Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Can you feel the pain?

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave Rowlings-19
Waarschuwing: Geweld en grof taalgebruik kunnen voorkomen in dit verhaal.
-

Account verwijderd

schreef:

Amelia Mia Stone.

-

Het leek een eeuwigheid te duren totdat ze kwamen. Amelia wist dat ze zo snel mogelijk zouden komen om haar te halen. Ze was sinds enkele weken zestien en dat betekende dat ze zou worden verkocht aan een man. De reden daarvan was om de mensheid niet te laten uitsterven. Als een meisje zestien zou worden kwamen er mensen je ophalen. Ze wist niet wat voor mensen, maar het zouden waarschijnlijk mensen zijn van de politie. Dat was de nieuwe regel die ingevoerd werd voor de hele continent. Australië was de enige continent die niet was verdwenen. Overal in het nieuws was het te horen. Het enige wat er van de aarde nog over was, was Australië en de zee. De gedachte was vreselijk, aangezien niemand wist wat er verder zou gebeuren. Iedereen was bang dat ook Australië zou verdwijnen en dat de mens zou uitsterven. Het was drie maanden na de gebeurtenis, maar nog steeds leken mensen ermee te zitten. Haar ouders wilden hun enigste dochter niet kwijt. Ze waren erg arm en aangezien alles duurder leek te worden moesten ze langer voor hun geld werken. Ze vond het vreselijk voor hun en het liefst zou ze willen blijven om hun te helpen. Verschillende mensen van de steden kwamen naar de boerderij toe om vervolgens levensmiddelen te kopen. De gierige stadsmensen betaalden niet veel, maar geld was belangrijk in deze tijd.
'Amelia Stone, we komen voor Amelia Stone', een zware stem kon Amelia vanaf haar kamer horen. Verschillende voetstappen waren er door het huis te horen en ze leken steeds dichterbij te komen. 'Laat haar hier, alstublieft meneer! Ik kan u niet veel bieden, wilt u geld?', haar moeder's smekende stem was door het huis te horen. Haar tanden beten zich aan haar onderlip vast, om haar tranen tegen te houden. Ze wilde niet weg. Ze wilde haar ouders niet achterlaten. Haar moeders smeekbeden werden genegeerd en algauw werd de deur met een harde klap opengegooid. Drie zwart geklede mannen drongen haar kamer binnen en vervolgens grepen hun haar hardhandig beet. 'Laat mij afscheid nemen, alstublieft', haar stem begon aardig qua toon op die van haar moeder te lijken. Zonder iets te zeggen namen de mannen haar mee, nadat ze haar ouders nog een "goede dag" hadden gewenst. Ze had niet eens de tijd gekregen om haar spullen te pakken. Gelukkig had ze haar telefoon, die het op een wonderbaarlijke manier wel deed. Daarmee zou ze met haar ouders kunnen communiceren, als dat kon. Ze hoopte dat haar telefoon niet afgepakt zou worden.

De reis duurde vier en een half uur, dat kon ze zien aan één van de horloges van de mannen. De hele rit werd er niks gezegd. Het leek erop dat de mannen die dagelijks deden en er geen erg in hadden. Voor haar was het vreselijk. Ze was geen dag van huis en ze wilde al terug. Ze kon zich niet voorstellen hoe haar moeder er huilend bijzat. Het enige wat ze hoopte was dat ze hulp zouden krijgen, maar niemand die hulp aan wilde bieden. De mannen toonden geen genade. Als eerst werd het busje in geduwd en vervolgens werden haar handen vast geboeid. Het sloeg volgens haar nergens op, maar waarschijnlijk was het om niks te doen. De hele rit was het muisstil en was het enige geluid de motor van de auto. Er werd geen informatie aan haar gegeven, niks. Ze wist niet naar wie ze gebracht werd en hoe diegene was. Het leek erop dat ze er snel zou achter komen. De auto kwam plotseling tot stilstand en na enkele minuten werd Amelia uit de auto gesleurd. Ze wilde een opmerking maken, maar net op tijd beet ze op haar tong. Terwijl ze opkeek, zag ze een prachtige huis. Ze kon het een villa noemen. Het huis was wit geverfd en de tuin leek goed onderhoud. Veel ramen zorgden er waarschijnlijk voor dat het huis vanbinnen licht was. Één duw in haar rug betekende dat ze door moest lopen. Ze werd voor de deur gezet en terwijl één van de mannen aanbelde, deed een ander haar handboeien uit. Voor even wreef ze om haar polsen heen, om de pijn te verzachten.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave

Ik kijk op als een vriend van me een glas drinken mijn kant op duwt. "Wat is het?" hij fronst even. "Het is cola." ik duw de beker weer naar hem toe en zucht. Cola? Ik heb op dit moment wel zin in iets sterkers. Mijn leven is totaal ingestort, letterlijk. Na de "ramp" heb ik niks meer. Geld misschien, maar wat moet ik ermee? Alles word duurder, alles word beperkter en alles word ingewikkelder. Ik kan de druk niet aan, daarom doe ik dit. Feesten. Mijn ouders zijn er waarschijnlijk streng op tegen, maar ach. Wat maakt het ook uit? Blijkbaar kan alles weg zijn in een paar dagen. Zonder reden ook. "Kom op man doe niet zo depressief. Ik snap dat het niet lang geleden lijkt enzo-" ik kap Erik af door te zuchten en een fles vodka open te maken. Ik hoef zijn medelijden niet. Ik hoef niks meer. Ik neem een paar flinke slokken en sta op. Ik ga hier niet de hele dag zitten niks doen. "Kom je?" ik wijs naar de dansvloer en Erik aarzelt even. "Goed dan ik kom." ik glimlach en samen lopen we de dansvloer op. Ik moet morgen een meisje overkopen. Het moet, en al ben ik er streng tegen ik kan niks inbrengen tegen de regels die de staat heeft bedacht. Alsof dit gaat helpen om alles terug te krijgen. Ik glimlach als ik Erik zie dansen en begin mee te doen. Vanaf morgen zal alles anders gaan, dus vandaag ga ik los.
-
"Dave kom op. We moeten dit doen, we moeten de mensheid zien te redden. We moeten vechten tot het einde." ik rol mijn ogen naar de opmerking van mijn vader. Ik heb er geen hoop meer in, de mensheid redden? Australië is het enige wat er over is gebleven. Na de mysterieuze verdwijning van de continenten is iedereen geshockeerd. De meeste mensen doen alsof het nooit gebeurd is, alsof alles is zoals het altijd al is geweest. Maar een klein gedeelte van de overgebleven bevolking, inclusief ik blijft realistisch. Ik kan niet doen alsof dit allemaal nooit gebeurd is, alsof het allemaal niet uit maakt. En ik kan al helemaal geen meisjes overkopen. Wat moet ik ermee? Ze zijn geen speelgoed. "Ik hoef geen meisje te kopen, of hoe je het ook wilt noemen. Als ik dat doe komt ze hier te wonen, ik ben daar niet klaar voor." mijn vader zucht diep in, haalt zijn neus op en glimlacht geforceerd. Ik weet dat hij het liefst een andere zoon had gehad, dat snap ik ook volkomen. Ik ben niet zo als hij. "Doe gewoon wat je opgedragen is zoon, en gedraag je." ik schud mijn hoofd, ik laat anderen mij niet commanderen. Al is het mijn vader en heb ik respect voor hem. "Zo niet krijg je met-" mijn vader word onderbroken door de hese stem van mijn moeder. Ze is al een paar dagen ziek. Volgens mij leidt ze zelfs aan een depressie. Maar wat kan ik daar aan doen? Iedereen is in paniek, niet alleen zij. "Het meisje is aangekomen. Gedraag je tegenover haar Dave, dit is onze enige kans." ik zet een neppe lach op en knik naar mijn moeder. Maar natuurlijk zal ik me gedragen tegenover het nieuwe meisje. Ik wandel naar beneden en loop de woonkamer in. "Dat is haar." ik glimlach als ik een meisje met mooie volle lippen, prachtig bruin haar en grote blauwe ogen de kamer in zie lopen. Ik moet toegeven, ze is niet lelijk. Misschien is ze niet zo erg. Ik kan haar een kans geven. Tenminste, voor een tijdje. "Hallo, ik ben Rafael en dit is Clarisse." ik kijkt toe hoe mijn ouders het nogal verwarde meisje de hand schudden. "Ik ben Dave, je voelt je hier vast welkom."

Account verwijderd

schreef:
Het leek uren te duren totdat de deur werd opengemaakt. Een vrouw van middelbare leeftijd en een lieve glimlach stond in de deuropening. Het was niet de bedoeling dat Amelia hier zou zijn. Ze wilde het niet. Ze miste haar huis, ze miste haar ouders. Deze buurt leek niet eens een klein beetje op het dorpje waar ze vandaan kwam. 'Onze taak is gedaan, we wensen u nog een fijne dag', de mannen leken hun tong terug te krijgen. Na een muisstille autorit was dat het enige wat hun zeiden? Ze voelde zich als oud vuil. Hoe respectloos was dit tegenover haar? Ze voelde haar bloed koken. De vrouw liet haar glimlach nog steeds niet van haar glimlach verdwijnen, terwijl de mannen met slippende banden wegreden. 'Kom binnen, je zou het hier geweldig vinden', dit was haar kans. Ze kon wegrennen, ze kon ontsnappen. Voor even keek ze achter zich, maar ze draaide zich algauw om. Het zou haar niet lukken en ook al zou het lukken, ze wist niet waar ze was. Haar huis was vier en een half uur hiervandaan. Het leek bijna onmogelijk. De vrouw bleef haar aankijken, nog steeds met dezelfde glimlach. Uiteindelijk zuchtte Amelia en ze zette haar eerste stap in het het huis. Ze zag hoe de deur werd gesloten en uiteindelijk draaide de vrouw zich om. 'Ik breng je naar de woonkamer en daarna haal ik Dave, mijn zoon', met een knik liet ze merken dat ze het begreep en ze volgde de vrouw naar de woonkamer. De marmeren grond liet zien dat deze mensen rijk waren. De heersende kleur in dit huis was de kleur wit, maar enkele lichtgrijze details waren er ook te zien. De hakken van de vrouw maakte een irritant geluid op de vloer. Ze besloot het maar te negeren en haar negatieve gedachtes uit te schakelen, ook al wist ze dat dat moeilijk zou lukken.
Eenmaal in de woonkamer aangekomen was er niemand te bekennen. De ruimte leek te groot voor twee personen en elke stap die werd gezet zorgde voor een zachte echo. Het huis was tientallen keren beter dan het huis waar ze eerst in woonde, maar toch wilde ze terug. De vrouw leek haar belofte na te gaan en ze liep algauw weg. Amelia liep richting één van de kasten die er stonden. Enkele foto's waren te zien op de kast. Drie personen. Ze herkende de moeder, maar de twee andere mannen niet. De ene leek jonger dan de ander. Zou dat de man zijn aan wie ze werd verkocht? Waarschijnlijk wel. Een geluid liet haar uit haar gedachten schrikken en momenteel draaide ze zich om. De eerste persoon die ze zag was een man, met een enkeldaagse baardgroei. Hij zag er nog goed uit voor zijn leeftijd, net als zijn vrouw. De drie personen liepen haar kant op, om haar vervolgens haar hand te schudden. 'Amelia', zei ze, terwijl ze ongewild de hand van de oudere mensen schudde. Uiteindelijk draaide ze zich om naar de jongeman, die zich voorstelde als Dave. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Dit was de man aan wie ze verkocht was, waarmee ze een familie zou moeten stichten. Voor even beet ze op haar lip. 'Amelia', zei ze, terwijl ze een glimlach op haar gezicht produceerde. Het kostte haar veel moeite, maar ze zou een goede indruk moeten maken. Ze durfde hem niet aan te kijken, aangezien ze dan niet zou weten wat ze zou moeten doen. Ze voelde zich ongemakkelijk in deze situatie.
'Goed! Amelia, schat. Wil je je kamer zien? Je deelt een kamer met Dave', de vrouw leek de enige die iets wilde zeggen. Ze leek zich geen zorgen maken om de situatie, maar Amelia wel. Ze voelde zich nerveus worden om het feit dat ze een kamer deelde met een persoon die ze niet eens een uur kende. Voor even knikte ze. 'Of misschien Dave, wil jij haar jullie kamer laten zien?', de moeder keek haar zoon liefdevol aan.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik glimlach bij het aanzoek van mijn moeder en knik. "Maar natuurlijk moeder, kom je met me mee?" beleefde manieren is wat mijn ouders me geleerd hebben. Ik ben wel beleefd, als het moet dan. Ik wacht op haar reactie waarna ik naar boven begin te lopen. Ik weet dat ons huis vrij groot is, en dat de meeste mensen verwachten dat ik en mijn ouders veel doen om aan ons geld te komen. Maar in werkelijkheid is het heel simpel. We zijn familie van. Onze familie heeft eeuwenlang de meeste macht gehad in de grootste steden van Australië. Geen idee hoe dat zo gekomen is, maar waarschijnlijk zouden ze wel geïnvesteerd hebben in verschillende bedrijven. Ik ben er zeker van dat we zelfs bedrijven hadden in andere continenten, zoals Europa. Maar dat is allemaal voorbij nu. "Raar toch? Wij zijn de enige die overgebleven zijn en wat doen we? Niks." ik lach om mijn eigen opmerking en open de deur van mijn kamer. "Het enige wat er gedaan word is kleine meisjes van zestien aan mannen geven." waarschijnlijk boeit mijn mening haar op dit moment vrij weinig. Maar dat kan me niks schelen. Ik zeg wat ik wil, wanneer ik wil. Het is tenslotte mijn huis. Ik gebaar dat ze de kamer in mag lopen en loop achter haar aan. Mijn kamer is zeker groot genoeg voor twee personen. Ik heb gigantische ramen die uitzicht bieden op de rest van de stad, en twee grote bedden, "Maak je geen zorgen, je hoeft niet bij me in bed. Nog niet." ik knipoog even naar haar en vouw mijn handen in elkaar. Waarschijnlijk komt ze uit de kleinere steden, of uit een dorp. Ze ziet er niet uit als een stedeling. Dat kan je al zien aan de manier van doen. En aan het uiterlijk natuurlijk. De meeste stedelingen voelen zich beter dan de rest van de bevolking. Maar om heel eerlijk te zijn zijn ze geen haar beter. Op het geld na heeft niemand meer of minder dan de ander. "En dit is een kast vol nieuwe kleding. Mijn moeder heeft het uitgezocht dus je zult het waarschijnlijk niet mooi vinden. Maar als je wilt kun je wat geld van me krijgen om nieuwe kleren te halen morgen." mijn moeder wilt dat het meisje zich aanpast aan ons. En dat ze zich moet kleden als ons. Om heel eerlijk te zijn vind ik het maar dom. Maar ik moet mijn moeder gehoorzamen, dus doe ik dat ook. Voor nu dan. Ik bekijk mezelf even in een grote spiegel. Ik zie er best goed uit, al zeg ik het zelf. En het meisje is ook niet verkeerd. Ze is erg mooi zelfs. Mooier dan de meeste van mijn exen. "Goed, zullen we wat gaan eten in de stad ofzo?" niet dat ik honger heb, maar als we samen wat gaan eten of desnoods wat drinken kan ik haar ook sneller leren kennen. Het zou balen zijn als ik haar niks vind, want ik moet me hoe dan ook voortplanten met haar. Maar goed, het zal vast goed komen.

Account verwijderd

schreef:
Één knik van Amelia was genoeg voor de jongeman om te weten dat ze ermee instemde. Het enige wat ze hoopte was dat ze niet één bed met hem zou moeten delen. Ze was er niet klaar voor, niet nu en waarschijnlijk zou dat voor een lange tijd zo zijn. Voor even schonk ze de moeder een beleefde glimlach en vervolgens draaide ze zich om en liep ze algauw achter Dave. Ze liet haar ogen even over zijn brede armen en schouders glijden. Voorzichtig zette ze haar eerste stappen op de trap, terwijl ze gauw wegkeek. Ze wilde niet betrapt worden op haar gestaar, dat zou de situatie nog ongemakkelijker maken. Voor even glimlachte ze om zijn lach. 'Ik denk niet dat we veel aan deze situatie kunnen doen', antwoordde ze beleefd. Ze versnelde haar pas om hem bij te houden, totdat ze bij zijn kamer waren. Ze wist niet of ze het ooit "haar kamer" kon noemen, waarschijnlijk niet. Voor even keek ze hem aan. Ze was blij dat hij er een normale mening overhad. Hij leek niet gemeen, misschien dat ze tenminste vrienden met hem kon worden? Natuurlijk moesten ze meer dan vrienden worden, maar daar wilde Amelia nog niet aan denken. Langzaam liep ze de enorme kamer in. Hij zag er prachtig uit. De muren waren aardig hoog en de kamer was schoon, wat ze raar vond. Ze dacht altijd dat jongens en mannen een rommelige kamer hadden, misschien had hij een schoonmaker? Het enige wat nu voor haar telde was dat ze niet met hem hoefde te slapen. Twee tweepersoonsbedden stonden er in de kamer, ver genoeg van elkaar. Ze voelde haar wangen rood worden, toen ze zijn opmerking hoorde. Voor even bekeek ze zijn gezicht. Hij zag er goed uit. Zijn ogen hadden een raar contrast met zijn donkere haren en zijn lichte stoppels op zijn strakke kaaklijn en wangen zorgden ervoor dat hij eruit zag als een zakenman. Hij leek veel op zijn vader, qua uiterlijk. Allebei waren ze lang, het enige wat anders was waren hun lichamen. De zoon was duidelijk meer gespierd dan de vader, wat ze hem niet kwalijk nam.
Na een lange tijd vestigde ze haar blik op de kast waar hij naar wees. 'Oh nee, ik wil geen geld van je. Dankjewel', voor even glimlachte ze naar hem en liep ze naar de kledingkast. Ze opende hem en bekeek de kleding. De vrouw had een mooie smaak. De kleding was perfect opgehangen aan verschillende haakjes. De kaartjes hingen er nog aan en zonder na te denken pakte ze één van de kaartjes in haar hand en keek ze naar de prijs. Honderdvijftig euro. Met grote ogen liet ze het kaartje los en deed ze de kast dicht. 'I...ik kan dit niet aannemen.. Dit is veel te duur', stotterde ze. Ze zou niet eens erin durven te lopen, aangezien ze dan bang zou zijn dat het kapot zou gaan. Wat ze aanhad vandaag kostte niet eens zoveel. Ze knikte om zijn vraag of hun wat in de stad konden eten. 'Ik vind het goed, maar ik heb geen geld', ze voelde even aan haar zakken, totdat ze haar telefoon voelde. Voor de zekerheid hield ze hem in haar zakken. Wie weet zou hij afgepakt worden en kon ze niet met haar ouders praten.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
"Geld is geen probleem. We hebben genoeg geld, en we weten niet wat we er mee aan moeten." het is waar, ik weet niet wat ik met het geld aan moet. Het maakt het leven een stuk makkelijker, dat sowieso. Maar een overvloed aan geld is voor niemand goed. Ik glimlach bij haar opmerking. Te duur? Ze is lid van de familie volgens mijn moeder en ik denk dat ze nog vele duurdere dingen voor haar zal aanschaffen. Het zal me niks verbazen als ze over een tijdje met een auto komt aanzetten. Mijn moeder houdt van geld, maar ze geeft het ook snel uit. Het maakt niet uit of ze het aan haarzelf uitgeeft of aan anderen. "Het is niet te duur, neem het maar gewoon aan." ik bekijk mijn outfit even. Om eerlijk te zijn denk ik niet na voor ik iets koop. Meestal is het duur, want hier in de buurt zijn niet veel verschillende winkels. En de winkels die er zijn zijn een stuk duurder dan gemiddeld. Ik snuif even en lach dan. "Ik laat jou natuurlijk niet betalen Amelia. Je bent tenslotte de toekomstige moeder van mijn kinderen." ik loop naar de deur toe en gebaar dat ze met me mee moet lopen. Eenmaal beneden aangekomen loop ik naar mijn ouders toe. "Ik en Amelia gaan wat eten, we komen over een paar uur terug." ik zie mijn moeder bezorgd kijken maar uiteindelijk knikt ze toch. "Vond je de kleren mooi Amelia? Ik dacht dat als je het niks vond we wel een keertje samen kunnen gaan? Ik wil dat je je hier thuis voelt." ik lach door de opmerking van mijn moeder. Ze doet zo haar best. Om wat? "We gaan" zonder verder aandacht te besteden aan mijn ouders loop ik de voordeur uit en ga op zoek naar mijn auto. Mijn vader bezit een boel auto's, slechts een paar daarvan zijn van mij. Om heel eerlijk te zijn ben ik niet echt een auto liefhebber. Ik vind ze wel mooi, maar ik ben er niet geobsedeerd door. Ik knik als ik mijn zwarte auto heb gevonden en kijk Amelia even aan. "Stap in."

Account verwijderd

schreef:
Hadden Amelia's ouders maar zoveel geld. Deze mensen waren aardig, maar ze voelde zich schuldig tegenover haar ouders. Ze kwam veel geld tekort en waren erg arm. Nu heeft ze de duurste dingen en zou ze in een groot huis wonen. Het huis en de kleren waren prachtig. dat niet, maar het was te veel. Nog nooit had ze zoveel dingen in één keer gekregen en ze was er niet gewend aan. Het voelde raar voor haar dat ze plotseling de duurste kleding bezat en in één van de mooiste huizen woonde die zo ooit had gezien. Een kleine glimlach was op haar gezicht te zien door zijn opmerking. 'Dankjewel', zei ze. Ze was blij dat ze bij zulke mensen was terechtgekomen. Het kon altijd erger zijn en ze besefte hoeveel geluk ze heeft gehad. Onzeker speelde ze met haar vingers, totdat ze zijn opmerking hoorde. Hij had gelijk, maar het betekende niet dat ze wilde dat hun alles zouden betalen voor haar. Dat wilde ze niet. Desnoods zou ze werk gaan zoeken en ervoor zorgen dat ze zelf dingen zou betalen. Ze zag aan de mensen dat ze het geld wel konden missen, maar ze hoefde het geld niet.
Snel liep ze achter Dave aan toen hij haar gebaarde om mee te lopen. Langzaam liep ze de trap af en voor even stopte ze toen hij dat ook deed. Hij vertelde wat ze gingen doen en het leek erop dat zijn moeder bezorgd was, waarom? Nadat ze had geknikt, richtte ze haar blik op Amelia. Ze was echt een schat, ze deed haar denken aan haar eigen moeder. Allebei waren ze onzeker voor de kleinste dingen. Een glimlach zorgde ervoor dat de moeder er wat relaxder uit begon te zien. 'Ze zijn prachtig, dank u wel', zei ze, met dezelfde glimlach. Ze zag aan de moeder dat ze genoegen nam met het antwoord. 'Clarisse, noem me alsjeblieft Clarisse', zei ze. Amelia wilde iets zeggen, totdat ze Dave's stem hoorde. 'Tot straks, Clarisse', zei ze nog snel, voordat ze achter hem aanliep. Algauw liepen ze de voordeur uit en leek hij ergens naar op zoek te zijn. Uiteindelijk kwamen hun aan op een parkeerplaats vol met auto's van duurdere merken. Ze was nieuwsgierig wat voor werk hun deden, aangezien hun niet normaal rijk waren. De auto's waren allemaal prachtig. Amelia knikte toen hij haar zei dat ze moest instappen. Ze deed het en ze deed gelijk haar veiligheidsgordel om. Ze keek naar Dave toen hij was ingestapt. 'Je moeder... ze is erg lief', zei ze, terwijl ze even glimlachte.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik knik bij haar opmerking. De meeste mensen vinden mijn moeder "lief". Instegenstelling tot mij, mijn moeder houdt ervan zich te bemoeien met zaken die alleen mij aan gaan. Ik ben al negentien en ze wilt me nog steeds niet los laten. Ik zucht even en start de auto waarna ik wegrijd. "Dus, vertel eens wat over jezelf." ik bekijk Amelia onopvallend van top tot teen en glimlach. Ze heeft een mooi lichaam voor een zestienjarige. Om eerlijk te zijn zou ik haar veel ouder schatten. Ze is zo volwassen. Alsof ze al zoveel heeft meegemaakt. Wat natuurlijk ook zo is. Onze hele wereld is naar de klote gegaan. Iedereen heeft veel meegemaakt. Iedereen die het overleeft heeft. Ik kuch even en richt me weer op de weg. Ik denk dat we gewoon naar de stad gaan en daar opzoek gaan naar een plekje om wat te eten. Desnoods gaan we ergens fastfood halen. Ik richt me weer tot Amelia. Ze lijkt me een verlegen meisje. Ik vraag me af of ze al wat ervaring heeft met relaties. Misschien heeft ze nog nooit een vriendje gehad. Of is ze nog maagd. Dat zou best akward zijn. "Ben je maagd?" voor ik het weet schiet de vraag eruit, ik lach zachtjes om mezelf maar probeer me zo snel mogelijk weer te herstellen. Het is een vrij grove vraag, dat weet ik. Maar ik haat om dingen heen draaien. Ik zeg het liever direct. Als we aan zijn gekomen parkeer ik de auto en stap uit. "Kom, misschien kunnen we hier wat eten."
-
sorry dat het zo kort is omg

Account verwijderd

schreef:

-

Amelia pulkte wat aan haar nagels, terwijl ze wachtte tot de auto startte. Al snel was dat het geval en reden ze weg, richting de stad. Voor even keek ze hem aan toen hij een vraag stelde, maar al snel keek ze weg. 'Eh.. oké. Ik ben dus Amelia Stone. Ik kom uit Goolwa en ben daar ook opgegroeid. Ik heb geen broers of zussen. Mijn ouders hebben niet bepaald veel geld. Ik woonde op een boerderij met hun. Ik hou van lezen', vertelde ze onzeker. Ze wist niet precies wat hij van haar wilde weten. Als hij iets anders zou willen weten, zou hij het wel vragen. Het was een goede timing van hem om te gaan eten. Ze voelde zich hongerig, aangezien ze al een aantal uur niet had gegeten. Haar blik vestigde ze uit het raam. Het was heel stil op de weg. Maar een paar auto's kwamen er voorbij. Veel mensen waren nog steeds in shock na het geval, wat ze snapte. Zelfs was ze dat nog steeds, maar ze besloot om verder te gaan met haar leven. Ze kon er niet altijd aan blijven denken, ook al was dat op sommige momenten moeilijk. Met grote ogen draaide ze haar hoofd om, toen ze zijn vraag hoorde. Of ze nog maagd was? Natuurlijk. In haar dorp was er geen tijd voor relaties. Na school moest ze meestal haar ouders helpen. Dave leek het eerder amuserend te vinden, dan raar. Een zucht ontsnapte er uit haar mond, voordat ze weer wegkeek. 'Ja, dat ben ik nog steeds', ze schaamde zich er niet voor, ze was er juist trots op dat ze niet zo'n meisje was die alleen maar aan jongens dacht. Waarschijnlijk was Dave dat niet, dat zou ze wel kunnen verwachten. Hij was oud genoeg voor zulke dingen.
Nadat de auto was geparkeerd stapte Amelia uit de auto. Ze streek haar shirt glad en ze ging vervolgens naast Dave staan. Ze knikte en ze liep vervolgens naast hem. 'En jij? Vertel jij eens iets over jezelf?', zei ze, terwijl ze hem vragend aankeek.
-
Np, ik merk ook aan mezelf dat ik koter begin te schrijven meh

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Amelia klonk als een interessante meid. Niet leeg, niet saai. Ze heeft waarschijnlijk haar eigen verhaal. Een boeiend verhaal waar ik graag naar wil luisteren om heel eerlijk te zijn. "Het is ook wel goed dat je maagd bent hoor, je verkoopt je lichaam tenminste niet zoals de meeste meisjes tegenwoordig doen." ik kijk haar grijnzend aan en probeer de sfeer niet te ongemakkelijk te laten worden. Al doet het me vrij weinig. Ik vind het niet erg als mensen zich ongemakkelijk bij me voelen. Of als ze bang voor me zijn. Zelfs niet als ze me haten. Het geeft me soms zelfs een voldaan gevoel. Al klinkt dat waarschijnlijk absurd. Ik kijk haar aan als ze vraagt of ik iets over mezelf wil vertellen. Wat moet ik vertellen? Dat mijn hele leven is ingestort? Dat ik niks en niemand heb waar ik op kan leunen? Nee. Dat kan ik niet vertellen. Ik wil niet dat mensen een zwak beeld van me hebben. Ik moet juist doen alsof ik alles onder controle heb. Alsof ik sterk genoeg ben om alles te verwerken. En dat ben ik ook wel. Vast wel. Maar nu nog niet. "Ik weet niet echt wat ik moet vertellen. Ik ben Dave, ik ben negentien en je gaat mijn kinderen krijgen. Want zo gaat het tegenwoordig." ik glimlach bij mijn woorden ook al hoor ik dat niet te doen. Samen met Amelia loop ik een tent binnen. Het ziet er niet erg luxe uit, maar ik denk dat je hier wel goed kan eten. "Kom dan gaan we hier zitten." ik neem plaats aan een tafeltje en neem de menukaart voor me. Amelia is een mooie meid. En ze is vast sterk. Fysiek maar ook mentaal. Ze kan wel wat aan. Ik kuch even. "Heb je wel exen? Of dat ook niet? Je bent zo'n mooi meisje ik kan me niet voorstellen dat je nooit een ex hebt gehad." ik lach zachtjes naar haar. Ik weet dat ze zich waarschijnlijk ongemakkelijk voelt. Ik heb genoeg ervaring met meisjes om dat te weten. Goede en slechte ervaringen, maar ik heb ze wel.

Account verwijderd

schreef:
Amelia was blij dat hij er zo goed op reageerde. Het leek erop dat hij haar zelfs snapte. Ze begon zich langzaam gemakkelijk bij hem te voelen. Hij keek haar niet raar aan toen ze zei dat ze nog maagd was, terwijl iemand anders haar waarschijnlijk in haar gezicht uit zal lachen. Ze stopte haar handen in de zakken van haar trui, terwijl zo op een rustige tempo naast hem liep. Het centrum waarin hun zich bevonden zag er prachtig uit. Verschillende bloemen en bomen waren geplant en de winkeltjes en restaurantjes hadden verschillende etalages. Er waren aardig wat mensen in de stad, maar die keken haar afkeurend aan. Een zucht ontsnapte er uit haar mond. Haar ogen richtten zich op Dave toen hij begon te vertellen over zichzelf. Ze merkte dat hij niet veel kwijt wilde over zichzelf. Zo te zien zou het haar moeite kosten om wat over hem te weten te komen, maar ze zou haar best doen. Dit is de man waarmee ze zou moeten leven, dus ze moest er wat van maken. Aan zijn glimlach te merken vond hij het waarschijnlijk niet erg dat Amelia zijn kinderen moest krijgen. Ze moest natuurlijk onthoud len dat mannen, mannen blijven en ze altijd maar aan één ding kunnen blijven denken.
Amelia liep achter Dave een mooi uitziende cafetaria binnen. De sfeer was crolijk door de muziek op de achtergrond en door de pratende mensen. Er waren mensen van verschillende leeftijden te zien. Voor even knikte ze, toen Dave zei dat ze hier gingen zitten. Ze nam plaats op de bank naast hem en voor evenegde ze haar rechterbeen over haar linkerbeen heen. Haar aandacht vestigde ze weer eens op zijn lichtblauwe ogen, toen hij kuchte. Een nerveus lachje ontsnapte er uit haar mond, waardoor ze haar hand voor haar mond sloeg. 'Ik weet niet of ik het echt exen kan noemen.. Het waren meestal relaties tot maximaal drie maanden, aangezien de jongens verder wilden gaan en ik er duidelijk niet klaar voor was', ze gaf eerlijk toe, hij wist wat hij deed. Zijn charmes gecombineerd met zijn looks konden elke vrouw op hem verliefd laten worden. Waarachijnlijk had hij genoeg exen gehad. 'En jij', vroeg ze, terwijl ze hem met een schuin hoofd aankeek.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:
Dave
Ik kijk Amelia aan als ze me verteld dat ze geen ex heeft gehad. "Dat is dus wel een ex. Jullie hebben gewoon geen seks gehad." ik ga even door mijn haren heen met mijn hand en richt mijn aandacht weer op Amelia. Ze is echt mooi. Waarschijnlijk heeft ze ook een mooi lichaam. Voor zover ik het kan zien ziet het er goed uit, al had ik niet anders verwacht. Ik ben toch blij dat ik een gezin moet stichten met een meisje als Amelia. Het had veel erger gekund. Voor hetzelfde geld zat ik opgesloten met een onaantrekkelijk, onbeschoft iemand. En wie weet wat er dan zou gebeuren. Ik haal mijn schouders op als ze me vraagt of ik exen heb. Ik heb wel exen. Maar geen relaties die langer dan een maand hebben geduurd. Ik ben snel uitgekeken. Vooral als ik alles van een meisje heb gezien. En ik kan het mezelf niet kwalijk nemen. Vrouwen zijn hele mooie wezens. "Ja ik heb wel exen. Niet dat onze relaties heel serieus waren." ik bekijk het menukaart even. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om wat te eten, dus besluit ik een kopje koffie te nemen en te kijken naar hoe Amelia eet. Ik vind het niet ongemakkelijk om anderen te zien eten. Ik vind het af en toe juist mooi om te zien. Voor mijn gevoel zijn mensen echt zichzelf als ze eten. Al klinkt dat waarschijnlijk raar. "Vind je het niet jammer? Dat je nooit echt, ja ervaringen hebt gehad?" ik weet niet zeker of ze mijn opmerking gaat begrijpen. Maar ik probeerde het zo subtiel mogelijk te brengen. Ik noem mijn bestelling op en vouw mijn handen in elkaar. Ik kan uren zitten staren naar Amelia, en nog steeds geboeid blijven. "Dave!" langzaam kijk ik op als ik een bekende stem hoor. Chantal. "Chantal? Wat doe jij hier?'' Chantal is een vroegere klasgenoot. Laten we zeggen dat we veel dingen samen hebben meegemaakt. "Oh ik kwam toevallig langs. Hoe is het met je?" ik bekijk haar lichaam even en glimlach dan. Niks veranderd. "Goed, dit is Amelia." met een verward gezicht draait Chantal zich om naar Amelia. "Je vriendin?" ik schud mijn hoofd. "Nee, mijn toekomstige vrouw. Weet je toch?" ik weet dat het Chantal pijn doet om me met anderen te zien, maar ik hoop dat ze snel beseft dat ik over haar heen ben. Ik wil door met mijn leven en dat moet zij ook eens gaan proberen. "Ik ben Chantal." ik weet dat ze doet alsof het haar koud laat, maar ik ken Chantal beter dan wie dan ook. Ondanks alles weet ik zeker dat ze met mij wilt zijn. Ik laat een zacht lachje horen en kijk Amelia kort aan. "Zullen we zo gaan?"
-

sorry dat het zo lang duurde x

Account verwijderd

schreef:
'3 maanden vind ik niet lang. Ik kan dat niet echt rekenen toch serieuze relaties', zei Amelia, terwijl ze hem voor even aankeek. Voor even glimlachte ze naar hem toen zijn blauwe ogen haar aankeken. Uiterlijk was niet alles. Het innerlijk vond ze erg belangrijk op het gebied van relaties. Ze was er serieus in en ze kon er aardig moeilijk over doen. Looks waren niet alles en uiteindelijk keek ze toch meer naar het innerlijk. Ze vond het jammer dat Dave niet veel over zichzelf kwijt wilde. Graag wilde ze meer van hem te weten komen, maar aangezien hij erg gesloten was kon het niet. Ze haalde een hand door haar haren heen en een gefrustreerde zucht ontsnapte er uit haar mond. 'Heb je echt geen één serieuze relatie gehad?', een frons was op haar gezicht te zien, terwijl ze hem aankeek. Zijn gezicht was gericht op de menukaart. Ze nam zijn voorbeeld aan en zelf pakte ze ook een menukaart, om er vervolgens in te kijken. Ze koos de goedkoopste maaltijd uit en een kopje thee. Vervolgens legde ze de menukaart weer terug.
Het eten kwam snel aan en het was heerlijk. Ze gaf geen aandacht aan Dave, die ze vanuit haar ooghoeken naar haar zag kijken. Ze wist niet wat er nu door zijn hoofd spookte, maar misschien wilde ze het niet weten. Voor even stopte ze met het eten, om vervolgens zijn vraag te beantwoorden. Ze veegde haar mond af met een lichtkleurige servet en vervolgens draaide ze haar gezicht richting hem. 'Eerlijk gezegd denk ik daar niet echt aan', zei ze. Ze besloot om haar weer te richten op haar eten. Ze nam een hap van de broodje met zalm erop. Nog nooit had ze zo'n lekkere broodje met zalm gegeten, het was heerlijk.
Amelia had het broodje net op. Een vrouwelijke stem riep door de kleine ruimte Dave's naam. Terwijl ze een slok van haar thee nam, bekeek ze het meisje even. Haar lichte haren kwamen tot haar onderrug en ze waren perfect stijl. Haar lichtgroene ogen hadden een mooie fonkeling erin en haar mooi, slanke lichaam liet enkele jongens in het restaurant omkijken. Ook Dave. Ze zag hoe zijn ogen op en neer gingen op het meisje, genaamd Chantal. Ze nam het hem niet kwalijk, ze was prachtig. Toch voelde ze irritatie in zichzelf opborrelen. Ze kon duidelijk aan hem merken dat hij zich sterk aangetrokken voelde tot het vrouwelijke geslacht. Met een schuine glimlach keek ze Chantal aan, die zich net voorstelde. 'Amelia, leuk je te leren kennen', antwoordde ze, terwijl ze haar thee langzaam opdronk. Haar blik liet ze weer naar Dave glijden. 'Ja, goed', knikte ze. Langzaam stond ze op, terwijl ze de afkeurende blikken van het meisje op zichzelf voelde. Ze beet geïrriteerd op de binnenkant van haar wang. Ze hoopte haar niet meer te zien, aangezien ze niet echt een leuke gezelschap was. Ze ging naast Dave staan. 'Wil je terug?', vroeg ze, terwijl ze hem vragend aankeek.

Anoniem
Internationale ster

Marianna schreef:

Dave
Relaties van drie maanden leken in mijn ogen altijd vrij lang. Maar ik denk dat de meeste mensen dat zien als kinderspel. Drie maanden is ook niks vergeleken met de meeste serieuze relaties. Ik neem een sip van mijn koffie en haal mijn schouders op als ik de vraag van Amelia hoor. Ik heb nooit de behoefte gehad om een serieuze relatie te nemen. Ik heb niet eens de moeite gedaan. Als de meeste meisjes zich toch zo snel overgeven, waarom verder willen gaan? Ik wrijf even in mijn nek en glimlach kort. ''Nee, geen één serieuze relatie gehad. Misschien ben jij wel de eerste.'' Een relatie te nemen met een meisje als Amelia lijkt me wel wat. Ze lijkt me een zorgzaam type, en ze ziet er daarbij ook nog eens prachtig uit. Mijn kinderen zullen toch van haar zijn, dus waarom niet? Ik heb het liefst dat als ik en Amelia kinderen krijgen ze een fijn bestaan hebben. En dat ze zich niet druk hoeven te maken om het feit dat hun ouders niet bij elkaar zijn. Ik drink mijn koffie op en speel wat met mijn vingers. De beslissing om meisjes te ''verkopen'' als ze zestien zijn is vrij bizar. De meeste meisjes hebben nog niks van het leven gezien, voor zover ze dat kunnen. Ze hebben geen ervaringen. Met niks. En toch moeten ze doen wat hun opgedragen word. Ik kijk op als ik Chantal en Amelia hoor praten. Ze zijn allebei prachtig. Maar Amelia is toch net iets mooier dan Chantal. Chantal heeft een goedkoop uiterlijk, ze is zo standaard. Maar Amelia is anders, anders dan de meeste meisjes. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik merk dat Chantal niet al te blij is met de aanwezigheid van Amelia. ''Maar Dave.'' ze raakt zachtjes mijn arm aan, en om eerlijk te zijn vind ik het niet erg. Ik ben al maanden niet aangeraakt door vrouwen. Waarschijnlijk doordat ik zo in de war was. De ramp had een enorm invloed op mijn leven, en na dat heb ik me ook nergens anders meer druk over gemaakt. Niks boeide mij nog. ''Kom je alsjeblieft langs vanavond, we moeten nog één keer praten.'' ik zucht even. Bekijk Chantal en dan Amelia. Kan ik dat wel doen? Al hebben Amelia en ik geen relatie we zouden het uiteindelijk toch samen moeten doen. En Chantal moet verder met haar leven. ''Ik weet het niet Chantal. Ik bel je nog wel.'' ik richt mijn aandacht op Amelia en knik als ik haar vraag hoor. ''Ja, laten we weer terug gaan.'' ik lik langs mijn lippen heen en duw Amelia zachtjes voor me uit. ''Ik bel je.'' vertel ik Chantal zachtjes voor ik naast Amelia ga lopen. Ik ben nooit de slimste met keuzes maken. En ik weet dat de meeste keuzes die ik maak problemen gaan veroorzaken. Maar toch doe ik het. Het maakt mij vrij weinig uit hoe anderen zich voelen. ''Wat zullen we gaan doen Amelia?''
-

Account verwijderd

schreef:
Een lichte duw voelde Amelia in haar rug, waardoor ze langzaam vooruit stapte. Nog even keek ze richting Chantal, waardoor ze geïrriteerd op de binnenkant van haar wang beet. Het feit dat ze het durfde om het ook maar te vragen verbaasde haar en al helemaal omdat Amelia erbij stond. Hoe konden vrouwen zo zijn? Ze wist dat ze niks met Dave had, maar alsnog vond ze het onrespectvol gedrag. Natuurlijk wilde Chantal niet "praten", waarschijnlijk wilde ze meer dan dat. Veel meer. Het moest haar niks uitmaken, maar waarom deed ze het? Was het het feit dat ze haar leven lang met Dave zou moeten spenderen? Ze wist het niet, maar het meisje van net werkte haar op haar zenuwen. Ze hoopte haar nooit meer te zien, maar iets in haar zei dat ze haar vaker zou zien. Een geïrriteerde zucht verliet haar lippen, toen ze langzaam de tentje uitliepen. Ze nam niet eens de moeite om Chantal gedag te zeggen en ze was blij dat zij het zelf ook niet deed. 'Dankjewel, voor het eten', zei ze en ze keek hem aan. Ze wilde hem veranderen. Ze hoopte dat ze ooit voor hem liefde zou voelen, echte liefde. Zelf hoopte ze dat hij hetzelfde zou doen. Ze wilde hem laten zien hoe het is om te leven als een normaal persoon, niet iemand die alleen maar meisjes gebruikt. Waarschijnlijk had hij net zoals zij nooit een "serieuze" relatie gehad, wat uit zijn verhaal bleek. Ergens vanbinnen hoopte ze ooit iets met hem te krijgen.
'Misschien.. misschien kunnen we naar het strand? Is het strand hier ergens dichtbij?', vragend keek ze Dave aan. Het was vandaag zonnig en warm, perfect weer om naar het strand te gaan. Amelia was in haar hele leven maar één keer naar het strand geweest en dat was genoeg om al van het strand te houden. Het was met school en het was het enigste uitje waar ze niet voor moesten betalen. Het was op de kosten van de school, aangezien die vijftig jaar bestond. Het was een perfecte dag, die ze nooit meer zou vergeten. De geur van de zee en zand was heerlijk en het uitzicht was prachtig.
Langzaam liet ze haar ogen van Dave afglijden, richting haar voeten. 'Ga... ga je straks naar Chantal?', onzekerheid sloeg toe. Eerlijk gezegd wilde ze niet dat hij naar haar toe zou gaan. Ze had het gevoel dat als ze het één keer zou toelaten, dat hij het vaker zou doen en dat wilde ze niet. Tijdens het lopen keek ze richting haar vingers, waarmee ze zat te spelen.
-
Hij is zo asdfghjkl knap, I can't.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld