Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bad Company

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. the Ziggy, @LadyStardust

WARNING FOR Y'ALL > lots of murders and blood, hihih

☽ 🌑 ☾

Lonely nights I laid awake
Pray to lord, my soul to take
My heart's become too cold to break

Company, always on the run
Destiny is the rising sun
Oh, I was born 6-gun in my hand
Behind the gun I'll make my final stand

Rebel souls, deserters we are called
Chose a gun and threw away the Son
Now these towns, they all know our name
6-gun sound is our claim to fame
I can hear them say

Bad company.

☽ 🌑 ☾

Maggie Lucero - 17 years old

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:

Judas Valeska
18

What were you thinking when you were there sinking
under the current, not trying to float?
Flee from your fears
far away from the light
to the cracks in the window
and maybe you might
see the world turning without you.
The merry-go-round has left you behind.
You stand hollow and soaked through
under the clouds and shattered street lights.
You stay unmoving as you wait for your turn.
If one thing is proven, it's that you never learned
how to tell when it's over.
Your carnival's gone forever.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Neuriënd liep hij door de verlaten straten van de suburbs. 'I'm singing in the rain, just singing in the rain.' Geen druppel kwam er uit de lucht vallen, en toch ging hij ongeboeid verder. 'What a glorious feeling, I'm happy again.' Nog geen drie dagen geleden zat hij vast in het asylum, net buiten de stad, en nu was hij alweer terug op vrije voeten, niet legaal natuurlijk, maar dat was zijn laatste zorg. Een vrolijke, toch ietwat verontrustende glimlach stond op zijn gelaat, zo nu en dan opgelicht door een lantaarnpaal waar hij langs liep.
Mensen hadden hem voor gek verklaard, een argument waar hij niets op in kon brengen, het enkel beschouwd als de waarheid. De moord op zijn moeder was zijn schuld en hij had het bewust gedaan. Geen fouten kon hij bekennen in zijn actie, gezien hij van haar walgde. Zijn vader had hij nooit gekend, omdat hij zijn moeder achter had gelaten zodra hij af wist van haar zwangerschap. Nee, je kon niet zeggen dat Judas geliefd was, al deed zijn moeder graag alsof. Gelukkig was hij niet vaak in haar buurt, omdat zij zo haar voorstellingen had, en Kit liever achter de schermen bleef. Hij werkte met de slangen, voerde ze, verzorgde ze, terwijl zijn moeder een trapeze acrobaat was. Het circus. De plek waar hij het grootste gedeelte van zijn leven door had gebracht. Hij had zijn moeder daar vermoord een hij had er geen spijt van.
'I'm laughing at clouds.'
Vrolijk vervolgde hij zijn pad, beelden van zijn vermoorde moeder flitsten voor zijn ogen. Een geweten miste hij, ervoor gezorgd dat hij enkel kon glimlachen, met wat zacht gelach erbij. Zijn hele leven had hij al moordneigingen, al besefte hij op jonge leeftijd nog niet wat het inhield. Pas toen hij wat ouder was begreep hij het, al was hij niet bereid het iemand te vertellen, tot hij zijn moeder doodde. Politie had hem enkele minuten ondervraagd en alles wat hij kon was in lachen uitbarsten. Meteen hadden ze hun conclusie; hij was gek. Gelukkig was hij niet alleen gek, maar ook redelijk slim. Binnen hooguit een dag wist hij uit het asylum te breken. Het nieuws van de moord had de rest van de stad bereikt, met vele mensen gruwelend bij de gedachte aan de jongen, al liet het anderen geïnspireerd. Deze mensen wist hij te bereiken zonder veel problemen, om zo een groep handlangers bijeen te verzamelen. Een tv bericht was zijn manier van dit problemen oplossen. Alles wat hij hoefde te doen was wat mensen neer te schieten, en wat zendtijd vragen. Het was gemakkelijk. Niemand weigerd als zijn of haar leven op het spel staat en Kit testte dit maar al te graag. Hij hield ervan om mensen te manipuleren, ze betekenden toch niets voor hem.
Seconden keek hij op, eerst naar de duistere lucht, niet veel later naar het dak van een van de huizen, waar hij het gedaante van een meisje zag zitten. Lachend bleef hij staan, recht voor het huis. 'Hello there, lady on the roof!' Riep hij naar haar. 'What brings you to this fine place?' Ging hij lachend verder. Behendig wist hij via de vensterbannk van het raam vlakbij de voordeur het raam op de volgende verdieping vast te pakken, en zich hieraan wat op te trekken, om zo bij het dak te kunnen, waaraan hij zich ook weer omhoog trok. Binnen hooguit een halve minuut stond hij op het dak. 'Quitte the climb.' Lachend vertelde hij het haar, onderwijl hij zijn handen afklopte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een verlaten buurt met oudere industriegebouwen vormde haar uitzicht. Achtergelaten voor de bewoners om ze te beschermen, de panden op te knappen in de hoop er nog iets uit te halen, alhoewel men zich er al van bewust was dat het weinig tot geen zin had. Het was de sfeer die er hing wat maakte dat het tot geen aantrekkelijke buurt van de grote stad werd gezien. Kil, rustig en toch gemoedelijk voor de inheemse mensen. Zijzelf was er één van. Mogelijk was dat de reden dat Maggie het er altijd al fijn gevonden had, de neergeslagen indruk en het verloren gevoel, heersend door de straten. Het liet haar voelen alsof ze slechts een pion was in het universum. Mogelijk was ze dat ook, spookte door haar gedachten indien ze haar benen over de rand van het dak liet zweven en een trek van haar sigaret nam. Mocht ze meer zelfwaarde hebben gehad, dan had ze wellicht naar de bevelen van haar broer geluisterd, wie haar al sinds kleins af aan verbood te beginnen aan roken. Moest Bryson eens weten hoe ze haar late nachten doorbracht wanneer hij sliep ofwel bij zijn vrienden was.
Gelach en geroep drong tot haar door, vanonder aan een van de lagere huizen die zij tot haar plek had gemaakt. Een tussengebied van slechts een stuk of zeven meter bevond zich onder haar gedaante. Een doodlopend eind van een straat, laag genoeg om erop te klimmen en toch indrukwekkend om werkelijk te moeten beklimmen, wat ze de jongeman onder haar met enthousiasme zag doen. Nog voordat ze het zich kon realiseren dat hij dezelfde persoon was wie haar toe had geroepen, stond hij al naast haar op het dak. Bang dat het haar broer was, liet ze de sigaret in een fractie langs haar vingers glippen. Dof belandde het op de grond; als een stuk vuil, verdwenen op de stoeptegels die vergingen in het grijzige geheel, ontstaan door de duisternis. Pas toen keek ze werkelijk op om oog in oog te staan met een vreemdeling.
"Not quite much..," loog ze met een ongemakkelijke glimlach. "Just liked it here, I guess. No strangers climbin' rooftops and stuff. ...Are you trying to be the real life spiderman?" Dat hij haar liet schrikken was zeker niet geheim gebleven. Nog altijd speelde zich verbazing bij Maggie af over zijn plotselinge opkomst, want wie kwam er rond deze tijd nog in de buitenwijken? Altijd was zij de enige geweest die zich er durfde te vertonen rond middernacht. Haar interesse had hij daarentegen wel gewekt, sinds ze al snel de jongen van top tot teen bekeek. Een wit shirt viel over zijn bovenlijf. Gestreepte blouse van een zo te zien stugge stof verhulde zijn armen en een deel van dit shirt, en hierbij was de broek die hetzelfde patroon bevatte. Genaaid aan het 'uniform' stond een nummer in zwarte cijfers waarvan het in het licht te onduidelijk was om ze te kunnen lezen. Hij deed haar denken aan een gevangene, onderwijl ze zich wel bedacht dat het nog geen halloween was en het er ietwat vreemd uitzag. Een bijzonder uiterlijk had hij zeker, dat viel onmogelijk te ontkennen.
"You know, if so, you did choose the wrong outfit. For as long as I can remember, spiderman doesn't wear striped pyjamas." Voor kort draaide ze zich weer naar het uitzicht, zuchtend gekeken naar de grond waar nu haar laatste sigaret ruwweg beland was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Rustig nam hij plaats naast haar, een brede grijns opgezet om haar opmerkingen. Angst en schok was duidelijk bij haar aanwezig en hij vond het plezierig deze emoties bij iemand te kunnen weervinden. 'It's a cool place to hang out, I'll give you that much.' Lachend vertelde hij het haar, vooraleer hij volledig in lachen uitbarstte. Haar opmerking was lachwekkend, al was veel dit in zijn ogen. Het was echter wel wat verbazingwekkend dat hij hier zo bij haar zat. Iets in haar trok hem aan, op een manier die hij niet helemaal kon beschrijven of uitleggen. Hij wilde haar bij zijn handlangers. Maar haar zou hij houden en niet behandelen alsof ze vervangbaar zijn, wat ze voor hem wel zijn. Niemand uit zijn gang was voor hem van waarde, enkel een stel mensen die denken dat ze wat voor hem betekenden.
Lachend bekeek hij zijn kleding, het gestreepte uniform van het asylum bedekte nog altijd zijn lichaam, omdat hij nog niets anders had gevonden wat hij kon dragen, laat staan tijd had gehad om zich om te kleden. Het nummer dat gezien kon worden op de blouse was voor hem geen probleem. Hij had alleen liever dat hij zijn naam kon gebruiken als zijn identiteit in plaats van een nummer zoals dat ging in het asylum. Zijn naam was de perfecte reflectie van hoe hij was als een persoon. Het straalde kwaad uit, verraad en angst. 'I'm not a superhero.' Bracht hij lachend uit, haar even aangekeken.
Ook Judas zat even stil bij het uitzicht, al tok het niet bepaald zijn aandacht. Het aanzicht van industriële gebouwen en huizen die er allemaal hetzelfde uitzagen was voor hem niet interessant genoeg. Hij was opgegroeid in het circus, hij was meer spektakel gewend. Dit was saai, gewoon niet aan te zien voor een lange tijd. 'It's not a costume, I see it more as a souvenir.' Een brede grijns vertoonde hij, opnieuw haar kant op gekeken. Hij had het immers meegenomen en het deed hem denken aan het asylum, wat hij ergens wel leuk vond. Hoe dachten ze hem zomaar op te kunnen sluiten en te denken dat hij niet zou ontsnappen. Het was te gemakkelijk.
Lang bleef zijn aandacht echter niet bij zijn eigen kleding en hij hield zijn ogen al snel weer op haar gericht. Ze was geen slechte verschijning, zeker niet zelfs. Veel kon hij niet van haar aflezen door middel van haar kleding, maar ze zag er niet verkeerd uit. 'But enough about me.' Dezelfde onheilspellende grijns werd zichtbaar gemaakt op zijn gelaat. 'I'm Judas and what is your name, gorgeous?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat hij plannen had om bij haar te blijven, bracht hij al snel genoeg over door zelf ook plaats te nemen langs de rand van het dak. Overwelmd van kalmte en amusatie bleef het gedaante van de jongen in haar buurt. Zijzelf leek als enige niet te begrijpen wat er zo grappig aan de situatie was, waarom hij het noodzakelijk leek te vinden om zijn gelach hoorbaar te maken en zijn tanden te ontbloten in een glimlach die, qua grootte, met de seconde meer rillingen langs haar rug veroorzaakte. Haar schouders hief Maggie wat rusteloos op na zijn opmerking over de plek. Ze had geen interesse in het vertellen van haar redenen om zich van de rest af te zonderen en te verklaren waarom ze haar nachten op het dak van een verlaten gebouw doorbracht. Het praten over frustraties ging ze liever compleet uit de weg.
"A souvenir?" Hardop verliet het haar lippen, al was het meer een vraag die ze niet zozeer richtte op de jongen naast haar. Een van de gewenningen van vroeger was om soms gemompel uit te brengen, enkel om haar denkweg te verduidelijken tegenover zichzelf; zo ook nu werd het gemurmel, zachtjes hoorbaar geworden toen het rolde over haar lippen. "I can't imagine bringing something like striped clothes with you when you get back from holiday.. But what's the number for anyway? The black numbers on your chest?" Toch enigszins nieuwsgierig keerde ze terug naar hem, naar de jongen wiens naam haar al evenveel verbaasde als zijn gedrag zelf. Het was Judas op wie Maggie haar ogen alsnog liet rusten, desondanks het haar bang maakte hoe hij in korte tijd zo dichtbij gekomen was, laat staan de overdreven vrolijkheid waar zij niet aan gewend was. In het peilen van de vreemde was ze hoe dan ook slecht. Na het vragen naar haar naam kon ze niet anders dan bedenken of hij nou zojuist met haar flirtte, of dat hij gewoonweg geleerd had om vrouwen met standaard bijnamen aan te spreken. Wat bedenkelijk tikte ze met haar vingertoppen tegen het gesteente van het gebouw.

"Maggie, or well.. May, Mac, Mags or whatever. You decide how you want to call me, I don't care," vertelde ze. "It's not special or something anyway, but you.. quite the name you've got there, Judas. Does religion run through your veins?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ietwat grinnikend knikte hij, het nummer dat op zijn kleding stons even bekeken. B-166 was zijn nummer, het markeerde hem, gemakkelijk vindbaar voor medewerkers uit het asylum. Een kleine verbazing speelde in zijn hoofd, aangezien ze nog niets had gezegd over dat hij haar bekend voor kwam. Hij was immers op tv geweest, zijn informatie was waarschijnlijk verspreid, evenals een foto en een waarschuwing. Toch zou hij er niet over klagen, het enkel fijn gevonden sat ze niet angstig uit zijn buurt probeerde te komen. 'Well, I like it.' Opnieuw volgde er een lach. Waar hij de humor van zag was een raadsel. Hij hield simpelweg van lachen. 'Oh that? Well, it's my number.' Het was geen uitleg, en het maakte het raadsel achter zijn nummer slechts wat onbegrijpelijker. Hij vond het echter wel leuk zo.
Het was duidelijk hoe ze zich niet bij hem op haar gemak voelde, iets wat Judas wel gewend was. Hij was een vreemde verschijning, een grijns, die anderen enkel konden beschrijven als iets van een psychopaat, sierde vaak zijn gezicht. Het gaf hem de onheilspellende uitdrukking die zo goed bij hem paste. Zij daarentegen, leek vriendelijk. Een open gezicht, iemand die geen vlieg kwaad zal doen. Geen moordenaar, maar iemand die voor een ander zou zorgen. Gevuld met Sympathie voor alles om haar heen, gezegend met empathie. Hij kon zich enkel afvragen hoe iemand zo goed zou kunnen lijken, ook al kende hij haar nog niet eens. Hij wist nu slechts haar naam, wat evengoed bij haar leek te passen als de zijne bij hem. 'Maggie, lovely name.' Vertelde hij haar, voordat hij opnieuw zijn lach niet kon onderdrukken. Gelovig was wel het laatste wat hij was. 'A religious family wouldn't name their child Judas.' Sprak hij. 'No, I think my mother just knew what I was like before I could even walk.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nummers deden Maggie herinneren aan een tijd van gevangenschap, van onderdrukking in de oorlog tot de tijden waar haar opa haar vroeger al uitbundig over vertelde als zij weer eens in het ouderlijk huis van de Lucero's te vinden waren. Geen deel van het uitzicht op de blouse van de jongeman kon voor haar ook maar een amuserend iets betekenen. De letter, de cijfers in combinatie met het patroon, gaven enkel een vage sfeer rondom het gedaante van Judas weer. Momentenlang stelde ze het zelfs nog voor dat hij gewoonweg loog. Waarom zou iemand anders aangeven hoezeer hij gesteld was op een merk, waarbij elk ander mens op de hoogte was van de sentimentele waarde die eraan vast zat? Het verwarde haar.
Besluitend het te laten voor wat het was, staarde ze wederom vooruit naar de grauwe, uitgestrekte skyline. Zijn ogen vermeed ze onbewust voor het beeld van de stad. Ze werd liever geconfronteerd met de achtergebleven buurt zoals zij die hen thuis noemden, dan een nieuw gevoel van paranoia haar lichaam te laten betreden. Vertrouwen in haar stadsgenoten was altijd al Maggie's gebrek geweest. Vaker was ze van anderen weggebleven, puur om veiligheid waar te nemen die haar ongewoon was. Het raken van het ruwe steenoppervlak met haar vingers was dan ook geen rare reactie geweest. Ze had geen idee hoe ze met hem om moest gaan, hoe ze zou moeten reageren op de plotselinge verschijning van de jongen en dit was ook duidelijk te merken. "I don't know. I'm not religious at all," gaf ze murmelend weer. "Never cared enough for it."
Het aflopen van het gesprek zag zij als een prima kans om haar uitweg van het dak te kunnen vinden. Geen woord had ze nog laten horen nadat hij had verduidelijkt hoe hij tegen haar verwachtingen in geen gelovige vormde, allesbehalve. In zichzelf gekeerd liet Maggie zich van de rand van de dakgevel glijden. Haar voeten plaatste ze over de kozijnen van het hoogstaande raam, zo soepel als ze zat, weer naar beneden gezakt. Slechts van onderaf kon ze de jongen nog aankijken. Met elke verplaatste meter naar beneden voelde ze haar beangstigingen vergaan tot stof, maar niet zonder een laatste keer een glimlach vol zwakte tegenover haar 'vriend' te tonen. Hierna hield ze zich bezig met haar weg naar beneden en kwam ze met een aantal krachtige passen opgelucht met beide benen op de grond terecht.

"See you around, Judas."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ook Judas' ogen waren gericht op het saaie uitzicht, hoe graag hij ook iets anders voor ogen had gehad, was dit alles wat hij te zien kreeg. Het zag er namelijk niet uit alsof er ergens nog een lamp zou gaan branden, of alsof er iets zou gebeuren. Wel kon hij merken dat zijn gepraat haar geen beter gevoel gaven, zeker niet omdat ze haar mond leek te houden. Een brede grijns kon hij echter niet van zijn gezicht halen. Hij vond het amuserend als mensen bang voor hem waren, het gaf hem een gevoel van macht, hetgeen waar hij op uit was. Hij wilde de stad in handen hebben, het was immers een mooi begin. Hij terroriseerde de plek nu al, het zal niet lang meer duren voordat ze hem zodanig vreesden dat ze hem de stad maar gewoon gaven.
Opnieuw keek hij haar kant op, haar horen praten over geloof en hoe het haar ding niet was. Hij begreep haar wel, hijzelf had er ook niets mee. Onderzoek naar zijn naam was het enige waar het ooit te pas bij was gekomen. Het was gemakkelijk in te zien waarom zijn naam bij hem paste. Maar dat was dan ook de enige reden waarvoor hij het geloof ooit had gebruikt. Het was niets voor hem, het hield geen waarde voor hem. 'Me neither.'
Wat verbaasd keek hij toe hoe ze plotseling van het dak af klom en op het punt stond weg te lopen. 'Wow hey, wait!' Riep hij wat impulsief uit. Snel verliet ook hij zijn plek op het dak en stond binnen de kortste keren weer op de grond. 'Where are you going?' Een onheilspellende lach verliet zijn mond, een die niets goeds kon beteken. Zijn arm sloeg hij rond haar schouders, haar geen kans gegeven om weg te lopen. Hij zou haar niet zomaar laten gaan. Nee, hij was nog niet klaar met haar. Binnen seconden had hij een klein flesje chloroform uit zijn broekzak, evenals een zakdoek, waar hij wat van het middel op deed. Grinnikend hield hij het over haar mond en neus, haar ervan weerhouden iets anders in te ademen. Het zou slechts seconden duren voordat ze knockout was.
Haar gedaante gooide hij gemakkelijk over zijn schouder, haar zo meegedragen naar zijn auto, die niet ver van het huis vandaan stond geparkeerd. Na het openen van de autodeur, zette hij haar neer op de stoel, haar slappe lichaam bevestigd aan de stoel met behulp van de veiligheidsgordel. Veel kon het hem niet boeien als haar iets overkwam, maar dit was een dure auto, hij wilde er geen bloed in hebben. Fluitend liep hij naar de andere kant van de auto, waar hij zelf instapte, achter het stuur, vooraleer hij de auto startte en weg reed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bonkend door haar borstkas kon ze de hartkloppingen door voelen steken. Haar ademhaling zacht horen snijden in haar eigen oren, haar ogen voelen openen voor een wazig uitzicht waarbij ze geen andere herinnering had dan die nacht zelf, haarzelf zittend op het dak van een van de industriepanden met een sigaret tussen haar lippen. Beweging kon ze langs haar heen voelen trekken. Donkerte ging voorbij voor een lichtstraal van een lantaarnpaal, afwisselend met het zachte geruis van achtergrondmuziek. Vermoeid wreef Maggie door haar ogen. Het knipperen ging sloom, te sloom, voor haar doen maar veel verbetering bracht het niet met zich mee. Haar lichaam liet haar in de steek bij haar neiging om beter overeind te komen en om zich heen te kijken. Meer dan wat gezucht kwam er verder niet voort, wat zachtjes over haar lippen rolde toen ze dan eindelijk een helder beeld voor haar kreeg.
"Where are we?" wist ze met wat slaperig gemompel uit te brengen, zich geprobeerd te focussen op het onduidelijke gestalte van een jongen voor haar. "What am I doing here?" De verwachting dat het Bryson was die haar had gevonden nadat ze in slaap was gevallen op de straten was groot. Alsof ze gelijk wilde vragen of hij wederom de oude auto van hun vader vanonder de lakens vandaan had gehaald om er een ritje in te maken, terwijl het beter af was zodra het stof zat te verzamelen in de schuur. Hier had ze ondanks haar verwachtingen niet over kunnen spreken. Toen ze haar achterhoofd liet rusten op de hoofdsteun zag ze een gloed die ze niet herkende, een paar ogen die ze niet kon linken aan haar broeders blauwe, die de stille blik die ze hem gaf niet teruggaf alsof hij haar zo bestrafte omdat ze weg was gelopen na middernacht. Het was niet de jongen met wie ze al jaren het huis deelde en met hem overleefde op het laatste beetje geld dat hij verdiende met zijn baan in een nachtclub. Nee, het was een van de andere stedelingen wiens blik ze kruiste toen ze nogmaals naar voren keek. Eentje die ze liever niet had willen zien en gelijk haar gezicht van hem afwendde, om deze afstandelijk te richten op de wereld achter de autoruit.
"What do you want from me, Judas?" vroeg ze hem. "If you were plannin' on taking me with you for a trip in the big batmobile, you could've just told me."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vanuit de achteruitkijkspiegel zag hij haar ogen openen, een teken dat ze wakker was. Een grijns speelde op zijn lippen. Haar verbazing was begrijpelijk, al was hij niet van plan haar meteen toe te spreken. Hij keek weer naar de weg, auto's gepasseerd met een snelheid die ver van legaal was. Dichtbij de plek die hij, sinds kort, zijn huis noemde, waren ze zeker. Hooguit een paar minuten van de plek verwijderd. Enkele van zijn volgers hingen er nog rond, om de boel te beveiligen. Het huis was wettelijk niet van hem, maar dat interesseerde hem niet. De vorige eigenaren zouden geen protest meer uitbrengen en ook de politie was niet te vinden bij het huis. Zijn volgers zorgden daar wel voor. Waarom ze aan zijn kant stonden was ook voor hem een raadsel, al was hij niet geheel geïnteresseerd in het antwoord.
Zijn aparte, ietwat psychopathische lach werd hoorbaar zodra hij haar stem hoorde, zijn ogen weken af van de weg, om achterom te kijken naar haar gedaante. 'Near home.' Bracht hij grijnzend uit, onderwijl hij zich weer omdraaide. Enkele automobilisten lieten door middel van het claxon weten dat hij in hun weg reed, wat hij enkel beschouwde als lachwekkend. Geen antwoord werd gegeven op de vraag die volgde. Hij was te druk bezig met zich ergeren aan de mensen in andere auto's die zijn snelheid niet konden waarderen. Zijn bijna onnatuurlijk groene ogen kruisten een paar bruinen vanuit een andere auto. Irritatie kon hij aflezen uit de man zijn ogen. Binnen slechts seconden remde Judas zodanig af, dat hij naast de man kwam te rijden. Een middelvinger werd er naar de jongen opgestoken, wat de druppel was voor hem. Het raam naast hem ging omlaag, vooraleer hij een pistool tevoorschijn haalde uit het dashboard kastje voor de bijrijdersstoel. Een glimlach, echter meer een grijns, vertoonde hij, wat enkel beschreven kon worden als een die toebehoorde aan een moordenaar, iemand zonder geweten, wie plezier haalde uit moorden. De man in de auto had het wapen al gespot, Judas wat ongeloofwaardig aangekeken, bijna alsof hij verwachtte dat hij er enkel mee op kwam scheppen. Een grote fout. Geen genade werd getoond voor de man. Hij richtte, onderwijl hij de man aankeek, en schoot toen. Een kogel doorboorde de man zijn hoofd, en Judas kon enkel lachen. Niet alleen was hij af van een bestuurder wie hij niet mocht, de weg achter hem werd nu geblokkeerd door de auto van de man.
Het pistool gooide hij ongeboeid op de stol naast hem, onderwijl zijn voet het gaspedaal intrapte. 'You wanted to leave so soon.' Sprak hij grijnzend, alsof er zojuist niets was gebeurd. 'I figured I'd let you stay.' Opnieuw lachte hij, even onheilspellend als altijd. 'Not just a trip, Maggie, you're staying.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld