Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THG orpg ft LilyAllen

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Wij weten jij niet.

ik:
Megan Adams - district 1 - beroeps - 16 jaar.
foto ~ media-cache-ak0.pinimg.com/736x/39/93/a3/3993a35974e7bd3ed425b4bc31eae70d.jpg

Noah Baker - district 1 - beroeps - 19 jaar.
foto ~ em.wattpad.com/f8557153c12a2d7a856a7c88bb202f1877c28661/687474703a2f2f322e62702e626c6f6773706f742...

Ik begin wel

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Het was een vroege ochtend. Ik hoorde de vogels buiten al. En ik hoorde het geluid van mijn irritante broertje. De spelen kwamen er weer aan. Over 2 dagen is de trekking en ik heb me vrijwillig aangemeld samen met Noah. Ik ben een beroeps en Noah ook dat betekent dat wij al trainen sinds wij jong zijn en dit onze droom is. De trekking gaat niet zoals in andere districten. In andere districten weten ze niet wie de spelen in moet uitgezonderd district 2. Daar zijn ook beroeps en daar zijn wij meestal bondgenoten mee. Ik ga moeizaam mijn bed uit en ik loop naar beneden. Ik zie me moeder al druk ontbijt aan het klaar maken. ''Lekker geslapen?'' Hoor ik vanuit de keuken. ''Een beetje'' roep ik vanuit de woonkamer. Ik loop naar de keuken toe en ik ga zitten aan de keuken tafel. ''Wat gaan we eten mam?'' Mijn moeder zegt ''Ik heb voor jou wat broodjes gemaakt en wat vlees'' Ik glimlach naar haar en ik zeg ''bedankt'' Ik weet dat mijn moeder er moeite mee heeft dat ik naar de spelen ga maar dat laat ze duidelijk niet merken.

Noah:
Het was 8 uur s'ochtends ik besloot mijn bed uit te gaan. Ik ging op het randje van mijn bed zitten en ik trok mijn t-shirt over mezelf heen. Ik was totaal nog niet bezig met de spelen. Ik heb zelf de spelen een keer gewonnen op 14 jarige leeftijd. Ik wist wie mijn andere tribuut was en daar was ik blij mee. Megan is goed met messen en kan goed met een pijl en boog overweg. Ik ren van de trap af. Ik loop door het huis heen ''Mam?'' Als ik richting de woonkamer loop zie ik haar weer met een fles alcohol. Mijn moeder heeft een alcoholprobleem en het stopt maar niet. Ik pak boos het flesje af ''Mam, wat is dit?'' Ik zie dat ze begint te lachen ''Alcohol zie je toch'' zegt ze pissig. Ik zucht in mezelf en ik loop naar de prullenbak om het flesje weg te gooien. Dan loop ik terug naar haar ''Alcohol is niet om je problemen op te lossen'' Mijn vader is een vredesbewaker en daarom is die soms weken weg maar hij kan ook weken weer thuis zijn. Ik besluit naar de keuken te gaan om wat eten voor mezelf te maken.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose Kathlin Gray - 16 jaar - district 9

Caleb Jason Carter - 17 jaar - district 9

Stukje komt hieronder

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Wanneer de eerste zonnestraal door mijn raam naar binnen schijnt, weet ik dat het tijd is om op te staan. Ik ga rechtop in mijn bed zitten en zwaai mijn benen zodat ze op de koude grond belanden. De oude houten vloer onder mijn voeten kraakt als ik naar mijn kast loop en hem open zwaai. Ik trek mijn oude grijze jurk aan die ik bijna elke dag draag en doe mijn ballerina's aan. Ik bind mijn haar snel vast in een knot en ga naar de huiskamer.

Ons huis is redelijk klein. We wonen 5 minuten van het grote plein en de markt vandaan. Dit is heel handig omdat ik daar vaak naartoe ga, maar ook onhandig omdat de graanvelden veel verder weg zijn vanaf het plein of de markt. Het huis waar ik in woon bestaat uit 3 slaapkamers, een badkamer en een gemixte huiskamer en keuken. Mijn huis is niet echt een huis, het is eerder een oud en krakkemikkig krot gemaakt van oud hout. Maar zo leven veel mensen in dit district. Ik woon in het huis met mijn oudere zus Maria, mijn broertje Thomas en mijn zusje Lilly. Leven is niet makkelijk zonder ouders. Mijn moeder stierf toen Lilly geboren werd, en mijn vader werd opgepakt en vermoord omdat hij graan wilde stelen voor ons gezin zodat we genoeg eten zouden hebben. Ik had eerst ook nog een andere zus, Yara. Ze is helaas maar zeventien geworden. Ze werd gekozen als tribuut in de Honger Spelen van twee jaar geleden. Ze was al dood in het bloedbad. Dit is nog steeds moeilijk voor iedereen maar het gaat stukje bij beetje beter. Mijn zus Maria heeft het moeilijk met ons allemaal, maar bijna iedereen in de familie werkt naast school ook op het land, wat overigens verplicht is, en we verdienen net genoeg om in ieder geval één maaltijd per dag te krijgen. Soms moet ik echter wat stelen omdat er anders niet genoeg is voor iedereen.

"Goedemorgen" zeg ik tegen Maria, die samen met Lilly aan tafel zit. Ze voert Lilly stukjes brood van de oogst van gister. "Hallo Rose" zegt ze met een lieflijke glimlach, "er ligt nog een stuk brood voor je op het aanrecht. Helaas hebben we geen boter gekregen". "Dat is oké" zeg ik terwijl ik het brood van het aanrecht pak, "daar ben ik wel aan gewend geraakt". Terwijl ik de stukken brood eet komt Thomas binnen. "Goedemorgen Thomas" zeg ik nadat ik mijn mond leeg gegeten heb. Hij zegt niks terug. "Lieverds," zegt Maria, "vergeten jullie niet dat de boete over twee dagen is?"
"Alsof ik dat zou vergeten" zeg ik met een brok in mijn keel terwijl ik de laatste stukjes brood opeet.

Caleb:
Ik heb de hele nacht niet geslapen. Wanneer ik de vogels hoor zingen en de zon zie opkomen ben ik blij dat ik mijn bed uit mag en iets mag doen. Ik sta snel op, was mezelf en kleed mezelf aan. Ik ren naar beneden, mijn ouders zijn toch nooit thuis. En als ze thuis zijn, kan het ze toch niks schelen wat ik doe.

In de keuken aangekomen pak ik een stuk brood uit de kast en doe ik er een beetje boter op. Ik pak een glas melk en ik ga zitten aan de tafel in het de woonkamer.

Terwijl ik eet begin ik na te denken over de boete. Die is nog maar twee dagen verwijderd. Ik ben bang voor mezelf, maar eigenlijk vooral voor Rose. Sinds we een jaar geleden zijn begonnen met daten gaat alles zo goed, en ik wil niet dat de Spelen daartussen komen en alles verpesten. En ik wil ook niet dat Rose gekozen word, ik weet namelijk zeker dat het snel gedaan is als ze gekozen word. Ook zitten er veel papiertjes met Rose's naam erop in de glazen bollen die ze elk jaar gebruiken. ZIj heeft zich ingeschreven voor extra voedsel, namelijk extra graan, olie, en andere waardevolle producten. Mijn ouders runnen een succesvolle winkel, waardoor ik tot een van de hogere klassen hoor, dus hoef ik me niet in te schrijven voor extra bonnen. Gelukkig,

Wanneer ik klaar ben, ruim ik mijn rommel op. Ik pak mijn donkerblauwe tas die in het hoekje van de kamer staat op. Hier zitten mijn boeken in voor de dag, extra eten en spullen die ik nodig heb voor op de graanvelden. Niet alleen volwassenen, maar ook kinderen vanaf 10 jaar moeten helpen oogsten en zaaien op de velden, leuk.

Wanneer ik helemaal klaar stap ik de deur uit en sta ik op een rustige landweg langs de oneindige graanvelden. Lopen naar de stad duurt ongeveer 20 minuten. Ik doe de deur achter me dicht, neem diep adem en begin met lopen.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Als het eten klaar is komt mijn moeder het brengen. Ik kijk haar lachend aan en ik zeg "bedankt" Mijn moeder staat altijd elke dag voor me klaar. Als ik te laat kom van de trainingen voor de spelen. Vandaag was het weer zover. Ik moest ongeveer rond 2 uur naar het trainingscentrum dus ik had nog de tijd. Ik at mijn eten ondertussen op. Hier in district 1 hadden we veel rijkdom. Niemand is hier arm, iedereen had hier een goed leven. Maar dat was lang niet zo bij alle andere districten. Als ik het eten op heb loop ik naar de keuken en ruim ik mijn bord op. Ik zie me moeder verdrietig naar me kijken. Ik loop naar haar heen en ik knuffel haar stevig "Mam het komt goed" zeg ik tegen haar. Mijn moeder heeft het er zo moeilijk mee dat ik naar de spelen ga een strijd tussen leven en dood. Ze zou het zo erg vinden als ik in die ring sterf. Ze pakt mijn hand vast en geeft een soort ijzeren roos. Ik glimlach naar haar "bedankt mam" Ik loop de trap op richting mijn kledingkast. Ik pakte mijn trainingskleren en ik deed het trainingspak aan. Ik was al helemaal klaar voor de spelen samen met Noah. Gelukkig kende ik Noah al van vroeger toen we begonnen met beroeps worden. Hij is een super lieve jongen maar als de spelen komen dan begint hij anders te worden. Ik loop naar de spiegel en ik maak een staart in mijn haar.

Noah:
Moeizaam maak ik wat soep klaar. Ik hoor vanuit de verte me moeder lachen. Ze is sowieso dronken. Ze vind het niet erg dat ik de spelen in ga aangezien ik de spelen een keer op jonge leeftijd heb gewonnen. Vanmiddag moest ik weer samen trainen met Megan waar ik eerlijk gezegd best zin in had. Megan is een goeie tribuut om de spelen mee in te gaan. Ze is slim kan goed met wapens overweg. Als ik mijn soep op heb laat ik het staan in de hoop dat mijn moeder het opruimt. Ik doe mijn trainingsvest aan en ik ga de deur uit, even wat frisse lucht halen. District 1 had het allemaal goed voor elkaar. Ik loop richting een klein parkje. In de verte zie ik oude vrienden van me zitten. Ik besluit er heen te gaan. "Hey" zeg ik tegen Liam en Josh. Vroeger toen ik nog op school zat waren dit mijn schoolvrienden maar sinds ik als een beroeps ben gaan trainen zijn we uit elkaar gegroeid. "Moet je niet trainen?" Vraagt Josh. "Nee, rond 2 uur weer" En ze lachen naar me. "En hoe vind je het om weer de ring in te gaan?" Vraagt Liam. "Ja, zelfde gevoelens als de vorige keer er levend aankomen" Dan besluit ik weer weg te gaan. Ik loop richting het marktpleintje en ik koop wat fruit.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Een harde klop op de deur van ons krakkemikkige huisje maakt me wakker uit alle nare gedachten die ik de laatste 20 minuten gehad heb. Ik gluur naar buiten door het raam en zie dat Caleb voor de deur staat. Gelijk komt er een lach op mijn gezicht en ik roep: "Ik doe open, Caleb is hier!". Ik ren snel naar de deur en haal hem van de haak af. Ik zwaai hem open en als Caleb mij ziet moet hij lachen. "Goedemorgen, Rose" zegt hij zachtjes, "ik heb wat voor je". De hand die hij tot nu toe achter zijn rug heeft gehouden komt tevoorschijn; hij geeft me een mooie rode roos. "Dankjewel Caleb!" zeg ik terwijl ik de roos uit zijn handen pak. Ik geef hem een kus en leg de roos neer op een tafeltje, ik heb nu geen tijd om er water voor te pakken. Snel pak ik mij tas uit de hoek van de kamer en ik stap naar buiten. "Tijd om naar school te gaan" mompel ik terwijl ik de deur achter me sluit.

Caleb is superlief. Hij helpt me met veel dingen, zoals het huishouden, school, sociale dingen en met het krijgen van eten. Dat laatste brengt een vraag in me op. "Caleb" vraag ik zachtjes. "Die roos, heb je hem gevonden? " Caleb knikt. "Gestolen?" Caleb kijkt naar de grond terwijl we verder lopen en na een tijdje antwoord hij; "misschien heb ik hem uit de tuin van mijn buren gehaald ". Hij kijkt beschaamd naar de grond. "Caleb, je weet toch dat als iemand je ziet stelen een vredesbewaker je kan oppakken? ". Caleb knikt en zegt; "Mijn ouders krijgen me overal uit ". "Alsjeblieft " zeg ik terwijl ik Caleb even stop, "ik wil niet meer dat je steelt". "Maar-" begint Caleb, maar ik onderbreek hem: "Ik wil niet dat je je pijn doet ". Caleb lijkt er even over te denken en zegt; "Liefde doet pijn, Rose". Hij staart even naar de horizon en zegt zachtjes: "Straffen kunnen me niks schelen, Rose,". Hierna stapt hij stevig weg. Ik kan hem niet bijhouden en laat hem zijn gang gaan.

Caleb:

Ik snap niet waarom Rose niet blij is met de roos die ik haar heb gegeven. Ja, ik heb hem gestolen, maar ik kan makkelijker onder straffen vandaan komen dan haar. Daarnaast zijn mijn buren niet vaak thuis en zou ik er makkelijk onder uit kunnen komen. Ik kijk achterom en zie Rose naar me kijken. Onze blikken kruisen en snel besluit ik om toch maar terug te gaan naar Rose.

We lopen in stilte verder tot we school bereikt hebben. We hebben nog maar 5 minuten voor de capitoolgeschiedenisles begint, maar we hebben beiden geen haast. Rose draait een halve slag om en pakt mijn hand vast. "Sorry voor daarnet " zegt ze. "Nee" zeg ik zacht, "het is mijn schuld". Rose zegt niks terug. Ik breek de doodse stilte en zeg: "Ik ben gewoon bang voor de Spelen. Jouw naam zit heel vaak in de bol. Ik wil je niet kwijt, Rose". Ik zie dat de lip van Rose aan het trillen is, iets wat ze altijd doet als ze wil gaan huilen. "Het komt wel goed " zegt ze als ze haar armen om me heen slaat. Ik besluit om het los te laten.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Moeizaam maak ik een staart in mijn haar. Ik merk dat ik erg moe ben. Ik loop de trap af en ik pak een jas aangezien het nog best koud is buiten. Ik keek op mijn horloge 2 uur mooie tijd. Ik moest Noah ophalen voor nog een paar laatste trainingen. Ik liep de deur uit en ik deed hem achter mij dicht, snel riep ik nog "Doei mam!" En ik liep verder. Ik liep een stuk de straat in en ik keek om me heen. Iedereen zag er zo vrolijk uit. Ik liep een wijk in met enorme huizen. Hier woonde Noah ergens. Ik liep langs de huizen en ik besloot Noah te bellen. Aangezien het hier een grote doolhof was. Ik pakte mijn mobieltje en ik toetste het nummer in van Noah. Ik wacht tot het overgaat. "Hey" zeg ik. "Heey" zegt Noah. "Waar woonde je ook al weer" zeg ik terwijl ik voor me uitkijk. "nummer 40" zegt hij. "Oke" en ik hang op. Ik loop naar het huis toe en ik klop aan. Dan doet de moeder van Noah open "Kom binnen" zegt ze lief. "Oke" zeg ik vriendelijk. "Noah komt er zo aan ik roep hem wel even" "Isgoed" zeg ik vriendelijk en ik ga op een stoel zitten. "Noah?" Roept zijn moeder, uit de verte hoor ik Noah "Ja" schreeuwen. Ik ga van mijn stoel af en ik zie Noah van de trap rennen.

Noah:
"Ga je mee?" Vraag ik vriendelijk. Megan knikt. Ik doe de deur open "Dames gaan voor" En ik zie haar lachen. Ik doe de deur achter me dicht en we lopen richting het trainingscentrum. Onderweg vraag ik "En al voorbereid? Over 2 dagen begint het al" Megan zegt "Ja, ik ben er al klaar voor" Van deze instelling houd ik. Megan is echt een goed voorbeeld voor alle meisjes die beroeps zijn. Als we bij het trainingscentrum zijn aangekomen loop ik naar binnen samen met Megan. Onze trainer wacht ons al op. "Daar moeten jullie jassen" zegt hij. Megan en ik hangen de jassen aan de kapstok. "Ik wil jullie apart even beoordelen" Ik knik. "Ik begin met jou Noah" "Oke is goed" antwoord ik. Ik zie dat Megan alvast naar de trainingszaal gaan zodat ze alvast kan oefenen. Als ik bij een kleine zaal aankom gaat mijn trainer op een bankje zitten "Laat zien wat je kan" zegt hij. "Oke" zeg ik stoer. Ik pak een harpoen en ik gooi hem recht in hef hart van de pop. Ik zie hoe de trainer kijkt. "En was het goed?" "Ja" zegt hij.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Nadat ik en Caleb onze wegen gescheiden hebben in de hal van de school loop ik snel het capitoolgeschiedenis lokaal in. Ik heb zelf een hekel aan capitoolgeschiedenis. Ik hoef niet constant te horen wat er gebeurd is en dat het Capitool daarom honderden kinderen, waaronder mijn zus Yara, de Spelen in moest slepen tegen hun wil in.

Mijn ogen scannen de klas tot ik mijn vriendin Amy heb gevonden. Ze zwaait naar me vanaf de achterste tafeltjes in de klas en ik loop snel naar haar toe. "Hey " zeg ik zachtjes als ik mijn 400 pagina capitoolgeschiedenis boek uit mijn tas haal. "Hoi Rose " zegt ze terwijl ze mr bezorgd aankijkt, "is er iets?". "Nee " zeg ik stug en wend mijn blik af van Amy en kijk naar mijn leraar. "Je bent bang voor de Spelen " fluistert Amy in mijn oor. Ik knik zachtjes. De reden waarom Amy mijn beste vriendin is niet alleen omdat ze superlief en aardig is, maar haar broer moest samen met mijn zus de arena in. Hierdoor begon ik met Amy af te spreken. Amy's broer heeft het overigens in de spelen ver gehaald. Hij heeft van de Beroeps gestolen, heeft meerdere tributen in de val geleid en was goed in het langdurig overleven. Maar helaas legde haar broertje het loodje in het laatste gevecht; hij was derde geworden. "Eigenlijk wel" lach ik, "En ik heb al helemaal geen zin in Capitoolgeschiedenis. Iedereen weet al dat het Capitool ons dood wil hebben ". Amy grijnst. Nu merk ik pas dat de lerares naar ons staart. Ik vermijd haar hatelijke blik en spendeer de rest van de les in stilte.

Caleb :

De lessen van de dag vlogen voorbij. Ik heb zoals gewoonlijk niet opgelet, maar deze keer had ik er een reden voor. Ik kon niet stoppen met denken over de Spelen. Ik heb er dit jaar een slecht onderbuik gevoel over en het staat me niks. Ik geef geen kick als mijn docent een stempel op mijn hand doet. Ik weet al welke stempel het is, het is de stempel die aangeeft op welk granenveld ik moet zijn.

Als de laatste bel gaat, die overigens aangeeft dat het tijd is om te werken op de graanvelden, sta ik snel op en spurt ik naar het lokaal van Rose. Ze staat me er al op te wachten, kletsend met Amy. "Hey dames, " zeg ik, "welke velden moeten jullie vandaag bewerken ". Rose kijkt naar de stempel op haar hand, "ik moet naar 8c. Ik geloof dat dat nog zaaigebied is". "Amy?" Vraag ik. "Ik moet naar 33a". "Ik moet naar 32f" antwoord ik, "oh dan kunnen we samen lopen! " zegt Amy enthousiast. Rose geeft me een kus op mijn wang en zegt: "Ga maar". Ik geef haar een kushandje en volg Amy die de deur uit rent.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Als ik in de trainingszaal ben. Pak ik wat messen en ik houd ze stevig vast. Ik ga voor wat poppen staan en ik gooi ze een voor een weg allemaal raak. Ik zie dat de andere beroeps kijken. Ik glimlach en ik loop de trainingszaal uit. Dan xie ik Noah. "Jij moet" zegt hij. "Hoe ging het?" Vroeg ik. "Ja het ging goed, hij zegt dat het me wel lukt bij de spelen" antwoord Noah. "oke" zeg ik. Ik loop naar de kleine ruimte waar ik moet zijn. Ik zie me trainer al zitten. "Megan, je bent er" zegt hij. Ik kijk hem aan en ik zeg "Ja, wat moet ik doen?" vraag ik. "Laat zien wat je kan" zegt hij. En ik knik. Ik loop naar de messen en pijl en boog. Ik pak de pijl en boog vast en ik richt op alle holografische poppen. Allemaal had ik ze geraakt. Ik zie dat me trainer klapt. Ik krijg een goed gevoel in mijn buik. De trainer komt naar me toe en zegt "Megan, je bent echt een goeie voorbeeld van een meisjes tribuut" Ik glimlach en ik zeg "Super lief" Ik ga zitten op de bank en ik zeg "moet ik niet meer laten zien?" "Nee hoeft niet" zegt hij. Ik kijk op mijn horloge de avond viel alweer. Ik besloot het trainingscentrum te verlaten en naar huis te gaan.

Noah:
Ik pak mijn jas en ik loop richting huis. Morgen is de boete. Voor ons is het natuurlijk geen boete meer omdat Megan en ik de spelen in gaan. Ik voelde nog geen spanning en ik was best relaxed. Als ik thuis ben doe ik deur open en ik plof op de bank neer. Ik zag mijn moeder al in de keuken staan. "Ben jij aan het koken" vraag ik sarcastisch. Normaal bereid ik het eten zelf maar voor. Mijn moeder antwoord "Ja jij gaat de spelen in, en we weten niet of jij er levend uitkomt natuurlijk dus ik wou het nog even vieren" Ik zucht in mezelf. Ik besluit om aan de keukentafel te zitten, en voorkomen normaal te doen. Alsof het mij niet scheelt hoe me moeder zich nu gedraagt.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Ik kijk hoe Amy Caleb meesleurt naar buiten. Van binnen weet ik al dat ze het gaan hebben over de Spelen. Ik weet dat Caleb bang is dat ik gekozen word voor de Spelen en het niet overleef. En hij heeft gelijk; het is ook mijn angst.

Ik loop met tas en al naar buiten. De zon staat al laag, het is inmiddels al 5 uur. Het werken op de graanvelden duurt tot 8 uur. Daarna moeten we ons dagelijkse kan met soep ophalen en we mogen naar huis, om de volgende dag om 6 uur weer op te staan. Soep, brood en water is het enige wat we hier uitgedeeld krijgen. De rest moeten we zelf regelen. Onze familie heeft elke dag veel zorgen, omdat het moeilijk is om elke dag een grote familie te voeden en te verzorgen. Mijn dagelijkse taak is om de soep op te halen en om water uit de put te halen en deze te zuiveren. Dit moet ik na mijn taak op het land nog gaan doen, in de hoop dat ik om negen uur thuis ben.

Realiserend dat ik te lang heb staan dagdromen, ren ik naar veld 8c. Gelukkig is dit veld maar een paar minuten van school verwijderd. Ik ben net op tijd. De vredesbewakers, in hun spierwitte uniformen, geven ons de opdracht om de zaadjes te planten. Ik neem de plek in die mij gegeven word en begin met zaaien.

Caleb:

Ik en Amy hebben onze velden eindelijk bereikt. Tijdens de 20 minuten lopen naar het veld toe hebben ik en Amy het over veel dingen gehad, maar we hebben een onderwerp vermijd; de Spelen. Of ten minste dat hebben we vermeden, tot ik voor het veld sta waar ik moet zijn. Ik wil naar het kringetje vredesbewakers lopen, maar Amy pakt opeens mijn arm vast en ik sta abrupt stil. "Caleb?" vraagt ze twijfelend. "Ja?" zeg ik terwijl ik naar haar omkijk. "Ehm, ik wilde je dit al lang vragen maar..." ze zwijgt even, 'Als Rose gekozen word voor de spelen, en jij ook, wil je haar dan beschermen?". Ze kijkt me aan met grote ogen. "Ja, zal ik doen" zeg ik zachtjes. Ik staar naar de grond. "Oké!" zegt ze opgewekt en ze loopt weg. Ik staar haar verward aan en als ze weg is draai ik me om naar de vredesbewakers. "Tijd voor het werk.." mompel ik en ik loop naar mijn plek.

3 lange uren hard werken gaan snel voorbij. Voordat ik het weet gaat het alarm dat aangeeft dat de werkdag voorbij is. Ik ren snel naar de plek waar we soep halen. Als ik mijn kannetje soep gepakt heb, ren ik snel naar huis. Ik heb geen zin om geconfronteerd te worden met Rose of Amy. Ik heb geen zin om geconfronteerd te worden met de Spelen. Ik heb geen zin in morgen.

Wanneer ik thuis kom ren ik gelijk naar mijn kamer. Ik hoor dat mijn ouders beneden zijn maar het kan me niks schelen. Ik stort neer op mijn bed en wens dat deze dag eindelijk voorbij is.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Ik liep het huis binnen en ik gooide de jas op de bank. "Mam ben je er?" Ik loop richting de keuken en dan zie ik haar al. Ik geef haar een kus op haar wang. Ik ga aan tafel zitten en ik wacht op het eten. "hoe was je dag?" Vraagt mijn moeder vriendelijk. "Ja goed, heb de laatste trainingen gedaan en heb even met mijn trainer gepraat over de spelen" antwoord ik. Ik hoor me vader van de trap afkomen. Hij besluit ook om aan tafel te zitten en pakt ondertussen een krant. Ik zie dat mijn moeder wat vleesjes maakt en vis en wat brood. "Mam waarom zoveel?" Antwoord ik. Ze pakt haar pan en legt alles op mijn bord neer. "Voor als je verhongerd in de spelen heb je tenminste iets van vet waar je je hopelijk warm mee kan houden" Ik zucht in mezelf. Mijn moeder was het er dus echt niet mee eens dat ik de spelen in ga en dat liet ze maar elke keer merken. "Mam, ik ben een beroeps hier voor train ik ja de bedoeling is dan dat ik de spelen win" En ik neem een hap van het eten. Mijn vader negeert ons een beetje. Hij wil niet teveel in discussie met ons. Ik keek op mijn horloge het was alweer 9 uur. Morgen moest ik er vroeg uit om me te melden bij de boete. Ik at mijn vlees en brood op. Als ik het op had ging ik naar de afwasmachine en ik deed mijn bord en glas erin. "Mam, Pap ik ga naar boven vinden jullie dat goed?" Ze knikte allebei. Ik rende de trap op en ik plofte op het bed neer. Ik was zo benieuwd naar de tributen dit jaar. Een voordeel wat wij hebben als district 2. Is dat wij gelijk bondgenoten zijn met district 1. Ik ging voor de spiegel staan en ik trok mijn kleren uit. Ik deed mijn pyjama aan en ik liep naar de badkamer. Ik ging voor de spiegel staan en ik poetste me tanden. Ik spuugde het overtollig tandpasta uit en ik besloot om op tijd te gaan slapen. Ik kroop mijn warme dekens in en ik viel zo in slaap.

Noah:
Ik besloot de tv aan te doen en ik ging wat zappen. "Mam, waar is Pap?" Vroeg ik. "Hij is weer weg" antwoorde me moeder. Ik had best wel medelijden met haar, mijn vader had hele erge onregelmatige diensten. En mijn moeder word er ook heel ongelukkig van. Ik loop naar een keuken "Zal ik je helpen?" Antwoord ik. "Nee hoeft niet Noah" zegt ze verdrietig. Ik zag aan haar dat er wat mis was. Haar tranen rolde over haar wangen. Ik knuffelde haar stevig en ik vroeg "Wat is er aan de hand?" Ze werd een beetje pissig "WAT IS ER AAN DE HAND NOAH? WAT IS ER AAN DE HAND? JE VADER IS WEG JIJ BENT MISSCHIEN ZO WEL WEG IK KAN ER NIET MEER TEGEN" Ik kreeg een brok in me keel. Ik had me moeder nooit zo verdrietig en boos gezien, ik pakte haar hand vast en ik zei "Mam ik kom de spelen uit, denk aan mijn eerste keer ik won ze dit jaar gaat dat ook gebeuren" Ik liep snel naar de keuken zodat niks aanbrandde. Ik maakte het eten klaar en ik legde het op de borden die me moeder had klaargelegd. "Eet maar op" zeg ik. "En jij dan?" Vroeg ze vragend. "Ik eet wel wat anders ik ben erg moe en wil zo slapen" antwoordde ik. Ik nam wat eten mee uit de koelkast en ik liep de trap op. Ik at boven het eten op en daarna dook ik gelijk mijn bed in.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Het is al laat. Snel ren ik door de stad, langs het grote plein, de markt en het huis van de burgemeester. Ik ren door verschillende straten als ik eindelijk thuis ben. Ik open hem, ik weet dat de deur niet op de haak staat, en ik ga naar binnen. Ik doe gelijk mijn vieze modderige schoenen uit en loop over de oude vloer naar de huiskamer.

Maria zit op de bank te lezen in een van onze oude boeken. Thomas zit aan de tafel zijn sneetje brood te eten. Beiden zijn blij me te zien als ik binnenkom. "Hallo, Rose" zegt Maria. Ze legt haar boek weg en neemt mijn zware tas van me aan. "Ik heb een goede buit vandaag. Ik heb de normale kan soep en het brood, en ik kon op de markt wat restjes groente verzamelen en wat meel verzamelen. De meel heb ik geruild bij de slager voor wat vers varkensvlees". Ik lach en wacht op haar reactie. Maria lacht naar me en zegt: "Dankjewel, Rose". Ze pakt mijn tas uit en doet het kannetje soep in een pan. Ze zet hem op ons vieze gasfornuis en een minuut of 5 later is het klaar. Ik stop het brood in het kastje en leg het vlees in de vriezer. Als ik klaar ben ga ik zitten. Maria haalt Lilly op van boven en we eten stilletjes onze soep op. Af en toe word de stilte verbroken door Maria die ons iets vraagt of Thomas die een opmerking maakt over school vandaag. Zelfs Lilly is vandaag redelijk stil, iets dat niet vaak voorkomt. Als we klaar zijn met eten heb ik nog steeds een rommelende maag dus pak ik nog een stukje brood. Ik prop het snel in mijn mond en vraag Maria of ik ergens mee kan helpen. "Zou je Lilly op bed willen leggen? Vandaag geen verhaaltje voor bedtijd". Ik knik en pak Lilly op vanaf de vloer.

Als ik in Lilly's kamer kom help ik haar omkleden. Haar kamer is redelijk klein voor een kind van 4 jaar oud. Maar voor Lilly is het echter genoeg ruimte, haar kamer is haar favoriete plek. Lilly zit nu ook in de fase waarin ze ons graag vragen over de wereld stelt.

"Rose" zegt Lilly. "Ja Lilly?" antwoord ik terwijl ik haar in haar bed til en de dekens over haar heen leg. "Wat zijn de Honger Spelen?" vraagt ze en ze kijkt me aan. Ik stop even met wat ik aan het doen ben en kijk haar aan. Ik twijfel wat ik haar moet vertellen, maar zeg: "Het is een spel waar mensen aan meedoen". "Is het leuk?" vraagt ze. Het doet pijn om te zeggen maar ik zeg: "Heel leuk". Ik kijk haar niet meer aan. "Jippie!" roept ze enthousiast, "Later wil ik meedoen in de Honger Spelen". Ze klapt in haar handen. Ik geef haar een kus op haar hoofd. "Misschien later" zeg ik zachtjes. "Slaap lekker, Lilly". Ik loop haar kamer uit en sluit de deur. Als ik de deur dicht gedaan heb, ren ik naar mijn kamer en plof ik op mijn bed neer. Lilly is nog zo lief en onschuldig. En binnenkort leert ze de betekenis van de Honger Spelen, ze gaat binnenkort naar school. Verstrikt in allerlei zorgen val ik in slaap.

Caleb:

Ik kan weer niet slapen. Ik heb net ruzie gehad met mijn ouders over hoe ik me gedraag. Ze vinden dat ik me roekeloos en dom gedraag. Ze willen dat ik het uitmaak met Rose en willen dat ik me meer begin te richten op de winkel. Ze willen dat ik een perfecte replica van hen word. Maar ik laat dat niet gebeuren. Ik wil niet zijn zoals ouders die zich niet bekommeren om hun kind. Mijn ouders bekommeren zich alleen maar over mij als ik in de problemen kom.

Ik kijk door mijn raampje uit naar de stad. Morgen is het de boete. Het moment waar ik nu al heel lang tegen op zie. Nu ook door het gesprek dat ik met Amy had. Ze wil dat ik Rose bescherm als ze de Spelen in moet. Ik weet niet hoe ik dat ga doen, maar ik heb toch ja tegen haar gezegd.

Een tijdje later heb ik geen vin verroerd. Ook niet toen mijn moeder binnenkwam om me een stuk brood te geven dat ze nog niet opgegeten hebben. Ik heb het van haar gepakt. Ze heeft diep gezucht, me laaiend aangestaard en is weggelopen. Nu ik eraan denk, kunnen de Spelen mijn uitweg worden. Mijn uitweg, weg uit district 9, weg uit Panem, weg uit deze wereld. Maar dat idee vergeet ik al weer snel; ik ga mijn leven niet op het spel zetten.

Ik kan het niet geloven, maar ook ik val dan toch uiteindelijk in slaap.

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Na een zware nacht word ik wakker. De wekker ging om 7 uur. Ik hoorde me moeder al de trap oplopen. De deur ging zachtjes open maar ik deed alsof ik al sliep. "Megan? Word je wakker de boete is vandaag" Ik maakte geluiden dat ik moe was "Ja ik word wakker" zeg ik zachtjes. Ik ging mijn bed uit en ik maakte mijn bed op. Mijn moeder ging de kamer uit en ik deed de jurk aan die ze had klaargelegd. Ik droeg niet vaak jurken maar deze was toch wel erg mooi. Ik ging voor de spiegel staan en ik zat wat aan mijn jurk. Ik gooide mijn haar los en ik deed een beetje make-up. Mijn moeder kwam binnen en ze knuffelde mij "Je bent zo mooi" zei me moeder. Ik pakte haar hand vast "bedankt" "Ik heb voor jou ook iets klaargelegd kijk op je kamer" zei ik tegen me moeder. Ik liep de trap af en ik ontbeet nog snel wat. Ik voelde nog geen spanning. Ik had er zelf zin in ondanks dat ik misschien wel dood zou kunnen gaan. Over een uurtje was de boete dus ik besloot om nog even rustig op de bank te zitten en dan naar het plein te gaan.

Noah:
Als ik wakker word ga ik mijn bed uit. Ik zag wat nette kleding en ik deed het aan. Het was een net pak in het grijs. Ik was benieuwd wie er nu van district 1 de spelen ingaat. En natuurlijke de andere mensen van de andere districten. Ik liep naar beneden. Ik zag me moeder slapend op de bank. Er stond een wijnfles naast de bank. Ik zucht in mezelf. Ik besloot om haar nog even te laten liggen omdat de boete nog niet begon. Maar ze moest er wel bij zijn. Mijn vader was een vredebewaker dus die was aanwezig bij de boete om mensen op te pakken als ze niet luisterde. Of als mensen zich verstoppen in huizen. Niet iedereen wou komen naar de trekking omdat het toch al bekend was wie de spelen inging. Maar toch moest heel district 1 komen. Ik pakte brood uit de koelkast en ik nam een grote hap. Ik ging aan de keukentafel zitten en ik keek een beetje om me heen het was erg stil.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Als het ochtend is, weet ik dat het de dag van de boete is. Moeizaam kom ik uit mijn bed. Ik heb blijkbaar veel liggen woelen, mijn kussen ligt scheef en mijn dekbed is half van het bed verdwenen. Als ik dan toch de kracht heb gevonden, slinger in mezelf uit bed, richting de kledingkast. Ik open hem. Aan de linkerzijde van de kledingkast liggen al mijn kleren. Maar helemaal bovenaan liggen de boetekleren. Mijn boetekleren zijn een donkerblauw jurkje, ingelegd met mooie kralen in het zilver, donkerblauwe ballerina's en een medaillon. Het medaillon heb ik van Yara gekregen voordat ze in de Spelen ging. Het was de avond voor de boete van toen. Yara kwam naar mijn kamer en gaf me dit medaillon, alsof ze al wist dat ze de Spelen in ging. Het is de laatste herinnering dat ik met haar heb. Ik trek mijn kleren snel aan, stap in de ballerina's en doe het medaillon op. Mijn haar vlecht ik eerst simpel in vanaf boven. Daardoor ontstaan twee vlechten, die ik weet in elkaar knot. Ik kijk even naar mezelf in de spiegel als ik klaar ben. Ik zie er heel mooi uit denk ik. Ik moet er bijna van huilen. Maar ik houd mezelf sterk, adem diep en loop naar beneden.

Maria zit al met Rosie aan het ontbijt. Ik begroet ze en pak mijn ontbijt snel uit de keuken. Ik begin net met eten als Thomas binnenkomt. Het is zijn eerste boete, dus hij is super nerveus. Ik kan het aan hem zien, maar hij zit er heel mooi uit in zijn zwarte overhemd, nette broek en schone schoenen. Ik geef hem een knuffel en prop snel mijn ontbijt naar binnen.

Als het tijd is voor mij en Thomas om te gaan, lopen Maria en Lilly met ons mee naar de deur. Als ik en Thomas de deur net uit zijn, draaien we ons om en kijken we naar onze familie. Maria en Lilly hoeven niet mee naar de boete. Ze hebben een aanvraag gedaan om thuis te blijven sinds dat Lilly is geboren en elk jaar werd hij aangenomen. Natuurlijk moest ik wel naar de boete toe ieder jaar. "Lilly" zegt Maria, "zeg maar dag tegen je broer en zus". Maria zet Lilly op de grond, en ze loopt naar Thomas toe en geeft hem een knuffel. Daarna komt ze naar mij toe en zegt ze; "Ik ga je missen, Rose". Ze geeft me een knuffel en loopt weg. Ik moet zachtjes huilen als ik van Maria en Lilly wegloop. Thomas haast zich snel achter me aan. Het enige waar ik aan kan denken is aan Lilly's woorden; ze klonken alsof ik nooit meer thuis zou komen.

Caleb:

Ik heb bijna niet geslapen. Alweer. Het geroezemoes van buiten heeft me wakker gemaakt. Ik heb uren gestaard naar de eindelozen graanvelden en de omlijning van de stad. Ik heb me over veel dingen zorgengemaakt; over Rose, over de boete, over mijn ouders, over mijn gevoelens, over mijn leven... Het lijkt er niet meer toe te doen.

Als het dan toch ochtend is, sta ik maar op, ik heb toch geen keus. Ik doe niet mijn best om me heel netjes te kleden zoals alle anderen; een zwart shirt en een makkelijke broek zijn genoeg. Ik kijk in de spiegel, doe mijn haar goed en loop met tegenzin naar beneden.

Beneden zitten mijn ouders me op te wachten. "Goedemorgen, slaapkop", zegt ze terwijl ze naar me lacht. Ik weet niet wat er gaande is, ze doet opeens heel lief tegen me. "Hoi" zeg ik kort en ik ga zitten. Tot mijn verbazing zie ik een heel ontbijt liggen. Het is niet veel, maar voor district 9 is het veel. Alleen de rijkere klasse kan dit veroorloven, waar ik bij hoor. "Heb jij dit gemaakt?" vraag ik. "Ja" antwoord mijn moeder, "Speciaal voor jou.. en voor vandaag". Ze komt naast me zitten. Ik eet gulzig van het ontbijt; ik heb het gevoel dat ik het nodig zal hebben. Als ik het op heb, zegt mijn moeder; "Sorry, Caleb". Ze zegt het heel zachtjes. Ik zie dat haar ogen waterig worden. "Sorry voor alles" ze kijkt me aan. "Ik weet niet wat ik ervan moet vinden mam." zeg ik zacht terug. "Ik wil niet meer ruziën Caleb" zegt ze en ze kijkt me aan. "Ik wil dit niet meer". Ze zucht. "Ik moet je wat vertellen. Ik en je vader gaan uit elkaar". Ik ben verbluft. Mijn ouders gaan scheiden?? "Maar dat mag toch helemaal niet?!" roep ik verbaasd. "Ik en je vader hebben het overlegd. Het is mogelijk gemaakt" hoor ik haar zeggen. Mijn verbaasdheid is vervangen door pure woede. "Hoelang speelt dit at?!" sneer ik. "Al een tijdje.." antwoord mijn moeder zacht, maar ik overstem haar snel. "Jullie hebben mij constant in ruzies geworpen, me genegeerd en laten zitten" zeg ik, zachter dan eerst. "Dit ontbijt was om me aan boord te krijgen, met de scheiding, ik zie het al" Ik sta op. "Ik heb een boete om naar toe te gaan" zeg ik en als ik bijna de deur uit gelopen ben roep ik boos; "verwacht me maar niet meer thuis vanavond"

Capitol
Straatmuzikant

Capitol schreef:
Megan:
Ik besluit van de bank af te gaan. Ik loop naar de kapstok en ik doe een jasje aan. Ik zag me moeder in de gang staan. Ik liep naar haar toe en ik knuffelde haar. "Mam, ik zweer je dat ik hier uit kom" Ik geef haar een kus op haar wang en hetzelfde doe ik bij me vader. Mijn ouders liepen zo naar de boete maar ik moest al eerder komen. Ik liep de deur uit en ik deed hem achter me dicht. Ik liep tussen de menigte richting het grote pleintje. Het was zo ontzettend druk altijd in district 1. Als ik bij het grote pleintje ben meld ik me bij het bloedprikken. Ja ook ik moest dat. Normaal doen ze dat niet in alle districten maar als je je vrijwillig opgeeft willen ze er zeker van zijn dat je niet zo weg bent. Het was een klein prikje in me vinger en het deed niet veel pijn. Ik loop door en ik ga bij alle meisjes staan. Ik zie wat oude schoolvriendinnen en andere vriendinnen. Ze vinden het raar dat ik me vrijwillig opgeef voor zoiets. Maar ze snappen niet dat ik hier jarenlang voor heb getraind als beroeps. Ik kijk om me heen en ik zie Justin nog niet. Ik hoop dat hij snel komt. Ik kijk even in de verte en dan zie ik hem al. Justin komt nooit echt op tijd waarschijnlijk had hij thuis weer wat problemen. Er komt een vrouw het podium op die erg overdreven is aangekleed. Er stonden twee glazen bollen op het podium. Een voor de vrouwen en een voor de mannen. De bollen waar allebei gevuld met een kaartje. Ze verwelkomt de mensen en ze laat gelijk een film zien. Hoe de spelen zijn ontstaan en waarom elk district twee mensen moet uitleveren. De film was wel interessant maar totaal nutteloos. Ze begint met de tributen en ik begin enigszins wat spanning te voelen. "De meiden eerst" zegt ze. Ze steekt haar arm in de glazen bol en haalt het kaartje eruit. "Megan Adams" Ik zie dat iedereen naar me kijkt. De vredebewakers nemen me mee het podium op. "Oke en nu de jongens" zegt de overdreven vrouw. Ze steekt haar hand in de glazenbol en pakt het kaartje eruit. "Noah Baker" Iedereen kijkt nu naar Noah. Hij word naar het podium gebracht. En we schudden elkaar de hand. De overdreven vrouw gaat naar voren en zegt "Dit zijn jullie tributen uit district 1" En mensen klappen.

Noah:
Ik geef me moeder nog snel een kus op haar wang en dan loop ik weg. Ik doe de deur achter me dicht en ik loop richting het pleintje. Ik kijk op mijn horloge "Shit, bijna tijd" Ik ren ietsjes harder totdat ik bij het plein ben. Ik ga snel even langs het bloedprikken. Als dat klaar is ga ik snel staan bij de mannen. Ik zie Megan al. Ik kijk haar aan en ik zeg zachtjes "het komt goed" en ze knikt. Als een overdreven vrouw het podium op komt herken ik haar niet. Toen ik de spelen in ging was er een andere vrouw genaamd Brooke. Ze verwelkomt de mensen die zijn gekomen en de twee tributen. Ze begint met een oersaaie film die ik echt al 3 keer heb gezien. Waarom ze dit doen enzo. Als de film is afgelopen loopt ze weer richting haar microfoon en begint ze met de trekking. Natuurlijk was het geen trekking omdat de glazenbollen allemaal met een kaartje was gevuld. En dat waren Megan en ik. Als de overdreven vrouw Megans naam roept zie ik hoe ze word meegetrokken. Vredebewakers zijn altijd zo agressief. Dan begint ze met de jongens en zegt ze mijn naam. Ik word ook meegenomen door de vredebewakers het podium op. Ik kijk Megan in de ogen aan. Ik schud haar de hand. De overdreven vrouw verwelkomt ons aan district 1. Ik zie vanuit een ooghoek dat de ouders van Megan er niet heel blij mee zijn dat ze zich vrijwillig heeft opgegeven.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rose:

Ik probeer tevergeefs mijn tranen weg te vegen als Thomas en ik het plein halen. Ik snuf en draai me naar Thomas toe. Hij zit te hijgen; blijkbaar heb ik hard gerend. "Thomas" zeg ik, "We zijn er. Je moet bij de mevrouw aan de tafel wat bloed laten afnemen". "Je hebt niet gezegd dat ze mijn bloed willen afnemen" zegt hij met grote ogen. Ik irriteer me een beetje en pak hem stevig vast. "Thomas, een beetje bloed dat afgenomen wordt voor een vingerafdruk is niet zo erg" zeg ik, en na een paar seconden voeg ik toe: "De spelen zijn honderd, nee duizend keer erger". Hij knikt. Ik zie dat hij het met me eens is en ik haal hem los. "Vanaf hier zullen we gescheiden worden. Wat je moet doen is die aardige mevrouw volgen die je een plek zal aanwijzen. Natuurlijk na het bloedprikken". Hij knikt weer. "Dankjewel, Rose" zegt hij en hij geeft me een knuffel. Als hij me loslaat kijkt hij me even aan maar besluit toch maar bloed te laten afnemen. Ik loop ook naar een tafel, onderga het prikje en voel hoe mijn bloedende vinger het papier raakt. "Je mag gaan" zegt de mevrouw achter de tafel en snel volg ik een vredesbewaker die me mijn plek aanwijst.

Ik sta bijna achteraan, tussen andere zestien jaar oude meisjes. Als ik om me heen kijk zie ik Amy twee rijen voor me staan. Ze knipoogt naar me en staart weer vooruit. In de menigte ontmoet ik de blik van Caleb. Ik zie dat ook hij mij aan het zoeken is, en we hebben elkaar eindelijk gevonden. Ik forceer een lachje maar ik weet al dat Caleb doorheeft dat ik niet echt blij ben. En ik weet ook dat hij de laatste twee weken in paniek en verdriet zit over de Spelen. En ik weet ook dat dat deels door mij komt en door mijn overleden zus Yara.

Dan raakt het me echt pas; Yara. Dit is de rij waarin ze gestaan heeft en heeft gehoord dat ze aan de Spelen moest meedoen. Dit is de plaats waar haar wereld begon in te storten; en alle districten en het Capitool konden haar zelfvernietiging volgen. Ik sta op het randje van een paniekaanval maar ik wordt afgeleid door de boete, die eindelijk lijkt te beginnen.

Cecilia Kwajackle komt het podium op. Cecilia is de begeleider van district 9 in de Hunger Games. Dit jaar heeft ze een lange zilveren pruik op. Het haar van de pruik komt bijna tot de vloer en is perfect gekruld. Haar o zo witte huid is zwaar gecontourd en ze draagt felrode lippenstift. Haar oogschaduw is goud en geeft een raar contrast met haar haar. Ze draagt een korte, strakke, gouden jurk met zilveren decoraties. In haar hand heeft ze een donkerblauw handtasje en haar hoge hakken zijn wel twintig centimeter! Ieder jaar ziet Cecilia er enorm grappig uit, en daardoor is ze ook het mikpunt van de grapjes uit het district. Het is wel duidelijk dat zij hier niet wil zijn en wij willen haar niet; we delen de haat voor elkaar.

Haar hoge hakken klinken hard door in de rijen kinderen, jongens en meisjes, en ouders/inwoners dat iedereen er stil van word. "Hallo, beste mensen!". Haar harde, schrille stem met capitoolaccent klinkt flink door in de microfoon. "Happy hunger games!". Op een groot scherm wordt het filmpje getoond over de Donkere Dagen die iedereen al honderden keren gezien heeft, en als hij klaar is hoor ik veel mensen zuchten. "Zoals altijd", zegt ze overdreven, "Dames eerst". Ze loopt naar de damesbak en graait er een briefje uit. Ik houd mijn adem in en hoop enorm erg dat ik geen tribuut wordt. Ik ontmoet de blik van Caleb weer en hij stelt me gerust.

Maar de schrille stem van Cecilia laat me weer opletten. "Onze damestribuut voor de honger spelen dit jaar is...." ze doet een neppe drumroll na.

"Rose Kathlin Gray"

Caleb:

Ik kan het niet geloven. Mijn grootste angst is uitgekomen. Rose is tribuut voor de Honger Spelen dit jaar. Ik begin in paniek te raken en probeer de blik van Rose te vangen. Ik krijg haar blik voor een paar seconden te pakken en zie hoe ze langzaam van binnen aan het breken is. In haar ogen springen tranen. Iedereen kijkt naar haar.

"Rose Kathlin Gray, kom maar snel naar voren!" zegt Cecilia opgewekt. Op dit moment kan ik Cecilia wel een klap geven, dat ze zo blij is terwijl een meisje van zestien recht voor haar ogen in kleine stukjes gescheurd worden.

Ik zie dat een aantal vredesbewakers doorhebben wie Rose is en ze komen haar ophalen. Rose staart ze met grote ogen aan maar als een van hen haar zijn hand aanbied neemt ze die aan. Ze duwen Rose uit de menigte meisjes en naar het midden van het pad die de meiden van de jongens scheid. Ze begint langzaam te lopen richting het podium waar Cecilia haar grijnzend en vrolijk zit op te wachten. Ik zie dat als Rose het trapje bij het podium is ze even naar me kijkt. Ik zie de angst in haar blik; iets wat ik bij dit vrolijke en stoere meisje nog nooit gezien heb. Als ze het podium op geduwd wordt gaat ze naast Cecilia staan en kijk ik naar de grond. "Gefeliciteerd, je bent meisjestribuut voor de Honger Spelen dit jaar! Wil je je naam nog even herhalen?", Rose staart naar de grond maar antwoord; "Rose Kathlin Gray, maar zeg maar gewoon Rose". Ze zegt het zacht maar met veel zekerheid. "Fantastisch meisje!" antwoord Cecilia,

Cecilia heeft net aangekondigd dat het tijd is voor de jongens en ik span mijn spieren aan. Ik weet al bijna helemaal zeker wat ik ga doen. Ik heb het de vorige avond en nacht al bedacht.

Cecilia pakt lukraak een blaadje uit de jongensbol. Ze leest de naam voor: "Thomas Gray".

Ik zie hoe de mond van Rose openvalt. Haar broertje is gekozen als mannelijke tribuut. Het is de eerste boete van haar broertje. Ik zie dat Thomas in elkaar duikt en alleen maar voor zich uit kan staren. Ik zie hoe de tranen uit de ogen van Rose druppelen.

Ik weet wat ik moet doen. Ik breek positie in de rij en duw mezelf een weg naar het pad. "Ik meld me vrijwillig aan als tribuut!" gil ik over de menigte heen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld