Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPORPG ♦ always keep that little place where

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
*Always keep that little place where the magic grows inside of you, alive.

Met lieve Maaike. @Scherbatsky

Misha & Fred

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Wacht we hebben nog niet besloten wie welk meisje is, :c

George and Elise

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Duisternis overstemde alles in Londen. Donkere wolken hingen al dagen boven de stad. De meeste mensen hadden geen idee wat er aan zat te komen en de mensen die het wel wisten, wilden er liever niet over praten. Iedereen probeerde zijn eigen ding te doen. Hun eigen weg te gaan, ondanks dat de tijden onzeker waren.
Een meisje dat nog niet heel erg veel wist over de nieuwe wereld, waar ze als het waren een paar maanden geleden, in was gestapt, was Misha. Ondanks dat het duister was, in de magische wereld, voelde zij iedere dag alleen maar bewondering. Haar ogen deden iedere dag weer de kost aan de nieuwe verhalen die ze te horen kreeg en soms ook de nieuwe spreuken die ze leerde.
Misha was opgegroeid in een familie met niet magische ouders. Voor haar was magie iets geweest, wat in een boek had gestaan, waar sprookjes op waren gebaseerd. Feeën die meisjes hun dromen vervulden, mooie jurken maakten, maar er vervolgens wel voor zorgden dat ze om twaalf uur middernacht weer terug moesten zijn. De magie waar het donkerharige meisje mee op was gevoed, was echter zo anders dan hetgeen wat ze nu iedere dag ontdekte.
De ouders van Misha waren er zo tegen geweest dat hun dochter iets van magie had vertoond, dat ze het zoveel mogelijk hadden onderdrukt. Toen het meisje elf jaar was geweest, waren de brieven gekomen. Toch waren haar ouders dat voor geweest en hadden ze voor die tijd besloten om te verhuizen. Want ondanks dat haar ouders zelf niet magische waren, zat het wel in haar familie. Haar opa en oma, van haar vaders kant hadden beiden dezelfde krachten gehad. Het had hun zoon echter overgeslagen, die zo verbitterd was geweest toen hij had gemerkt dat zijn dochter die krachten wel bezat, dat hij er voor had gezorgd dat zijn dochter er ook niets mee had kunnen doen.
Tot een paar jaar geleden, had Misha het heel normaal gevonden dat er af en toe iets was gebeurd, wat niet helemaal te verklaren was geweest. Iets wat het niet was, niet voor niet-magische mensen in ieder geval. Uiteindelijk was er achter gekomen wat er aan de hand was. Een jaar geleden ongeveer had ze er voor gekozen om terug te reizen naar het Verenigd Koninkrijk, om haar grootouders op te zoeken. Mensen die ze haar hele leven nog niet had gezien, toch had ze zich meteen op haar gemak gevoeld.
Sinds dat moment had Misha zich eindelijk op haar plaats gevoeld en ondanks dat ze lang nog niet alles van magie wist ging het al veel beter. Ze had haar eerste toverstok bij Ollivanders gekregen, een winkel die er nu echter dicht uit zat, iets waar ze iedere dag weer aan herinnerd werd. Sinds kort werkte Misha in de straat waar de magie voor haar was begonnen.
Het moment dat ze de winkel van de roodharige tweeling binnen was gelopen, had ze niet geweten waar ze had moeten kijken. Overal was magie te zien. Ze was ze enthousiast geweest en van het één was het andere gekomen, waardoor ze nu in die winkel werkte. Als ruil voor haar werk, hielp de tweeling haar met de spreuken en andere basiskennis, die ze niet had gekregen omdat ze nooit aan Hogwarts had gestudeerd.
Ook vandaag was ze weer in de winkel te vinden, zoals eigenlijk iedere dag. De grootste stromen van mensen waren rond de vakanties. Toch was Fred vooral heel erg blij dat ze er nu een nieuwe kracht bij hadden. Op de drukke dagen, konden hij en George echt niet alles met z’n tweeën aan.
Vol verbazing had Fred geluisterd naar het verhaal van Misha, waarvan hij nu nog steeds nieuwe delen kreeg. Hij kon zich alleen niet indenken dat iemand zonder magie opgroeide en het ook nog niet door had dat ze het wel hoorde te doen. Veel over de niet-magische wereld wist hij niet, maar daarom vond hij de verschillende verhalen ook echt leuk om te horen.
De winkel van de tweelingbroers draaide nu al een tijdje heel erg goed. Ondanks dat het in Diagon Alley soms wat rustig werd en er dagen waren waarop er niet veel mensen buiten waren, bleef Fred positief. Van de inkomsten die ze genereerden in de drukke tijd, konden ze met gemak hun winkel de rest van het jaar ophouden. Voor een paar klanten per dag was dat het al waard. Fred wilde het liefst iedereen aan zijn producten krijgen. Dat iedereen van hen had gehoord en ook graag een keer naar de winkel wilde komen om iets leuks te kopen. Daarbij wilden ze het redelijk betaalbaar houden, omdat ze zelf ook niet altijd alles hadden kunnen kopen wat ze wel hadden willen hebben.
Voor nu bestond de dag van Fred niet uit het verkopen van producten. Dat was een deel, maar zodra het rustig was in de winkel, probeerde hij en George, Misha te helpen met de nieuwe spreuken. Iets waar ze nu ook mee bezig waren. Ze hadden een stukje in de winkel, waar ze met gemak kon oefenen. Niemand die er last van had. Fred oefende graag mee of liet graag dingen zien. Zelf was hij nooit heel erg gek geweest op de vakken van school, maar het had iets anders om het een andere te leren. Daarbij vond hij het heerlijk om het meisje, dat sinds kort de winkel naast hen bezat, een beetje te treiteren. Het was al enkele keren voorgekomen dat het meisje, dat Elise heette, in hun winkel had gestaan om te klagen over geluidsoverlast. Fred was wel de laatste die zich daar wat van aantrok. Het enige wat het met hem deed, was dat hij tijdens het oefenen, vaak nog muziek opzette, het zo hard mogelijk deed en hij Misha vervolgens spreuken probeerde te leren, waarbij ook nog eens lawaai ontstond.
Vandaag had Fred met George overlegd een hadden ze gekozen om Misha Reducto te leren. "Ik zal het eerst voor doen." Daar begonnen ze vaak wel mee. Daarom ging Fred ook klaarstaan en keek hij naar de verschillende voorwerpen waar ze toch van af hadden gemoeten. De ene groter dan het andere, maar ze waren zeker beter op te ruimen, wanneer er niets meer over was dan een hoopje stof op de grond. Om het goede voorbeeld te geven, sprak Fred de spreuk uit op één van de objecten, dat tot verbazing van Misha al snel ineen spatte op de grond.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
George keek met een grijns toe hoe Fred een voorwerp aan gruzelementen blies. Zijn blik gleed van zijn tweelingbroer naar het gezicht van Misha. Misha, het meisje dat nu sinds een tijdje bij hen werkte en elke keer met verbazing toekeek naar de magie. Voor Fred en George was magie normaal, iets waar ze mee geboren waren en waar ze nu niet meer zonder konden. Maar voor Misha was dat anders, zij had nog nooit getoverd en begon er nu pas mee. Het was voor haal al te laat om naar zweinstein te gaan, maar gelukkig konden zij haar bijstaan. Hij glimlachte om haar verwondering en deed een stapje in haar richting. "Geen zorgen, we zorgen dat je niet geraakt wordt. Het is een simpele spreuk die heel efficiënt kan zijn, mits je hem op het goede voorwerp richt. Je wilt natuurlijk niet hebben dat een van de winkelruiten kapot springt' plaagde hij. Ze hadden vorige keer gewerkt aan reparo, dus gelukkig wist ze dat die ruit ook weer gemaakt kon worden (mocht hij kapot gaan). Hij pakte zijn eigen stok en hield hem soepel in zijn hand. "Het gaat vooral om de polsbeweging.' begon hij, nu wat serieuzer. '
'Zolang je een verkeerde beweging maakt is het namelijk ook makkelijk om perongeluk het verkeerde voorwerp aan te wezen, en daarmee raak je dus in de problemen.' zei George. Hij bewoog zijn pols om te laten zien hoe de beweging moest. "Je maakt de beweging al voor je de spreuk zegt, dat is anders dan bij andere spreuken, waarbij het tegelijkertijd of zelfs daarna pas komt.' Hij hief zijn arm en wees op een oude vuilnisbak (die gelukkig leeg was). 'Reducto' zei hij rustig terwijl hij de polsbeweging duidelijk liet zien. Hij grijnsde naar Fred toen de vuilnisbak kapot sprong. 'Laten we maar beginnen met wat kleine voorwerpen.' zei hij, en hij wees naar een kartonnendoos. Glas leek hem nu nog niet zo'n goed idee, zodra je de spreuk goed onder controle kreeg, en niet alleen de spreuk maar ook je eigen toverstokbeweging, dan kon je zelf bepalen waar de brokstukken op afvlogen, of in elk geval de richting, maar ze wilde nu geen ongelukken met glas. Ookal was dat ook makkelijk te verhelpen, hij en Fred kende wel een aantal EHBO spreuken die hun moeder ze (met tegenzin van de jongens) had geleerd, en daar was hij nu dankbaar voor. Het was een hele verantwoordelijkheid om plotseling met zijn broer een winkel te runnen. Naast het enthousiasme van de klanten, en van hem zelf, kwam er ook een zakelijk deel bij kijken. Godzijdank wist Misha wel het een en ander over financiën, al kende ze de tovenaars munten dan nog niet goed. Het bleef vreemd, vond George, dat ze zo verbaasd had gekeken naar de galjoenen en sikkels. Hij had vroeger ook met grote ogen naar galjoenen gekeken, maar dat was meer omdat hij dacht er nooit een in zijn bezit te hebben. De zaken gingen nu echter goed, ondanks alle omstandigheden in de buitenwereld. En daar was hij dankbaar voor. Bovendien vond hij het erg leuk nu een nieuwe collega te hebben. En hoewel hij het niet meteen toegaf, hij vond het ook erg leuk dat ze een 'dreuzel'meisje in hun midden hadden. Zo leek de wereld een stukje vrolijker dan dat hij daarvoor had geleken. Het was moeilijk te denken aan oorlog als het meisje naast hem verrukt keek door een simpele spreuk die hij al jaren kende.

Elise zat op de toonbank van haar winkel, ze verkocht allerlei geneesmiddelen en was eigenlijk een soort magische apotheek begonnen. Haar ouders hadden haar veel geleerd over het helen en werkte allebei in Sint Holisto, of hadden dat in elk geval beide gedaan tot haar moeder overleed. Nu werkte haar vader daar nog wel, maar ze sprak hem vrijwel nooit meer.
Tikkend met haar vingers op het houten blad keek ze door haar winkeltje heen, het was een rustige middag en ze had de winkel gesloten voor de lunchpauze. Rond deze tijd kwam ze liever niet te veel buiten, en liet ze ook liever niet te veel mensen binnen. Er liepen rare figuren rond in de straat de laatste tijd. Mensen die handeltjes waren begonnen en illegaal hun voorwerpen of drankjes verkochten. Met haar komst waren de illegale, en vooral niet werkende, drankjes minder te vinden op straat. Mensen gingen liever naar de winkel zelf, dat was een stuk betrouwbaarder. Elise had dan ook door een enorm protocol moeten gaan wilde ze hier haar winkel beginnen. Het ministerie wilde er zeker van zijn dat ze geen dooddoener was, of verborgen contacten had met een van hen. Ze zat middenin een magische geneeskunde opleiding, maar was de winkel begonnen om bij te verdienen. In haar inmiddels 3e jaar kon ze gelukkig veel thuis leren, en zat ze niet enkel meer vast in het universiteitsgebouw. Haar kamertje boven de winkel was alles wat ze nodig had, en met alle spreuken die haar vader hier had uitgesproken voelde ze zich zelfs wel veilig, ondanks alles.
Ze zwaaide achteloos met haar toverstok en een groot boek kwam aanzweven. Ze nam het op schoot en bladerde er wat doorheen op zoek naar de pagina waar ze gebleven was. 'Zwammen en Schimmels', een belangrijk deel voor meerdere toverdranken. Achterin de winkel achter de toonbank stond een ketel te pruttelen, en met dat zachte geluid op de achtergrond verdiepte ze zich in haar lesstof.
Niet veel later hoorde ze een enorme knal van aan de overkant van de straat en viel ze bijna van de toonbank af. Ze gooide haar boek op de grond en rende naar het raam, maar er was niks te zien behalve de schreeuwende en drukke reclame van de winkel naast haar. Geen mensen, geen geschreeuw, geen rook. Ze legde haar oor tegen de muur en hoorde geluiden van de fopwinkel doordringen. Ze knarste met haar tanden en haar ogen vernauwde zich. Niet wéér...

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ogen die glommen als water, waar ’s avonds de maan op scheen. Bijna een kinderlijke glimlach om haar lippen. Dat was hoe Misha vaak toekeek naar de spreuken die haar werden geleerd. Er was niets te gek in magie en dat was juist wat het meisje er leuk aan vond. Iedere keer als ze iets uit haar toverstok kreeg, dan wilde ze haast een dansje doen omdat het haar was gelukt. Haar grootouders probeerden haar ook wel dingen te vertellen, uit te leggen of duidelijk te maken. Maar omdat ze op leeftijd waren, had Misha liever dat ze tijd met hen doorbracht, dan dat ze haar dingen moesten leren. Daarbij vond ze het prima zoals het nu ging. De twee jongens waren goede leraren en daarbij ook nog eens leuke jongens mee om te gaan. Het werk voor haar was dan ook totaal niet erg, ze ging er iedere dag juist met plezier naar toe.
Verbaasd had Misha gekeken naar de voorwerpen die al snel in hele kleine stukjes op de grond lagen. Ze kon haast niet geloven dat er zoveel kracht uit een toverstok kon komen. De eerste keer dat ze die van haar in de handen had gehad, had ze dan wel een speciaal gevoel gekregen. Aan de andere kant had het ook wel vreemd gevoeld. Op dat moment was er nog zo in haar hoofd geramd dat het maar een stukje hout was. Nu wist ze beter en leerde ze dingen als dit.
Wat twijfelend keek Misha naar de kartonnendoos, wat voor haar een goed begin was. Toch was ze best bang dat ze iets verkeerd zou doen en daardoor iets heel anders op zou blazen. Dit was iets heel anders dan de spreuk die ze gisteren had geleerd, daarmee had ze licht kunnen maken. Gisteravond had ze het niet kunnen laten om er nog eens mee te oefenen. Dit kon ze niet zomaar ergens oefenen.
"Ik hoop dat ik niet de hele winkel in diggelen blaas." Bracht Misha lachend uit, om er een grapje van te maken, al meende ze het wel serieus. Ze probeerde na te denken over wat ze net had gezien en hetgeen wat George had gezegd. Ze moest vooral nadenken over wat ze deed met haar handen en daar probeerde ze zich dan ook op te focussen. Zo goed als Misha kon, deed ze na wat haar voor was gedaan. "Reducto!" Bracht ze uit, terwijl ze haar pols op de manier bewoog die George net ook had gemaakt. Ze had zich vooral gefocust op de doos, die wel kapot ging, maar niet echt op de manier waarop de andere voorwerpen net kapot waren gegaan. Het gaf wel een behoorlijke knal, maar de kartonnendoos vloog niet in flarden, maar gewoon ik drie stukjes op de grond. "Dat kan ook nog." Misha was niet meteen teleurgesteld, ze wist dat ze net zoals bij de meeste spreuken, het een tijdje kon duren voordat ze het onder controle had.

Fred had de bewegingen van Misha behoorlijk goed in de gaten gehouden. Nooit had hij echt gedacht dat hij en George iemand echt wat zouden leren. School was voor hem een plaats geweest waar ze dan wel hadden kunnen doen wat ze graag hadden willen doen. Daar waren ze hun eerste bedrijfje immers begonnen en hij was ook blij dat ze al heel wat dingen uit hadden kunnen testen voordat ze een winkel waren begonnen. De lessen waren iets geweest waar ze naar toe hadden gemoeten, maar ze hadden er ook wel eens wat door gemist. Nu waren ze een meisje dingen aan het leren, wat ze vast beiden niet hadden verwacht.
Toch vond Fred het behoorlijk leuk om te doen. Ze hadden het niet druk en wanneer er iemand de winkel binnen kwam, konden ze gewoon even teruglopen om hen te helpen. Op de een of andere manier moesten ze echter wel door de dag komen en ondanks dat hij en George nog vol ideeën zaten voor allemaal nieuwe producten, vond hij dit ook een hele leuke bezigheid. De spreuken waren op sommige momenten zo simpel. Gisteren had Misha geleerd hoe ze Lumos moest gebruiken, maar ze had als een kind rondgerend, omdat ze zo blij was geweest. Fred had vooral heel erg hard moeten lachen.
Toen de doos niet echt kapot ging zoals de rest wel had gedaan. Maar Misha leek in zijn ogen nog behoorlijk positief te zijn. Iets wat ook wel nodig was. "Probeer het nog een keer." Spoorde hij dan ook aan.
Fred besloot om het nog een keer voor te doen, ze hadden toch genoeg voorwerpen staan. Als ze wilden konden ze het altijd nog repareren. Zodat ze het gewoon meteen weer overnieuw zouden gebruiken. "Reducto!" Stiekem vond Fred het ook wel één van de leukste spreuk. Het gaf hem op de een of andere manier een soort van kracht. Er konden van alles kapot worden gemaakt, wat iedere jongen diep van binnen wel leuk vond, hoe oud diegene ook was. Zeker als het ook nog best wel veel lawaai maakte, iets wat zijn spreuk ook weer ter weeg had gebracht. Veel mensen waren er niet die er last van hadden. Maar Fred wist zeker dat Elise dat wel had en dat het waarschijnlijk niet heel erg lang zou gaan duren voordat ze in de winkel zou staan.
Na nog een paar keer de spreuk te hebben geoefend waren er niet alleen maar knallen, maar was het Misha ook gelukt om iets echt aan stukken te krijgen. Waardoor het Fred het meisje een gilletje uit hoorde brengen. "Goed gedaan!" Hij stak zijn hand uit, zodat ze hem een high five kon geven. Ze was er nog lang niet, maar Fred vond wel dat ze het iedere keer weer, behoorlijk snel leek op te pakken, dat kwam misschien ook wel omdat ze al ouder was dan hij zelf was geweest toen hij de spreuken had geleerd.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
George grijnsde en sloeg zacht met zijn hand op de schouder van Misha. 'Goed bezig!' zei hij enthousiast, en hij deelde een geamuseerde blik met Fred. Hij zwaaide met zijn stok en de kapot gevlogen stukken vormde weer een voorwerp. Hij repareerde de brokstukken en glimlachte. Daarna richtte hij zijn stok op een doos bovenop een hoge plank aan de linker muur. De doos sprong open en er vloog een vuurpijl uit die in een klein vuurwerk uiteen spatte in de winkel, niet gevaarlijk maar wel vrolijk én met lawaai. Om te vieren dat ze het goed had gedaan, en bovendien werd George er zelf ook altijd vrolijk van om vuurwerk te zien, zeker in deze periode.
'Tijd voor een groter onderwerp' zei hij en zijn ogen glommen een beetje. Hij liep richting de toonbank en hief zijn stok. Hij mompelde een spreuk en de spullen vlogen er af, allemaal richting een andere plank of plekje om zichzelf op te bergen. Hij haatte het om toe te geven maar zijn moeder had hen een aantal simpele spreuken geleerd om op te ruimen en orde te creëren, iets wat hij en Fred wel konden gebruiken gezien hun levensstijl. Gelukkig waren de broers ook gezegend met een goed stel hersens en talent in toveren, waardoor ze snel leerde (nu ze eenmaal bereid waren daadwerkelijk dingen te leren).
Hij deed een stapje richting de toonbank en ging er goed voor staan. 'Oke.' zei hij. 'Ik weet dat dit spannend is, maar we gaan oefenen met grotere onderwerpen, en daarmee ook met richting.' Hij hief zijn handen in de lucht alsof hij van plan was de toonbank weg te duwen, met zijn handpalmen naar voren. 'Je moet al je aandacht en dus energie richten in de richting waar je de brokstukken heen wilt hebben.' Hij glimlachte en duwde met zijn handen vooruit om een soort energie aan te duiden. 'Veel mensen denken dat het effect van een spreuk maar een kant op kan, maar dat is niet zo. Toveren heeft veel meer met energie te maken dan je vanaf het begin misschien zou denken. Door je goed te concentreren en de visualiseren wat je wil bereiken zal je stok meer kracht uitoefenen.' Hij maakt een beweging met zn stok, terwijl hij zijn hand losjes vasthield en expres de andere kant op keek, er vloog een klein potje aan scherven, maar maar in 3 stukken. 'Zie je? Energie en concentratie is belangrijk.' Hij glimlachte. 'Probeer jij het maar eens, en richt je vooral op het feit dat de brokstukken zich van ons af moeten bevinden. Het is niet erg als het maar in een paar stukken breekt, als het maar niet onze kant op vliegt. probeer je voor te stellen wat je wilt bereiken.'

Elise rolde met haar ogen uit frustratie en wipte een paar keer heen en weer op haar tenen en de bal van haar voet, ze twijfelde of ze weer de winkel naast haar in zou gaan om te klagen. Het was inmiddels bijna een dagelijkse routine geworden en als ze heel eerlijk was begon ze het volledig zat te worden. Toch wist ze dat als ze nu niet zou gaan, de jongens al helemaal nooit zouden opgeven, en daar zat ze ook niet op te wachten. Al voelde het ook elke keer als een soort uitdaging, de jongens wisten dat ze zou komen klagen en ze haalde daar waarschijnlijk voldoening en amusement uit, hoe vervelend dat ook was voor haar. Ze beet op haar lip terwijl ze de mogelijkheden doornam in haar gedachte, wel of niet klagen? Ze moest duidelijk maken dat er niet met haar te sollen viel, want ze had absoluut geen zin om haar winkel te verhuizen naar een ander pand, zij had net zoveel recht om hier te verkopen als haar buren. Klandizie was moeilijk in deze periode en ze had geen zin in nog meer gedoe, tegenwoordig was alles al naar en negatief genoeg.
Het bleef nu wat rustiger in de winkel naast haar en ze liep naar een klein kamertje die via een open deur toegankelijk was achter haar kassa. Ze liep haar kleine kantoortje in en liet haar blik over de spullen daar glijden, het was niet veel maar het waren haar spullen en het voelde aan als thuis. Ze glimlachte toen ze de dagboeken van haar grootouders en haar ouders zag, een enorme database aan informatie, medicatie, spreuken.. Ze pakte een van de in leer gebonden boeken en bladerde er afwezig doorheen, het handschrift van haar ouders had altijd een geruststellend effect gehad op haar, ondanks dat het een typisch doktershandschrift was, en het moeilijk te lezen viel. De inkt was al jaren opgedroogd en door het vele gebruik van het boek op sommige plekken vervaagd, maar Elise kende de spreuken uit haar hoofd. Ze bond het boek voorzichtig dicht met een koortje en legde het daarna terug op de stapel. Daarna stak ze haar handen in haar zakken en liep ze naar een plank aan de muur, ze keek naar het fotolijstje dat erop stond en haar adem stokte even. Haar vingers gleden over het glas van het lijstje waarachter haar moeder naar haar zwaaide en lachte. Haar blonde haren opgestoken, net zoals dat van Elise zelf tegenwoordig. Ze leek op haar moeder, en dat wist ze, het was een geruststellende gedachte dat zij er voor zorgde dat er nog een tastbare herinnering was, iets dat voortleefde naast al haar kennis en medisch werk.
Voor ze het door had klonk er een luide knal, gejoel en nóg een knal uit de winkel naast haar. Het fotolijstje gleed van de plank en barste in scherven kapot op de grond. Een woede welde op in Elise, dit was absoluut de druppel. Ze greep haar stok vast en beende naar buiten, door de deur, en checkte snel of er andere mensen in de buurt waren, maar de straat was uitgestorven. Met vaste pas snelde ze de winkel van de broers in. 'Nu is het afgelopen.' snauwde ze, haar ogen schoten vuur en ze deed niet onder voor Molly Wemel, al wist ze dat zelf natuurlijk niet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Misha kreeg echt energie van de tweeling. Ze hoefde er echt niet veel voor te doen, ze wisten hoe ze het voor elkaar moesten krijgen om haar een beetje aan te moedigen op een manier die ze wel echt nodig had.
Het ging echt niet met iedere spreuk in één keer goed. Er waren zelfs spreuken geweest waar Misha heel erg veel moeite mee had gehad en om dan te horen dat kinderen van een jaar of elf, twaalf, konden wat zij niet onder de knie kreeg, was natuurlijk vervelend. Toch liet ze het er nooit zomaar bij. Ze probeerde wel door te gaan, ze wist dat het proces niet altijd even snel ging, maar ze kwam wel echt ergens, waar ze heel erg blij mee was.
Aandachtig probeerde Misha naar George te luisteren. Ze knikte het was spannend, ze was echt bang dat ze iets verkeerds opblies. Iets wat misschien voor de jongens lachwekkend zou zijn, maar ze wist ook dat ze niet blij waren als hun voorraad ineens aan diggelen lag. Niet alles kon ineens magisch worden gemaakt, daar was ze ondertussen ook wel achter gekomen.
De woorden van George zorgde voor een heel vol hoofd, al moest ze wel even lachen toen ze alles bij elkaar nam. "Ik moet dus de Force gebruiken?" Zo liet de jongen het voor haar klinken. Alsof ze ineens in een Star Wars filmen was beland en ze het echt moest gaan gebruiken. "Wat?" vroeg Fred, aan zijn gezicht was wel duidelijk te zien dat hij er helemaal niets van snapte. "Het is een Muggle film." Misha haalde haar schouders op. Het was gek dat de tovenaarsbroertjes sommige gemakkelijke dingen uit de wereld waarin zij was geboren, niet eens kende. De eerste keer dat ze het over een televisie hadden gehad, had ze de verbazing in hun ogen gezien.
Toen Misha besloot dat ze weer verder moesten, probeerde ze zo goed mogelijk te doen wat er van haar was gevraagd, zich te concentreren op het object en vooral op wat er mee moest gaan gebeuren. Ondertussen voelde de jongedame de zenuwen wel echt door haar lichaam heen gieren, maar ze wist dat ze er aan moest geloven. Hetgeen wat uit haar toverstok kwam, had ze echter ook niet verwacht en het lawaai dat daarna kwam al helemaal niet.
Het duurde niet lang voordat er stammende voetstappen binnen kwamen. Ergens had Misha wel te doen met Elise, omdat ze haar best vaak lastig vielen, maar ze wilde zelf gewoon graag iets leerde en daar zou ze niet zomaar mee stoppen. Toch hield ze hier niet van, mensen die boos waren en daarom kon ze ook alleen maar een stap achteruit doen. Ergens was het belachelijk, een bijna volwassen vrouw, die weg stapte omdat iemand begon te schreeuwen. Er was echter genoeg tegen haar geschreeuwd in haar hele leven en ze hield gewoon niet van hetgeen wat er na kon komen.
"Sorry." Mompelde ze dan ook, terwijl ze ergens naar de grond keek, zodat ze het furieuze gezicht van Elise maar niet hoefde te zien.

Van sommige dingen die Misha te zeggen had, snapte Fred echt helemaal niets van. Hij wist dat het bij zijn broer niet heel erg veel anders was. Het was gewoon vreemd om te horen hoeveel verschillen er wel niet waren tussen mensen die in de magische wereld op waren gevoed en zij die dat niet waren. Fred kon zich niet voorstellen hoe het was om in het andere deel van te wereld te zijn, laat staan dat hij daar een groot deel van zijn leven was geweest. Als hij dingen van Misha hoorde, was hij wel echt bij dat hij en zijn broer magie hadden gehad. Anders hadden ze de producten die de schappen vulden, nooit kunnen maken. Dat was iets wat hij zich niet voor kon stellen.
Fred lette op hetgeen wat Misha deed, wat behoorlijk wat lawaai maakte. Ze moesten toch wel een beetje weten hoe ze het er van af bracht en soms was hij wel verbaasd dat ze het snel leerde, ondanks dat ze dat zelf niet altijd vond.
Er kwam een grijns om de lippen van Fred toen Misha, wederom heel wat lawaai maakte. Iets wat hij al wel had verwacht, gebeurde niet eens heel erg veel later: Elise kwam de winkel binnen gestormd. Fred probeerde zijn gezicht zo strak mogelijk te houden, ondanks dat hij ook een lach voelde opkomen. De grijns bleef echter wel duidelijk zichtbaar.
"Elise, ik had jou hier echt niet verwacht." Zei hij met een typische grijns, eentje die ook echt wel te horen was in zijn sarcastische woorden. Het was iets wat vast gebeurde als er ook maar iets te veel lawaai was volgens hun nieuwe buurvrouw. Fred vond het nog wel meevallen. Ze had toch geen klanten, dus er was helemaal niets om zich druk over te maken. Het was gewoon heel erg rustig de afgelopen weken. Waar de tweelingbroers ook wel last van hadden, weinig klanten, betekende natuurlijk ook dat er minder inkomsten wachten. Gelukkig hadden ze niet heel erg veel vaste lasten waardoor ze het nog wel even vol konden houden.
Fred stapte al naar voren, omdat hij dit gesprek wel wilde voeren. Waar hij Misha al terug had zien stappen en had gezegd dat het haar speet. "Maar vertel, waar kan ik je vandaag mee helpen?" Hij was niet dom en wist zelf ook wel waar het om ging, maar hij vond het leuk om haar nog een beetje extra te irriteren. Er was iets aan de manier waarop haar gezicht zo woedend stond. Hij vond het totaal niet erg om er nog een schepje bovenop te leggen, dat deed hij juist wel graag. Het was niet de bedoeling dat ze zou gaan klagen bij de verhuurders van het pand, maar hij wist zeker dat ze het niet zou gaan doen. En als hij door had dat ze het wel wilde doen, dan zou hij zeker zijn best gaan doen om haar tegen te houden, door haar een beetje om zijn vinger te winden. In zijn hoofd zou hem dat zeker gaan lukken.

@Scherbatsky

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
George grijnsde en keek naar hoe Misha probeerde te vorderen met de spreuk. Het was een ontzettend leuke uitdaging om haar dingen te leren, en als hij eerlijk was voelde hij zich daar ook beter door. Op school leken hij en Fred nooit zo vooruit te gaan, en ze hadden veel minder SLIJMBALLEN gehaald dan hun moeder zou hebben gewild. Maar nu ze Misha hielpen met leren toveren bleek dat ze echt niet zo dom waren als mensen hadden gedacht. Daarbij hadden ze ook een fantastische winkel opgezet die ontzettend goed liep, waar hij erg trots op was. Hij glimlachte toen Misha het probeerde en knikte goedkeurend, vervolgens keek hij verward. "Star..Wars'. zei hij. 'Dat klinkt heel bizar, als een letterlijke oorlog in de sterren?' vroeg hij. Het deed hem aan een zwerkbal wedstrijd denken, maar dan in de ruimte. 'We moeten maar eens zo'n film kijken, wellicht snappen we het dan.' zei George grijnzend. Hij wilde net gaan juichen toen het haar gelukt was, toen Elise opeens in hun winkel stond. Hij begon haar behoorlijk irritant te vinden, gezien ze elke keer kwam zeuren om overlast. Het was echter niet zo dat alle overlast hun schuld was. Op straat was het steeds minder veilig, er kwamen nauwelijks klanten en overal waren rellen en kleine oproertjes. George begon er van te balen hoe de huidige situatie was, en het ergerde hem dat de winkel er onder leed. Elise deed altijd alsof het alleen haar winkel schaadde, maar de andere winkels leden ook onder de huidige omstandigheden. Hij snapte wel dat ze zich zorgen maakte, en oké ze maakte wellicht iets meer lawaai dan soms. Maar ze wist waar ze aan toe was toen ze het contract had getekend voor het pand naast dat van hen. Ze hadden tenslotte een fopwinkel, en daar hoorde dit dan ook een beetje bij. George keek opzij naar Misha die zich snel verontschuldigd had en hij glimlachte lichtjes. Ze was altijd veel te vriendelijk, en ze mocht wel wat opstandiger worden. Hij stootte met zijn arm tegen die van haar en knipoogte, het zou wel goedkomen. Fred vond het alleen maar hilarisch en ging de confrontatie graag aan met Elise. George rolde met zijn ogen en knikte met zijn hoofd richting de toonbank. Fred kon het wel uitvechten met haar, en ondanks dat hij ook verantwoordelijkheid had, had hij geen zin zich hierin te bemoeien, zeker nu Fred zich eigenlijk niet wilde verexcuseren, en George had daar geen zin. Hij liep richting de kassa en trok een kasboekje uit de la, hij zwaaide er even mee naar Misha om haar aandacht te trekken. Hij was niet goed in rekenen, en ondanks dat hij het misschien met toverkunst kon oplossen, was Misha erg goed in de dreuzelmanier. En dat wilde hij ook leren. Hij ging het hokje achter de winkelruimte in en hoopte dat Misha erachteraan zou komen, om hem te helpen. Maar hij ging er wel van uit dat ze zou komen, zij had ook geen zin in een ruzie of confrontatie.

Elise's ogen leken vuur te spuwen toen ze naar de tweeling keek. Misha, het nieuwe meisje en nieuwe werknemer van de winkel, stond naast ze. Ze wilde het haar niet perse kwalijk nemen, ze leek zich schuldig te voelen en ze leek rustiger dan dat de jongens waren. Maar ondanks dat ze sorry zei, was ze wel degelijk boos. Waarom kon niemand zich hier gedragen? En waarom liet Misha zich zo ontzettend meeslepen door de anderen? 'Luister.' zei ze, en haar stem klonk alsof het door ijs kon snijden. 'Ik meen het, nog één keer zo'n belachelijk kabaal of een ontploffing, en ik zorg dat er iemand komt om jullie tent te sluiten. Er zijn al weinig klanten, en jullie schrikken de mensen af die mijn winkel in komen.' Ze verhief langzaam haar stem. 'Bovendien' riep ze, en ze werd steeds pinniger. 'Staat er in het contract dat jullie je aan bepaalde regels moeten houden.' ze zag George weglopen en haar ogen vernauwde zich. 'Uiteraard loop maar weg.' Ze deed een stap naar voren en stak haar vinger uit naar Fred. 'Heb je énig idee, wat jullie net veroorzaakt hebben?' er sprongen tranen in haar ogen terwijl ze dit zei. 'Waag het niet om nog met een slap excuus te komen, nu is het afgelopen.. Jullie repareren alles dat er in mijn winkel kapot is gegaan, en vergoeden wat ik niet kan vervangen. Heb je enig idee hoe duur en zeldzaam sommige producten zijn? Hebben jullie ENIG idee hoe belangrijk de medicijnen nu zijn? Er liggen mensen op straat die gewond zijn, overal gebeuren rampen. En het enige dat jullie doen is het weinig beetje rust dat er is verstoren. Mensen rennen bang over straat en jullie zorgen voor nog meer knallen, nog meer rook, nog meer chaos. ' ze draaide zich om om weer weg te gaan, maar bij de deur keek ze nog om. 'Ik breng straks de rekening, en ik zweer het Fred Wemel, nog één keer zo'n stunt en je zal het berouwen!' ze sloeg de deur dicht en liep terug naar haar eigen winkel. Daar aangekomen keek ze om zich heen. Vele potjes lagen in scherven op de grond, en het ergste was de foto van haar moeder. Het was op de grond gevallen en behalve dat het glas gebroken was, was er een inhoud van een ander potje op de foto gevallen waardoor hij verpest was. Ze kon goed toveren en probeerde met een aantal spreuken de foto te repareren, maar niks werkte. Het had voor een vreemde magische reactie gezorgd, en er viel nu niks te doen. Zonder dat Elise het door had, of het kon tegenhouden, zakte ze op haar knieën op de grond en barste ze in snikken uit. Dit was absoluut de ergste dag in tijden. Ze voelde zich alleen, bang, onzeker, en het voelde alsof haar moeder nog verder weg was dan ze ooit was geweest. Daarboven op werd ze behandeld als een nietsnut, een klein kind, een zeurpiet. Ze haatte de Wemels.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren niet veel mensen die magische krachten hadden, maar weg werden gehouden van hun roeping. Als een kind voor zijn elfde verjaardag een brief van Zweinstein kreeg, waren de ouders door het dolle heen. Aan de andere kant waren er natuurlijk nog kinderen van niet-magische ouders, die ook de brief op de mat konden krijgen. De schok was dan behoorlijk groot. Het zat dan wel in Misha haar familie, het toveren, maar ze had er door haar ouders niets mee kunnen Doen.
Misha wilde daar niet in blijven hangen, want na al die jaren, kon het meisje eindelijk kennis maken met hetgeen wat altijd al in haar had gezeten. Toch was ze lerende, wat betekende dat niet altijd even goed ging. Dan was het moeilijk om positief te blijven. Gelukkig had ze de twee jongens, die er altijd wel weer voor zorgden dat de dag weer een positieve draai kreeg.
Elise was iemand wie Misha de afgelopen weken ook had leren kennen. Ze snapte wel dat het af en toe vervelend was om zoveel lawaai te horen, zeker wanneer er concentratie en focus nodig was. Misha had zich laten vertellen dat Elise een soort van magische apotheek had. Iets wat haar geweldig leek. Ze wilde er altijd nog een keer kijken, maar ze kreeg niet de meest geweldige vibes van het meisje dat nu ook in de winkel stond. Het was ook wel weer te begrijpen, omdat Fred het soms alleen nog maar erger maakte, in plaats van beter.
Misha keek op naar George, soms wilde ze dat ze iets meer op hem en zijn broer leek, dat ze om dit soort dingen geen zorgen maakte. Iets wat ze wel deed, want ze vond het vervelend dat Elise net boos binnen was gestapt, zeker omdat het was gekomen door iets wat ze zelf had gedaan.
Gelukkig leek George nu echt te helpen en koos hij er niet voor om zijn broer bij te staan. Al wist Misha wel zeker dat hij ook wel kon winnen in zijn eentje. Zeker als hij zijn eigen praatjes geloofde. Daarom nam Misha ook snel de benen. Ze begon te glimlachen toen ze zag dat George het kasboekje tevoorschijn had gehaald. Het was iets wat Misha leuk vond om te doen. Ze hield zich vaak bezig met het boekhouden. Zelfs op de rustige dagen vond ze het belangrijk dat het allemaal klopte. Daarbij deed ze haar best om eens in de maand alles te inventariseren, omdat ze ook vond dat er bij hoorde.
Misha ging op de lege stoel aan het bureau zitten. "Het is toch wel fijn dat ik jou ook iets kan leren." Ze was dankbaar voor de hoeveelheid dingen die ze hier leerde, maar ze vond het ook wel echt fijn dat ze iets terug kon doen. Natuurlijk hielp ze zoveel mogelijk mee in de winkel, maar soms wist ze dat het lang niet genoeg was voor hetgeen wat de broers voor haar deden.
"En ik snap echt niet dat Fred het nog steeds probeert." Zei Misha lachend, terwijl ze even in de richting van winkel keek. Die discussie ging nog wel even duren. Aan de andere kant, zo hadden ze tenminste wat te doen en soms dacht Misha dat het daar ook wel een beetje om ging. Iedereen was druk bezig met vergeten wat er eigenlijk allemaal speelde.

De afgelopen weken waren in een sleur voorbij gegaan. Fred was het niet gewend dat hij niets om handen had om te doen. Er waren momenten geweest waarop de winkel minder druk was, maar het was nooit zo erg geweest als dit. Hij en George hadden nu misschien de tijd om nieuwe dingen te ontwikkelen, wat ideaal leek, maar op een gegeven moment liepen ze ook gewoon vast. Er moesten wel ingrediënten zijn, waar niet zomaar meer aan te komen was. Sommige leveranciers hadden het af laten weten. Anderen konden helemaal niet zoveel meer aanvoeren als ze gewend waren.
Fred begreep ook wel dat ze niet de enige winkel waren die er onder leed. Hij kon best begrijpen dat Elise er ook last van had. Hij vond echter niet dat het nodig was om bij ieder dingetje dan maar hun winkel binnen te stormen en te schreeuwen. Er waren momenten waarop Fred dacht dat Elise het gewoon nodig had om te schreeuwen en ergens gaf hij haar geen eens ongelijk? Iedereen had dat wel eens een nodig. Daarom vond Fred er zelf ook wel plezier in, hij daagde haar Elise graag een beetje uit.
Vandaag was het echter een behoorlijke uitbarsting, waar zelfs Fred zich geen raad mee wist. Hij probeerde nog om er tussendoor te komen. "We waren alleen aan het oefenen." Gaf Fred dan ook aan, want dat hadden ze gedaan. Het was compleet onschuldig. Het was nooit de bedoeling geweest om mensen aan het schrikken te maken. Zij moesten ook de dagen doorkomen. Natuurlijk was er voor Fred ook genoeg om over na te denken, maar dat wilde hij liever niet doen. Iedereen wist dat er een oorlog aan zat te komen. Het was nu eigenlijk alleen nog maar tijdrekken. Het kon nog een tijd duren voordat zijn broertje, Ron, klaar was met de missie waar hij niets over had willen zeggen. Niemand had ook een idee waar het precies om ging, maar in die tijd was iedereen bezig met zich voorbereiden op het gevecht dat er uiteindelijk aan te komen.
Fred twijfelde voor een paar seconden of hij achter Elise aan moest lopen, het was niet zijn bedoeling geweest om haar echt zo furieus te maken, aan de andere kant zag hij het als haar eigen fout. Het was maar net waar je je druk over wilde maken. Daarom ging hij opzoek naar de andere twee, die heel erg dapper waren geweest door weg te lopen, niet dus.
"Volgens mij is het officieel. Elise is doorgedraaid." Op een andere manier had hij het niet kunnen benoemen. Het was echt heftig geweest wat hij net meer had gemaakt. Hij kon haast niet geloven hoeveel woorden er uit het kleine meisje waren gekomen en vooral met hoeveel kracht. Hij wist dat er vast een diepere iets achter zat, maar hij was niet echt de persoon die daar mee zou moeten helpen.
"Zal ik naar haar toe gaan? Ik bedoel, het was wel mijn schuld. Als ik niet wilde leren, dan was er geen lawaai geweest." Stelde Misha voor. Fred haalde zijn schouders op, hij wist op het moment niet wat de beste optie was. Elise was echt heel erg boos geweest, waarschijnlijk was het niet handig als hij zelf met haar ging praten, daar zou het niets beter van worden.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
George pakte de overige informatie, kasboekjes en mappen met administratie. Hij was ontzettend blij dat Misha hen hiermee hielp. Ze was een fijne aanwinst voor de winkel, en naast de hulp in de verkoop gingen de administratieve zaken van de winkel nu ook steeds beter. Hij glimlachte naar haar en knikte. 'Ja dat klopt.. Al help je ons al ontzettend hoor. En we vinden het alleen maar leuk om je te helpen je krachten te ontwikkelen. Het zou toch zonde zijn als ze verloren gingen.' zei hij serieus. Het was een gek idee dat er meerdere kinderen van dreuzelouders niet te kans kregen om hun talenten te ontwikkelen en er iets mee te doen. Hij had wel vaker gehoord van zulke gevallen en dat de kinderen dan uiteindelijk enorme ongelukken veroorzaakte omdat ze het niet onder controle hadden. Hij vroeg zich soms wel af wat voor soort dingen Misha had geleerd vroeger van haar ouders, en hoe de dreuzelwereld er uit zag. Met een schuin oog hield hij de discussie (die nu meer een ruzie was geworden) in de gaten bij Fred en Elise. Elise was duidelijk ontzettend over haar toeren en kwaad, en soms kon George wel degelijk begrijpen waar het vandaan kwam. Fred nam haar echter nooit serieus, of zo leek het nooit over te komen. En ook dat begreep George wel, ze leek als ze kwaad was dan ook erg veel op hun moeder en daar hadden Fred en George al genoeg gedoe mee gehad vroeger. Deze keer leek ze echter volledig klaar te zijn met alles en ze stormde dan ook snel de winkel weer uit terwijl ze hun deur keihard dicht sloeg.
George keek op toen Fred weer tegenover hen stond en hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet, volgens mij was ze echt overstuur nu.. ' zei hij onzeker. Hij keek naar Misha en dacht even na. 'Ik weet het niet zo goed..' zei hij. 'Het is niet echt jouw schuld Misha.. Ondanks dat jij misschien mee deed aan het geknal, was het ons idee. En niet die van jou.'
George keek op naar Fred en zuchtte diep. 'Misschien moeten we beide gaan Fred... We moeten ook geen ruzies hebben met de andere winkel eigenaren..'
Hij had echter helemaal geen zin om te gaan, en gezien Misha beter was met mensen en communicatie zou zij het waarschijnlijk nog beter doen ook. Maar het had geen zin om haar al hun problemen te laten oplossen.

Elise snikte en probeerde haar adem onder controle te krijgen, al was het nog een lastige opgave. Ze stond op en probeerde de potjes om haar heen te repareren met de Reparo spreuk. Een aantal potjes vlogen terug naar de planken aan de muur, maar de inhoud was verloren. Steeds gefrustreerder en verdrietiger probeerde Elise rustig te blijven. Waarom zouden deze jongens alles verpesten, wat had ze hen ooit aangedaan? Ze moest nu nog meer moeite doen om de ingrediënten te verzamelen, en ze had al weinig geld. Het was lastig om in haar eentje rond te komen, en de huur werd steeds hoger door alle problemen in deze oorlog. Toen de winkel er uiteindelijk iets beter uit zag kwam Elise opnieuw bij de foto van haar moeder terecht. Ze raapte het op van de grond en streek erover met haar vinger. 'He mama' fluisterde ze zachtjes. 'Het spijt me..' mompelde ze en haar lip begon weer te trillen. Het was alsof ze opnieuw zes jaar oud was en de goedkeuring van haar ouders zocht. Wat zou ze er wel niet voor geven om bij haar moeder op schoot te kruipen en even door haar haren gestreken worden. De laatste tijd voelde ze zich vreselijk alleen, zeker nu ze er praktisch alleen voor stond. Haar vrienden waren thuis, of bij hun gezinnen of op werk of de wereld in getrokken. En zij was alleen achter gebleven, in haar winkel, met haar ambitie. Maar alsnog alleen, en dat vond ze afschuwelijk.
Buiten raasde de wind en werd het steeds donkerder. Er kwamen duidelijk geen klanten meer vandaag, en ze wilde dat ze naar huis kon. Naar een familie, naar mensen die blij waren om haar te zien als ze thuis kwam. Maar ze zou straks gewoon naar haar kamertje boven haar winkeltje gaan, zich wikkelen in haar dekens en kijken of ze wat eten kon regelen. Ze voelde zich afschuwelijk. Met een naar gevoel ging ze zitten achter haar toonbank en keek naar haar boeken die daar lagen, en haar lege kasboekje. Ze besloot net om gewoon vroeg te gaan slapen toen ze opnieuw een knal hoorde. Met een leeg gevoel rende ze naar het raam, maar dit keer kwam de rook van straat. Mensen rende weg, ze hoorde geschreeuw en overal om haar heen werden luiken dicht gegooid. Instinctief rende Elise naar buiten terwijl anderen probeerde te vluchten. Op de grond lag een jonge vrouw, ze leek vervloekt en bewusteloos. 'Onee..' mompelde Elise. 'Help!!' riep ze hard. Ze kon in haar winkel opzoek naar medicijnen, maar deze vrouw moest eerst in veiligheid worden gebracht en dat zou haar niet lukken in haar eentje.
Terwijl ze om zich heen keek of er mensen aan kwamen chekte Elise de hartslag van de vrouw. "onee.. onee.' mompelde ze weer.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Misha was niet gewend aan onenigheid, ze was er gewoonweg niet gek op. Waar woorden werden geroepen, werden mensen gekwetst, zelfs als dat niet de bedoeling was. Zelf probeerde ze ruzie of iets wat er ook maar een beetje mee te maken had, te ontwijken. Ergens had Misha wel medelijden met Elise, ze snapte maar al te goed dat het vervelend kon zijn om zo vaak lastig te worden gevallen. Daar had ze ook wel over na kunnen denken voordat ze was begonnen met oefenen. Dat was ook de reden dat ze voor had gesteld om naar het meisje te gaan. Soms was het beter om even als meiden onderling te praten. Zeker omdat Misha zeker wist dat Fred het niet heel erg veel beter zou maken. Zelf had ze het nog niet meegemaakt, maar van wat ze net had gehoord, bleek dat er soms toch niet goed na werd gedacht wat woorden konden veroorzaken.
Door de knal buiten schoot Misha overeind. Nu wist ze pas echt wat Elise net door had moeten maken. Meteen nam onrust het lichaam van het meisje over. Het was een onrustige tijd, er kon van alles gebeuren en zo te horen was dat ook precies hetgeen wat er aan de hand was. Vanaf buiten hoorden ze zelf een roep om hulp. Zonder er echt over na te denken wat wel en niet slim was in haar situatie, kwam Misha overeind van haar stoel. Met een goede vaart rende ze naar buiten, met de tweeling in haar kielzog.
De straat die er net nog zo rustig bij had gelegen, was nu één grote chaos. Er waren overal mensen. Ze renden weg. Misha zag zelfs hoe er mensen waren die verdwijnselden, iets wat ze zelf echt een geweldige soort magie vond. Op dat moment wist ze niet wat ze moest doen. Ze wilde zelf niet wegvluchten, helemaal niet toen ze door kreeg dat er mensen gewond waren.
Misha knielde bij Elise neer, die bezig was met een vrouw die op de grond was. "Wat kunnen we voor aan doen?" Ze wilde helpen, niet dat ze veel kon, ze kende immers niet veel spreuken.
"Mama?!" Er kwam een klein meisje in tranen de straat op lopen. Ergens had Misha het nare gevoel dat de vrouw die voor haar op de grond lag, de moeder was. Hoe graag ze Elise ook wilde helpen, wilde ze het meisje ook helpen. Het was echt al te laat, want het meisje kwam de kant opgerend, maar zij was niet de enige. Hetgeen wat Misha opviel, waren de mensen in hun zwarte mantels. Mensen die op moorden uit waren. Dooddoeners.

Misschien was Fred een beetje te ver gegaan. Dat was iets waar hij nog met zijn hoofd zat, toen er ineens chaos ontstond. Er was een grote knal, eentje die van hen net, liet verbleken. Natuurlijk dacht hij even aan Elise, wilde hij nog mompelen dat ze nu vast helemaal op haar tenen was getrapt. Toch snapte hij ook wel dat er iets aan de hand was. Het was in de kamer gewoon meteen voor iedereen duidelijk. Misha was de eerste die overeind schoot en naar buiten rende. Niet veel later volgde Fred ook. Het was instinctief. Niet alleen omdat er duidelijk iets aan de hand was, maar ook omdat Misha net naar buiten was gerend, een meisje dat niet ver kwam met haar eigen magie. Daarbij was het misschien ook een deel in hem dat de winkel wilde beschermen, zichzelf, zijn broer. De rest van de mensen in de straat, misschien zelfs Elise wel.
Toen Fred buiten kwam, gebeurde er van alles. Hij zag dat Elise ook buiten was, bij een vrouw die op de grond lag. Of ze nog leefde was niet duidelijk. Ook was Misha er, samen met een klein meisje. Zij waren niet de enige. Er waren een paar dooddoeners die de straat op kwam. "Breng ze naar binnen!" Dat was het enige wat Fred zich op het moment kon bedenken. Ondertussen had hij zijn toverstok getrokken en probeerde hij de vloeken tegen te houden, die alle kanten op werden geschoten. Ze waren niet met veel, dat was iets wat meteen duidelijk was. Wat ze hier moesten, was dat niet. Verderf zaaien waarschijnlijk. Her en der iemand vermoorden. Fred walgde er van dat er mensen waren die op die manier dachten. Dat er mensen waren die anderen beoordeelden op de manier waarop ze op waren gevoed, zelfs hoe ze waren geboren. Hij wist hoe hard zijn jongere broertje op het moment bezig was met allerlei dingen die er voor konden zorgen dat dit alles werd gestopt. Uiteindelijk deed Ginny haar best om het op school vol te houden, terwijl het er een horror was geworden. Dit was het moment om zelf ook een aandeel te leveren in dat alles.
Er schoten vervloekingen heen en weer. Ondertussen had Fred het voor elkaar gekregen om zich een weg te banen tussen de puinstukken die op de grond lagen, daardoor stond hij voor de twee meiden, de vrouw en het kleine meisje, zodat zij in ieder geval in veiligheid waren. Of in ieder geval een soort van, hij hoopte dat het wat deed. Als er iemand was die de vrouw kon helpen was het Elise, ze had daar verstand van!

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
George keek naar Fred die even overweegde om te gaan, maar er duidelijk geen zin in had. En naar Misha, die duidelijk wel van plan was naar Elise toe te gaan. Hij vroeg zich af of het iets uit zou halen, of Elise met meiden onder elkaar wel bereid was om te praten. Ze was zo ongelofelijk boos geweest, en ergens kon hij het ook wel begrijpen. Uiteindelijk zuchtte hij diep en schudde hij het van zich af, er moest nog een hoop gebeuren. Net toen hij op stond hoorde hij een enorme knal buiten, en de muren trilde. Deze knal was echter anders dan degene die zij vaak veroorzaakte, buiten rookte het en er werd gegild. In een fractie van een seconde besefte hij dat er iets ontzettend mis was. Hij keek snel naar zijn broer en volgde Misha toen naar buiten. Buiten rende overal mensen heen en weer, en duistere figuren verschijnselde zodra anderen over straat rende en naar buiten kwamen. George keek goed om zich heen en had zijn stok getrokken, op de grond lag een vrouw en Elise knielde bij haar neer. Ook Misha ontfermde zich over de slachtoffers toen er een klein meisje de straat in kwam, gevolgd door mensen in zwarte mantels. De dooddoeners, zoals ze zichzelf noemde. 'Verdomme' vloekte George, en hij schoot een lamstraal op een van de dooddoeners af, het meisje gelukkig missende. 'Snel!' schreeuwde hij naar Fred, en hij gebaarde dat het meisje snel naar Misha moest rennen. In een flits ontweek hij een vloek die er aan kwam, en stuurde een knelvloek op de dader af. Waar waren de schouwers, waar waren de andere mensen? Hij ging als blokkade voor Elise, Misha en het slachtoffer staan. Samen met Fred moesten ze hen zien te beschermen.

Elise voelde de pols van het slachtoffer en merkte aan de knallen dat er meer mensen verschenen en verdwenen, overal was chaos en rook en binnen een oogwenk kwamen de tweeling en Misha naar buiten gerend. Elise wist dat Misha niet kon toveren, dus ergens was ze verbaasd, maar ook blij toen deze haar kant op kwam. Ze trok haar staf en begon wat bezweringen te mompelen om de vrouw in een rustige status te krijgen. ''Nescisio' zei ze, en de vrouw verdronk in een diepe, diepe slaap. Met nog een zwiep van haar stok stopte de wonden met bloeden, maar er was nog steeds iets mis. Deze vrouw moest naar het St. Hollisto, alleen dat ging niet... 'Ze moet naar binnen!' zei Elise willekeurig. 'Ze moet mijn winkel in, ik heb spullen nodig voor een drank!.' pas toen merkte ze dat er overal vloeken om haarheen flitsten. Ze sprong overeind en vuurde behendig een aantal vervloekingen op de dooddoeners af. 'Kan iemand mij alsjeblieft dekken? Deze vrouw MOET naar binnen.' ze keek Fred wanhopig aan en projecteerde kort een schild voor hen beide zodat ze beschermd waren. 'Dit gaat mis.' ze was verbazingwekkend kalm in deze chaos, maar daar was ze dan ook voor getraind. Door een knal eindigde ze met haar rug tegen die van Fred aan en vuurde een nieuwe spreuk op een vijand af. 'Bukken!' schreeuwde ze, toen er een enorm stuk van de muur op hen af kwam, ze vuurde een reducto spreuk erop af en het schoot uit elkaar in stukken. Hopelijk had Fred naar haar geluisterd. Ja ze haatte hem, maar ze had ook geen zin hem te verzorgen als hij gewond was. En ze wilde natuurlijk niet dat onschuldigen gewond raakte, al wilde ze dat ergens niet toegeven.

Sorry love, volgende keer langer stukje X

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Soms konden de kleinste dingen het grootste verschil maken. Misha wist maar al te goed dat ze geen spreuken kon gebruiken om zichzelf of de andere te beschermen. Er waren echter andere manier om te helpen en daarom was er geen moment geweest waarop ze had getwijfeld om naar buiten te gaan. Geen moment waar ze er aan had gedacht om meteen weer naar binnen te rennen. Daar was ze ook niet veilig, want in haar eentje kon ze ook geen spreuken gebruiken die er voor zouden zorgen dat de winkel niet te traceren was.
Misha was wel meteen van plan geweest om naar de rest te luisteren, dat was de reden dat ze Elise had gevraagd wat ze had kunnen doen. Ze kon haar handen gebruiken en dat was misschien hetgeen wat hun allemaal kon helpen. Toen Elise riep dat de vrouw de winkel in moest, wist Misha dan ook meteen wat haar taak was. De vrouw en het meisje veilig binnen zien te krijgen.
Het kleine meisje had zich ondertussen bij haar gevoegd, maar het was duidelijk dat ze helemaal overstuur was. Ze probeerde zichzelf zelfs aan haar moeder vast te klampen, wat Misha geen goed idee leek omdat er genoeg verwondingen waren, die alleen maar erger konden worden als er vuil in kwam.
"He, houd je van spelletjes?" Dat leek het meisje af te leiden. Ze begon te knikken, dan wel met tranen in haar ogen, maar het was iets. "Oké. Zie je die deur." Misha wees naar de winkel van Elise. "Wie daar als eerste is, heeft gewonnen! Maar je moet wel wachten totdat ik af tel!" Het meisje leek er gelukkig mee eens te zijn. Dat gaf Misha de kans om haar moeder voorzichtig op te pakken. Ze was gelukkig gewend om met spullen in de winkel te sjouwen, waardoor ze wel wat sterker was geworden.
Wanhopig keek Misha om zich heen. Op het moment was ze veilig omdat Fred en George de meeste spreuken hadden kunnen blokkeren. Fred en Elise waren echter in de problemen, wat George alleen over hield.
"George!" Riep Misha. "Geef dekking." Ze wende haar blik af naar de winkel om te laten zien wat het plan was, zonder de andere mensen in de straat er te veel weet van te geven.

Dat het hectisch was, was nog zacht uitgedrukt. Fred had wel geweten dat het er aan had zitten komen, maar dat het op zo’n manier zou gaan, was zelfs in zijn hoofd niet voorgekomen. Hij had het juist van een positieve kant proberen te benaderen. Nu was het geen tijd voor grapjes, alleen voor hoop. Hoop dat ze hier allemaal heel uit zouden komen.
De woorden van Elise galmden door de lucht. Het was vreselijk om te bedenken dat het echt mis ging. Daarom probeerde Fred het in zijn hoofd juist te draaien. Als het mis ging, moest hij er juist voor zorgen dat het beter ging. Ze moesten proberen om het terug te draaien. Hij vuurde verschillende spreuken op de tegenstanders af. Door een duwspreuk werd iemand daadwerkelijk naar achteren geblazen.
Alles leek toch niet genoeg te zijn. Niet toen het echt mis ging. Fred had geen idee wat er achter zich gebeurde, daar stond Elise die bezig was met haar eigen tegenstander.
Het was misschien zo dat Fred en Elise het totaal niet met elkaar konden vinden, maar toen ze riep dat hij moest bukken, deed Fred dat meteen. Het was meer een rare sprong, waardoor hij behoorlijk verkeerd terecht kwam en voelde hij zijn arm vreselijk pijn deed. Dat was echter niet iets waar hij nu aan hoorde te de denken. De pijn leek dan ook al snel weg te zijn door een stoot aan adrenaline die door zijn lichaam heen te gaan.
Toen Fred wat overeind kwam, zag hij dat diegene die de muur op had geblazen dichterbij was gekomen. Fred sprak een spreuk uit waardoor de tegenstander tijdelijk verblind werd. Daardoor konden hij en Elise wat tijd winnen. "We moeten hier weg!" Het kon best dat ze wilde helpen, maar op het moment was dat niet het juiste. Ze konden de vrouw en het meisje misschien helpen, maar ze konden nu niet op zoek gaan naar andere mensen die gewond waren, hoe erg Fred dat zelf ook vond. Het zou waarschijnlijk hun dood worden. Het kwam bij Fred nog niet helemaal binnen, maar de dood was hij net nog dichterbij geweest dan hij had gedaan en als Elise er niet was geweest, was hij er op het moment waarschijnlijk ook niet meer geweest.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
George ontweek wat spreuken en merkte dat de dooddoeners niet hadden verwacht dat er teruggevochten zou worden. Een paar verdwenen zelfs al wat voor opluchting zorgde bij hem. Hij merkte dat Elise en Fred in de problemen zaten, maar voor hij kon reageren hoorde hij Misha om dekking vragen. Instinctief rende hij op haar af en toverde een tijdelijk schild om hen heen, hij had sinds het begin van de oorlog geoefend met deze schilden en wat meer geavanceerde magie. Natuurlijk vond hij het fantastisch om in de winkel te werken en had hij op school nooit zin gehad om op te letten of te werken. Zijn droom zat in de winkel en in het ontwikkelen van toffe producten. Maar de laatste tijd miste hij het leren een beetje, en hadh ij het stiekem weer opgepakt. Zelfs Fred wist er niet écht van, ze hadden ook zo hun hobby's naast de winkel en ze deelde niet altijd alles. De broertjes waren natuurlijk erg slim, anders hadden ze nooit zulke producten kunnen ontwikkelen of überhaupt bedenken. De laatste tijd voelde het voor George alsof hij zijn talenten ook ergens anders voor zou willen gebruiken. Op dit moment was hij vooral blij dat hij dit geleerd had en dat hij tijdelijk Misha en het meisje kon beschermen. Zijn energie ging naar het volhouden van het schild terwijl hij met Misha, de vrouw die ze droeg, en het meisje Elise's winkel in rende. Hij rende achter Misha aan naar binnen en sloeg de deur dicht. 'Oké.' zei hij. Hij rende richting de toonbank en veegde alles van tafel zodat Misha de vrouw daarop kon leggen. Hij rende terug naar de deur en met een zwaai van zijn stok vergrendelde hij deze, daarna rende hij weer naar Misha. Het meisje was in een hoekje gedoken in de winkel, en George kon zich op de vrouw richten. 'Oke.. wat zei Elise dat er met haar was?'

Met een boze frons op haar gezicht zwaaide Elise met haar staf waardoor er een zwerm zwarte mini vogeltjes op een van de dooddoeners afvloog. Zonder te checken wat er gebeurde richtte ze zich weer op wat er om haar heen gebeurde. Fred stond nog steeds naast haar, en ze waren nu wel gedwongen samen te werken, maar daar hield ze zich niet mee bezig. Ze dook onder een vloek door en rolde over de grond, half overeind stuurde ze een vloek af op iemand anders. Voor ze het wist werd ze geraakt door een vloek van een dooddoener, het schampte langs haar arm en ze schreeuwde toen haar kleding wegschroeide en een enorme brandplek op haar schouder achter liet. 'Verdomme' vloekte ze, haar arm was nu niet echt nuttig meer, gelukkig hield ze haar stok in haar andere hand. Opeens hoorde ze een soort gek alarm, en ze zag dat een van de dooddoeners tegen een gebouw was geknald en dat daardoor een alarm af ging. Binnen de kortste keren verdwenen alle dooddoeners, waarschijnlijk waren ze bang voor de schouwers. Maar Elise wist dat ze waarschijnlijk niet zouden komen, ze hadden wel wat belangrijkere dingen aan hun hoofd.
Elise zat nog half op de grond en leunde heel even met haar rug tegen het asfalt terwijl ze diep zuchtte en heel kort ontspande, nu het directe gevaar geweken was. Na een aantal tellen sprong ze echter alweer overeind en liet haar blik scannend over Fred glijden. 'Ben je in orde?' vroeg ze bars, ze zag zo niet echt schade dus ze liep terug naar haar winkel en opende de deur, die op slot bleek te zitten. Elsie zwaaide met haar stok en liep haar winkeltje in, dat nu nog meer in puin lag. Zonder er echter op te reageren liep ze op de toonbank af, en de vrouw die daar nu op lag. Werk aan de winkel, letterlijk.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met de hulp van George, kon Misha naar binnen komen. Van wat ze zag was het jonge meisje in orde. Ergens was ze opgelucht dat ze de vrouw ergens neer kon liggen, het was immers behoorlijk zwaar geweest om haar op te tillen en mee te nemen naar de winkel.
"Ik weet het niet!" Bracht Misha wat gefrustreerd uit, omdat ze echt niet had geweten of Elise überhaupt had gezegd over wat er aan de hand was, of wat er moest gebeuren "Volgens mij zei ze een spreuk?" Wat het deed, had Misha niet geweten. Ze had nog helemaal geen tijd gehad om zich te verdiepen in medische spreuken, het was ook helemaal niets voor haar.
Een zucht van opluchting wrong zich tussen de lippen van Misha door, toen Elise binnen kwam lopen. Meteen zette Misha een paar stappen naar achteren, ze kon zich hier beter niet mee bemoeien. Als Elise hulp nodig had zou ze dat wel vragen, maar waarschijnlijk moest ze iets van een drankje maken en daar kon ze de broertjes beter om hulp vragen. Het was gek dat ze hier nu met z’n vieren waren, samenwerkend.
Omdat Misha toch niet kon helpen, besloot ze om naar het meisje toe te gaan, dat helemaal bibberend in het een hoekje onder het bureau was gekropen. Hoe graag Misha ook wilde helpen met de moeder van het meisje, ze wilde niet in de weg lopen. "Ik ga naar haar toe." fluisterde ze meer tegen zichzelf dan iemand anders. Op het moment begon ze zich pas te beseffen wat er allemaal was gebeurd en hoe verkeerd het eigenlijk af had kunnen lopen. Ze kwam niet ver met magie! In feite was ze net zo weerloos geweest als het meisje dat nu voor haar zat.
"He, ik ben Misha. Wat is jouw naam?" Vroeg Misha voorzichtig aan het meisje, om haar vertrouwen een beetje te winnen en haar ook een beetje af te leiden van wat er aan het gebeuren was met haar moeder. "J-josie." Snikte het meisje. "Wat i-is er met mijn ma-ma?" Het afleiden ging duidelijk niet zo goed, maar het leek in ieder geval dat het meisje Misha een beetje begon te vertrouwen.

Hoe snel het was begonnen, zo abrupt leek het ook ineens afgelopen te zijn. Fred was er blij van, want hij had niet heel erg veel meer aan gekund. Zeker niet als er meer doodoeners aan waren gekomen, of minderen doelwitten. Het leek er op dat er schouwers op de hoogte waren van de aanval, maar natuurlijk waren ze te laat, dat leek haast standaard te zijn de laatste tijd. Fred hoorde je niet klagen, op het moment was hij blij met alle hulp die hij kon krijgen.
"Ja gaat wel." Mompelde Fred op de vraag van Elise. Hij had wat moeite met lopen, zeker toen ze naar de winkel gingen, maar uiteindelijk was dat niet erg. Er was een vrouw in de winkel erger aan toe en die zou eerst moeten worden geholpen. Ondanks dat Fred niet heel erg veel verstand had van dat soort dingen, had hij wel kunnen zien dat ze er helemaal niet goed aan toe was geweest en dat het al een wonder was als ze het zou overleven.
Fred steunde tegen de toonbank aan, waar de vrouw op lag. Elise zou weten wat er moest gebeuren en ondanks dat ze elkaar normaal gesproken niet uit konden staan, besloot Fred om te luisteren als er iets moest gebeuren en hij daarbij kon helpen. "Kunnen we iets doen?" Morgen konden ze vast weer terug naar hoe ze al die tijd waren geweest. Nu kon Fred zijn ego best even aan de kant zetten. Soms was hij koppig en diep van binnen voelde hij dat nu nog steeds wel, maar hij ging niet over lijken. Er lag hier iemand dood te gaan en dat was belangrijker dan wat tussen hem en Elise speelde.
"Zeg maar wat er moet gebeuren." Van de winkel was niet heel erg veel meer over, wat vast kwam door de knal van net. De winkel was het grootste slachtoffer geworden. Fred vroeg zich af of Elise hier nog wel iets mee kon.
"Of moet ze naar St. Holisto’s?" Ze zou nooit zo kunnen reizen. Zelf natuurlijk niet, maar zelfs al konden ze haar meenemen ging het vast niet goed. Zo te zien was de haard van Elise kapot gegaan, dus dat was sowieso geen optie en verdwijnselen leek Fred nou ook niet het beste manier in deze toestand. Wat betekende dat er eerst wel echt iets moest gaan gebeuren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld