Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:

Kenna Amy Stone - 19 years old.

Jij: jongen & beginnen

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Liam Evans - lijkt 21, maar is in werkelijkheid 97 jaar oud - Vampire

Mijn stukje komt in het bericht hieronder c:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Plezierig keek hij voor zich uit. Een sigaret, hangend tussen zijn lippen, liet hij in alle rust uitdampen. De grijns op zijn gezicht werd onderwijl groter, kijkend naar de nachtclub die langzaamaan vol begon te stromen. Dat Liam een zoeker naar vermaak was zodra hij de tijd ervoor had was wel duidelijk, maar afgezien van het feit dat hij zijn nachtleven graag doorbracht in de clubs van de vijand, was zijn vrolijke humeur er niet aan te danken. De gedachte aan het lijk die hij aan het einde van de nacht kon weervinden buiten in een van de steegjes daarentegen wel. Hun grootste rivalen waren vannacht aanwezig op het feestterrein en graag of niet, was het de grootste kans in lange tijd om ze allemaal om zeep te helpen.
"Doorzoek de club. Als ze het gebouw al binnen zijn, zal het niet lang meer duren voordat ze ons in zicht zullen hebben. Ik wil dat wij Rosetti eerder vinden dan zijn mannen ons. Ik heb geen zin in meer bloed aan mijn handen vanavond." Een zucht verliet zijn lippen, zijn hoofd gedraaid naar een van zijn mede bendeleden naast zich. De jongen kende hij al sinds het begin van de 'familie' maar hij kon amper zeggen dat het een echte vriend was. Hij was slordig, arrogant en boven alles zo eigenwijs dat hij er vaak moordneigingen van kreeg. Zijn uiterlijk was opvallend genoeg om hem te kunnen herkennen in menigtes van mensen, al keek Liam er inmiddels amper meer naar om. Als de tiener erbij wilde lopen als een drugsdealer, wat hij ondanks alles eigenlijk zo'n beetje was, mocht hij van hem zijn gang gaan. Behalve het rollen met zijn ogen liet hij het voor wat het was. Hij knikte naar de bar en nam een nieuwe trek van zijn sigaret, een vastberaden blik geworpen op de verschillende mannen die zich verspreidden over de ruimte. Meer woorden was hij niet van plan er vuil aan te maken, maar zijn vriend maakte daar verandering in. In plaats van zijn bevelen op te volgen en te verdwijnen uit het zicht bleef hij roerloos naast hem staan.
"Je weet dat dit een zelfmoordmissie is, toch?" werd er stug gesproken. Verontwaardigd keek hij toe hoe Trevor hem hatelijk aankeek. Een wenkbrauw werd opgehaald, met enige verbazing waarna hij zijn hoofd schudde. "Iemand moet het ze betaald zetten, Miller. Ze eraan herinneren met wie ze te maken hebben, voordat ze te zelfverzekerd worden en denken dat ze ons alles kunnen maken. Na vandaag zullen we geen last meer van ze hebben." De schorre toon in zijn stem werd hoorbaar gemaakt zoals gewoonlijk. Een uitdagende glundering kwam tevoorschijn, en voor even kwamen zijn bloedrode aderen door onder zijn ogen. Zijn lichtgetinte huid veranderde angstaanjagend snel naar het monster in zich. Twee puntige, scherpe hoektanden verschenen uit het niets. Voor kort, dat wel, want in een mum van tijd was er geen spoor meer van te bekennen, en was alleen zijn grote grijns nog te zien in de lichten van de club.

Account verwijderd

schreef:
Het geluid van Kenna's hoge, dieprode hakken was te horen toen ze uit de auto stapte. Haar hand ging even door haar haren heen. Snel keek ze om zich heen om te kijken of er iemand was die ze kende. Waarschijnlijk was iedereen al binnen en waren Kenna en Mason zoals gewoonlijk te laat. Ze voelde een arm om haar heup heen. Een gespierde, lichtgekleurde arm. Ze herkende die goed genoeg om te weten dat die van haar vriend was. Haar ogen vestigden zich op zijn gezicht en ze glimlachte naar hem. Zoals gewoonlijk zag Mason er perfect uit. Zijn stoppelbaard was weggeschoren, zijn haar was perfect in model gebracht en zijn kleren waren strijkrecht gestreken. Jammer genoeg was hun relatie niet zo perfect meer. 'Gaan we naar binnen, of blijven we hier staan?', vroeg hij met een glimlach, die zijn sneeuwwitte rechte tanden toonde. Snel knikte Kenna en liet ze zich meetrekken door haar vriend. Zonder maar één seconde te wachten werden hun door de Security binnengelaten, terwijl de rest van de andere mensen buiten moesten blijven wachten op hun beurt. De Security kende Mason en daardoor konden hun altijd gelijk naar binnen. Paar mensen zag ze wat te roepen, maar de muziek van de nachtclub was zó hard, dat ze het niet eens hoorde.
De lucht van alcohol, zweet en rook drong Kenna's neusgaten binnen, waardoor ze even d'r adem inhield. Ze voelde de arm van Mason trillen, waardoor ze wist dat hij haar aan het uitlachen was. Ze rolde met haar ogen en blies haar adem weer uit. Bijna wilde ze iets zeggen, toen haar beste vriendin, Alyshia, naar haar toekwam. 'Kenna, waarom ben je zo laat?', riep Alyshia in haar oor. Ze draaide zich naar haar toe en legde uit dat Mason weer zijn telefoon niet kon vinden. Alyshia's ogen rolden in haar oogkassen, waardoor Kenna even zachtjes moest lachen. 'Ik ga even naar de jongens, ik zie je zo', hoorde ze Mason roepen. Een zacht kneepje in haar heup was de laatste aanraking die ze van haar vriend voelde. Ze glimlachte en draaide zich om naar Alyshia. Snel trok haar vriendin haar mee naar hun tafel. Kenna legde haar jas en tas neer op de bank. Snel pakte ze haar telefoon uit haar tasje en stopte ze die in haar bh. Ze gebaarde naar haar spullen, zodat Mason wist dat hij erop moest letten. Ze wist dat hij toch nergens heen zou gaan. Hij stak zijn duim op en draaide zich weer om naar zijn vrienden.
De twee vriendinnen maakten hun weg naar de bar om hun eerste drankjes van vandaag te bestellen. Zo ging het meestal. De meisjes en jongens gingen niet "samen" met elkaar. Iedereen ging wel zijn eigen gang. Soms vond ze het niet leuk, want Kenna vertrouwde haar vriend niet goed genoeg. Ze wist hoe hij was als hij dronk en het was geen fijn beeld voor haar. Hij werd agressief en deed dingen waar hij later spijt van zou krijgen. Kenna merkte dat ze verdrietig begon te worden, net als haar vriendin, die het ook zag. Snel gaf Alyshia haar vriendin een drankje en die hadden ze al binnen vijf minuten op. Na paar drankjes besloten ze om te gaan dansen, dus deden de meiden dat. Kenna ging achter haar beste vriendin staan, terwijl ze haar handen op Alyshia's smalle heupen legde. De paar drankjes van net hebben de meiden goed gedaan. Kenna is haar gedachtes van net helemaal vergeten en ze focust zich op haar vriendin, die op dit moment tegen Kenna aan het dansen is.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Wat vertelde je ook al weer over je laptop?" zei hij al mompelend. Zijn blik viel op een van de jongeren naast zich, waarvan hij er eentje jammer genoeg maar al te goed herkende. Het magere gedaante kon hij zelfs nog in het donker onderscheiden van de rest. Noah, naar wat hem was verteld, was de beste hacker die hij had kunnen vinden. Als kind had hij volgens de verhalen veel databases weten te kraken en hij zou een abnormaal hoog IQ hebben. Volgens hem? Hij vond het maar een irritant joch, zoekend naar aandacht in de onderwereld zonder enig benul waar hij zich echt in stortte. Hem aanspreken, laat staan inhuren voor een van de belangrijke zaken, deed hij dan ook met veel tegenzin. De ongeduldigheid die steeds groter werd sinds de jongen hem lang liet wachten op een antwoord hielp er verder niet echt bepaald bij.
"Het is een van de beste laptops op de markt. De beveiliging is beter dan de firewall van het Witte Huis, razendsnel en ik kan er zelfs de president mee hacken met slechts één-"
"Yeah, right.. Snel. Waar blijven dan die verdomde camera beelden, huh?" onderbrak hij hem geërgerd. Zijn hand greep al gauw naar een het houten tafelblad van de bar. De drukte maakte dat het er storm liep, zowel met de feestgangers als de bartenders. Een stuk of drie jongens waren zich rot aan het lopen om iedereen aan drank te helpen zoals er van ze gevraagd werd. Een grappig gezicht vond hij het, toekijken hoe ze zich zo haastten voor de gasten. Voor een paar achttienjarigen hadden ze een behoorlijk saai leven gekregen. Elke keer weer werd er een glimlach opgezet zodra ze iemand een glas moesten overhandigen, waarna er weer naar ze werd gebaard voordat ze ook maar een stap hadden kunnen verzetten. Desondanks had hij helemaal geen medelijden gevoeld. Er zaten genoeg voordelen aan vast, zo ook het nummers scoren van allerlei meiden, en net als iedereen maakte hij er hoe dan ook gebruik van. Hijzelf seinde hen ook door met zijn vuist enkele keren op het hout te tikken. Een knik naar zijn lege glas was vervolgens genoeg om de hint door te geven, en het volgeschonken weer in zijn hand te kunnen nemen.
"Relax. Het duurt even voordat hij de beveiliging doorbroken heeft, weet je wel niet hoeveel combinaties mogelijk zijn? Het moet nog duizenden wachtwoorden doorlopen voordat het de goede gevonden heeft." Geen seconde keek de jongen op van zijn computerscherm in de tussentijd. De cijfers en letters leken voor zijn ogen te draaien, al leek hij zo geconcentreerd dat Liam ervan overtuigd was dat niemand zijn trance echt kon verstoren. "Nee, daar houd ik me niet mee bezig, klootzak. Daarvoor heb ik jou ingehuurd. Wat ik wel weet, is wat er met jou gaat gebeuren als dat ding binnen nu en een paar minuten niet de beelden laat zien waar ik naar zoek." Zacht gevloek drong gelijk zijn oren binnen. Woorden die hij prima kon horen, net als verstaan, maar hier geen poging tot deed. De manier waarop hij naar hem keek vertelde namelijk al genoeg over wat hij er precies mee bedoelde.
"Wat zei je?" gromde hij hem kil toe. Met een klap zette hij het glas terug op de bar, dreigend op de jongen neergekeken. Geen twijfel was er over mogelijk dat Liam bereidt was hem neer te hoeken mocht het nodig zijn. Veel verbazing was er dan ook niet bij hem te vinden zodra er een stilte kwam, in plaats van zijn gescheld expres voor hem te herhalen. Grimmig keerde hij zich van Noah af.
"Hm, dat dacht ik al."

Account verwijderd

schreef:
Kenna had na een tijdje door dat de paar drankjes naar haar hoofd begonnen te stijgen. Het was moeilijker voor haar om evenwicht op haar hoge hakken te bewaren. De meiden zaten naast elkaar te dansen, terwijl ze wat mensen aan het uitlachen waren. Waarschijnlijk na nog een paar drankjes zouden ze zich ook zo gaan gedragen. Misschien dat Kenna daarom niet zoveel dronk als de rest van haar vriendinnen. Ze wilde niet dat andere mensen slecht over haar zouden gaan denken.
Een tik op Alyshia's schouder deed allebei de meiden opkijken. Twee van hun andere vriendinnen, Maria en Samantha, waren eindelijk gekomen. De twee meisjes waren zussen van elkaar. Ze waren moeilijk te onderscheiden. Ze leken vreselijk op elkaar, ook al waren ze geen tweeling. Hun ogen waren rood doorlopen door de wiet die de meiden waarschijnlijk hadden gebruikt. Geïrriteerd keek Kenna ze aan. Het waren lieve meiden, dat niet, maar ze waren verslaafd. Niet alleen aan drugs, maar ook aan alcohol. Het kwam waarschijnlijk door hun vriendjes, die slechte invloed hadden op de twee meiden. Allebei wisten ze niet dat hun vriendjes hun eigenlijk gebruikten. Ze vond het zielig en ze had vaak genoeg gezegd dat ze niet goed voor ze waren. De meiden reageerde er alleen lachend op. Ze merkten het niet eens. Mensen zeggen liefde maakt blind en in deze situatie is dat zeker het geval. De meiden lachten even naar hun vriendinnen. Kenna en Alyshia kregen een snelle knuffel. 'We gaan even drinken halen, we zien elkaar wel zo,' zeiden ze. Even rolde Kenna met haar ogen, maar zwaaide ze toch naar haar vriendinnen. 'Zullen we even gaan zitten? De zaal draait', lachte Alyshia. Een kleine giechel verliet Kenna's mond, waardoor ze even haar hand voor haar mond legde. Als antwoord knikte ze naar haar vriendin en pakte haar arm stevig vast. Kenna probeerde haar evenwicht goed te bewaren, terwijl de meiden de dansvloer afliepen, om vervolgens naar het kleine groepje jongens te gaan.
Eenmaal daar aangekomen, lieten de meiden zich op de comfortabele drank vallen. De jongens waren weg en alleen Jake en George zaten op de bank. Ze glimlachte even naar de twee jongens. Kenna leunde tegen de rugleuning aan en sloot even haar ogen. Ze voelde zich misselijk worden, dus riep ze even een jongen die bestellingen van de mensen hier afnam. 'Water', zei ze wanneer de barjongen haar vragend aankeek. Zijn haar was blond en kortgeschoren. Zijn tatoeages liepen tot aan zijn nek, waardoor zijn kaaklijn strakker leek dan dat die al is. Zijn ogen waren lichtblauw en leken licht te geven in de donkere zaal. Hij glimlachte, schreef iets op en liep gauw weer weg.
Ze hoefde niet lang te wachten op haar water, want haar water werd binnen vijf minuten gebracht. Ze bedankte de jongen en greep naar haar tasje. Ze pakte haar portemonnee en haalde het geld eruit. De jongen schudde zijn hoofd en duwde voorzichtig haar hand terug. Zijn hand was koud van het water die hij net in zijn hand had. 'Die krijg je van mij', zei hij, met een knipoog. Kenna glimlachte en bedankte hem. Snel stopte ze haar geld in haar portemonnee en haar portemonnee in haar kleine tas. Ze wist niet dat haar vriend de hele situatie zat te bekijken. Hij stond in een donkere hoek met één van de meiden uit de club te praten.
Kenna schrok toen haar arm werd gegrepen en ze werd hard omhoog getrokken. De water die ze in haar hand had gepakt, spetterde op haar zwarte kanten jurk. Ze wilde schreeuwen naar haar vriend, maar Mason was haar voor. 'Wat deed je met die jongen?', zei hij. Zijn stem was verrassend kalm en dat leek hem enger te maken. Zijn ogen waren al donker, maar het leek alsof ze nu nog donker waren. Zijn kaak spande zich aan, terwijl zijn greep om Kenna's pols niet verslapte. 'Ik had het misselijk, dus heb ik water besteld en toevallig is hij degene die de bestelling ophaalt?', zei ze, met een opgetrokken wenkbrauw. Dat leek hem bozer te maken en dat merkte ze aan zijn greep die steeds maar harder drukte in haar huid. Nog even en hij zou haar arm breken. 'Je doet me pijn', zei ze. Snel liet Mason haar los. Ze duwde hem weg van haar vandaan en keek hem boos aan. 'Waarom doe je altijd zo? Ik mag niet eens normaal water bestellen!', schreeuwde ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Veel interesse had Liam daarna niet meer in de computernerd naast hem. Zijn kalmte was door de jongen al compleet verdwenen, net als de grijns die eerder nog op zijn gezicht te vinden was. Het was over het algemeen al bekend dat Liam geen sociaal type was. Hij was erg op zichzelf gesteld, zocht weinig contact op tenzij het echt nodig was en als er een keuze was tussen leven en dood was hij bereidt alles op te offeren om te kunnen blijven leven. Naar hoe buitenstaanders over hem spraken bezat hij geen hart meer na al die tijd 'dood' te zijn geweest, maar hier had hijzelf weinig tot geen problemen mee. Het was immers hoe hij in elkaar zat en dat anderen hem hierdoor vreesden, kon niet meer dan een voordeel voor hem zijn in de wereld waarin hij leefde. In plaats van zich druk te maken over zijn zogenaamde vriend naast hem, liep hij dan ook zonder hem nog een woord te zeggen weg met enkel het glas meegenomen. Een paar van zijn bendeleden hadden zijn aandacht zodanig van de menigte weggetrokken dat Liam er niet over had getwijfeld om ze weer op te zoeken. Erg druk, laat staan geconcentreerd, waren ze niet echt bezig. Ze zaten zelfs met zijn allen te lachen terwijl ze hun blik door de zaal lieten gaan.
"Voor wie gaat hij denk je?" ving hij tussen de muziek door op. Het vergde veel energie, maar zoals gewoonlijk stelde zijn gehoor hem niet teleur. De beat van de songs die gedraaid werden wist hij zover op de achtergrond te krijgen dat de stemmen verstaanbaar werden. Tegen de tijd dat Liam de overkant van de club had bereikt en de jongens weer kon vinden naast de felle neonlichten, wist hij al precies waar het eigenlijk over ging. "Over wie praten jullie kleuters nu weer? Die jongen met het groene bomberjack?" Een paar slokken wodka werkte hij met gemak naar binnen, waarna hij ze vragend aankeek. "Ja, die ja. Hij ziet eruit alsof hij elk moment een woede uitbarsting kan hebben." Vreemd genoeg liet het hem grinniken om het te horen, en vaagde zijn chagrijnige bui voor even weg. Zijn lol kwam tevoorschijn zodra hij zijn ogen liet rusten op het nijdige gedaante aan de rand van de dansvloer. Hij zag er inderdaad allesbehalve vrolijk uit, en hij was ervan overtuigd dat als blikken konden doden, elke jongere in de nachtclub zojuist dood neer was gevallen.
"Ik wed voor 5 dollar dat het gaat om die ene meid daar," vertelde hij nonchalant. Gelach van de anderen volgde, waarna er een van hen zijn hoofd langzaam schudde. "Haha, right. Hij heeft zijn ogen duidelijk op die blonde naast hem hoor, niet de chick bij de bar."
"En die andere blonde dan?" Een van de andere meiden werd er ook bijgehaald, voordat hij uiteindelijk terugkeek naar het meisje waar hij zo vastbesloten zijn vertrouwen op had gevestigd. Met haar bruine lange haar viel ze hem zeker wel op, maar daar had hij zijn gok niet voor gewaagd. De manier waarop de jongen alsmaar zijn gezicht naar de bar toe wendde maakte dat Liam haar had gezien. Voor de rest was ze hem anders misschien niet eens opgevallen, sinds hij geen interesse had in anderen; of het nou meiden waren of een van zijn 'vrienden'. "Het is haar, ik zeg het je."
"Kom maar op."
Het geldbedrag kon hem weinig meer schelen nadat hij zijn gok had verteld. De dollars waren weinig vergeleken met het fortuin op zijn bankrekening, al wisten geen van de bendeleden daar echt wat van. Enkelen waren op de hoogte van het vampiergen maar de rest had hij allemaal voor zichzelf gehouden. Waarom hij het echt deed, was om ze tegen te zitten en ze aan te pakken. Hij moest ze aan het werk zien te zetten en een betere manier dan ze met schaamte achter te laten kon hij zich niet bedenken. Toen de jongen eenmaal naar de meid die hij in gedachten had toeging, verscheen er dan ook een grote grijns rond zijn lippen.
"Zoals ik al zei, het is haar. Nu we dat ook weer opgelost hebben is het tijd om aan het werk te gaan, denken jullie niet? Het zou toch zonde zijn als jullie je laatste momenten in een nachtclub door hebben moeten brengen, al heb ik er geen problemen mee om een aantal wapens op jullie uit te testen."

Account verwijderd

schreef:
Door al de woede die Kenna in zich voelde vond ze het moeilijk om rechtop te blijven staan. Ze wist dat deze ruzie niet goed zal aflopen. Het gebeurde te vaak dat hun ruzie hadden en één van hun moest wel de relatie laten stoppen. Het leek wel alsof iedereen naar haar en haar vriend zat te kijken. Waarschijnlijk was het ook zo. Ze voelde zich daardoor ongemakkelijk en wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze greep met haar hand de tafel naast haar en keek haar vriend aan. Het leek alsof hij haar elk moment kon gaan slaan. Het zou dan niet de eerste keer zijn en ze wist dat Mason het ook zou doen in een overvolle club. Haar ogen keken naar zijn arm en vervolgens naar zijn handen, die in een vuist waren geknepen. Zijn knokkels waren wit geworden en ze wist dat ze hier zo snel mogelijk weg moest gaan. Ze voelde haar zweet uitbreken, puur omdat ze bang voor hem was. Ze wilde het al een lange tijd uitmaken, maar ze durfde het niet. Ze wist waar Mason in staat was en het liefst wilde ze het niet op haarzelf voelen.
'Kenna, ik waarschuw je', zei Mason, terwijl hij een stap dichter haar zette. Hij stond zo dichtbij, dat ze zijn adem rook. Het rook naar een mengsel van alcohol, sigarettenrook en pepermunt. 'Mason, het kan niet zo verder meer gaan, dit gaat niet werken', zei ze. Ze was overduidelijk bang voor hem en wist niet zo goed hoe ze het beter moest verwoorden. Achter Mason zag ze zijn vrienden staan. Zelfs hun waren bang voor hem. Kenna wist dat ze er alleen voor stond en dat niemand haar zou helpen, als Mason zijn controle zou verliezen. Het leek alsof Mason goed moest nadenken. Ze wist niet waarover hij aan het denken was en eerlijk gezegd maakte het haar niet uit. Zonder na te denken duwde ze hem met volle kracht weg en liep snel richting de uitgang. Kenna voelde de blikken van mensen in haar rug branden, maar ze probeerde het zo goed mogelijk te negeren. Haar hoofd boog ze zo ver mogelijk ze kon en ze liep zo snel mogelijk uit de club. Haar hakken maakten een irritant geluid op de zwarte vloer, maar dat was haar minste zorg.
Eenmaal buiten rook ze gelijk het grote verschil tussen de lucht. Het was voor haar makkelijker om adem te halen. Ze wist dat Mason achter haar aan zou komen, dus snel liep ze een kant op en sloeg ze een steegje in. Misschien was het niet zo slim, maar het was donker en niemand zou haar hier opmerken. In het donker zag ze een klein muurtje. Ze ging erop zitten en deed haar hakken uit. Haar voeten voelden gelijk relaxter aan en ze keek even naar de lucht. Er waren al sterren te zien en hoe langer ze keer, hoe meer het er werden. Elke keer als er iemand langskwam schrok ze, omdat ze dacht dat het Mason was. Gelukkig was dat die keren niet het geval. Helaas had ze te vroeg gejuicht en kwam haar vriend haar halen.
Hij leek bozer dan eerst en eerlijk gezegd was ze echt bang voor hem. Zijn hand klemde zich vast om haar arm en hij trok haar ergens mee. 'Laat me los, Mason!', riep ze uit. Paar mensen draaiden hun hoofd om, maar keken al snel weer weg. Waarschijnlijk dachten ze dat ze dronken was. Al gauw voelde ze een muur tegen haar rug aan. Mason klemde haar tussen de muur en hemzelf, zodat ze niet weer weg kon rennen. 'Dus jij denkt dat je het zomaar kan uitmaken?', zei hij, met een lach. Het was geen lach die je hoort als iemand een grap maakt. Nee. Het was een lach die je de rillingen bezorgde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De voorstelling die zich voor hem afspeelde veranderde met de minuut. Beide leken vreselijk geërgerd aan elkaar, en nog toonde geen van hen echt de schaamte voor het uitvechten van een ruzie midden in een nachtclub. Er werden dodelijke blikken uitgewisseld, vooral door de jongen en samen met de woorden die uitgewisseld werden deed het hem denken aan een of ander realityprogramma. Of nouja.. die uit de moderne tijd dan, de series waar hij van walgde vanwege de onwerkelijke drama's die erin plaatsvonden. Dit, in de echte wereld, vond Liam veel interessanter. Hij haalde vermaak uit het kijken naar andere vechtende mensen. De lol voor het aanhoren van een typische koppelruzie ging hij immers niet uit de weg, sinds hij net zo goed gebruik kon maken van zijn verbeterde gehoor nu hij toch een bovennatuurlijk wezen was. Alsof hij naar een theatervoorstelling zat te kijken bleven zijn ogen haken bij het stelletje op de dansvloer. Gegrinnik ontsnapt uit zijn mond, zijn hoofd ietwat geschud bij het horen van de slappe dreiging van de jongen en de wodka beetje bij beetje naar binnen gewerkt.
Haar naam wist hij op deze manier wel te achterhalen. Kenna, dacht hij af te leiden aan de uitspraken die over en weer gingen. Hij herkende haar nergens van, sinds hij dacht dat hij een uiterlijk als de hare wel had kunnen onthouden. Haar perfecte figuur werd gesierd door een donkerkleurige jurk die haar als gegoten zat. Twee lange, slanke benen kwamen er mooi in uit en alsof haar lichaam al niet genoeg afleidde, zag ze er prachtig uit. Hij was verbaasd haar met een opvliegerig iemand als haar vriend te zien, maar hij wist nou eenmaal hoe makkelijk vrouwen te beïnvloeden waren. Hijzelf had er genoeg ervaring mee na bijna een eeuw geleefd te hebben.
Een paar luide voetstappen lieten hem echter afwijken van zijn uitzicht op het ruziënde koppel. Het galmde in zijn oren op een herkenbare toon, waaraan hij dacht een van zijn 'vrienden' te kunnen herkennen en het duurde niet lang voordat hij zich nogmaals om had gedraaid, om dit keer in het gezicht van een van de nieuwelingen te kijken.
"Wat nu weer?" vroeg hij hem lichtelijk chagrijnig. Het laatste beetje van zijn drank werkte hij gehaast naar binnen, het lege glas naast zich neergezet op een van de lege tafels. "Rosetti.. Hij is niet hier." Het was geen geheim dat Liam een hekel had aan onverwachte problemen tijdens klussen en ook zijn bondgenoten wisten hiervan af. Op hem afstappen was geen goed idee, tenzij het echt noodzakelijk was; hierom lieten de meesten hem ook met rust. Waarom de twintigjarige jongen dat niet deed begon hij zich al gauw af te vragen. "Wat bedoel je, hij is niet hier? Dit is godverdomme zijn eigen club, jij idioot."
"Ze zagen ons aankomen. Er moet een lek zijn geweest, iemand heeft de informatie doorgespeeld voordat we ook maar een v-" Hij was nog bezig met praten, maar zijn eigen aandacht werd al vrijwel meteen afgeleid zodra hij beide tieners naar de uitgang zag lopen. De jongen was voor het verschil degene waar hij dit keer op gefocust was. Met zijn aardig lange, donkere en in bepaald opzicht haast zwarte haar bleef hij hem aan iemand herinneren. Aan wie wist hij zich niet te bedenken tot hij het zich dan eindelijk realiseerde. Sindsdien liet hij de jongen naast hem links liggen, zijn weg banend naar de deur waarbij hij in alle haast gebruik maakte van zijn ongekende snelheid om ze niet mis te lopen.

Koude buitenlucht omringde hem in een kwestie van seconden. Zijn lichaam kwam tot stilstand, geen beweging meer gemaakt terwijl hij zijn omgeving doorkeek. Het weten dat ze beide niet erg ver hadden kunnen komen zorgde ervoor dat hij geen twijfels had over waar hij het stel weer kon vinden. Hun stemmen leidden hem zo naar hen toe en zonder enig besef hadden ze zichzelf in de val gelokt. Een doodlopend steegje bleek de verstopplaats te zijn geweest voor hen beide, wat Liam als zowat de slechte plaats ooit beschouwde als het aankwam op vluchten, maar hem hoorden ze er niet over klagen. Het bespaarde hem moeite, energie en bovenal een heel gedoe om de hele afstand af te lopen zonder van zijn krachten gebruik te maken. Het openbaar laten zien van de bijwerkingen van het vampier zijn was immers niet het beste plan dat hij kon bedenken, zeker niet nu ze tegenover een vijand stonden. De weg naar de beide mensen legde hij daarom te voet af, op een normaal tempo en alhoewel hij eerst rustig over leek te komen, was zijn woede duidelijk merkbaar toen hij ze in het zicht kreeg. Zijn blikken spraken voor zich.
"Well, ik zou denken dat je slimmer zou zijn, Williams. Je verschuilen in de nachtclub van je baas is een beetje voorspelbaar, denk je niet?"

Account verwijderd

schreef:
Kenna wist dat ze snel antwoord moest geven, zodat Mason niet boos zou worden. 'Mason..', een diepe zucht verliet haar lippen en ze keek hem aan. Zijn wenkbrauwen stonden in een frons en zijn mond was in een strakke lijn. 'Ik wil niet dat je boos wordt, maar je kan duidelijk zien dat het niet meer tussen ons gaat. Je kan met niet vertellen dat jij niet hetzelfde voelt. Ik hou van je, maar alleen als vriend', zei ze, op een rustige en duidelijke manier. Ze wilde hem niet bozer maken, maar dat is dus niet gelukt. De woorden die uit haar mond kwamen hebben de jongen pijn gedaan en het was moeilijk voor hem om het te accepteren. Zijn hand verhief hij en even dacht Kenna dat ze zou worden geslagen. Ze kneep haard ogen dicht en draaide haar gezicht weg. Het enige wat ze hoorde is een harde klap naast haar. 'Hoe durf je het zomaar uit te maken?! Ik gaf je alles wat je maar wilde! Maar weet je wat? In werkelijkheid heb ik je alleen gebruikt. Je was goed voor een tijdje, maar uiteindelijk raak ik toch verveeld in je', zei Mason met een harde stem. De woorden die uit zijn mond kwamen herhaalden zich keer op keer in Kenna's hoofd. Nooit voelde ze zich zo vernederd en gebruikt. Ze wist niks wat ze moest zeggen en daardoor voelde ze haar mond droog worden. Ze had alles verwacht van Mason, maar dit had haar echt kapot gemaakt. De woorden kwamen hard aan en daarmee lieten ze littekens achter. Ze deed haar best om haar tranen te bedwingen, door op haar lip te bijten. Ze wilde schreeuwen, dat hij een klootzak was en dat hij haar niet verdiende. Ze wilde dat ook doen, totdat een diepe, schorre stem haar deed opkijken.
Een lange, gespierde jongen keek hun richting op. Zijn boze blik leek hem nog aantrekkelijker lijken dan, dat hij was en zijn kaaklijn leek scherper, doordat hij zijn kaken op elkaar klemde. Zijn donkerbruine haar leek haast zwart en hetzelfde gelde ook voor zijn ogen. Paar kleine moedervlekjes waren verspreid over zijn gezicht. De paar daagse stoppels lieten hem gevaarlijker lijken. Zijn tatoeages op zijn armen waren goed te zien door zijn witte shirt. Kenna wist het niet zeker, maar volgens mij stond de jongen mee te "genieten" van de ruzie die zij en Mason in de club hadden.
Het leek alsof Mason schrok van de jongen en eenmaal meteen duwde hij zich van de muur af en kwam hij tegenover de jongen te staan. Het leek alsof Kenna opeens weer lucht kreeg en dat ze daardoor beter kon ademen. Ze wist dat ze niks moest zeggen, het ging haar niks aan. Waarschijnlijk zou ze nu hard moeten wegrennen, want de jongen keken elkaar aan alsof ze elkaar elk moment konden doden. Toch hield iets haar tegen en bleef ze tegen de muur aanstaan, net zoals net.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het steegje lag er eenzaam bij. Geen anderen waren er te vinden, op het stel en hemzelf na, en geen muziek kon hij er meer horen van de nachtclub. Twee paar hartslagen was alles dat Liam er waar kon nemen toen hij zich naar hen toe keerde. Versneld en geschrokken, misschien was het zelfs angst wat hij dacht te horen. Het bloed in hun lichamen pompte op een grote snelheid en kwam bij hem binnen, maar hij deed er niets op uit zoals hij normaal gesproken wel zou doen. Ze gelijk doden was tenslotte niets leuks aan. Het zou te snel voorbij zijn, de dood zou te menselijk zijn, naar zijn mening. Nee, ze verdienden het om gemarteld te worden voordat hij ze van de aardbodem zou laten verdwijnen. Hij zou ze zo erg laten lijden dat ze hem smeekten om hen te doden. Dat was hoe Liam het zou doen, hoewel het hem weinig verder zou helpen. Dode mensen praten niet, kunnen hem niet vertellen waar zijn vijand uithing en boven alles was het het slechtste lokaas dat er gebruikt kon worden. Jammer genoeg werd hij hierdoor gedwongen om ze in leven te laten.

"Ik kan me voorstellen dat je vriendin je niet kan uitstaan. Wat is er nou leuk aan om te kijken naar een jongen die alsmaar driftig is, als ze genoeg anderen heeft om uit te kiezen?" Zijn mondhoeken trokken uitdagend omhoog, terwijl hij beide jongeren stilletjes in de gaten hield. Elke beweging werd geobserveerd alsof ze elk moment konden ontsnappen en weg wilden rennen voor hun leven. Doende dat ze zoveel vertrouwen in zichzelf zouden hebben om te kunnen ontsnappen, maar Liam wist dat het anders alsnog een tevergeefse poging zou zijn. Met zijn hoge reactiesnelheid zou hij het eerder doorhebben dat ze aanstalten maakten om weg te gaan, dan dat zijzelf het waarschijnlijk zouden merken.
"Geen wonder dat je een van de slaafjes bent van die klootzak. Meer dan een lastpak zal je toch niet zijn voor zijn zaken." De spottende toon in zijn stem ging door het doodstille steegje. Naast zijn voetstappen die een echo achterlieten, kon hij er een speld horen vallen. Of het lag aan zijn eigen gehoor wist hij niet, maar hoe dan ook vond hij het er te stil om het erbij te laten. Vreemd genoeg hoorde hij nog liever zijn gezeik aan dan dat ze moesten afwachten voordat iemand ook maar een woord uit zou spreken. Toch bleven beide zwijgzaam bij het zien van zijn verschijning in het donker, en kostte het hem de kracht die hij nodig had om de jongen aan zijn nek van de grond te tillen om weer geluid te horen, al vormde het niet meer dan zijn woeste gevloek dat uit werd gebracht.
"Waar is Rosetti?" gromde hij hem toe. Zijn hand omklemde zijn nek steeds strakker, waarop hij hem centimeters van de stenen ondergrond optilde. De tegenstribbelingen negeerde hij uit gewoonte; hij was gewend dat niemand wat tegen hem kon beginnen. Geen beweging kon hem vrijlaten uit zijn greep, die hij met de minuut versterkte net als zijn boosheid. Pas toen hij het meisje weer opmerkte tegen de muur kwam het in hem op zichzelf een beetje in te houden. Zijn nijdigheid liet hij iets weggaan, zichzelf omgedraaid zodat zowel hij als de jongen haar in de ogen konden kijken. "Met een beetje geluk laat ik je dan nog wel levend en wel gaan in plaats van je te vermoorden. Je wilt je vriendinnetje daar toch niet toe laten kijken hoe je je nek breekt, of wel soms?"

Account verwijderd

schreef:
Aan de houding van Mason te zien, was die bang. Kenna had haar vriend nooit zo gezien en eigenlijk wilde ze zijn gezicht wel zien. Ze wist niet of ze iets kon zeggen of doen. De andere jongen zag er gevaarlijk uit en ze wist niet hoe hij zou reageren als ze ies zou doen. Ze keek op haar horloge die rondom haar pols was vastgebonden. Het was 02:48. Het was niet heel laat, maar Kenna voelde zich nu al moe. De ruzie had al het energie uit haar lichaam gezogen en ze wist dat ze niet snel thuis zou zijn. Haar arm liet ze zakken en ze keek richting de twee jongens. Ze fronsde haar wenkbrauw toen de jongen begon te praten tegen Mason. Ze zag dat hij zijn handen in een vuist baldde. Hij was boos, maar het leek alsof hij de andere jongen niks durfde aan te doen. Ze wist neit of dit goed of slecht was, aangezien zo'n iemand als Mason nooit bang leek. Het feit dat de jongen haar erbij betrok irriteerde haar. Ze wilde niks te maken hebben met de ruzie. Ze wist niet wat voor iemand de jongen was en dat wilde ze ook houden. Ze had al genoeg problemen met en door Mason en de jongen leek alsof hij er zelfs meer zou kunnen veroorzaken. Ze voelde zoch dom dat ze in zo' situatie terecht is gekomen.
De hele tijd luisterde ze mee wat de jongens te zeggen hadden. Mason, een slaaf? Ze wist niet waarover de jongens het hadden, maar toch probeerde ze het gesprek te volgen. Mason hield veel voor Kenna geheim en dat was één van de redenen die hun relatie stuk maakte. Mason bleef stil en het leek alsof hij geen woorden had om te zeggen. Op een gegeven moment greep de jongen hem bij zijn nek en tilde hem omhoog in de lucht. Het leek alsof hij daar geen moeite meehad en alsof het helemaal geen kracht kostte. Kenna sloeg een hand voor haar mond. Ze wist niet wat er voor haar gebeurde. Het enige wat Mason deed is zijn pols met zijn handen pakken en onder zijn mond vloeken. Kenna zette een stap naar voren, maar stapte weer terug. Ze wilde Mason helpen, ook al was het een klootzak, ze was niet zo'n iemand die geen hart had.
Door de gedachte van haarzelf had Kenna niet door dat allebei de jongens naar haar aan het staren waren. Ze slikte even en ze voelde haar hart versnellen. Ze voelde zich hopeloos, doordat ze haar vriend niet kon helpen. Nog steeds was Mason stil, ook al door de woorden die uit de jongens zijn mond kwamen. De enige reactie die hij maakte was het tegenstribbelen tegen de jongen. Zijn hoofd begon al een abnormale kleur te krijgen door de druk van de hand. Haar ogen richtten zich uiteindelijk naar de jongen en ze keek hem onzeker aan. 'Kun je hem alsjeblieft loslaten? I..ik heb geld als je wilt?', zei ze, tereijl ze haar stem voelde trillen. Haar ogen richtten zich naar haar heup, waar normaal haar tasje zou hangen. Ze slikte toen ze hem daar niet zag hangen en ze keek naar de twee jonens. Mason keek alsof hij boos was op haar, waarschijnlijk omdat hij niet wilde dat ze zich erin zou mengen. 'Laat hem alsjeblieft los..', probeerde ze en ze keek de jongen smekend aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Open godverdomme je mond! Waar de fuck is Rosetti gebleven?" Het lichaam van de jongen werd nog iets verder opgeheven, geen greintje van moeizaamheid laten zien bij het optillen van zijn vijand. Uitdagen was iets waar Liam goed in was geworden na al die jaren en hij ging het ook zeker niet uit de weg. Zijn manier van kijken, zowel naar het meisje als zijn 'vriend' in zijn handen, zei al genoeg. Hoewel de grijns op zijn gezicht ontbrak viel er te verwachten dat hij het zag als een spel. Hij ging af op hoe Mason's vriendin reageerde, waaruit hij bedacht wat zijn volgende stap was en deze zonder twijfel uitvoerde. Was ze bezorgd dan toonde hij geen tegenzin bij het verergeren van de pijn die hij de jongen al had opgeleverd, mocht ze dan eindelijk doorhebben dat ze allen niets tegen hem konden beginnen, dan hadden ze nog een kans om niet gelijk vermoord te worden. Hoe ze nu reageerde vertelde hem alleen dat wat hij deed nog niet erg genoeg was geweest. Vandaar dat hij zich naar haar toe wendde, haar spottend aankeek en de keel van zijn slachtoffer nog sterker dichtkneep dan ervoor. "Hem loslaten voor geld? Hm, ik wist niet dat je zoveel om een eikel als Mason gaf. Wie zegt dat hij het verdient om te blijven leven?" De lol die hij haalde uit haar onzekere en bange uitstraling bleef door hem heen gaan. Van buitenaf kon alleen een stalen uitdrukking gezien worden, maar van binnen kon hij niets anders dan voldoening voelen. Hen beangstigen door alles dat hij deed kon hem meer goeds opleveren en misschien zouden ze dan een keer naar hem luisteren, eerder dan in de voetsporen van zijn andere slachtoffers te treden met de moed om toch een poging te wagen om te ontsnappen. Bij het meisje kon hij het zich in elk geval voorstellen; de jongen wie hij verstikte met slechts één handgreep bleek een ander geval te zijn.
"Ik weet niet waar hij is, echt niet," klonk zijn stem piepend. Teugen lucht werden met veel moeite naar binnen gewerkt, een hijgend geluid achtergelaten dat van een klein afstandje nog te horen zou zijn geweest. Hulpeloos greep Mason's hand weer naar zijn eigen pols waarmee hij, al was het moedeloos, zichzelf vrij probeerde te krijgen. "Dus je wilt het zo spelen, huh? Dan moet je het ook zelf maar weten." Hardhandig haalde hij zijn hand om zijn keel weg. Het gedaante voor hem liet hij ijskoud op de grond vallen, zijn gekreun plezierig aangehoord voordat een van zijn maten die net naar buiten kwam gelopen, hem op zijn bevel ruw over zijn schouder gooide. Zijn gevecht om los te kunnen komen werd tegengehouden door de stevige greep van Cameron en hij werd zonder waarschuwingen weggevoerd van de nachtclub. Precies hetzelfde wat hij voor het meisje, genaamd Kenna, ook gepland had. Stug liep hij op haar af. Zijn snelheid gebruiken was onnodig, vooral omdat zij wel door leek te hebben hoe het geen zin had om weg te rennen, en rustig kwam hij voor haar tot stilstand. Een grijns die uiteindelijk zichtbaar werd gaf zijn plan een beetje weg. "Hoe onbeleefd van me om me niet eens voor te stellen.. Mijn naam is Liam. Liam Evans." Recht keek hij in haar ogen, voor een paar seconden stil gebleven totdat hij weer in beweging kwam. Ze werd razendsnel vastgepakt met genoeg kracht om haar geen kans te geven van hem weg te komen. Kenna kwam niet veel later in zijn armen te liggen, terwijl hij even zuchtte en weg begon te lopen.

Account verwijderd

schreef:
Kenna had algauw door dat haar smekend stem niks aan de situatie veranderde. Het werd juist erger en het leek wel alsof de jongen het alleen maar leuker vindt worden. Ze slikte om de woorden die de jongen uitsprak. Ze wilde tegen hem schreeuwen dat als hoj hem niet loslaat dat ze de politie zou gaan bellen, maar iets in haar zegt dat het er niet beter op zou gaan worden. Ze slikte haar woorden weg en keek naar de muur achter de jongens. Als Mason dood zou wordne gemaakt, zou het haar schuld zijn. Ze wilde niet zien hoe hij zou worden vermoord. Het enige wat ze hoopte is dat dit één van haar nachtmerries waren en dat dit alles een stomme grap was. Ze wist niet was ze nog meer kon doen. De jongen wilde geen geld, wat wilde hij dan?
Toen Kenna Mason's piepende stem hoorde keek ze richting haar vriend. Het leek alsof hij bijna geen lucht kreeg en dat hij wist dat het einde zou komen. Ze wilde hem niet zo zien. Ook al had ze geen gevoelens meer voor hem, hun relatie duurde anderhalf jaar en er was steeds iets wat haar tot hem aantrok. Toen de jongens hand verslapte, viel Mason met een plof op de grond. Ze wilde naar hem toe rennen en hem helpen, maar iemand liep al naar hem toe en gooide hem over zijn schouder. Het enige wat ze zag aan de jongens was een wenkbrauwpiercing en een aantal ruwe tattoeages die zijn gespierde armen bedekten.
Kenna wist niet wat er gebeurde. Ze had het gevoel alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. Ze beet op haar lip, totdat ze bloed proefde. Het heeft geholpen en ze voelde dat har ogen minder vochtig werden. Kenna hield haar adem in toen de jongen haar richting op kwam wn ze deed een stap naar achter. Haar rug raakte de koude betonnen muur aan. De jongen kwam enkele centimeters voor haar staan en grijnsde naar haar. Hij stelde zich voor als Liam Evans. De nama kwam haar bekend voor en ze wist zeker dat ze Mason ooit over hem horode praten. Ze wist niet wat haar te wachten stond en toen ze razendsnel werd vastgepakt, probeerde ze tegen te stribbelen. De jongens was te sterk voor haar. Het leek alsof het hem niks deed en hij tilde haar in zijn armen op. 'Laat me alsjeblieft los, ik beloof dat ik niks zou vertellen', zei ze. Ze probeerde zich van hem af te duwen, maar zonder succes. 'Ik doe alles zodat je mij en Mason laat gaan..', zei ze, terwijl haar stem op het einde kraakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een paar machteloze pogingen werden gedaan om haarzelf uit zijn armen te krijgen. Ze probeerde hem tot zijn verbazing momentenlang van zichzelf weg te duwen, maar op dat na werd er weinig moeite meer gedaan om weg te komen. Het was overduidelijk dat het niet meer dan verspilling zou zijn van haar energie en kracht. Van zichzelf had hij tenslotte al veel spiergen gehad, al was het zijn vampier-zijn dat ervoor zorgde dat hij haast onoverwinnelijk was tegenover de normale mens. Zijn reactievermogen was zover ontwikkeld waardoor elke beweging, hoe klein het ook was, sneller gezien of opgemerkt zou worden door hem dan elkander in hun omgeving. Wilde ze ontsnappen, dan was Liam de eerste die het doorhad en zo ook nu het tegen kon houden door haar te bedwingen. De stevigheid waarmee hij haar vasthad weerhield haar ervan zichzelf te kunnen bevrijden uit zijn handgreep. Het enige effectieve wat ze uitbracht waren haar woorden geweest; hij kon weinig doen om ze tegen te houden en alhoewel hij de keuze had haar te dwingen haar mond te houden, vond hij er niets leuks aan. Waarom zou hij zijn tijd doorbrengen in stilte als hij net zo goed haar angst mee kon maken tijdens de weg naar het safehouse?
"Dat zeggen ze allemaal, maar ben je nou echt zo dom om te denken dat het zin heeft? Al zou je niets vertellen, zouden jullie van geen nut zijn als ik jullie gewoon zou laten gaan. Hell, dan kan ik net zo goed al meteen een graf graven voor mezelf als ik hiervan wegloop zonder de verraders aan te pakken." Zijn looppas versnelde hij iets, de grijns op zijn gezicht gelaten bij het aanhoren van haar gepraat. Ze bleef hem smeken om allerlei dingen om hem over te halen. Haar gebroken stem was lastig te negeren, toch deed hij niets op haar uit. Als hij zo gemakkelijk mee zou gaan in dingen dan was hij inmiddels allang écht dood geweest. Hij vond het leven van anderen zuur maken nog te leuk om het op te geven voor een onschuldig, klein meisje.
"Alles? Je weet wel hoe je iemand nieuwsgierig moet maken zeg. Ik zou je haast geloven," zei hij afstandelijk. Zijn blik liet hij wantrouwig door de omgeving gaan, denkende dat er veel buitenstaanders zouden zijn, maar dit bleek bij het rondkijken erg mee te vallen. De paar jongeren die er waren, waren onoplettend en naar zijn inzien te dronken ofwel high om ook maar iets op te merken. Daarbij zag hij er met zijn 97 jaar nog uit als een jongen met de leeftijd van 21; ze zouden sneller aangezien worden voor een koppel dan wat er echt aan de hand was. Al gauw liet hij daarom de rest achterwege en bleef zijn aandacht bij het meisje in zijn armen hangen. "Maar zo gemakkelijk kom je niet van me af, Kenna."

Account verwijderd

schreef:
De pogingen om los te komen mislukten en Kenna voelde zich daardoor machteloos. Ze wist niet wat er met haar zou gebeuren en het enige waar ze aan kon denken is wat er met Mason zou gebeuren. Ze was altijd een persoon die eerst aan andere dacht en daarna pas aan haarzelf. Ze was gestopt met tegenstribbelen, maar als de jongen haar zou loslaten zou ze zo snel mogelijk wegrennen. Het zou niet goed kunnen lukken op haar hakken, maar ze moest ergens hulp halen. Liam hield haar zo stevig vast, dat het pijn begon te doen. Ze wist zeker dat er op die plekken, blauwe plekken zouden ontstaan. Ze wist dat ze daar het minst zorgen over moest maken.
Het leek een eeuwigheid voordat de jongen antwoordde, maar in werkelijkheid had haar gelijk geantwoord. Het leek alsof het hem helemaal niks uitmaakte wat hij aan het doen was. Waarschijnlijk deed hij zulke dingen bijna elke dag en toonde hij daarom geen medelijden met de mensen die hij oppakte. Ze keek de jongen aan en ze beet op de binnenkant van haar wang. De haat die ze voor hem had begon in haarzelf te groeien. Ze wilde tegen hem schreeuwen, maar ze wist dat ze dan zou huilen. Als ze boos werd begon ze altijd te huilen, dat was een slecht punt van haar. Ze haatte het om te huilen. Daardoor leek ze minder sterk.
Ze voelde dat de jongens zijn looppas versnelde en het leek alsof de grijns op zijn gezicht alsmaar groter werd. Ze irriteerde zich nog meer aan de jongen toen hij begon te praten. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Hij praatte alsof hij alles was en alsof hij alles kon. 'Ik snap niet waarom je me draagt, ik heb zelf ook benen', zei Kenna geïrriteerd. Ze keek weg om de omgeving te bekennen. Het leek alsof er steeds minder mensen en gebouwen te zien waren. Ze wist niet waar ze was en dat zorgde ervoor dat ze een beetje bang werd. Ze wist niet wat de jongen van plan was, maar ze hoopte niet dat hij haar iets zou aan doen. Ze had wel wat vechtkunsten van haar vriend geleerd, maar ze wist niet zeker of ze het tegen Liam kon gebruiken. Waarschijnlijk zou hij haar doodmaken, omdat ze hem niet gehoorzaamde.
Kenna draaide haar hoofd naar de jongen toen hij zei dat ze niet gemakkelijk van hem af zou komen. Ze zuchtte en sloot even haar ogen. 'Ik weet niet wat je van plan bent, maar je moet weten dat ik niet weet wie ene Rosetti is. Ik weet niet eens waarom Mason erbij betrokken is! Als je me nu los laat dan beloof ik je dat ik niks vertel en dat ik met Mason ga praten', zei ze. Natuurlijk was het allemaal niet waar. Als Liam haar zou loslaten, zou ze meteen gaan rennen om op zoek te gaan voor hulp. Ze dacht er ook even na om de politie erbij te halen, maar waarschijnlijk zou dat niet heel veel nut hebben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld