Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| GET ME THROUGH THE NIGHT?

Account verwijderd

schreef:
* Met Vasilissa c:

* Mijn personage:

Jace White * 18

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Nyssa 'Neytiri' Al Ghul - Na'vi princess of the Omaticaya clan - 18

Account verwijderd

schreef:
Jace.

Het laatste wat Jace zich kon herinneren was een luide schreeuw, voor dat alles zwart voor zijn ogen werd en hij de koude grond onder zijn lichaam voelde terwijl het zijn val brak. Een kreun van pijn verliet zijn mond, terwijl meerdere schokken en golven vol pijn en angst door zijn lichaam raasden als donder stralen bij onweer. Hij hij in deze situatie terecht kwam wist niemand, echter zag hij beelden, beelden dat hij weer had gedronken, iemand aansprak en zo ruzie kreeg en nu dus hier lag. Op een koude grond, tussen de bladeren en de beesten in gescheurde en bebloede kleding. Is dit hoe alles zou eindigen? Dacht hij zich zelf, terwijl hij zijn best deed om zijn ogen open te houden en te roepen om hulp. Tevergeefs, niemand reageerde. Langzaam gaf Jace het op, wie zou er zo laat in de avond nog een koud en donker bos bezoeken? Langzaam werd alles om hem heen wazig.. Nee.. zo zou het niet eindigen! Moeizaam opende hij zijn ogen nogmaals, starend naar de sterrenhemel die recht boven hem lag, slechts bedekt door bomen die langzaam aan kaler en kaler werden door bladeren die van de takken afwaaiden en naar de grond zweefden. Een klein lachje verscheen op zijn bleke gezicht, met hier en daar een schrammetje of wondje door de smak die hij maakte. Langzaam deed hij zijn ogen dicht, liet alles tot zich bekomen. Het was klaar voor hem. Dit hoofdstuk was afgelopen. Dacht hij. Ondanks dat hij nu zo zwak was, bleef zijn hart kloppen, zijn bloed bleef stromen en zijn gedachtes raasden verder de diepte in. Ook al deden zijn hart, hersens en gedachten het nog. Kon hij zich niet bewegen, bang voor de pijn die hem weer tegemoet zou komen razen en Jace weer neer zouden knallen zodra hij zich hier tegen verzette. Zelfs het uitademen van lucht deed pijn. De geur van natuur om hem heen, de geluiden van vogels en andere diersoorten die langzaam hun weg naar hun holletje maakten en de koele bries die langzaam hem heen vloog maakte hem kalm, lieten zich thuis voelen. Zo heel erg was het niet om hier te liggen. Als je de pijn wegdacht leek het allemaal een rustig nachtje in het bos om naar de sterren te kijken. Even vergat Jace al zijn pijn en droomde weg, dromend over zijn familie die bestond uit een moeder, een vader en een kleinere zusje. Jace zijn zusje was net veertien geworden, iets wat hij maar eng vond. Hij had vele verhalen gehoord over veertien jarigen en hun gedrag. Jace had haar horen praten over haar vrienden en vriendinnetjes, dat hen rookten en alcohol dronken. Jace vond het maar raar, waarom zou je op die leeftijd drinken of roken in het algemeen? Op die leeftijd zat Jace op zijn Nintendo of op zijn playstation.

Eyes closed, skies exposed
Reveal the glow above me
The slightest gleam, lightest beam
Unveils sunrise blushing.

The drip and drop, a grip that stops,
Slipping from the run;
Dream the shadow, scream the sorrow,
And stumble when you’re done.

Sway beneath the fraying wreath
Too wrought to reach the ending;
Perhaps your sleep, collapse the heap,
Will lift your soul ascending.

Deep in sorrow, reap tomorrow
The things you sow today;
Suffer, maybe, tough or shaky:
Faint, the sky seems grey.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het stond al vast dat Nyssa de nacht slapeloos door moest brengen. Zoals gewoonlijk hielden de nachtmerries en gedachten haar tot laat op, of soms hele nachten. Uren die ze door moest brengen met haar ogen geopend in plaats van wat rust te pakken en ze zich in de tijd waarin het donkerte door het bos heerste, wel moest zien te vermaken. Eerlijk gezegd ging dat niet al te gemakkelijk. Ze woonde in haar eentje buitenaf, kilometers weg van het rijk gepaard met de bewoonde wereld. Geen huisgenoot kon ze opnoemen die haar door de dagen heen hielp. Althans.. op de draak na die haar gezelschap hield. Haar eigen gedachtengang hield haar verder op de been, liet haar soms geloven dat ze zich niet aan moest stellen en moest vechten tegen de eenzaamheid, maar deze keer was het niet genoeg geweest. Zonder enige twijfel had ze zich gewaagd in het donkere, uitgestrekte woud waar ze nu al sinds haar zestiende had geleefd.
Toch was er weinig tot geen verveling bij haar te bekennen tijdens haar tocht. Ze vertikte het om zichzelf boos te voelen, wat ze zich vaak af probeerde te leren, en ze forceerde soms zelfs een kleine glimlach. Of het geloofwaardig was wist ze niet, maar hoe dan ook kon ze niet vertellen dat het geheel nep was. Haar uitzicht maakte dat ze zich heel wat rustiger voelde dan eerder. Bomen en planten lichtten op door het maanlicht, die het donker wat weg lieten vagen door de gloed. De dieren kon ze in de verte herkennen, samen met de kleine waterval waarvan de stroming al te horen was, en al zou elkander haar vertellen dat ze zich op gevaarlijk gebied bevond; ze liep in hetzelfde trage tempo door, doende alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Een geluid werd beetje bij beetje verhard naarmate ze verder liep. Het gekraak van de takjes, gebroken onder haar versleten schoenzolen, werd overtroffen door iets anders. Enkele hijgen drongen haar oren binnen en voor ze het wist had ze haar looppas al gestopt. Ze had werkelijk geen idee wat het was of dat ze het überhaupt goed gehoord had, maar niets kon Nyssa ervan weerhouden haar blik om zich heen te laten gaan. Geconcentreerd en ergens verbaasd keek ze rond het bos. Haar adem hield ze in, angstig dat het een van de strijders van het koninkrijk waren of een van de wilde dieren die langstrokken. Compleet stilgehouden stond ze er als een of ander standbeeld tussen de boomstammen. Verscholen in de schaduwen van een van de grotere bomen, waarachter ze doodstil bleef staan. Pas toen haar een lichaam opviel van nog geen tientallen meters van haar vandaan kwam het in haar op om in beweging te komen.
Het donker verliet ze sindsdien met het besluit te gaan kijken wie of wat het was. Weifelend kwam ze dichterbij, een frons op haar gezicht gestaan bij het zien van de jongen op de grond. Bladeren wisten zijn lijf deels te bedekken maar het kostte Nyssa vrij weinig moeite om de rode vloeistof te onderscheiden van de omgeving. Het bloed plakte aan zijn kleding, scheuren waren te bekennen in de stof die hem warm moest houden en zijn huid zag ijzig bleek.
"Are you okay?" vroeg ze, onderwijl ze voorzichtig neerhurkte om hem niet af te schrikken. Ze was bezorgd over de vreemdeling, noch verrast een ander mens in het buitengebied te vinden, maar ze hield haar afstand. Het bekijken van de wonden deed ze afstandelijk. De jongen vertrouwen kon ze net als de rest van de bevolking niet. Het toegeven dat hij best knap was en er allesbehalve gevaarlijk uitzag, weigerde ze dan ook. De wantrouwige blik in haar ogen zodra ze hem aankeek sprak voor zich.
"What happened to you?"

Account verwijderd

schreef:
Jace.

Een stem klonk in de verte, een vrouwelijke, zachte stem. Wie kwam er nog zo laat buiten? Langzaam begon Jace zich te bewegen, in de hoop zichzelf wakker te maken tot zijn ogen langzaam open gleden en hij in het gezicht van een meisje keek. Goed kon hij haar niet zien, het was té donker om duidelijk details te kunnen zien. Voor zover hij wist was het een man met een hogere stem, maar dat betwijfelde hij. Even bleef het stil aan zijn kant, tot Jace uiteindelijk antwoordde. ''Where Am I?'' Bracht hij uit, zacht, verbaast en gebroken. Een kreun van pijn, schoot uit hem terwijl hij rechter op wilde gaan zitten. Het laatste wat hij zich vaag herinnerde voordat hij wakker werd was dat hij op school zat om zwarte magie te leren. Jace is iemand die je een ''Mage'' noemt. Hij had jaren lang op een school gezeten waar je leerde over zwarte magie en hoe je het moet gebruiken. Nog eens schudde Jace zijn hoofd. ''Who.. Are you?'' Vroeg hij langzaam waarna hij haar nog eens goed bekeek. Van wat hij van het meisje kon zien zag ze er niet gevaarlijk uit, verkeerd daarin tegen ook niet. Nu hij zo meer op haar lette zag hij licht, licht wat hij donders goed herkende. Hij had hier honderden lessen over gehad. Nephilm. Was dit een droom? Zat hij in de ban van een een nymph? ''What.. are you?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De drang om weg te gaan begon bij haar op te komen. Ze wist niets van de vreemde jongen af, eveneens over wat hij er überhaupt deed. Wat als hij er als lokaas gebruikt werd om haar te pakken te krijgen? Of dat hijzelf ingehuurd was door haar familie om van haar af te komen? Niets was minder waar of kon geen mogelijkheid vormen voor de waarheid. Hoe kon Nyssa anders zijn verschijning verklaren in het magische bos, in het midden van de nacht? In elk geval vond ze hem geenszins lijken op de stedelingen van het rijk, maar naar wat ze zichzelf wijsmaakte kon schijn bedriegen. Voor zover zij tenslotte kon weten was het een jager met verborgen intenties achter zijn opkomst. Zijn zacht uitgebrachte woorden, gebroken stem en kwetsbare gezichtsuitdrukking waren gewoon het resultaat van goed acteerwerk, nietwaar?
"Ehh.. You're in the woods. Basically in the middle of nowhere, but I guess you already knew that, didn't you?" opperde ze. Het gekreun dat bij hem loskwam kon weinig goeds betekenen, en net als zijn pogingen om overeind te komen - die faalden - leek hij, als het geen leugen was, in behoorlijke pijn te zijn. Uit gewoonte probeerde ze hem daarom ook te ondersteunen en voordat ze het doorhad hielp ze hem al voorzichtig zover dat hij ietwat kon zitten. Zijn vragen vond ze verder maar vreemd, zeker sinds hij niet zomaar een paar honderd meter had moeten lopen. Nee, dit was kilometers en kilometers weg van de bewoonde wereld. Dat het mogelijk was voor hem om zich geen fractie van zijn weg hierheen te herinneren kon ze zich zeker niet voorstellen. "The kingdom is miles away though, so I don't know how you managed to get here without remembering anything," ging ze verder. Een hand werd door haar haar gehaald terwijl ze hem een kleine glimlach gaf. De mysterieuze glinstering in zijn ogen trok de hare aan, wat maakte dat Nyssa momentenlang naar hem keek. Ze wist dat het onveilig was om er te blijven maar haar nieuwsgierigheid zat haar tegen. "What my name is? I might as well ask you the same question, stranger. It has been months since I've seen a human being in the forest."
De verbazing over het feit dat hij vroeg wat ze precies was, nam haar daarentegen al gauw over. Het overtrof haar en liet een onwetende frons ontstaan. Normaal gesproken had niemand haar ook maar kunnen herkennen aan de kenmerken, wat ze eenmaal gewend was. Geen persoon mocht ervan weten tenzij het nodig was, de regel waaraan ze zich tot nu toe had gehouden. Het was nooit noodzakelijk geweest.. Radeloos over wat ze moest vertellen negeerde ze zijn vraag, het amulet om haar nek even vastgepakt in de hoop dat de effecten zouden verzwakken, al kon het maar voor korte tijd zijn.
"That's nothing you should be worrying about for now. First, we gotta get you back on your feet. Do you think you can stand?"

Account verwijderd

schreef:
''My name?... My name..'' Herhaalde Jace nog meerdere keren in zijn hoofd, nu moest hij wel nadenken of hij wel zeker wist dat Jace daadwerkelijk zijn naam was. Even keek hij weg van het meisje, waarna hij de naam die hij zich kon herinneren uitbracht. ''White... Jace White''. Zijn stem klonk schor, alsof hij net een avond uit was geweest. ''I don't know how I got here either.. The last thing I remember was practicing-'' Zijn zin stopte, zulke dingen hoorde hij niet te vertellen! Dat stond in de wet waar hij vandaan kwam. Bij haar volgende vraag slikte hij even.. Kon hij staan? Als hij kon staan was hij allang weggelopen. ''Let's try.'' Zei hij moeizaam, waarna hij probeerde op te staan. Het lukte hem uiteindelijk toch met wat moeite. ''I feel a bit... Dizzy.'' Bracht hij uiteindelijk wat vaag uit waarna het weer even zwart voor zijn ogen werd. Waarschijnlijk ging al het bloed nu té snel weer weg uit zijn hoofd, waardoor hij duizelig werd. Een zucht verliet zijn lippen waarna hij de bezweette haren uit zijn gezicht streek en zijn voorhoofd voor enkele seconden zichtbaar was, maar snel weer verdween door enkele plukken die weer op hun plek vielen. ''On the positive side.. I can stand again... I just don't know for how long.'' Zei Jace, zuchtend. Ook al was het koel buiten, was zijn lichaam kokend heet. Waarschijnlijk had hij griep, veroorzaakt door het uren liggen in het koude zand en tussen de natte bladeren. Rillingen gingen als golven door zijn lijf en liet een spoor van kippenvel achter. Deze sensatie had hij nog nooit gehad. Meestal had hij een spreuk gebruikt om de kou weg te laten verdwijnen en de warmte terug te laten komen. Echter, wist hij niet wie deze meid was, ze zou in De Raad kunnen zitten of bij de spionnen! Hij moest er niet aan denken om gepakt te worden! Niet alweer.

--ughh echt kort, weet echt niks atm :c -

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verwarring waarmee de jongen sprak deelde ze. Ze wist niet wat ze van hem moest denken, of wat voor bedoelingen er achter zijn verschijning zaten. Vele mensen waren er immers niet te vinden in de bossen van **. Mensen vreesden het donkerte waarin zij zich bevonden, vermeden de prachtige dieren alsof het gevaarlijke, moordende rovers waren en dan sprak Nyssa nog niet eens over het feit dat er een prijs op haar hoofd stond als een of andere verrader. Nee, ze was wel degelijk alleen in de uitgestrekte wouden. Wat maakte dan dat de vreemdeling zomaar, verwond en wel, op de gronden weergevonden kon worden, verre weg van de echte bewoonde wereld?
Zijn bedenkingen over zijn naam lieten haar voor even afvragend achter, maar blij was ze wel zodra hij het haar dan eindelijk kon vertellen. Het was al een goed teken dat hij het zich weer kon herinneren. "Nice to meet you, Jace White. My name is Nyssa," zei ze hem. "Here, let me help you.. Do you have a place to crash or do you want me to take you home?" Zijn pogingen om op te staan leken geslaagd, hem voor het eerst weer op zijn eigen voeten te krijgen, noch kon ze zien aankomen dat hij snel geneigd was te vallen. Verder geen aandacht besteed aan zijn gestamel schoot ze hem dan ook te hulp. Ze liet, zonder te waarschuwen, zijn arm om haar schouders glijden en liet haar hand voorzichtig rusten langs zijn zij. Het laatste wat ze wilde was hem iets laten breken door wederom op de grond terecht te komen. Hun lichamen kwamen hierdoor wél erg dicht bij elkaar, makend dat ze zijde aan zijde kwamen te staan, maar hierover maakte Nyssa zich niet druk. Ze was bereid hem te helpen als dat nodig was.
"My place is ten minutes away from here, I think. It might be better if you'd rest a little..?"

Account verwijderd

schreef:
Jace.

Haar lichaam tegen de zijne, schokken leken te vormen terwijl ze beiden hun weg maakten naar het huisje van Nyssa. Het koude lichaam van Jace warmde langzaam op, terwijl enkele wondjes nog koeler werden door de ijzig wind die steeds harder werd hoe dichter ze bij het huis kwamen. Duizenden verwarrende vragen vlogen door zijn hoofd, Wie was dit meisje? Wat deed ze alleen in het bos? Waarom redde ze hem? Een zucht verliet zijn lippen waarna een rook wolkje volgde. Het leek wel min twintig graden! Jace zou erg ziek kunnen worden, ondanks dat hij erger mee had gemaakt. ''Why.... why did you save me?'' Bracht Jace zacht uit. Jace keek even weg. ''I mean.. I'm just one other stranger. Morphed into a world I don't belong in.'' Ging hij verder. Jace had geen idee wat hij hier deed, of waar hij was. Waarschijnlijk omdat elk bos het zelfde lijkt, of omdat hij alleen nog maar bos had gezien voor de laatste paar minuten. Misschien had hij niet zoveel moeten zeggen, gelijk was hij weer stil, had besloten bijna niks meer te zeggen wat zijn rol kon verklappen.

And the canyon underneath the trees
Behind the dark sky you looked at me.
I fell for you like autumn leaves
Never faded evergreen

And I don't know where I'm going but I know it's gonna be a long time
'Cause I'll be leaving in the morning come to the white wine bitter sunlight
Wanna hear your beating heart tonight
Before the bleeding sun comes alive

I want to make the best of what is left hold tight
And hear my beating heart one last time.
I can't face, now everything has changed
I just wanna be by your side
Here's hoping we collide
Here's hoping we collide

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De trillingen in zijn lichaam vond ze weerzinwekkend. Het maakte haar bezorgd, zeker vanwege de kou die er heerste in het bos en zijn toestand zelf. Het kon weinig goeds betekenen nu zijn lichaam de vele schokken uitbracht. Misschien was het zojuist verergerd nu hij wakker leek te zijn, of stond het hem juist te wachten met de verstreken tijd. Hoe lang had hij er immers al gelegen? Ze kon het niet weten en ze wist ook niet of ze dat nog wel wilde. "Why I saved you?" vroeg ze, een frons ontstaan op haar gelaat. "Because you're a human being, Jace. Someone who's still alive." Ze zette haar passen voort door het bos. Sloom voor hem om haar bij te houden, noch niet geheel traag om er langer over te doen dan nodig was. Haar arm om hem heen was genoeg steun om hem mee te krijgen. Om zeker te weten dat hij mee kon komen, in plaats van dat hij achterbleef en meer onderkoeld zou raken dan hij nu al was. Toch versterkte ze de greep ietsjes. Ze wilde niet dat hij zou vallen, omdat ze simpelweg niet wist of hij een val gemakkelijk zou overleven nu. Ook hoopte ze dat het hem wat warmte op kon leveren. Misschien maakte het dat hij minder zou gaan trillen of zich een beetje op zijn gemak zou gaan voelen. Een kleine zucht rolde over haar lippen. "I don't want someone to die while I could've done something to change it. We both know you wouldn't make the night or, if you would, you still wouldn't survive for long here on your own." Ze gaf hem een kleine, bemoedigende glimlach en wendde zich toen weer tot het uitzicht, waar ze haar huis geleidelijk aan in de verte kon zien verschijnen. "We're almost there. Just a couple hundred of metres."

Account verwijderd

schreef:
Jace.

Enkele uren later werd Jace moeizaam wakker. Hij lag in een bed, een warm bed wel niet te min. Even dacht hij terug aan de uren ervoor, hoe hij gevonden werd door een meisje, een meisje met een raar aura. Een aura die hij meerdere keren thuis had gezien. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij het deken met geborduurde details van zich af sloeg en recht op ging zitten. Het huis was groter van binnen dan het bleek van buiten. '''Waar... is ze?'' mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij opstond en merkte dat hij zich prima voelde, geweldig zelfs! Jace keek even om zich heen, zoekend naar het meisje wat zich toen voorstelde als Nyssa. Haar gezicht kon hij niet uit zijn hoofd krijgen, steeds weer krijg hij die flashbacks, toen hij sliep was het erger dan nu hij wakker was. Waarom hij op de grond lag was voor hem nog steeds een raadsel, zo ver hij wist kon hij wel te veel gezopen hebben. Het laatste wat hij zich herinnerde was dat hij een spreuk deed en hij daarna alleen maar zwart zag. Dus waarschijnlijk ging daar iets mis. Was hij geteleporteerd naar een andere dimensie? Was hij aan de andere kant van het land? Hij wist niet eens waar hij zich bevond! Jace rekte zich kort uit, waarna hij naar zijn kleding keek, die vies en gescheurd was. Jace stond na enkele minuten van stil zitten en denken langzaam op, waarna hij even een rondje liep om zijn spieren los te schudden. ''where..am...I?...'' herhaalde hij langzaam tegen zichzelf, hopend dat het een lichtje zou doen branden.

@Vasilissa SORRY dat ik echt intens inactief ben hierop man ;-;

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Enkele uren waren inmiddels al verstreken sinds de komst van de nieuweling. Het donkerte had plaats gemaakt voor een lichte horizon, een gloed van oranje waar traag maar zeker de zon tevoorschijn kwam vanachter de bomen. Sterren waren al weggetrokken om het gordijn van duisternis met zich mee terug te trekken. De lichten aan de hemel waren vergaan voor wolken die al op kwamen zetten, maar nog niet geheel zichtbaar waren, vanwege het vroege tijdstip. Het was wellicht 5, 6 uur in de morgen, desondanks zij geen slaap meer had weten te pakken na haar thuiskomst. Ze maakte zich te veel zorgen over zijn plotselinge verschijning. Wat deed Jace er?
Een slaperige stem wist haar te wekken uit haar gedachten, makend dat ze opgeschrokken haar hoofd van het raam afwendde. Haar elleboog en onderarm gleden traag van de balustrade. Het gesteente dat eerder nog haar huid had gesteund en Nyssa zo de mogelijkheid had gegeven om uit te kijken op de stad verderop, was nu niet langer meer in haar handbereik te vinden. Liever dan nog verder te dromen over hoe het zou zijn als ze weg van de buitenwijken was geweest, hield ze zich bezig met de jongen. Zijn conditie mocht dan wel ietwat verbeterd zijn; ze maakte zich alsnog zorgen. Zelfs in de schemeringen van de ochtend kon ze de bleke kleur van zijn lijf nog waarnemen dat ze zo zorgvuldig had geprobeerd te verzorgen, al betekende het enkel een deken over hem heen en een glas water op het nachtkastje. Zo snel als ze kon liep ze naar het bed toe. "Take it easy.. You're at my house, safe and sound." Zijn lichte ogen werden haar uitzicht, die ze bekeek met een hint van bezorgdheid. Haar hand legde ze zonder meer op zijn voorhoofd om zijn temperatuur te voelen.
"Are you okay?" vroeg ze, haast mompelend. "You're freezing."

@KaramatsuGalz here u go

sorry dat het zo lang duurde aaaah

Account verwijderd

schreef:
Jace.

De stem van eerder die avond liet hem omdraaien, al snel voelde hij dan ook een hand op zijn voorhoofd. Nu ze het zo zei, was hij inderdaad ijs en dan ook ijskoud. Het enige wat Jace nog herinnerde was dat hij magie had gebruikt en daardoor in de verkeerde wereld kwam. Wat voor spreuk, of magie hij dan ook gebruikte wist hij niet meer. ''I.. I'' Begon Jace, haperend en struikelend over zijn eigen woorden. ''I used magic to get here.'' Was het enige wat hij kon uitbrengen, voor hij in een hoestbui terecht kwam en weer neer plofte op het bed naast hem. ''I still don't know how I got here. Or which spell I used.'' Begon hij weer verder, nadat hij het hoesten was overkomen en weer fatsoenlijk recht op kon zitten. ''I need.. to find a way back.'' zei Jace, de paniek in zijn stem werd hoger en voor hij het wist lag hij alweer op het bed. ''They need me. I can't go missing now.'' Was het laatste wat hij zei, voor dat het ijzig stil werd.

mehh heb zo weinig inspiratie im sorry T_T

@Vasilissa

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld