Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG met Maiev: not your average friendship

Roshni
Landelijke ster

Roshni schreef:

Naam: Rosinde Terraloui
Leeftijd: 19
Persoonlijkheid: zeer hoogbegaafd (autistisch), ongevoelig, eerlijk en direct, ambitieus, modebewust.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Duke Alex Ramson

Een foto komt later, aangezien ik niet weet hoe dat via DEZE laptop werkt. Als ik binnenkort op mijn andere computer zit, zal ik even een plaatje plaatsen.

Ik ga in een nieuw stuk beginnen te typen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De meeste mensen vonden het vaak "je eigen schuld", wanneer een persoon dakloos zou raken. Die persoon zou dan wel "verslaafd" zijn of had andere fouten gemaakt. In veel gevallen was dat inderdaad ook zo, maar er waren uitzonderingen op die ongeschreven regel. Een uitzondering was Duke Alex Ramson. Hij was een 26-jarige jongeman die in zijn leven al veel door had moeten staan. Vanaf zijn 19de was hij het leger in gegaan. Dit op aandringen van zijn vader die zelf sergeant der eerste klassen was geweest bij de landmacht. Hij had gevonden dat zijn zoon ook het leger in moest gaan, en uiteindelijk had Duke dan ook maar toegegeven aan zijn vaders grootste wens. Zijn vader was trots op hem geweest, maar lang had Duke het niet vol kunnen houden. Uitzending na uitzending leek hij steeds kapotter terug te keren. Wat hij zag in die landen - Irak, Iran en Afghanistan - was vreselijk. Zo vreselijk dat hij op ten duur niet normaal meer kon functioneren en zogezegd "ontspoorde". De arme man was slechts 23 jaar toen hij het al niet meer vol kon houden, zo getraumatiseerd was hij.
Helaas had zijn vader het nooit kunnen accepteren dat zijn zoon een "slappeling" was en daarom had hij hem verstoten. Hij wilde geen slappeling in de familie hebben die het nog geen vijf jaar bij de landmacht uit kon houden. Nee, Duke moest eruit. Een woonruimte had hij niet en zijn psyche was zwaar onder druk. Elke nacht niet kunnen slapen door de verschrikkelijke herinneringen... Het brak hem op. Uiteindelijk werd ook het zwerven op straat hem te veel, want nergens kon hij onderdak vinden zonder geld.
Vandaag de dag was Duke dan ook al zo'n drie jaar dakloos en zwierf hij dag en nacht over straat. De trauma's leken hem nog steeds te achtervolgen en hij was hierdoor psychisch totaal verwoest. Duke was schizofreen en had een zware persoonlijkheidsstoornis. Die stoornis gepaard met schizofrenie was een gevaarlijke combinatie. Normaal gesproken zouden sommige voorbijgangers nog wel eens wat tegen een dakloze zeggen, maar Duke werd door niemand aangesproken. Niemand gaf hem geld, drinken of eten en dat betekende dat hij moest stelen om aan zijn eten en drinken te komen. Gek was het dan ook niet dat de man zwaar ondervoed was en er ontzettend verwaarloosd uit zag. Zijn kleren waren te groot en ontzettend vies, zijn haren waren warrig en vet en hij had redelijk wat gezichtsbeharing. Positief was dat hij nooit goed een baard kon laten groeien, dus heel erg overdreven was de baard niet.

Op dit moment was het midden op de dag. Het was niet warm, maar ook niet erg koud en dus was het prima te doen voor Duke. Veel spullen had hij niet en de kleren die hij aan had, was dus zijn enige bezig. Plus een vieze teddybeer die zijn beste vriend te noemen was: Peter. Peter was er altijd voor hem, in goede en in slechte tijden. Peter was zijn aller beste vriend en het zou voor Duke een catastrofe zijn als hij zijn beer ooit kwijt zou raken. Gelukkig zou dat niet gebeuren, want Duke had hem altijd in zijn armen geklemd terwijl hij mompelend in zichzelf over straat slenterde. Vaak was hij te vinden in de buurt van de bibliotheek of in de buurt van wat restaurantjes. Daar hoopte hij soms een maaltijd te mogen ontvangen of wat te drinken. Een enkele keer lukte dat, maar vaak was hij genoodzaakt eten uit een prullenbak te vissen.
De man hield Peter strak in zijn dunne armpjes geklemd en hij ging op de stoep zitten bij tussen de universiteit en de winkelstraat in. Hardop praatte hij tegen zijn beste vriend terwijl hij zichzelf heen en weer wiegde. Tja, het was bij iedereen wel bekend dat hij ontzettend in de war was en daarom keken weinig mensen er nog van op dat hier een volwassen man zat, zwaar ondervoed en zwaar verwaarloosd, met een teddybeer terwijl hij een heel gesprek leek te voeren met de beer en andere mensen die er niet waren. Dat was Duke's leven en dat zou het altijd blijven als niemand hem ooit de helpende hand bood.

Roshni
Landelijke ster

Roshni schreef:
Rosinde begreep het niet, iedere keer opnieuw. Vrienden maken? Dat zat er niet in, maar dat lag niet aan het feit dat ze niet wilde. Rosinde zou dolgraag iemand willen hebben om mee te kunnen praten, om dingen mee te kunnen bespreken. Ze is echter tot op het heden nog niemand tegen gekomen die haar vriend wilde zijn, niemand. Het deed haar veel. Als sinds dat ze geboren is heeft ze nog nooit iemand gehad die met haar wilde spelen. Kinderen renden altijd huilend weg of begonnen boos tegen haar te roepen, maar ze begreep niet waarom. Ze was gewoon haarzelf. Ze zei gewoon wat ze bedoelde. Zou dat de reden zijn dat niemand haar mocht? Rosinde overwoog het, maar kwam iedere keer op de conclusie van niet. Maar, geen vrienden hebben om mee te spelen betekende wel meer tijd hebben om de dingen te doen die nodig zijn, zoals huiswerk. Er ging geen dag voorbij zonder dat Rosinde al haar huiswerk af had. Ze was een nerd, de nerd van de klas, de nerd van iedere klas waar ze ooit in heeft gezeten, maar dat maakte Rosinde niets uit. Haar doel was om later een succesvolle baan te hebben, niet gespecificeerd welke, maar gewoon iedere succesvolle baan die in haar handbereik zou liggen als ze door het leven ging als een straight-A-student. Wat was daar dan dus mis mee? Je zou zeggen dat mensen juist naar je zouden opkijken met die mentaliteit, maar nee, in tegendeel: ze werd erom gepest, alleen deed het haar niet veel. Rosinde trok zich nooit wat aan van de mensen om haar heen, maar misschien was dat ook net het probleem. Misschien moest ze zich juist iets aantrekken van de mensen om haar heen om ooit bevriend met ze te worden. Er was een kleine periode waarin Rosinde dat een kans gaf, zich "iets aantrekken van mensen," alleen ging dat niet geheel volgens plan. Net op het moment dat Rosinde dacht dat ze eindelijk vrienden had, kwamen ze erachter dat ze enkel bevriend met haar waren geworden, omdat ze dachten ze "makkelijker" geworden was. Oh nee, dat was Rosinde niet. Het feit dat dat de enige reden leek te zijn om bevriend met haar te worden, raakte Rosinde wel degelijk, zelfs al was ze ongevoelig. Dit was dan ook meteen de eerste en laatste keer dat Rosinde zichzelf open zou stellen op deze manier. Niemand zou haar ooit nog pijn doen en niemand zou ooit door de ondoorbreekbare muur komen die zij voor zichzelf gebouwd had gedurende haar leven, dat is wat ze haarzelf van dag tot dag zei. Mensen zouden haar maar moeten accepteren zoals ze is. Haar waardigheid stond duidelijk boven de wil om vrienden te krijgen, of praatte ze zichzelf dat maar gewoon aan? Was al die "ongevoeligheid" niet gewoon een schild om haarzelf ervan te weerhouden dat ze instortte en in een depressie terecht zou komen? Misschien was het ook wel zo, maar zelf achtte ze de kans van eraan toe te geven zo goed als onbestaand.

Haar hoorcollege was voorbij. Rosinde pakte haar notities en stopte deze weg in haar tas. De weg naar de uitgang werd geblokkeerd door pratende studenten die de stof besproken die met hen gedeeld werd gedurende het hoorcollege. Ze begrepen het niet, ze begrepen niets van de stof die hen was opgegeven. Het ging ze allemaal veel te snel en dat vonden ze belachelijk, maar Rosinde snapte het. "De stof is echt niet zo lastig. Als je het niet snapt, dan heb je de voorgaande stof gewoon niet bijgehouden," zei ze tegen hen. "En daarbij: kunnen jullie aan de kant gaan? Jullie blokkeren het pad naar de trap." Rosinde's gezichtsuitdrukking was neutraal en wat ze zei had geen truttige ondertoon. Ze bedoelde gewoon wat ze zei, letterlijk, maar ze konden haar reactie niet waarderen. Het enige wat ze ervoor terugkreeg waren vieze, geïrriteerde en afkeurende blikken. De studenten voor haar besloten maar te doen wat ze zei en liepen uit de rij van stoelen. Rosinde liep hen voorbij, maar ze kon hen nog net horen mompelen. "Wat denkt zij eigenlijk? Arrogant wijf. Ze denkt echt dat ze heel slim is, hè, betweter. Ik moet haar echt niet hebben." Rosinde zuchtte. "Het zal weer eens niet, ze klagen over me." Ze besloot het gewoon te negeren en door te lopen, zoals ze altijd deed. Rosinde hield niet van drama. Ze was ook niet de persoon die het nodig vond om iedere, kleine gedachte meteen hardop met iedere aanwezige te delen. Dat ging ten koste van haar tijd, want de tijd die ze dan daaraan verloren zou zijn, had ze kunnen besteden aan huiswerk, ontspanning of werk. Na ieder college ging Rosinde iedere dag naar de snackbar, die zich op loopafstand bevond van de universiteit. Daar werkte ze dan een aantal uur. Zodra ze klaar was, vertrok ze naar haar studentenkamer en begon ze haar huiswerk te maken. Als ze daarmee klaar was en het nog niet al te laat was, dan ging ze meestal naar het park, dat zich in de buurt van de universiteit en de winkelstraat bevond. Daar ontspande ze zich door languit in het gras te liggen en op te kijken naar de lucht. Het was rustgevend.

Rosinde liep de universiteit uit richting de snackbar. Ze liep de stoep op die de winkelstraat en de universiteit met elkaar verbond. Schuin voor haar zat een man met een teddybeer, dezelfde man met dezelfde teddybeer die ze iedere dag zag zitten. Bah, wat stonk hij. Je kon zijn aroma op 50 meter afstand ruiken, leek het. Ze schudde haar hoofd. Ook was hij, zoals iedere dag, met die teddybeer aan het praten. Iedere keer dat Rosinde dit waarnam, dacht ze: Hoe kan je zo hard falen in je leven dat je eindigt als een gestoorde zwerver? Maar, tegelijkertijd vond ze het ook wel zielig. Ze zag hoe mager de man was en vermoedde dat hij vast honger zou hebben. Even overwoog Rosinde te stoppen, maar toen hij zich omdraaide en haar recht in de ogen aankeek, bedacht ze zich. Nee, je krijgt mijn lunch niet. Had je maar je best moeten doen om iets te bereiken in je leven, dacht ze. Ze verbrak het oogcontact en vervolgde haar weg naar de snackbar, waar ze binnen een kwartier verwacht werd. Toch stopte ze nog eens en keek ze weer om. De man wreef in zijn ogen en zijn teddybeer lag naast hem op de vervuilde grond. Misschien was die gedachte iets te harsh, bedacht ze haarzelf aarzelend. Net toen hij weer opkeek en zag dat zij nog eens naar hem staarde, draaide ze haarzelf vlug om versnelde ze haar voorgaande tempo. Het oogcontact was haar te ongemakkelijk.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het grootste deel van de mensen had vaak enorme vooroordelen tegenover Duke. Altijd hadden ze wel wat te vinden, maar eigenlijk kenden ze hem niet eens. Een persoon zou nooit zomaar dakloos worden: zeker niet als je daarvoor een gewoon leven zou hebben gehad. Er moest daar iets voor gebeuren wat de situatie logischer zou maken. Het nadeel aan de mensheid tegenwoordig was, dat zij veelal ontzettend egoïstisch waren. Daarnaast had men snel een oordeel klaar en die twee dingen gecombineerd zorgde er eigenlijk voor dat het bestaan voor een zwerver niet erg makkelijk was. Niemand wilde hun geld afgeven of zelfs maar een boterham, terwijl ze thuis de vriezer nog vol hadden zitten met broden en andere etenswaren. Vaak was het vast een principekwestie, al kon Duke het principe vaak nog vinden in deze hele kwestie. Of dat nu kwam omdat hij psychisch niet in orde was, of omdat er geen logica in zat. Er was geen principe wanneer het letterlijk om leven en dood ging. Dan behoorde je eigenlijk die boterham of dat flesje water gewoon af te geven, want het kon maar eens net zijn wat die persoon nodig had voordat hij het leven zou laten.
Net zoals bij veel andere zwervers, was immers ook bij Duke te zien dat het slecht met zijn gezondheid gesteld stond. Dan werd nog niet eens gesproken over zijn psyche, maar alleen over zijn lichaam die de nodige klappen te verwerken had gekregen de afgelopen jaren. Er waren immers mensen die het leuk vonden om zwervers te mishandelen. Zo ook bij Duke was dat gebeurd. Hij kon dan ook niet ontkennen dat hij een groot wantrouwen jegens de mensheid had ontwikkeld door voorgaande gebeurtenissen. Het maakte hem angstig als mensen dichterbij kwamen, maar eigen zou hij dat niet moeten zijn. Ieder mens zou een oplossing kunnen bieden voor zijn rammelende maag of droge mond. Helaas kon de man er tegenwoordig het goede niet meer van zien. In zijn situatie was dat misschien ook wel wat logischer dan bij andere zwervers: Duke hoorde immers stemmen in zijn hoofd die hem tot pure waanzin en onzekerheid dreven.

Zijn maag rammelde luid en kort leek hij er even van te schrikken. Soms was hij zo ver in zijn eigen gedachten gezonken, dat hij niet eens door leek te hebben wat er allemaal om hem heen gebeurde. Als hij dan een onverwachts geluid hoorde - dus geen auto's of mensen op straat - kon hij ontzettend erg schrikken. Soms maakte het hem zelfs een beetje bang, hoewel hij niet zo goed wist waarom het hem bang maakte. Wellicht dat het onwetende van wat het was in combinatie met zijn verleden het toch weer logisch konden maken. Waarom zou alles eigenlijk logisch moeten zijn? Het was nu eenmaal zo en soms was er geen verklaring voor.
Peter hield hij vast en hij wiegde zichzelf nog wat heen en weer, maar al snel werd zijn aandacht getrokken door een meisje die hij al vaker had gezien. Hij wist van haar dat ze aan de universiteit studeerde en dat ze werkte bij de snackbar. Dat wist hij, omdat hij vaak op dit betreffende weggetje zat en zij daar vrijwel altijd voorbij kwam. Altijd dezelfde route: van de uni, naar de snackbar. Soms hoopte Duke dat zij ervoor zou zorgen dat hij wat te eten kreeg, maar tot op heden was dat nog niet gebeurd. De afgelopen dagen had hij sowieso al niet gegeten en hij begon toch wel te merken dat hij geen enkele energie meer in zijn lichaam had. Het was gewoon volledig weg en hij was ietwat wanhopig om eten te krijgen. Nooit had hij verwacht dat het vinden van eten zo moeilijk zou gaan worden. Misschien was dat ook wel wat naïf van hem geweest, om zo makkelijk te denken.

Langzaam stond Duke op van de grond met de beer in zijn armen. Het meisje was nu weg en Duke ging toch maar een poging wagen om eventueel wat eten te kunnen vinden. De man wankelde op zijn ontzettend dunne benen en voelde zijn hoofd duizelen. Dat had je nu eenmaal wanneer je niet at. Voor een paar seconden moest hij zich dan ook vasthouden aan de muur naast hem, maar al snel hield hij Peter beter vast, pakte hij zijn plastic tas waar eigenlijk niets in zat (het was namelijk een plek om Peter in droog te houden als dat nodig was) en hij begon lamlendig richting de bekende snackbar te sloffen. Zijn benen voelden zwaar aan en het maakte het een stuk lastiger om zichzelf voort te kunnen bewegen. Desalniettemin lukte het hem toch om bij de snackbar te komen, maar eenmaal daar, zakte hij in elkaar bij het raam. Het ging gewoon niet meer, maar er was niemand om hem heen die enige interesse toonde in wat er met hem gebeurde. Integendeel: hij kreeg zelfs nu vieze blikken toegeworden... Hij was niet flauwgevallen, maar zijn dunne benen hadden hem niet langer meer kunnen dragen. Gek was dat niet na zo'n lange tijd niet eten, maar vervelend was het in ieder geval wel...

Anoniem
Wereldberoemd

Duende schreef:
Gekke combi van autistisch en ongevoelig.. ?

Roshni
Landelijke ster

Roshni schreef:
De avond brak aan. Rosinde was druk in de weer met het helpen van de klanten, terwijl haar collega, die naast haar stond, maar gewoon wat aan het suffen. Rosinde ergerde zich al een hele tijd aan hem. Hij deed altijd zo. Altijd vertoonde hij lamlendig en lui gedrag en was zijn inzet voor het werk in de snackbar ver te zoeken. Als je hem weg zou denken, zou het amper verschil maken voor Rosinde. Ze vond hem nutteloos en had eigenlijk gewoon een aversie tegen hem. "Ben je nog van plan om iets nuttigs te doen, of wat?" De jongen draaide zich naar haar om. "Sorry, ik ben er gewoon niet zo goed bij met mijn hoofd. Ik-"
"Dat interesseert me niet. Doe gewoon wat je moet doen, want ik loop al dagen het werk in jouw plaats te doen, en toch krijg je aan het eind van de maand betaald, onverdiend. Ga de tafels op het terras schoonmaken, of zo. Maak jezelf nuttig."
Met een nogal verslagen blik nam de jongen de stoffer en blik die bij de opening van de keuken stond en hij nam hem mee naar buiten. Het eerste wat de jongen merkte, was dat het er enorm stonk. "Jeetje, heeft er iemand hier over de tafel heen gekotst?" Maar toen zag hij het: er zat een zwaar vermagerde man naast de deur van de snackbar, die rook alsof hij aan het verrotten was. De warmte van die dag hielp ook niet bepaald mee. Verward keek de jongen de man aan en de man keek met een zielige blik terug. De man trok zijn mond open, maar er kwam niets uit. Bezorgd keek de jongen om zich heen, hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Moest hij de man wegjagen? Moest hij de man naar binnen uitnodigen en hem wat te eten aanbieden? Moest hij de man daar gewoon laten blijven zitten? Nadat hij zichzelf al deze vragen had gesteld, wist hij het nog altijd niet. Hij besloot maar gewoon om de tafels op het terras af te stoffen en daarna weer naar binnen te gaan. Treurig keek de man de jongen nog eens aan, maar na hem een laatste blik geworpen te hebben, besloot hij om alsnog naar binnen te gaan, zonder actie te ondernemen. Met een verwarde blik liep hij naar de keuken en zette hij de stoffer en blik terug op hun plaats. Daarna g hiingj weer op zijn plek staan en wachtte hij totdat Rosinde klaar was met het helpen van een klant. "Rosinde? Er is iets."
"Wat zei ik net? Ik ben niet geïnteresseerd in jouw excuses over waarom je niet gewoon doet wat je moet doen. Doe het gewoon."
"Nee, daar gaat het niet over. Het gaat over een zwerver die buiten zit. Ik weet niet zo goed wat ik met hem aan moet?"
"Als hij een last is voor de snackbar, stuur hem dan weg. Straks schrikt hij de klanten nog af."
"Maar, ik wil hem niet wegsturen. Kunnen we hem niet beter wat geven?"
"Gratis eten weggeven? Dan wil meteen iedereen hier alles gratis en dat gaan we dus niet doen."
"Dan handel jij het maar af, want ik wil hem niet wegsturen."
Geërgerd liep Rosinde naar buiten met haar woorden klaar, maar toen ze haar mond open wilde trekken, zag ze dat het dezelfde man was die ze eerder vandaag tegenkwam. Het was de man met de plastic zak en de teddybeer, de man met het enorm nare aroma en het extreme ondergewicht, de man waar ze toen bijna medelijden mee kreeg. Rosinde bleef even staan en keek de man aan. Ze besloot de deur dicht te doen, ademde diep in en voor hem te gaan zitten. "Meneer, u kunt hier niet zitten i.v.m. het afschrikken van potentiële klanten. Maar, ik wil u wel wat te eten aanbieden. Zulke dunnen benen kunnen nooit gezond zijn." Ze slikte even. Het verbaasde haar dat ze zoveel mededogen toonde, want doorgaans was ze keihard. "Heeft u... een voorkeur? Friet? Burgers? Kipkorn? Kaassoufflé? U noemt het maar." Met een verbaasde blik keek de man naar zijn teddybeer en toen weer terug naar het meisje. Hij zei niets, hij glimlachte alleen maar. "Juist... ik... ik breng u wel wat." Ze fronste, keek weg van de man en liep de snackbar weer in. Na het helpen van een klant keek de jongen haar kant op. "En? Heb je hem weggejaagd?"
"Nee."
"Nee? Je moest en zou hem toch weg hebben?"
"Nee."
Rosinde duwde hem aan de kant en pakte wat bevroren burgers uit de vriezer. Er zat de oude man een maaltijd te wachten.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Stilletjes zat de verwarde man op de grond. Zijn teddybeer Peter hield hij slapjes in zijn armen vast terwijl hij zichzelf wat heen en weer leek te wiegen. Zijn kleding was versleten en hij stonk ontzettend erg. In weken had de man geen douche meer gezien en dat betekende voor hem natuurlijk dat hij hoogst onverzorgd rond liep. Gek was dat niet voor een man zonder huis en andere bezittingen, maar het liet wel zien hoe hard de medemens was. Geld kreeg hij nooit, waardoor hij dus ook niet naar de daklozenopvang kon om zichzelf daar te wassen. De opvang kostte slechts een paar euro, maar ook die had hij niet. Wanneer niemand geld voor hem over had, zou hij dat nooit bij elkaar krijgen. Daarnaast wist hij zelf niet zo goed hoe hij het aan mensen moest vragen. Hij wilde niet overkomen als een schooier, maar toch vonden veel mensen hem vies en lijkend op een bedelaar. Duke vroeg nooit om geld, eten of drinken! Alleen maar omdat hij op straat leefde ging men er vanuit dat hij alleen maar dingen wilde hebben.
Peter tilde hij wat meer op en hij sloeg zijn armen om de beer heen. Zachtjes wiegde hij heen en weer en hij keek met grote angstige ogen om zich heen. De mensen maakten hem eigenlijk bang, want je wist natuurlijk nooit of mensen agressie zouden vertonen. Soms was dat wel gebeurd en dat betekende in Duke's geval dat hij niemand meer durfde te vertrouwen. De stemmen in zijn hoofd maakten hem daar vaak gek mee. Alhoewel het niet alleen maar daarmee was tegenwoordig. Ze leken hem voor van alles uit te maken en het leek alsof ze hem voor alles uit wilden maken. Allerlei nare benamingen. Volgens hen was hij dik, lelijk, ongewild, eenzaam, stom... Die lijst kon nog wel oneindig doorgaan en langzamerhand begon Duke het dan ook te geloven. Al was het niet waar, het kwam ontzettend geloofwaardig over in zijn ogen. Dit kwam wellicht doordat de stemmen er altijd waren, Duke wist het niet goed.
Ineens zag hij iemand voor hem staan. Verward keek hij de jongen aan die daar stond. Schijnbaar werkte hij in de snackbar, want hij was bezig met het schoonmaken van tafels en droeg kleding die paste bij de frituur waar Duke zich voor bevond. Verward fronste hij even en hij slikte op het moment dat hem gezegd werd dat hij hier niet kon zitten. Blijkbaar waren mensen bang voor hem en zouden ze om die reden niet meer bij de snackbar naar binnen gaan. Teleurgesteld keek Duke weg, maar op dat moment kwam hij er achter dat het helemaal geen jongen was. Net had hij toch een jongen gezien? Nieuwsgierig keek hij even naar binnen en zag daar de jongen staan die hier net buiten was. Was hij weer even weggezakt in gedachten? Blijkbaar.
Bang om te spreken bleef hij haar alleen maar hoopvol aankijken terwijl ze hem een maaltijd aanbood. Dit was heel erg lang geleden en kwam wellicht precies op het goede moment. Nu pas merkte Duke dat zijn buik gewoon pijn deed van de honger en dat hij daarom zo gigantisch erg aan het trillen was. Opgewekt keek hij naar Peter die op zijn schoot zat en hij trok de beer tegen zijn lichaam aan op het moment dat de vrouw weer weg was. Eindelijk kreeg hij wat te eten! De honger zou nu tijdelijk over zijn.
Afwachtend bleef Duke met Peter op de stoep zitten. Hopend op een heerlijke maaltijd waar hij ontzettend van zou gaan genieten. Wat een aardige vrouw was dat! Helaas was Duke nog wel te angstig om haar wat te zeggen, want zijn vertrouwen in de mens was ontzettend geschaad. Gek was dat natuurlijk niet als men zou weten wat hem aan was gedaan, maar dat waren dingen waar hij liever niet meer aan wilde denken...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld