Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGORPG//Fabienne

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
We know

Lucy Jefferson
16
District 11

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Elyas Mokemore - District 2 - Hij komt over als een stoer persoon, maar als je hem beter zou kennen zou je weten dat het maar schijn is. Heel zijn jeugd keken zijn ouders niet naar hem om, waardoor hij vaak dingen zelf moest doen.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
Lucy
Wat onrustig kijk ik voor me uit, ik sta op het grote plein voor het gerechtsgebouw te wachten tot de reaping begint. Dit was het eerste jaar dat mijn broertje mee doet en ondanks dat zijn naam er maar 1 keertje in zit ben ik als de dood dat hij getrokken zal worden. Mijn eigen naam zit er helaas wel vaker in dan 1 keer want ik heb me ook al sinds jaar 1 ingeschreven voor extra voedsel, mijn familie heeft het nodig. Niet veel later begint de persoon uit het Capitool zijn speech te geven die elk jaar hetzelfde is, ik staar verveeld naar het grote gebouw voor me. Het was oud maar alsnog een van de betere gebouwen in district 11, dat laat maar weer zien hoe arm dit district is. Eindelijk gaan ze de namen trekken, niet dat ik er zin in heb maar ik wil het zo snel mogelijk achter de rug hebben, zoals altijd gaan dames eerst. Eigenlijk let ik niet op want de kans is vrij klein dat ik uit al die namen word getrokken, toch? Dan hoor ik het, "Lucy Jefferson". Er wordt een pad gemaakt zodat ik naar het podium kan lopen, Is dit echt? Of heb ik gewoon weer een nachtmerrie? Ik slik even en loop naar voren, ik probeer me zo groot mogelijk te houden wat moeilijk gaat met mijn 1.60. Ookal denk ik dat je van veraf makkelijk kan zien dat ik doodsbang ben. Als ik op het podium sta heb ik trillende benen en kijk wat voor mij uit, ik zie mijn vader en moeder met tranen in hun ogen naar mij kijken en hierdoor krijg ik tranen in mijn ogen. Ik knipper ze weg en hou me groot anders zag ik er uit als een makkelijk doelwit en dat zou niet heel handig zijn ook al weet ik dat ik bijna geen kans van winnen heb.

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Elays:

Ik had kunnen zeggen dat ik zenuwachtig was, maar ik weet dat ik dan had gelogen tegen mijzelf. Ik had mijn kansen allang berekend, 1 op de misschien 30000 mensen die hier stonden, nee, ik zou daar niet bij horen. Het was mijn op een na laatste jaar, dus die paar keer dat ik hier zou staan zou ik wel overleven. Dit hield ik mijzelf al die jaren al vol, en gek genoeg leek het nog te werken ook. Elk jaar opnieuw werd ik niet uitgekozen. Ik had mezelf ook niet ingeschreven voor extra voedsel, niet uit angst om getrokken te worden, maar via een vredesbewaker haalde ik eten binnen voor ons gezin. Het was misschien nog niet veel, maar het was genoeg om mezelf van in leven te houden, gezien mijn ouders druk met hunzelf waren en mij niet van eten konden voorzien. Als ruil voor eten moest ik wel meehelpen bij de vredesbewaker. Ik maakte wapens voor hem, ik kon echter wel redelijk opschieten met een mes. Ik maakte er gemakkelijk een boog van, ik ving met mijn mes dieren waarvan ik het vlees verkocht en de vacht gebruikte om een pees van te maken. Ik was er echter wel heel de dag mee bezig en erg veel leverde het ook niet op, maar zo had ik ook een opvulling van mijn dag.

Ik begon nu toch wel iets van spanning te voelen, maar dat had er eerder mee te maken dat een paar jongeren kinderen wat hysterisch begonnen te huilen en bijna ontroostbaar waren en dat alleen al tijdens de aanhef. Ook had je elk jaar opnieuw weer mensen die niet kwamen, of niet uitgeschreven waren. Somige kinderen waren ook ziek, echter werd hun naam ook gewoon in de bakken gedaan waaruit namen getrokken werden. Zo had een paar jaar geleden een meisje die pech, ze was al ziek en toch werd ze naar de spelen gestuurd. Ze hield het ook niet erg lang vol, in het capitool had ze wel medicijnen gekregen, maar in de arena werd ze opnieuw ziek waarna aan de kou is overleden. Het maakte mij ook boos, maar ik voelde me zo machteloos naar het capitool toe. In mijn eentje kon ik er nooit iets tegen beginnen, maar ik weigerde om eraan toe te geven.
Een vrouw begint op een luide toon te praten "Welkom! Welkom!" roept ze uit volle borst. Ik walg alleen al bij haar accent, het leek er bijna op alsof ze een soort Brits accent na wilde doen. "Ik hoop dat jullie net zo enthousiast zijn als mij," zegt de vrouw nog eens en ik moet moeite doen om geen agressie te gaan tonen. Ik focus me maar op een ander punt terwijl ze doorgaat met praten en ik hoor op de achtergrond nog het geluid van de film die ze ons elk jaar opnieuw laat zien. Niet heel veel later staat de eerste deelneemster op het podium.

Toch kwam er een moment waarop ik wel op moest letten, de jongens. Ik wist dat mijn kans klein was, dus heel druk maakte ik mezelf er ook niet echt om, maar ik wilde het toch zeker weten. Een van mijn vrienden die naast me stond keek ontzettend zenwachtig en ik probeerde hem nog gerust te stellen. Ik klopte hem kort op zijn schouder en toen hoorde ik de naam "George Valetene". Ergens had ik gemengde gevoelens, ik was niet gekozen en het was ook niet een van mijn vrienden. Toen ik eenmal zag wie er op het podium stond, het was een klein jongetje, dat ook nog eens een arm miste. Nee, dit kon ik niet laten gebeurden. "WACHT!" schreeuw ik nog luid uit. "Menen jullie dit? Jullie willen hem sturen, iemand die geen kans maakt?," er breekt een complete stilte uit over heel het plein, zelf de mensen die voorheen hoorde huilen maken geen enkel geluid meer. "Ik geef me op als vrijwilliger," zeg ik terwijl ik het einde van de zin bijna inslik, omdat ik amper nog uit mijn woorden kom. Voor ik het weet sta ik op het podium naast die vrouw, ze glimlacht, dit had ze lang niet meer gedaan, niet tijdens het precenteren van de spelen hier. "Geef onze vrijwilliger eens een applause," zegt de vrouw daarna, maar de stilte blijft aanhouden. Niemand maakt nog maar een geluid.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
Lucy
Als de jongens tribuut wordt gekozen slik ik even, het was een jongen die ik wel is heb gezien tijdens het werk. Hij is aardig en ook redelijk gespierdt maar ik twijfel of hij in staat is om mensen te vermoorden maar je weet niet hoe de arena mensen kan veranderen. Ik heb het wel vaker zien gebeuren, de meest onschuldige kinderen die zonder twijfels een mes door iemands hart steken. Je kan niemand vertrouwen in de arena, het spel wat we gedwongen worden te spelen is vuil. Ik realiseer me nu pas dat ik nog steeds voor een heel district op een podium sta en ik de jongen die trouwens Josh Stones heet een hand moet geven, trillend geef ik hem een hand, zijn hand is verassend stevig en fijn. Niet veel later laat zijn hand los en worden we naar binnen gebracht om afscheid te nemen van onze familie en vrienden.

Ik wacht ongeduldig in de mooie kamer op mijn ouders en mijn twee kleine broertjes, niet veel later komen ze eindelijk de kamer in. Jonathan en Jacob rennen gelijk op mij af, ze waren een tweeling maar nog te jong om mee te doen met de spelen. Ik knuffel ze stevig hopend dat dit niet de laatste keer hoeft te zijn ook al weet ik dat het dat waarschijnlijk wel is. Ik doe mijn best om niet te huilen omdat ik bijna zeker ben dat er buiten nog meer camera's zijn en als ik huilend naar buiten kwam leek ik zwak. Als de jongens mij eindelijk los laten sta ik op en kijk naar mijn ouders die mij beide met waterige ogen aankijken, 'Niet huilen, alsjeblieft.' zeg ik zacht en trek ze beiden in een knuffel. Na een moment dat veelste kort lijkt komen de vredesbewakers hun alweer ophalen, ik laat ze met moeite los en kijk ze met pijn in mijn ogen aan. 'Ik hou van jullie allebij vergeet dat niet, wat er ook in de arena gebeurdt.' zeg ik en daarna worden ze meegenomen. Ik ga weer zitten en weet dat er niemand meer gaat komen want ik hield mijzelf altijd op de achtergrond. Ik had gelijk en een aantal minuten later wordt ik door een vredesbewaker opgehaald om naar de trein te gaan.

Ik had gelijk, op het station stonden een stuk of 15 cameramensen maar we werden er snel langs begeleidt. In de trein kijk ik mijn ogen uit, alles hier is luxer dan dat ik ooit heb gezien. Ik en Josh staan beide in de eerste coupe om ons heen te kijken, ik voelde me hier alles behalve thuis. Nog steeds beduust van alle mooie dingen ga ik zitten en onze mentor en capitoolbegeleider gaan ook zitten, de vrouw uit het Capitool heet Sophia Glitter. Zij was aan het praten over hoe mooi het Capitool wel niet zal zijn en hoeveel geluk we wel niet hadden dat we hier mogen zijn, geluk zou ik wat anders noemen.. Aangezien ik er wel klaar mee was ga ik naar mijn kamer en besluit de reapings van andere districten terug te kijken. Van alle reapings blijven me er twee bij, de jongen uit 2 die de plaats van een jongentje die een arm miste innam en een 12 jaarig meisje uit district 8 die er heel klein en ondervoedt uitzag. Nadat ik de tv heb uitgezet en mijn jurk heb ingewisseld voor een mooie nachtjapon die heel fijn zit, het bed was beter dan ik ooit heb gezien en ik val dan ook snel in slaap.

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Elyas:

De stilte blijft aanhouden totdat de vrouw in haar handen klapt en de deuren achter me openen. Onder toezicht van vredesbewakers lopen we naar binnen. Daarna hoor ik nog kort een opstand ontstaan buiten, ergens hoop ik niet dat ik hem opgeroepen heb, want ik weet hoe het capitool met de mensen omgaat. We lopen een lange gang door en uiteindelijk mag ik plaatsnemen in een van de kamers. Het meisje, Noela, moet nog in de kamer naast mij zijn. Ik begin te ijberen. Waar ging het mis? Ik werd niet eens gekozen en toch sta ik hier. Het kwam ook niet veel voor dat mensen zich vrijwillig opgaven, eigenlijk alleen in de disctricen waar mensen getraind werden. Mijn ouders komen de kamer in "Hoe kon je...". Mijn vader wilde boos worden, maar ik denk dat hij besefde dat er geen weg terug meer terug was en dit waarschijnlijk de laatste keer was dat hij mij zou zien. "Ik sta nog steeds achter mijn keuze, maar jullie niet te druk. Liever ik dan iemand die geen kans heeft," zeg ik en ik probeer geen enkele emotie te tonen. Ik wil mijn ouders niet aansteken om te gaan huilen of ze met een schuldgevoel achterlaten.

Als mijn weg zijn moet ik blijven wachten in de kamer. Na een tijdje komt een vredesbewaker me ophalen. Tijdens het lopen naar de trein droom ik een beetje weg. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor mijn ouders moest zijn, de meeste gezinnen bestonden uit meerdere kinderen. Echter was ik hun enige kind.
Al hadden mijn ouders nooit echt tijd voor me, mijn vader werkte in andere districten, hij wist veel van ziektes en verzorging, van hem heb ik ook ontzettend veel geleerd. Zo heb ik ooit een oude vrouw geholpen, ze was ziek en haar man was al overleden. Ik kwam de vrouw tegen tijdens het jagen op vel voor het maken van de pezen voor mijn bogen. De vrouw was zo radeloos dat ze dacht dat ze alleen kon overleven als ze zelf ging jagen, maar zonder ervaring was het erg gevaarlijk. Ik ben met haar meegelopen en heb haar verzorgd, ook een deel van het vlees van mijn vangte bracht ik haar. Tot ze op een dag gewoon verdwenen was, sindsdien heb ik haar niet meer gezien.
Noela kijkt me aan en ik merk dat ik al in de trein zit. Ik ben erg vermoeid, maar ik wil er niet aan toegeven. Ik weet nu al dat ik geen oog dicht kan doen. De spelen blijven in mijn hoofd hangen, het is een soort gedachten die niet meer weg wil. Het dwingt me bijna om ermee bezig te zijn.

Ik schuif aan bij een diner wat plaatsvindt in een van de coupe's. Daar zit mijn 'coach' ik loop naar hem toe en ik ga zitten tegenover hem. "Dus daar hebben we de winnaar van dit jaar," zegt hij op een toon die bijna bespottelijk is. "Je kan op het plein wel de held uit gaan hangen, maar geloof me in de arena zul je het toch zelf moeten doen," zegt hij vervolgens nog waarna een stuk kip in zijn mond doet. "Gelukkig kun jij jezelf altijd nog volproppen met kip en drank," brom ik terug. Eigenlijk heb ik al helemaal geen trek meer, onze coach bevalt me nu al totaal niet en ik moet nog de hele voorbereiding met hem omgaan. Als ik dan terugkeer naar mijn slaapruimte ga ik op mijn bed liggen en zet ik een tv aan. Ik zie mezelf, blijkbaar gaat mijn video rond in het capitool. Eigenlijk kan het me ook niet heel veel meer schelen. Voor ik het weet staat Noela in mijn kamer, ik heb haar niet gesproken, nooit. Toch staat ze er en ze kijkt me bijna smekend aan. "Kun je bij mij blijven slapen?," vraagt ze en ik knink. "Ik ben bang voor nachtermerries."

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
Lucy:
De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door geklop op mijn deur 'Lucy! Wakker worden.' Zegt de hoge stem van Sophia en ik zucht even maar sta toch op, ik hoor haar weglopen van de deur en ik besluit een douche te nemen. Dit is de eerste keer dat ik onder een warme douche sta.. Geloof me het is geweldig! Het is warm en ruikt super lekker, ik vergeet even dat ik over een week een arena in moet. Niet veel later stap ik uit de douche en trek ik kleren aan, die bestaan uit een broek en een blouse die er het normaalst uitzien van deze kleren. Rustig loop ik naar de eetcoupé waar Josh al zit te eten 'Is het wat?' vraag ik en hij knikt met zijn mond vol eten. Ik pak ook een bord en leg er wat eten op dat er lekker uit ziet, thuis hadden we nooit genoeg eten en dit was bijna zo veel dat het heel elf zou kunnen voorzien. Ik begin te eten en Josh had gelijk, het is echt goddelijk.

Nadat we klaar waren met eten ging ik bij het raam staan, over ongeveer twee uur zouden we er zijn. Aan de zee te zien zaten we nu ergens bij district 4, het is hier anders dan bij ons want bij ons is het voornamelijk droog. Soms is er zelfs voor een paar dagen geen water waardoor de gewassen vaak uitdrogen en we minder betaaldt kregen. Ik besluit te trein door te lopen en merk dat deze wonderbaarlijk lang is, zo veel coupes met rare dingen er in zoals: Een bar, nog een eet coupé, meer slaapcabines, en op het einde heb je een heel groot raam en daar is precies waar ik besluit te gaan zitten. Het uitzicht is echt mooi en ik zie allemaal dingen die ik nog nooit heb gezien.

Eindelijk zijn we bij het grote Capitool, Josh en ik staan beide onze ogen uit te kijken als we de stad in rijden. Alle huizen waren in alle kleuren van de regenboog, net als de mensen. Het was groter dan ik had verwacht maar ik zou alsnog liever in 11 zitten, maar wie nou niet? Als we de trein uitstappen worden we omringt door mensen, ik schrik hier van en ga achter Josh staan die lang is en mensen afschrikt door hier alleen maar te staan. Na een klein stukje lopen komen we bij het gebouw aan waar we zullen verblijven deze week, we stappen de lift in en ik druk op het knopje voor de 11e verdieping. Eenmaal op de verdieping aangekomen is het zo groot dat mijn huis er 15x in zou passen. Ik stap om mij heenkijkend naar het midden van de kamer, wow. Dit was oprecht ongeloofelijk.

Anoniem
Popster

Katharos schreef:
Elyas:
De bedden hier lagen misschien wel goed, maar ik deed geen oog dicht. Ik probeerde ook niet teveel te denken aan wat me te wachten stond. Hoewel ik wist dat we aan het rijden waren kon je er nauwelijks iets van voelen. Het was eerder alsof alles in de trein even stil stond, maar dat was schijn. Op de gang hoor ik wat mensen mijn naam zeggen in combinatie met het woord 'kanshebber'. Ik wist zelf alleen wel beter, er zijn mensen die jaren lang al trainen hiervoor en zich dan opgeven, puur om te winnen. Zo was ik echter niet, ik wilde niet winnen. Ik hoopte dat ik dat jongetje een beter leven kon geven. Pas nu zie ik dezelfde vrouw van de boete lopen in de trein, ze kijkt voorzichtig de slaapkamer in en ik zie haar blik een beetje verschieten als ze merkt dat ik het zie. Ze zegt verder niks en loopt verder. Ik besluit dan om niet meer te gaan liggen, maar op de rand van het bed te gaan zitten. Even schrik ik, ik hoor een afgrijselijk deuntje en vervolgens flits de tv aan. "Is het niet te laat om nog tv te kijken.." mompelt Noela. "Dit... dit deed ik niet" zeg ik en we kijken samen naar de tv. We zien de andere tributen dan voorbij komen, daarna zie ik mezelf. Het moment dat ik mezelf vrijwillig opgaf was vele malen vergroot dan dat het eigenlijk was, maar misschien werkte dit nu in mijn voordeel. Toch zaten er wel echt tributen bij waar ik oprecht bang van werd.

Die avond hebben Noela en ik eigenlijk beide niet meer ons best gedaan om te kunnen slapen. We hebben echter ook niet veel met elkaar gesproken. Het enige waar ik aan kon denken was thuis, zouden ze nog zijn gaan werken? Mijn ouders gaven namelijk veel om hun werk en daardoor hadden ze nauwelijks tijd voor mij. Ik moest mezelf altijd zien te redden. En die vredesbewaker? Die moest nu zelf aan zijn wapens komen. Al had ik die voorsprong wel op de rest, ik wist hoe ik wapens kon maken. Echter koste het wel veel tijd en wist ik niet of ik de tijd zou hebben als ik eenmaal in de arena aan het vechten was.
"Komen jullie?," zegt de vrouw van de boete op een enthousiaste toon. Pas nu kom ik er ook achter dat ik zowel de naam van mijn coach en de vrouw van de boete nog niet gevraagd heb, maar dat zal vast nog wel komen, toch? Als we het capitool inlopen merk ik meteen op dat alles zo groot is. Ergens maakt het me ook enorm boos, gezien hun zoveel hebben en ze mij in district 2 altijd hebben laten stikken. Ik heb zoveel mensen moeten verliezen doordat we simpelweg niet genoeg geld hadden om onszelf in leven te houden, ik was heel blij dat ik nog een van de 'betere' banen had. Hoewel het geen baan was en ik afhankelijk was van mijn vangst om mezelf in leven te houden. Soms at ik dagen niks, simpelweg omdat er geen eten was. En hier? Hier was er genoeg, zoveel dat ze bijna de helft van alles weggooide, als afdankertje.

Eenmaal in het appartement bekijk ik mijn kamer. Hij was helemaal voorzien van de nieuwste ontwikkelingen, maar eigenlijk wist ik niet zo goed hoe ik ermee om moest gaan. Ergens wilde ik het wel gebruiken, maar ik zou het mezelf nooit vergeven om gebruik te maken van deze apratuur terwijl ik weet hoe ze het hebben in mijn eigen district. Al wint mijn nieuwsgierigheid het toch en druk op een van de knopjes van de afstandsbediening die ik in mijn handen heb. Het ligt veranderd van kleur, het werd iets minder fel. Zo erg was het dus ook niet, hoewel, in district 2 hebben we soms niet eens licht. Zeker in de winter als iedereen er gebruik van wil maken is het bijna onbetaalbaar.
Ergens in de tussentijd ben ik nog in slaap gevallen, ik weet niet precies hoe, maar ik word gewerkt door mijn coach. Hij heeft een glas met sterke drank in zijn hand en roept "We hebben nu geen tijd om te slapen, opstaan!". Nog een beetje dof sta ik dan toch op en loop ik de kamer uit. Daar staan Noela en de vrouw van de boete al te wachten. Als we dan eenmaal buiten staan gaat alles heel erg snel. Voor ik het weet sta ik in een ander gebouw en staat de meest lelijke man die ik in mijn leven gezien heb voor me. "Blijf maar liggen, ik ga je mooi maken," zegt hij op een walgelijke toon tegen me. Toch besluit ik me niet te verzetten en het gewoon toe te laten. Niet veel later moet ik de kleding van de boete verwisselen voor kleding van het capitool. Ik zag er echt verschrikkelijk uit, maar blijkbaar zag iedereen er hier zo uit.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
Lucy
Veel tijd om rond te kijken heb ik helaas niet, ik wordt mee genomen naar een kamer die er bijna uitziet alsof we in het ziekenhuis zijn. Als mijn voorbereidingsteam binnekomt wordt ik meteen onder handen genomen omdat ik er volgens hun echt niet uitzie, als al het har van mijn lichaam af is en al mijn onzuiverheden weg zijn is er een laatste check waar ze alles wat ze het afgelopen uur hebben gedaan herhalen. Gelukkig zijn ze na een klein tijdje wel klaar en zeggen ze dat ik moet wachten op mijn styliste, geduldig wacht ik op het bed met mijn dunne badjas aan. Als mijn Stylist binneloopt weet ik niet wat ik van haar moet denken, haar huid was niet een normale kleur, nee hij was blauw. blauw! Wat is dit voor vaag land waar de mensen blauw zijn? Haar kleding was nog al apart, het waren meer gewoon vlakken die om haar lichaam heen gevormdt waren. Ik hoop echt heel erg dat ik niet zo iets aan hoef want dan zou mijn kans op sponsors als sneeuw voor de zon verdwijnen. De vrouw stelt zich voor als Birdy Peacedust en verteld me gelijk dat ze liever een district had gehad dat minder naar platteland stonk, ik zucht zacht en kijk naar de vloer. Birdy vertelde me dat zij en haar partner een best okay costume in elkaar hadden gezet maar ze wel jaren heeft gehad dat het mooier was. Dit beloofdt veel voor wat ik aan moet aangezien we nooit echt de mooiste kostuums hebben gehad.

Een verschrikkelijk lange tijd later ben ik klaar en herken ik mijzelf niet meer in de spiegel, ik weet niet of ik mijn outfit fantastisch moet noemen maar lelijk was het zeker niet. Ik had een soort van overall jurkje aan met daaronder een rok van tule, veder had ik een rood geblokte blouse aan en cowboy laarzen. Mijn haar zit in losse vlechten met daarboven een cowboy hoed. Al zeg ik het zelf: het ziet er niet slecht uit. In de lift kom ik Josh tegen die ongeveer hetzelfde aan heeft als mij, we zien er uit alsof we uit een kindefilm komen. Samen lopen naar de paarden toe, die van ons zijn bruin met wit en ze doen me denken aan de paarden die we thuis ook hebben staan. Er liggen wat suikerblokjes op een kist en ik voer er voorzichtig een aan het paard wat voor me staat, volgens mij mocht hij mij wel of hij wou gewoon meer suikerklontjes want hij hinnikt vrolijk. Ik neem even de tijd om om me heen te kijken en ik zie dat alle tributen er al bijna zijn, het zal ook niet lang duren voordat we zouden beginnen. De beroeps zien ergevaarlijk uit, voornamelijk omdat ze groter en gespierder zijn dat 2/3 van iedereen, anders had ik ook niet verwacht omdat ze hier al hun hele leven voor trainen, of in ieder geval zo gaat de roddel. Er zijn een aantal mensen die mij opvallen, de jongen uit 2 die vrij rude doet tegen iedereen die tegen hem praat, het meisje uit 10 die onder het bloed lijkt te zitten met een koeien huid om haar heen en de jongen uit 12 die vrij jong is, ik shat hem niet ouder dan 14.We worden verzocht om op de karren te gaan zodat ze konden beginnen, niet veel later rijden de voorste weg en kort daarna wij ook. De hele trip ben ik doodsbang dat ik er af ga vallen, Josh lijkt er niet zo veel last van te hebben aangezien hij zo vat staat als een steen. Ik denk aan de sponsors en forceer een glimlach terwijl ik trillend een hand los maak van de kar om te zwaaien naarde mensen in de hoop dat ze me zullen sponseren want dat zal ik heel erg nodig hebben. Als we stilstaan komt president Snow naar voren om ons een speech te geven waar ik maar half naar luister omdat ik ben afgeleidt door de andere tributen, wat zal hun tactiek zijn? Wie zal er als eerst dood gaan? Wie gaat dit vreselijke spel winnen?

@Fabienne

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld