Rye schreef:
Dayla was even stil. Ze wist niet anders dan dat het gewoon gedaan moest worden, ze had er nooit een reden achter gezocht. Het enige wat ze kon bedenken, was dat niemand anders het kon doen. Mensen rekenden op hun, vertrouwden hun, legde hun hoop in haar handen - Faelar niet meegerekend - en zo voelde gewoon de verplichting om naar hun verwachtingen op te leven. 'Ik wil je best wel weer eens matsen,' begon Dayla - terwijl ze de andere vraag negeerde -, 'maar dan moet jij af en toe meewerken.' probeerde ze. Een soort van compromis zou toch wel mogelijk moeten zijn?