Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Hunt or be hunted

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Immortality is a fate worse than death...
~~

With

Ik:

Austin Jake Leopold ~17 jaar

{option}

Jij: meisje + begin ♥

Anoniem
Popster

5SecondsOfStarbucks schreef:
Rose Lynn Larsen - 16

Het is ongeveer 7 uur 's morgens en ik kijk vanaf mijn balkon over de plantrijke achtertuin.
Ik had vannacht een nachtmerrie, die ik me nog half kan herinneren, waardoor ik niet meer in slaap kwam. Gelukkig hoef ik de komende weken niet naar school vanwege de vakantie. Ik heb wel eens nachtmerries, maar het lijkt net of ze de laatste paar dagen heviger zijn geworden. Ik heb zo'n naar gevoel dat ze altijd over mijn ouders gaan. Nou vragen de meeste zich natuurlijk af: hoe kan je nu een nachtmerrie krijgen van je ouders? Nou, mijn antwoord is dat ik mijn ouders nooit gekend heb. Ze hebben mij bij mijn geboorte afgestaan en ik weet niet waarom. Ik vind het vreselijk dat ik niet dat antwoorden weet.
Sinds mijn 6e zit ik in gastgezinnen. Daarvoor zat ik in een weeshuis. Het gezin waar ik nu bij woon bestaat uit een jong koppel wat niet in staat was om kinderen te krijgen. De manier waarmee ze met me omgaan is het beste wat ik heb meegemaakt - vergeleken met alle andere gezinnen. Het ergste gezin wat ik heb meegemaakt was van mijn elfde tot aan mijn veertiende. Er liepen daar vijf kleine kinderen rond die mochten doen en laten wat ze wilden. Daarnaast werd ik bij alles wat ik deed afgesnauwd door de 'ouders'.
Toen het gezin uit het niets besloten te verhuizen, wilde ze me niet meenemen. Voor de zoveelste keer werd ik weer in een weeshuis gedumpt en moest ik wachten totdat ik bij een nieuw gezin terecht kon. Na ongeveer drie weken wachten werd ik opgehaald door Eileen en Ruud. Bij hen woon ik nu en ik wil hier ook niet meer weg.
'Rose, ben je nu al op?' Ik draai om en zie Eileen in de deuropening staan.
'Ja, ik kon niet meer slapen,' verzucht ik.
'Weer een nachtmerrie?' Eileen komt naar me toe en geeft me een knuffel.
'Wanneer houden ze op? Het is zo frustrerend. En weetje wat pas stom is? Ik herinner ze meestal maar voor de helft als ik wakker word,' zeg ik als ik mijn hoofd in de nek van Eileen leg.
'Zal ik een kop thee maken? Dan kunnen we daarna op het balkon alles bespreken,' stelt ze voor. Ik knik als antwoord. Eileen is een psycholoog en ze probeert er alles aan om me te helpen.
Met de dampende thee komt Eileen bij mij op het balkon zitten. 'Ik ga even pen en papier pakken, dan kunnen we de details van je droom bespreken. Natuurlijk de details die je nog weet.'
Ze kijkt me met haar groene ogen aan. 'Begin maar bij het begin,' zegt ze terwijl ze de dop van haar pen haalt.
'Het begint allemaal in een donkere, bijna zwarte ruimte. Uit het niets verschijnt er een gestalte achter me. Ik weet dat het een man is, maar ik kan me niet meer precies herinneren hoe hij eruit zag. Hij houdt me tegen waardoor ik me niet kan bewegen. Dan uit mijn rechter ooghoeken komt een vrouw met een zwarte mantel waarvan ze de kap over haar hoofd heeft getrokken. Toch kan je haar blonde haar zien.' Ik houd even een pauze, want ik weet niet hoe ik het volgende moet verwoorden. 'En ik denk dat het mijn moeder is. Mijn biologische moeder.' Eileen kijkt me peinzend aan.
'Je biologische moeder?'
'Ja, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar iets, ergens in mijn achterhoofd of een gevoel, zegt me dat het mijn moeder is. Vraag me niet hoe ik erbij kom, het gebeurt gewoon.' Ik sla mijn armen over elkaar voor een spontaan, koud zuchtje wind.
'Okay, dat heb ik genoteerd. Is dat alles van je droom? Of komt er nog meer?'
'Nee, er is nog meer. De vrouw zegt wat tegen me. Ik versta haar alleen niet. Ze spreekt in een andere taal volgens mij. Uit het niets verschijnen er zwarte schimmen die overal door de kamer vliegen. De vrouw probeert hen te verjagen, maar het helpt niet want binnen de kortste keren wordt ze uit elkaar gescheurd door de zwarte schimmen. Letterlijk uit elkaar gescheurd. En dan word ik wakker.' Eileens mond is een beetje open gaan staan.
'Dus je ziet die vrouw, waarvan jij denkt dat het je moeder is, in stukken gescheurd worden? Ach meisje toch.' Weer trekt ze me in een knuffel en noteert daarna nog wat details.
Aan haar reactie te zien, is mijn droom niet normaal. Of wel?

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Ik ben niet gek. Het is een zinnetje dat ik al heel vaak heb moeten herhalen. Iedereen denkt namelijk dat ik gek ben. Dat ik wilde fantasieën heb over bloeddorstige demonen en wrede gevechten. Dat iets me ertoe gezet heeft dat ik een idee te ver heb uitgewerkt in mijn hoofd en nu als het ware vast zit in die wereld.
Echter weet ik wel beter. Veel beter. Ik weet namelijk dat de wereld waar we nu in leven verscheurd is in twee groepen; de Mortals en de Immortals. De naam Mortals staat wel voor wat het betekend. De normale mens. De leek die eigenlijk heel weinig weet. Immortals daarentegen is een naam waarmee je geassocieerd wilt worden. Immortals zijn brute en moordlustige wezens. Deze wezens zijn door en door slecht. Meestal komen ze naar deze wereld om mensen om te brengen en onrust te zaaien. Ze krijgen de opdracht natuurlijk van een centraal persoon, de koning van de Immortals. Deze geeft iedereen orders en leidt de Immortals.
Echter denken de Immortals dat ze het eeuwige leven binnen handbereik hebben. Echter sta ik ze in de weg. Ik ben namelijk een zogenaamde Hunter; ik zoek Immortals op in onze wereld en vermoord ze voordat ze anderen pijn doen. Ik heb in mijn hele leven al vele Immortals doen verdwijnen. En mijn missie is nog niet klaar. De enige Immortal die er toe doet is koning. Wanneer die weg is zal mijn taak voorbij zijn en zal ik weer met gerust hart kunnen leven. En ik ben bereid om alles op te geven om zo ver te kopen.
En waarom dan? Dat is een goede vraag. Ik heb een bloedhekel aan Immortals. Het zijn oneerlijke wezens die alles en iedereen dat in de weg staat zullen vernietigen. Net zoals ze bij mijn vader gedaan hebben. Mijn vader was ook een Hunter, net zoals ik. Hij was de eerste van de Hunters die bij koning Immortal kwam. Hij had hem bijna verslagen. Tot hij omsingeld werd. Hij werd gepakt en opgesloten. Hij kwijmde weg in zijn cel tot er niks meer van hem over was. De Immortals hebben iets wat me o zo dierbaar is weggenomen. En nu wil ik stapje voor stapje dingen van hen wegnemen.
Mijn moeder is geen hulp in mijn gevecht tegen de Immortals. Sinds mijn vader niet meer is teruggekomen van zijn gevecht met koning Immortal is ze een emotioneel wrak geworden. Ze begon met drinken en deed dat steeds meer. Ze is een onbedwongen alcoholic geworden en er is geen gesprek met haar mogelijk. Het heeft me altijd pijn gedaan om haar zo te zien maar nu voel ik niks meer. Mijn moeder geeft niet meer om me en het kan me niks schelen.
En nu zit ik hier, te kijken naar mijn Hunter spullen. Ik moet vanavond weer achter een Immortal aan gaan. Echter moet ik eerst naar een psycholoog. Mijn moeder heeft me ervoor ingeschreven, terwijl ze weet dat ik er geen nodig heeft. Mijn "fantasieprobleempje" zoals het genoemd is bestaat echt. Waarom snapt niemand dat?

Anoniem
Popster

5SecondsOfStarbucks schreef:
In de supermarkt hangt een luchtje van fruit gemengd met vis. Het is niet de meest prettige lucht, maar dit is de enige supermarkt waar ik met de fiets kan komen. Nog eventjes, en dan heb ik eindelijk een rijbewijs, spreek ik mezelf toe.
Ik loop het zuivel gangpad in, richting de yoghurt. De yoghurt gaat er bij ons thuis altijd snel doorheen.
Eileen stelde vanochtend voor dat ik de boodschappen kon gaan doen, zodat ik even mijn gedachten ergens anders voor kon gebruiken. Boodschappen is nou niet bepaald het leukste om te doen, maar van Eileen mocht ik een aantal producten kiezen die ik zelf wilde hebben. Dus, Ben & Jerry's, here I come!
Net op het moment als ik de datum van een pak yoghurt aan het controleren ben, beginnen de lampen in heel de supermarkt te flikkeren. Allemaal knipperen ze tegelijk aan en uit. Dan gaat de deur automatisch open. Een onbehaaglijk gevoel kruipt over mijn rug. Een koude rilling boven aan mijn nek kruipt langzaam omlaag.
Zo opeens als het gekomen was, was het ook weer weg. Het flikkeren hield plots op en de deuren van de supermarkt gaat ook weer dicht.
Doodstil sta ik in het gangpad. Dit was het vreemdste wat ik ooit had meegemaakt. In het echte leven dan.
Snel loop ik door naar het schap waar Ben & Jerry's staan en pak twee bakken. Vervolgens loop ik snel naar de kassa waar een meisje verveeld haar nagels staat te veilen. Zou zij het hebben gemerkt?
Thuis pleur ik alles op het aanrecht, doe het ijs in de diepvries en ga dan zitten in de grote luie stoel, waar ik alles laat bezinken. What the hell is er net gebeurd?

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Nadat ik snel heb ontbeten en me heb klaargemaakt stap ik de huiskamer door richting de deur. Ik zeg niks tegen mijn moeder, ze verdient mijn aandacht niet na alles wat ze me aangedaan heeft door te drinken. Ik trek mijn jas aan en stop mijn mobiel in mijn jaszak. Ik moet hem dicht bij me houden voor het geval dat ik een Immortal tegenkom op mijn weg naar de psychologe. Ik heb namelijk een app op mijn mobiel die de omgeving kan scannen en kan laten zien wie er Immortals zijn en wie niet. Met een geforceerde glimlach stap ik naar buiten, het felle daglicht in.
Ik wil niet naar buiten. Het liefst blijf ik vandaag binnen en doe ik meer research, maar ik heb geen keus. Het is of naar deze psycholoog gaan of een boze dronken moeder achter me aan krijgen. Ik ga dan toch liever voor optie twee. Ik trek mijn jas omhoog zodat een deel van mijn gezicht bedenkt wordt. Zuchtend trek ik mijn fiets uit het fietsenrek en fiets ik weg.
Het is maar een reisje van tien minuten. De psycholoog woont hier niet ver vandaan. Tijdens het fietsen heb ik gekeken naar de mensen. Iedereen lijkt zo blij en vrolijk samen met vrienden en famillie. Iedereen heeft een vrolijke visie op het leven. Echter is dat iets dat nooit bij mij kan bestaan. Ik zie alles en iedereen die ik tegenkom als een bedreiging. Iedereen kan een Immortal zijn. Karakter is een masker waar deze mormels zich achter kunnen verschuilen om aan te vallen vanuit de nederlaag.
Als ik bij het his ben pleur ik mijn fiets in het fietsenrek. Ik wil hier niet zijn en dat mogen de mensen die hier wonen ook wel weten. Ik loop stompelend naar de voordeur en bel aan. Volgensmij heet mijn psychologe Eileen, dus ik wacht geduldig tot ze de deur voor me opendoet.

Anoniem
Popster

5SecondsOfStarbucks schreef:
Eileen komt met een zucht de woonkamer binnen.
'Zware dag?' vraag ik terwijl ik een bladzijde van het boek, wat ik aan het lezen ben, omsla.
'Zoiets, ja.' Ze zet haar tas op een tafeltje en loopt dan naar de open keuken. 'Weetje, eigenlijk mag ik niks over mijn klanten zeggen, maar dit mag je wel weten.' Ik kijk op van mijn boek en kijk naar haar serieuze gezicht. 'Ik heb dus een jongen in behandeling, want zijn moeder beweert dat hij waanbeelden heeft en daardoor gek is. Maar dat is niet het punt. Het punt is, is dat zijn waanbeelden verdacht veel op jou droom lijken.'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, hij zegt dat hij in het dagelijkse leven moet dealen met demonen. De immortals noemt hij ze.' Het woord immortals komt me vaag voor. Heel vaag.
'Je staart,' zegt Eileen na enige tijd.
'Zou je het vaag vinden als ik zeg dat het woord immortals me vaag bekend voorkomt?' vraag ik als ik quote met mijn vingers.
'Ja, een beetje. Niet iedereen heeft het namelijk dagelijks over immortals.'

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Met een diepe zucht ben ik weer naar buiten gestapt na mijn gesprek met Eileen. Net zoals alle andere psychologen waar ik mee gepraat heb zat ze me als een gek aan te staren. Zat ze vol ongeloof naar me te kijken en haar beeld over mij verslechterde met elk woord dat ik verteld heb. Ja, ik heb haar het hele verhaal verteld. Zoals ik altijd gedaan heb en altijd zal blijven doen. Ik weet namelijk dat het echt is en dat het echt bestaat. Ik heb al tientallen Immortals ontmoet. Ik heb al tientallen Immortals uit deze wereld geholpen. En dat mensheid mijn verhaal niet kan accepteren is gewoon dom. Het wordt gezien als een sprookje, een fabeltje zelfs, maar ik weet wel beter.
Ik strompel naar mijn fiets. Ik pak mijn fietssleutels maar laat ze gelijk uit mijn handen vallen. Ik slaak een diepe zucht en met rollende ogen pak ik hem weer op. En dan zie ik haar; een meisje die bij een raam zit. Op een stoel, met iemand te praten. Ik draai mijn hoofd schuin. Ik ken haar niet maar er is iets aan de hand met haar. Dan draait ze haar hoofd om. Onze blikken kruisen, en al wat ik kan zien is een rode gloed die zich over haar ogen verspreid. Even snel als de gloed is gekomen is hij ook weer weg. Het meisje kijkt alweer weg, maar ik weet dat wat er net gebeurd is iets speciaals moet zijn; iets dat ons aan elkaar verbonden heeft.

Anoniem
Popster

5SecondsOfStarbucks schreef:
Net nadat Eileen thuis is gekomen, komt Ruud ook thuis. Eventjes hoorde ik ze overleggen in de keuken. Niet veel later kwam Ruud met een bezorgd gezicht uit de keuken en nu zitten we hier. Op het balkon. Van Eileen moest ik dus mijn droom ook vertellen aan Ruud.
'Dat is inderdaad niet een alledaagse droom,' verklaard Ruud uiteindelijk.
Gefrustreerd kijk ik van hem weg. Ja, ik weet dat mijn droom niet het typische tienermeisje beeld is. Ja, ik weet dat jullie het niet zien zoals ik.
Dan valt mijn oog op een jongen die beneden op de straat staat. En hij kijkt naar mij. Heel vaag denk ik iets roods op te merken in zijn ogen, maar daar kan ik me niet goed op concentreren want Ruud stelt weer een vraag.
'Heb je dit vaker gedroomd?' Hij slaat zijn ene been over de andere heen en neemt een slok van zijn koffie.
'Ja, meerdere keren. Ik droom het niet elke nacht, maar wel vaak,' verzucht ik.
'Rose, waarom heb je dit niet eerder gezegd? Hoelang loop je hiermee al rond?' De bezorgde blik lijkt alleen maar erger te worden.
Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee. Ik denk dat ik ze sinds een maand heb. Sinds mijn zestiende verjaardag, om precies te zijn.' Nu ik er over na denk, klinkt dat best eng. Ik heb de nachtmerries pas gekregen rond mijn verjaardag.
'Ik ga deze informatie even aan Eileen geven, want ik neem aan dat je dit nog niet tegen haar hebt gezegd?' Ik knik als antwoord.
Als Ruud weg is, kijk ik weer naar de plek waar de mysterieuze jongen net stond. Ik weet niet wat het was, maar ik kreeg een vaag gevoel toen ik hem in de ogen keek.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Na het moment met het meisje ben ik snel op de fiets gestapt en ben ik naar huis gefietst. Ik ben snel mijn kamer in gerend en heb mijn tas op de grond gegooid. En nu ben ik hier, zittend op bed terwijl ik op mijn mobiel kijk of er Immortals in de buurt zijn. Echter kan ik mezelf niet goed concentreren, ik moet steeds denken aan het moment met het meisje achter het raam. Haar ogen gloeiden rood op voor een aantal seconden. Het gaf me een vreemd gevoel, alsof we aan elkaar verbonden werden. Het is iets dat ik nog nooit gevoeld heb en ik weet niet wat het betekend. Het enige wat ik zeker weet is dat ik hier onderzoek naar zal doen en niet zal stoppen tot ik uitgevonden heb wat het betekend.
Dan begint mijn telefoon te piepen. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar de gloeiend rode melding op mijn mobiel. Mijn ogen worden groot als ik lees wat er staat. "Een groepje Immortals in het museum..?" mompel ik,"Sinds wanneer komen ze daar..?".
Wankelend sta ik op van bed en bereid ik me voor op de jacht. Het is in een museum, dus ik moet voorzichtig zijn en ze in een afgesloten kamer leiden. Echter weet ik niet hoe ik het in mijn eentje ga opnemen tegen vijf Immortals. Ik zucht terwijl ik het flesje met verdwijnspul in mijn tas leg, samen met mijn Immortalboek en mijn Mortalpen. "We gaan ervoor" zeg ik tegen mezelf als ik de deur uit ren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld