Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O - Shiri & Maiev |

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Gütentag! Hier gaan wij onze fabuleuze ORPG doen. Niet reageren. Mvg.

Ik speel Sem Gregory Carlson, 25.

Jij mag begin bff!

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn Stephens - 21

Heb nog altijd geen foto / goede tekening hahaha rip :')
Anyhow: linkeroog groen, rechteroog blauw, donkerblond richting bruin haar dat tot ongeveer borsthoogte komt, 1.75m.

Imma start writing now

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was voor Lynn geen gemakkelijke tijd geweest. Ze dacht met een paar "vrienden en vriendinnen" op stap te gaan, maar dat was finaal mis gegaan. Uiteindelijk keerden ze stuk voor stuk de rug naar haar toe en mocht zij alles weer alleen gaan oplossen. Geweldig. Natuurlijk had ze beter moeten weten en niet mee moeten doen, maar ze dacht net ergens weer bij te horen. Nu zat ze weer met haar, haarzelf en zij, helemaal alleen, opgesloten in een hoofd vol depressieve gedachten waar ze maar niet vanaf kwam. Wat ze ook probeerde, ze zou het nooit kunnen vergeten. Misschien was dit ook omdat ze hem niet wilde vergeten. Lynn zuchtte diep. Nu dacht ze weer aan hem. Het hield ook niet op...

Voor de ingang van het kantoor stond Lynn even stil. Zou dit echt helpen? Ze hadden een advocaat van dit bureau aan haar toegewezen, maar waarschijnlijk zou het gewoon een één of andere ongemotiveerde klootzak zijn die er gewoon heel snel vanaf wilde. Als dat gebeurde, wat moest ze dan? Waarschijnlijk kon ze dan niet eens veel. Na toch weer vijf minuten te hebben staan tobben, liep de jongedame naar binnen. Ze had niet veel keuze leek het. Met een hard hoofd in deze hele situatie, meldde ze zich bij de receptie. Hopelijk hoefde ze niet lang te wachten, ze had wel betere dingen te doen. Zoals... ja... schoonmaken of zo, of werken... iets anders... Vast wel dingen die een stuk belangrijker waren dan wachten in een kamer van iemand die toch zijn of haar best niet voor haar zaak ging doen. Ze kregen betaald door de overheid en niet door de cliënt, zolang ze maar kwamen opdagen hadden zij hun loonstrookje al binnen. Geweldig gewoon. Ge-wel-dig.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Al enige jaren was Sem Gregory Carlson een fantastische strafpleiter. Nog nooit had hij een zaak verloren en zelfs de meest geruchtmakende moordzaken wist hij tot een goed einde te brengen. Althans, voor zijn cliënt. Veel mensen dachten altijd dat je als strafrechtadvocaat het rechtvaardigt vond om iemand te vermoorden. Dat je dat goed vond. Natuurlijk was dat niet zo. Artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens luidde niet voor niets dat iedereen recht zou hebben op een eerlijk proces: iedereen had recht op een advocaat, iedereen was onschuldig totdat het tegendeel bewezen was en iedereen had recht op een tolk. Natuurlijk noemde het artikel nog meer belangrijke rechten van een verdachte, maar de belangrijkste was toch wel dat iedereen recht had op een advocaat en daarbij de kern van het artikel: recht op een eerlijk proces. Wanneer een verdachte de kans niet had om het verhaal - via advocaat - uit te leggen, kon je het woordje eerlijk al niet meer in de zin denken.

Zijn jaren als advocaat begonnen wel aan hem te vreten. Hij had veel meegemaakt in zijn leven en de stress die je als advocaat ervoer, leek soms net even die ene druppel die de emmer deed overlopen. Sem was om die reden afhankelijk geraakt van iets wat voor hem een wondermiddel was, maar eigenlijk maakte het meer kapot dan dat het iets heelde: drank. Sem kon geen dag en eigenlijk maar een korte periode zonder het vloeibare goud. Het medicijn dat hem liet ontspannen (althans, dat dacht hij) en hem even niet meer liet denken aan al de narigheid in zijn leven.

Op dit moment zat de man in zijn luxe bureau. Doordat hij zo'n goede advocaat was, had hij bergen geld. Bergen geld waarmee hij zijn verslaving kon blijven voeden. Hij had een gigantische kater en zag er slecht en ziek uit, maar onder zijn sterk vermagerde lichaam en zieke uiterlijk schuilde een attractieve verschijning die normaal gesproken ieder vrouwenhart een slag sneller liet slaan.
Sem werd door zijn secretaresse gebeld dat zijn nieuwe cliënt er was en hij hing de telefoon puffend op. Nog snel nam hij een slok uit zijn geheime flesje drank en daarna liep hij naar de deur op die te openen. De man keek vermoeid de hal in en hij glimlachte gepijnigd.
'Hoi, jij moet Lynn zijn, nietwaar?' Sem droeg een duur pak, dure schoenen en had een glimmend Rolex horloge om. Verder zaten zijn haren warrig, had hij ingevallen wangen en had hij wallen onder zijn vermoeide ogen.
'Kom verder, dan zullen we eens gaan kijken wat ik voor je kan doen.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had gelukkig niet al te lang hoeven te wachten op haar advocaat, maar toen ze hem zag, zonk de moed haar nog dieper in de schoenen. Deze man zag er nu niet bepaald... capabel uit ondanks dat zijn dure kleding wel een hoop wist goed te maken. Natuurlijk, uiterlijk zegt niet alles, maar het was net alsof hij elk moment in elkaar kon zakken van ellende terwijl hij bezig was met geld op zijn bankrekening te bewonderen. Was dit zo'n workaholic type, of moest ze aan een andere soort verslaving gaan denken? Ach, wat maakte het ook uit. Het was niet alsof ze een andere advocaat zou krijgen. Ze moest het hiermee doen en daarmee klaar. De overheid maakte het echt niet uit wat er nu met haar zou gaan gebeuren en ze kon hen geen ongelijk geven. Wat voor invloed had één persoon nu op een hele maatschappij? Geen. Je moest wel heel speciaal zijn mocht je een verschil maken in deze wereld. Lynn had haar doel dan ook niet gezet op het veranderen van de wereld, maar juist het veranderen van de wereld van een ander. Echter leek dat ook te hoog voor haar gegrepen. Alsof iemand ook maar iets van haar zou willen, alsof zij ook maar iets voor iemand kon doen... Ooit leek het zo geweest te kunnen zijn, maar al snel werd die toekomst van haar afgepakt.

Nadat de man haar naar binnen had uitgenodigd, liep ze dan ook het kantoor binnen. Ook hier kon je duidelijk zien dat deze man genoeg geld had om het als wc papier te gebruiken. Het was haast intimiderend. 'Als het niet uitkomt,' begon ze. '... dan kan ik ook een andere keer terugkomen.' stelde ze voor. Terugkomen op een moment waarop hij er niet als een skelet met een laagje huid uit zag. Het was vaag, maar ze kon een vage geur van alcohol bespeuren. Beter nog: terugkomen op een moment waarop haar advocaat haar serieus genoeg wilt nemen om niet de avond van te voren, of misschien zelfs een paar minuten van tevoren een paar slokken verdovingsmiddel achterover te gooien.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Natuurlijk liet zijn uiterlijk een hoop dingen vermoeden die er wel en niet waren. Wat er wel was, was een verslaving. Wat er niet was was het incapabel zijn om geen goede zaak te kunnen hebben. Sem was een vooraanstaand advocaat die iedereen kende, alleen mensen die niet in de juridische wereld zaten en niet naar het nieuws keken, zouden hem waarschijnlijk niet kennen.
De man glimlachte even kleintjes en hij liep wat wankel naar zijn luxe stoel waar hij op ging zitten. Zijn benen deed hij over elkaar en hij pakte een notitieblok erbij en een dure pen die van goud leek te zijn gemaakt. Van een tafeltje die wat rommelig was, pakte Sem een dure bril en hij zette hem op zodat hij wat beter kon lezen. Overal in de ruimte stonden kasten met dossiers van alle zaken waar hij mee bezig was en alle zaken die hij al gedaan had. Daarnaast stonden er ook boekenkasten die stampvol stonden met alleen maar juridische boeken en wetboeken. Zijn bureau was gevuld met dossiers waar hij mee aan het werk was en er stond ook een dure Apple computer op het bureau.

'Natuurlijk komt het wel uit. Dit is mijn werk en deze afspraak staat al een hele tijd vast. Daar maak ik tijd voor.' Sem glimlachte even kleintjes en hij zuchtte. Zijn secretaresse kwam binnen met koffie en thee en Sem knikte even nors, waarna hij haar weg liet gaan uit de kamer voordat hij een kop koffie pakte.
'Pak gerust wat te drinken.' Hij glimlachte en nam een slok van de warme koffie die de alcoholische lucht weg liet gaan.
'Ik zou graag van jou willen horen wat er gebeurd is. Natuurlijk is me dat al verteld, maar niet door jou zelf en ik moet jou gaan verdedigen.' Sem leunde met zijn hoofd op zijn hand en keek wat wazig voor zich uit. Het was pas elf uur in de ochtend, maar Sem had al behoorlijk wat alcohol genuttigd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn ging zitten en keek nog wat om zich heen. Juist ja. Ze betwijfelde echter nog altijd, ondanks dat deze man zei dat het wel goed zou zijn, of het verstandig was om deze afspraak voort te zetten. Ergens had zij ook geen zin om hier opnieuw naartoe te moeten komen, maar had ze een keuze? Gewoon nu dus. Lynn zuchtte zacht en pakte een kop thee voor zichzelf, waarna ze in een stoel voor het bureau ging zitten.

'Het is heel simpel, ik heb een paar ruiten van een aantal auto's vernield. Daarvoor hebben ze me aangeklaagd,' vertelde Lynn. Het was niet alsof het noemen van andere namen haar uit de problemen zou helpen, in principe had zij de meeste schade aangericht. Natuurlijk, het werd aangedrongen, maar Lynn had zich niet verzet. Inmiddels had ze daar wel spijt voor gekregen. 'In totaal iets van zes auto's. Misschien meer, ik heb het niet bijgehouden,' voegde ze daar nog aan toe. 'Maar dat zal vast allemaal wel in het dossier staan dat u hebt ontvangen, toch?' Misschien kwam ze iets te onverschillig, misschien zelfs brutaal, over, maar eerlijk gezegd zag ze het nut er niet van in. Taakstraf zou ze toch wel krijgen, dat wist zij zelf ook wel. Waarom dan nog proberen om er iets tegen te doen?

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Een persoon die niets van de wet wist, wist ook niet dat er straf verlichtende maatregelen waren. De zogenoemde rechtvaardigingsgronden en strafuitsluitingsgronden. Onder die twee benamingen vielen dingen als (psychische) overmacht en noodweer (exces). Natuurlijk nam de rechter dat niet zomaar aan, maar in sommige gevallen was het heel makkelijk aannemelijk te maken.
'Ik heb je papieren doorgelezen en het proces-verbaal die ik van de politie heb gekregen en heb gezien dat je samen met anderen de vernielingen begaan bent. Zoals je aanklacht ook luidt: samen en in vereniging met anderen. Dat wil dus gewoon zeggen dat het samen was. Die zin slaat eigenlijk nergens op, aangezien er al samen staat en dan zetten ze er nog in vereniging met anderen achter... Maar oké, ik dwaal af.' De man bleef een aantal seconden stil en staarde wat verward voor zich uit.
'Goed, over die anderen... Hebben die ook één van de zeven auto's kapot gemaakt, of hebben ze jou lopen pushen om het voor ze te doen?' Hij keek haar doordringend aan en glimlachte kleintjes, waarna hij zijn trillende handen op zijn schoot opborg in de hoop dat het niet opviel dat hij al enige ontwenningsverschijnselen had door de werkstress die hij nu op hem had rusten. Soms was het lastig om zo verslaafd te zijn, maar hij wist ook wel dat het zijn eigen schuld was. Het werd steeds erger en steeds moeilijker te verbergen, maar zolang hij zijn werk goed deed...

'Ik ben gaan denken door wat ik heb gelezen namelijk. Maar ik wil wel dat je me alles vertelt. Op die manier kan ik je het beste helpen namelijk. Je zult waarschijnlijk denken dat het 'maar' een taakstraf of geldboete is, maar het staat wel direct op je strafblad en als er ook maar enige reden is waardoor je vrijgesproken kunt worden, wil ik dat voor je gaan bereiken. Op jouw leeftijd wil je geen strafblad, want je moet nog alles gaan bereiken. Een baan, studie... Dat soort dingen.'

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn luisterde even naar haar advocaat. Zou het echt uitmaken als ze het zou vertellen? 'Ik heb de meeste schade aangericht,' zei ze. Ze haalde even diep adem en nam een slok van haar thee. In principe was het alsnog haar keuze geweest om mee te doen. Daarnaast, heel slecht had het nog niet gevoeld op dat moment. Dat besef kwam later pas.

Hetgeen waar Lynn echt over na moest denken was de vraag of ze gepusht was ja of nee. Ja, het werd aangedrongen, maar ze had nog steeds nee kunnen zeggen. Het was zij die zo zwak was geweest om erin mee te gaan, dan was zij toch gewoon schuldig? Lynn blies wat over haar kopje warme thee en nam nog een slok. Zij had die auto's vernield. De meeste dan. Degenen die slim genoeg waren lieten het werk voor hen gedaan worden. Zij konden doen wat ze wilden doen, want de meerderheid zou hen toch wel volgen. Op een één of andere manier begon Lynn zich af te vragen hoe ze in deze situatie terecht was gekomen. Waarom was ze met deze mensen gaan rondhangen? Had ze niet betere dingen te doen? Nuttige dingen? Misschien was het gewoon een zoektocht naar iets nieuws. Naar iets dat haar zou afleiden en haar tot een persoon zou maken die ze nog nooit tevoren was geweest. Een persoon die het verleden kon laten varen en gewoon verder kon gaan met een nieuw, vers en puur leven. Jammer genoeg was het pure van het leven dat ze op dat moment had gekozen, zo goed als verdwenen.
'We waren met z'n achten,' ging ze verder. 'De meesten keken gewoon toe, twee andere gingen mee in de sleur. Nadat een paar alarmen waren afgegaan, bleven de meesten nog, maar uiteindelijk kwamen er sirenes in de buurt. Ik ben samen met een ander opgepakt, de rest is ontsnapt of later misschien nog in de boeien geslagen, dat weet ik niet.'

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De advocaat knikte even toen ze dat zei. De meeste mensen dachten heel zwart-wit in het recht. Ze hadden het toch gedaan, dus dan waren ze schuldig, toch? Daar had men dus een advocaat naar boven, want hij of zij kon een andere kant van het verhaal laten zien. Het kwam vaak genoeg voor dat mensen gedwongen waren en er echt geen weerstand aan konden bieden zonder dat ze dit zelf door hadden. Die mensen waren dan vaak zo mee gegaan in het verhaal en waren uiterst onzeker, dat ze niet meer precies wisten wat nu goed en fout was. Gelukkig had Sem al jaren ervaring binnen het strafrecht dus een kleine zaak als deze zou hem geen grote uitdaging worden.

'Ik snap dat je zo denkt, maar je weet zelf misschien ook niet zo goed hoe ze het gedaan hebben. Ze kunnen je op een hele lakse manier erin geluisd hebben waardoor jij nu hier bij een advocaat zit en zij op vrije voeten zijn. Sommige mensen zijn daar nu eenmaal heel goed in getraind. Mensen voor de gek houden.' De man nam nog een slokje van zijn koffie en hij ging met een trillende hand door zijn warrige haardos waar hier en daar een grijze haar in zichtbaar was. Erg oud was hij nog niet, maar sommige mannen kregen nu eenmaal vroeg grijs haar. Misschien kwam het wel door zijn werk, dat wist hij niet.
'Oké, dus jullie waren met een behoorlijke groep. Dan is het natuurlijk niet gek dat er een aantal ontkomen zijn, maar we moeten de hele zaak goed bekijken in de hoop dat we jou vrij kunnen krijgen. Het is immers maar een simpele vernieling. Het mag niet, maar het is geen groots iets. Mag ik je vragen of je er spijt van hebt? Rechters zijn daar vaak ook gevoelig voor. Zeker als we het verhaal hebben dat jij spijt hebt en dat het ook nog eens gedwongen is gebeurd. Ik mag als advocaat natuurlijk niet liegen, maar ik wil jouw verhaal wel zo goed mogelijk over laten brengen.' Legde hij uit, waarna hij even naar zijn trillende handen keek. De man moest echt snel een slok drank hebben, anders ging het niet lang goed...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn was even stil. Natuurlijk had ze spijt, het was helemaal niet nodig geweest en toch had ze het gedaan. Zou ze het nog een keer doen? Ze hoopte zeer zeker van niet. Het lastige van de situatie was dat ze niet wist wat de toekomst zou brengen, niemand wist dat. Dus hoe kon ze zoiets beloven? Lynn zuchtte even.
'Het was onnodig en ik heb er spijt van, dat zou ieder mens met een beetje gezond verstand hebben, denk ik,' concludeerde Lynn. 'En al zouden ze me erin geluisd hebben... hoe zou ik dat dan moeten weten? Het enige dat ik zie is dat ik te ver ben gegaan in iets. Waar ligt de grens van gedwongen? Het is niet alsof ik met de dood ben bedreigd, ik had gewoon nee kunnen zeggen.' Lynn haalde diep adem en nam nog een slok van haar thee. 'Alleen dat heb ik niet gedaan.' Zo simpel was het. Er was een keuze, ze koos het verkeerde. Misschien was het te simplistisch nagedacht van haar, maar zo zwart-wit leek het wel. Zo voelde het wel. Natuurlijk baalde ze ervan dat dit op haar strafblad zou komen, maar alsof zij ook maar enige kans had om iets met haar leven te gaan doen. Waarschijnlijk zou ze nooit aan haar opleiding rechten beginnen en zou ze nooit ergens aan de bak komen en zal ze voor de rest van haar leven in dat huis blijven wonen, bij dat mens. Nee, geweldig toekomstbeeld. Daar moest ze het mee doen. Of nou ja, "moest"... Ze had altijd nog een keuze. Het moeilijkste vraagstuk voor iedereen, waarvoor de meesten mensen niet eens de kans krijgen om het te beantwoorden omdat dit al voor hen wordt gedaan. In de ene hand zat het leven, in de andere hand de dood. Welke zou het worden?

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Er was ook geen grens als het ging om dwingen. Voor de ene was dreigen met een misdrijf tegen het leven gericht pas dwingen en voor de ander was het al dwingen als iemand zei dat hij iets "moest" doen. Dat was bij ieder mens verschillend en daar waren dan ook geen richtlijnen voor. De man keek dan ook naar zijn cliënt en hij lachte even zwakjes.
'Er zijn natuurlijk geen richtlijnen voor zoiets. Het verschilt per persoon en ieder persoon voelt dat aan, maar soms willen ze het niet aanvoelen en dan zal de rechter in zo'n geval oordelen door het verhaal van de verdachte zelf en zijn of haar advocaat.' Legde Sem uit, waarna hij weer even weg keek. De man zakte weg in zijn gedachten en hij zuchtte even diep. Ergens herkende hij haar van, maar hij kon zijn vinger niet leggen waar hij haar dan van zou kennen...
Ineens keek hij verward op en hij bleef eerst een tijdje naar haar staren.
'Wacht... Ik besef me eigenlijk nu pas... Dat jij volgens mij mijn oude buurmeisje bent?' Hij had zichzelf eigenlijk helemaal niet goed voorgesteld, dus haar had het ook niet in kunnen vallen.
'Ik ben Sem Carlson.' Hij glimlachte ongemakkelijk en keek daarna weer weg naar zijn trillende handen. Nou, als zij het echt was dan zou dat echt heel raar zijn, maar dan zou hij uiteraard extra zijn best gaan doen om ervoor te zorgen dat ze geen straf zou krijgen. De man leunde op zijn hand en hij zuchtte even.
'Heb je er bezwaar bij als ik even een sigaret opsteek?' Vroeg hij, maar al snel had hij een sigaret aangestoken en hing de rokende sigaret tussen zijn lippen. De man moest toch iets ter handen hebben nu hij geen drank kon drinken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn zuchtte zacht. 'Ik weet niet of het dwingen was... ik voelde en bepaalde druk, maar meer...' Ze keek hem even verbaasd aan toen hij dacht haar te herkennen. Nee toch, Sem? Haar oude buurjongen die vier jaar ouder was dan zij? De jongen met wie ze zo goed bevriend was geweest, maar die op een gegeven moment was verhuist? Dat was te toevallig... 'Sem... Je was verhuist...? Ik bedoel... waarom ben je terug? En hoe lang al?' Lynn schudde haar hoofd. 'Sorry, heel veel vragen in één keer...' Lynn beet op haar lip en dronk haar thee leeg, waarna ze de rookgeur zo veel mogelijk probeerde te negeren. Ja, ze had er bezwaar tegen, maar dat kon ze nu moeilijk zeggen?

Sem Carlson... Het was waarschijnlijk al tien jaar geleden, als het niet meer was, dat ze hem had gezien. Ze waren naast elkaar opgegroeid. Zijn ouders en haar moeder waren ook goed bevriend, vandaar dat het ook na hun vertrek al een stuk minder werd. Toen daarna haar moeder besloot naar Amerika te vertrekken in de naam van de liefde en Lynn alleen met haar broer zat, ging alles goed. Op een gegeven moment vertrok ook deze broer naar Singapore om te studeren, wat ervoor zorgde dat Lynn al sinds haar zeventiende alleen woonde. Dat totdat haar moeder weer terug kwam. Alles ging terug naar die ouder sleur, het slaan, het uitbuiten, alles. Niet dat Lynn dit ooit zou toegeven, al zeker niet aan Owen. Hij moest gewoon in Singapore blijven en zijn studie daar afmaken. Zij zou zich wel redden. Lynn keek Sem even aan. Hij was veranderd, maar toch herkende ze een paar dingen. Zijn ogen waren bijvoorbeeld nog altijd hetzelfde, maar zijn hele postuur en gezicht waren anders. Logisch ook, ze waren kinderen toen ze hem voor het laatst zag. Ze vond het nog tamelijk knap dat hij haar had herkend om heel eerlijk te zijn, als hij er niets van had gezegd had ze er misschien nooit opgekomen en het gezien als een "toevalligheid" dat hij dezelfde naam had.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was inderdaad bijna een decennia geleden dat ze elkaar gezien hadden en nog kreeg Sem ineens zo'n ingeving dat hij haar herkende. Het was aan de ene kant misschien ook niet zo raar, want hij kende haar naam natuurlijk en ze had nog steeds wat trekjes van zijn beste vriendin van vroeger. Natuurlijk was ze veranderd, maar dat deed iedereen in zo'n periode. Je kon niet verwachten dat mensen helemaal niet zouden veranderen, zeker niet als ze eerst nog zo jong waren.
De man blies de rook de lucht in en keek even met zijn ogen naar de dwarrelde rook die rond cirkelde en uiteindelijk steeds meer vervaagde totdat het ineens weg leek te zijn.
'Ik was ook verhuisd, maar mijn ouders zijn allebei omgekomen bij een auto ongeluk dus op ten duur zag ik geen nut meer om daar te blijven wonen. Daarbij kreeg ik een aanbod om bij dit kantoor te gaan werken en dat leek me wel wat.' De man keek haar wat verbitterd aan en nam een lange trek van de sigaret. Dat zijn ouders overleden waren, was voor hem nog steeds best moeilijk, maar hij verbloemde het door drank en sigaretten. Aan beide dingen was hij nu eenmaal verslaafd en dat zou alleen maar erger worden.
Sem tikte wat as van de sigaret af in de asbak op het tafeltje en hij glimlachte kleintjes.
'Ik heb hier nu een mooi huis laten bouwen waar ik mijn auto's kwijt kan en waar ik voldoende kamers tot mijn beschikking heb.' Vertelde hij, waarna hij even zwakjes glimlachte. Sem had een gigantische villa en vier peperdure auto's voor de deur. Een normale 25-jarige zou dat eigenlijk niet hebben, maar goed, Sem was in alles een geval apart.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Zijn ouders waren overleden... dat wist ze niet. Hoe had ze het ook kunnen weten, het was niet alsof haar moeder het contact met de buren goed had onderhouden op het moment dat zij naar de drank greep. Haar beste vriend was de fles en haar ultieme genot zat 'm in de verschillende liefdes van haar die één nacht langskwamen en daarna haar met een gebroken hart achter lieten. Het had haar sowieso verbaasd dat er een sukkel was die dat stuk ongeluk voor een langere periode wilde en daarnaast nog zo graag, dat hij haar meenam naar Amerika. Helaas had ook hij uiteindelijk het licht gezien.

'Het is nogal laat misschien, maar... gecondoleerd...' zei Lynn zacht. Dat was het enige wat ze hierop wist te reageren. Ieder ander zou dit redelijk ongemakkelijke onderwerp misschien vermijden, maar Lynn had het nu ook niet al te graag over het succes dat hij. Zij zelf zou het misschien niet een succes noemen, beoordelend op hoe hij er nu bij zat. Hij had het moeilijk, dat kon je zo zien. Misschien was het omdat zij geen waarde zag in dure pakken en een mooie Rolex, misschien omdat anderen het niet wilden zien om zo van de verantwoordelijkheid weg te kunnen lopen. Daarnaast, het was een beetje zuur dat hij al zoveel had kunnen doen terwijl zij nog altijd vast zat, zich afvragend wat haar waarde op deze wereld was.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Veel mensen die met Sem omgingen, gingen met hem om doordat hij een bekend strafpleiter was en omdat hij veel geld had. Een andere reden zat er meestal niet achter en dat vond Sem prima. De man had geen zin in innige vriendschappen met de mensen met wie hij dan weer alles moest delen in zijn leven. Nee, hij had liever een glas whisky en een sigaret. Daar werd Sem nu vrolijk en rustig van, terwijl een ander vrienden nodig had voor een goed gesprek. Sem was altijd al een soort einzelganger geweest en dat was hij nu nog, nu misschien wel meer dan anders.
De meeste mensen zagen zijn ellende echter niet doordat hij er zo goed uit zag in hun ogen. Zij hadden niet de juiste kennis om door de dure kleding van Sem heen te kijken en te zien wat er onder zat. Hoe meer hij af viel en hoe ongezonder hij eruit begon te zien door alle drank die hij dronk.
Sem wreef even door zijn ogen heen en hij knikte kort. 'Ja, bedankt. Het is al jaren geleden, maar goed. Toch bedankt ja.'
Hij ging vermoeid even goed zitten en hij keek naar Lynn.
'Anders kom je vanavond bij me langs om even bij te praten tijdens het eten? Ik laat wel iemand komen om te koken en dan kunnen we lekker wat eten en drinken en bijkletsen. De afgelopen tien jaar is er vast meer gebeurd in je leven dan alleen dit waar je nu voor bij mij bent.' Lachte de man en hij keek even naar zijn vroegere beste vriendin. En vanavond kon hij dan ook drinken. Als hij niet al dronken was als ze kwam... Hij zou zijn best gaan doen, maar veel beloven kon hij niet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld