Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ We're just two ghosts standing in the

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

We're just two ghosts standing in the place of you and me,
Trying to remember how it feels to have a heartbeat.

Ik:
Manu Andrew Campbell ~ 17 + foto

Jij: Meisje + begin
Succes!

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Octavia Rose Lightwood ~ 17 ~ pic

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Daar stond ik dan, voor de deur van wat een onbekend huis voor me was. De auto die me hier had afgezet met mijn moeder erin, was al weggereden. Ze had gezegd dat ze er geen behoefte aan had om mijn vader terug te zien, maar de echte reden was dat ze gewoon zo snel mogelijk van me af wou. Ik kijk nog eens achterom, maar er is geen spoor van de auto te bekennen. Uit niets kon ik opmaken dat mijn moeder terug zou komen en me weg zou halen van deze plek. Waarom zou ze me die gunst dan ook bewijzen na wat ik had gedaan? Ik staar enkele seconden naar de quote die ik op mijn valies had geschreven, waarna ik hem in mijn hand nam. De zak was niet zo zwaar en was van stof, waardoor ik hem makkelijk kon dragen. Na enkele stappen gezet te hebben, kom ik dan aan bij de voordeur. Ik moest wel toegeven dat ik een beetje stress had. Mijn moeder had me gezegd dat dit mijn tweede kans zou zijn. Mijn vader had geen idee van wat er gebeurt was en als ik niet naar de kotsschool wou bleef dat zo. Toen mijn moeder me had laten kiezen tussen hier naar toe komen en me goed gedragen en naar de kotsschool gaan, greep ik deze kans met beide handen. Nu moest ik er alleen voor zorgen dat ik ze niet verprutste. Ik had gesmeekt aan mijn moeder dat ze niets tegen mijn vader zou zeggen en ze had er mee toegestemd, maar vanaf het moment dat ik iets verkeerd deed, zou mijn vader mijn moeder informeren en was het gedaan voor mij. Mijn hand trilde lichtjes wanneer ik op de bel drukte. Ik had er geen idee van wat me te wachten stond. Alles was dan ook zo snel gebeurt, één van de redenen waarom ik zo weinig spullen had. De andere reden was dat mijn vader rijk was en dat ik makkelijk nieuwe kleren kon kopen als dat nodig was. Ik wachtte geduldig tot de deur openging, terwijl ik me plots bedacht dat ik er ook nog eens een paar stiefbroers of stiefzussen had bijgekregen. Mijn moeder had me er iets over verteld, maar ik had niet echt goed opgelet en hoopte maar dat ze wat mee vielen.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De hele ochtend was ik bezig geweest met mijn kamer verbouwen. Ik had het gister al moeten doen van mijn vader maar zoals altijd stelde ik het uit naar het laatste moment. Vandaag zou er nog een meisje bij ons komen wonen, een kind van mijn vader uit een ander huwelijk. Technisch gezien mijn stiefzusje, maar ik ken haar helemaal niet. Mijn vader vertelde me dat mijn oudere broer, Zane, en ik haar wel eens als baby's gezien hadden. Maar dat kon ik me natuurlijk niet herinneren. En omdat ik dezelfde leeftijd had als het meisje moest ik van mijn vader tijdelijk zijn kamer delen. De nieuwe kamer was namelijk in verbouwing, het was ook een hele spontane actie. Pas twee dagen geleden had mijn vader het hun verteld. Nu was mijn zijn kamer eindelijk klaar en goed ingericht om bewoont te worden door twee personen. Ik had de grootste kamer van het gezin, dit was ook waarom mijn vader vond dat ik mijn kamer wel kon delen. Maar ik had de grootste kamer omdat eerst mijn piano er in had gestaan. Die was nu verplaatst naar de serre. Niemand kwam daar toch ooit dus ik mocht hem gebruiken voor het bespelen van de piano. Boven hadden de meeste mensen er toch last van als ik piano speelde. In de serre zouden ze mij niet horen. Dat was in het gedeelte van het huis waar we eigenlijk niet kwamen. Voor een groot gezin hadden we ook een erg groot huis. We hadden een huis met acht slaap kamers, bij elke slaap kamer een badkamer. Drie keukens en nog een hoop andere kamers die voor alles en nog wat gebruikt werden. Mijn vader en moeder deelde een kamer samen, dan had je nog mijn oudere broer, Zane. En mijn vier zusjes, Marzia, Katherine, Elizabeth en Alex. Die hadden allemaal ook een aparte kamer. De andere twee kamers waren nu in verbouwing.
Ik was net klaar met sap inschenken als de deurbel gaat. "Ik ga wel!" Riep ik en ik liep rustig naar de deur toe. Niemand anders ging het toch doen, dus dan kon ik het maar beter doen. Ik liep de hal door en opende vervolgens de voordeur. Kort fronste ik toen ik een meisje zag maar toen schoot het me weer te binnen dat dit mijn stiefzusje was. Ik hield de deur verder open en stapte aan de kant. "Kom binnen." Zei ik met een kleine geforceerde glimlach.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Een geforceerde lach verscheen op mijn gezicht wanneer iemand de deur opendeed. Ik had verwacht dat het mijn vader zou zijn, maar het was een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Ik liep het huis binnen en stelde me voor aan de jongen, waarvan ik veronderstelde dat het mijn stiefbroer was. "Ik ben Octavia." Ik probeerde zo vriendelijk mogelijk te zijn, ik wou immers geen slechte start maken, maar ik wist van mezelf dat dat niet lang ging duren. Al snel zou mijn natuurlijke karakter naar boven komen en zou iedereen me beginnen haten. Ik moest gewoon zorgen dat ik vrienden maakte voor iemand me begon te haten. Daar had ik eerder eigenlijk nog niet echt aan gedacht. Ik zou naar een nieuwe school gaan en ik zou er niemand kennen. Ik hoopte dat ik vlug vrienden ging maken, maar betwijfelde dat. Op mijn vorige school had ik veel vrienden gehad, maar ik kende hen al vanaf ik een kleuter was. Nu was het anders, hier kende ik niemand. Ik had al mijn vrienden moeten achterlaten aan de andere kant van het land en ik wist dat we wel contact zouden houden, maar daar had ik niets aan op school. Ik zette mijn zak op de grond, ook al was die eigenlijk niet zo zwaar en wachtte op mijn vader. Ik had hem al enkele jaren niet meer gezien en onze band was er niet echt op vooruit gegaan. Toch wou ik een goeie indruk op hem maken, omdat hij mijn enige kans was op een normaal leven.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik bekeek het meisje kort. Ze had wel wat punten van mijn vader, die ik, mijn broer en zusjes ook hadden. Daar was ik wel tevreden mee. Mijn vader was een erg knappe man, eigenlijk was iedereen in ons gezin knap, zelfs mijn jongste zusje Alex, ze was pas 4 maar was al erg knap. Toen het meisje zich voorstelde keek ik op naar haar gezicht. Ook daar had ze bepaalde dingen die mijn vader ook had. Alleen dit meisje had aardbei blond haar. Dat had mijn vader dan weer niet. Ik merkte op dat ze probeerde zo vriendelijk mogelijk te doen. Ik respecteerde het, maar merkte wel dat het niet echt was. "Ik ben Manu." Zei ik met een zwakke glimlach. Niet veel momenten later kwam mijn vader door de deuren die de hal afscheidde van de gang lopen. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht, duidelijk blij om Octavia te zien. Ik merkte op dat de glimlach bij hem echt was, ik had hem al een lange tijd niet meer zo echt zien glimlachen. "Octavia, goed je weer te zien meisje." Glimlachte mijn vader. Ik voelde me er misselijk door woorden. Hoe klef konden ouders wel niet doen? Op dat moment glimlachte mijn vader ook naar Mij. "Bedankt voor het openen van de deur Manu, ga even je zusjes halen alsjeblieft." Sprak mijn vader naar mij. Ik knikt klein. "Ja vader." Zei ik en ik liep terug naar de deuren. Ik liep er door en ging door de gang naar een van de trappen. Rustig liep ik de trappen op naar de tweede verdieping waar mijn zusjes hun kamers waren. Ik haalde ze een voor een uit hun kamer en liep vervolgens met ze naar beneden toe. Mijn zusjes leken bijna net zo enthousiast over Octavia als mijn vader. Ze waren allemaal blij dat er weer ene nieuw meisje bij kwam wonen. Ik snapte niet waarom, er waren sowieso al meer meisjes in huis dan jongens.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Manu. Een mooie naam dacht ik in mezelf, dat kon ik wel nog onthouden. Nu ik even moest wachten op mijn vader, bekeek ik hem even beter. Hij leek veel op mijn vader, maar had niet erg veel gelijkenissen met mij. Ik had andere dingen van mijn vader geërfd en leek ook nog eens meer op mijn moeder. Ik loop naar mijn vader toe, wanneer hij binnenkomt en geef hem een knuffel. Ik zag dat hij oprecht blij was om me te zien, maar dat was niet wederzijds. Tot mijn moeder dit had aangeboden, had hij nooit de moeite gedaan om ons contact te herstellen. Hij belde me weleens op belangrijke dagen zoals mijn verjaardag, maar dat was ook alles. Ik zie Manu naar boven lopen en vraag me af hoeveel stiefzussen en stiefbroers ik wel niet heb. Al snel hoor ik een aantal meisjes schreeuwen en besef dat het er meer waren dan ik had verwacht. Ik stel me aan hen voor wanneer ze beneden zijn en op hun beurt doen zij dat ook. Het kleinste meisje heette Alex en ze leek me niet ouder dan een jaar of vijf. Ze waren allemaal erg enthousiast om me te ontmoeten en ik deed mijn best om ook enthousiast te zijn. De meisjes leek allemaal erg op mijn vader, maar leken volgens mij ook erg op hun moeder, die ik nog niet had ontmoet. Mijn glimlach was ondertussen verdwenen, ook al probeerde ik hem te behouden. Ik wist dat ik het niet lang kon volhouden, maar had toch een beetje langer van mezelf verwacht.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik rolde kort met mijn ogen wanneer Marzia, mijn oudste zusje van 13, aan mijn arm zat te hangen. Zij en ik waren altijd erg close geweest, ik probeerde haar ook altijd te beschermen. Dat had ik natuurlijk met al mijn zusjes. Maar met Marzia toch wel het meeste. "Kalm aan Mar." Grinnikte ik zachtjes. Toen waren we met z'n allen beneden. Ook mijn vader en Octavia waren nu in de woonkamer. Zane was weg. Ik hoorde hem die ochtend nog aan de telefoon praten tegen zijn vriendin. Zijn vriendin was 4 jaar ouder, en mijn vader wist ook niet dat ze een relatie hadden. Ik was de enige aan wie hij dat geheim toevertrouwt had. Kort keek ik naar mijn zusjes die zich om de beurt voorstelde aan Octavia. Waar ze hun enthousiasme vandaan haalde snapte ik niet. Maar ik zou nooit het enthousiasme van een klein meisje snappen. Al snel merkte ik dat Octavia's glimlach verdwenen was en ik schudde klein mijn hoofd. Zoals ik al verwacht had. "Wil je iets te drinken Octavia?" Vroeg ik toen maar, dat zou me een goede reden geven om de kamer te verlaten zonder dat ik onbeleefd zou lijken. Ik hield nooit zo van té drukke plaatsen, wat niet handig was met zo een groot gezin. En nu kwam daar dus nog iemand bij. Mijn vader had niet uitgelegd waarom zijn andere dochter hier zou komen, maar het boeide me ook niet heel erg. Ik zou haar waarschijnlijk toch amper zien. Alleen misschien bij het wakker worden. Veel tijd spendeerde ik toch nooit op mijn kamer.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Ik zag dat alle meisje reuze enthousiast waren en voelde me wel schuldig omdat ik me ook niet zo voelde. Maar zo was ik nu eenmaal. Als je me blij wou zien, zou dat enkel gebeuren als je vrienden met me was en deze mensen kende ik amper. "Nee, dankje. Ik zou eigenlijk willen weten waar mijn kamer is, dan kan ik al uitpakken." Antwoordde ik hem met een blik op mijn zak. Al was het laatste deel eerder voor mijn vader bedoeld dan voor Manu. Ook wou ik eigenlijk helemaal niet uitpakken, maar wou ik weg van deze mensen. Ik kende hen helemaal niet en nu.moest ik gaan doen alsof ik dolblij was om hun te zien? Misschien was ik dan nog beter naar de kotschool gegaan. Maar die mening herzie ik snel en beslis toch dat dit beter was. Ik loop alweer richting mijn koffer zodat ik die meteen mee naar boven kon nemen, ik was immers niet van plan om de trap twee keer op te lopen. "Manu brengt je er wel naartoe." Zei mijn vader dan een beetje afwezig. Ik begreep al snel waarom. Hij was naar ons aan het kijken en bedacht zich waarschijnlijk hoe perfect zijn gezin wel niet was. Zachtjes glimlach ik naar Manu, al is het een geforceerde terwijl ik mijn tas in mijn hand nam.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik knikte klein toen ze dat zei en wilde eigenlijk net naar de keuken lopen om voor mijzelf wel iets te drinken te pakken, en de drukte te vermijden. Maar toen zei mijn vader dat ineens. Ik deed mijn best niet gelijk chagrijnig te kijken en beet zacht op mijn lip. Ik moest vriendelijk doen want ik wilde ook geen problemen met mijn vader. "Maar natuurlijk." Zei ik toen en ik draaide me om naar Octavia. Bij het zien van haar geforceerde glimlach deed ik mijn best niet met mijn ogen te rollen. Het was over duidelijk nep en het leek als of ze niet eens haar best deed om het echt te laten lijken. Maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik zou ook niet zo vrolijk zijn als ik ineens naar het huis van mijn biologische moeder moest. Ik keek kort naar het nieuwe meisje in ons huis en zuchtte zachtjes. "Volg mij maar." Zei ik met een net zo erge geforceerde glimlach als die van haar. Als zij niet haar best zou doen, waarom had ik het dan wel moeten doen? Natuurlijk begreep ik het van haar wel, maar ik was gewoon een puber. Toen liep ik de woonkamer uit en de gang op. Ik liep de trappen op naar de noordse vleugel van het huis. Hier waren mijn en Zane zijn kamer. De andere kamers waren aan de andere kant.Maar Zane en ik hadden de grootste kamers omdat we het oudste waren. Mijn kamer was wel groter dan die van Zane. "Het spijt me voor je maar je zal de komende tijd een kamer met mij moeten delen, jouw kamer is nog in verbouwing. Maar maak je geen zorgen, ik zal er toch nooit zijn." Vertelde hij toen maar gelijk. Het was makkelijker dat er meteen uit te gooien dan dat ze er achter kwam als we de kamer binnen liepen. We kwamen toen aan bij mijn kamer en ik pakte de sleutel uit mijn zak. Ik had een extra sleutel laten bij maken voor haar, die kon ze gebruiken om naar binnen te komen. Vervolgens deed ik de deur voor haar open. "Linker kant van de kamer is voor jou." Legde ik uit.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Zachtjes rol ik met mijn ogen wanneer ik zie dat zijn glimlach net zo geforceerd was als de mijne. Ik begreep natuurlijk wel dat hij niet stond te springen dat ik hier kwam wonen, maar was er echt een groot verschil als er één iemand bij kwam tussen alle andere meisjes? Ik zet de gedachte vlug van me af en volg hem de trap op. Het huis was erg groot, dus ik hoopte dat ik snel de weg kon vinden. Ik merk al snel dat er hier maar twee kamers zijn en ik veronderstel, dat dit waarschijnlijk de grootste waren in het gebouw. Even voelde ik me speciaal omdat ik een grote kamer kreeg, maar dat gevoel verdween al snel toen ik hoorde wat hij zei. Met een jongen in een kamer slapen. Of met hem? Mijn humeur dat al niet te best was, werd enkel erger. Gelukkig was hij er niet al te veel, dus kon ik toch nog vaak, op wat nu dus onze kamer was, zijn. Ik zucht even wanneer ik de kamer binnenstap en zet mijn tas neer naast het bed. De kamer was groter dan ik had verwacht, dus ik was blij dat ik dan toch nog veel ruimte had. Zijn kant van de kamer was erg gepersonaliseerd en ik hoopte dat dat ook snel bij mij het geval zou zijn. In mijn vroegere kamer hingen er overal foto's van mijn vrienden en ik. In deze kamer was er nog niets.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik beet zachtjes op mijn lip en keek naar het meisje. Ik bekeek haar gezicht, probeerde er van te lezen wat er in haar hoofd om ging. Het lukte aardig goed. Voor zijn gevoel dan. Hij bekeek haar nog eens goed, keek naar haar handen, haar nagels waren mooi verzorgt, verder had ze ook erge schone handen. Ik keek verder naar haar armen. Ze was slank, mooi slank. Mijn ogen gingen toen naar haar benen maar ik keek meteen weg, denkend dat het nog al raar kon overkomen. "Oké ik zal je nu wel alleen laten." Sprak ik toen en ik liep door de deur de kamer weer uit. Het was erg raar voor me om ineens mijn kamer te moeten delen. Zeker met een vreemd meisje. Alles was een beetje gek, er was een hoop veranderd in de paar dagen nadat mijn vader het nieuws had verteld. Erg veel was ineens anders gegaan in huis, en daar hield ik absoluut niet van. Verandering was nooit mijn ding geweest, en plotseling was verandering het enige dat er nog echt aan de hand was in het huis. Toen hoorde ik de voor deur open en dicht gaan. Mijn gedachtes begonnen gelijk te spelen. Misschien was het mijn broer, dan kon ik wel even bij hem zijn op zijn kamer. Of misschien was het mijn moeder, dan konden we misschien even praten samen in de tuin. Maar het kon ook zijn dat Marzia weg ging, naar vriendinnen. Dan ging ik waarschijnlijk naar de serre waar ik alleen kon zijn.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Zachtjes liet ik me op het bed vallen en keek toe hoe hij wegging. "Dankje." Ik hoorde beneden een deur opengaan, maar besteede er niet veel aandacht aan. Het waren mijn zaken niet, dus zou ik me er ook niet mee gaan bemoeien. Mijn blik blijft even steken bij Manu. Zijn uiterlijk was niet mis, hij zag er zelfs beter uit dan de meeste jongens van zijn leeftijd. Hij was gespierd, maar ook niet te en hij leek een beter gevoel voor kleding te hebben dan de meeste meisjes hadden. Mijn blik gleed verder naar mijn koffer. Die moest ik nu uitpakken. Ik had nooit echt gehouden van op vakantie gaan omdat je dan altijd een valies moest maken en niets kon vergeten. Nu ik verhuisd was, had ik het gevoel dat ik duizenden dingen was vergeten. Langzaam liep ik naar mijn koffer toe en opende die. Het zou gelukkig niet al te lang duren om die uit te laden, aangezien ik niet erg veel spullen mee had. Ik had enkel een paar spullen meegenomen die ik echt nodig had en mijn lievelingskleren. Niet dat ik erg veel spullen had bij mijn moeder. Zij moest helemaal alleen voor me zorgen en het geld dat mijn vader moest betalen hielp wel, maar niet erg veel. Ik was dan ook de reden geweest dat ze geen geld had. Ze moest me inderdaad opvoeden, maar ik stal haar geld voor dingen die ik zelf wou. Of soms werd ik gearresteerd en moest ze een borg betalen. Gelukkig was ik nog minderjarig en kon ik enkel een werkstraf krijgen en niet echt naar de gevangenis gaan. Ik probeer de gedachten van me af te zetten, want dit was nu net de reden dat ik hier was en het was de bedoeling dat ik het nu beter deed.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Ik liep vervolgens de trap af naar beneden. Toen ik daar kwam zag ik dat Zane inderdaad thuis was gekomen. Zodra hij mij zag begon hij te grijnzen en liep hij meteen naar mij toe. "We moeten praten." Zei hij. Zijn grijns beviel me totaal niet. Er was iets aan wat er voor zorgde dat ik hem niet vertrouwde. Er was iets mis, of het fout was wist ik nog niet. Maar daar zou ik snel genoeg achter komen. Mijn antwoord was enkel een kleine knik en ik begon te lopen naar de serre. Zane liep achter me aan, wetend dat er toch nooit iemand in de serre kwam en dat niemand zijn geheim daar zou horen, behalve ik. Alleen het piano spel kon je soms nog wel op de gangen horen, maar voor zover ik wist kon je stemmen daar niet meer horen. Maar hoe moest ik dat eigenlijk weten? Er praatte nooit iemand daar.
Eenmaal in de serre zat ik neer op het bankje daar. Zane ging tegenover mij zitten. "Praat." Zei ik enkel, en Zane begon met zijn verhaal. Zoals ik verwacht had, verteld Zane dat hij naar zijn vriendin was gegaan. "Ze is zwanger." Vertelde Zane toen. Ik keek gelijk op, mijn ogen stonden wijd. Ik geloofde het bijna niet, hij was pas negentien? Hoe kon hij nu al iemand zwanger gemaakt hebben? Hoe kon hij zo dom zijn. "We gaan samen weg rennen van huis." Zei mijn oudere broer toen. "Ze kan niet wegrennen van huis als ze niet meer thuis woont. Zane die vrouw is 25. Als ik jou was zou ik hier echt even goed over na denken." Sprak ik hem toe. Ik kon niet geloven dat hij hier mee kwam. Hij moest vast een idioot zijn.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Al snel was ik klaar met het leegmaken van mijn koffer en alles op te bergen in de kast die aan mijn kant van de kamer stond. Het was niet een erg grote kast, maar dat was ook niet nodig met het kleine aantal spullen dat ik had. Ik wou trouwens ook niet meer vragen dan nodig was. Ik was al blij geweest dat ik deze kans kreeg van mijn moeder al keek ik er wel erg tegenop om hier te wonen. Ik had al mijn vrienden moeten achterlaten en nu moest ik hier een nieuw leven beginnen met mensen die ik amper kende. Mijn moeder had gezegd dat ik hen wel eens had gezien toen we nog baby's waren, maar hoe zou ik me dat in hemelsnaam kunnen herinneren? Nadat ik al mijn spullen heb opgeborgen, besluit ik om het huis eens te gaan verkennen. Het was hier enorm, dus het was zeer waarschijnlijk dat ik niemand zou tegenkomen. Wanneer ik de kamer uitliep, koos ik gewoon een kant. Ik had er geen idee van waar ik naartoe ging, maar ik hoopte dat ik misschien een leuk plekje kon ontdekken. Ik kwam enkele kamers tegen, die waarschijnlijk van de meisjes waren, maar gelukkig kwam ik niemand tegen. Uiteindelijk kwam ik bij één of andere serre, daar leek het toch op. Het leek me een fijne plek en ik veronderstelde dat deze ruimte niet zo vaak gebruikt werd. Er was immers al wat roest rond de deur en het lag in het meest afgelegen gedeelte van het huis. Ik open de deur en hoor meteen stemmen. Misschien had ik dan toch verkeerd gedacht. Ik wist dat ik eigenlijk moest weggaan, want waarschijnlijk was dit gesprek privé, maar ik had de neiging om te blijven en te luisteren wat ze zeiden. Al zou ik waarschijnlijk snel ontdekt worden aangezien de deur een luid gepiep had gemaakt toen ik die had geopend.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Maar zoals ik verwacht had luisterde Zane natuurlijk niet naar mij. Zijn jongere broertje, waarom zou hij daar naar luisteren? "Manu luister, ik snap dat jij het niet begrijpt omdat je een kleine maagd bent. Maar ik heb echte gevoelens voor dit meisje. Ze is misschien ouder dan ik ben, maar leeftijd is maar een getal. ik ben gelukkig en blij dat we samen een kind krijgen." Vertelde hij. Ik schudde mijn hoofd, licht teleurgesteld. Ik had mijn broer wel wat intelligenter ingeschat. Het was teleurstellend hoe hij gevoelens koos boven wat slim was om te doen. Gevoelens waren niks meer dan een illusie. Je kon ze gewoon uit zetten. Ik snapte niet waarom hij dat niet deed. Dan had hij nog een grotere kans op een goede toekomst. Dan gebruikte hij zijn hersenen misschien om na te denken over zijn besluit in plaats van te fantaseren over zijn alternatieve universum. "Je gebrek aan gebruik van hersencellen stelt me diep teleur Zane. Als ik jou was zou ik gewoon die gevoelens uit zetten. Gevoelens zijn onhandig en zitten alleen maar in de weg. Nu moet je goed luisteren. Dit meisje is maar een persoon op een planeet met 7,5 miljard mensen. Hoe kun je nou weten dat zij de waren is als je nog niet eens een tiende van de wereld hebt ontmoet?" Sprak ik. Op dat moment hoorde we beide erg luid gekraak. Een frons verscheen op zijn gezicht. "Is dat pap?" Fluisterde Zane en ik haalde mijn schouders op. "Maakt niet uit.Je bent een idioot. Nu ga je dat meisje gewoon dumpen, alles waar ze je voor wilt is je lichaam en je geld." Vertelde ik. Ik vond het echt nergens op slaan. "Praat eens wat zachter kut straks hoort pap het nog!" Fluister-schreeuwde hij naar mij, nog steeds denkend dat onze vader door de deuren was gelopen. Ik rolde enkel met mijn ogen en stond op. "Dan hoort hij het maar, misschien kan hij nog wat logica in je hoofd proppen."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld