ORPG ft. Yvoir - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Yvoir

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:

"I am Selfish. I am Brave. I am Divergent."

Mijn personage;

Taylor Clarke
Karakter; serieus en onzeker, maar als je haar beter leert kennen is ze enorm
grappig en behulpzaam.
Speciale dingen; is Divergent maar weet dat nog niet.

-- Wij weten, jij niet --

, personage + begin

Yvoir
YouTube-ster

Yvoir schreef:
Mijn personage:
Daniël Montgomery

"Dit gaat goedkomen," hoor ik de lieve stem van mijn moeder zeggen. Ik staar naar de glimlach van mijn moeder in de spiegel. Ze staat achter me met haar hand op mijn schouder. Inmiddels is ze al een stuk kleiner dan ik ben. "Echt waar. Niet zenuwachtig zijn." Ze doet mijn kraag goed en klopt me opnieuw op mijn schouder. "Het is tijd om te gaan." Ik grijp mijn colbert van de stoelleuning om deze vervolgens aan te doen. Nog een keer vang ik een glimp op van mijzelf in de spiegel. Ik haal een hand door mijn haar en loop naar mijn ouders toe. "Laten we gaan." Broers en zussen heb ik niet. Ik ben dus enig kind.

Op een langzaam tempo lopen we de straten door. Mijn moeder grijpt de hand van mijn vader en ik zie dat ze een zenuwachtige blik uitwisselen. Mijn vader knijpt even in haar hand. "Het komt wel goed," hoor ik hem fluisteren. Het is erg druk op de straat. Iedereen is natuurlijk onderweg. Ik kijk verveeld in het rond, mijn ouders kunnen best wat sneller lopen toch? Op een gegeven moment kruist mijn blik de blik van een onbekend meisje. Ze heeft iets wat ik nog nooit bij een ander meisje gezien heb. Iets speciaals maar toch kan ik het niet helemaal goed plaatsen.

- Sorry, ik vind beginnen best lastig -

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
"We moeten weg!" hoor ik mijn moeder schreeuwen vanaf het halletje, "Taylor, schiet op! Iedereen wacht op je". "Ik kom eraan mam" schreeuw ik terug. Ik haal snel een hand door mijn haar en trek mijn lange zwart/witte jurk recht. Ik kijk snel in de spiegel en zorg ervoor dat ik er perfect uitzie, want als er iets mis is hoor ik dat wel van mijn ouders.

Ik ren snel de trap af naar beneden. "Dat duurde wel erg lang!" zegt mijn moeder geïrriteerd. Ik zie dat mijn zusjes Sarah en Juliette ook al klaar zijn. Ze zien er prachtig uit. Ik negeer de opmerking van mijn moeder en knuffel mijn zusjes. "Jullie zien er prachtig uit" zeg ik zachtjes tegen ze. Ze knikken. Ik denk dat ze zenuwachtig voor me zijn. Zowel Sarah als Juliette zijn nog geen zestien en mogen dus nog geen factie kiezen. Ik weet dat mijn ouders graag willen dat ik voor Oprechtheid kies, de factie waar ik in woon. Echter heb ik me hier lang zorgen over gemaakt. Mijn persoonlijkheidstest zei Oprechtheid, maar op de een of andere manier voel ik me niet op mijn plek. Ik weet niet of ik constant eerlijk kan zijn. Ik ben in deze factie al vaak onderworpen aan het eerlijkheidsserum dat ik er ongemakkelijk van ben geworden. "Kom lieverds, we gaan" zegt mijn vader en we lopen het huis uit.

We lopen langzaam over de straten van onze factie richting de grote zaal waar de ceremonie gehouden wordt. Snel lopen zou ik graag willen maar kan ik niet, er lopen enorm veel mensen in de straten. Na tien minuten zie ik hier en daar mensen van andere facties lopen, te herkennen aan de kleding die andere kleuren zijn.

Uiteindelijk lopen we over de hoofdstraat. Met elke stap die ik zet richting de grote zaal maakt me zenuwachtiger. Ik voel de druk van mijn ouders en zusjes zwaar wegen. Ik weet dat als ik een andere factie kies, ik niet alleen mijn ouders te leur stel, maar ook een grote scheur zal achterlaten in mijn familie. Echter weet ik niet of ik wel naar oprechtheid kan.

Ik twijfel veel en op het midden van de straat trekt een jongen mijn aandacht. Hij draagt paarsblauwe kleding, hij moet wel van Eruditie zijn. Ik merk dat hij naar me staart. Het maakt me een beetje ongemakkelijk, ik ben niet gewend aan aandacht zoals deze. Echter intrigeert hij mij wel, op een heel rare manier. Ik vraag me af waarom ik geïntrigeerd wordt van deze vreemde, echter zijn we bij het gebouw aangekomen en wordt ik van de vreemdeling gescheiden.

Yvoir
YouTube-ster

Yvoir schreef:
Bij het gebouw aangekomen verdwijnt het meisje ineens. Samen met mijn ouders lopen we naar wat andere mensen van onze fractie. Mijn ouders, ze zijn enorm lieve personen, maar toch altijd heb ik me als een buitenstaander in deze fractie gevoeld. Ik ben niet slim, helemaal niet slim. Mijn ouders hebben allebei een enorm hoge opleiding gedaan en hebben een enorm goede baan maar ik kon deze hoge opleiding helemaal niet aan. De fractie past gewoon helemaal niet bij mij.

Ik twijfel, waar moet ik voor kiezen. Moet ik kiezen voor de liefde van mijn ouders of voor mijn eigen geluk. Net voordat we door de poorten van de grote zaal waar de ceromonie gehouden wordt lopen kijk ik nog even achterom. Zijn dit mijn laatste uren als lid van Eruditie of toch niet? Ik weet het echt niet.

We nemen plaats. Ik zit tussen mijn vader en mijn moeder in. Ik zie mijn vader en moeder opnieuw van blik wisselen. "Je moet zelf kiezen," fluistert mijn moeder in mijn oor. "Kies wat je zelf het beste bij je vind passen." Mijn ouders hebben altijd enorm veel van me gehouden, ook al deed ik weinig goed. Mijn moeder pakt mijn hand en wrijft met haar duim over mijn handpalm.

Er komt een vrouw het podium oplopen, ik herken haar als Jeanine Matthews. Ze is de leider van onze fractie. Al verschillende keren heb ik haar gezien. Ze heeft een IQ om jaloers op te zijn. Zenuwachtig kijk ik in het rond of ik het meisje van daarnet nog kan vinden. Ze moet van Oprechtheid zijn, dat was te zien aan haar kleding. Zou ze ook moeten kiezen vandaag? Ik kan haar niet meer vinden. Een beetje teleurgesteld zak ik terug in mijn stoel en luister ik naar wat Jeanine te vertellen heeft.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Nerveus zit ik wat te wiebelen op de stoel die ik door mijn ouders aangewezen kreeg. De stoel is op de eerste rij en ik zit tussen mijn factiegenoten die ook zestien jaar zijn. De zestienjarige mensen moeten namelijk vooraan zitten, de overige leden van de factie staan op leeftijd gesorteerd naar achteren. Als ik om me heen kijk zie ik allemaal nerveuze gezichten. Bij mijn factie is het altijd duidelijk wie er aan zit te denken om over te stappen en wie niet, we hebben namelijk al vanaf onze geboorte geleerd dat liegen slecht is en dat het goed is dat mensen ons kunnen aflezen van onze gezichtsuitdrukking. Ik kijk even naar achter en zie mijn moeder met priemende ogen naar me kijken. Ik weet dat ze wilt dat ik kies voor Oprechtheid, maar ook al zei mijn test dat oprechtheid het beste bij me past, weet ik het nog niet zeker. Ik weet niet of ik voor de rest van mijn leven oprecht kan blijven.

Jeanine komt het podium op en maakt een praatje over hoe belangrijk de facties zijn voor onze samenleving. Dat we zonder ze niet kunnen overleven. Dat we met facties de rust en vrede hebben die we willen. Ze jubelt over het feit dat de kinderen die een factie moeten kiezen volwassen worden en nu in vrijheid hun eigen keuzes te maken. Het praatje duurt ongeveer een halfuur, echter let ik niet op. Ik ben te druk met mijn eigen gedachtes.

Dan zegt Jeanine dat de ceremonie gaat beginnen. Zoals altijd wordt iedereen geroepen van achternaam in omgekeerde alfabetische volgorde. Ze beginnen dus met de letter Z en eindigen met de A. Mijn achternaam begint met een C, wat betekend dat ik nog een tijdje moet wachten.

Het eerste meisje wordt geroepen. Het is een meisje van mijn factie, Oprechtheid. Zonder moeite maakt ze een snee in haar arm en laat ze de bloeddruppel vallen in de bak van Oprechtheid. Zoals van iedereen in onze factie verwacht wordt.
De ene na de andere moet kiezen. Veel maken kleine overstappen of gaan terug naar hun geboorte factie. De meest interessantste dingen waren een meisje en een jongen van Eruditie die beiden overstapten naar Vriendschap, iemand van Zelfverloochening die overstapte naar Onverschrokkenheid en jongen van Onverschrokkenheid die overstapte naar mijn factie, Oprechtheid. Vooral dat laatste had ik niet verwacht.

Tot nu toe zijn er weinig van mijn factie vertrokken. Veel zijn teruggekomen en ieder wordt met een luid gejuich ontvangen. Er zijn echter een paar overstappers, die vooral voor Vriendschap en Eruditie hebben gekozen.

Dan zegt Jeanine de volgende naam; "Daniël Montgomery". Dan zie ik hem; de vreemdeling uit Eruditie die ik op straat gezien hebt is aan de beurt.

=====

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld