Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Keana

Account verwijderd

schreef:
Met het lieve hollandse meisje @Auloire

Mariana 'Ana' Flores

Account verwijderd

schreef:

Kaelan Tremblay

Account verwijderd

schreef:
Inmiddels had hij er toch zeker al drie weken op zitten, maar hij was nog steeds niet gewend aan de hitte die het land met zich meebracht. Zelfs nu de dunne, witte blouse deels open hing en hij zijn mouwen opgestroopt had, was het wat hem betreft nog te warm. Hij had niet gedacht dat hij de kou zou gaan missen, maar hier liep hij dan, de kou missende. Misschien had het ook wel iets te maken met het feit dat hij niet de beste ochtend gehad had, maar daar wilde hij in zijn frustratie natuurlijk niet aan toegeven.
Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij om zich heen keek. Het laatste waar hij nu zin in had, was koken. Dus had hij besloten ergens anders te eten dan het kleine appartementje waar hij nu verbleef. Hij wist dat er niet heel veel verderop een klein restaurantje langs de weg stond, maar nu leek het verder dan het voorheen had geleken. Ook dat had waarschijnlijk alles te maken met zijn eigen frustraties. Hij kon niet geloven dat ze hem in een dergelijke positie zouden zetten. Al drie weken lang was hij discreet en zorgvuldig te werk gegaan en nu verwachtten ze van hem dat hij een agressievere houding aan zou nemen.
Toen hij eindelijk het restaurantje bereikt had, werd hij verwelkomd door een belletje. Waarschijnlijk om het personeel erop te attenderen dat er iemand binnenkwam. Hij was niet de enige in het restaurantje, maar erg druk was het ook niet. Waarschijnlijk had dat alles te maken met het feit dat het pas net middag was en de meesten niet in de middag ergens gingen eten. Erg veel aandacht besteedde hij daar echter niet aan. Hij zocht een tafeltje uit en ging op de bank zitten, waarna hij de menukaart pakte en de verschillende gerechten bekeek. Hoewel het maar een klein restaurantje was, stond de menukaart redelijk vol. Hij mompelde wat tegen zichzelf terwijl hij bedacht wat hij zou willen eten. Met zijn vingers trommelde hij op het tafelblad. Niet uit ongeduld, maar uit frustratie. Het was een tik die hij al tijdens de puberteit ontwikkeld had en die hij ook nooit meer afgeleerd had. Zijn moeder had hem altijd op zijn vingers getikt, maar hier was niemand om hem op zijn vingers te tikken.
Hij keek even op toen hij iemand in het Spaans hoorde vloeken. Het was maar goed dat hij Spaans geleerd had, anders had hij zich hier waarschijnlijk nooit kunnen redden. Het was niet zo vloeiend als de Mexicanen het spraken, maar op het accent na, ging het hem prima af.

Account verwijderd

schreef:
Mariana lachte toen haar baas de muziek die ze had aangestoken, wat luider zette. "Abuelo, ik snap nooit waarom je de muziek niet aanzet als ik er niet ben," gniffelde de vrouw geamuseerd terwijl ze de tomaatjes sneed in de pan met saus smeet. Ze gebruikte het woord voor opa maar al te vaak voor de man, die al in zijn 70 was. Hij vond het niet erg, Pablo was een goed man. Pablo schudde zijn hoofd en stak zijn hand in de lucht. "Ana, je weet zelf maar al te goed dat muziek een andere sfeer krijgt bij elk persoon," merkte de man op. Mariana knikte braaf en glimlachte. "Dus de muziek is mooier met mij erbij?" Grapte ze, over haar schouder kijkend. Ze blies een verdwaalde lok uit haar gezicht. Pablo roerde in de pannen en vulde een bord met saus, stokbrood, vlees en geroosterde groentjes. "Dat is wat ik zeg," glimlachte hij. Mariana lachte terwijl ze het bord overnam en de deur met haar heup openduwde. "70 jaar en nog steeds een even grote charmeur abuelo," glimlachte ze.Ze fronste toen ze opeens het geluid hoorde van een brekend bord en keerde terug, waarna ze het bord op de kast zette en vlug naar de oude man toesnelde die vloekte in het spaans. Hij had een bord omgestoten met zijn elleboog en de scherven lagen verspreid over de grond. "Oh Pablo," mompelde ze terwijl ze snel een bezem haalde. "No te preocupes, het zijn maar wat scherven," stelde ze hem gerust terwijl ze snel alles opruimde en een kus drukte tegen de mans wang. Eigenlijk was hij al te oud om nog te werken in de keuken, maar koken was zijn passie. Wie was Mariana om hem van die passie af te houden. Ze liet de laatste scherven vallen in de vuilbak en nam het bord terug van de kast. "Voorzichtig he," waarschuwde ze hem een beetje bezorgd terwijl ze de keuken uitliep en de klant zijn maaltijd voorschotelde. "Lo siento, er was even een ongelukje in de keuken," verontschuldigde ze zich met een vriendelijke glimlach. De vrouw schudde haar hoofd en Mariana glimlachte terwijl ze opgelucht zuchtte en om haar heen keek. Ze had het belletje gehoord als signaal dat er een nieuwe klant was.Wat verbaasd keek ze naar de man die plaats had genomen bij de ventilator. Ze glimlachte als vanzelf. Je kon meteen zien dat de man niet van daar was. Zijn manier van doen maakte dat duidelijk. Ze liep met haar notitieschriftje naar hem toe. "Buenos días, wilt u al bestellen?" Vroeg Mariana met een glimlach. Ze trok een wenkbrauw op toen hij haar aankeek en hield haar hoofd vragend schuin. Wel, hij was zeker wat sommige Mexicanen een "gringo" zouden noemen. De man viel op met zijn lichtere haar. Dat nam echter niet weg dat hij er ontzettend aantrekkelijk uitzag. Zijn huid was licht gebruind, waardoor zijn lichte ogen nog meer opvielen. "Als ik u was, zou ik voor 'calabacitas con elote' gaan vandaag," glimlachte ze. Ze hadden er al wat complimenten over gekregen, blijkbaar smaakte de saus geweldig. Ze speelde kort met de balpen in haar hand.

Account verwijderd

schreef:
De ventilator die zich naast zijn tafeltje bevond, zorgde voor wat verkoeling. Hij voelde de wind door zijn al warrige haren blazen en zuchtte. Hij had airconditioning in zijn appartement, maar erg veel tijd om daarvan te genieten had hij niet. Soms was hij hele dagen en hele nachten weg. Nu ze wat vertrouwen in hem kregen, had hij echter ook meer tijd voor zijn eigen zaken. Een man als hij was een stuk lastiger te vertrouwen dan een Mexicaan. Toch was hij wel met overtuigende beweegredenen gekomen.
Een stem trok hem uit zijn gedachten. Hij keek op naar de vrouw die tegen hem sprak en hoewel hij aardig gefrustreerd was, verscheen een glimlach op zijn gezicht. Elke man werd blij van een mooie serveerster, alhoewel het in de praktijk slechts zelden voorkwam. Vandaag was daar duidelijk een uitzondering op. Plots was hij ervan overtuigd dat hij vaker hier zou moeten eten.
Heel even keek hij haar wat vragend aan, maar al snel kwam het besef dat ze hem een gerecht aanraadde en dat hij haar zou moeten vertellen wat hij wilde hebben. Hij was enigszins van zijn stuk gebracht door haar verschijning, maar hij herpakte zich al snel daarna. Dit was niet waarvoor hij kwam.
'Dan doe dat maar,' knikte hij. Hij had nog geen besluit gemaakt en als hij eerlijk was, maakte het hem ook vrij weinig uit. Zo lang hij niet zelf hoefde te koken, vond hij momenteel alles best. Bovendien, als de serveerster het hem aanraadde, zou het toch op zijn minst te eten moeten zijn.
'Oh, en de grootste kop koffie die jullie hebben, alsjeblieft,' vervolgde hij. De afgelopen nachten waren behoorlijk zwaar geweest. Als hij niet aan het werk was, had hij wel moeite met slapen. Waarschijnlijk viel dat ook wel te zien aan de wallen onder zijn ogen. Inmiddels kreeg hij daar geen opmerkingen meer over, iedereen leek er wel aan gewend te zijn dat hij er standaard vermoeid uitzag. Er zou waarschijnlijk wel een dag komen waarop dat zou veranderen, maar voorlopig leek dat nog niet het geval.
Heel even keek hij om zich heen, waarna hij tot de conclusie kwam dat hij de enige was met lichte haren en lichte ogen. Hij was een opvallende verschijning, wat betekende dat hij vooral niets opvallends zou moeten doen. Hij was al wel opvallend genoeg wat uiterlijk betreft. Een zucht gleed over zijn lippen. Het was makkelijker om onopvallend te zijn in koude landen.

Account verwijderd

schreef:
Ze glimlachte terug toen hij naar haar opkeek en keek hem vragend aan. Ze knikte toen hij zei dat dat wel goed was. Ze noteerde het gerecht op een blaadje. "Spicy of niet?" Ze konden altijd ervoor zorgen dat er niet te veel pepers werden toegevoegd aan het gerecht, als dat was wat hij wilde. De mensen hier aten hun eten maar al te graag pikant, maar aangezien hij een buitenlander was...
Ze keek kort naar buiten en wuifde naar een groepje kindjes die zwaaiden toen ze langs fietsten. Ze keken nieuwsgierig naar de man die aan de tafel zat en Mariana glimlachte. Tuurlijk waren ze nieuwsgierig. Men zag niet altijd gringo's. Ze wist echter zeker dat het de normaalste zaak van de wereld zou worden als hij zou blijven. Stiekem hoopte ze ook dat hij zou blijven. Mariana wist niet waarom, maar ze had een goed gevoel bij de man.
Mariana knikte bij zijn vervolg. "Zonder suiker, zwart?" vroeg ze begrijpend met een glimlachje. "Tuff day?" vroeg ze hem terwijl ze zijn koffie noteerde. Hij zag er wel vermoeid uit. Ze keek hem aan en glimlachte begrijpelijk toen hij kort knikte. "Mariana, stop met flirten en kom eens helpen hier!," hoorde ze Pablo roepen in het Spaans. Oh god, ze hoopte maar dat de man zijn Spaans nog net niet goed genoeg was om Pablo's accent te kunnen verstaan. "Un momento abuelo!" liep ze terug met een lachje.
"Ok, ik kom zo je maaltijd brengen," glimlachte ze verontschuldigend voordat ze vlug weer naar de keuken liep en met haar ogen rolde. "Serieus Pablo?" lachte ze terwijl ze de oude man een pets gaf met haar handdoek. "Je moeder zei dat ik je moest beschermen tegen lugubere mannen," protesteerde Pablo met pretlichtjes in zijn ogen. Hij vond het maar al te leuk om mannen van haar weg te jagen. "Hij is niet luguber en ik flirtte helemaal niet," protesteerde Mariana terwijl ze het briefje met de bestelling aan de draad hing en een hoofdgebaar maakte. "Koffie en calabacitas con elote," meldde ze.

Account verwijderd

schreef:
Ze vroeg hem of hij zijn gerecht pittig wilde of niet. Hij was er vrij zeker van dat ze dat niet vroeg aan de Mexicanen in het restaurantje, maar het wel aan hem vroeg omdat hij een buitenlander was. Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht.
'Ik denk dat ik het wel aankan.' Mexico was niet het eerste land dat hij bezocht had waar ze redelijk scheutig met de kruiden en pepers waren. Na Thailand keek hij nergens meer van op. Het was inmiddels wel duidelijk dat pittige gerechten voornamelijk geserveerd werden in de warme landen. In de koude landen hadden ze daar helemaal geen handje van. Uiteindelijk zouden zijn favoriete gerechten altijd de typisch Canadese gerechten blijven, maar als hij zelf kookte, hoefde hij die gerechten ook niet te missen.
De serveerster zwaaide, waardoor hij ook even naar buiten keek. Enkele paren nieuwsgierige ogen keken naar hem, het was duidelijk dat ze hier geen buitenlanders gewend waren. Dit was niet het toeristische deel van Mexico. Ze zouden aan hem moeten wennen.
'Dat zou je kunnen zeggen,' knikte hij. In werkelijkheid waren het al drie zware weken, maar hij hoefde zijn leven niet te delen met de serveerster aan zijn tafel. Tijd had hij daar ook niet voor, want ze werd al geroepen vanuit de keuken voor hij nog iets kon zeggen. Hij knikte en lachte toen ze zich omgedraaid had en zijn tafel verlaten had. Hoewel de man in de keuken met een zwaar accent sprak, had hij nog wel kunnen begrijpen dat de man van mening was dat de serveerster met hem geflirt had. De serveerster die nu ook direct een naam had, Mariana. Hij keek nog even richting de keuken en richtte zijn aandacht toen op de krant die op tafel lag. Mexico was een interessant land. Criminaliteit was zo gewoon geworden dat het vaak niet eens meer in de krant stond. Alleen de heftige gevallen verschenen nog in de krant. Verder stonden er voornamelijk internationale dingen in. Een heleboel over de Verenigde Staten en enkele aanslagen in Europa. Hij was tot twee maanden geleden in Europa geweest, maar hij was blij dat hij teruggeroepen was. Terrorisme was niet zijn favoriete onderdeel. Actueel, maar niet erg gewild door hem.
Hij las verder en bekeek de activiteiten in de buurt. Niet dat hij van plan was iets te bezoeken, maar hij probeerde op de hoogte te blijven van alles wat er te doen was. Het gaf hem een normaal gevoel.

Account verwijderd

schreef:
Mariana knikte en trok een wenkbrauw op bij zijn woorden. "Ik zet er wel een glas water bij," lachte ze bij zijn antwoord. Ze was bang dat hij het toch niet zou aankunnen, dus zou ze maar best maatregelen nemen. You never know. Er zaten wel wat Mexicaanse pepers en kruiden bij, maar dat was zelf hoe Mariana het lekker vond. Ze hield van die pittige gerechten. Ze had nooit anders gekend. Haar moeder had vroeger altijd voor haar gekookt en het smaakte even goed als in het restaurant, daarom dat Mariana zelf ook was begonnen met koken. Ze hield ervan. Het leidde af van wat er gebeurde op de straten van het dorpje. Ja, ze was zich gewaar dat het er niet veilig was, maar ze kon het ook niet aan om de stad te verlaten en haar familia hier achter te laten. Ze was hier opgegroeid en kende niet anders. Haar oudere broers werkten hier, zij ook en ze zorgden samen voor mami. Haar moeder kon niet zonder hun zorgen. Ze had het geld er niet voor. Het was niet alsof het werken in het restaurant zoveel opleverde, maar zeker genoeg om voor haar moeder te zorgen. Eten dat Mariana op haar werk, dus dat scheelde ook wel wat.
Mariana knikte opnieuw, koffie zou het worden. Ze maakte het gerecht gereed en zette die samen met de kop koffie op haar plateau. "Moet ik het niet brengen Ana?" Mariana lachte en schudde haar hoofd, waarna ze de deur weer openduwde en de maaltijd op zijn tafeltje zette. "He aquí," glimlachte ze. "En de koffie, zwart, zonder suiker."
Mariana fronste toen iemand anders aan een andere tafel wat heftige Spaanse woorden naar haar toe riep en kort fluitte. Ze schudde haar hoofd toen Pablo bezorgd om de deur keek en wuifde met haar hand. Hij hoefde zich geen zorgen te maken. Het waren maar wat aandachtszoekers.

Account verwijderd

schreef:
Er werd wel het een en ander georganiseerd komende maand, maar er zaten geen activiteiten bij die hij interessant vond. Hij had sowieso het idee dat hij in deze stad geen activiteiten wilde ondernemen. Zodra de zon onder ging, wilde je binnen zijn. Alleen criminelen en onruststokers leken zich na zonsondergang nog op de straten te begeven. Dat was dan ook vaak het moment dat hij de straat op ging. Hij kon zich wel redden en het was verrassend makkelijk met de juiste mensen in contact te komen op die manier. Al had hij de eerste keer wel bijna een mes op zijn keel gehad.
Toen de serveerster terugkwam, vouwde hij zijn krant weer op en legde hij het weer netjes terug op de plek waar het eerder ook gelegen had. Niet op alle tafels lag een krant, waarschijnlijk omdat mensen ze meegenomen hadden. Hij was niet van plan één van die mensen te zijn.
'Gracias,' bedankte hij de serveerster, waarna hij direct een slok koffie nam. Hij verslikte zich echter bijna toen hij hoorde wat er geroepen werd. In eerste instantie had hij niet eens door dat het geroepen werd naar de serveerster, tot hij de twee jongemannen wellustig naar de serveerster aan zijn tafel zag kijken. Daar ging zijn plan om niets opvallends te doen.
'Ik weet zeker dat jullie moeder jullie beter opgevoed heeft dan dat,' merkte hij op. De twee paar ogen lieten de serveerster met rust en waren nu op hem gericht. Eén van de twee kwam al overeind, maar de ander duwde hem terug op zijn plek.
'Die gringo is het niet waard,' siste de jongeman. Als blikken konden doden, was hij dood geweest. Hij weigerde echter zijn blik af te wenden en keek net zo lang naar de twee tot zij hun blik afwendden. Het waren altijd de stoere jongens die een zwak hadden voor opmerkingen over hun moeder. Alsof dat hen tot een beter mens maakte. Hij schudde zijn hoofd en pakte zijn kop met koffie weer op, waarna hij rustig van zijn koffie dronk.
'Goede koffie,' vertelde hij de serveerster, waarna hij even glimlachte. Er was zeker geen tekort aan cafeïne in de koffie die ze hem geschonken had. Het zou hem wel even op de been houden en het gaf hem een goed excuus om vaker koffie te komen halen.

Account verwijderd

schreef:
Mariana kon haar glimlach niet verbergen toen hij de krant opvouwde en terug op zijn plek legde. "Je mag hem heus meenemen hoor, als je wilt," merkte ze vrolijk op. Ze had er geen probleem mee als mensen de krant meenamen. Desnoods ging ze wel op een paar nieuwe kranten. Het was echter zeer vriendelijk dat hij de krant zo netjes terug legde. Hij was veel te beleefd om niet buitenlands te zijn.
Ze glimlachte en toen hij haar bedankte. Veel te beleefd. Ze nam de vuile borden van een andere tafel en fronste toen ze zijn opmerking hoorde. Ze schudde subtiel haar hoofd. Het waren maar twee onruststokers. Het stelde niets voor. Het was een dagelijks verschijnsel en ze was er al lang aan gewend. Mariana hield echter te veel van haar job, om daardoor te stoppen. Ze ontmoette een paar lichtblauwe ogen en fronste bij het gesis van de twee jongens.
"Que te jodan," gromde Pablo vanuit de keuken naar de jongens, ze dreigend aankijkend. Al snel liepen de twee weg en Mariana rolde met haar ogen. Tuurlijk hadden ze niet voor het eten betaald. Ze zette alle vuile borden snel bij de vaat en glimlachte terug naar de man. "Dankjewel, maar je hoefde heus niet te zeggen hoor," glimlachte ze kleintjes. "Ik wil de dood van een toerist hier niet op mijn geweten hebben," grapte ze om de sfeer wat op te beuren. Mariana keek hem aan. "Maar toch bedankt," gaf ze toe. Het was wel fijn. Pablo kwam te vaak in de problemen door haar en deze man had toch wel een wat dreigender effect dan een oude man van 70.
"Mariana," stelde ze zich beleefd voor, waarna ze haar hand uitstak en glimlachte. "Trouwens, dat is van het huis," knikte ze terwijl ze naar de maaltijd en de koffie gebaarde.

Account verwijderd

schreef:
Even keek hij naar de krant, maar vervolgens schudde hij zijn hoofd. Al het nieuws dat hij hoorde te weten, kreeg hij vanzelf te horen. Alle negativiteit die hij in de krant vond, zou zijn leven er niet beter op maken. Zijn werk was negatief genoeg om overige negativiteit te willen mijden. Alleen het noodzakelijke nieuws bereikte hem. Door zijn werk kon dat ook niet anders. Ten slotte was dat nieuws zijn werk.
Hij keek even naar de man die om de hoek van de keuken keek. Het was een oude man. Eigenlijk te oud om te werken. Alhoewel hij er niet bepaald intimiderend of vijandig uitzag, verlieten de twee het restaurant wel. Misschien had de man een bepaald aanzien, of waren de twee jongemannen toch niet zo stoer als ze zich voorgedaan had.
'Ik denk niet dat je je daar druk over hoeft te maken,' merkte hij op. Hij had de twee wel aangekund. Hij probeerde geweld echter te vermijden. Hij zou behoorlijk opvallen als hij een gevecht begon in een restaurant. Mensen zouden over hem gaan praten.
'Bovendien ben je ook geen toerist als je hier woont.' Hij glimlachte even. Ze kon onmogelijk de dood van een toerist op haar geweten hebben. In elk geval niet van hem als toerist. Als hij vertrok, was hij ook niet van plan hier als toerist terug te komen. De afgelopen drie weken waren niet erg plezierig geweest.
De serveerster stelde haarzelf als Mariana, waarna ze haar hand naar hem uitstak. Hij schudde haar hand beleefd en liet haar toen weer los.
'Kaelan.' Iets vertelde hem dat ze elkaar na vandaag nog wel vaker tegen zouden komen. Al was het alleen maar omdat hij vaker zou komen eten. Hij glimlachte dankbaar toen ze hem vertelde dat ze het eten van het huis zou krijgen en zette toen zijn vork in het eten. Normaal gesproken zou hij protesteren, maar hij had het idee dat de serveerster hem uiteindelijk toch niet zou laten betalen.
'Zijn jullie klanten altijd zo onbeleefd?' vroeg hij, waarna hij een hap van het gerecht nam. Inderdaad goed gekruid, maar zoals voorspeld was het niks wat hij niet aankon.

Account verwijderd

schreef:
Mariana glimlachte toen ze hem zag kijken naar Pablo. "Pablo's zoon is politiechef," legde ze uit. Veel mensen snapten niet dat Pablo veel te zeggen had. Veel mensen respecteerden hem alleen al om zijn leeftijd en zijn zoon als politiechef, hielp ook wel. Mariana wuifde naar de man dat het okey was toen hij haar een vragende blik toewierp. Ze was niet aan het flirten, gewoon aan het praten.
Ze keek op toen ze zijn opmerking hoorde. "Hmm?" Ze maakte een vragend geluidje. "Twee tegen één?" vroeg ze hem nieuwsgierig. "Niet dat ik je niet geloof hoor, want, nou ja, je bent gespierd," lachte ze eerlijk. Ze had het wel gezien. Het was onmogelijk om zijn spieren niet te zien, zeker met dat half geopend hem en opgestroopte mouwen.
"Oh, je woont hier?" vroeg ze verbaasd. "Ik heb je nog nooit eerder gezien," gaf ze toe. Het dorpje was nou niet bepaald groot te noemen, dus veel mensen kenden elkaar wel. Er waren maar een aantal kleine supermarktjes en andere openbare gebouwen, dus men kwam elkaar al snel tegen. Ze schonk nog wat koffie in en schudde daarna zijn hand.
"Kaelan," knikte ze. Geluk dat hij nog niet zo'n moeilijke naam had die ze niet kon uitspreken met haar Spaanse accent. Mariana zette de stoelen van de tafel naast die van Kaelan goed en aarzelde. "Ehmm, het hangt van dag tot dag af," gaf ze toe. "De mensen hier kunnen geweldig zijn, maar je hebt er altijd wel die, nou ja, zich kunnen gedragen als complete gilipollas." Ze schudde haar hoofd. "Het is overal zo, dus ik maak me er niet zo druk over," voegde ze eraan toe. Ze kon er wel tegen.

Account verwijderd

schreef:
'Een politiechef die niet corrupt is? Verrassend.' De woorden waren al over zijn lippen gegleden voor hij het goed en wel doorhad. In Mexico was nu eenmaal vaak sprake van corruptie. Veel meer dan in de meer welvarende landen zoals Canada of het westen van Europa.
'Sorry, ik bedoelde jullie niet te beledigen,' excuseerde hij zich direct. Hoewel het niets anders dan een feit was, kon hij zich voorstellen dat het niet leuk was om te horen. Zeker niet als de politie dichtbij haar stond. Hij had ook niet de bedoeling om zo hard uit de hoek te komen.
Heel even keek hij de serveerster vragend aan, waarna hij naar beneden keek en lachte. Juist, zijn blouse hing wat open en hij had zijn mouwen opgestroopt. In warme landen was het een stuk moeilijker te verbergen dan in de koude landen. Hier kon hij simpelweg niet heel veel dragen.
'Eén? Ik had verwacht dat je me wel zou helpen,' grapte hij. Twee tegen een was nog niet zo ongunstig. Vijf tegen een werd een stuk ongunstiger. Dat hij sterk was en een heleboel technieken kende, was hij niet onverslaanbaar. Als er maar genoeg tegenstanders waren, zou ook hij verliezen. Voor de twee jongemannen had hij echter niet gevreesd.
'Sinds drie weken pas. Ik kom mijn appartement niet zo veel uit, alleen is maar alleen.' Hij hief zijn schouders op. In werkelijkheid was hij genoeg buiten geweest, maar hij liep het dorpje nooit in. Alhoewel het zijn werk niet in gevaar zou brengen, voelde hij er daadwerkelijk niet zo veel voor om alleen op stap te gaan. Hij werd hier al aangestaard, maar in het dorpje zou dat alleen maar erger worden.
Hij at van zijn bord terwijl hij naar Mariana luisterde. Kennelijk was het geen vreemde situatie om op een dergelijke manier aangesproken te worden. Hij schudde zijn hoofd. Hoewel het regelmatig voorkwam, vond hij nog niet goed. Het hoorde niet.
'Toch horen ze niet zo tegen je te praten.' Het was respectloos en behoorlijk denigrerend. Als iemand zo tegen hem zou praten, zou hij het niet accepteren. Hij was echter een man, niemand zou zo tegen hem praten.

Account verwijderd

schreef:
Mariana keek hem verward aan bij zijn woorden. Wat wist hij nou van de situatie in het korps? Maar dat maakte het niet onwaar. Ze schudde haar hoofd met een glimlachje bij zijn excuses. "Nee, het is niets, je hebt gelijk...en dat komt van de zus van een politieagent," gaf ze eerlijk toe. "De politie is hier niet echt te vertrouwen, daarom lossen we hier zelf onze problemen liever op," gaf ze toe met een zuchtje. Het was niet toevallig dat achter elke balie van een winkel wel een geweer lag. Zelfs Mariana had leren schieten van haar broers. Zeker als vrouw moest je je toch weten te verdedigen. Mariana was echter niet het type vrouw dat met een pistool in haar handtas over straat liep. "Het is waarschijnlijk heel wat anders waar jij vandaan komt...waarom kom je eigenlijk precies vandaag?" Volgens haar had hij nog niet gezegd waar hij precies vandaan kwam. Het was zeker niet Mexico.
Ze verborg haar glimlach achter haar hand toen hij grapte en knikte. "Ehe, ik help wel door je koffie warm te houden," grapte ze. Ze keek hem geamuseerd aan en schudde haar hoofd glimlachend. Ze wist dat ze niet veel zou kunnen doen als het op een gevecht zou uitdraaien.
"Oh, je zou meer naar buiten moeten komen, misschien ben je dan geen melkfles meer," grapte ze. In vergelijking met hen was hij wel heel erg bleek. "Perdón, maar het is wel zo," glimlachte ze. "En er zijn genoeg leuke plekjes," voegde ze eraan toe terwijl ze de laatste borden stapelde. Kaelan was de enige die nog in het restaurant zat, samen met Pablo en haar.
"Ze kunnen oprotten, ik maak me er niet druk over." Ze schudde haar hoofd. "Als ik daarmee bezig ben, zou ik zoveel tijd verliezen," merkte ze op met een glimlachje.

Account verwijderd

schreef:
Mariana leek het niet slecht op te nemen. Hij trok een wenkbrauw op toen ze toegaf de zus van een politieagent te zijn. Politieagent zijn was niet echt een plezier hier. Regelmatig hoorde je verhalen over moord op politieagent. Niet alleen omdat ze probeerden goed te doen, maar ook corrupte agenten werden regelmatig neergeschoten. In Mexico zou hij zeker niet bij de politie willen werken. Nergens, maar vooral niet in Mexico.
'Kom je daar niet mee in de problemen als de politie zo corrupt is als je zegt?' vroeg hij. Als ze daadwerkelijk zo corrupt waren, zouden ze in principe iedereen zonder legitieme reden op kunnen pakken. Ze suggereerde dat de Mexicanen zelf wraak namen, maar dat maakte het ook heel erg makkelijk voor de politie om juist om die reden iemand op te pakken. Hij had echter ook geen beter idee dan het zelf oplossen als de politie het niet deed.
'Canada,' vertelde hij de serveerster toen ze hem vroeg waar hij vandaan kwam. In Canada gebeurde er zelden iets. Je hoorde er eigenlijk nooit iets over. Dat was waarschijnlijk omdat er ook maar weinig gebeurde. Criminaliteit was er maar weinig. Politie was niet overbodig, maar ook lang niet zo noodzakelijk als hier.
Hij glimlachte toen Mariana vertelde dat ze zijn koffie wel warm zou houden terwijl hij zou vechten. Dan had hij in elk geval wel warme koffie als hij klaar was.
'Ik kan onmogelijk zo gebruind worden als jullie, helaas.' Zijn huid was al gebruind, maar niet zo gebruind als Mariana of de andere Mexicanen. Het zat in hun genen, maar niet in de zijne. Dat was waarom zij zwarte haren en bruine ogen had, terwijl hij blonde haren had en zijn oogkleur ergens tussen blauw en groen hing.
'Ook leuke plekjes zijn niet zo leuk alleen,' merkte hij op. Hij geloofde wel dat er nog leuke plekken waren in het stadje, maar alleen zou daar niet zo veel aan zijn. Misschien dat hij op een dag iemand zou vinden die met hem mee zou gaan, misschien zij wel, maar voor nu was hij nog alleen.
Hij bestudeerde de serveerster kort toen ze beweerde zich er niet druk over te maken. Hij kon zich er weinig bij voorstellen. Het moest toch op zijn minst voor een onveilig gevoel moeten zorgen om te weten dat er een stel mannen rondliepen die haar zouden misbruiken als ze de kans kregen. Misbruik leek hier sowieso een groter ding te zijn dan het in Canada was.

Account verwijderd

schreef:
Ze lachte om Kaelans gezicht en schudde haar hoofd. "Wat wil je zeggen met dat gezicht?" vroeg ze met een lachje. "Het is geen eenvoudig beroep, maar ik snap wel waarom hij het doet you know," gaf ze toe. "Hij denkt dat het veiliger is als er zeker één iemand in de politie zit, om mijn familia te beschermen," voegde ze eraan toe. Ze geloofde wel dat het zo was. Gabriel probeerde de ideale oudste broer te zijn en te zorgen voor hen allemaal. Hij was een goed man. Gabriel zou nooit corrupt worden.
Mariana keek hem aan en aarzelde. "Het is niet alsof we echt anders kunnen," gaf ze toe. "Als de politie je echt wilt op pakken, kun je er niets aan doen." Ze zouden je hoe dan ook op pakken als ze dat wilden. Ze vonden wel één of andere manier om die persoon achter tralies te stoppen.
Ze hield haar hoofd schuin. Canada was ver genoeg. "En je bent zo gek om naar hier te komen?" lachte ze. Ze had zoveel mooie dingen gehoord over Canada toen ze nog studeerde. Het was er rustig en het land had prachtige natuur. "Ik heb altijd al naar Canada willen gaan," gaf ze toe. "Hoe is het er?" Ze was nieuwsgierig hoe hij daar had geleefd.
"Zo gebruind moet je nu ook weer niet worden, past niet leuk bij je haar," grapte ze terwijl ze leunde tegen de tafel. Pablo kon wel even zonder haar de afwas doen. Kaelan had haar volledige aandacht. Hij was interessant, mysterieus. Ze gaf hem een instemmend knikje bij zijn woorden en glimlachte. Daar had hij een punt. De leukste plekjes waren veel leuker met een leuk persoon. Dat was nou precies hoe Pablo dacht over muziek en Mariana snapte hun gedachtengang wel.
Ze glimlachte toen zijn bord leeg was. "Heeft het gesmaakt?" vroeg ze met een glimlach terwijl ze zijn bord opruimde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld