Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

AHSORPG ✗ Murderhouse..

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

~ ☾ ~

ORPG ft. the coolest badass @LadyStardust

An O' based on our fanfiction of American Horror Story (:

Y'all know the deal^^

◄ ►

Tate Langdon - 17 years old

◄ ►

You; girl + begin c:

~ ☾ ~

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ashley "Ash" Voltaire - 16

Mijn begin komt in het begin hieronder c:

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ongeboeid keek ze op zodra ze de auto tot stilstand voelde komen, haar mobiel weggestopt in haar broekzak. Binnen seconden was ze uitgestapt, gekeken naar het gebouw voor haar, wat haar een vreemd gevoel gaf. 'So, this is it? Don't look all that great, does it?' Grinnikend bracht ze de woorden uit, onderwijl ze de autodeur dichtgooide, kort daarna gehoord hoe haar ouders haar voorbeeld volgden. 'Be a bit more grateful, will you?' De lichtelijk geïrriteerde woorden van haar vader aangehoord, even opgekeken naar zijn chagrijnige gezichtsuitdrukking. Haar schouders trok ze even omhoog, ze niet veel later weer laten zakken. 'Fine.' Was alles wat ze de man gaf als antwoord, al leek de toon in haar stem wat emotieloos. Haar ogen gingen naar de geopende voordeur, waar de mannen van de verhuiswagen door naar binnen waren gekomen, om de zware spullen al vast op hun plek te zetten. Een rilling ging over haar rug zidra ze over de drempel stapte, waar ze de wind de schuld maar van gaf, ondanks de zon die vollop scheen.
Traagzaam liep ze naar de trap, de krakende treden opgelopen, om de bovenverdieping te kunnen bekijken. Enkele meubelstukken stonden al in de kamers, evenals op de overloop. Het was een kwestie van enkele seconden voordat ze haar kamer vond, gekenmerkd door de paars geverfde muren. Haar bed, nachtkastjes, bureau en bureaustoel stonden al in haar kamer. Voorzichtig liep ze rond, de houten vloer krakend onder haar voeten. Een vreemd gevoel overspoelde haar, al kon ze niet plaatsen wat het was. De stem van haar moeder deed haar opschrikken. 'Ash! Get you're stuff from downstairs!' Ze schudde haar hoofd even, enige tijd verspilt met om haar heen kijken, voordat ze antwoordde. 'Yeah, mum, gimme a minute.' Riep ze terug, al leek haar moeder het niet te waarderen. 'Now, Ash!' Zuchtend schudde ze haar gedachten weer van haar af, vooraleer ze terug liep naar de trap, vervolgens nar beneden.
'Have you found your room yet?' Vroeg haar moeder, zodra de vrouw Ash in haar blikveld kon weervinden. 'Yeah, I dig the purple walls and the depressing lack of light.' Antwoordde ze, een lichte hint van sarcasme hoorbaar. Haar moeder rolde enkel met haar ogen, even gewezen naar de kartonnen verhuisdozen waar Ash's naam op stond. Zuchtend tilde ze een van de dozen op, die waarschijnlijk gevuld zat met kleding, voordat ze de trap weer op liep, ditmaal met de verhuisdoos in haar handen.
Zodra ze haar kamer weer in liep, plaatste ze de doos op de grond, en pakte ze haar mobiel vast. Nadat ze wat muziek op had gezet, begon ze kledingstukken uit de doos te pakken, en deze vervolgens op te hangen in de ingebouwde kast in de muur.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gewicht liet hij los. Traagjes en wel, opgegooid in een muffige lucht van de kelderruimte met niet meer dan een straaltje licht als toedoen. Een deel van de zonneschijn dat naar binnen drong indien het de horizon steeds breder begon te verlichten. Het latere tijdstip aangegeven voor hemzelf en elkander zonder er de benodigde aandacht aan te besteden, ofwel ook maar een keer op te kijken. Tate was zich ervan bewust dat hij er al een uur of drie rondgehangen had. Dat hij weinig uit had gevoerd, zijn seconden van het oneindige leven zat te verdoen aan het opgooien van een versleten, rode bal ten grootte van een sinaasappel, in de kelderruimte van zijn woonruimte. Het kon hem immers weinig meer schelen. Het voelde bekend, vertrouwelijk en boven alles aantrekkelijk. Waarom wist hij ook niet. Mogelijk was het het duister wat hem aantrok, zoals zijn moeder hem al vaker had verteld in haar razernijen, anderzijds kon het de onheilspellende sfeer zelf zijn die het er zowel rustig als angstwekkend maakte. Het maakte zich tot een ruimte waar hij vaak te vinden was. Alleen, sinds hij de rest altijd wegjaagde om geen last van ze te hebben. Het was er stil, de zwijgzaamheid werd gewaardeerd alsof hij zich altijd al in een complete chaos had bevonden en eraan toe was, al wist hij inmiddels al wel beter. Het was het enige waar hij zich een beetje thuisvoelde.
“With the lights out, it’s less dangerous," verliet mompelend zijn mond, indien hij het ronde speelgoed voor de zoveelste keer terug deed belanden in zijn handpalm, om het opnieuw omhoog te kunnen gooien. "Here we are now, entertain us.. I feel stupid and contagious.." Zijn zittende positie op de ijskoude grond bleef zoals het was. Zijn benen opgetrokken, zijn rug steunend tegen de muur bestaande uit afgebrokkeld steen om het zich gemakkelijk te maken. Zo tikten de komende tijd langs hem voorbij. Zachtjes mee geneuried met een liedje dat al een hele dag in zijn hoofd zat, maar toch zodanig afwezig dat niets hem kon afleiden van zijn bezigheid. Pas toen zich de klap van de voordeur hoorbaar maakte compleet met de harde voetstappen over de oude, houten vloeren, schrok Tate een beetje wakker uit zijn trance. Geleidelijk aan stond hij op. De bal uit zijn vingers laten glippen, weg laten rollen over het grondoppervlak onderwijl hij nieuwsgierig de trap richting de begane grond betrad.

"Here we are now, entertain us.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het Nirvana lied klonk hard door haar kamer, niet geïnteresseerd over wie er last van zou hebben. De ruige, toch ietwat deprimerende klanken, klonken bekend voor haar, het lied al talloze keren op gezet. Langzaam hing ze haar kledingstukken stuk voor stuk aan de hangers, en vervolgens in haar kast, onderwijl ze zachtjes meezong met het lied. 'I'm worst at what I do best.' De lege verhuisdoos gooide ze ongeboeid op de gang, via haar geopende slaapkamerdeur. De doffe klap die volgde, gaf aan dat het stuk karton de juiste bestemming bad bereikt. Traagzaam liep ze zelf ook de gang weer op, vervolgens de trap af, om een nieuwe doos te halen. De begane grond was stil, geen teken van haar ouders te bekennen, al verwachtte ze dat haar moeder in de keuken was en haar vader ergens in de woonkamer. Ongeboeid pakte ze een nieuwe doos van de grond, iets meer moeite moeten doen om hem van de grond te krijgen dan de vorige. Erg snel liep ze de trap niet op, haar aandacht eerder gelegd bij het niet laten vallen van de verhuisdoos in haar handen.
Met een ietwat uitgeputte zucht belandde de doos op de grond in haar slaapkamer, het geluid dat erdoor ontstond zo goed als onhoorbaar vanwege de muziek, die nog altijd speelde. Voorzichtig opende ze de doos, enkele boeken erin zien liggen, evenals wat cd's en lp's. Haar platenspeler stond al op een van de planken in de boekenkast, waar ze naartoe liep met wat boeken, om deze erbij te plaatsen, op de overige planken. Veel spullen had ze niet om verder te decoreren, al vond ze het ook nutteloos. Verveeld liep ze heen en weer, van de verhuisdoos, naar de boekenkast. Dit huis gaf haar een vreemd gevoel, alsof ze steeds werd aangekeken, of simpelweg bekeken, al stond er verder niemand in haar kamer. Het voelde vreemd, angstaanjagend, en toch was ze niet echt bang.
Met een boek in haar handen geklemd liep ze naar haar bed, waar ze op plaatsnam. Killing floor. Een thriller, al waren dat de boeken die ze meestal las. De boeken van leeftijdsgenoten waren saai, te voorspelbaar. Romans en drama onzin. Het was gewoon niet realistisch. Waarom zou een nieuwe leerlinge meteen al de aandacht krijgen van de populaire jongen? Alsof hij geen enkel ander meisje meer zag staan, die natuurlijk wel om hem heen hingen. Het ging nooit zo, en toch warer er veel boeken die er toch over gingen. Ze zuchtte even, haar hoofd geschud om de gedachte weer uit haar hoofd te krijgen, vooraleer ze het boek opensloeg en begon te lezen, met ze muziek nog altijd op de achtergrond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De nieuwe bewoners hadden al vaker zijn aandacht getrokken. Simpelweg gesproken over zijn nieuwsgierigheid naar de onbekende mensen, hun nieuwe prooi om hun verveling te doen vervagen. Bij hemzelf ging het er tenminste zo aan toe. Hij wist hoe hij ze bang moest maken, ze weg moest jagen en daarbij hoe hij zodanig gebruik kon maken van hun kwaliteiten en aanwezigheid, dat hij er enkel baat bij had. De vraag bij de duidelijk gemaakte geluiden luidde dan ook niet wát er aan de hand was; eerder wie dit keer hun huisvrede durfde te verstoren.
Onzichtbaarheid maakte hier een deel van uit. Zo stilletjes als hij de trap betrad, zo werd zijn lijf verhuld door zijn jarenlange toestand. Geen mens kon hem zien bewegen in hun bijzijn. Geen actie kon worden waargenomen, geen andere geluiden dan enigszins gekraak onder zijn voetsporen op de vloer en zijn eigen, zachte ademhaling, al betwijfelde Tate sterk of de verhuizers er enige last aan over zouden houden. Het geluid van hun eigen bezigheden met de dozen vol spullen verhief zich met de seconde dat hij zich in het woongedeelte bevond. Een kenmerkende grijns bevond zich echter op zijn gelaat. Zoals normaliter haalde hij er plezier uit om anderen waar te nemen onderwijl zij geen spoortje van hem weer konden vinden in de omgeving, zeker toen hij een meisje van zijn leeftijd de trap naar boven op zag slepen. Haar traagzame tempo viel gemakkelijk bij te houden door dezelfde maat van passen te volgen en tevens wekte ze curiositeit bij Tate op. Haar uiterlijk viel bij hem in de smaak, maar het was de herkenbare muziek van zijn favoriete artiest door zijn oude slaapkamer, die hem werkelijk naar de ruimte toegetrokken had.
Haast onhoorbaar volgde hij het onbekende gedaante in de opmerkelijke ruimte. Zijn eerdere slaapplaats bezoeken had hij nog niet vaak gedaan, toch voelde hij de vreemde sfeer er hangen van de ingetrokken mensen. Bij het aanzien van hoe ze zijn uitzicht verpest hadden door middel van de paarse muren, afbladderende verf en zijn eigen, afgescheurde posters, dwaalde hij verward af. Zijn gelaat betrok vrijwel meteen. Zijn mondhoeken zakten weg in een aardig ontevreden blik, waarbij hij dan toch de laatste paar passen door de deuropening zette. Een ietwat pijnigende klap van zijn elleboog tegen de zijkant van de kast volgde.
"Goddamned," kwam met gesis naar buiten. Ongenoegen straalde hij uit, wat gegrom losgelaten over zijn eigen dwaze actie, maar tevens gaf hij geen schuld aan zichzelf. Zachtjes vervloekte hij het authentieke meubelstuk in de hoek van de kamer. Zijn hand greep voor enkele seconden naar de blauwe plek, zijn vingers rondom zijn arm geklemd om het te beschermen tegen het hout. Voor kort, dat wel, want in een mum van tijd had Tate zich weer dusdanig hersteld dat hij verder de kamer in liep. Zijn hoofd schudde hij lichtjes.

"Those bastards. For fuck's sake, why did they have to put that thing next to the door."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar rug leunde tegen het metaal van het bed, waartussen nog een hoofdkussen geklemd zat. Haar benen had ze iets opgetrokken, haar vertrapte gympen iets geleden uit getrapt op de grond. Haar ogen had ze op het boek gericht, waar ze zich nog redelijk op kom focussen, ondanks de muziek die speelde vanaf haar nachtkastje. Het geluid van de vogels die buiten in de bomen zaten te fluiten, had ze hiermee kunnen blokkeren, er simpelweg niet van gehouden. Het hoge gefluit irriteerde haar als ze zich ergens op wilde richten, en de luide tonen van het Nirvana lied deden dat niet. Ze was allang blij dat het bijna herfst was, en de bomen kaal zouden worden, waardoor ook de vogels zouden verdwijnen.
De hele tijd voelde het alsof iemand haar bekeek, en het begon haar nu wel bang te maken. Er was immers verder niemand in haar kamer, wat het vreemd maakte. Het kwam niet vaak voor dat ze angstig was, maar dit was geen fijne eerste indruk van het huis. Ze vertouwde dit huis gewoon niet, al kon het ook zijn dat ze niet wilde verhuizen en te koppig was om toe te geven dat het huis zo erg nog niet was.
Waarom ze moesten verhuizen wist Ash niet eens, al verwachtte ze dat het om haar vader's werk ging. Zo ging het immers wel vaker, een jaar of acht geleden gebeurde het ook, en nu weer. Net als ze haar leven weer een beetje opgebouwd had, moesten ze weer verhuizen. Het was de reden dat Ash nogal op zichzelf was, amper sociaal comtact gemaakt, of het nou ging om mensen op school of haar ouders, het liefst vermeed ze ze. Ze was een social outcast, en het kon haar niet minder boeien, het betekende enkel dat ze haar met rust lieten. Ze was misschien wat te gehecht aan haar boeken en haar tekenspullen, maar ze was er blij mee, dus maakte het haar niks uit.
Een vage stem deed haar opschrikken uit haar gedachten, evenals het boek dat ze vast had. Met een vragend opgetrokken wenkbrauw keek ze op, haar ogen laten rusten bij een jongen die plotseling in haar kamer stond. Haastig sloeg ze het boek dicht en zette ze de muziek op pauze. Snel stapte ze van het bed af, de jongen vragend aangekeken.

'Who the hell are you?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het meisje zag er aardig goed uit. Twee grijzig, in een zeker opzicht haast groene, ogen die geschrokken door de kamer keken bij zijn opkomst. Haar lange, witblonde haar enigszins golvend over haar schouders gevallen op een achteloze wijze. Ergens aan de warrige kant, al dan hij er niets om gaf. Een dun, prachtig gevormd figuur trok zijn aandacht waar elke andere aanwezige nog minutenlang naar kon staren met de afvragingen wat hij of zij er allemaal mee kon doen. Precies hetzelfde gebeurde bij Tate. Hij betrapte zichzelf op zijn eigen getuur richting de nieuweling met niet meer dan de gedachten spokend door zijn hoofd, een stem die hem vertelde hoe hij haar op allerlei verschillende manieren van kant kon maken. Nieuwe inwoners betekenden eveneens nieuwe kansen, of niet soms?
Ongeboeid gingen zijn blikken over naar de slaapruimte zelf. Zijn vroegere verblijfplaats, zo aangetast door de andere bewoners dat hij het niet meer kon herkennen. Van gruwel trok zijn gezicht bij, bij het aanzicht van het lelijke uitzicht. "Those people didn't have any taste.. look at this, all purple and stuff," prevelde hij tegen zichzelf, zijn vingers glijdend langs de muren met enkele afbladderende vlakken verf. Zo liep hij een paar stappen langs de wanden heen. Rustig, ongestoord alles bekeken, vooraleer hij dan eindelijk terecht kwam bij de muziekcollectie. Sindsdien liet hij een paar cd's aandachtig in zijn handpalm liggen en vergrootte zijn grijns zich naarmate hij meer ervan kon zien. "But.. at least you listen to nice music. The last ones with their opera.. so annoying."
Daarbij bleek echter wel, tegen zijn plannen in, dat ze hem opgemerkt had. Het kon ook niet anders. Hij had zowat het hele huis bij elkaar geroepen door zijn eigen onhandigheid, het gecreëerde lawaai van zijn elleboog tegen de kast vrijwel meteen door de slaapkamer gegaan. Het was een wonder dat er niemand anders op was komen dagen om te vragen wat er aan de hand was, laat staan dezelfde vraag te stellen als hijzelf door het meisje naar zijn hoofd gemikt kreeg. Enkele, opeenvolgende seconden lang bleef hij compleet stil. Verbaasd opgekeken, zich afgevraagd waarom hij dit keer wél zichtbaar was voor een mens, maar hier zette hij zich snel vanaf. Even achteloos als altijd vertoonde zich de kleine grijns rond zijn lippen. "Me?" sprak hij, zogenaamd verward over wie ze nu werkelijk bedoelde. "Eh.. I live in this neighborhood as well. Next door, actually." Alsof ze er nooit was geweest, liep hij voor het bed langs. Geheel in zijn eigen concentratie naar de cd's, boeken en andere kleine spullen die er uitgestald stonden. Geen greintje van zijn leugens gaf hij weer in zijn lichaamstaal en uitdrukkingen. Over het algemeen loog hij niet eens, sinds zijn moeder het huis ernaast bezat en hij er wettelijk ook woonde, hoewel het meisje geen idee kon hebben over zijn werkelijke woonplaats. Moest zij eens weten hoe ze zijn kamer in had gepikt..

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vragend keek ze de jongen aan, gezien hoe hij de muur langliep, onderwijl hij de kleur beledigde en waarschijnlijk de vorige bewoners. Erop ingaan deed ze niet, gezien ze zelf ook geen fan was van de kleur die zichtbaar was op de muur. Verbaasd volgde ze al zijn bewegingen, geen woord van bezwaar uitgesproken in de tussentijd. Ook haar cd's werden vastgepakt, een ietwat complimemterende uitspraak gehoord van de jongen zodra hij de cd's bekeek. Opnieuw sprak ze er geen woord over, hem enkel stilletjes bekeken.
Het postuur van de jongen leek relaxed, geen greintje stress of angst vertoonde hij. Het blonde, warrige haar, dat iets bewoog bij elke stap die hij door haar kamer zette. In combinatie met de grote bruine ogen, zag hij er niet verkeerd uit. Een soort Kurt Cobain vibe kwam van hem af, wat Ash wel kon waarderen. Toch vond ze hem wat vreemd, hoe hij ongeboeid door haar kamer liep, alles aangeraakt wat hij wilde, alsof het eigenlijk van hem was. Stil volgde ze zijn gedaante, gekeken waar hij heenliep. Waarom ze het toestond wist ze zelf ook niet, al kon ze hem gewoon niet wegsturen, ze was te nieuwsgierig naar de onbekende jongen.
De verbazing die te horen was in zijn stem vond ze apart, hij kon inmers zelf toch ook wel begrijpen dat ze hem bedoelde? Wat verward keek ze hem aan, enkel gewacht op een verder antwoord, die haar zou vertellen wie de jongen was, die zo onbeschaamd haar kamer binnen getreden was. 'So you're also part of this depressing neighborhood?' Ietwat grinnikend bracht ze de woorden uit, al stopte het al snel, haar gezicht wat bijgetrokken.'But what are you doing in my room?' Het was de vraag die ze zich al afvroeg sinds ze zijn gedaante hier kon weervinden, haarzelf afgevraagd wat er in zijn hoofd omging dat hij dacht hier zomaar binnen te kunnen treden.
'I'm Ash, by the way.' Haar dunne, bleke hand zijn kant uit gestoken, om nog een beetje beleefd over te komen. In tegenstelling tot de meeste keren, waren haar handen ditmaal warm, als resultaat van de redelijke temperatuur in de kamer. Enkele stappen zette ze naar voren, om iets dichter bij de jongen te komen, een zwakke glimlach vertoond op haar gelaat. Zijn gedrag was vreemd, en toch sprak het haar aan, gezien hij anders was dan anderen, althans, voor zover ze wist. Ze was niet geweldig als het aankwam op mensen inschatten, maar de manier waarop hij zich gedroeg, al was het voor die enkele minuten dat hij in haar kamer was, gaf haar het gevoel dat hij niet compleet tussen de "normale" mensen paste.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij vond dat de vorige bewoners zijn kamer zeker verpest hadden. Kijkende naar de nu paars geverfde muren, die eerder een donkere zwarte kleur bevatten om zich aan zijn wensen aan te passen. De ontbrekende posters aan het gesteente van zijn verslavingen aan Nirvana en andere rock muziek. Zijn collectie van eigen cd's was allang ontdaan van de rest van zijn uitzicht, het leeg gelaten voor de nieuweling om haar eigen platen er te kunnen vestigen, evenals zijn dierbare kledingstukken en een aantal tekenspullen die hij al sinds zijn tiende overal met zich mee had gedragen. Het was spijtig. De sfeer van zijn vroegere zelf was nergens meer te vinden; hij was gedwongen al het andere aan te zien zonder er ook maar iets aan te veranderen, en dit vormde een van de redenen waarom hij aardig in zichzelf gedoken leek in de tijd van stilte.
Haar gegrinnik maakte er daarentegen al snel verandering in. Zijn ogen werden per direct teruggetrokken naar het meisje, zijn vingers teruggetrokken van de oude stenen wand aan zijn rechterzijde. De cd's legde hij terug op de oorspronkelijke plek. Hij wilde ze met alle plezier nog doorkijken, maar er was iets aan de nieuwe bewoner dat hem zodanig interesseerde om zich ervan af te schermen. Ze had iets aparts, hoe ongeloofwaardig het ook mocht klinken in zijn oren. "Yeah, I am. Never got to onderstand why the hell we lived here in the first place," mompelde hij als antwoord, voordat de werkelijk verwachte vraag weer aan bod kwam. Zijn komst werd nogmaals gevraagd met een aardig verwarde gelaatsexpressie, die hij grijnzend bekeek. "The music drawed me in here. I had to go and say hi to the new neighbours, as my mom at least told me to do so, but .. I don't know. I guess I was curious." Een totale leugen had het niet ingehouden. Hij wist dat er een kern van waarheid in zat, voornamelijk gesproken over zijn eigen nieuwsgierigheid, maar de bedriegerij hoefde het meisje niet vanaf te weten. Het zou haar niks schelen hoe het allemaal zat en bovendien was hijzelf niet de persoon om zomaar alles op te biechten, al helemaal niet tegenover een naïeve tiener van een onbekend stel.
Verondersteld dat ze zich aan hem begon te ergeren, hield Tate zijn afstand. Het vertikt nog dichterbij te komen dan nu al gebeurd was. Hij had amper aan kunnen zien komen dat ze hem werkelijk zag en het verbaasde hem tot op ditzelfde moment nog steeds, doch haar poging tot voorstellen het bewijs vormde. Hij zat wél in de realiteit eerder dan een dagdroom zoals hij het zichzelf even wijs had gemaakt. Twijfelachtig keek hij voortvluchtig haar kant op.
"Nice to meet you, Ash." Haar uitgestoken hand pakte hij zonder meer aan, het aparte gevoel van haar warme huid genegeerd dat hem langzaamaan begon te bekruipen. Een gewoonte waar de mensen van deze generatie zich blijkbaar aan hielden. Hijzelf vond het maar raar, al gaf het hem geen reden om terug te stappen en zijn dekmantel beetje bij beetje te laten vallen. Kort maar rustig greep hij het aan en schudde hij haar hand, voor hij zijn arm weer langs zijn weerszijde liet belanden.

"I'm Tate."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij leek ontevreden met de kleur van de muur in haar kamer, geen genoegen genomen met de paarse wanden. Het was een vreemd aanzicht, omdat ze niet precies kon plaatsen waarom het hem zo leek te storen. Het hem vragen zou ze gemakkelijk kunnen doen, al hield ze haar mond gesloten. Wegkijken deed ze echter ook niet, het wel interessant gevonden hoe hij alles bekeek. Al snel werden haar cd's weer terug gelegd waar ze ze geplaatst had, voordat ze weg werden gepakt door Tate. Nog altijd volgde ze zijn elke beweging, een wantrouwige blik in haar ogen, gepaard met interesse en nieuwsgierigheid. Wat haar zo benieuwd maakte naar de jongen, was ook voor haar een raadsel, al weerhield ze haarzelf ervan om hem meer vragen te stellen dan nodog was.
Zodra hij haar kant weer opkeek, kon ze het niet laten om in zijn ogen te kijken, om de een of andere reden aangetrokken door de donkere kleur van zijn irissen, wat een prachtig contrast creëerde met zijn bleke huid en lichte haar. Het gaf hem een apart uiterlijk, wat haar niet anders dan aanspreken kon. 'It's weird, all the houses are old and depressing.' Was haar antwoord geweest, haar schouders even kort opgehaald. 'Nirvana? They're great.' Wat ze anders op had moeten antwoorden wist ze zelf ook niet zo goed. Wat had ze hem dan moeten vragen? Of hij haar ouders al had ontmoet? Of zijn moeder hier nu ook was? Het waren dingen die haar weinig interesseerden. Bijna alsof ze zenuwachtig was, plukte ze aan de mouw van haar rood met grijze, oversized vest, wat ze over haar bloemenjurkje had gedaan om de wind te weerhouden van contact maken met haar armen. Haar benen werden omhuld door een zwarte maillot, en haar afgetrapte, zwarte converse gympen lagen iets achter haar op de grond. Ze had een aparte kledingstijl, al vond ze het prettig om zich zo te kleden, en het haar niet uit maakte of ze erbij zou horen of niet.
Zijn huid was ijskoud, ietwat ongezond voelde het aan, al wist ze dat dit simpelweg iets was waar sommige mensen last van hadden. Ook zij was geen onbekende als er op aan kwam, zo waren de koudere maanden bij haar de tijd dat haar handen alles van warmte leken te vermijden. Voorzichtig trok ze haar hand terug, vooraleer ze zwak naar hem glimlachte. 'Nice to meet you too.' Een kleine stap zette ze achteruit, bij de jongen vandaan. Ze bedoelde het niet onbeleefd of beledigend, maar meer als een soort gewoonte. Ze moest iets opkijken tegen de jongen, gezien ze hooguit tot aan zijn kaak kwam als ze rechtop zou staan. 'So, anything else I can help you with, Tate? Or can I go back to reading?' Haar wijsvinger laten wijzen naar het boek dat nog op haar bed lag. Ze praatte daarbij niet vaak met mensen, wat de situatie wat vreemd maakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon haar voelen kijken. Haar blikken op zijn lijf voelen branden, haar ogen over zijn huid heen voelen glijden alsof het alles wat wat ertoe deed. Elke beweging die hij maakte werd gedetecteerd met een uitvoerige concentratie. Het was opmerkbaar bij elke gezette stap, elke keer dat hij zijn gelaat weer haar kant op draaide of ook maar het punt waartoe hij zijn aandacht had verlegd door ernaar te kijken. Het amuseerde hem. Ze liet blijken dat hij ertoe deed, iets dat al tijden niet meer was gebeurd, maar het haalde niet weg dat hij het ergens ongemakkelijk vond. De reden erachter wist hij namelijk nog altijd niet te bedenken.
Een glimlach behouden bleek amper teveel gevraagd te zijn, hem achtergelaten met dezelfde, omhoog getrokken mondhoeken. De buurt was en bleef geen ster op de kaart. De huizen waren er verwaarloosd geweest, groot en toch een vibe waar niemand zich aan toe wilde laten geven door zich eraan bloot te stellen. Hij vond het geestig. "Yeah, they kinda are, aren't they?" Een vrolijke glundering liet hij zien, het getoond in het binnenkomende zonlicht dat reflecteerde in de slaapruimte zelf. Vergeleken met anderen was hij positief over het nieuwe meisje. Dat hij haar hand aan had genomen vertelde al genoeg over zijn intenties, hoe erg ze ook haar gemak leek te missen en ongemakkelijk aan haar kleding zat te priegelen. "Nirvana is the best, man." Haar muzieksmaak was in elk geval een stap in de goede richting. Het maakte haar ijzige terugdeinzen na zijn voorstelling een beetje goed, tenminste dusdanig dat hij de gedachte van een mogelijke herkenning van zijn naam of uiterlijk uit zijn hoofd kon zetten.
Haar vraag volledig genegeerd, ging hij zitten op het hout van de vloer. Het comfortabele gevoel van eerder opgezocht door zijn benen in te trekken. In een kleermakerszit bleef hij roerloos zitten, de neiging om verder rond te kijken weerstaan door zich te blijven richten op Ash. Hij was er nog niet klaar voor om te gaan. Hij had nog genoeg vragen om te stellen, dingen die hij wilde weten en boven alles interesses rondom haar om uit te moeten zoeken. Mocht ze wensen dat hij wegging, dan mocht ze dat direct tegen hem zeggen; anderszins bleef hij nog eigenwijs genoeg zitten sinds het hem weinig kon boeien wat ze van zijn komst vond. Veel andere dingen om te doen had Tate nog zelden gekend de opeenvolgende dagen.

"Do you believe in ghosts? The spirits that haunt places, seeking for revenge?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat het voor haar zo vreemd maakte om een onbekende in haar kamer te hebben, wist ze zelf ook niet, aangezien ze er vrijwel nooit eerder een probleem mee had gehad, al had ze de mensen toen vrijwillig naar binnen gelaten. Het was wat apart dat hij zichzelf binnen had gelaten, wat haar het gevoel gaf dat haar ouders hem naar haar kamer hadden gewezen.
Zelf keek ze ook de kamer even rond, een ietwat walgende uitdrukking op haar gelaat. Ze moest er maar mee leren leven. Even knikte ze, laten blijken dat ze het eens was met zijn mening over de huizen. De hele wijk leek te bestaan uit grote, oude huizen, wat het een griezelige uitstraling gaf. 'Yeah, too bad Kurt's dead.' Graag had ze meer gehoord van de leadzanger van Nirvana, maar een tragisch einde verhinderde dat. Ergens begreep ze de man, een depressie was ook voor haar niets nieuws. Een potje pillen, geplaatst op de onderste plank van de boekenkast, was daar het bewijs van. Happy pills, noemde ze het, al weigerde ze ze in te slikken.
Haar vraag leek hem niet te interesseren. Sterker nog, het was alsof hij het helemaal niet hoorde. Een zachte zucht kwam uit haar mond zodra hij plaatsnam op de grond, al kon ze niet anders dan tegenover hem te komen zitten. Haar rug leunde tegen het bed aan, haar ogen gericht op die van de jongen. Het zonlicht dat de kamer in kwam, kwam van achter haar, alles voor haar iets meer op doen lichten. Ze kon niet wachten tot de jaloezieën ervoor gehangen zou worden. Het was te fel, te warm en het maakte de afschuwelijke paarse kleur enkel duidelijker. Waarom ze zelf de kleur niet uit mocht kiezen, wist ze ook niet, maar liever had ze de muren zwart geverfd. Zijn vraag maakte dat ze wat verward haar wenkbrauw optrok. Ze geloofde er niet in, het was allemaal onzin volgens Ash. 'No, when you're dead, you're dead. Why would you stay to haunt some place? And besides, how busy would it be by now if we all became ghosts?' Het was niet logisch, slechts een grote hoeveelheid onzin, waar nog verbazingwekkend veel mensen in leken te geloven.
Voor vrijwel de eerste keer in haar leven voelde ze zich niet helemaal ongemakkelijk bij iemand in de buurt, wat nog vreemder was aangezien ze de jongen niet kende. Zijn vraag was daarbij wat vreemd, wat het eigenlijk ook wel weer interessant. De jongen trok sowieso haar aandacht, of ze het nu wilde of niet. Hij had iets anders, en het maakte hem ergens wel leuk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bij het laten afdrijven van zijn aandacht naar zijn eigen kleding, viel het hem op hoe voorspelbaar hij was. De zwarte stof waarmee hij zijn lichaam elke dag weer afdekte was opvallend genoeg. Stond uit tegenover zijn lichte huid, tegenover zijn blonde haar dat zo warrig zat met elke keer als hij een blik in de spiegel wierp. Mogelijk verklaarde het zijn fascinatie voor de duisternis op een subtiele, onschuldige manier. Gaf het weer hoezeer hij geobsedeerd was door het donker, door de angstaanjagende gebeurtenissen waarvoor anderen slechts angst konden voelen en vertonen. Zeker een verklaring waarom hij zijn oude kamer nu zag als een compleet, misvormd beeld. Zijn favoriete kleur ontbrak in elk meubelstuk en wandgedeelte.
Een grijns die zich steeds meer verwaterde. Datgeen kon Ash bij hem weervinden, zodra hij haar teleurstellende antwoord aanhoorde. Hij had gehoopt op iets spannenders, een geschokte reactie of een gevoel van paniek zodat hij zich kon vermaken. Een korte rolling met zijn ogen volgde al snel; de tegenvaller als het ging om haar mening uitte hij zonder enig benul. "People can be so boring..," murmelde hij traag voor zich uit. Zijn kin daalde af totdat hij haar niet langer aankeek, zijn vingers gezet in de krakerige vloer onder hem. De gleuven ging hij na, zijn nagels er onbezorgd ingezet alsof hij nooit zijn plek van vroeger had verlaten. "Did you know the last couple who lived here, got killed?" Enthousiasme ontbrak in zijn stemming, al dan het beetje bij beetje terugkeerde. Hij zocht de uitdaging opnieuw op. De grenzen, om te weten hoe het meisje voor hem precies in elkaar zat en het begin zat hem bij het vertellen van een ongelooflijk verhaal. De waanbeelden van Ash met haar grote ogen, de zweetdruppels lopende van haar voorhoofd, gaven hem een reden om door te zetten. Doende dat hij nooit de tegenvaller had gehoord, keek hij grijnzend op in haar ogen. "The bloodstains were everywhere. They never found the killer nor the weapon, but many believe their souls have been remained and as told, they're still here after all.."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Teleurstelling was bij hem af te lezen, alsof hij ontevreden was met haar antwoord, wat haar enigzins verbaasde. Was het niet goed wat ze had geantwoord? Had hij liever iets anders gehoord? Het was nu eenmaal haar mening, of het hem aanstond of niet. Wat hij erover dacht moest hij zelf maar weten, ze ging haar mening niet aanpassen omdat hij het niet goed vond. Haar ogen wendde ze even van hem af, het niet langer nodig gevonden de jongen aan te kijken, zeker niet sinds hij zelf ook niet echt meer naar haar keek. Hij bleef stil zitten, het patroon van de houten vloer gevolgd. Het was bijna rustgevend hoe hij erbij zat, al keek ze er niet meer naar. Opnieuw werd de mouw van haar vest hetgeen waar ze zich op richtte, zachtjes getrokken aan een los draadje dat eraan hing. Zo nu en dan keek ze even op naar de jongen, al was dit vaak voor slechts een seconde of twee, voordat ze haar focus weer legde bij haar kledingstuk.
Ze kon hem vrijwel voelen kijken, zijn ogen opnieuw op haar huid voelen branden. Traagzaam keek ze zijn kant weer op, het kledingstuk losgelaten, haar handen laten rusten op haar schoot. De nieuwe uitspraak die hij naar buiten bracht, trok echter haar aandacht, haar wenkbrauwen iets gefronst. 'I don't remember hearing about that.' Murmelde ze. Het was vreemd, aangezien ze verwachtte dat ze dit gehoord zouden moeten hebben toen haar ouders het huis kochten, of misschien zelfs daarvoor nog. 'What room?' Een ietwat vreemde vraag was het misschien, al kon ze het niet laten. Het deed interesse in haar naar boven komen, zodanig dat ze er meer over wilde weten. Het deel van zijn verhaal dat volgde liet haar echter even met haar ogen rollen. 'Yeah right, spooky.' Grinnikte ze, er geen woord van gelooft. Een typisch spookverhaal, en ietwat saai zelfs. 'Stop with the ghost bullshit, Tate.' Ergens beangstigde het haar wel, en dat was waarschijnlijk wat beter te zien aan haar gezicht, dan te merken aan haar woorden. Een hint van angst vertoonde ze, niet zozeer voor het vorige stel, maar voor de moordenaar. Ze wilde weten wie het was, en tegelijk ook niet. Het herinnerde haar aan de vele boeken die ze had gelezen over dit soort situaties, al vonden ze daar meestal de dader terug.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij vroeg zich af of ze nerveus was in zijn bijzijn. Gespannen leek ze te zijn, de rusteloosheid laten zien waar hij niets aan kon negeren. Haar doen en laten deed hem afvragen wat er in haar gedachtengang zwierf, wat maakte dat ze zo op haar kleding gefocust was en de stof aan het bewerken was met slechts haar eigen vingernagels. Evenzeer werd Tate nieuwsgierig, lichtjes gedacht dat het kwam door zijn plotselinge verschijning, hoe hij ook besefte dat de zekerheid daarover ontbrak. Misschien wist ze meer dan hij had gedacht.
"Wait.. you didn't know?" De ontsteltenis over haar verklaring viel van hem af te lezen. Het leek hem het meest logisch dat ze wisten over het verleden van het laatste koppel vooraleer ze er kwamen wonen, maar hier bleek geen moeite toe te zijn gedaan. Ergens had hij zich bedacht dat hij zelfs medelijden met ze moest voelen. Niettemin bezat hij er geen greintje van, zijn oude stugge zelf gebleven met te veel andere dingen aan zijn hoofd om zich druk te maken om haar gevoelens. Hoofdschuddend hief hij zijn hoofd weer op van de vloer. "Why do the estate agents always leave the best part of the history out of the picture.. Like, how annoying?" maakte hij duidelijk, zijn grijns behouden door de herinneringen aan de ontstane chaos van nog geen half jaar geleden. Het bloedbad had tot nu toe de mooiste dag van zijn leven ingehouden, enkel door het kijken naar de aangerichte schade met het besef dat ze zichzelf van kant hadden gemaakt met behulp van onder andere zijn acties.
De voldoening van eerder liet hij in zich, geweigerd zijn vrolijke bui over te laten gaan naar een somberheid of een soort vorm van angst, hoe zelden het ook voor mocht komen. Hij kon enkel grinniken om haar reactie, zich gerealiseerd dat het meisje in realiteit een zwakte voor bangheid vertoonde. "What? It's true." Geamuseerd keek hij op in haar lichte ogen. De verontrustende glinsteringen waargenomen met plezier, haar gelaat meerdere keren uitvoerig bekeken om geen spoortje van haar vrezen te moeten missen. Haar vraag liet hij treiterend achterwege. Doende dat hij geen antwoord wilde geven, het niet wist of simpel gezegd vergeten was haar woorden in zich op te nemen. Zo gemakkelijk zou hij Ash niet op antwoorden laten komen als hij er net zo goed lol aan kon beleven, door haar te zien strijden met de achterdocht.

"In fact, there are a lot of mysteries around their death. Some say they killed themselves, others sworn to have seen the dead and lost ones around the house right before the bloodbath. You should feel honored to live in a house like this, it's less boring than usual."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld