Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Sins

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

WARNING: assassin business (':

ORPG. ft. whitebear @Varamyr

* ㅊ *

It’s foretold by Calogero, most Bronx tales don’t end well
Especially when your own country treats you like an infidel

It’s cops to dodge in the city of God
To reach the goals of these assassin stars
There’s records to break, medals to take
Flags to wave, the city is ours

I lost my mind, in the city of lights
In the backstreets buildings and the neon lights
When I heard the thunder, I could feel the rain
It's the same to me, just a different name

Won’t you follow me into the jungle?

Ain’t no God on these streets in the heart of the jungle

* ㅊ *

Adelya "Alex" Vittoria - Italian - 21 years old - Rang 4

also known as Deadshot

xox

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Ambrosio 'Ryder' Marcelino Gonçalves - Brazilian - 23 years old - Rang 5

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
* ㅊ * Going Back To The Past * ㅊ *

''You're intoxicated with madness and in love with your sadness. While I was falling, you looked the other way. You left me alone and yet, you're doing the same things over and over again and expecting different results. You're searching for someone whose demons play well with yours and you chose me as your victim, because you don't have anyone else to play with. From the day I was born, you knew you could be my perfect disaster and I could be your ever after. You may take the blame for my mistakes, which made up the blood in my veins. I should've known I had been inadequate all along, I just simply hadn't thought about it, because I refused so. But now I do know, I am not afraid to say you're a little psycho, addicted to a life that is so empty and so cold. Madness isn't just a state of mind for you, it's a place you're caught in. ''

''A psychopath? I prefer creativity.''

''I've spent my entire life to make you happy when all you did was leave. You made me desire the things which destroyed me in the end and you've acted up like a straight up bitch from hell. And it sucks when everything is doing fine then, it all crashes again caused by one of your many outbursts.''

''I know that I'm hard to love. Some days I'm all smiles and affection and then other days there's nothing but hatred and my so-called madness. Sometimes I get angry about stupid things and won't talk to you for days. Other days I'll think that you're the most perfect person in the world. Please, don't give up on me. I know it's not easy but I'll always come back to you.''

''I can't. I already gave up on you. Not because I don't love you and not because I don't want to be with you, but because not once did you ever even fight for me. Stay the hell away from me.''

* ㅊ * Newspaper, May 16 * ㅊ *

RIO DE JANEIRO — The Civil Police blasted "keyboard warriors" on social media after the mother of an 18-year-old girl, who police say run away May 11, committed suicide Sunday night.Belisária Gonçalves, 41, of Ashtabula, was found at about 5:15 a.m. in her Lake Avenue home, according to Ashtabula police reports and Richard J. Mongell, Ashtabula County Coroner's Office chief investigator. She is the mother of Ambrosio 'Ryder' Marcelino Gonçalves, who was last seen a week ago after a huge fight with Belisária. The cause of death Belisária Gonçalves is under investigation, Mongell said, but it is being investigated as a suicide.Ashtabula City Solicitor Michael Franklin said he didn't know exactly why Belisária Gonçalves took her life. "I suspect that the one light in her life was Ambrosio, she didn’t want to continue to live in the darkness left by Ambrosio's leaving," he said. "The police officers and prosecutors who have lived with this tragedy since it began in May know the toll it has taken on us; how much more did Ambrosio's mother suffer? Much more than I can comprehend."

When a good thing goes bad it's not the end of the world
It's just the end of a world, that you had with one girl
And she's the reason it happened, but she's overreacting
And it's all because she don't want things to change

* ㅊ * Back In Reality * ㅊ *

De second-hand smoke hing als een damp in de luchtstreek van zijn auto. Geen grimassen waren zichtbaar in zijn gezicht, om emoties te doen verdoezelen en ze te laten waar ze hoorden. Wederom werd Ambrosio gekweld door voorbijrazende herinneringen van het verleden toen hij zich bevond op het onbekende terrein, maar het mocht niet baten. Zelfs in hel bleef ze de jacht op het inspelen op zijn ziel en geest voortzetten, alsof ze het niet kon hebben dat het einde van haar foltering in zicht kwam.
Zwijgend verliet hij zijn auto voor de buitenwereld. Hij had het niet zo op samenwonen, laat staan op het samenwonen met zijn partner, maar hij kreeg wel door dat hij de laatste tijd zich steeds meer afzonderde van de wereld. Dag en nacht in contact zijn met iemand van zijn leeftijd, ongeacht het geslacht, zou hem wellicht goed doen.

Een laatste keer ademde hij rook uit vooraleer hij zijn sigaret op de grond smeet en aanstalten maakte naar het afgelegen appartement. Het was niet chique, noch ruim, maar hem werd verteld dat de belangrijkste faciliteiten in een huis aanwezig waren en hij zich geen zorgen hoefde te maken aan een tekort aan omvang wat betreft de opslag van zijn chemische middelen en wapens, dus hij had niets te klagen.

{en omdat ik leuk ben en jij mss ook, mag jij een plaatje kiezen voor hun toekomstige huis}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
“Rosie, what’s the status?”
“Ten feet on lower grounds.”
In een jachtig tempo hoorde ze haar voetstappen over het dakoppervlak, haar kracht uitgeput in het doorvoeren van een uitmuntende sprintsnelheid, indien ze verscheidene luchtschachten en dakranden ontweek. Behendig loodste ze haarzelf over een van de ijzeren stangen van het fabriekspand. Haar vingers omslachtig geklemd langs het koude materiaal, haar benen eroverheen geworpen om vervolgens haar bovenlijf vloeiend te laten volgen. Opgelucht gehijg hoorde ze over haar inspanningen heen, een kleine grijns op haar gelaat gezet uit puur plezier. “Speed?”
“Thirty-one kilometres per hour.”
“Damn, that gnome is fast.”
Ze wist dat hij dichtbij was. Hoe de jongen zijn weg net zo snel voortzette als zij dat deed en doch was ze te koppig te stoppen, nu ze hem zo in de klem had. Liever dan afgemat neer te zakken, zette ze haar zinnen op het creëren van meer vaart en wel door zo gemakkelijk mogelijk neer te komen op de grond. Het aftellen van de meters bekeek ze haastig op haar horloge, het zien aftikken tot er nog maar een vijftig tal meters overbleven van de eerst drie kilometer door de hele stad. Een laatste afstand stond haar te wachten, eentje die Alex vol overtuiging wilde verstrijken door de gewaagde weg te nemen, dan wel haarzelf te trainen om haar vaardigheden hoog te houden. Achteloos zette ze een laatste eindsprint in. Haar schoenzolen weggeveerd tegen de opgehoogde rand van het gebouw tot ze de vastheid onder haar schoenen liet vergaan voor het lege van de lucht.
Ze zweefde voor slechts een paar seconden over een steeg tussen de twee bouwwerken in vooraleer haar schouderblad in aanraking kwam met de dakbedekking van het huidige pand. Soepel rolde het meisje over, wederom terechtgekomen op haar voeten waarop ze haar linkerbeen opgetrokken overhield, haar rechter gehurkt onderwijl haar onderarm steunde op haar knie. Een laatste zucht liet Alex horen, haar vingers gereikt naar het oortje dat rondom haar oorschelp gevestigd zat. "Status?" vroeg ze afwachtend.
“Winner.”
Een lach toverde ze uit het niets tevoorschijn. Het vermakelijk geklonken door de stille avondlucht, het achtergrondgeruis overwoekerd door haar eigen pret. Ze had Gabriel's gezichtsuitdrukking graag willen zien. Het was waarschijnlijk goud waard geweest die jongen zijn verlies te zien nemen, hoe het ook een van haar vrienden was. Tevreden schudde ze haar hoofd. “Should’ve gone for the rooftops, smartass.” Ze was vast en zeker voldaan over haar neergezette score, maar ze was niet voor een feestje naar het specifieke gebouw geleidt. Integendeel; hier zou ze haar leven vanaf nu doorbrengen, gezamenlijk met een partner van wie ze enkel zijn status wist, en dat door het ontfutselen van de informatie bij een van de bekenden van de RAC. Zogenoemd zou hij level vijf zijn. Uiterst goed dus, een level wat zij nog niet zozeer had kunnen halen al dan het zo zijn redenen had.
Men had allang kunnen voorspellen dat ze haarzelf niet zonder meer binnen zou laten. Het kiezen voor de moeilijke weg deed ze voornamelijk uit eigenbelang, het te saai gevonden om gewoonweg door de deur de kamers te betreden als het evenzeer door een lastigere route kon; ze liet zichzelf binnen door middel van de dakgoot en het raam, waar ze vaardig doorheen glipte. Een donkere ruimte was nadien haar uitzicht geworden. De gordijnen hadden het licht van de maan geblokkeerd, het een onheilspellende uitstraling gegeven waar ze al snel verandering in wilde brengen. In een mum van tijd had ze de lichtknop opgezocht. Een gloeilamp nieuw licht laten brengen in hetgeen wat de woonkamer bleek te vormen, een aardige luxe waar ze mee geconfronteerd werd vergeleken met haar eerdere woonplaats. Wat peinzend ging haar blik rond de kamer.

(that's cute hihihih c: ik drop wel meer pictures in mn volgende stukjes ofzo, gaan we een bedroom uitzoeken xox)

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn achterbak lag vol met benodigdheden, waaronder zijn scheikundige en technische goederen. De technologie in de Verenigde Staten had in een decennium tijd zo'n grote vooruitsprong gemaakt dat het voor lijkschouwers en forensisch onderzoekers makkelijker vindbaar werd wie de dader was, ten gevolge van database en DNA-onderzoeken. Hij kon voor de simpele weg kiezen en zijn Amat Victoria Curam richten op zijn slachtoffer, maar hoe snel werd hij dan in het vizier gehouden als een verdachte, die een serieuze misdaad had begaan? Hij was slimmer en veel beter dan dat.
Omtrent zijn innerlijk? Mysterieus liep hij erbij. Hij was negen op de tien keren niet in de stemming voor ironische bezighoudingen, noch voor drama omstreeks zijn omgeving. Indien hij dan wel eens zin had in pret, had hij zichzelf lam gezopen om de pijn te verzachten die op dat moment binnenin zijn lichaam gaande was. In de hoedanigheid van zijn leefstijl, leefde hij in stilte en wellicht zelfs somberheid. De leegte die bij hem omging toen hij zijn moeder verliet, had zich in geen vijf jaar tijd gevuld met vreugde en blijdschap. Hij had maar weinig mensen lief, weinig mensen met wie hij een connectie had, omdat hij zich niet kon beseffen hoe hij een vriendschappelijke relatie in stand moest houden. Meestal dwaalde hij af van de wereld om zo wederom in de duisternis plannen te maken voor zijn 'volgende moord'. De opdrachten die hem gegeven werden, waren de enige die hem echt bezighielden en waar hij ook daadwerkelijk plezier uit kon halen. Het was dus niet niets dat hij nu opnieuw een poging waagde om in het gezelschap te zijn van een onbekende vrouw. Of hij het nu wilde inzien of niet, het incident met zijn moeder heeft hem wel degelijk beschadigd en hij vroeg zich af of hij de schade überhaupt nog herstellen kon. Zoals het nu leek, verzachtte hij de pijn door zich volledig te richten op zijn werk. Het vroeg veel van hem, zowel tijd als energie, en het was het enige wat hem in de realiteit behield.
Hij haalde zijn arm langs zijn voorhoofd, veegde het zweet daarmee weg en vervolgde zijn trage pas tot aan de voordeur van zijn ongekende huis. De smalle tussenruimte in de gordijnen maakte kenbaar dat er al iemand aanwezig was in één van de kamers. Desalniettemin kon het hem weinig deren. Het was niet de eerste keer dat hij later aan kwam zetten dan gepland. De sleutel van het appartement haalde hij uit zijn jaszak waarna hij binnen de kortste keren de woonkamer had betreden. Het liefst wilde hij meteen doorlopen naar zijn werkkamer, zodat hij alles organiseren kon, maar uit beleefdheid deed hij dat niet. In plaats daarvan ging hij opzoek naar degene die al aanwezig was in het huis.
Hij had zijn weg gemaakt in één van de gangen, waar hij na twee meter al tot stilstand werd gebracht toen hij een jongedame in het vizier kreeg indien hij zijn hoofd kantelde naar rechts. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. ''I guess I am your new partner, huh?'' Hij stapte de kamer binnen, maar bleef op afstand staan, gezien hij haar niet wilde afschrikken. ''I am Ambrosio, but I prefer Ryder.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Luxe en doch primitief. Een combinatie van donkere, harde kleuren met metaal tegenover het degelijke, lichte van de grote ramen die het industriepand tevens van licht voorzagen. Ze vond het er mooi, als behaaglijk als haar vorige thuis beschouwd al kon ze dit voornamelijk linken aan het uitgebreide oppervlak van het dak. Alex had zo haar gewenningen gehad 's nachts weg te sluipen. Er haar benen lusteloos over de dakrand kunnen laten bungelen, vliegend door de koude avondlucht in minieme afstanden, indien er een sigaret in haar mondhoek te vinden was. Men kon haar ongezond noemen, dom wellicht voor haar zogenaamde verslaving maar hier had ze nooit baat bij gehad; net zozeer als het huis haar verder niet veel leek te boeien, hechtte ze weinig tot geheel geen waarde aan de meningen van anderen.
Een tweetal tassen ving haar belangstelling, geplaatst op een van de afgesproken plekken. De oranje kleur van haar rugzak stak daarbij af tegenover het duistere van haar kledingstijl en meegebrachte spullen, ook deze die ze had kunnen spotten over de stenen vloeren onder haar voeten. Geweren waren er onverschillig naast geplaatst. Een zak volgestopt met haar eigen vuurwapens, hetgeen waar het meisje eerst naar greep van al haar andere, afgezette eigendommen. Haar zinnen had ze gezet op een afscheidsteken van Gabriel. Het zoeken naar een item in een bruine, plujen tas vol verdedigingstuigen, met haar volle concentratie geëist door haar onderzoek. De nieuwkomeling had ze geen oog voor gehad. Allesbehalve, ze hurkte neer op de grond om een beter zicht te hebben op het vreemde voorwerp waar ze haar vingers rond klemde. Verstrooid haalde ze het eruit, een felgebloeide rode roos tevoorschijn getoverd die ze bestuderend voor haar ophief. "Damn Gabe," prevelde ze voor zichzelf uit, een kleine lach hoorbaar gemaakt uit beide spot als vermaak naar de jongen, voor ze het in haar greep liet zakken. "You know I hate roses."
Mysterieus stak hij af, een gloed van zelfvertrouwen die hem sierde, zijn figuur als onvoorspelbaar gestaan in de deuropening. Het nam hem even in vooraleer zijn stappen hem verder leidden. Afstandelijk leek hij te zijn, een glimlach wat vriendelijk opgezet zoals Alex het beleefd teruggaf. Haar interesse had hij gewekt met zijn verschijning, dat was ongetwijfeld geweest. "I guess so." De lading wapens zette ze terug op de grond, haarzelf gedwongen hem de aandacht te geven die hij verdiende. Een hint van vrolijkheid glinsterde in haar ogen. Haar gezicht zelf toonde minder, achtergebleven met een onaangeroerde uitdrukking. De achterzijde van haar handpalm haalde ze langs haar voorhoofd. Overgebleven druppels zweet veegde ze weg, bedacht dat het degelijk over zou komen tegenover haar nieuwe parter, anderzijds hij aan moest kijken tegen haar conditie nu ze van tevoren een ongeplande work-out ingelast had. "What a lovely name, I must say. One of a kind," glimlachte ze. "Nice to meet you. Oh, and you can call me Alex. Everyone does." Formaliteiten over haar naam deden er niet toe. Haar volledige naam roepte haat in haar op, klonk te netjes om het aan te kunnen horen zonder irritatie op te voelen borrelen. Enkel van haar opa permitteerde ze het en dat was omdat hij haar niet anders herinnerde.

"So.. tell me something about yourself, Ryder. I've never seen you around before."

-

> hair: ponytail
haar sportoutfit + zwarte legging & nike shoes:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’So have you. From what I’ve heard from The Company, it does suit you,’’ bracht hij uit, menend en wel.
Zijn onderzoek vooraf was zo uitgebreid, dat hij altijd wél ongezien weg wist te komen, ongeacht de omstandigheden. Hij was getraind, kon omgaan met de beste wapens en wist hoe hij ‘moord’ – aldus met voorbedachte raden – zodanig kon manipuleren, dat men nog geen eens een reden eraan toe kreeg om te twisten of er nu wél of géén afschuwelijk misdrijf was gepleegd omtrent het slachtoffer. Desalnietemin miste hij enige opbouwende spanning in zijn leven. De weg naar de daad was saai en langdradig en als hij dan uiteindelijk zijn slachtoffer mocht ombrengen, duurde het nog geen minuut of hij was al verdwenen uit het zicht. De jongedame voor hem, genaamd Alex, zat anders in elkaar dan hij. The Company vertelde hem dat ze getraind was in het afleggen van parcours, zowel op de grond als in de lucht, en ze niets anders gebruikte dan wapens wanneer haar optie van ‘leven’ dan toch verviel. Wapens waren een uitdaging op zicht, maar voor het eerst sinds lange tijd was hij bereid om zich aan te passen aan iemands anders zijn en/of haar manier van moord. De chemische middelen, de drang om een moord op een afschuwelijk incident te laten lijken, had zich al langzamerhand al verzwakt met de tijd mee. Hij verlangde enigszins naar een gevecht tussen hemzelf en iedereen die in de weg stond, in plaats van zijn slachtoffer dagenlang in de gaten te houden vooraleer hij zijn slag nam. De enige reden waarom hij voor haar koos als zijn ‘partner’, was omdat hij wel verwachtte dat ze hem hierbij helpen kon.
Hij keek haar aan, een wenkbrauw opgetrokken indien ze vroeg of hij wat meer over hemzelf wilde vertellen. ‘’Perhaps you have never seen me around, but now you do, I will not waist your time by telling unnessecary facts about me. The important stuff has already been said by The Company.’’ Hij was zich ervan bewust dat hij nogal in het ‘mysterieuze’ voortleefde, maar het deerde hem niet zo. Op het moment was hij gewoonweg te moe om zich bezig te houden met niet alleen de interessante dingen van hemzelf, maar ook die van haar. Zijn hoofd stond naar iets heel anders. Het enige wat hij vandaag nog wilde doen, was het verplaatsen van zijn spullen van zijn achterbak naar zijn werkkamer. Het was te riskant om al zijn waardevolle spullen achter te laten in zijn auto, zelfs al viel er niemand te bekennen in de omgeving, omdat het pand afgezonderd lag van de rest.
Hij hief zijn hoofd op, haar een laatste blik gegund vooraleer hij zich omdraaide en zijn gedaante wederom in de gang verdween. ‘’I gotta head back to my car to pick up my own murder weapons. I don’t mind if you’d pick out the room you’d like to work in,’’ bracht hij nog uit, zijn stem galmend in de gangen, gezien het al een wat ouder pand was. Hierna liep hij regelrecht weer door naar zijn auto. Hij had maar weinig wapens met zich meegebracht. Het waren meer de vloeistoffen en gassen waar hij zorg voor droeg. De rest, onder andere zijn kleding, kon hem nauwelijks schelen. In tegenstelling tot zijn chemische goedjes waren die wél makkelijk verkrijgbaar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld