Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg met SeriouslyLisa

Account verwijderd

schreef:
True love leaves a memory no one can steal, and a heartache no one can heal.

Mijn personage;
Jordan Michael Dupéz / foto:

Jij mag beginnen!

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Mijn personage:
Alexander (Alex) Daniel Smith / Foto onder aan het bericht.

Het was de eerste dag sinds de grote vakantie dat Alexander weer naar school moest. Hij had er heel erg veel zin in. Hij had in de vakantie al heel veel voorbereid en was hierdoor helemaal vergeten dat ze vandaag, om iedereen gelijk aan elkaar te laten wennen, de sportdag hadden ingepland. Alexander was niet een bepaald sportieve jongen, hij hield meer van dingen als theater en kunst. Maar helaas was sportdag verplicht. Hij zat samen met een paar andere mensen op de tribunes bij het sportveld te wachten tot de coach de groepen zou aankondigen. Hij zat wat met de mensen te praten maar niet echt. Sociaal zijn was niet echt zijn ding. Hij zat liever met zijn hoofd in een boek dan echt sociaal contact te hebben met andere mensen.
Alex werd uit zijn gedachte ontwoken toen de coach ineens op zijn fluitje blies. Zodra de man iedereens aandacht had begon hij te praten. Alexander merkte op dat de man een rare stijl had, hij zag er uit als een zwerver in zijn goedkopen joggingsbroek met vlekken op zijn witte shirt. Maar toen bedacht hij zich ook dat werken op een school waarschijnlijk helemaal niet zo veel betaald en hij niet zo vooroordelend moet zijn.
"Welkom terug iedereen, en welkom naar alle nieuwe leerlingen. Mijn naam is meneer Jones en ik ben julie coach. In de introductie week was jullie al verteld dat we vandaag op de eerste dag een sportdag zouden houden dus ik hoop dat geen van jullie dat vergeten is." Zei de man, nou ja.. Hij schreeuwde het meer een beetje. "Ik zal maar beginnen met de groepjes opnoemen." Vertelde hij toen en vervolgens begon hij met namen op noemen. Voor elke groep zei hij een kleur en die groep kreeg dan ook een bandje met die kleur. Na een tijdje hoorde Alexander zijn naam dus beon hij iets beter op te letten. Hij zat bij groep paars. Paars was zijn favoriete kleur, en het matchte zijn outfit dus daar was hij wel tevreden mee.
Na even waren alle groepjes gevormd en werd er uitgelegd wat ze per groep moesten doen. Alexander zat samen met twee andere jongens en een meisje. Hij kon zich niet meer herinneren hoe de andere personen heette maar het boeide hem ook niet zo veel.

Account verwijderd

schreef:

Het voelde vreemd om terug te zijn op de kostschool. De zomervakantie hadhij doorgebracht bij zijn familie, ver weg van hier. Zijn familie was erg
welvarend, en zijn ouders waren te vaak aan het werk waardoor ze hun jongste
zoon naar een kostschool hadden gestuurd. Het was Jordan zijn tweede jaar, maar
inmiddels was hij helemaal gewend aan de plek. Jordan had een broer, maar hij
was geëmigreerd om bij zijn vriendin te kunnen wonen. Dat zag Jordan zichzelf
nog niet zo snel doen. Ten eerste vond hij dat hij daar nog veel te jong voor
was, en daarnaast hij niet echt interesse in de meisjes op zijn school. Ten
minste, niet in de mate zoals zijn vrienden dat hadden.
‘’Jordan.’’ Jordan keek op naar zijn vriend die naast hem zat, Daniel. ‘’We
zitten bij elkaar in het groepje.’’ Jordan knikte even, hij was deze ochtend
nogal wat afwezig. De coach begon met zijn uitleg, en wees daarna aan welke
groepen waarmee moesten beginnen. De paarse groep moest als eerste tegen een
ander team unihockeyen. Gelukkig was Jordan een sportief persoon, dus hij vond
het helemaal niet erg dat de eerste dag een sportdag was. Hij liep naar het
veld en zag toen dat Alexander, zijn nieuwe kamergenoot ook bij hem in het
groepje zat. Jordan kende hem niet echt, hij dacht dat ze vorig jaar misschien
bij in de klas zaten maar dat wist hij niet zeker. Ook zat er nog een meisje
bij hun groepje, haar naam was Elize. Jordan kende haar wel, vorig jaar had ze
nog een oogje op hem, maar nadat Jordan haar tig keer had afgewezen liet ze hem
met rust. Jordan vond het ongemakkelijk om bij haar in de buurt te zijn. Daarom
liep hij naar de zijlijn van het speelveld en pakte als eerste een hockeystick.
‘’Dus, hebben jullie er zin in?’’ Zei hij toen tegen zijn team, al iets
opgewekter dan voorheen. Hij had zin in het spel en kon ook niet wachten tot de
scheidsrechter op het fluitje zou blazen.
Hij liep het veld op en keek naar de tegenpartij, twee jongens en twee meisjes.
De jongens kende hij wel, want ze zaten vorig jaar in hetzelfde voetbalteam. De
meisjes waren waarschijnlijk vriendinnen van Elize, want ze liepen direct naar
elkaar toe en begonnen te kletsen.
Jordan probeerde dat negeren en warmde ondertussen zijn spieren op. Hij had
direct spijt dat hij in de vakantie niks had gedaan om zijn conditie ook maar enigszins
te behouden. Aan de andere kant was het een motivatie voor hem om alles juist
weer op te pakken, dus dat zou hij ook zeker doen. Te beginnen met de
selectieronden voor het nieuwe schoolteam, die volgende week begonnen. Hij was
er niet zenuwachtig voor. Ten eerste had hij genoeg talent om sowieso in het
team te komen, maar daarnaast waren er waarschijnlijk te weinig leerlingen om
spelers af te wijzen om wat voor reden dan ook. Zoals vorig jaar, toen was
iedereen ook met gemak toegelaten.
@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Alexander voelde zich niet heel fijn met zijn groepje, maar dat was compleet zijn eigen fout. Hij was niet echt iemand van het sporten, en die jongens duidelijk wel. En Alexander was ook geen meisje meisje, hij was niet eens een meisje!! Een zucht liep over zijn lippen zodra hij het fluitje van de coach hoorde en hij pakte zo snel mogelijk een hocky stick.
Hij keek kort naar de mensen van het andere team. Alex herkende die jongens wel, een van hen maakte altijd grappen over zijn bril sinds die iets te groot was. De ander was vorig jaar Alexander's kamergenoot, hij gaf hem vorig jaar Engels bijles. Alexander beet hard op zijn lip en keek even naar de coach. Hij merkte toen op dat de twee jongens uit zijn team hunzelf aan het opwarmen waren. Moest hij dat ook doen? Was dat normaal? De meisjes deden het niet. Voor hij het wist blies de coach weer op zijn fluitje en werd de hockey bal in het veld gegooid. Alexander wist niet precies wat hij moet doen, en het meisje uit zijn team ook niet. Hij was blij dat hij niet de enige was.

Een van de jongens uit het andere team rende gelijk op de bal af en paasde hem over naar de andere jongen. De meisjes zeurde dat zij ook de bal wilde, ook al hadden ze hun stick niet goed vast. Of hadden zij het wel goed vast maar de rest niet? Hoe werkte hockey eigenlijk? Was dit wel hockey?
Klein gezegd was Alexander heel verbaasd bij deze situatie. Op de basisschool hoefde hij nooit mee te doen met lichamelijk onderwijs want zijn sport docent wist dat hij het niet kon, na groep vijf stopte hij met pushen en gaf hij het eindelijk op.
Het was Alex zijn plan om naar de middelbare school te gaan die aan die basisschool vast zat, hij had dan dezelfde sport docent. Helaas hadden zijn ouders een heel ander plan en eindigde Alexander op deze kostschool. Hij snapte het wel, het was zo makkelijker voor zijn ouders, en vanuit deze kostschool had hij meer kans om na zijn examen gelijk door te gaan naar Oxford. Niet dat hij daar persee heen wilde maar zijn vader ging daar vroeger ook naar school, en hij wilde dat zijn zoon de zelfde ervaringen op deed als hij had gedaan.
Alex schudde de gedachtes van zich af en probeerde zich te focussen op het spel. Dus toen de bal dicht bij hem kwam probeerde hij er tegen aan te slaan. Met een na druk op probeerde.

Account verwijderd

schreef:

Zodra Jordan het fluitsignaal hoorde stoof hij op de bal af. De tegenpartij was hem voor, maar Jordan was snel, sneller dan hij had
verwacht en had binnen enkele seconde de bal weer terug. Hij rende het
veld over en kwam zonder veel moeite langs de meisjes van de tegen
partij, ze leken niet eens bezig te zijn met het spel. In een flits zag
hij Alexander links van en hem, maar hij leek niet echt op te letten.
''Alexander!'' Riep hij toen, en hij speelde de bal over naar zijn
teamgenoot. Jordan was direct voorbereid en rende een eind het veld in,
maar voor hij het in de gaten had was de bal alweer bij de tegenpartij.
Hij zuchtte even teleurgesteld en keek naar zijn teamgenoot, die een
beetje onbeholpen in het veld stond. Jordan wist niet goed wat hij ermee
aan moest, maar nam toen toch maar een sprintje naar de andere kant van
het veld. ''Maakt niet uit,'' Zei hij toen nog tegen de jongen, toen
hij langs hem liep. Het was maar een spelletje, maar Jordan wilde graag
winnen. Hij was altijd zo sportief geweest, een teleurstelling voor zijn vader. Zijn vader en zijn moeder werkten allebei in een gespecialiseerd ziekenhuis als chirug en als arts. Jordan zijn broer, Damian, had dezelfde weg gekozen. Hij had er lang voor gestudeerd en had nu een baan gevonden waar hij net zoals zijn ouders veel geld kon verdienen. Zijn ouders waren altijd super trots op hem geweest, maar vergeleken met zijn broer leek het Jordan allemaal niet te lukken. Zijn passie lag bij de sport, maar dat konden zijn ouders niet accepteren. Ze wilden liever dat hij een opleiding zou kiezen waarmee hij later net zoals zijn ouders heel rijk mee zou kunnen worden. Tot grote teleurstelling luisterden zijn ouders amper naar wat hij zelf wilde. Het was geen domme jongen, maar de motivatie was te weinig om goede cijfers te halen. Hij was liever buiten op het sportveld, of binnen in de sportzaal. Daar kon hij zichzelf zijn, en kon niemand hem beoordelen op zijn kennis of wat dan ook. De kostschool leek zijn ouders een goede plek om wat 'manieren' bij te leren en om zichzelf te ontwikkelen. Hij zat er dan eerst ook enorm tegenop om hierheen te gaan. Maar toen hij hier eenmaal was kwam hij erachter dat de docenten zijn keuze juist aanmoedigden, want ze zagen dat hij talent had in wat hij deed. Wat hij hierna ging doen wist hij nog niet, maar daar maakte hij zich ook nog niet druk om. Hij moest eerst zorgen dat hij zijn examen zou gaan halen.

Daniel en Jordan renden allebei heen en weer over het veld, aan Elize hadden ze niet veel want zij stond bij het doel. Ze was zelfs een beetje boos, omdat de jongens alleen maar met elkaar over speelden. Alexander leek nog een beetje moeite te hebben met het spel, maar Jordan deed zijn best om hem er wel bij te betrekken. Daniel deed dat niet, en dat merkte Jordan wel. Het ergerde hem dan ook een beetje, maar hij wist dat Daniel zo was. Alexander was in zijn ogen een 'nerd', en dat was reden genoeg om hem buiten te sluiten. Jordan had dat nooit echt gesnapt, waarom ze perse jongens of meisjes zoals hem belachelijk zouden maken, al was het in geringste mate. Wat maakte het uit, dat ze het goed deden op school en het minder goed deden op het veld? Hij wist niet echt wat hij eraan moest doen, en was allang blij dat hij er bij hoorde en een paar vrienden had.
Toen de coach voor de tweede keer op het fluitje blies wist hij dat de wedstrijd was afgelopen, en helaas verloren. Jordan zuchtte en liep langzaam naar de zijlijn. Hij baalde, maar probeerde dat weinig te laten merken. Hij veegde met zijn arm langs zijn voorhoofd, en nam een slokje water uit zijn flesje. Daniel gaf een harde klap op zijn schouder. ''Het maakt niet uit, straks winnen we wel,'' zei hij toen. Elize kwam er ook aan. ''Ja, en straks laten jullie mij ook mee spelen!'' Zei ze een beetje boos. Ze had wel gehoord wat Daniel zei. Jordan snapte haar wel. Ze had nu alleen op doel gestaan dus had ze bijna niks kunnen doen.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Alexander probeerde echt zijn best omgoed mee te doen met het team maar het spel was veel te verwarrend voor hem. Een groot deel daarvan kwam ok doordat de coach het niet had uitgelegd. Hij was er eigenlijk gewoon van uit gegaan dat iedereen het spel kende. Natuurljk had Alexander wel eerder hockey gehad op school maar hij ad nooit eerder mee gedaan dus had ook niet de moeite genomen om op te letten. Meestal let hij in de les wel goed op, ook al zou hij het niet nodig hebben, maar tijdens gym laat hij meestal zijn gedachtes gewoon lopen. Volgens zijn kunst docent was Alexander erg creatief, hierdoor had hij een heel erg grote fantasie. En dat kon nog wel eens lastig zijn in sommige situaties.

Alexander schrok op van het tweede fluitje, nu was hun wedstrijd afgelopen en mochten de volgende teams. Alexander liep maar met zijn team mee naar de zijlijn. Hij merkte dat die jongen, Daniel als hij het goed herinnert, niet erg blij was met hem. Hij snapte dat helemaal. Alexander was ook niet zo blij met zichzelf als het over sporten gaat.
Met een zucht gaat hij bij de zijlijn zitten, op ongeveer een meter van de rest van zijn groepje. Gelukkig waren er nog een paar groepjes voor hun dus hoefde ze nog niet het veld op. Als hij nu gewoon zou op letten zou hij misschien er achter komen wat de regels waren, hoe je het spel speeld enzo. Dat zou wel handig zijn. Gewoon een opletten.
Alexander beet zacht op zijn lip als hij de andere teams zag spelen. Het leek wel of elke jongen sportief was behalve hij zelf, en dat haatte hij. Hij kon er ook niks aan doen dat hij niet sportief gebouwd was?
Hij deed zijn best om nu ook echt op te letten op de andere teams maarwerd afgeleid door zijn eigen team. Het meisje, waarvan hij no steeds niet haar naam wist, was aan het klagen dat zij maar in het doel moest staan en helemaal niks kon doen. "Kunnen we hem niet beter op het doen zetten? Hij kan toch geen ballen raken!" Zei ze toen gebarend naar Alexander. Hij beet nog harder op zijn lip omdat hij zich schaamde. Het was niet aardig van haar om dat te zeggen, maar het was honderd procent waar, en daar kon hij zeker niet tegen.

Account verwijderd

schreef:
Jordan dronk van zijn water, en keek naar hetvolgende spel dat al begonnen was. Op die manier kwam hij weer op adem en werd hij weer een beetje rustig in zijn hoofd. Als zo'n spel begonnen was kon hij zijn gedachtes even verzetten en was hij alleen bezig met het spel. Hij keek op toen hij merkte dat Elize nog steeds in discussie was, en hij kreeg nog net mee dat ze iets vervelends zei over Alexander. Jordan keek even naar Alexander, het was niet aardig van Elize om te zeggen. ''Jij hebt ook nog geel bal geraakt, hoor. En de kans is klein dat dat nog lukt.'' Zei Jordan toen verdedigend. Het was even stil, zelfs Daniel keek er van op, en hiermee had hij Elize haar de mond gesnoerd. Ze ging dan ook zwijgend op het bankje zitten en raakte in gesprek met de meisjes van het andere team. Ze leek het al snel weer vergeten te zijn. ''Trek je maar niks van haar aan, zo gaat de dag nog lang duren.'' Zei hij toen tegen Alexander, maar op zo'n niveau dat ze het zelf niet kon horen. Ook Daniel was met de andere jongens in gesprek geraakt. Dus daarom schoof Jordan iets dichterbij, zodat de afstand iets minder ongemakkelijk was.
Nog steeds had Jordan zijn aandacht bij het spel. Hij keek naar elke beweging en name deze in zich op, want hij wilde straks een betere wedstrijd spelen dan zo net. En hij hoopte die dan ook te winnen. Hij had allang in de gaten dat het op hem en zijn vriend aankwam, want helaas kwamElize zelfs op het doel niet echt van pas. En hij had al gemerkt dat hockey niet echt iets was waar Alexander goed in was, maar dat probeerde hij dan maar een beetje te vergeten. ''Wat voor sport vind je eigenlijk leuk?'' Vroeg hij toen aan hem. Maar toen bedacht hij dat het waarschijnlijk iemand was die sport uberhaupt niet leuk vond. Dat was dan ook niet erg. Hij probeerde gewoon belangstelling te tonen, want ze waren vandaag niet alleen teamgenoten, maar ze waren voor de rest van het jaar ook kamergenoten. Aan de ene kant vond Jordan het jammer dat hij niet meer bij zijn vrienden zat op de kamer. Maar soms werd hij ook echt gek van zijn vrienden, en daarom was hij blij dat ze een wisseling van de kamer hadden gedaan. En daarnaast kreeg je dan juist de kans om nieuwe vrienden te maken, al maakte dat voor Jordan niet echt uit. De jongens uit het voetbalteam was meestal het vaste groepje waarmee hij vaak omging. Gelukkig sliep hij op dezelfde kamer als iemand die vorig jaar ook bij hem in het team zat. En dan dus Alexander, die hij amper kende. En nog een jongen, die hij ook niet kende. Misschien was hij nieuw, misschien was hij afwezig. Jordan had hem in ieder geval niet vaker gezien.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Alexander besloot het maar gewoon te negeren. Hij schonk de jongen die het voor hem op nam tegen Elize een kleine glimlach. Hij wist zijn naam niet helemaal maar het was iets met een J. Jordy? Joris? Nee. Jordan ofzo? Ah joh, het maakte niet echt uit.
Hij keek naar de spelers en volgde al hun bewegingen, wat nog best moeilijk was sinds er acht mensen op het veld aan het bewegen waren. Alexander zuchte zachtjes en sloot kort zijn ogen. Hij gaf op, sport was niks voor hem, waarom zou hij het eigenlijk proberen? Snel opende hij zijn ogen weer toen hij zich realiseerde dat het er waarschijnlijk heel raar uit zag.
Alexander keek op toen hij de jongen zijn stem hoorde, hij was ichtelijk verbaasd. Had hij het nou tegen hem? "S-sorry had je het tegen mij?" Vroeg hij voorzichtig. 'Natuurlijk had hij het tegen jou er zit hier toch niemand anders? Sukkel!' Dacht hij bij zichzelf en hij beet hard op zijn lip. "Dat was een domme vraag sorry, ik vind sporten niet zo leuk, maar de leukste vind ik toch wel tennis denk ik." Zei Alexander toen een beetje twijfelend. Hij wist niet zeker waarom Jordan tegen hem praatte, Jordan was duidelijk een van de coole gasten, hoorde waarschijnlijk bij het voetbal team ofzo, een echte sporter. En sporters praatte meestal niet met mensen zoals Alex, mensen zoals Alex waren niet de coole mensen. Hij heeft zelfs gehoord dat mensen liever levend opgegeten zouden worden dan dat ze betrapt worden terwijl ze met hem praatte.
Hij wist wel dat dat heel overdreven was en dat dat echt niet zo was maar het was nog steeds niet aardig. Hij had ook een hart weet je? Maar dat maakte niet uit want hij trok er zich toch niks van aan. Het kon hem niks schelen wat anderen van hem vonden.

Account verwijderd

schreef:
Jordan lachtte zachtjes om de reactie van Alexander. Was het vreemd dat hij tegen hem praatte? Dat vonden zijn vrienden misschien wel. Hij praatte met een 'nerd', dat hoorde niet zo. Dat kon Jordan niks schelen. Hij wilde gewoon aardig doen, en hij voelde zich ongemakkelijk als hij dat niet deed.
Zo te zien was Alexander zelf ook verbaasd dat Jordan tegen hem sprak. Maar dat gaf niets, Jordan wachtte gewoon geduldig op zijn antwoord en dacht daarover na. Hij hoorde niet vaak van een jongen dat hij sport niet zo leuk vond, maar hij respecteerde dat. De meeste van zijn vrienden speelden namelijk ook in het voetbalteam, of deden een andere sport.
''Maar misschien gaan we nog wel tennissen vandaag,'' antwoorde hij toen, en hij wilde eigenlijk direct opstaan om te kijken wat er op de planning stond. Dat deed hij echter niet, want dat leek vast vreemd. En waarom maakte hij zich eigenlijk druk om wat Alexander leuk vond? Hij vond het raar van zichzelf, en bleef daarom gewoon kalm zitten en keek het spel uit. Er begon net een nieuwe wedstrijd en hierna zouden zij weer spelen. ''Ik ga even snel kijken tegen welk team we straks moeten,'' zei hij toen, en hij liep naar de coach die de planningen ook bij zich had. Ze moesten tegen team geel, en nadat hij de spelers van dat team even snel had bekeken dacht hij dat ze deze keer misschien wel meer kans zouden maken om te winnen. Als ze allemaal in teamverband zouden spelen ten minste.
Hij zag ook dat ze na de middagpauze naar een ander veld moesten en dat ze ook gingen tennissen. Hij legde het papier weer neer en liep terug naar het bankje. Daniel was ondertussen uitegepraat en keek hem vragend aan. ''En, maken we nog een beetje kans?'' Vroeg hij toen. Jordan wist niet precies hoe hij dat bedoelde, maar knikte toen toch. ''Jawel, ik denk het wel'' zei hij toen. Hij wilde er nog iets aan toevoegen, namelijk dat ze dan wel meer samen moesten gaan spelen. Maar dat hield hij liever voor zich, want dat zou vast weer een discussie uitlokken. Daarom ging hij op het bankje zitten en strikte zijn veters opnieuw, gewoon uit verveling. De wedstrijden duurden niet zo lang dus waren ze zometeen al weer aan de beurt, en hij merkte dat hij er weer zin in kreeg.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Aexander voelde zich een beete beschaamd toen Jordan hem uit lachte. Maar lachte hij hem echt uit? Of dacht jordan dat maar. Ah joh. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht te staan toen hij dat zei. "Ik hoop het wel." Antwoordde Alex zachtjes, net hard genoeg dat Jordan het gehoord kon hebben. Maar hij wist niet zeker of het Jordan boeide wat hij zei. het zou hem niks verbazen als het Jordan geen reet uit maakte wat Alex wel niet allemaal te zekken gad. Hij weet niet eens waarom hij er over na denkt. "Oh oké succes." Zei hij. Hij keek Jordan na en zuchtte zachtjes. Waarom zei hij nou succes? Dat was zo dom! Ugh hij is echt een idioot.

Na een tijdje riep de coach dat hun team weer op moest, ze moesten tegen team geel. Geel was de kleur van haat, En dat was wel toepasselijk want Alexander haatte iedereen uit team geel. Mensen zeggen wel dat haat een groot woord is maar dat is het helemaal niet volgens hem. Het is namelijk erg simpel om mense te haten, dus waarom zou het beschouwd worden als een groot word. Hij schudde de gedachtes van zich af en stond weer op. "Ik ga wel op doel." Zei hij maar, hij wist dat het grootste deel van zij team dat toch wel wilde, dus zonder op een echt antwoord te wachten ging hij bij het doel staan.
Hij was misschien geen sportief type maar hij was best goed op het doel, puur omdat je dan niet hoefde te rennen Je hoefde helemaal niks te doen, behalve het doel verdedigen zodra er mensen van het andere team te dicht bij kwamen. Maar dat kon hij wel. Dat was niet zo moeilijk.

Account verwijderd

schreef:
Zodra het spel weer begon was Jordan een van de eerste die weer op het veld stond met een stick in zijn handen. Ook Daniel volgde hem vlug en ze namen beide een plek voor in het veld aan. Toen Alexander zei dat hij deze keer op het doel ging was Elize de eerste die zachtjes juichde en tussen de jongens voor in het veld kwam instaan. Jordan zuchtte een beetje geërgerd. Ze snapte het spel niet, en nu stond er niemand in de verdedeging. Maar hij probeerde het te laten voor wat het was, en begon alsnog met goede hoop aan het spel. Hij zou de bal toch overpazen naar Daniel, niet naar haar. En op die manier begonnen ze de eerste minuten aan het spel, maar nog dicht bij het goal kwamen ze niet. Elize liep in de weg, en Jordan wist niet hoe hij daar mee om moest gaan.
Na even was hij er zo zat van dat hij haar naam schreeuwde, en iedereen keek op. Jordan schaamde zich, het was niet de bedoeling om zo te schreeuwen. En nu keek iedereen in zijn richting alsof hij gek was geworden. Althans, dat leek zo voor een seconde. Daarna speelde iedereen gewoon verder. Het had duidelijk wel geholpen, want Elize hield meer afstand en probeerde ook niet meer de bal af te pakken. Daarom kreeg hij de ruimte om samen met Daniel zelfs twee keer te scoren. Het gele team speelde het spelletje wat gemener, want toen ze twee punten achterstonden begonnen ze fanatieker te spelen en zelfs te duwen. Daarom bleef Elize nu sowieso uit de buurt en moesten de jongens de klappen opvangen. Jordan hield er niet van, het was niet echt valsspelen, maar het was ook niet eerlijk. En hij was niet iemand die terug zou duwen, hij wilde het spel juist leuk houden.
daarom liet hij de jongens maar gaan en probeerde er niet te veel aandach aan te besteden.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Alexander probeerde zich goed te focussen op de mensen op het veld, hij moest gelijk kunnen ingrijpen als de bal dicht bij zijn net kwam. Het was hem al een keer niet gelukt en daar baalde hij van, maar hij nam het zich voor dat hij de volgende keer de bal echt tegen zou houden.
Alex was een beetje van zijn mat gevallen toen Jordan zo schreeuwde. Maar iedereen keek naar hem dus besloot Aexander dat niet te doen. Het is nooit fijn als iedereen naar je staart, niet dat het Jordan zou opvallen als hij niet keek. Niemand let toch echt op hem.
Hij zuchtte zacht en lette maar weer op het spel. Hij begon in de gaten te krijgen dat het andere team een beetje gemeen speelde. Nu moest hij zeker opletten dat hij de bal tegen hield, ze konden hem moeilijk om duwen. Toch?
De bal kwam al snel dichter bij zijn doel dus Alex stond paraad om er tegen aan te slaan, maar dat leek nog niet nodig te zijn. Tot dat een jongen van het andere team de bal ineens naar hem sloeg. Alex sloeg de bal snel weg met zijn stick waardoor hij niet in het net kwam, en god hj had zich nooit zp trots gevoeld over iets wat met sport te maken had. Een breede glimlach verscheen op zijn gezicht, maar zijn vreugde duurde niet lang als hij zag dat de mensen weer dichtbij waren. Ugh.

Account verwijderd

schreef:
Het spel verliep vlot, en ondanks dat dit team gemener speelde was Jordan deze keer meer tevreden over hoe het spel verliep. Hij had gezien dat Alexander nu ook een bal had tegengehouden en dat stelde hem toch enigszins gerust, want dat betekende dat hij wel iets beter was dan iedereen dacht. Toen de scheidsrechter op het fluitje blies hielden ze ermee op, en het was twee-twee geworden, daar was hij in ieder geval tevreden mee. Hij merkte dat hij zelf ook meer inspanning had verricht want hij had even de tijd nodig om op adem te komen. "Goed gespeeld toch?" Zei hij dan ook tevreden tegen de jongens en Elize, maar ze leek er niet echt van onder de indruk. "Je geeft mij de kans niet eens op te spelen, Jordan," zei ze kattig, en ze ploftte op het bankje neer. Jordan slikte even, hij had oprecht niet bedoeld om haar boos te maken, maar tegelijk had hij er geen medelijden mee. Ze liep immers met opzet in de weg en dat wist ze zelf ook heus wel. Elize was zo'n meisje-meisje, die graag wilde opvallen tussen de jongens. Ze baalde vast dat ze niet in een team mocht met haar vriendinnen. Ze droeg een kort broekje, en een wit shirtje. Jordan had heus wel gezien hoe de jongens naar haar keken, jongens zoals Daniel. Jordan voelde daar niet zoveel voor, en was liever bezig met het spel. Was dat vreemd, vroeg hij zich soms af? Soms spookten die gedachtes door zijn hoofd, maar even snel als dat ze kwamen waren die gedachtes ook al weer verdwenen. Hij moest zich er niet druk om maken, want zulke dingen kwamen later wel.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zodra het spel afgelopen was liep Alexander naar de zijlijn. ij was blij dat het over was want nu hadden ze even pauze tot ze verer gingen naar het volgende onderdeel. Alexander hield van de pauze , zeker op school want het was de enige tijd dat hij echt gewoon even rustig kon na denken. Na denken was niet altijd rustig of goed. Na denken om zelfs het ergste zijn wat hem zou kunnen overkomen. Maar dat was niet echt na denken, dat was meer zich zorgen maken. Alexander maakte zich vaak zorgen, om de klenste dingetjes. Maar de laatste tijd maakte hij zich vooral zorgen om een heel groot ding. Een probleem dat zijn relatie met zijn ouders misschien zelfs kon verpesten. Een probleem dat als het uit kwam hij nooit vrienden zou krijgen dit jaar, iedereen zou hem raar vinden. Maar gelukkig praat Alexander niet veel, mensen zouden het dus ook moeiijk kunnen achterhalen.
Alexander hield wel een blog bij, maar het was anoniem, niemand wist dat hij het was en hij zou ook niemand er achter laten komen. De dingen die hij daar schreef gingen over zijn even waarvan niemand wist dat het zijn leven was. En niemand hoefde dat ook te weten. Zijn lezers vonden het interessant genoeg, als ze dan wisten dat het eigenlijk zijn blog was zouden ze gelijk afhaken, wie wilde er nou het blog van een nerd lezen?

Account verwijderd

schreef:
De jongens hadden nog ongeveer dertig minuten pauze voordat de volgende rondes weer zouden beginnen. Daarom gingen Daniel en Jordan even opzoek naar hun vrienden, die verspreid over de andere velden te vinden waren. De jongens stonden net op om weg te lopen toen een jongen hem op de rug tikte. Jordan draaide zich om en keek de jongen vragend aan. "Jij bent Jordan toch?" Vroeg hij toen. Jordan knikte, en toen drong het tot hem door. Het was de jongen die een nieuwe kamergenoot zou worden. "Ik ben Julian, je nieuwe kamergenoot." Zei hij toen. Jordan lachtte even, en voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat hij ten eerste niet wist wie de jongen nou eigenlijk was en ten tweede vroeg hij zich af hoede jogen van hem af wist. "Ik had je niet herkend," verontschuldigde hij zich toen. Julian was iets groter dan hijzelf, had brede schouders en een vriendelijk gezicht. "Oh, dit is trouwens Alexander, ook van onze kamer." Zei hij toen plotseling, en hij wees even naar zijn teamgenoot. Het was juist wel handig dat ze nu even kennis konden maken, maar het was een beetje ongemakkelijk voor Daniel. Hij stond er eerst even onhandig bij, maar nam daarna weer plaats op het bankje. Hij voelde zich duidelijk aan de kant gezet, hoewel hij best wel snapte dat Jordan dat niet zo bedoelde. Hoe dan ook, hij kon zich er niet heel druk overmaken want Julian begon allemaal vragen te stellen over zijn ambities en vooral over het voetbslteam dat volgende week gevormd zou worden.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Alexander besloot een deel van zijn pauze naar de wolken te kijken. Hij had zich al weer te veel zorgen gemaakt dus moest een beetje ontspannen. Hij had toch geen zin om echt vrienden te maken. De meeste jongens waren namelijk et vamalleen maar bezig met sport en de meeste meisjes met make-up, en Alexander hield van geen van beide, Hij was er deze vakantie wel achter gekomen dat hij beter met meisjes om kon gaan dan met jongens, hij voelde zch al snel ongemakkelijk bij jongens. Zijn zus had hem er van beschuldigd dat hij de meisjes gewoon gebruikte voor seks. Maar dat zou hij echt nooit doen. Alexander was niet zo een soort persoon. Hij zou soweiso nooit mensen gebruiken.
Hij keek op van zijn gedachtes toen hij zijn naam hoorde. Jordan had hem net aan iemand voorgesteld maar de jongen bleek weinig interessen in Alex te showen. Het maakte hem niks uit. Hij ging gewoon weer verder met denken. Vrolijk denken. Daar was hij wel aan toe.
Hij keek weer op naar de wolken en glimlachte schaapachtig. Hij had er nog wel over na gedacht waarom hij zo goed met meisjes kon omgaan maar nooit echt iets in hun zag. In het begin had hij genegeerd wat hij er bij dacht, maar zodra hij er echt dieper over na dacht klonk het een stuk logischer. Alexander was gay. Maar daar mocht echt niemand ooit achterkomen, anders was hij vervloekt.
Homosexualiteit was niet iets wat echt geaccepteerd werd in deze omheving, zeker niet op zijn kostschool. Dus uitkomen zou hij ook nooit doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld