Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

[HPORPG] - We've all got both light and dark

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
inside us. What matters is the part we choose to act on.

<3!

Remus and Florine/Floor/Flo

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Brynn & Sirius (:

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Joepie! Zal ik dan maar beginnen?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hihi, ja dat mag wel =)

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor haalde diep adem om zichzelf te kalmeren en sloot voor een ogenblik haar ogen. Na een paar tellen draaide ze zich om en keek om het muurtje heen waar ze achter verscholen stond. Toen ze er zeker van was dat niemand haar gevolgd was en dat er geen mensen in de buurt waren balde ze haar hand tot een vuist, een rare gewoonte die ze had aangenomen, en verdwijnselde. Een paar seconde later verschijnselde ze voor een groot hek dat toegang gaf tot de tuin van een gebouw. Ook hier keek ze nogmaals om zich heen voor ze haar hand op de deurklink legde en het hek opende. Onmiddellijk verscheen er in de tuin een huis, het had er altijd al gestaan (wist Floor), maar het werd nu pas zichtbaar. Dit dankzij alle spreuken waar het gebouw mee beveiligd was.
Floor versnelde haar pas en liep naar de voordeur, ondanks dat ze wist dat ze nu niet zichtbaar was voor buitenstaanders voelde ze zich toch altijd opgejaagd. Ze pakte de grote klopper vast en klopte drie keer op de deur. Vrij snel zwaaide de deur open en Floor stapte opgelucht naar binnen. Ze klopte haar mantel uit en hing hem aan de kapstop, daarna liep ze door de gang richting de woonkamer van het huis. Er was een vergadering vandaag, al was die pas over een paar uur, en ze had besloten wat eerder te komen. De laatste tijd voelde ze zich onveilig, opgejaagd, angstig en merkte ze dat ze graag in de buurt van andere mensen was. Haar ouders waren dreuzels, en ze had geen zin ze in de oorlog te betrekken (al wist ze dat het uiteindelijk nodig zou zijn dat ze hen zou inlichten, gezien ze toch van de toverwereld wisten). Naast haar vrienden van school had ze niet veel andere mensen, en een hoop van hen zaten ook bij de Orde.
Gelukkig was het huis van Philippa gesteld als hoofdkwartier en konden ze daar gaan en staan wanneer ze wilde.
Ze wist dat Perkamentus begonnen was met het gebruiken van sprekende patronussen, om zo berichten aan elkaar door te geven, en Floor had besloten dat ze daar maar eens mee moest gaan oefenen. Ondanks dat ze maar 22 was wilde ze niet achterblijven in de orde. Ze was blij dat de volwassenen vertrouwen in haar hadden gesteld, al kwam dat ook door haar beginnende opleiding tot schouwer. Die ze nu helaas stil had liggen wegens de oorlog.
In gedachten verzonken liep ze de gezamenlijke woonkamer binnen, niet oplettend of daar mensen binnen waren. Ze mompelde een vaag 'Hallo' en zakte neer in een grote stoel terwijl ze met haar vingers over haar toverstok in haar zak gleed.

Remus bevond zich in de tuin van het hoofdkwartier, de tuin was magischer wijs groter gemaakt dan dat de dreuzels dachten. Achter de normale huizen bevond zich een begraafplaats, maar deel hiervan was de tuin van de orde. Hij zat tegen een boom aan en genoot van het mooie weer, dat het nu nog was. Uiteraard had hij een boek tegen zijn knieën geleund, over de oude magiërs van vroeger. Hij was erg geïnteresseerd in verhalen over tovenaars en dreuzels van vroeger, wat er nu gebeurde moest toch zeker eerder zijn gebeurd? Een tovenaar die vond dat mensen met magie ver boven de nonmagiërs stonden. Iets waar Remus zich niet in kon vinden, maar het was nou eenmaal gebeurt, en nu moesten ze met de gevolgen leven. De hele tovenaars gemeenschap stond op zijn kop en met name Albus Perkamentus probeerde daar orde in te brengen. Orde... De orde waar hij nu bij hoorde, ook al was hij pas 25. Het waren rare tijden, maar hij was gedwongen mee te vechten gezien zijn beste vrienden er bij betrokken waren, en daarbij was het belangrijk om te helpen, om iets te doen. In gedachten verzonken keek hij naar de lucht, ondanks dat het zomer was (en overdag) zag hij de maan getekend in de lucht staan, een hele zachte versie van de maan, nog niet vol. Hij zuchtte en wendde zijn blik naar de bomen, het duurde nog even voor het volle maan zou worden maar hij had er niet bepaald zin in.
Hij concentreerde zich weer op het boek terwijl hij op zijn lip kauwde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was een warme zomermiddag, de tijd dat iedereen er op uittrok. De een om te genieten van de warmte, anderen juist om verkoeling te zorgen. De laatste tijd kozen mensen er echter eerder voor om thuis te blijven. Alles was onzeker, niemand wist precies wat er zou gaan gebeuren en daarom bleven ze op een plaats waar ze dachten redelijk veilig te zijn.
Brynn had haar dag doorgebracht bij het gezin van haar oudere zus, een plaats waar ze zich redelijk op haar gemak voelde. Helemaal omdat de kleine kinderen van haar achtentwintigjarige zus, iets zorgeloos over zich heen hadden. Ze wisten niet wat hen te wachten stond en daar probeerden hun ouders ook zoveel mogelijk buiten te laten. Brynn was het er mee eens, drie kleine kinderen kon je beter buiten de hele oorlog houden. De drie waren wel één van de reden waarom ze behoorlijk begaan was het met de Orde. Ze moesten er dan wel buiten blijven, maar als het zo ver kwam, hoopte Brynn dat ze haar familie er mee kon beschermen.
Hoe gezellig het net allemaal ook was geweest, Brynn voelde nu weer hoe haar hart langzaam in haar schoenen zakte. Ze zat al een tijdje in het hoofdkwartier, waar over een tijdje een vergadering zou beginnen. Ze hield er niet van om laat te komen en vaak had ze nog wel wat moeite om weg te komen van haar neefjes en nichtje. Daarna was ze bang dat ze op de een of andere manier werd gevolgd. Omdat ze in de Orde zat, bracht ze niet alleen haarzelf, maar ook haar familie in gevaar en daar was ze zich maar al te goed bewust van.
Brynn had een plaatsje in de verlengde van de vensterbank gevonden. Er waren meerdere mensen die op tijd kwamen. Sommige mensen hadden de afleiding nodig. Anderen een veilige plaats en er was nog een groep die gewoonweg niet meer wist wat ze moesten doen met hun tijd. Brynn wist niet precies bij welke van die groepen ze hoorde. Ze zou nooit toegeven dat ze echt bang was, maar er zat toch wel een soort van angst in haar lichaam. Daardoor raakte ze ook steeds afgeleid door het boek wat ze mee had genomen. Ze had al een paar keer overwogen om naar buiten te gaan om met Remus te praten, die ook voor zich uit had gestaard, maar ze had uiteindelijk besloten dat niet te doen.
De woorden van Floor, hoe zacht ze ook waren, lieten Brynn een beetje opschrikken. "Hee Flo." De twee kenden elkaar al jaren, aangezien ze samen op Zweinstein hadden gezeten. Het was eigenlijk pas na de tijd dat de twee goed bevriend waren geraakt.

Bijna het leven van ieder lid van de Orde lag zo goed als stil. Zelfs voor de mensen die er helemaal niets mee te maken hadden, durfden veelal niet naar buiten. Er waren mensen die waren gestopt met werken. Bedrijven die alle werkzaamheden die waren gestopt. Op zijn eigen manier probeerde Sirius nog een beetje door te gaan met het leven, maar voor iedereen uit de Orde was dat zo goed als onmogelijk. Ze waren niet voor niets bij elkaar gezet. Het waren mensen met een missie, die samen iets wilde bereiken.
Het was namelijk alleen niet meer de mensen die geboren werden als Dreuzels die in het vizier lagen. Ondertussen werden ook genoeg mensen die met hen omgingen, gezien als doelwitten.
Voor Sirius maakte het niets uit dat de pijlen ook op hem gericht waren. Hij en zijn drie vrienden hadden al een tijd geleden afgesproken dat ze elkaar zouden beschermen waar het nodig was. Lily was één van de eerste die onder het vuur had gelegen, ze was immers geboren in een Dreuzelgezin. Vroeger waren er misschien veel strubbelingen geweest, maar ze was nu toch ook wel tot een van zijn hechtste vrienden te rekenen. Bij James had hij zich altijd thuis gevoeld, letterlijk en figuurlijk.
De oorlog had veel in ieder veranderd. Ondanks dat Sirius nog steeds zo luchtig mogelijk probeerde te blijven, was dat op sommige momenten moeilijk. De grappen bleven uit. Hij was serieuzer geworden, maar dat was ook wel nodig.
Sirius was er ook al een tijdje. De plaats was groot genoeg voor iedereen, terwijl iedereen probeerde het zo goed mogelijk te maken in de tijd dat ze er waren. Net had hij eventjes met Brynn een vluchtig gesprekje gehad. Daar bleef het vaak ook bij. Iedereen had zijn eigen dingen, het bleef rustig. Niemand wilde te veel vertellen waar ze aan dachten, wat er aan de hand was.
Sirius had besloten om naar buiten te lopen. Remus zat er al een tijdje, een boek te lezen, maar hij had ook wel vanuit de woonkamer kunnen zien dat er genoeg gedachten door zijn hoofd waren gegaan. Net toen Sirius naar buiten wilde lopen, kwam Floor binnen lopen.
"Goedemiddag mevrouw." Zei hij lachend, terwijl hij langs haar liep. Floor en Brynn waren twee van de jongste leden van de Orde en op sommige momenten probeerde Sirius daar nog wel eens een grapje mee te maken. Iedereen kon een lach gebruiken. Hij wist zelf echter ook wel, dat het behoorlijk moeilijk was om te blijven lachen als iedere dag mensen verdwenen, sommige zelfs dood gingen. Het kwam dreigend over, maar daarom moesten ze juist praten over wat er buiten gebeurde. Daarvoor zou iedereen straks bij elkaar komen.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor glimlachte naar Brynn, ondanks dat de orde een thuis was voor een groep rebellen in een oorlog, voelde het meer als thuis aan dan haar eigen huis. Ze plofte neer in de vensterbank naast haar vriendin en streek haar rode haren naar achteren, met een gedachteloos gebaar wikkelde ze een elastiekje dat om haar pols zat om haar haren om er een knot van te maken.Ze trok haar benen omhoog en wikkelde haar armen om haar knieën. Ze wilde vragen of er nog iets gebeurd was, maar was bang voor het nieuws. Als het goed was geweest had ze het al eerder gehoord, en elk ander nieuws kon slecht zijn, zelfs al was het iets kleins. Ze had zichzelf erop betrapt dat ze de laatste tijd geen kranten meer las om zo het nieuws te ontwijken, ook al wist ze dat ze zelf eigenlijk moest zorgen dat ze op de hoogte bleef van alles. De laatste tijd werd ze echter steeds treuriger door het nieuws in de kranten, en overal schreeuwde artikelen en posters over het naderende onheil. Ze zat de laatste tijd steeds meer met zichzelf in de knoop, meer dan in de jaren op Zweinstein, al waren dat haar tienerjaren geweest. Ze keek op toen ze de stem van Sirius hoorde en hij kreeg het zo waar voor elkaar dat er een klein glimlachje op haar gezicht verscheen. "Dag mijn heer Zwarts', zei ze en ze knikte hem toe. Ze zag dat hij zich zorgen maakte, al was het moeilijk af te lezen van zijn charmante, vrolijke gezicht. Hij was op weg naar buiten, waarschijnlijk naar Remus die ze door het raam bij een boom had zien zitten. Godzijdank had deze plek een tuin die beveiligd was met spreuken, zo leek het alsof de wereld van vroeger toch nog een beetje bestond, als je daar in de zon zat.
Ze draaide haar hoofd een kwartslag en zag Remus zitten, hij had het boek op zijn knieën gelegd en staarde naar binnen. Hij knikte naar haar toen hij haar blik ving, en ze glimlachte lichtjes terug terwijl ze haar hand losjes hief in een gebaar van begroeting.
'Brynn'' begon ze, zonder om te kijken naar haar vriendin. 'Ik dacht er aan te beginnen aan het oefenen van sprekende patronussen. ' ze keek opzij en keek haar vragend aan.

Remus probeerde zich opnieuw te concentreren op het boek dat hij aan het lezen was, en las geïnteresseerd over een tijd waarin een tovenaar had geleefd in samenwerking met de dreuzels. Hij kende de tovenaar wel, Merlijn, maar hij vond het nog steeds interessant om te lezen over een bestaan waarin ieder zo vredig samenleefde. Hij vouwde een ezelsoor in het boek en legde het gesloten op zijn schoot, wetend dat hij nu niet verder kon lezen zonder het hele hoofdstuk te willen aflezen, en er zou straks een vergadering beginnen. Hij keek omhoog richting het huis op ongeveer 15 meter afstand en zag door het woonkamer raam Brynn zitten, niet snel vergezeld door Flo die ook plaatsnam tegen het raam. Als hij zich niet vergiste zag hij Sirius ook staan. Hij was blij dat er meerdere jonge mensen bij de Orde zaten, waardoor het duidelijk werd dat de oudere tovenaars (en dan met name Perkamentus) vertrouwen hadden in de nieuwe generatie. James was de laatste tijd wat meer thuis met Lily, (Hebben ze hier een zoontje of niet??) maar Sirius, Floor en Brynn waren vrijwel altijd hier te vinden, al was Brynn ook regelmatig bij haar zus.
Hij glimlachte licht en knikte naar Flo, die hem terug begroette. Aan haar gezicht te zien was ze niet in een al te vrolijke bui, iets waar hij zich wel in kon vinden, al was hij überhaupt niet iemand die stralend door het huis liep, grapjesmakend, dat was sirius. Het was niet zo dat hij chagrijnig was, of nooit vriendelijk en vrolijk, maar hij had gewon zijn eigen manier om emotie te uiten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ik denk dat Lily nog zwanger is?
---
Als het had gekund, was Brynn alleen maar bij haar familie gebleven. Ze wist nog maar al te goed hoe blij ze wel niet was geweest toen ze had gehoord dat haar zus zwanger was geweest. Nu waren de drie kleine kinderen dan wel een verlichting van haar lasten, kon ze lachen en alles even vergeten. Toch vond ze het ook heel erg moeilijk om te zien. Er zat genoeg angst in haar lichaam, ze was bang dat haar neefjes en nichtje niet op zouden groeien zoals ze dat verdienden. De meeste angst zat hem in het feit dat Brynn bang was dat ze misschien wel zonder ouders op zouden voeden. Ondanks dat ze haar zus duidelijk had gemaakt zover mogelijk van alles uit de buurt te blijven, was niemand veilig. Niemand had zekerheid en dat maakte Brynn echt bang.
In het hoofdkwartier hoorde iedereen zich veilig te voelen. Ze moesten kunnen praten over wat hen dwars zat en elkaar helpen, maar Brynn had wel door dat helemaal niemand dat deed. Ze moesten op elkaar kunnen vertrouwen en dat deden ze ook vast wel, maar van sommige mensen die hier bij haar in de ruimte stonden of zaten, of überhaupt bij de Orde hoorde, wist ze helemaal niets van. Ergens wilde ze daar iets aan veranderen, maar ze wist ook niet echt hoe ze dat zou moeten doen. Het was zelfs hier niet heel erg makkelijk om op iemand af te stappen en om gewoon om de meest diepe dingen te vragen.
Brynn keek op toen ze haar naam hoorde, ze was zo diep in haar gedachten verzonken geweest, dat de stem van Floor haar een klein beetje had doen schrikken, niet dat haar vriendin daar iets aan kon doen. Floor was één van de weinigen wie Brynn wel echt kende en ze vond het wel fijn om haar vriendin hier bij te hebben, zo voelde het toch nog iets veiliger. Dat ze dit soort dingen voorstelde om samen te doen, vond ze dan ook al heel erg fijn. Zo hoefde ze hier ook niet te zitten wachten totdat iedereen er was? Hadden ze beiden een soort van afleiding.
"Dat lijkt me een goed idee." Stemde Brynn dan ook in. Ze stond dan ook al op, ondanks dat ze net zat. "Wil je ergens boven oefenen?" Het was gewoon niet handig om het midden in de woonkamer te doen, er zaten ook gewoon mensen hun eigen ding te doen en die wilde ze dan niet storen.

Sirius probeerde in deze tijd zoveel mogelijk zichzelf te blijven, maar dat was niet altijd even makkelijk. Hij kon zien hoe iedereen om zich heen het moeilijk had. Hij wilde zelf niet te veel denken van wat er precies aan de hand was. Hij probeerde wel om het zich zo min mogelijk aan te trekken. Iets wat moeilijk ging, nu de wereld zo veranderde. Niet alleen de hele wereld, maar ook nog eens gewoon iedereen er in. Het was nodig dat ze iets serieuzer werden. Iets waar James ook wel goed mee bezig was, het zou niet eens heel erg lang duren voordat hij vader zou worden. Iets waar Sirius behoorlijk verbaasd over was geweest, maar ze waren met z’n allen ook behoorlijk benieuwd naar de kleine Potter die misschien niet in de beste omstandigheden terecht kwam.
Door het hele gebeuren met de zwangerschap waren Lily en James er wat minder vaak als ze ooit waren geweest. Sirius snapte het wel, maar op sommige momenten verveelde hij zich daardoor wel iets meer. Hij probeerde wel de rest zoveel mogelijk op te beuren als hij zag dat het nodig was. Hij was in principe altijd in het hoofdkwartier, wat ondertussen een soort van huis was geworden. Een huis dat hij deelde met meerdere mensen en als het wat rustiger was, kon het ook wel heel erg gezellig zijn. Niet dat de rest niet gezellig was.
Sirius liep naar buiten en ging naast Remus zitten. "Alweer in de boeken?" Het was niet heel erg veel anders geweest toen ze nog op school hadden gezeten. Het was overdreven, maar in de ogen van Sirius was het behoorlijk veel geweest, alsof hij echt iedere dag alleen maar in de boeken had gezeten, terwijl hij het misschien niet eens abnormaal veel was geweest. Nu ook legde hij ook al zijn handen op het boek, zodat hij er iets aan kon doen. Hij had het nooit fijn gevonden om zijn vrienden op die manier te zien. Hij zag wel dat Remus zich niet heel erg fijn voelde op het moment en als hij daar iets aan kon doen, dan zou hij dat, als goede vriend, ook echt wel doen.
"Het wordt tijd voor wat plezier." In Sirius zijn ogen was een boek niet echt iets wat te beschrijven was als plezier. Die dingen hadden ze moeten lezen voor school en zelfs dan had hij het nog niet heel erg veel gedaan. Hij had het goed gedaan op school, zijn kracht hoefde niet uit boeken te komen.

@Scherbatsky

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor glimlachte lichtjes toen Brynn wazig opkeek nadat ze iets tegen haar had gezegd. Ze zat duidelijk met haar hoofd ergens anders, en dat kon Floor haar vriendin niet kwalijk nemen. Ze wist dat ze zich vaak zorgen maakte, zeker over haar zus en diens kinderen. Het was logisch dat mensen bang waren, dat was zij zelf ook. Ze had echt een hekel aan deze tijd en alle zorgen die daar bij kwamen kijken. Ze knikte toen Brynn op ging op haar voorstel. Ik heb er een aantal boeken over gelezen, en volgens mij moeten we er wel uit komen. We kunnen altijd een aantal vragen stellen aan de anderen die het al wel kunnen.' ze bedoelde de wat oudere mensen van de orde, al waren die veel weg wegens hun baan. 'Ik dacht er aan om in de tuin te oefenen? De zon schijnt eindelijk een beetje, en het is fijn af en toe ook buiten te zijn.' Ze keek even op en zag Remus en Sirius zitten. 'De tuin is groot genoeg en Remus is net klaar met lezen, we kunnen eventueel vragen of ze mee willen oefenen? Remus weet er volgens mij wel het een en ander van af.'
Floor stond op en schudde even met haar benen zodat het prikkende en slaperige gevoel kon verdwijnen, daarna liep ze naar de tuindeuren en opende die. Ze liep langzaam de tuin in en zuchtte diep toen ze de warme zonnestralen op haar gezicht voelde. Haar haren leken de gloeien door het zonlicht, en ze voelde zich meteen tien kilo lichter. Ze kwamen weinig buiten wegens het gevaar, en het was fijn om even in de tuin te zijn. Ondanks dat het niet écht buiten was, en ze waren nog steeds ontzettend veilig en beschermd. 'He jongens.' zei Floor en ze liep richting Remus en Sirius. 'We dachten er aan om te oefenen met sprekende patronussen. Dat wilde we graag in de tuin doen, willen jullie eventueel meeoefenen? En zo nee, vinden jullie het erg dat we dan daarzo oefenen?' ze wees een stukje verderop bij een paar rozenstruiken, daar was genoeg ruimte en viel er alsnog zon.

Remus keek op toen hij Sirius hoorde aankomen en glimlachte lichtjes. Het was fijn dat zijn beste vrienden hier ook soms waren, al zagen ze Peter nu niet echt meer. De laatste tijd was James hier ook minder vaak, en Lily zat uiteraard thuis te rusten. Het was een gek idee dat ze zwanger was, en dat er binnenkort een klein Pottertje zou rondlopen. Hij had nooit gedacht dat James de eerste was die aan kinderen zou beginnen, hij was zo levendig en enthousiast. Maar bij Lily klopte het wel, en James was helemaal gek op Lily, dus uiteindelijk maakte het ook niet zo uit. Ze waren allebei over de wolken, en het zou ook niet erg lang meer duren.
Remus grinnikte om de opmerking van Sirius en haalde zijn schouders op. 'Tja het zal ook eens niet.' hij keek naar het boek en toen weer op. 'Dat ik niet meer in school zit betekend niet dat ik niet meer kan lezen of blijven leren, toch?' hij stond op en klopte het gras van zijn broek. Sirius had het altijd gek gevonden dat hij zo veel las, en het verbaasde Sirius af en toe dat Sirius nog goede cijfers had kunnen halen (dan wel lager dan die van hem), zonder zo zijn best te doen. Waarschijnlijk was Sirius gewoon een stuk getalenteerder dan anderen, en had hij geluk met zijn hersens. Zijn ouders dachten daar heel anders over, en Sirius had er dan ook geen contact meer mee. Remus zag zijn ouders zelden, al was dat ook wegens de schuld naar hem toe over zijn maandelijkse 'probleempje.' Hij keek naar zijn vriend en glimlachte licht. 'Dat lijkt me prima, al hangt het af van wat je in gedachten hebt' zei hij met een lichte frons. Hij kende Sirius en zijn plannetjes en het was niet zo dat hij het altijd eens was met wat hij deed.
Een moment later kwamen de meiden buiten en liepen op hun af, Remus keek geïnteresseerd naar Floor toen zij haar voorstel deed. Hij vond het wel interessant, al was Sirius net van plan iets te gaan doen, dus hij wilde niet voor hen beslissen. Hij keek vragend opzij naar hem, wachtend op zijn antwoord op allebei de vraag.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Soms was het raar om te bedenken dat het nog niet eens zo lang geleden was dat iedereen op school had gezeten. Voor Sirius leek het soms echt tientallen jaren geleden. Terwijl dat echt niet zo was. Iedereen was op zijn eigen manier wel volwassen geworden. Iets wat wel moest in de tijd die ze hadden. Al moest Sirius er echt nog niet aan denken om zijn leven op een rij te hebben zoals James dat had. Een vrouw, over een paar weken een kind en natuurlijk een huis. Ergens was het gek geweest, want hij had een tijdje bij de Potters gewoond. Nu kwam er zelfs een kleine Potter aan. Sirius had sterk de hoop dat het een jongetje werd, zodat hij hem het een en ander kon leren.
Op het moment dat Sirius, Remus over zijn ideeën wilde vertellen, kwamen Floor en Brynn op hen afgelopen. Hij had zelf gedacht aan een paar kleine grapjes, niets te groot, gewoon de standaard dingen. Om een paar dingen gelei toveren, dat soort dingen. Het moest wel grappig blijven. Iets wat het ook wel zou blijven. Op het moment was het echter niet het beste idee. Of wel…
Sirius begon te grijnzen toen hij zelf iets door kreeg. Hoe meer mensen in het plannetje betrokken werden, hoe beter het was. Misschien moesten ze het zelf wel groter uitpakken en moesten ze wel helemaal uitpakken en alles aanpakken wat maar kon. Misschien konden ze iets voor James en Lily regelen. Een grap, maar misschien met het een en ander er bij, als een soort van cadeautje. Sirius wist zeker dat James het sowieso kon waarderen. Lily misschien iets minder, maar daarvoor waren Brynn en Floor misschien wel heel erg handig.
Sirius had aan Remus wel gemerkt dat hij mee wilde oefenen met de meiden, iets wat hem zelf ook niet vervelend leek. "Laten we dat doen. Onder één voorwaarde." Hij kwam overeind en wenkte de meiden naar zich toe, die al snel dichter bij hen stonden. "Ik heb jullie hulp nodig om de boel een beetje op te vrolijker. Misschien iets voor de toekomstige ouders te regelen?" Sirius keek om naar zijn vriend die nog op de grond zat, ook hij was nodig om alles voor elkaar te kunnen krijgen. Ondanks dat alles nog onveilig was, kon er vast één avondje plezier van af. Daarna zouden ze zich aan het plan kunnen houden dat al stond.

Iedereen had hun eigen strijd. Er was voor iedereen wel iets wat zo nu en dan won van alle andere gedachten die er bestonden. Op die momenten kon een persoon helemaal weg worden gezogen in zijn eigen gedachten. Brynn wist dat zij het de laatste tijd vaker had. Ze was vaak in een kamer, maar kon dan zo niets merken van wat er allemaal om haar heen gebruikte.
Nu was Brynn vooral blij dat Floor op haar af was gestapt om haar ergens in te betrekken. Als het meisje het niet had gedaan, had ze zo nog een half uur tot een uur voor zich uit kunnen. Nu konden ze iets nuttigs doen. Ze konden altijd bij blijven leren, iets wat zeker in deze tijd nodig was. Brynn had het idee van een patronus altijd iets moois gevonden. Dat je zulke pure magie kon produceren, die verbonden was met gelukkige herinneren. Ze hoopte dat er een herinnering was die er bij haar kon zorgen dat ze de krachtige magie kon produceren. Pas als ze het probeerde kon ze er daadwerkelijk iets over zeggen.
Ergens was Brynn blij om naar buiten te stappen. Er waren niet veel mensen die naar buiten kwamen in deze tijd. Zelf deed ze het amper, daarom genoot ze echt van de zonnestralen, die haar zelfs een klein beetje leken te verblinden. Op het moment maakte dat haar helemaal niets uit, ze vond het juist wel fijn zo.
Afwachtend keek Brynn naar Remus en Sirius. Soms kon ze niet geloven dat ze met deze jongens op school had gezeten. Precies hetzelfde voelde ze bij Floor. Iedereen was zo veranderd, toch kon ze nog precies zien hoe iedereen was geweest. Vooral als James er was, leek er alsof er helemaal niets was veranderd. Dan waren er echt momenten waarop ze Brynn zich bedacht dat het beter was om je te verstoppen. Ergens was het wel leuk dat ze ook de luchtigheid probeerden te bewaren. Dat terwijl het niet eens lang zou duren voordat James vader zou worden. Dat Lily moeder werd, was voor Brynn iets wat totaal niet gek was, ze wist zeker dat ze een goede moeder zou zijn. Het onderwerp was precies hetgeen waar Sirius ook over begon, als een soort van tegenprestatie zouden ze moeten helpen met het organiseren van iets leuks, wat ze eigenlijk best een leuk idee vond. Toch keek ze Sirius even bedachtzaam aan. Ze wist dat James en Lily niet veilig waren, maar wie was dat wel? Daarbij vertrouwde ze Sirius vooral niet als het ging om grapjes.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Lachend schudde Remus zijn hoofd toen hij de meiden met Sirius hoorde praten. Sirius had altijd al gekke streken uitgehaald op school, en zeker samen met James waren deze af en toe ook erg gevaarlijk of zelfs gemeen geworden. Toch was Remus ongelofelijk dankbaar voor de momenten die ze samen hadden gecreëerd en de hulp die ze hem boden bij zijn probleem. Met name door zijn vrienden waren zijn maandelijkse 'avontuurtjes' minder erg geworden. Het waren zelfs avonturen geworden waar hij naar uit keek. Hoewel hij het niet snel zou toegeven, genoot hij soms ook van de grappen en streken die ze uithaalde. En als rustiger persoon had hij de rest ook kunnen helpen met studeren, of nouja helpen.. Eerder aanmoedigen, ze waren allemaal slim genoeg geweest. Alleen soms hadden Sirius en James aanmoediging nodig om ook daadwerkelijk wat te gaan doen met hun intelligentie. Geamuseerd keek Remus kort naar de lucht waar de maan lichtjes stond, ondanks dat ook de zon op was. Het was binnenkort weer vollemaan, en zonder de veiligheid van Zweinstein, Perkamentus.. hij zag er verschrikkelijk tegenop, vooral omdat hij zich vaak opsloot op zijn kamer in zijn appartementje. Ondanks de drank die hij dronk was het nog steeds lastig. Gelukkig wist iedereen van de orde het, of nouja bijna iedereen. Maar hij voelde zich toch ongemakkelijk eronder, ondanks dat niemand er iets over zei of gemeen deed.
Hij luisterde half naar het gesprek en haalde toen zijn schouders op. 'Zolang het daadwerkelijk iets is dat hen opvrolijkt' zei hij met nadruk tegen Sirius. 'We kunnen Lily in deze periode niet te veel stress bezorgen.. Ja sure, ik doe mee.' zei hij glimlachend. "maar dat oefenen van de patronussen lijkt me ook een goed plan! Ik heb er een hoop over gelezen en wel eens mee geoefend. Pratende patronussen lijken me echt een stap lastiger.. Wacht ik ga even een boek pakken!' hij liep naar binnen en liep naar de kleine boekenkamer naast de eetkamer. Bedachtzaam keek hij de boekenkast in en zocht de titel die hij in zijn gedachte had.

Floor sloeg haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op naar Sirius, maar glimlachte toch. 'Wellicht, wat had je in gedachten?' vroeg ze glimlachend. Ze keek Remus na die naar binnenliep om een boek te halen. Glimlachend ging Floor op de grond zitten met haar rug tegen de boom waar Remus had gezeten. Ze genoot van het moment, waar het gewoon ging over studeren en grapjes maken. En dat nu de zon een beetje scheen, het hielp spanning van de rest van de situatie afhalen. Ze streek door haar rode haren en dacht even na. Ze mocht Lily en James graag, Lily was altijd een goede vriendin van haar geweest en ze hadden James samen in het begin vooral heel irritant gevonden. Het was een gek idee dat ze nu zwanger was. 'Ja ik ben het wel met Remus eens.. Het moet wel leuk blijven.' zei ze. 'Waar zat je aan te denken?' vroeg ze Sirius. Ze keek opzij naar Brynn en glimlachte. 'We kunnen sowieso wel iets maken voor Lily, iets om te ontspannen. Of dat wij een keer op de baby passen zodat zij met James iets rustigs kan gaan doen om bij te komen? Met de stress van de oorlog en de zwangerschap zou ze het vast erg lastig hebben.' ze kon zich zelf niet voorstellen hoe ontzettend lastig het zou zijn. Ze was blij dat ze niet zwanger was. Al voelde ze zich soms wel alleen, nu ze geen relatie meer had. Ze had op Zweinstein 4 jaar een relatie gehad, maar na het laatste jaar was die opgebroken. Ze sprak de jongen niet meer, en ze voelde zich er ook vaak naar over. Al maakte het natuurlijk ook helemaal niet zo uit, ze had fijne vrienden en dit was eigenlijk niet het moment voor een relatie.
Floor probeerde zich weer te focussen op het fijne gevoel dat ze net had gehad en trok haar toverstok. Met een klein zwiepje probeerde ze een patronus te produceren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Sirius had wel te doen met zijn vrienden, wie hij natuurlijk het allerbeste gunde. Dit was niet de tijd om een nieuw gezin te starten, alles was zo onzeker. Soms wilde hij dat hij terug kon gaan in de tijd. Toen hij nog een jaar of vijftien was en hij zich nergens zorgen om hoefde te maken. Natuurlijk probeerde hij dat nu ook zo min mogelijk. Waar mensen soms echt in een grafsfeer binnen zaten, probeerde hij zelf wel het positieve er in te houden. Er grapjes in te gooien. Niet iedereen was daar gek op, maar soms moesten ze zich maar gewoon vermannen.
"Je lijkt achterdochtig Florine." Zei Sirius grijnzend, omdat Floor meteen zijn plannen wilde weten. Hij wist zelf nog niet wat hij precies wilde regelen. Het was wel duidelijk dat en grote grap niets zou gaan worden. Misschien dat hij dat alsnog voor James zou regelen. Het was niet iets voor Lily op het moment. De ideeën waarmee Floor kwam leken Sirius nog niet zo heel erg slecht, als dat iets was wat meiden graag deden als ze zwanger waren, prima. Al had ze daar zelf natuurlijk ook geen ervaring mee. "En ik wil iets om James te laten herinneren dat er nu helemaal geen weg meer terug is." Daarvoor waren ze vrienden. "Maar hier hebben we het later wel over." Het was wel duidelijk dat ze nu eerst zouden gaan oefenen, wat ook niet een slecht iets was. Het was geen makkelijke soort van magie. Daarbij was Sirius nou niet iemand die vrijwillig bezig ging met het oefenen van spreuken, hij was niet meer op school dus hij hoefde dat soort dingen niet meer te doen. Om het een en andere voor elkaar te krijgen, had hij op het moment geen andere keuze. Daarbij was hij zelf misschien door alles ook wel wat serieuzer geworden.
Sirius nam een voorbeeld aan Floor en probeerde het ook om een Patronus op te roepen. Het was niet makkelijk. Er was niet alleen een hele krachtige herinnering voor nodig, maar ook genoeg concentratie. Op het moment dat het Sirius bijna lukte, kwam Remus weer naar buiten gelopen met een boek onder zijn armen, waardoor Sirius zijn concentratie was verloren. "En bedankt." Bracht hij lachend uit.

Ergens had Brynn best wel zin om iets voor Lily en James organiseren. Ze had nog wel wat ideeën van toen ze wat voor haar zus had geregeld. Het hoefde natuurlijk geen uitgebreid feest te zijn, maar het was meer een teken om te laten zien dat ze de nieuwe baby het beste wensen en natuurlijk de ouders ook. Het was niet niets om in deze tijd ook nog aan dat alles te denken. Om voorzichtig te moeten doen voor de baby. Om na te denken over al het nare wat er kon gebeuren als de baby er uiteindelijk was. Brynn was al bang voor haar neefjes en nichtjes, ze wilde er niet aan denken wat Lily wel niet moest voelen.
Het feestje was iets wat ze links lieten liggen voor nu. Het viertal zouden nu eerst op hun patronus oefenen. Nou was het een goede, vrolijke herinnering naar boven houden, in deze tijd heel erg moeilijk. Brynn merkte dat ze Floor en Sirius beiden al bezig waren met de spreuk. Zelf hield Brynn, Remus in de gaten terwijl hij naar binnen liep. Ze zag hem nog in de boekenkamer. De jongen was heel erg op zichzelf en soms vond Brynn hem een beetje moeilijk te peilen.
Zelfs toen Remus de kamer al weer wat verlaten bleef Brynn in de richting staren. Het was een nare gewoonte van haar geworden, soms was ze zo in haar eigen wereld dat ze niet eens meer alles zag wat er voor haar gebeurde.
Pas toen Sirius’ stem door de tuin klonk, keek Brynn weer weg van de kamer. Ze draaide zich om naar Remus, die ondertussen ook de tuin weer in was gekomen. Ze liep naar hem toe, zodat ze mee zou kunnen lezen in het boek dat hij was gevonden. "Alsof een patronus nog niet moeilijk genoeg is." Brynn was best een beetje onzeker of het haar überhaupt zou gaan lukken, ze had wel een herinnering waar ze zelf veel waarde aan hechtte, maar ze zou er ook nog voor moeten zorgen dat de patronus haar woorden kon overbrengen, waardoor een heel ander soort van concentratie nodig was. Iets wat pijnlijk duidelijk werd toen Remus het boek open had geslagen en Brynn mee kon lezen wat er allemaal nodig was om het succesvol te maken.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor rolde met haar ogen naar Sirius. 'Waar zou dat nou vandaan komen.' zei ze en ze stak haar tong uit. Ze probeerde zich opnieuw op de patronus te concentreren maar merkte dat ze zich steeds somberder voelde. Het waren zulke bizarre tijden. Ondertussen zag ze Remus terugkeren met het boek, en dat Brynn zich daar snel overheen boog samen met hem. Ze keek naar Sirius die ook probeerde een patronus te fabriceren. 'Waarom is dit zo moeilijk?' fluisterde ze zacht. Elke keer kwam er een kringeltje zilvere rook en het leek iets te worden maar dan verdween het weer. Hoe harder ze het probeerde hoe moeilijker het werd. Ze merkte dat ze zich steeds naarder ging voelen nu het haar ook al niet lukte. Ze zonderde zich een beetje af van de rest en probeerde in een hoekje van de tuin de spreuk te oefenen, maar uiteindelijk kwam er niet eens nog rook. Ze zuchtte diep en probeerde de paniek onder controle te krijgen die omhoog kwam. De laatste tijd had ze steeds meer last van paniekaanvallen en was het moeilijk niet te hyperventileren. Het was belachelijk eigenlijk, ze werd verdomme ook opgeleid om te vechten, tot ze haar opleiding tijdelijk had moeten stoppen wegens de oorlog. Alles was te gevaarlijk geworden op dit moment. Met een diepe zucht sloeg ze haar handen voor haar gezicht en mompelde iets gefrustreerds. 'Kom op!!!' beet ze zichzelf toe. 'Kom op Florine, doe niet zo dom!" fluisterde ze.

Remus kwam weer naar buiten met het boek in zijn handen en zag dat zowel Sirius als Floor al weer waren begonnen. Brynn kwam op hem afgelopen en bekeek hem met nogal een vreemde blik. Remus glimlachte vriendelijk naar haar en opende het boek. 'We hebben zo'n geluk dat Perkamentus deze boeken beschikbaar stelt uit de verboden afdeling.' zei hij blij. Hij werd altijd enthousiast van nieuwe informatie. Hij zocht het hoofdstuk over pratende patronussen op en las vluchtig de pagina. 'Hmm.' zei hij, dit zou nog lastig worden. Hij keek opzij naar Brynn en glimlachte even. 'Dit wordt nogal wat.' zei hij. Hij leefde altijd een beetje op als hij nieuwe onderwerpen kon bestuderen, als hij zichzelf nuttig maakte, of als hij anderen kon helpen. 'Misschien eerst zorgen dat de patronus bij iedereen duidelijk geproduceerd wordt. Of lukt dat al bij jou? De laatste keer dat ik je zag oefenen ging het erg goed toch? Je kan het nu vast ook!' zei hij bemoedigend. "Laten we om de beurt proberen de patronus op te roepen, en dan kunnen we daarna de volgende stap doen denk ik.' zei hij. Hij las het hoofdstuk langzaam door. "Het belangrijkste is dat je aan een gelukkige herinnering denkt, maar goed dat weet jij ook wel.' zei hij en hij keek haar schaapachtig aan. 'Dan moet je de boodschap duidelijk in je hoofd hebben, en deze stokbeweging maken. Dan kun je hem inschrijven..' hij dacht even na. "Mocht het lukken kunnen we allebei aan de andere kant van de tuin gaan staan en ze naar elkaar sturen, zodat we de boodschappen kunnen checken.'

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hoe duisterde de tijden werden, des te moeilijker was het om de goede momenten te herinneren. Een persoon had licht nodig om het donkere tegen te kunnen gaan. Goede dingen, die de slechte dingen konden verbleken. Brynn was altijd wel goed geweest in een patronus oproepen. Het had moeite gekost, dat zeker, maar het was op een gegeven moment wel gelukt. Ze wist echter niet hoe dat op het moment zou gaan. Ze merkte wel dat ze niet de enige was die daar problemen mee had. Zelf had ze het nog niet eens durven te proberen, omdat ze teleurstelling zoveel mogelijk wilde proberen te voorkomen.
"Het ging best redelijk." Zei Brynn zachtjes op de vraag van Remus. "Maar ik denk dat we tegenwoordig allemaal wel moeite hebben om het goede te zien. Duister is vaak sterker dan licht." Zelfs was ze blij met de dingen die ze had, maar ze was bang dat ze het alles zou verliezen. Soms was het gewoon moeilijk om alleen het goede te zien, het werd gewoon veel te snel omgedraaid in iets anders.
"Maar ik wil sowieso oefenen." Brynn wilde het niet opgeven voordat ze begonnen was, ondanks dat die optie soms het meest verleidelijk was. Het was in ieder geval wel de makkelijkste optie.
Met wat lood in haar schoenen pakte Brynn haar toverstok. Ze stapte wat weg van Remus, zodat ze haar eigen oefenruimte had. Ze gaf hem nog wel een knikje, als een soort van succeswens. Ze trok zich een beetje terug in zichzelf, denkend aan het moment dat ze haar oudste neefje voor de eerste keer in haar armen had gehad, het meest bijzondere moment dat ze ooit mee had gemaakt. Gecombineerd met de andere momentje die ze met haar neefjes en nichtje had gehad, samen waren ooit krachtig genoeg geweest om een patronus op te luisteren. Nu lukte het echter niet bij de eerste keer. Er kwam wel duidelijk een deel van de patronus vrij, maar het nam nog geen vaste vorm aan.

Ondanks dat de lessen niet altijd Sirius’ favoriete bezigheid geweest, hij was echter nooit slecht geweest in de vakken. Op school was het altijd moeilijk geweest om zich te richten op het leren. Zelfs nu was het niet hetgeen waar Sirius het liefste mee bezig was. Hij wist echter wel dat het nodig was, iets wat hij op school niet vaak in had gezien.
Sirius deed zijn best om een goede herinnering op te zoeken. Eentje die sterk genoeg was om een patronus op te roepen. De eerste keer ging het misschien niet meteen goed, mede door Remus. Maar na een paar keer vormde zich echter een hond, die hem veel aan zichzelf deed denken, die vervolgens met wat hulp door de tuin heen rende.
Iets verderop was Florine bezig en het was wel duidelijk dat het haar niet zo goed afging, zelfs gefrustreerd raakte, wat het alleen maar moeilijker maakte om de spreuk succesvol uit te spreken. Doordat Sirius afgeleid was, viel zijn patronus ergens in het midden van de tuin uiteen. Het gaf hem echter wel de kans om naar Florine toe te lopen. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder. "He." Hij haalde misschien wel eens grapjes uit met Florine, maar hij vond haar wel echt aardig. Daarbij vond Sirius het gewoon naar om de één naar de andere op te zien geven door de situaties waar ze in zaten. Het was moeilijk, dat zou hij zeker niet ontkennen, maar op sommige momenten was dat juist hetgeen wat je nodig had in je leven. Een drijfveer om je verder te brengen dan je eigenlijk was.
"Je moet niet zoveel druk op jezelf leggen." Hoe erger ze het vond dat het niet lukte, des te moeilijker was het om bij dat ene puntje te komen dat er voor kon zorgen dat de spreuk wel lukte. Sirius was misschien niet het beste met gevoelens, zeker niet die van meiden, want soms leken ze echt hele andere wezens te zijn. Hij wist echter wel dat Florine moest proberen om alles van zich af te zetten, hoe moeilijk dat ook klonk.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Remus keek Brynn na, en liet zijn blik glijden over de anderen in de tuin Sirius stond naast Floor, en ze waren duidelijk druk aan het oefenen. Ook hij trok zich een beetje terug in een hoekje en trok zijn toverstok. Met zijn gedachten bij alle avonturen die hij had meegemaakt, maar vooral het warme gevoel dat hij kreeg als hij aan zijn vrienden dacht hief hij vastberaden zijn stok. 'Expecto Patronum.' zei hij met heldere stem, en weldra verscheen zijn patronus. Een zilveren wolf sloop door het glas en verdween in kringetjes van rook. Het was misschien vreemd dat zijn patronus een wolf was, gezien zijn eigen maandelijkse probleem. Maar hij haalde er ook kracht uit, trots dat een wolf ook een mooie dier kon zijn, en dat hij daar wellicht iets mee gemeen kon hebben. Ondanks dat weerwolven er een stuk lelijker en enger uit zagen, hoopte hij soms ook goede kanten te hebben. Hij was altijd goed geweest in de Zwarte Kunsten, net als James en Sirius. Het ging hem gewoon makkelijk af. Hij had er dan ook wel eens over nagedacht om docent in de Zwarte Kunsten te worden. Hij wist dat zijn vrienden er aan dachten om schouwer te worden, maar Remus zou graag hulp bieden aan leerlingen. Zeker omdat hij wist dat de schooltijd een onzekere en lastige tijd was voor velen, ook diegenen die niet in een wolf veranderde elke maand. Het was gewoon een rottijd soms vanwege de stress en de leeftijdsgenoten. Als hij iets kon bijdragen aan de levens van anderen, voelde hij zich wellicht wat beter over zichzelf. Glimlachend zwaaide hij opnieuw met zijn stok en wekte de Wolf opnieuw tot leven. De wolf paradeerde nu door de tuin en bewoog rondjes om Brynn heen. Remus lachte lichtjes waardoor hij er een stuk jonger en aantrekkelijker uit zag. Ja hij was serieus en soms bezorgd, maar hij had ook zeker een leuke en lichte kant. De wolf verdween weer toen Remus richting Brynn liep. Florine en Sirius waren in gesprek geweest, dus hij wilde ze niet sturen. 'Lukt het?' vroeg hij op een luchtige toon. Hij kon haar wellicht helpen als ze moeite had, maar hij had zo de herinnering dat ze er ook wel goed in was geweest. Hij had een onvaste patronus gezien zonet, en merkte dat haar patronus nu een stuk beter ging. 'Ik denk dat we vanzelf door kunnen gaan met het oefenen van een sprekende patronus, denk je ook niet?'

Florine beet op haar lip van frustratie en emotie en schrok toen ze Sirius opeens achter haar hoorde. Ze draaide zich met een ruk om en keek met grote ogen in die van hem. Haar hele lichaam spande zich aan toen ze zijn hand op haar schouder voelde, maar ze ontspande vrij direct ook weer. 'Ik..' ze zuchtte diep. 'Het is gewoon nogal wat.' mompelde ze. Ze haalde lichtjes haar schouder op en leunde tegen een boom aan. Ze wilde eigenlijk niet over haar emoties praten, en wist dat Sirius daar soms ook wel moeite mee kon hebben. Maar ze was toch blij dat hij naar haar toe was gekomen en dat ze hier nu samen stonden. 'Ja dat weet ik..' zei ze zacht op zijn opmerking. "maar dat is iets makkelijker gezegd dan gedaan.' ze deed een poging tot een waterige glimlach en beet weer op haar lip, een gewoonte die ze zichzelf de laatste tijd perongeluk had aangeleerd. 'Ik heb het altijd wat lastig gevonden, ik ben beter met bezweringen, en toverdranken enzo.' zei ze zacht, en ze lachte naar hem. 'Ach Sirius, het is gewoon zo'n bizarre tijd' verzuchtte ze met een klein beetje frustratie in de zucht en ze wierp haar handen omhoog. 'Ben jij dan niet bang?' flapte ze er uit, maar ze was ook wel benieuwd naar zijn antwoord. Hij leek altijd zo luchtig, zelfverzekerd, zonder zorgen. Maar er zat wel degelijk een laag onder, dat moest wel. En hij had ook zijn vrienden, mensen van wie hij hield. Toch? Dan moest hij vast ook bang zijn, het was gewoon een mens.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Licht ging niet samen zonder duister. De een kon in feite niet worden gezien als het andere niet bestond. Dat was hoe alles in het heelal werkte. Niet alleen dat, maar ook op de wereld leek het er op die manier aan toe te gaan. Het was iets waar iedereen dagelijks mee te maken had. Sirius probeerde het echter zo ver mogelijk weg te drukken. Natuurlijk wist hij dat het er was. Het duister was met iedere groter aan het worden, probeerde het licht op te slokken. In sommige gevallen lukte dat. Mensen die naar de andere kant overstapten, omdat het de makkelijkste optie leek. Makkelijker was het misschien wel, maar het was iets waar Sirius zijn hart niet in kon vinden. Het was wel hetgeen wat zijn familie zou hebben gewild, maar in de loop van de jaren was hij maar al te goed achter gekomen hoe ver hij wel niet van hen afstond.
Emoties waren zeker niet Sirius zijn beste kans. Hij wist maar al te goed dat het bij Florine ook zo zat. Men zou zeggen dat het moeilijker zou maken voor de twee om er over te praten. Iets wat compleet anders was. Sirius was zelf verbaasd toen de woorden van Florine in de lucht bleven hangen. Was hij niet bang? Hij haalde even zijn schouders op. "Het zou idioot zijn als het me niets zou doen." Gaf hij toe, want natuurlijk deed het hem wel wat. Er kon van alles gebeuren. Over een paar dagen kon de hele wereld er anders uit zien, kon hij iedereen om wie hij gaf verloren zijn. Daar wilde hij liever niet over nadenken.
"Ik wilde die gevoelens niet de overhand laten nemen." Sirius zou nooit de hele dag lopen kniezen omdat hij bang was voor wat er ging gebeuren. Bang was sowieso een stom woord. "Hoop is belangrijker. Krachtiger. En soms moet je gewoon alles even proberen te vergeten, doen alsof er niets aan de hand is. Het leven gaat door." Het kon nog jaren duren, dit hele gebeuren. Dan wilde Sirius er niet in blijven hangen. Dan volgde hij liever het voorbeeld van James en Lily, die echt hadden besloten dat zij samen belangrijker waren dan iets anders.

Brynn kon het niet laten om toe te kijken hoe Remus om ging met zijn patronus. Ze vond het knap hoe snel hij het voor elkaar had gekregen om de patronus een duidelijk vorm aan te laten nemen. De wolf leek zonder zorgen rond te lopen in de tuin, alsof het nog een welp was, vol energie. Hij rende zelfs rondjes om haar heen, waardoor ze zachtjes begon te lachen. Het was een leuk gezicht. Ergens begreep Brynn wel waarom er een wolf ter voorschijn was gekomen. Ze wist de echte reden dan wel niet. In haar ogen was het omdat wolven dieren waren die in roedels leefden, trouw waren. Iets wat ze bij Remus en zijn vrienden wel voor zich zag. Diep van binnen vroeg Brynn zich misschien wel af of er nog meer redenen waren. Er waren gevallen geweest waarop ze het gedrag van Remus niet had kunnen verklaren. Tot nu toe had ze weg geschoven. Iets wat ze nu ook deed. "Ik vind een wolf wel bij je passen." Zei ze dan ook geheel op haar eerder gedachten.
"Soms is het gewoon moeilijk om je alleen te focussen om het goede." Nu voelde Brynn zich echter goed. Remus had het voor elkaar gekregen om haar aan het lachen te maken. Het slechte leek eventjes weg te zijn geëbd. Voordat er weer verandering in kon komen, besloot Brynn om de spreuk nog een keer uit te spreken. Zich te focussen op de mooie momenten die ze had gehad met haar familie. Haar neefjes die soms net als ze wolf van Remus, om haar heen konden rennen. De glimlach op Brynn haar gezicht begon te groeien en toen ze de spreuk opnieuw uitsprak kwam er een krachtige buizerd uit haar toverstok. Met alle concentratie die Brynn had, liet ze het dier door de tuin heen vliegen. Ze was nog altijd verbaasd om het gevaarte te zien. Het was niet iets schattigs als een kat of een konijn, maar Brynn voelde zich fijn bij de vogel. Brynn liet de vogel naar de boom vliegen, waar hij een plekje vond op één van de takken. Ze hadden geluk dat alles hier goed afgeschermd was en niemand kon zien waar ze mee bezig waren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld