Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ~ Will I ever belong?

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Ft.

Soort van spin-off van divergent ♥

Ik: Meisje, zo meer info.
Jij: Jongen + Begin.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Gideon Langtree ~ 18 ~ Geboren in Savor (voor het bekijken van de facties ze staan in mijn blog)

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Janice Loïs Thompson ~ 18 ~ Geboren in Curiosity

{option}

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Vandaag was de dag eindelijk aangebroken. Vandaag zou Gideon weten waar hij werkelijk thuishoorde. Morgen zou hij kiezen waar hij de rest van zijn leven zou doorbrengen. Zijn broer klopte wat stof van zijn turkooizen jas. In Savor draaide alles om opvallen, je toonbaar maken.
"Ik zou hier moeten blijven," merkte Gideon op.
"Gideon hier hebben we het al over gehad. Ik had vroeger geen keuze, jij wel." Hun ouders waren vroeg gestorven. Beide waren erg verslaafd geweest. Het was die verslaving die hen het leven had gekost. Gideon was tien, Hunter veertien. Hij kon zijn jongere broertje niet achterlaten. De dag van zijn selectie koos hij Savor. Altijd als Gideon hem vroeg wat de uitkomst van zijn test was, was het antwoord Savor. Al heeft Gideon er zo zijn twijfels bij.
Hij wierp een blik op de klok. "Shit ik ga te laat zijn."
"Misschien pas je toch meer in Savor dan ik dacht," grapte Hunter. Gideon mocht denken wat hij wilde, Hunter paste perfect in deze factie. Hij was populair en ondanks dat ze weinig middelen hadden wist hij steeds feesten te organiseren waar jaren later nog over werd gesproken. Na een vluchtige omhelzing verliet Gideon de kleine zolderkamer die ze samen huurden. Het was boven een theater gelegen. Het deed tevens dienst als opslagplaats voor kapotte rekwisieten. Gideon was van de rommel gaan houden. Het voelde veilig aan. Vroeger had hij uren met zijn broer geluisterd met hun oren tegen de vloer. Zo kon je de muziek beneden in de grote zaal horen. Ze kenden iedereen die er werkte.
Gideon was naar buiten gerend. Aangekomen bij het gebouw waar de test zou plaatsvinden stond hem een enorme rij te wachten. Opvallend waren de felle outfits achteraan. Savor's en op tijd komen zou nooit een goede combinatie worden. "Gideon hey!" Een meisje met een kortgeschoren roze kapsel wuifde hem toe. "Wat zie je er goed uit. Ik zie je zelden zo strak in pak en die oorring, schattig."
"Je weet dat ik die enkel heb laten zetten omdat ik heel dronken was."
"Eeuhm nee. Ik ben gewoon zeer overtuigend. Het staat je echt. Kijk naar die Vigors ze kunnen je ogen niet van je af ouden."
"Ik denk dat ze vooral naar je mooie roze hoofd staren."
"Vind je het mooi? Ik had een ingeving gisteren. Waarom zouden enkel jongens hun haar zo kort mogen scheren toch. Daarbij het accentueert mijn jukbeenderen." Johanna, door de meeste Joe genoemd was een goede vriendin van Gideon. Haar moeder was een actrice in het theater. Zo hadden ze elkaar leren kennen. Het wachten was veel minder saai met haar aan zijn zijde. Hij keek zelfs verbaasd op toen een stem de volgden riep en hij aan de beurt was.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Ik ben een echte curiosity," zeg ik terwijl ik de laatste knoopjes van mijn blouse dicht knoop. Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Ik heb me tradiotioneel aangekleed voor deze bijzonder dag. Een bruine blouse, met een groene A-lijn rok. Precies zoals mijn ouders het wilden. "Je ziet er prachtig uit," zegt mijn moeder en ik stem in. Morgen moet ik een keuze maken. Of eigenlijk ook weer niet. De keuze is al voor me gemaakt. Niet dat ik dat erg vind. Ik heb er juist ongelooflijk veel zin in. Nog niet vaak tevoren ben ik zo dicht gekomen bij mensen uit andere facties. Mensen die zo dicht bij mij staan. En het leuke is: Het is mijn doel om zo veel mogelijk over iedereen te weten te komen. Vandaag komt er een test, waarbij gekeken wordt in welke factie het best bij mij past, maar de keuze is geheel aan mij. Eigeblijk weet ik al zeker dat er Curiosity uitkomt, maar ik weet ook al zeker dat ik daar niet voor ga kiezen. Ik ga kiezen voor Parsimony. Daar ga ik wat spionagewerk verrichten. "Vind je het spannend?" vraagt mijn moeder. "Absoluut niet! Ik heb er heel veel zin in!" antwoord ik. Veel mensen zien, als ze een andere factie dan hun ouders kiezen, hun ouders niet vaak meer. Bij mij is het het tegenovergestelde. Alles dat ik over Parsimony te weten kom moet ik doorvertellen aan Curiosity. "Ik denk dat ik maar moet gaan. Als ik wat eerder ben kan ik misschien wat nieuwe mensen ontmoeten." Ik borstel nog een keer mijn haar. "Ik ben zo trots op je lieverd," zegt mijn moeder en ze drukt een kus op mijn voorhoofd. Een zucht verlaat mijn lippen. "Moet je nou echt zo emotioneel doen?" Rustig loop ik naar buiten en ik probeer te genieten van de buitenlucht.
Aangekomen bij de locatie waar ik moet zijn sluit ik aan in de rij. Ik praat wat met mensen om me heen en kijk rond. Iedereen is zo anders dan mij. Minstens de helft is zenuwachtig voor de test, dat zie ik aan hun gezichten. Waarvoor zouden ze zenuwachtig kunnen zijn? Voor hoe de test verloopt? Of misschien dat ze afwijkend zijn? Als dat echt iets is.. Na een redelijk korte periode is het mijn beurt. Ik loop het gebouw in en ga een kamertje binnen. Een mooie vrouw met een schattig lachje zit daar op een stoel. Als ik iets dichterbij kom zie ik duidelijk dat het lachje nep is en ze eigenlijk onwijs chagrijnig is. Grappig. Dat ze denkt dat we dat niet zien..

-Damn mijn begin failt-

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De vrouw die hem binnen riep was een Vigor. Dat wist Gideon af te leiden aan haar donkerrode overall. De kamer was leeg, afgezien van een soort tandartsstoel. Gideon hield niet van de dokter. Binnen Savor was gezondheid sowieso iets wat verwaarloosd werd ten koste van plezier en overvloed. "Hallo Gideon, mijn naam is Ava. Neem alsjeblieft plaats." Aarzelend zette Gideon zich neer. Ava gespte zijn armen en benen vast. "Waarom is dit nodig?" Er was veel geheimhouding rond dit ritueel. Gideon en de anderen wisten niet waar ze zich aan moesten verwachten. Dit had hij zich absoluut niet voorgesteld.
"Je zult een simulatie doorstaan. Dit gebeurt vooral geestelijk, maar soms kan het zich een beetje fysiek uiten. We zouden niet willen dat je van het bed rolt, vandaar de beveiliging," legde Ava uit terwijl ze een spuit met een vreemde vloeistof vulde.
"Wat is dat? Drugs?" Op dit moment kon hij niet langer weglopen, wat hij anders sowieso had gedaan. Gideon was tamelijk bekend met drugs, elke Savor was dat. Echter sinds de dood van zijn ouders had het niet langer de betekenis van een aangename roes. Hij hield dat spul liever zo ver mogelijk op afstand.
"Dit middel zal de simulatie initiëren. Je kunt het inderdaad met een soort trip vergelijken. Alleen zit het iets ingewikkelder in elkaar. Ik zal ondertussen je breinactiviteit meten en meekijken via een scherm. Zo achterhalen we waar je thuishoort. Ok, laten we beginnen, dit kan eventjes prikken." Ava was nog niet uitgesproken of de naald boorde zich in Gideons arm, enkele seconden later was hij buiten bewustzijn.
Toen hij ontwaakte stond hij in een witte ruimte. In zijn hand hield hij een hamer. Voor hem lagen vijf stenen labels op een tafel. Elk van de labels droeg het teken van een factie. "Verniel er een." zei een stem die vanuit het niets leek te komen.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
In het midden van de kamer staat een stoel, waar ik op plaats neem. Zonder iets te zeggen kijk ik de kamer rond. Precies zoals ik me had voorgesteld. Dat is ook niet zo gek, aangezien we terug in Curiosity een paar keer onderzoek hebben gedaan naar wat voor ruimte het meest geschikt zou zijn voor testen zoals deze. Ik zelf mocht niet mee doen, want ik was nog te jong. Mijn ouders mochten echter wel mee doen met deze onderzoekjes. Ik ben een paar keer stiekem gaan kijken. Dan schrik ik. De vrouw met de fake smile maakte een of andere riem vast om mijn armen en benen. Ik wist niet dat dat ook een part van deze test. Ik heb een hekel aan gevangen of vast zitten, maar ik probeer het niet te laten blijken. Dan pakt de vrouw er een spuit bij, die ze blijkbaar van tevoren al had gevult. Zonder boe of ba steekt de vrouw de spuit in mijn arm. Ik wil schreeuwen, vragen of dat echt nodig was. Maar het gaat niet. Ik raak voor mijn gevoel langzaam aan verlamd, terwijl ik weet dat het eigenlijk maar enkele seconde duurt. Ik raak in een diepe slaap. Met een droom die meer voelt dan een droom:

Ik sta in een kamer, dezelfde kamer als voorheen, maar dan.. leeg. Niet zomaar leeg, maar.. leeg. Er is niks. Wel een vloer en een muur. Maar niks anders. Geen lucht en geen licht, maar toch was het niet donker. Opeens vanuit het niets verschijnt er iets. Iets heel anders dan niets. Een houten tafel met 5 stenen. De stenen hadden elk zijn eigen teken. Het tegen was het logo van een factie. Van links naar rechts: Een steen met een hamer, die bij Vigor hoorde, wist ik. Een steen met een cornucopia. Duidelijk Savor. Dan nog een steen met een weegschaal. Poise. Vervolgens de steen die mij het meest aanspreekt. Naar mijn mening is het de mooiste van alle, met het mooiste symbool. Curiosity. De laatste, een stapel munten, moet wel Parsimony zijn. Rustig bewonder ik de stenen. Als er een stem begint te spreken merk ik op dat ik al die tijd al een hamer in mijn hand had. "Verniel er een," zegt de onbekende stem. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als ik de stem niet gehoorzaam, dus ik probeer het uit. Als de stem haar woorden herhaalt doe ik toch maar wat er van me gevraagd wordt. Ik bekijk de stenen nog eens. Mijn intuïtie zegt mij dat ik de steen moet weghakken van de factie die mij het minst aanspreekt. Het is niet erg moeilijk. Natuurlijk is het Curiosity niet, dat is zeker. Laat ik dan ook maar niet Parsimony doen, de factie die ik ga kiezen. Savor ook niet, aangezien Savor gewoon de op 1 na leukste factie is. Mijn keuze valt uiteindelijk op Poise. Ik hak hem weg en er gebeurt een tijdje niets. Dan verschijnt er opeens een jongeman. Aan zijn gezicht te zien een paar jaar ouder dan ik. Gekleed in typisch kledij van Poise.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Verniel een teken," herhaalde de stem voor een tweede maal. Gideon stond nog steeds met de hamer in zijn handen. Hij keek naar de platen. Zou hij die van Savor vernietigen. Als teken dat hij zijn verleden daar achter zich wilde laten? Al zou het tevens aanvoelen als een deel van zichzelf kapot maken en dat was ook niet wat hij wilde doen. Hij keek naar de tekens van de andere facties, de hamer van Vigor, het oog van Curiosity. Waarom zou hij ze vernielen. Het was niet alsof hij wrok tegen hen koesterde. "Eeuhm ik denk niet dat ik er een ga kapot slaan," antwoordde hij aarzelend.
"Verniel een teken."
"Ik zeg net dat ik dat niet ga doen."
"Verniel een teken."
"Nee."
De tafel verdween. Voor hem stond een jongen, balancerend op de rand van een wit oppervlak. Zijn kleding was een mix van alle facties. Hij droeg een rode jeansbroek, donkergroene schoenen, een wit t-shirt met daarboven een paarse vest en gouden armbanden. Onder hen was een eindeloze leegte. Gideon stak zijn hand naar haar uit. Het was niet veilig voor hem om daar te staan. "Duw me." zei de jongen.
"Wat?"
"Je moet me duwen." De jongen was naar hem toe gekomen en had Gideons handen op zijn schouders gelegd. "Duw me alsjeblieft, dat is het enige wat ik van je vraag." Hij huilde, de jongen huilde.
"Als ik je duw, sterf je?"
"Waarom denk je dat."
"Wel dat is wat er meestal gebeurt als iemand van zo'n hoogte valt."
"Wie zegt dat ik ga vallen, wie zegt dat er een bodem is."
"Wel dat is hoe de dingen normaal zijn toch. Een afgrond heeft een bodem en een mens valt door zwaartekracht." Echter dit was niet de normale wereld, dit was een simulatie. Misschien zou de jongen wel beginnen zweven.
"Ga op de rand staan voor ik me bedenk." Gideon kneep zijn ogen dicht duwde de jongen. Hij vloog of zweefde niet, integendeel hij stortte neer als een baksteen.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Ook sta ik niet meer in de kamer waar ik zojuist gestaan had, maar op een wit gebouw van minstens 25 meter hoog. Terwijl het zojuist nog midden op de dag was geweest, was het nu schemerig. Hoe kon het dat ik opeens op een andere plek was? Ik bekijk de jongeman. Zijn lippen bewegen en de woorden duw me komen uit zijn mond. "Waarom wil je dat ik je duw? Ik kan toch niet iemand vermoorden?" Ik kijk hem nieuwsgierig aan. "Duw me," zegt hij nogmaals. "Vertel me nou waarom." zeg ik opdringerig. Ik kan geen emotie of wat dan ook van de jongen aflezen. Iets wat me normaliter gemakkelijk afgaat. Het is een vaardigheid die goed getraint wordt in Curiosity. Ik had dan ook niet verwacht dat zo'n onwetend iemand uit Poise zo goed zijn emoties kon verbergen. Eigenlijk ergert het me, maar ik laat het niet blijken. Nogmaals zegt de jongen duw me. "Vertel me nou gewoon wat er is. Ik kan je helpen. Je kunt me vertrouwen. Ik kan niet zo maar een persoon gaan vermoorden. Kom hier." zeg ik. Ik loop naar de jongen toe en pak zijn hand vast. Vervolgens verandert alles weer. Dit maal zit ik in een donkere ruimte. Mijn benen en armen vastgebonden aan een niet zo comfortabele houten stoel. Het duurt even voordat mijn ogen gewend zijn aan het donker. Als het is gelukt zie ik opeens 2 andere personen in de kamer.

-Sorry voor kort, ik wist niet goed wat te doen haha-

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld