Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Save Our Planet ~ Schrijf topic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Kletstopic: http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=757218&p=0

Haat? Liefde? Verraad?
Misschien zijn dit de dingen die je denkt over deze planeet. De verschillende groepen die daar leven sluiten vrede en krijgen oorlog. Maar wanneer de mensen van een andere planeet (Beter bekend als de aarde) in oorlog gaat met deze planeet moeten alle groepen wel samen werken. Iedere groep stuurt één iemand naar de aarde om daar te gaan kijken. Iedereen moet zich bij die wereld aansluiten. Wat nog best moeilijk gaat worden aangezien de meeste groepen niet met elkaar kunnen op schieten en ze niets af weten van de wereld. Kortom het word dus een hele klus voor deze jongeren. Zal het ze lukken? Of zullen ze falen in deze missie?

In deze wereld heb je verschillende landschappen. Van bossen tot woestijnen. In deze wereld weet niemand iets over elektriciteit. Ze doen alles met de natuur. Elke groep heeft zo zijn eigen manier van leven en elke groep heeft een eigen kenmerk, als je deze niet hebt hoor je niet in de groep. Zo heeft de ene groep een parel. Als je een parel heb weet je dat je in die groep hoort. Iedereen in het verhaal heeft een soort gave. Denk aan gevoelloos zijn.

Vul dit lijstje in:
Naam:
Leeftijd:
Soort:
Groep:
Geschiedenis:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Gave:
Extra:

Jongens:
Mystique ~ Tim ~ P1
Cody ~ Kendraay ~ P3
Enyeto (Enye) Igasho ~ Dauntless ~ P4

Meisjes:
Su-Bin Park ~ Exid ~ P1
Amara ~ Sansa ~ P1
Nayla Moon ~ Rrianne ~ P4

Denk eraan. We doen dit samen en gaan hem samen draaiende houden.
Geen overpowered personages.
Niet Godmodden.
Geen vaste volgorde.
Seks is toegestaan hier.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Amara zat rustig in het water terwijl het grootste deel van groep bezig wat met wat eten te verzamelen. Ze haalde haar hand door haar haren en zag dat Mary met volle vaart naar haar toe gezwommen kwam. “We hebben een probleem” Zei Mary. Amara keek haar verbaasd aan.
“Een probleem?”
“De oorlog… Ze willen iemand van onze groep weg halen om de oorlog tussen ons en de mensen op de aarde te stoppen”
Amara keek Mary nog steeds aan. “Ik weet dat je serieus bent. Je zou nooit liegen over de oorlog” Ze keek naar haar staart en vervolgens weer naar Mary. “Wie gaat er dan heen?”
“Ze willen jou er heen sturen.”
“Dit kunnen ze niet maken ik heb hier helemaal niet voor ingestemd!” Amara liet haarzelf onder het water zakken en wilde eigenlijk nooit meer boven komen. Vlak daarna kwam ze weer naar boven. “Dat betekend dat ik bij die andere wezens moet zijn he?” Vroeg ze. Het enige wat Mary deed was knikken. Amara zuchtte. “Nou dan zal ik wel moeten gaan. Het is niet dat ik tegen een hele groep op kan” Amara dook onder water en zwom de grot uit. “Niet te geloven” Mompelde ze toen ze eenmaal boven water was. “Ik moet naar de aarde…” Ze keek weer naar de grot. “Misschien is het niet zo erg.” Ze schudde haar hoofd. Wie houd ik voor de gek Dacht ze terwijl ze weer onderwater dook en de grot in zwom. Inmiddels was de hele groep alweer aangekomen. “Waarom?” Vroeg Amara.
“Je bent de dapperste van ons en kunt mensen zelfs hypnotiseren zonder te zingen. We weten dat jij ons kunt redden. We weten dat het jou gaat lukken.” Zei Lianda met een glimlach. Ze omhelsde Amara en keek haar daarna met een schuine glimlach aan. “Je gaat daar op land leren lopen. Misschien krijg je hulp van de andere wezens, maar als dat niet zo is hypnotiseer je ze. Begrepen! Je moet daar lopen. Je kan niet zwemmen. Geen staart meer voor jou!”
“Hoe kan ik zonder staart ik heb er altijd een gehad. Ik kom er toch niet zomaar van af!” snauwde Amara haar toe. “Ik denk dat ze het zonder mij moeten doen” Amara had onder tussen haar armen over elkaar geslagen en keek Lianda strak aan.
“Oh maar jou staart gaat gewoon weg als je droog bent”
Amara zuchtte “Hoe kom ik daar dan?” vroeg ze. Voor ze het wist kreeg ze een ring in haar handen geduwd.
“Je kan hem maar twee keer gebruiken. Één keer heen één keer terug.” Lianda wreef even met haar vingers over de ring. “Je hoeft alleen maar aan de plek te denken waar je heen wilt” Amara schoof de ring om haar vinger. “Weet je het zeker?” vroeg ze. Lianda knikte. Amara gaf Mary een knuffel “Denk aan het lied” Fluisterde ze in haar oor.

Amara liet haarzelf weer onder water zakken, sloot haar ogen en dacht aan de aarde. Ze deed haar ogen weer open en zwom naar boven. Ze zag een enorm strand waar geen mensen zaten. Ze keek even naar de ring en besloot naar de kant te zwemmen. Ze keek even om haar heen en zag geen mensen. “Een van de eerst, hoe kon het ook anders.” Mompelde ze terwijl ze haarzelf op het land hees. Ze voelde hoe haar staart weg ging en zag benen verschijnen. Ze probeerde op te staan, maar viel meteen weer om. Hoe kunnen mensen hiermee leven. Dacht ze. Ze keek naar haar naakte lichaam. “Hoe ga ik hier ooit uit komen” Mompelde ze terwijl ze om haar heen keek.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Mystique

Vandaag is de dag. De dag dat ik naar de aarde wordt gestuurd. Eerst hoorde we van de oorlog, daarna had ik mijzelf opgeofferd om te gaan. Ik ben een van de ouderen, dus als ik kom te overlijden zal het niet erg zijn. Daarnaast zal ik mijn vriendelijkheid gebruiken om te overleven.
Ik stap uit mijn boom, zodat ik nu in het bos sta. De hele groep staat al op mij te wachten en hand in hand lopen we naar de doorsteek. De doorsteek is bij ons moeilijk te vinden, omdat wij eigenlijk niet gevonden willen worden. Indien iemand er in slaagt om de doorsteek te vinden, zal diegene ons vast en zeker niet kunnen vinden en sterven. Nog nooit is iemand anders dan een dryade op het territorium van de Terra Agape gekomen. Precies wat ook de bedoeling is.
Eenmaal aangekomen bij de doorsteek neemt ons dorpsoudste het woord. Iedereen is stil en luistert geduldig.
"Vandaag zijn we bijeengekomen om Mystique af te staan aan de Aarde." Het blauwige draaikolkje achter hem maakte een klein achtergrond geluidje. "We hebben oorlog met de Aarde en daarom heeft Mystique er voor gekozen om zichzelf te offeren en vrede te stichten tussen de Aarde en ons."
Bij het horen van mijn naam stap ik uit de cirkel naar voren en positioneer me naast de dorpsoudste.
"Dan is nu het moment of afscheid te nemen van hem." Een voor een stapten dryaden uit de cirkel en kwamen naar me toe. Onze handen maakten contact en ik voelde per dryade een verschillende hoeveelheid energie naar mij toe stromen. Hiermee geven ze me genoeg magie om mezelf te linken aan een nieuwe boom op de aarde. Sinds dryaden langzaam aftakelen naarmate ze zich te ver van hun bomen bevinden, is het zeer verstandig om mijzelf aan een nieuwe boom te linken op aarde. Daarvoor heb ik meer magie nodig dan ik mij alleen kan veroorloven, daarom krijg ik van elk Terra Agape lid een beetje magie toegespeeld.
Toen de laatste naar zijn plek in de cirkel liep wist ik dat het tijd was om te gaan. Ik stapte de draaikolk door en meteen stond ik in een nieuw landschap. De draaikolk werd kleiner totdat het verdween.
In de verte zag ik een klein strandje. Deze reis heeft veel van me geëist, dus heb ik water nodig. Ik begon mijn reis richting het strand.

Kendraay
YouTube-ster

Kendraay schreef:

Langzaam liep ik uit het bos, naar mijn grot. Langzaam verdween mijn vacht, de pijn maakte zich een weg door mijn hele lichaam. De kleren die ik neer had gelegd voor het jagen lagen niet meer op de plek waar ze hoorde te liggen. 'Dat duurde even.' Zei een bekende stem achter mij. Ik keek op en zag Derek in een donker plekje van de grot, met mijn kleding vast. Ik beefde door de kou en besefte me dat ik helemaal naakt was. Snel trok ik een vacht van de grond, en hield die voor mijn mannelijke geslachtsdeel. 'Uhmm, je had ook buiten kunnen wachten, gozer.' Derek grinnikte. Ik had het kleed inmiddels weer laten vallen. Derek had de onderbroek voor mijn voeten gelegd. 'Zo, leeuw, are you excited?' Ik lachte terwijl ik naar de haas die boven het vuur hing bekeek. Die moedt nog wel even. 'Je hoeft niet te reageren hoor.' Ik liep lichtelijk geïrriteerd naar buiten. Achter me hoorde ik een leeuwen gebrul. Drie seconden later stond er een grote leeuw naast me. 'Ik ga er gewoon zonder je vandoor hoor.' Ik rende weg en sprong in de lucht. Middenin de sprong veranderde ik naar een tijger, mijn kleding scheurde van mijn lichaam af, mijn huid veranderde in een dikke vacht. Ik had inmiddels wel door gekregen dat Derek weer achter me was, hij volgde me al sinds ik klein was. Rennend benaderde ik de verzamel plek voor de Tigga's. Alle Witte Tijgers zaten rond de grote steen. Ze lagen daar, wachtend op mij. De tijgers begonnen te brullen en maakten een weg voor mij. Ik baande mij een weg door de tijgers en liep naar de grote steen. Terwijl ik mijn lekkere tijger billetjes (speciaal voor Rianne) plaatste op de steen begon ik mijn verhaal.

Account verwijderd

schreef:
Björn Gunnar
Het water dat ik in mijn handen heb verspreid ik over mijn gezicht. Ik open mijn ogen langzaam weer en haal met mijn arm het overgebleven water van mijn gezicht. 'Björn?' De bekende zachte stem hoor ik in mijn oren. Het geluidsniveau van Yuka's stem zegt veel over hoe ze is als persoon. Zacht, rustig misschien zelfs wel zwak. Haar bezorgde ogen vinden die van mij. Haar vingertoppen gaan over mijn wangen heen. Ik heb haar nooit kunnen geven wat ze echt wou. Romantiek en passie. Maar toch heeft ze een manier gevonden om van mij te houden en dingen voor mij te voelen. Iets wat ik al lang heb opgegeven. Ze haalt haar ketting van haar nek en bind die op die van mij. 'Kom alsjeblieft terug' Ze doet haar best om haar tranen in te houden maar ik hoor de brok in haar stem. Ik knik echter alleen en druk een kus op haar voorhoofd zoals mij dat is geleerd. Ik heb mij vrijwillig aangeboden om naar de aarde te gaan. Dit is het moment waarop ik moet bewijzen dat ik een eervolle leider ben. Een man die mensen willen volgen.
Ik kijk strak naar voren als ik de heilige tempel in loop. De belangrijkste mensen van onze clan staan aan de zijkanten en beginnen te klappen als ze mij hebben gespot. 'Björn vandaag heb jij ons een grote dienst verleend door jezelf te sturen naar wat zij de aarde noemen. Mag de maag genadig zijn met jouw offer' Ik buig mijn hoofd kort naar beneden om mijn eer te tonen aan de stamoudste na zijn gezegende woorden. Een diepe zucht verlaat mijn lippen. Hier gaan we.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Eén voor één doopten de clanleden hun handen in verf en tekenden op Enyeto's lichaam. Elk van hen kwam voor hem te staan. Er werd niet gesproken, enkel in de ogen gekeken. Laatste woorden werden via gedachten gewisseld, waarna hun mentale band werd doorgesneden. Het deed pijn. Telkens voelde het alsof er een deeltje van zijn ziel werd afgebeten. Echter op de plaats waar hij nu heen ging, had hij niets aan stemmen uit het verleden. Ze zouden hem alleen maar afleiden van zijn opdrachten in het nu.
Door het reizen hoorden ze verhalen. Verhalen over een andere wereld. Een planeet met dieren met een ondoordringbare huid, met magie die in één klik iemand kan doden. De Cheveyo zijn strijders, bloedvergiet is voor hen één van de meest plausibele oplossingen. Echter door hun kennis van de strijd weten ze ook wanneer ze onmogelijk kunnen winnen. Ze hadden een strijder nodig om bij de vijand te spioneren. Hun zwaktes te zoeken, hen tegen elkaar op te zetten, de strijd naar hun hand zetten. Deze strijder zou bepaald worden door middel van duels. Cheveyo duels waren altijd enorm spectaculair. Beide kandidaten waren mentaal aan elkaar gelinkt. Je wist altijd wat de een ging doen. Je moest proberen niet te denken of iets anders te denken dan je van plan was, maar dit was uiterst moeilijk. Het scheelde niet veel of Enye had de overwinning niet behaald, maar het was hem gelukt. Hij was diegene die hun clan op aarde zou vertegenwoordigen. De laatste in de rij was zijn moeder. "Deze stilte, ze drijft me tot waanzin." Gaf hij in alle eerlijkheid toe.
"Maak je geen zorgen mijn jongen," sprak ze hem toe in gedachten. Op aarde zal je nieuwe mensen ontmoeten, andere wezens, waarmee je nieuwe banden kunt sluiten.
"Moeder ze zijn niet zoals ons. Ze begrijpen ons niet. Onze gebruiken zijn vreemd voor hen."
"Wel leer het hen dan begrijpen, of leer jij hen begrijpen, dat is immers je taak."
"Ik zal je missen."
"We zullen je allen missen Enye." Toen maakte ook zijn een eind aan hun band. De enige die overbleef was Lomasi, die samen met hem zou reizen. De clan had een kring gevormd, waar Enye samen met de lynx middenin ging zitten. Een pijp werd rondgegeven. Allen begonnen eenzelfde lied te zitten. Enye sloot zijn ogen. Hij mediteerde, maakte zijn lichaam los van deze wereld. Hij hoorde hoe de stemmen vervaagde. Toen hij zijn ogen weer opende bevond hij zich niet langer in de barre taiga, maar op een strand. Een strand op aarde. Hij klopte wat zand van zijn kleren en stond op uitkijkend over de zee die zich tot in het oneindige leek uit te strekken.

Rrianne
Landelijke ster

rrianne schreef:
Nayla:

Ik zit in kleermakerszit tegenover de wand van de grot en kras er met mijn klauw een "N" in. Vandaag moet iemand van onze roedel naar de aarde trekken om daar met leden van andere groepen voor vrede te zorgen. Zodra het plan er was werd er gelijk bekend gemaakt dat ik moest gaan, ik ben immers de enige die in een mens kan veranderen, een wolf zou iets te veel aandacht trekken. Ik hoor zacht geritsel buiten de grot wat even later wordt opgevolgd door getik op de stenen grond. Ik trek mijn klauwen terug. Ik kan als het geen volle maan is niet in een weerwolf veranderen maar mijn klauwen en snijtanden kan ik wel laten komen en gaan als ik dat wil. Ik blijf naar de muur staren ook al weet ik dat het betekent dat ik naar de Oude boom moet om afscheid te nemen van de rest van mijn roedel. De wolf die de grot ingelopen is gromt zacht maar dringend. Ik sta gelijk op, een paar meter verderop staat Kazan, de leider van onze roedel. Stil draait hij zich om en loopt de grot uit, ik loop achter hem aan. Omdat ik weet dat dat moet, niet omdat ik dat wil. Maar de leider van je roedel moet je gehoorzamen.
Bij de Oude boom aangekomen staat onze hele roedel daar in een halve cirkel om de boom. Kazan gromt even en iedereen gaat aan de kant zodat we erlangs kunnen. Kazan gaat voor de Oude boom staan en ik ga naast hem staan. De Oude boom is een grote omgevallen boom op een open plek midden in het gebied wat onze roedel geclaimd heeft. Onze roedel is al eeuwen hier gevestigd, onze voorouders voelden zich naar deze boom toegetrokken en sinds dien zitten we hier. Het duurde niet lang voor onze roedel had ontdekt dat de boom een speciale kracht had. De Oude boom gebruiken we niet vaak. Alleen tijdens speciale gelegenheden of vergaderingen, dit is zo’n speciale gelegenheid. Het is helemaal stil op de normale bosgeluiden na en probeer daar nog zoveel mogelijk van te genieten. Die rust ga ik waarschijnlijk wel missen als ik in de mensenwereld ben. Dan gaat opeens iedereen tegelijkertijd zitten en huilt naar de lucht, alsof iemand tegen ze heeft gezegd dat ze dat moeten doen, alleen is er niemand die dat heeft gezegd. Ik sluit mijn ogen en adem diep in het uit. Gister tijdens de voorbereiding, toen mij verteld werd wat ik moest doen vroeg ik hoe ik wist of ik op de aarde was, Kazan had geantwoord dat ik dat wel zou weten. Ik had niet doorgevraagd ook al had ik op dat moment nog niet begrepen wat hij bedoelde. Maar nu begrijp ik wat hij bedoelt: Het ritselen van de blaadjes wordt steeds zachter en het geluid van de zee wordt steeds harder en het begint wat harder te waaien. Als het geluid van de blaadjes helemaal niet meer te horen is doe ik mijn ogen open. Ik sla gelijk mijn handen voor mijn ogen omdat ik verblind word door het licht, even ben ik bang dat ik mijn ogen te vroeg open heb gedaan en dat ik nu voor altijd in het niets rond zal zweven, maar na even gewend te zijn aan het licht weet ik dat dat niet het geval is. Ik kijk met samengeknepen ogen om me heen, dit zou de plek moeten zijn waar we zouden verzamelen. Ik zie iemand op het strand: een naakt meisje. Ik blijf even radeloos staan en kijk naar mijn kleren. Ik heb een kort broekje, een hemd en een topje aan. Ze zijn helemaal vies en besmeurd met modder en bloed, maar dat zou wel beter zijn als naakt. Ik trek mijn hemd uit en loop naar het meisje toe, ik heb er geen problemen mee dat ik nu bijna naakt ben, ik ben opgevoed tussen de wolven dat is niet iets waar je bezig mee bent.
‘Hier.’ Zeg ik zacht tegen haar.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Amara zat nu al een tijdje in het zand en was aan het bedenken hoe die benen nou eigenlijk werkte. Ze keek recht voor haar uit en zag een ander meisje naar haar toe lopen. Ze bood een kledingstuk -wat een hemd was- aan en daar kon Amara natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ze pakte het hemd aan en trok heem snel aan. “Dankje” zei ze zacht terug. Het meisje was duidelijk veel groter dan Amara, want het leek net alsof ze een jurkje aan had. Ze probeerde nog een keer op te staan maar viel meteen weer om. “Hoe werken deze dingen?” vroeg ze terwijl ze naar haar benen keek. “Ik kan niet eens normaal… Hoe noemde ze dat? Staan!” Ze keek het meisje weer aan en stak vervolgens haar hand uit. “Ik ben Amara. Ben jij één van de…” Ze maakte haar zin niet af. Als ze iemand van de groep was wist ze meteen dat ze het daar over had. Ze keek naar de ring die ze om had -die duidelijk een maanring was- en wreef er met haar vinger over heen. In de verte zag ze een jongen voor zich uit staren. Ze zuchtte en liet wat zand door haar vingers glijden. Ze zag nog een jongen op het strand op lopen. Ze probeerde te doen alsof ze elke dag zo op het strand zat, maar daardoor zat ze nog al ongemakkelijk in het zand. Ze liet haarzelf achterover vallen in het gras. Ik pas er nooit tussen Dacht ze. Ze ging weer recht op zitten en zag dat de jongen voor ze stond. Amara beet op haar onderlip en keek hem aan. “Mooie dag he.” Mompelde ze nogal ongemakkelijk. Ze keek even naar de zee. Het liefste wilde ze er gewoon in duiken en weg zwemmen. Een paar mensen hypnotiseren om ze vervolgens te verdrinken. Ze keek naar het meisje en de jongen Zouden ze echt één van onze planeet zijn? dacht ze.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Enye wendde zijn blik af van de blauwe zee en richtte deze op een groepje mensen iets verderop op het strand, twee meisjes en een jongen. Zouden het inwoners van deze planeet zijn? Hij betwijfelde het. Hun uiterlijk, hun kledingstijl. Hij herkende het van de volkeren die leefde op de planeet waar ook hij eens had geleefd. Doordat de Cheveyo rondtrokken en plunderden, kwamen ze regelmatig in aanraking met andere culturen en gebruiken. Hij kon niet exact zeggen tot welke soort de anderen behoorden, maar de kans dat ze inboorlingen van deze planeet waren, schatte hij erg laag in.
Rustig wandelde hij op hen af. Eerst had hij willen weggaan. Wat hadden deze anderen hem immers te bieden. Hij was hier niet voor hen, maar voor de mensen. Toch leek het hem uiteindelijk wijzer polshoogte te nemen van wie de andere stammen hadden gestuurd. Hij kwam aan net op het moment dat een van de meisjes de ander haar hemd aanbood. Binnen de Cheveyo was liefde en lust meer verbonden met het geestelijke dan met het lichamelijke. Vele rituelen werden naakt uitgevoerd. Het tonen van het lichaam was niet meteen opwindend. Het zien van twee prachtige bijna naakte meisjes deed hem dus vrij weinig.
"Je kan niet eens staan. Hoe wil je dan ooit deel uitmaken van de wezens die hier wonen. Welke stam stuurt nu iemand die niet kan staan," merkte hij op. Hij wist dat er wezens bestonden met vleugels en staarten. Al was het dom dat zij zich hier ook in gingen moeien. Het zou zo al moeilijk genoeg zijn je aan te passen, laat staan als je je niet eens kon voortbewegen zoals zij. "Ik zou graag nog met jullie blijven praten, maar ik heb een missie te volbrengen. Een missie die ik serieus neem, omdat de levens van de personen die ik lief heb op het spel staan. Als ik zo kijk naar jullie gezellige onderonsje twijfel ik of dat ook voor jullie geldt."

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Amara zag dat er nog iemand bij kwam staan. "Meen je dit?" vroeg ze met op getrokken wenkbrauw toen hij klaar was met praten. "Nou prima ga jij maar voor het eerst in je hele leven lopen dan" Ze keek hem aan "Maar als jullie het zonder iemand willen doen die kan hypnotiseren..." Er verscheen een gemene glimlach toen ze over het hypnotiseren begon. Ze keek hem recht in zijn ogen aan. Ze wist dat haar ogen wit werden, maar misschien was het wat raar voor de anderen. Ze wist eigenlijk niet wat ze met hem moest doen. Ze kon hem niet het water in laten lopen en zichzelf laten verdrinken. "Draag me" Zei ze vervolgens. Vlak daarna kregen haar ogen weer de normale kleur terug en keek ze even naar het meisje. Zou de hypnose gewerkt hebben of had ze er toch een lied bij moeten zingen. Ze zong heel vaak met de groep mee, en vond het vaak super leuk om te doen. Amara dacht na. "Waar moeten we eigenlijk rusten als we te veel gezwommen... Sorry, gelopen hebben?" Ze keek even naar de grond "Hebben ze hier grotten?"

(Sorry ben echt even inspiratieloos xD)

Kendraay
YouTube-ster

Kendraay schreef:
De toespraak ging vanzelf, ik had Ornius als nieuwe leider van de Tigga's gekozen. ik legde mijn klauw op de steen. Er flitste een beeld van een meisje dat door een bos rende, ze zag er bleek en bezweet uit. Het beeld was zo snel weer weg als het gekomen was. De menigte om mij heen werd steeds kleiner, ik had iedereen gevraagd om op te rotten. Ik moest mezelf voorbereiden. Ik zou straks van Ornius een prik gekregen hebben en dan zou ik op aarde komen. Ik was niet zenuwachtig want ik had dit altijd al gewild. Over een uur zou ik op aarde zijn. Ik besloot om een rondje te rennen, dat is een van mijn favoriete dingen om te doen. Ik rende door het bos en zag weer flitsen van dat beeld. Dit keer was het duidelijker, ze werd achtervolgd door een grote storm. De aarde begon te trillen, maar het was niet onder mijn poten. Het was onder de voeten van het meisje. Ze had een kapot topje aan, ik kon haar BH door de scheuren heen zien. Mijn lichaam begon te trillen en mijn ogen werden zwaarder. De zuurstof om mij heen leek wel te verdwijnen. Ik zag niks meer, alles om mij heen was zwart.

Toen ik mijn ogen opende zag ik een meisje naast me liggen, ze droeg alleen een BH en een broek. Het leer zat strak om haar lichaam gebonden. Ik ging op mijn poten staan en ik begon met lopen naar het bos. Daar veranderde ik naar een mens. 'Shit!' Ik keek naar beneden en zag dat ik naakt was. Ik herinnerde me dat ik wegrende met Derek, en toe scheurde mijn kleding af. Snel pakte ik een groot blad, het zat sterk vast aan de boom, met mijn kracht kreeg ik het er wel af. Ik liep weer het strand op om te zoeken naar iets draagbaars. Het meisje dat naast me lag kwam naar me toe lopen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hypnose. Enye kende verhalen over een zeevolk dat met hun stemmen boten op de klippen deed slaan. De Cheveyo bleven voornamelijk op het land. Rivieren en meren waren hen niet onbekend, maar de zee meden ze. Er was niets daar wat hen meerwaarde bood, enkel onheil, donkere dieptes waar verraderlijke wezens huisden. Enye vertrouwde niets of niemand afkomstig uit de zee of oceaan, dit meisje vormde daar geen uitzondering op. Wie dacht ze dat ze was. Natuurlijk kon hij perfect zonder haar, zonder wie dan ook. Hij was niet van plan vriendjes te worden met iedereen en lachend de wereld te verkennen. Nee, hij was hier met een missie, die hij alleen zou volbrengen.
Plots keek het zeewezen hem doordringend aan. Enye besefte zelf niet wat er gebeurde. Ze droeg hem op haar te dragen. Hoewel zijn geest protesteerde kwam zijn lichaam in beweging. Hij knielde neer. Legde zijn ene arm onder haar knieën, de andere onder haar rug en tilde haar op. Hij had gehandeld zonder dit zelf te willen. Dit was haar hypnose. Hij walgde er van. Gelukkig dat zijn geest zo getraind was. Zodra hij de opdracht had volbracht kwam hij terug tot zichzelf en liet haar meteen in het zand vallen. "Je mag jezelf dan wel heel wat vinden met je hypnose, maar geloof me ver kom je er niet mee als je niet eens een stap vooruit kunt zetten. Wie ga je hypnotiseren, de vogels, een paar vissen die gaan je zeker geweldig vooruit kunnen helpen. Ik heb geen tijd om achtergehouden te worden door wezens zoals jij. Ik ga op zoek naar een schuilplaats. Zij die willen mogen volgen, maar verwacht niet dat ik mijn tempo aanpas voor diegene die niet mee kunnen."

Rrianne
Landelijke ster

rrianne schreef:
Nayla: Voor ik doorheb wat er gebeurd pakt de jongen het meisje op. Ik kijk even verward maar dan bedenk ik me dat zeemeerminnen kunnen hypnotiseren. Ik heb wel eens verhalen gehoord over zeewezens toen ik kleiner was maar de laatste jaren heb ik ze nog amper gehoord en ik was ze eigenlijk alweer vergeten, maar nu herinner ik ze me weer: verhalen over de zeewezens die door alleen te zingen al een heel schip onder kunnen laten gaan. Dat gaat waarschijnlijk nog goed van pas komen tijdens deze missie. De jongen laat het meisje opeens vallen wat vast betekend dat de hypnose voorbij is. Hij roept nog wat en loopt dan weg. 'Succes in je eentje!' Roep ik hem na, 'Er is een reden dat ze ons allemaal sturen, als jij het in je eentje had gekund hadden ze je wel alleen gestuurd!' Boos ga ik in het zand zitten, ik heb ook geen zin om vrolijk met andere wezens op te trekken maar als dat is wat ik moet doen om mijn roedel te redden dan zal ik dat doen. Met mijn ogen dicht laat ik me achterover op het warme zand zakken en laat het zand langzaam door mijn vingers glijden om tot rust te komen. Een zachte plof laat me even later mijn ogen weer openen. Er ligt een grote witte tijger naast me, als ik geen wolf was geweest had ik misschien raar gekeken maar ik ben wel een wolf, dus kijk ik hem gewoon met dichtgeknepen ogen tegen de zon aan. Hij kijkt me ook even aan maar staat daarna op en loopt weg. Ik ga op mijn knieën zitten en kijkt naar waar hij heen gaat. Hij veranderd een eindje verderop langzaam in een mens. Hij kijkt geschrokken naar zijn naaktheid en rukt een blaadje van de boom. Ik schiet in de lach, hij zou toch moeten weten dat nadat je in je dierlijke vorm bent geweest naakt bent. Grijnzend loop ik naar hem toe, 'Is het katje zijn kleren kwijt?'

Kimmi
Karaoke-ster

kimmi schreef:
Ik huppel door het gras op weg naar het strand, en ik neurie ondertussen mijn favo nummer. Wij luisteren hier eigenlijk nooit naar muziek, alleen naar van die vreselijke draaiorgels die zo vals klinken als wat, maar ik luister altijd muziek via de illegale website : www. Ikluisterlegaalmuziekhoor.da. Het is echt een supergoede website en je hebt er verschillende radiostations waar je naar kunt luisteren, mijn favoriet is toffe nummers, maar ik vind een paar anderen ook wel leuk. Ondertussen ben ik bij de duinen aangekomen. Ik klim naar boven en ik sta boven op de duinen, wat is het uitzicht hier toch mooi, denk ik bij mijzelf. Ik loop rustig de duin weer af richting het strand en ik zie verderop een groepje mensen staan. Ze zien er ongeveer even oud uit als ik, maar ja, van ver af is dat lastig te zien natuurlijk. Dan bedenk ik me ineens, die mensen zijn niet van hier, want er gaat nooit iemand hier naar het strand. Zouden ze uit een ander dorp komen? Laat ik er maar naar toe gaan dan kom ik er vanzelf achter. Ik huppel dichterbij, maar… wat zie ik nou? Komt daar nou een witte tijger uit de lucht vallen? Ik besluit om er naar toe te rennen. Pfoeih… ik moet mn conditie echt op pijl houden. Ik verschuil me achter een zandberg en ik zie dat deze mensen er raar uitzien. Sommige dragen heel weinig kleren, en andere weer hele vreemde. En zoiezo, EEN WITTE TIJGER!!!! Die hebben we hier niet, die leven hier niet. Hoe is dit mogelijk? De witte tijger rent weg, richting het bos. W w w wat gebeurd hier nou?! De tijger is veranderd in een mens! En hij is naakt! Ik grinnik zachtjes in mijzelf. Ik zie dat een heel mooi meisje in weinig kleding naar hem toe loopt. Waarom geeft ze hem geen privacy? Zouden ze iets hebben? Ik heb nog nooit iemand gehad, er zijn hier alleen maar van die lelijkerds, behalve mijn broers, dat zijn echte hotties, maar ja ik kan natuurlijk niet met mijn broer(s) daten. Ik besluit om naar het groepje mensen te lopen. Ik kom aanlopen en meteen kijken er een paar mijn kant op. “Hoi, Ik ben Yuna Ylva, en wie zijn jullie?” vraag ik. Meteen kijken de andere mensen die nog niet deze kant op keken deze kant op. Jeetje, denk ik bij mijzelf, waarom kijken ze zo angstig en boos tegelijkertijd. Verstaan ze me misschien niet? “ I come in Peace”, zeg ik tegen ze. Tja, misschien spreken ze wel een andere taal hè.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Amara voelde hoe ze weer terug in het zand werd gegooid volgende keer zingen dacht ze. Meestal konden de andere wezens beter tegen haar normale hypnose omdat die nog niet zo sterk was. Maar als ze nu ging zingen werd meteen iedereen gehypnotiseerd. "Jongen je werkt jezelf in de problemen" Snauwde ze de jongen toe. Ze zag dat er een witte tijger snel weg rende en dat het meisje die haar het hemd had gegeven achter hem aan ging. "Nou veel succes in je eentje" Vervolgde ze. Amara keek verbaasd toen er een meisje aan gelopen kwam. “I come in Peace” hoorde ze het meisje die haarzelf als Yuna had voorgesteld zeggen. "Hoi ik ben Amara" Zei Amara terwijl ze haar hand uit stak. Ze keek de jongen die alleen verder wilde gaan met opgetrokken wenkbrauw aan en schraapte haar keel "Nou jongens we kunnen haar niet vertellen dat we van een andere planeet komen om hem te redden. Dat we allemaal een gave hebben en dat we in oorlog zijn met de aarde" Er verscheen een gemene glimlach op haar gezicht. "Was er nou maar iemand die haar kon hypnotiseren, maar helaas..." Ze haalde haar schouders op. Ze beet even op haar lip en rolde het water in. Ze voelde dat ze haar staart weer terug kreeg. "Spreek jullie vast wel weer als jullie onze planeet hebben gered." Zei ze. Vlak daarna dook ze onder water en zwom ze zo diep als ze kon. Ze sloot haar ogen en dacht aan de plek waar ze heen wilde. Ze opende haar ogen en zwom naar boven.

Ze zag dat ze in de grot was en dat Lianda aan het rondzwemmen was. "Ze hadden mijn hulp niet nodig" Zei Amara kortaf. Lianda draaide met een ruk om "Waarom ben je terug gekomen?" vroeg ze.
"Ik zei net dat ze mijn hulp niet nodig hadden."
"Jij gaat terug of anders ben je niet meer welkom in de groep." Lianda leek erg kwaad.
"Ik kan niet eens terug" Amara deed de ring af en gaf hem aan Lianda. "Die stomme ring werkte maar twee keer. Toch?" Lianda zuchtte en keek naar de lucht. De maan stond te stralen aan de hemel. Amara volgde Lianda haar blik. "Lever je ketting in... Jij hoort niet meer in deze groep." Zei Lianda streng. Amara zag al snel dat er meer Sirenes aan kwamen zwemmen. Amara wilde onder water duiken, maar werd weer omhoog getrokken een vast gehouden aan haar armen. "Mary als jij zo aardig wilt zijn om haar ketting te pakken" Zei Lianda met een verschrikkelijke lach. Amara zag Mary naar voren zwemmen en ze trok met een ruk de ketting van Amara haar nek. Mary zwom terug naar Lianda en gaf de ketting aan haar. Lianda zwom naar voren en pakte Amara bij haar keel vast. "Jij gaat terug naar de aarde. Het is geen keuze" Lianda wees naar een bepaalde plek in de grot en de Sirenes die Amara bij haar armen vast hadden trokken haar mee. Amara stribbelde tegen en liet haar tanden zien. Amara kreeg een flinke klap op haar hoofd waardoor ze bewusteloos raakte. Lianda mompelde een paar spreuken, waarvan niemand van de groep iets af wist.

Amara voelde dat ze weer bij bewust zijn kwam en in zand lag. Ze had het hemd nog steeds aan. Ze lag nu niet op dezelfde plek, maar naast een enorme palmboom. Ze pakte de boom vast en trok haarzelf omhoog. "Ik kan dit sprak ze haarzelf toe." Ze stond. Ze stond eindelijk! Ze liet de boom los en verloor haar evenwicht, maar wist hem weer terug te vinden. Ze probeerde een paar stapjes te zetten, maar viel na het 5e stapje weer op de grond. Ze zag in de verte het groepje staan. Ik vertel ze nooit dat ik verbannen ben dacht ze. Ze probeerde op te staan zonder boom en het lukte. Ze keek met haar armen over elkaar heen geslagen naar het groepje.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Niemand wilde hem volgen, goed voor hen en vooral voor hem. Dan hoefde hij geen rekening te houden met een stel onbekwame wezens. Ondertussen was er ook een witte tijger op het eiland geland, die niet veel later een menselijke gedaante aannam. De jongen was poedelnaakt. Enye die toch al van plan was kleding te zoeken die meer binnen deze planeet paste gooide hem zijn mantel toe gemaakt van een berenvel. De Cheveyo kleden zich voornamelijk met dierenhuiden. Soms vonden ze andere stoffen bij het plunderen van stammen, die lieten ze natuurlijk niet verloren gaan. Het was altijd wat wennen aan de manier waarop ze gehanteerd moesten worden, maar de Cheveyo konden zich makkelijk aanpassen. Dit merkte je niet meteen aan Enye. Hij was heus niet altijd zo'n irritante klootzak. Vroeger had hij immers stemmen in zijn hoofd, stemmen van zijn stamleden. Stemmen die hem erover aanspraken wanneer hij dingen ging zeggen die hij beter voor zichzelf kon houden.
Alsof deze situatie nog niet erg genoeg was, kwam er net op dat moment een inwoner van de aarde naar hen toe gelopen. Enye was nog niet klaar, niemand was klaar. Ze zager en vreemd uit, pasten niet in het plaatje van aardbewoners. Echter dat maakte niet uit, want als ze het zo al hadden verpest moest het zeemonster het nog duizend keer erger maken. Wat ze zei vormde op zich geen probleem. Wie zou er de aardling geloven, niemand. Alleen dat ze daarna wegzwom, haar staart aan iedereen tonend. "We hebben jou en je hypnose absoluut niet nodig." Riep Enye haar kwaad na. Waarschijnlijk had de aardbewoner ook al de tijger in een mens zien veranderen. Hij moest met een verklaring komen, iets wat een aardling zou geloven. Enye had zijn huiswerk gedaan. Er was weinig bekend over de aarde, maar hij wist dat magie er niet thuishoorde. Zijn eerste idee was om te zeggen dat dit niet meer dan een droom was, al zou het meisje makkelijk kunnen realiseren dat ze klaar wakker was. Hij moest het over een andere boeg gooien.
"Wat vond je er van?" zei hij plots opgewekt tegen haar. "Ja ik moet toegeven hier en daar is nog wat oefening nodig en we moeten echt zorgen dat hij zich meteen kan omkleden." Hij knikte naar de tijgerjongen. "Je hebt geluk. Je bent de eerste om een voorproefje van onze nieuwste show te zien. Wil je alsjeblieft niets verder vertellen. Wij zijn Uskuani een rondreizende circusgroep, gespecialiseerd is zinsbegoocheling. De gekke kleding is voor onze nieuwste show. Je moet zeker komen kijken!" Nu enkel nog hopen dat ze hem zou geloven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld