toe. Als ik bij haar sta, heb ik de EHBO koffer die er stond al open gedaan. 'Kom dan zal ik je verzorgen,' zeg ik tegen haar. Ik zie haar boekje onbewaakt aan het raam liggen. Als ik wil kan ik het nu nemen, maar dat ga ik niet doen, eerst vertrouwen winnen denk ik.

Account verwijderd

schreef:
Brad Jared Dilano
Ik draai me even bij om te zien waar de andere zijn maar die zijn weg. Ik vloek eventjes zachtjes. Ze luisteren dus niet naar mij. Ik richt me weer op Scarlett. Zoals ik ook al had verwacht wil ze het niet zo maar geven. Kon het proberen. Als ze vraagt naar wat ik heb gedaan heb ik opeens een plan. 'Ik heb een bank beroofd' lieg ik zonder weg te kijken. Mijn boek is al vernietigd dus ze kan er niet achter komen dat ik lieg. Had ik maar een bank beroofd, dan zou ik me minder schuldig voelen dan dat ik me nu ooit gevoeld heb. Mijn gedachten gaan naar het moment dat ik het huis uit kwam. Ik ben weg gelopen zonder 112 te bellen. Ik voelde mijn shirt van zweet aan mijn lichaam plakken. Ik zag alleen nog maar ingedachte die gruwelijke beelden van de dode vrouw voor me. Overal bloed. Ik kon mijn maaginhoud niet meer binnen houden en heb gekotst in de bosjes. Ik ben niet meer terug gegaan naar mijn vrienden die avond. Mijn vrienden lachte me de volgende morgen uit. Ze dachten dat ik te laf was en naar huis was gegaan. We zaten bij elkaar in de pauze toen het nieuws bekend werd. De oude vrouw was overleden en wij wisten allemaal dat het die avond gebeurd zou moeten zijn. Uren hebben we gezwijgt. Niemand wou erover praten.

Stephanie Leah Martin
Ik schrik me kapot als ik opeens een stem hoor. Ik draai me snel bij en kijk in de ogen van Mason. Mijn hart bonkt nog na maar ik herstel me snel en doe alsof er niks gebeurd is. 'Hoeft niet' zeg ik een beetje kortaf en ik pak verband uit de EHBO doos. Voor de meeste mensen lijk ik van buiten af echt een bitch. Dat komt omdat ik me ook wel zo voor doe. Echte vrienden weten dat ik niet zo ben en de rest van de mensen boeien me niet zoveel. Ik hoef niet vrienden met iedereen te zijn. Natuurlijk kan ik wel een oppervlakkig gesprek met iemand houden die ik niet ken maar daar laat ik het bij. Ik pak de handdoek van het aanrecht en probeer mijn arm schoon te maken. Alleen erg schoon wordt het niet aangezien er geen water is. Ik begin ook wel een droge keel te krijgen. 'Wil je kijken of hier een aansteker is? Dan kunnen we onze boeken eindelijk vernietigingen' zeg ik en ik leg de handdoek terug. Schoner ga ik het niet krijgen. Ik pak een verbandje uit de doos en wil die om mijn arm doen alleen het lukt niet echt. Ik moet er twee handen voor vrij hebben. Een zucht verlaat mijn lippen. 'Mason, wil je misschien toch even helpen?' vraag ik zachtjes. Ik hou er echt niet van om om hulp te vragen. Ik zie dat als een teken van zwakte. Dat ik het niet zelf kan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld