Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Bradbury 🏰

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
“What strange phenomena we find in a great city, all we need do is stroll about with our eyes open. Life swarms with innocent monsters.” ― Charles Baudelaire

ORPG van mij en Mel <3

I present to you: Lucy Herondale

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Riley Myrinne

Account verwijderd

schreef:
Met een frons bekeek ze haar eigen verschijning in de spiegel. Het was al de zoveelste keer dat ze had gewisseld van outfit vandaag, maar niets in haar kast leek te passen bij haar en de gelegenheid waarvoor ze zich moest kleden. Het maakte niet uit wat ze pakte, het leek allemaal te uitdagend voor de gelegenheid. Misschien had ze zich dat gisteren moeten bedenken toen ze nog een kans had gehad om iets nieuws te halen. Een diepe zucht gleed over haar lippen, ze was gisteren verhuisd, ze had helemaal geen tijd gehad om iets nieuws te halen. Ze had nog niet eens tijd gehad om alle dozen uit te ruimen, waardoor haar appartement nog erg kaal en onpersoonlijk was. Ze zou overmorgen haar eerste werkdag hebben, morgen zou ze de tijd nemen om alles uit te pakken.
'Fuck it,' gromde ze, waarna ze wegliep bij de spiegel. Er zat maar één gat in haar broek. Goed, de visnet panty was iets te veel van het goede, maar ze had haast en mensen zouden er vast geen aandacht aan besteden. Ze waren waarschijnlijk toch allemaal te druk met de begrafenis. Bovendien, de dunne, lichtgrijze coltrui was wel netjes, hoewel de vorm van haar lichaam er niet bepaald in verhuld werd. Ze zouden het er maar mee moeten doen.
Ze wierp nog een laatste blik in haar appartement voor ze haar jas over haar schouders gooide en haar appartement achter zich liet, ze kon niet geloven dat ze in Bradbury was gaan wonen, echte grote steden waren altijd meer haar ding geweest.

Ze kreunde toen ze op het klokje van het dashboard zag dat ze aan de late kant was. Niet te laat, maar wel aan de late kant. Ze trok de sleutel uit het contact en sloeg de autodeur achter haar dicht, waarna ze het bekende piepje van de auto hoorde ten teken dat hij op slot zat. Ze haastte zich richting het gebouw en liep achter een stel aan naar binnen. Haar hakken tikten op het marmer toen ze de zaal binnen stapte. Misschien had ze zich moeten bedenken dat ze een stuk geruislozer binnen zou komen als ze gympen aangetrokken had, maar hakken gaven haar de uitstraling die ze graag wilde. Kort keek ze om zich heen, verbaasd over de hoeveelheid mensen die zich in de zaal begaven. Het leek wel alsof de hele stad was komen opdagen. Ze voelde enkele blikken op haar gericht, nieuwsgierige blikken, die negeerde ze. Ze liep naar voren, naar de plaats waarvan ze wist dat die voor haar aangewezen was. Ze glimlachte even geruststellend toen haar tante over haar schouder naar haar keek, waarna ze knikte en ze plaatsnam op de derde bank, naast een of andere verre achterneef die ze nog nooit ontmoet had. De jongen glimlachte vriendelijk naar haar, maar het was wel duidelijk dat zijn aandacht ergens lag dan bij haar ogen. Ze voelde zich er niet ongemakkelijk bij, ze had altijd genoten van de aandacht die anderen haar gaven. Het gaf haar een soort kick om te zien dat anderen zich aangetrokken tot haar voelden.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Voor een begrafenis was het een zonnige dag geweest. De vogeltjes floten en er was geen wolkje aan de lucht te zien. Normaal gesproken zou ze op dagen zoals deze niet binnen zitten, maar zou ze op het terras zitten bij Coaster. Coaster was het bekendste en het enigste eetcafé in Bradbury. De hele stad ging er naar toe, het was de plek om te socializen en vooral om de roddels van de stad te horen. Natuurlijk wanneer je in een stad woonde waarin iedereen elkaar kende dan was roddelen onvermijdelijk. De eigenares van Coaster was de ergste roddeltante van allemaal. Ze was een kei in het afluisteren van gesprekken, werkelijk, die vrouw wist alles en ze was maar al te blij om het je te vertellen. In een kleine stad verspreidden roddels zich snel en zeker op zo'n dag als vandaag. Deze begrafenis was niet zomaar een begrafenis van een oude vrouw die na een lang leven in vrede was gestorven. Deze begrafenis was een begrafenis van een jonge man, die nog vol in de bloei van zijn leven zat. Het was een raadsel waarom hij het loodje had gelegd, de politie had bekendgemaakt dat het een moord was geweest, de hele stad was in rep en roer.
Begrafenissen waren nooit haar ding geweest, maar ze was blij dat ze gevraagd was om deze begrafenis te regelen. Het was het eerste evenement in jaren dat ze weer eens mocht organiseren. Haar zaak dreigde failliet te worden, totdat de begrafenis opdook. De familie van de overledene had veel geld betaald om haar de begrafenis zo goed mogelijk te laten regelen. Het was flink wat gedoe geweest. Mede ook vanwege de publiciteit die de stad kreeg door de moord. Er gebeurde nooit iets ernstigs in de stad, op een vermiste kat na dan.
De dienst was net begonnen, toen de deur van de kerk opeens openging en er een vrouw in de deuropening verscheen. Ze zag er volledig misplaatst uit, ze hoorde hier niet. Ze zag eruit als een typisch stadsmeisje, die haar kleren totaal niet had afgestemd op het rouwen van een overledene. Het was duidelijk aan haar te zien dat ze het niet eens erg vond om zo in de belangstelling te staan. Het luide getik van haar hakken op de marmeren vloer verstoorde de ceremonie meteen.
De vrouw ging ergens vooraan zitten, wat natuurlijk wel betekende dat ze een goede kennis of familie moest zijn van de dode man.
"Ken je haar?" vroeg Lucy vervolgens aan Dean die naast haar zat. Dean was over het algemeen niet op de hoogte van de roddels in de stad, maar als hij een knappe vrouw zag dan zou hij haar niet zo snel vergeten.
Dean schudde zijn hoofd. "Nee, hoezo? Is dat jouw type?" zei hij met een grijns. Ze beantwoordde zijn antwoord met een korte rol van haar ogen, waarna ze zich weer richtte op ceremonie.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Kai was iets ouder geweest dan zij was, maar hij zou niet ouder blijven dan zij. Zijn dood trok een hoop publiciteit, het mysterie rond zijn dood hield de gemoederen flink bezig. Niet alleen hier in Bradbury, maar in het hele land. Een dader hadden ze nooit gevonden, evenmin hadden ze bewijs. Geen bewijs betekende geen dader. Ze had Kai niet gekend, hoewel het wel haar achterneef was. Ze had een grote familie en bezat weinig familieliefde. Ze had zich nooit geïnteresseerd in het leren kennen van haar familie. Dat ze nu aanwezig was op de begrafenis, was slechts uit respect. Ze woonde hier nu, het was respectloos om niet op te komen dagen op de begrafenis van haar achterneef, ondanks dat ze hem niet gekend had.
De pastoor vooraan vertelde iets over Kai. Over zijn leven, over al zijn kwaliteiten. Als ze de man mocht geloven, was Kai een uiterst vriendelijke, geduldige en zorgzame man geweest, geliefd door de hele stad. Hij had grote plannen gehad voor zijn leven, maar helaas was daar abrupt een einde aan gekomen. Onbegrip heerste, niemand begreep waarom Kai, waarom de man die altijd voor iedereen klaar stond? Alle positiviteit rond de man begon haar te vervelen. Niemand had zoveel goede kanten en geen slechte kanten, dat bestond niet. Haar blik gleed over de mensen om haar heen. Even vroeg zij zich af of deze mensen ook onderdeel zouden worden van haar leven, maar toen besefte zij zich dat ze een buitenstaander was, dat ze dat waarschijnlijk ook zou blijven. Bradbury was geen grote stad, iedereen kende elkaar. Het zou haar niets verbazen als er al een enkeling over haar verschijning gepraat had.
'Ik wil jullie verzoeken te gaan staan.' Iedereen stond tegelijk op en zij volgde. Haar blik gleed naar haar neef, wiens zoon zo begraven zou worden. Zelden had ze zoveel verdriet gezien, zelden had ze een gezin zo verscheurd gezien. Ze had haar neef wel eens ontmoet, maar ook met hem had ze geen band opgebouwd. Hij knikte wel naar haar toen hij en zijn gezin achter de kist aan naar buiten liepen. In stilte volgde de rest van de zaal, klaar om Kai naar zijn laatste rustplaats te begeleiden.
Een zucht gleed over haar lippen toen ze eenmaal buiten stond. Hoewel ze een groot deel van de ceremonie niet meegekregen had, was ze blij om weer buiten te staan. Ze zouden zo naar de begraafplaats lopen, maar nu had ze nog wat ruimte om te ademen. Ze stond alleen, maar dat deerde haar niet. Ze had begrip voor haar familie, het was niet meer dan logisch dat ze nu haar neef wilden steunen. Zij had hetzelfde gedaan als ze een band met hen gehad had.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Alles was tot in de puntjes geregeld. Na de ceremonie werd Kai ten ruste gelegd op de begrafenis naast de kerk. Alle inwoners uit Bradbury werden daar begraven. Alhoewel ze vaak op het kerkhof te vinden was, voelde ze zich nu toch niet echt op haar gemak. Meestal ging ze er heen wanneer het nog erg vroeg was vaak nog voordat ze naar haar werk moest. Rond dat tijdstip was er niemand en kon ze in vrede rouwen om haar vader. Ze had een goede band met hem gehad, ze was altijd al een echt vaderskindje geweest. Ze was dan ook helemaal kapot toen haar vader overleed aan een hartstilstand. Althans dat is wat de dokter hadden verteld, ze was er zelf niet zo zeker van. Er was gewoon iets waardoor ze de oorzaak van zijn dood begon te betwijfelen. Er was meer aan de hand ze had het gevoeld. Natuurlijk wilde haar moeder daar niks van weten, die wilde niet eens meer iets te maken hebben met Bradburry en al zijn inwoners. Kort na de dood van Lucy's vader was ze vertrokken. Lucy zag haar een keer per maand. Als het aan haar had gelegen, had ze haar moeder nooit meer een bezoek gebracht. Ze haatte het grote nieuwe huis van haar moeder en ze haatte haar nieuwe man. Het was gewoon niet om aan te zien, hoe gelukkig haar moeder was terwijl zij nog steeds rouwde om haar vader.
Heel rustig liep iedereen achter de kist aan, niemand zei een woord. Het enige geluid wat er te horen was, was het snikken van de familie van Kai. Zeker de moeder van Kai kon er wat van, het geluid van haar gesnik overstemde zelfs het geluid van de kerkklokken.
Op de begrafenis van haar vader, was ze de enige geweest die gehuild had. Haar moeder huilde niet, haar broer had niet gehuild en zelfs haar opa en oma hadden geen traantje weg moeten pinken. Het leek wel alsof ze amper om hem hadden gegeven.
Compleet in gedachten verzonken had Lucy geen idee gehad waar ze liep totdat ze volop tegen iemand op botste.
"Oh sorry," fluisterde snel, zonder de persoon voor haar echt aan te kijken. Ze moest haar gedachten erbij houden, nu was niet de tijd om sentimenteel te worden. Ze had deze begrafenis geregeld als een echte zakenvrouw en zo zou ze het eindigen ook.

Account verwijderd

schreef:
Ze keek op bij het geluid van de kerkklokken. Het klonk luid en bijna dwingend, alsof niemand ergens anders aan mocht denken dan dit moment, dan deze begrafenissen. De hele stad leek begaan te zijn met haar achterneef, alsof hij de stichter was geweest, alsof hij welvaart gebracht had. De hele gebeurtenis gaf haar een naar gevoel, alsof er iets niet klopte aan de hele situatie. Het voelde alsof er één groot toneelspel opgevoerd werd, alsof dit allemaal gespeeld was. De enigen die oprecht leken, waren haar neef en zijn gezin.
De stoet begon zich langzaam te verplaatsen richting de begraafplaats. Achter de kist aan om Kai een laatste dienst te bewijzen. Zij volgde, hoewel ze zich niet volledig op haar gemak voelde tussen de mensen om haar heen. Ze was meer op haar plaats op sociale gelegenheden, gelegenheden waarop ze wel haarzelf kon zijn. Nu was ze iemand anders, iemand die zich wel aan de regeltjes van de maatschappij probeerde te houden.
Ze schrok op uit haar gedachten toen iemand tegen haar aan liep. Een beetje verbouwereerd keek ze naar de vrouw die een excuus fluisterde, maar verder geen aandacht aan haar besteedde. Het kwam zelden voor dat iemand geen aandacht aan haar besteedde, of dat nu op de positieve of negatieve manier was.
'En ik maar denken dat ik moeilijk te missen ben,' merkte ze op. Haar verschijning was op zijn zachts gezegd opvallend hier in Bradbury. In de grote stad hadden mensen haar misschien omver kunnen lopen, maar hier? Ze had het idee gehad dat iedereen wel oog had gehad voor haar.
Haar blik gleed kort over de vrouw die haar omver gelopen had. Ze leek niet emotioneel, haar gezicht toonde geen teken van emotie. Misschien kwam zij hier ook slechts uit respect, misschien had ze andere bedoelingen bij vandaag. Wat het ook was, het kon haar weinig schelen. Ze had nog een hoop te doen. Ze moest al haar dozen nog uitpakken, haar appartement inrichten en zich wegwijs maken door de stad. Daar had ze tot overmorgen voor, want dan zou ze fulltime werken bij een evenementenmanagement. Ze keek enorm uit naar het werk, maar ze hadden haar wel meer tijd mogen gunnen om zich hier te vestigen. Nu leek ze in een soort achtbaan terecht gekomen te zijn waar ze niet meer uit kon stappen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Eigenlijk was ze van plan om langs de persoon heen te lopen, totdat er geluid uit haar mond kwam. Verbaasd keek ze de vrouw aan tegen wie ze was aan gebotst. Het was dezelfde vrouw die net veel te laat voor de ceremonie de kerk binnen kwam wandelen op haar tiktakkende hakken. Ze had een nonchalante maar zeer zelfverzekerde uitstraling met een bijpassende piercing in haar neus. Nu ze dichtbij haar stond, was ze op haar hakken zelfs een halve kop kleiner dan Lucy, terwijl Lucy slechts simpele zwarte loafers aan had. Ze was echter niet bepaald op haar mondje gevallen.
Met een grijns keek Lucy de vrouw aan. "Je bent klein genoeg voor mij om je te missen hoor," antwoordde ze vervolgens, waarna ze zich weer van de vrouw weg draaide. Ze had geen zin om problemen te krijgen met iemand op een begrafenis. Er was weinig emotie te bespeuren op het gezicht van de vrouw, waarschijnlijk was ze hier toch alleen maar voor de sensatie van de dood van Kai. Ze durfde te wedden dan veel mensen hier hem niet eens gekend hadden. Er waren altijd een paar gare types bij die gewoon kickte op het bijwonen van een begrafenis. Ze had wel eens gehoord van Dean dat begrafenissen voor sommigen de beste gelegenheden waren om een vrouw in bed te krijgen. Hoe legde hij het ook al weer uit? De vrouw was volgens hem te emotioneel om rationeel na te kunnen denken, dus was steun en liefde van een man meer dan ooit welkom. Zelf vond ze het maar een vreemd idee. Het klonk eerder als een soort misbruik dan een verzoening. Ze mocht Dean graag, hij was haar beste vriend, maar vaak was ze het totaal niet eens met hoe hij de wereld zag. Soms had het de neiging om vrouwonvriendelijk te zijn. Daar berispte ze hem dan ook vaak op. Wat een geluk had ze toch dat ze niet op mannen viel. Vrouwen waren namelijk nooit vrouwonvriendelijk.

Account verwijderd

schreef:
De algemene mens had zich geëxcuseerd en was verder gelopen, maar de vrouw die tegen haar op gelopen was, was dat duidelijk niet van plan. Ze voelde haar wenkbrauw omhoog trekken toen ze haar vertelde dat ze klein genoeg wat om te missen. Lang was ze niet, maar ze was ook geen kabouter. Bovendien, met haar hakken was ze maar een centimeter of vijf kleiner dan de vrouw voor haar. Toch ergerde de opmerking haar niet, de opmerking was zelfs interessant. De algemene mens had meer interesse in haar getoond dan deze vrouw.
'Jammer,' zei ze, voor ze verder liep. Ze had haar lengte nooit als probleem ervaren. Sterker nog, ze had het altijd als een voordeel gezien. Voor haar was het geen probleem om op twaalf centimeter hoge hakken te lopen, terwijl dat voor langere vrouwen wel als probleem werd ervaren. Bovendien had ze nooit het probleem gehad dat ze geen hakken meer mocht dragen omdat haar vriend dan korter was dan zij, want al haar vriendjes waren langer geweest dan zij, zelfs met hakken aan.
De stoet kwam uiteindelijk tot rust bij de plek waar Kai begraven zou worden. Ze glimlachte even toen een jongen gebaarde dat ze voor hem mocht staan, waarna ze haar plek innam en ze naar de kist keek. Opnieuw werd er iets over Kai verteld, maar de woorden gingen geheel langs haar op. Haar aandacht werd voornamelijk getrokken door haar familieleden. Het was beter geweest om de familie dit alleen te laten doen. Ze was dan ook bijna dankbaar toen de pastoor hen gebood te vertrekken om de familie een kans te geven zelf afscheid te nemen. Ze wist dat zij daar technisch gezien ook bij hoorde, maar ze koos ervoor niet te blijven staan. Haar tante had gezegd dat ze er bij mocht blijven, maar ze vond het ongepast. Ze hoorde niet bij de familie te staan. Ze draaide zich om en liep terug over het grindpad, richting haar auto. De koffietafel zou verderop in een café plaatsvinden. Een beetje gedesoriënteerd keek ze om zich heen terwijl anderen in hun auto's stapten. Ze wist in welk café ze verwacht werd, maar ze had geen idee hoe ze het café moest bereiken. Een zucht gleed over haar lippen, had ze nu maar niet zo vaak van outfit gewisseld en gekeken welke route ze moest nemen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Eenmaal aangekomen bij Coaster, was het café al propvol. Dit was de eerste keer dat het er zo druk was. Ze durfde te wedden dat iedereen die net bij de begrafenis was, nu ook hier in Coaster was.
Ze keek over haar schouder naar Dean, die met een verbaasd gezicht na haar Coaster binnen kwam lopen.
"Ze zullen moeten gaan uitbreiden als er meer begrafenissen komen," zei hij vervolgens met een grijns, waarna hij naast haar kwam staan. Ze keek het café nog eens goed rond en herkende bijna elk gezicht.
"Ik ga wel even koffie halen," zei ze nog tegen Dean, waarna ze de drukte in liep. Licht excuserend maakte ze haar weg door de menigte totdat ze bij de bar kwam. Ze zag dat Eve druk bezig was met al de gasten die ze moest bedienen. Het zou wel wennen voor haar zijn, normaal gesproken zat ze een beetje te relaxen achter de bar, maar daar was nu geen tijd voor.
Plotseling werd Lucy op haar schouder getikt. Ze keek recht in het met tranen gevulde gezicht van de moeder van Kai.
"Ik wilde even zeggen, Lucy, dat ik het allemaal perfect geregeld vond," zei ze met een geforceerde glimlach. "Er is een groot eerbetoon aan onze Kai gedaan. Het was precies wat hij verdiende." De woorden van de moeder van Kai waren erg emotioneel geladen. Het deed Lucy pijn om haar zo te zien. Ze wist eerst niet wat ze moest zeggen. Wat moest je zeggen tegen een moeder die haar kind verloren heeft?
Ze slikte even en glimlachte toen kort. "Ja, hij verdiende zelfs nog meer dan dat," zei ze toen, waarna ze zich excuseerde en zonder de koffie terugliep naar waar ze Dean gelaten had.
Het was ondragelijk om de moeder van Kai aan te kijken en om te horen hoe ze haar complimenteerde over het organiseren van de begrafenis. Ze kon het niet aan, ze moest weg. Weg hier tussen al deze rouwende mensen. Het deed haar niet alleen aan haar vader denken, maar het deed haar ook denken aan wat ze gedaan had. Ze kon het niet meer terugdraaien. Het was te laat. Het was haar geheim en ze zou het mee moeten nemen in haar graf. Niemand in deze stad of überhaupt in deze wereld mocht weten wat zij gedaan had. Ze kon het zelf niet eens meer bevatten.

Account verwijderd

schreef:
Ze had even gevloekt, maar uiteindelijk was het haar wel gelukt. Ze was weliswaar, weer, later dan de rest, maar ze was er wel. Voor een tweede keer die dag sloeg ze de autodeur achter haar dicht en keek ze naar het café. Het was een mooie, zonnige dag. Normaal gesproken zou het terras vol zitten met mensen die kwamen genieten van de zon, maar vandaag was iedereen binnen. Vandaag kwam iedereen bijeen om Kai te herdenken. Door het raam zag ze dat het binnen stampvol zat. Heel even vroeg ze zich af waarom haar neef en zijn vrouw zoveel mensen uitgenodigd hadden voor de koffietafel, maar ze besefte zich al gauw dat dat haar zaak niet was. Het was haar werk om aan dergelijke dingen te denken, maar het was logisch dat haar rouwende familie dat niet gedaan had. Ze schudde haar hoofd, soms oordeelde ze te snel.
Ze duwde de deur van het café open en werd direct verwelkomd door een heleboel geroezemoes en warme lucht. Iedereen was met elkaar in gesprek, druk pratend over de begrafenis en alles daar omheen. De begrafenis was verrassend goed geregeld, de koffietafel was wat chaotisch.
'Riley! Kom even bij ons zitten, wil je?' Ze zocht naar de persoon die bij de stem hoorde, haar tante. Ze glimlachte even beleefd toen ze haar tante zag zitten en ging op de stoel naast haar zitten, waarna ze even vragend naar haar tante keek. Haar tante was tien jaar ouder dan haar moeder, maar zoveel ouder leek ze niet. Het verdriet deed haar echter wel ouder lijken, hoewel ze daar nu even van afgeleid was.
'Ik vertelde net dat je bij het evenementenbureau gaat werken dat deze begrafenis ook geregeld heeft. Ben je nerveus?' Ze schudde haar hoofd, ze was niet nerveus.
'Ik wil er graag verder over praten, maar ik ga eerst even een sigaret roken. Vandaag was een beladen dag.' Haar tante knikte begrijpend en zij stond weer op, waarna ze weer door de deur naar buiten liep en ze op het terras ging zitten. Ze stak een sigaret op en keek even om haar heen. Hoewel deze dag voor haar niet emotioneel was, vrat alle emotie om haar heen wel energie. Het was haar eerste volledige dag hier in Bradbury, ook dat vrat energie. Een zucht gleed over haar lippen, ze was ook niet bepaald een groot fan van koffietafels, het had haar altijd logischer geleken om eerst thuis tot rust te komen en pas later tijd te nemen om samen te komen en de overledene te herdenken.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Met opgetrokken wenkbrauwen keek Dean naar haar lege hand. Ze had beloofd dat ze koffie mee zou nemen en ze wist hoe erg hij gesteld was op zijn bakje koffie. Zuchtend wimpelde ze hem af.
"Het was veel te druk, ik kon er amper bij. Oh en je kent Eve, drukte is niet zo haar ding," zei ze vervolgens. Terwijl Dean met zijn hoofd schudde duwde hij haar opzij. "Ik ga het wel halen, ik had al aan het begin zo'n vermoede dat het je niet zou lukken," zei hij toen. "Ik ben heel goed in het halen van koffie!" riep ze hem nog na, maar Dean verdween met een grijns in de menigte. Iedereen in de stad vond hem een knappe man, ook zij kon het niet ontkennen. Het ergste was nog dat hij zich er van bewust was dat hij een knappe man was, hij wist hoe hij zijn charmes moest gebruiken. In het begin, toen Dean net bij het evenementenbureau kwam werken, onder haar leiding, dachten veel mensen dat hij een oogje op haar had. Hij flirtte met iedereen, maar nog het meest met haar. Ze had gedacht dat het was omdat ze zijn baas was, maar al snel werd duidelijk dat hij inderdaad iets voor haar had gevoeld. Alhoewel ze hem een leuke man vond, kon ze nooit iets voor hem voelen. Na vele lange gesprekken had hij het begrepen. Het was voor hem moeilijk om te verwerken dat er een vrouw in de wereld was die niet verliefd op hem was. Nu zijn ze de beste vrienden, alsof er nooit iets meer dan dat was geweest tussen hen.
Tussen de mensen door zag ze iemand op haar af komen lopen, in de eerste instantie herkende ze de persoon niet, totdat hij dichterbij kwam. Het was de broer van Kai, iemand die ze nu niet wilde spreken. Ze had hem altijd al een mysterieus persoon gevonden, iemand die alles leek te weten over iedereen, maar waarbij niemand echt iets over hem wist. Op de een of andere manier voelde ze zich gewoon altijd ongemakkelijk wanneer ze hem tegen kwam. Ongemakkelijkheid was juist dat gene waar ze vandaag helemaal mee klaar was, dus besloot ze naar buiten te gaan.
In de eerste instantie was ze al van plan geweest om de koffietafel vroegtijdig te verlaten, totdat Dean toch besloot om koffie voor te halen.
Eenmaal buiten gekomen, zuchtte ze diep. Het was een verlossing geweest om weer in de buitenlucht te staan, waarbij er niemand op haar lip zat en ze tenminste het gevoel had dat ze normaal kon ademen.
Ze wilde net haar pakje sigaretten uit haar tas tevoorschijn halen toen ze zich realiseerde dat ze het binnen had laten staan. Ze vloekte hardop.

Account verwijderd

schreef:
De rook vulde haar longen, waarna ze het rustig tussen haar lippen door blies. Met haar blik volgde ze de patronen die het wolkje vormde, tot het uiteindelijk oploste in de lucht en haar longen zich opnieuw vulde met rook. Ze had begrafenissen meegemaakt van mensen die er wel toe gedaan hadden, maar ze was altijd goed geweest in het scheiden van situaties. Werk en privé, de ene begrafenis en de andere begrafenis. Dat betekende echter niet dat het helemaal geen problemen opleverde. Ze was niet geheel gevoelloos.
Ze keek op toen ze de deur schuin achter haar dicht hoorde vallen. Iemand anders die de drukte probeerde te ontvluchten? Ze bestudeerde de vrouw die naar buiten liep. Het was dezelfde vrouw die haar eerder omver gelopen had. Heel even liet ze haar blik op de vrouw rusten. Haar wenkbrauwen waren redelijk wild en ze betwijfelde of de vrouw make-up gebruikt had, maar ze kon niet zeggen dat de vrouw niet mooi was.
'Zware dag?' vroeg ze toen ze de vrouw hoorde vloeken. Ze graaide even in haar jaszak en haalde haar pakje met sigaretten tevoorschijn, waarna ze het pakje naar de vrouw uitstak. Hoewel ze niet gezegd had dat ze daarnaar opzoek was, was het voor haar duidelijk geweest. Zij graaide op dezelfde manier in haar tas als ze haar sigaretten zocht en ook zij begon te vloeken als ze niet waren waar ze normaal wel waren. Ze nam nog een trekje van haar sigaret en keek de vrouw even afwachtend aan. Hun eerdere ontmoeting was misschien niet de meest hartelijke geweest, maar dat betekende wat haar betreft niet dat ze nu vervelend moest doen.
'Kende je hem goed?' vroeg ze, terwijl ze met haar hand richting de koffietafel zwaaide. Ze had het idee dat de meesten Kai niet goed kende, net zoals zij. De enigen van wie ze zeker was dat ze Kai goed gekend hadden, was haar familie. De rest was onbekend naar haar. Zij zou zij niet zijn als ze nieuwsgierig was naar hem, maar iedereen was nieuwsgierig naar hem. Zijn dood had plaatsgevonden onder opvallende omstandigheden, maar bewijs was er nooit gevonden. Ze voelde er niets voor om uit te zoeken hoe het zat, maar nieuwsgierig was ze wel. Nieuwsgierig naar hem, nieuwsgiering naar de mensen in dit stadje.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Eigenlijk was ze geen regelmatig roker. Ze was meer een stress roker, eentje die rookte omdat ze stress had of gewoon een moment voor zichzelf nodig had. Op haar zeventiende was ze begonnen met roken, de hele stad was binnen de kortste keren achter haar geheim gekomen. Ze had nog zo haar best gedaan om het geheim te houden, maar in een stad zoals deze was dat haast onmogelijk. Alhoewel haar moeder er eigenlijk niet veel om gaf dat ze rookte, had het haar vader heel veel pijn gedaan. Hij had altijd gerookt en uiteindelijk dachten de dokters ook dat de jarenlange rookgewoontes hem de das hadden omgedaan. Ze had gezworen dat ze na de dood van haar vader nooit meer een sigaret aan zou raken, maar deze belofte was ze niet nagekomen. Op zware momenten voelde het of het roken van een sigaret haar enige uitweg was. Het was alsof ze weer ontspande en rust weer terugkeerde.
Net toen ze op het punt stond om weer naar binnen te gaan om haar tas te pakken, zag ze de vrouw. Het was dezelfde vrouw die eerder vandaag veel te laat de ceremonie binnen was gekomen. Het was dezelfde vrouw waar ze tegenop was gelopen. Lucy zag hoe de lucht ontsnapte uit de mond van de vrouw die nu tegenover haar stond. Ze snakte naar een sigaret.
"Hmm," mompelde ze waarna ze een sigaret pakte uit het pakje dat de vrouw haar aanbood. "Heb je een aansteker?" vroeg ze terwijl ze de sigaret tussen haar lippen klemde. Ze had geen zin om uit te leggen hoe haar dag was geweest.
Ze pakte de aansteker van de vrouw aan en stak de sigaret aan. Ze voelde hoe de rook en vooral de nicotine haar longen binnen kwam en haar mond weer verliet. Meteen al voelde ze dat de donkere wolken in haar hoofd lichter werden. Haar lichaam ontspande zich.
"Ik heb hem wel eens gezien, maar ik kende hem amper," loog ze. Ze kende Kai, maar al te goed. Dat hoefde echter niemand te weten en dat wilde ze ook zo houden.
"En jij?" vroeg ze toen uiteindelijk. Ze wilde eraan toevoegen dat ze haar had zien zitten bij de familie van Kai, maar ze besloot de opmerking voor zich te houden. Ze wilde niet overkomen als een een of andere stalker die haar al helemaal in de gaten had gehouden. Dat was misschien wel een klein beetje zo, maar dat hoefde zij niet te weten.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
YOU LITTLE HOE je zou typen bitch

@Auloire

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld