Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
Rosalia Jones is een jonge vrouw van 23. Ze werkt als dokter in een mannengevangenis, een job die vaak niet makkelijk is. Toch doet ze dit met zeer veel passie. Het is altijd haar droom geweest dit te worden aangezien haar vader in de gevangenis heeft gezeten en de mensen er vaak slecht aan toe zijn. De gevangenen mogen haar graag omwille van haar zachte aanpak en vriendelijkheid. De mannen zien haar als een echt vertrouwenspersoon en niet als een bewaker. Meer over haar kom je verder te weten.

De mannelijke rol en het begin zijn aan jou

Account verwijderd

schreef:
Julian Kingma, 25 jaar, je leert hem wel kennen

Julian was altijd een buitenbeentje geweest. En dan nu ook, hij nam het dienblad aan met een simpele kantine lunch, zo'n goedkoop gevangenis pakketje, en ging aan een lege tafel zitten. Hij praatte niet graag met andere gevangenen, het was niet dat hij bang was, hoewel hij dat misschien wel zou moeten zijn voor sommige gevangen, nee, Julian had gewoon geen interesse in wie dan ook. Ooit was hij een gevreesde jongen, en erg bekend in een crimineel netwerk, nu was hij slechts een van de duizenden mannen die hier zat om te boeten voor zijn fouten. Hij was er al op voorbereid dat hij ooit de fout in zou gaan en hier terecht zou komen, maar hij had niet verwacht dat dat zo snel zou gaan. Zijn plan was dan ook om hier zo snel mogelijk uit te komen. Julian was een slimme jongen, en had al een plan uitgestippeld om hier weg te komen. Zijn plan had alleen nog even tijd nodig om het te laten slagen.
Nadat hij zijn lunch naar binnen had gewerkt, of in ieder geval deels want hij vond het niet te eten, liep hij rustig de kantine uit. Hij wierp nog vluchtig een blik op de klok, bijna drie uur. Hij had nog even de tijd om frisse lucht te nemen en dan zou hij naar de dokterspraktijk gaan. Net zoals elke dag, om drie uur. Voor zijn zogenaamde insulinebehandeling.
Die afspraakjes waren slechts een onderdeel van zijn plan, maar hij keek er totaal niet tegenop. Hij wist van te voren wie zijn dokter zou zijn, en hij zette natuurlijk al zijn charmes in de strijd om het hart te winnen van een lief onschuldig meisje. Hij was er ook zeker van dat er geen gevoelens bij zouden gaan kijken, want Julian was er zelf van overtuigd dat hij nooit verliefd zou worden, op wie dan ook. Hij had een heel gesloten persoonlijkheid, en het was allemaal nep. Hij moest gewoon doen alsof, om zijn plan te laten lukken.

Account verwijderd

schreef:
Met haar koffie in haar hand en haar handtas in de andere kwam Rosalia aan op haar werk. Ze begroette enkele van haar collega's en ging toen rechtstreeks naar haar kantoortje toe waar ze alvast haar schema voor vandaag bekeek. Tot laat vanavond zou ze bezig zijn met het behandelen en onderzoeken van enkele patiënten. Ze keek er helemaal niet tegenop, in tegendeel. Ze hield van haar werk en het sociale contact dat ze hier met de mensen had. Ze vertrouwde haar blindelings en dat gaf voor haar zeer veel voldoening. Nog vlug at ze een stuk cake dat ze in haar tas had gestopt voor ze thuis vertrokken was en legde alvast alles klaar voor haar patiënt die niet veel later binnenkwam. Ze moest enkel wat bloed prikken en een kort gesprekje houden waarna de man weer vertrok. Ze vulde alvast de fiche in en wachtte toen op haar volgende patiënt. Zo ging het eigenlijk de hele dag door en toch kon ze het maar niet beu worden. 'Kom maar binnen', riep ze toen ze geklop op de deur hoorde en keek nog even op haar lijst.

(Beetje kort nu, stukjes worden langer

)

Account verwijderd

schreef:
Zwijgend stond Julian voor de deur. De stalen handboeien die om zijn pols waren gedaan sneden zachtjes tegen zijn vel aan. Hij keek nors naar de bewaker tegenover hem, die langszaam zijn handen losmaakte. De bewaker rook naar sigaretten en koffie, een combinatie waar hij een beetje misselijk van werd. De bewaker keek hem nog eenmaal waarschuwend aan voordat hij op de deur van het kantoortje klopte. Alsof die blik iets met Julian deed, het gaf alleen de bewaker voldoening dat hij zijn beroep goed uitvoerde. Julian liep naar binnen toen hij een bekende stem hoorde zeggen dat hij binnen mocht komen. Zodra hij haar zag probeerde hij een glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen, al was zijn humeur vandaag niet op zijn best. Ze was nog maar jong, Rosalia Jones. Hij had natuurlijk wat achtergrondinformatie opgezocht, ergens had hij er wel respect voor dat ze het hier aandurfde. Het was natuurlijk een baan waar bijna niemand voor te springen stond, en toch voerde ze haar taken elke dag met plezier uit. Althans, daar leek het op.
Julian glimlachte, en nam alvast plaats terwijl hij vluchtig zijn blik over haar lichaam liet glijden. 'Goedemiddag, wat maakt u zo vrolijk vandaag?' Vroeg hij toen, en knipoogde bijna onopvallend. Afwachtend op haar reactie wiebelde hij zenuwachtig met zijn voeten heen en weer, ondanks dat hij dit al vaak had moeten ondergaan hield hij niet van naalden en alle andere onderdelen die zich hier bevonden. Hij bracht zich soms in de problemen, had wel vaker dan een paar keer klappen opgevangen, maar zou nooit vrijwillig naar de dokter gaan.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia keek op van haar scherm toen ze de deur zag opengaan en glimlachte toen tevreden. 'Julian, neem maar plaats hoor. Ik ben zo klaar en dan beginnen we eraan', zei ze en vulde de laatste dingen nog in waarna ze het programma op haar computer afsloot en zijn fiche er alvast bijnam. Ze zette zich wat rechter op haar stoel en bekeek hem even van kop tot teen. 'Hoe gaat het met je? Zijn er dingen gebeurd of is er iets wat je graag wilt vertellen?', vroeg ze en glimlachte even vriendelijk. Ze nam haar taak als dokter zeer serieus maar zorgde ook dat ze zich thuis voelde bij haar en haar vertrouwde. Ondanks haar jonge leeftijd had ze al veel meegemaakt, zowel hier als het gedoe met haar vader die vastzat in de gevangenis. Deze mannen leken vaak gevoelloos en hard maar ze geloofde erin dat iedereen een zachte en gevoelige kant heeft en vaak lieten ze die enkel bij haar zien door haar zorgzame karakter en rustige aanpak. Ze had veel patiënten maar toch erg persoonlijk contact met elk van hen. Julian was nog niet zo lang in behandeling bij haar maar toch hadden ze al een band kunnen scheppen aangezien hij een erg open persoonlijkheid is en ze daar goed mee om kan. Hij kwam ook wel vaker in de problemen waardoor hij vaak over de vloer kwam bij haar maar daar veroordeelt ze hem niet voor. Het leven in de gevangenis is erg hard en dat weet ze maar al te goed.

Account verwijderd

schreef:
Wat er allemaal was gebeurd? Julian keek zwijgend uit het raam terwijl hij nadacht over een geschikt antwoord. Er gebeurde wel vaker wat, ja, maar hij vond het niet allemaal even verstandig om aan haar te vertellen. Ondanks dat hij wist dat wat hij ook vertelde, ze was honderd procent te vertrouwen.En dus, om het onderwerp uit de weg te gaan knikte hij toen vlug. 'Met mij gaat het prima,' zei hij toen. De afgelopen tijd had hij zich ook wat meer afzijdig gehouden dan anders. De laatste keer was het ook wat uit de hand gelopen, en hij wist dat hij nu wel moest oppassen om zichzelf niet in gevaar te brengen. Bepaalde gevangenen ging hij dan ook uit de weg, een blik kon soms al te veel zijn. En dat had hij wel gemerkt, fysiek. Hij had nog steeds blauwe plekken in zijn zij en op zijn heup, en dat probeerde hij natuurlijk zo goed te verbergen als maar mogelijk.Hij zuchtte even, en wachtte een beetje ongeduldig tot ze zover was. Natuurlijk probeerde hij zoveel mogelijk tijd hier door te brengen, maar tegelijk vond hij het ook moeilijk om te praten over sommige dingen. Wat hier binnen de muren gebeurde had alles te maken met wat hij straks buiten de muren weer van plan was, en dat maakte het niet gemakkelijk. Hij was geen jongen om met opzet ruzie te zoeken of problemen te veroorzaken, maar er waren bepaalde dingen waar hij niet omheen kon. Die aanleidingen voor ruzies en soms wel gevechten kon hij niet delen, met niemand niet, zelfs niet met de enige persoon die hij op zijn minste vertrouwde, zijn dokter. Nu had hij meestal ook niet de behoefte om over zulke zaken te praten, maar soms snakte hij ook naar iemand die hem steunde, iemand die hem begreep en hem kon vertellen dat het allemaal wel weer goed kwam. Het was niet echt eenzaamheid, al was dat soms wel hoe het voelde. Hij deed hoe dan ook zijn best om zijn zwakke en zachte kanten niet te laten zien, aan niemand, uit zelfbescherming.

Account verwijderd

schreef:
Toen hij zei dat alles prima was knikte ze, al kon ze in zijn ogen lezen dat het niet zo was. Ze zag de pijn in zijn gezichtsuitdrukking en wist dat het niet goed met hem ging maar dat hij het niet wou delen. Ze nam er vrede mee, maar vertelde hem nogmaals dat hij haar alles kon zeggen en dat ze er voor hem zou zijn al leek het misschien moeilijk op dit moment voor hem. 'Dan zullen we er maar aan beginnen. Ik ga wat bloed prikken en je hartslag en bloeddruk meten. Dat is al weer een tijdje geleden', zei ze waarna ze wees naar de verzorgingstafel waar hij op kon gaan zitten. 'Je mag je shirt uittrekken en op de tafel gaan zitten of liggen. Wat voor jou het comfortabelste is', zei ze en nam intussen al het materiaal wat ze nodig had. Ze wachtte geduldig tot hij klaar was en zette zich vervolgens op een stoel naast de tafel neer. 'We zullen maar beginnen met het bloed prikken, dan zijn we daar vanaf en kunnen we met de wat aangenamere dingen verder', zei ze aangezien ze had ondervonden dat hij niet zo van naalden hield net zoals de meeste andere patiënten. Dan kon hij terug een beetje ontspannen aangezien zijn houding aantoonde dat hij er niet echt naar uitkeek. Zelf had ze nooit begrepen wat er zo erg aan was, zelfs als kind ging ze graag naar de dokter in tegenstelling tot vele anderen maar dat is natuurlijk maar een mening. De dokter was voor haar altijd een soort idool geweest, de persoon die haar vader altijd wist te genezen.

Account verwijderd

schreef:
Julian trok zijn shirt uit, en nam daarna plaats op de verzorgingstafel. Hij was dat eigenlijk niet van plan, om zijn shirt uit te doen, maar hij kon er niet omheen en protesteerde dus niet. Hij bleef rechtop zitten, en legde zijn arm langs zijn zij en probeerde op die manier te voorkomen dat te plekken in zijn zij te zien waren.
Hij was blij dat het bloed prikken als eerste kwam, dan was hij daarvan af. Het was fijn dat ze daar ook rekenschap mee hield, want ze had vast al wel gemerkt dat hij niet zo was van het bloed prikken. Hij staarde naar buiten, en dacht na over welke stappen hij nog moest ondernemen om eindelijk opnieuw van die vrijheid te kunnen genieten. Door zijn gedachten ergens anders op te richten maakte hij zich niet zo druk om de reden waarom hij hier was, zoals hij meestal deed op deze momenten.
De zon scheen vanaf buiten fel door het raam, Julian vroeg zich af hoe het zou zijn om weer buiten te zijn. Hij had wel een idee waar hij heen zou gaan, en hij had genoeg geld achter de hand om zich ook voor een poos afwezig te kunnen houden van de buitenwereld. Bovendien had hij een voordeel tegenover andere gedetineerden die ook ooit als voortvluchtige zijn verdwenen, iets wat voor de meesten een grote valkuil was en is. Julian had geen familie en geen geliefde waar hij naar verlangde om bij te zijn, hij was van niemand afhankelijk, en er was niemand die hij moest beschermen behalve zichzelf. En dat wilde hij graag zo houden.
Misschien zou daar ooit verandering in komen, dacht hij. Maar met een verleden als hij was er waarschijnlijk niemand die hem nog wilde hebben, dus zelfs als hij ooit iemand tegenkwam waarmee hij de rest van zijn leven mee wilde spenderen, was het waarschijnlijk een gemiste kans door de fouten die hij is begaan.

Account verwijderd

schreef:
Wanneer ze zag dat hij wat tot rust was gekomen begon ze eraan. Lang duurde het niet en al snel was het kleine buisje volgelopen met bloed. Ze drukte een pleister op de plek waar de naald had gezeten en plaatste het buisje op het rek bij de rest van de buizen die naar het labo zouden gaan. Ze nam terug naast hem plaats en bekeek hem even. Hij was behoorlijk mager geworden vergeleken met de laatste keer dat ze hem had gezien, waarschijnlijk door stress of het eten dat hier ook niet echt bepaald geweldig is. 'Je moet proberen op gewicht te blijven Julian, anders zal je hier binnenkort een stuk vaker moeten zitten en niet om gezellig wat met me te praten. Ligt het aan het eten?', vroeg ze en keek hem met een oprechte vorm van bezorgdheid aan. Terwijl ze wachte op reactie meette ze zijn bloeddruk en hartslag die gelukkig wel in orde waren. Dit noteerde ze dan ook op haar lijstje waarna ze zijn shirt aanreikte zodat hij zich alweer kon omkleden. Over zijn gewichtsverlies besloot ze nog niets te noteren, wanneer hij er niets aan zou doen zou ze wel genoodzaakt zijn dit te doen maar voorlopig wou ze hem die problemen besparen. Hij had het zo al niet makkelijk. Ze had echt te doen met Julian. Onlangs had ze vernomen dat hij geen bezoek kreeg en ook geen beetje geld had. Natuurlijk had hij vast rekeningen wanneer hij hier uit zou komen maar hier had hij geen enkel capitaal beschikbaar zoals de meeste andere gevangen wel hebben. Ze wist niet wat zo speciaal was aan deze jongen maar hij had meteen haar aandacht getrokken toen hij voor het eerst binnenkwam.

Account verwijderd

schreef:
Julian nam het shirt van haar aan en trok deze weer aan. Hij glimlachte even toen hij de bezorgde blik in haar ogen zag, en waardeerde dat. Ze had gelijk, hij was ook afgevallen, maar hij had daar zelf nog niet zo zeer bij stilgestaan. Het was ook niet iets waar hij zich druk over maakte, hij had wel andere problemen aan zijn hoofd. 'Ja, dat zal wel van het eten komen,' antwoorde hij toen op haar vrijg. Hij vond het eten hier niet te doen, en vooral vergeleken met wat hij normaal te eten had buiten de muren. Hij kon er maar moeilijk aan wennen, en meestal belande de helft van zijn eten in de prullenbak. Op die manier miste hij natuurlijk belangrijke voedingsstoffen, en dat had ook invloed op zijn trainingen. Dat leek elke dag een stukje zwaarder te worden, maar toch was hij zo koppig om wel gebruik te maken van de beperkte mogelijkheden die hij had, als hij op de buitenplaats was en waar ze een paar fitnessonderdelen hadden geplaatst. En dat was slechts een uur per dag.

Account verwijderd

schreef:
Aandachtig luisterde ze naar hem en knikte begrijpelijk. Ze snapte wat hij bedoelde en zelf kocht ze hier ook altijd wat in plaats van de gratis maaltijden die aangeboden werden. Veel opties had de gevangenis ook niet met het kleine budget en dus was het vrij normaal al pleitte Gabriella al jaren voor betere maaltijden. Deze waren er dan ook gekomen maar tegen betaling wat het probleem niet oploste. Met een zuchtje stond ze op en graasde uit haar handtas haar portefeuille waar ze vluchtig wat geld in munten uitgrisde. 'Dit moet genoeg zijn voor een week eten, verspil het niet. Jij kan mij vertrouwen maar dat vertrouwen moet van 2 kanten kunnen komen', zei ze en stopte het geld ik zijn broekzak waarna ze weer plaatsnam. Dit was niet van haar gewoonte maar als ze merkte dat het effectief aan de voeding lag en hij deze week weer wat bijkwam kon ze er wat aan doen en wist ze de oorzaak. Daarnaast wou ze hem natuurlijk ook niet zien verzwakken en ziektes oplopen. 'Dit blijft tussen ons, je mag gaan. Ik kom je deze week opzoeken', zei ze en stond op waarna ze weer achter haar bureau plaatsnam en nog even vriendelijk glimlachte. Hierna ging ze verder met zijn dossier. Ze hoopte maar dat hij met het geld de juiste dingen zou doen. Het was niet veel geld en het zou haar dus ook niet uitmaken als hij het verkwiste om die reden maar ze vertrouwde haar patiënten en hoopte dat hij dat in zijn achterhoofd zou houden.

Account verwijderd

schreef:
Verbijsterd staarde hij haar aan. Drukte ze hem nu werkelijk geld in zijn handen? Hij wist even niet hoe hij moest reageren, wat vooral door zijn hoofd spookte waren de mogelijkheden die hij nu had met de met de munten die hij nu in zijn broekzak had. 'Weet je het zeker...' vroeg hij nog betwijfelend, maar hij zag aan haar blik dat ze er zeker van was. Nog voor ze opstond en zei dat hij voor vandaag klaar was legde hij kort zijn hand op de hare en keek haar even oprecht aan. 'Dankjewel,' zei hij toen zachtjes. Naast dat hij het oprecht van haar waardeerde, was hij ook gewoon tevreden over het feit dat ze zulke dingen voor hem deed. Het betekende dat hij op de goede weg was, voor zijn uiteindelijke doel. Ze gaf om hem, en dit was een goede kans om haar vertrouwen volledig winnen.Hij stond op en glimlachte nog even tevreden. 'Ik zal het niet verspillen,' beloofde hij toen, en liep daarna de deur uit. Dezelfde bewaker die hem hier had heen gebracht stond nog bij de deur. Julian trok de deur achter zich dicht en deed zijn polsen weer bij elkaar, ten teken dat de handboeien wel weer om mochten. Braaf liep hij toen mee, terug richting zijn cel, terwijl hij nadacht over wat hij zou kunnen doen met het geld wat hij nu had. Een ding was zeker; hij moest het laten blijken dat hij het goed besteedde. Dat hij vanaf nu meer voedsel moest gaan eten stond dus vast, maar om het geld daaraan uit te besteden vond hij een gemiste kans.Zodra ze voor het celblok stonden mochten de handboeien weer af en liep in een langzaam tempo terug naar zijn cel. Hij ging op zijn bed zitten en was opgelucht dat zijn celmate op dit moment niet aanwezig was, en haalde toen de punten uit zijn broekzak om ze te tellen. Hij glimlachte tevreden en stopte ze in zijn kussensloop, bang om het anders te verliezen of gestolen te laten worden. Geld was iets schaars hier, maar meestal werd het geld niet aan iets in de kantine besteed. Er was altijd nog illegale handel bezig, al was het een sigaret, alcohol of zelfs drugs... Niet dat dat iets was waar Julian in geïnteresseerd was, hij had het geld toch niet en er niet eens voorover.Hij ging op zijn bed liggen en staarde naar boven, zakte diep in gedachten weg, tevreden met zijn 'afspraakje' van vandaag. Wanneer hij haar weer zou zien wist hij niet zeker, maar hij zou in ieder geval zijn best doen om aan te komen en het geloofwaardig te maken.

Account verwijderd

schreef:
De dag vloog voor Rosalia voorbij net zoals elke andere dag eigenlijk. Ze hielp patiënten, voornamelijk gewoon wekelijkse controles maar ook het verzorgen van wonden na vechtpartijen was vandaag weer een deel van haar takenpakket. Tussendoor ging ze lunchen met een van haar collega's maar veel tijd kregen ze daar nooit voor. Een dag in de gevangenis zat vol en veel vrije tijd was er niet. Nadat de dag erop zat ruimde ze haar kantoor op en praatte nog een lange tijd met haar collega's. Het was een lange dag geweest en ze had echt behoefte om naar huis te gaan, misschien zou ze zelfs nog even langsgaan bij haar vader. Het liefst zou ze hem dagelijks zien maar daar had ze jammer genoeg niet genoeg vrije tijd voor. Ze sloot haar kantoor af en besloot nog even de gevangenis in te trekken, een laatste ronde bij haar oudere patiënten om te zien hoe het met hen gaat. Dagelijks wou ze hen controleren omdat ze haar deden denken aan haar vader en ze vond dat zij de speciale hulp nodig hebben. Met haar batch opent ze de poort die naar de gevangenis leidt en stapt dan door de gangen. Ze was niet bang hier, het voelde allemaal gewoon heel vertrouwd aan voor haar en ze wist dat de mannen haar nooit met een vinger zouden aanraken. Daar hebben ze te veel respect voor. Het leken vaak gevoelloze en gruwelijke mannen maar door haar manier van omgang zouden ze haar nooit kwaad doen.

Account verwijderd

schreef:
De rest van de dag ging opvallend traag voorbij. Elke dag was hetzelfde hier, het was dan ook logisch dat sommige gevangenen van de ene op de andere dag gek werden in hun hoofd. Julian had een voorwaardelijke straf gekregen van vijf jaar. Vijf verspilde levensjaren, vijf maand was voor hem al te lang. Hij vond het ook moeilijker hierbinnen dan hij had verwacht. Hij was een sterke jongen, niet snel geraakt. Maar hij merkte dat hij zwakker werd, en daarom baalde hij ook van zichzelf, hij nam dat zichzelf kwalijk.Na een paar uurtjes in zijn cel te hebben doorgebracht besloot hij dat het tijd werd om zijn benen maar is te gaan strekken, maar voor hij dat deed verstopte hij de munten achter een loszittende baksteen naast het toiletblok. Naast dat het simpelweg gestolen zou kunnen worden, wist je maar nooit wanneer ze een celcontrole zouden houden en dan was hij het sowieso kwijt. Hij vertrouwde de bewakers hier niet, voor geen meter.Hij liep zijn cel uit en keek even over de binnenplaats. Er waren een paar tafels met stoelen en er was een soort 'lounge' met banken waar je kon zitten. Dat was echter alleen voor de gevangenen waar je bang voor moest zijn, ze hadden de meeste macht onder elkaar, en daar kwam je niet zomaar tussen.Hij liep daarom naar een lege tafel en nam daar plaats, en keek een beetje verveeld om zich heen. Niet veel later kwamen er drie mannen binnen, wat Julian zijn humeur in een keer verpestte. Het waren niet zomaar drie mannen, het waren de mannen van de plekken in zijn zij.Julian keek direct de andere kant op, niet omdat hij bang was maar meer om niks uit te lokken.Het duurde echter niet lang, want ze kwamen naar hem toegelopen en een van hun sloeg hard op de tafel. 'Wegwezen, dit is onze tafel.' Siste hij. Julian keek hem nijdig aan. Flauw, dacht hij. Maar hij verroerde geen spier. 'Je zoekt maar een andere tafel.' Antwoordde hij, zo kalm als hij wilde klinken hoorde hij zijn eigen stem licht overslaan. Direct had hij spijt van wat hij had gezegd, want hij wilde zich niet zwak opstellen. Als hij zou toegeven en weg zou lopen, dan zouden ze hem nooit meer met rust laten. Zo was het nou eenmaal hier, en dan kon hij beter de klappen opvangen.Een van de mannen ging achter hem staan en legde een hand in zijn schouder. 'Wat zei je nou?!' Zei hij, en de man drukte een scherp voorwerp in zijn nek. Julian wist niet zeker wat het was, misschien een mes maar in ieder geval iets wat wel dodelijk kon zijn.Met een vluchtige beweging draaide hij zich om en greep de arm van de man, en draaide deze op zijn rug. Een pijnkreet ontsnapte uit zijn keel, mooi, dacht Julian. Maar dat duurde niet veel lang want de man was niet alleen, en de andere twee begonnen hem te vechten. En toen gebeurde alles heel snel, de bewakers hadden het gezien en kwamen in een razend tempo de ruimte binnen. Julian probeerde het te volgen, maar hij had een waas voor zijn ogen en zat op het randje van zijn bewustzijn.

Account verwijderd

schreef:
Eenmaal bij het juiste cellenblok aangekomen ging ze een voor een langs bij haar patiënten. De meeste onder hen maakten het goed en dat deed haar echt deugd om te horen. Nadat ze er klaar was keerde ze dan ook terug naar de begane grond. Ze verlangde naar een sigaret, wat misschien vreemd klinkt voor een dokter maar door de stress hier heeft ze dat echt wel nodig. Het is niet goed en ze probeert het gebruik ervan te beperken maar stoppen zal ze nooit meer kunnen, een slechte gewoonte. Rustig stapt ze door de gang richting de uitgang maar hoort dan geschreeuw van het buitenplein komen. Zo snel mogelijk loopt ze met enkele bewakers naar buiten en ziet het gevecht dan plaatsvinden. Het is misschien gevaarlijk, toch aarzelt ze geen moment en rent er naartoe. Met al haar kracht probeert ze de jongens weg te duwen en ziet dan hoe ze terugdeinzen en weggehaald worden door enkele van de andere bewakers. Die zouden voor een lange tijd niet meer buiten mogen komen, dat stond vast. Ze zag Julian op de grond liggen en slikte, net wanneer ze dacht dat alles beter met hem zou gaan. Snel gaf ze de opdracht om hem naar haar kantoor te brengen en dat gebeurde dan ook. Eenmaal hij op de tafel lag zette ze zich naast hem neer en begon zijn wonden even te bekijken en vervolgens te verzorgen. Hopelijk kwam hij snel bij bewustzijn, dan had ze tenminste zicht op zijn toestand. Ze zou beslist hier blijven en dat maakte haar ook even echt niet uit, haar patiënten zouden voor gaan op alles en iedereen. In de hoop hem wakker te krijgen veegde ze met een natte doek over zijn gezicht. Zijn wonden waren intussen al wat verzorgd, toch leek het ernstig en kneuzingen waren er waarschijnlijk. Hoe was dit kunnen gebeuren, waarom was er ruzie ontstaan? Dat is wat ze zo graag wou weten en ze zou een antwoord krijgen, dat stond vast.

Account verwijderd

schreef:
Alles deed pijn, dat was het eerste wat hij merkte toen hij langzaam weer bij kwam. Hij knipperde met zijn ogen en zag dat hij alweer op de verzorgingstafel lag terwijl hij verzorgd werd door zijn dokter, Rosalia Jones. Hij vroeg zich af hoe erg hij eraan toe was, maar hij durfde niet te kijken. Het liefst bleef hij hier de hele avond liggen, terwijl zij hem verzorgde, dan hoefde hij zich even nergens druk over te maken. Maar hij wist dat dat niet ging, patiënten werden meestal zo snel mogelijk terug naar hun cel gestuurd. En dat was ook te begrijpen, want dat was veel veiliger. Daar kwam bij dat Julian eigenlijk ook wel graag terug wilde, want er waren een aantal dingen die hij nog moest regelen. Want hoe langer hij hier bleef, hoe meer hij achter op schema kwam te liggen. Maar voor nu kon hij daar nog even niet aan denken, hij voelde zich nog te zwak om überhaupt overeind te komen. De mannen hadden hem goed te pakken gehad, maar dat was te verwachten. Hij was gewoon zo koppig geweest om niet weg te lopen, en dat had hem niet veel goeds gedaan. Toch had hij daar geen spijt van, en hij hoopte dat de problemen nu minder zouden worden.Hij moest denken aan zijn leven buiten de muren. Meestal waren de rollen voor hem dan omgedraaid. Toen kon hij bijna iedereen aan, maar hierbinnen voelde hij zich maar klein.Hij had altijd veel gevochten, dat begon al in zijn jeugd. Hij had daar nog nooit met iemand over gepraat, maar diep van binnen wist hij wel waarom hij later zo agressief was geworden. Meestal was hij degene die begon, en won. Maar hierbinnen ving hij alleen de klappen op en van terugvechten was geen sprake. Hij kreeg de kans er niet voor, en hij voelde zich machteloos.Hij keek even naar Rosalia, en wist dat hij zometeen wel een verklaring moest afleggen. Hij vond het niet fijn om tegen haar te liegen, maar hij wist niet hoe hij het anders moest verwoorden. Dat die mannen uitgerekend hem moesten hebben had een reden, maar die reden wilde hij liever verzwijgen. Het had allemaal te maken met zijn ontsnappingsplan, dat kon hij dus niet uitleggen. En dat zat hem wel dwars. Hij wilde gewoon oprecht tegen haar zijn, maar dit was gewoon niet het goede moment.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld