Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

100th anniversary of The Hunger Games

Khali
YouTube-ster

Khali schreef:
Samen met @Orpgfan1 !

Mason - 18 - District 10 - zoon van slager

Jij + begin (:

Account verwijderd

schreef:
Glimmer - 17 - district 1 - dochter van een rijke parfumeur en juwelier in de stad - begin volgend bericht

Account verwijderd

schreef:
Op wagens kwamen we het grote binnenplein opgereden. Allen hoorden we de menigte door het lint gaan, enthousiast over de nieuwe lading voor de 100ste Spelen. Het zouden dan ook niet zomaar Spelen worden, nee. Dit jaar zat er een rare twist aan. Zo meteen zouden we allemaal gepaard worden in duo's en samen met onze partner zouden we de Spelen moeten overleven. Inderdaad, 2 winnaars dus. Het kon een groot voordeel zijn wanneer je aan een goede partij gekoppeld werd maar ook een groot nadeel wanneer het niet klikt met je partner. Met een glimlach om mijn lippen zwaaide ik naar het publiek dat helemaal door het lint ging. Natuurlijk wou ik hier niet zijn maar ik kon de mensen maar beter van me laten houden, sponsors kunnen levensbepalend zijn in de arena en het kan het verschil tussen leven en dood betekenen. Volgend jaar zou ik meedoen, de eerste in mijn familie worden die de Spelen zou winnen nadat mijn 4 oudere broers het aanbod hadden afgewezen en ik zowat gedwongen werd door mijn ouders maar het lot had anders bepaald. Net zoals mijn ouders was ik verbaasd toen ik mijn naam hoorde maar dat was al weer enkele uren geleden en nu was ik hier. Ik zou ze beslist niet teleurstellen, dat kon niet.

Even kijk ik naast me naar mijn districtgenoot Gloss, een jongeman van mijn leeftijd. Vrijwillig had hij zich aangeboden om ons district te mogen dienen in de speciale editie van de Spelen. Ik kende hem, zijn ouders goede klanten van de mijne en enkele jaren geleden hadden we samen wat lessen gekregen op school. Het was fijn om iemand van thuis hier te hebben, vertrouwd voelde het. Eenmaal de wagens tot stilstand komen stap ik er voorzichtig af en zwaai even naar de menigte van mensen in de tribunes. Een stilte volgt wanneer President Snow op zijn balkon arriveert en een korte toespraak houdt. Echt opletten doe ik niet, het is altijd wel wat hetzelfde en ik was hier dan ook niet om naar zijn belachelijke toespraken over vrede te luisteren. Elkaar uitmoorden in een arena was naar mijn gevoel niet echt ten goede van de vrede. Vervolgens begon de trekking en een voor een werden 2 tributen getrokken die naar voor kwamen op het podium en elkaar de hand schudden. De jongen van 7 met het meisje van 8, de jongen van 2 met het meisje van 11 en vervolgens ook Gloss met het meisje van 12. Even kijk ik om me heen tot ik door de microfoon mijn naam hoor klinken. 'Glimmer Jones', hoor ik en meteen richt ik mijn blik op het podium waar een vrouw staat te wachten. Elegant stap ik naar voor uit de rij van tributen en langzaam bestijg ik het podium waarop ik plaatsneem. Nu was het nog wachten op mijn teamgenoot wie al niet Gloss kon zijn, hij stond al met grote teleurstelling in zijn blik naast het meisje van 12. Hij zag het als een vermindering van zijn kansen, ik zag een partner enkel als voordeel ongeacht het district. Je kon elkaar altijd dingen bijleren. Geduldig wacht ik af, vol spanning al toonde ik dit niet. Geen enkele zwakte of emotie mocht naar buiten gebracht worden.

Khali
YouTube-ster

Khali schreef:
Mason
Cathy houdt mijn hand stevig vast als we het binnenplein oprijden. Ik voelde haar zenuwen op mij overkomen, maar houd de glimlach op mijn gezicht. Ik wuif naar het publiek en gelukkig doet Cathy dat ook. Ze mag haar zenuwen en angst niet laten merken. Tuurlijk ben ik ook nerveus, maar ik heb altijd geleerd mijn emoties uit te zetten en na verloop van tijd ben ik daar aardig goed in geworden. Op momenten als dezen kwam dat goed van pas. Ik mag niet aan thuis denken, aan mijn ouders en mijn jongeren broertje en zusje. Mijn zusje was eigenlijk uitgekozen, maar dat kon ik niet laten gebeuren. Om die reden heb ik me vrijwillig aangeboden. Maar als ik teveel nadenk over hoe ik hen daar achterlaat wordt het me toch teveel en dus richt ik me op het publiek. Ik knipoog naar een meisje in het publiek en meteen klinkt er allemaal geroezemoes. We hebben wat tips gekregen voor we onze wagens opstapten en ik zou van allemaal gebruik maken.

Ik help Cathy van de wagen af en we nemen plaats ergens in het einde van de rij waar we horen. Cathy was een meisje met wie ik al jaren omging, we kenden elkaar sinds we jong waren. Haar vader was bakker en die van mij slager. Ze gingen veel met elkaar om en zo Cathy en ik ook. Ik hoopte dan ook op het allerbeste voor haar. Als de duo's naar voren geroepen worden merk ik dat ik meer nieuwsgierig ben dan zenuwachtig. Ik bekijk de duo's die al op het podium staan. Ik weet zeker dat sommige niet blij zouden zijn met hun partner, maar voor mij kon het eigenlijk alleen maar beter worden. Of ik moest aan iemand gekoppeld worden die echt dom was. Maar daar ging ik niet vanuit. Iedereen hier zag er slim en behendig uit. De één meer dan de ander, maar echt slechte keuzes waren er niet volgens mij. Wanneer het meisje uit district 1, Glimmer, naar voren wordt geroepen trek ik mijn wenkbrauwen even op. De mensen uit district 1 waren meestal mooier dan de anderen mensen, maar ze viel echt op. Haar blonde lokken schitterde in het licht op het podium. Ik schud mijn gedachten weg. Haar uiterlijk zegt niets over haar innerlijk en de kans is groot dat ik straks tegen haar moet vechten. Maar het feit dat ze mijn emoties van zo een afstand triggert is gevaarlijk en dus doe ik mijn uiterste best ze uit te schakelen. 'Mason Smith.' hoor ik dan ik en mijn ogen schieten naar de presentatrice. Ik klem mijn kiezen op elkaar en geef een zacht knijpje in Cathy haar hand. Dan stap ik zelfverzekerd naar voor en loop naar het podium. Kort denk ik aan mijn gedachten van net. Tegen haar vechten.. Ja niet dus. Ik haal heel rustig, maar diep adem terwijl ik het podium oploop en neem dan plaats naast Glimmer. Het meisje uit district 1.. Ik knik even naar haar als een soort begroeting. Praten was nog lang niet mogelijk en misschien was het maar beter dat praten nu niet kon, want mijn gedachten waren één grote wervelwind.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ergens was ik zenuwachtig voor de trekking maar ik liet het niet merken en wachtte gewoon af tot de volgende naam getrokken werd. Wanneer ik de jongen van district 10 naar voor zie komen tover ik een glimlach op mijn gezicht en wanneer het moment gekomen is schud ik hem de hand. Vervolgens hoor ik het publiek uit zijn dak gaan en niet veel later mogen we het podium verlaten en plaatsnemen bij de andere duo's tot de trekking is afgelopen. Gekoppeld aan een persoon van mijn leeftijd, daar was ik blij mee aangezien er ook jongere kinderen meedoen en deze vaak op fysiek en mentaal vlak nog niet zo ver staan als de anderen. Dat was al weer een zorg minder voor mij. Alle duo's zijn getrokken en voor ik het weet mogen we de wagens weer bestijgen, maar deze keer met onze getrokken partner. Voorzichtig stap ik op de wagen en wacht dan ook op de jongen van 10. Eenmaal klaar vertrekken de wagens weer en voor een laatste keer zwaai ik lieftallig naar het publiek. Volgens sommigen had ik iets betoverends over me heen en ik maakte er dan ook gebruik van. Een glimlach en uitstraling om mensen mee in te pakken, zo noemde mijn vader het en het was dan ook een grote troef voor sponsors die we zeker nodig zouden hebben. Vanuit mijn ooghoek zie ik Mason aan het werk en ook hij kon er wat van, dat zou geen probleem zijn al wist ik natuurlijk nooit wat er achter hem zat en hoe zijn fysiek gesteld was. Ook over zijn persoonlijkheid wist ik op dit moment nog niets en misschien viel dat wel hartstikke tegen.

De wagens komen tot stilstand en langzaam stap ik af waarna ik mijn mentor Cashmere op me af zie komen. Hij zou me moeten ondersteunen en begeleiden op mijn weg naar de Spelen en ik was zeer dankbaar om hem hier te mogen hebben. Zelf heeft hij de Spelen ook ooit gewonnen en weet dus welke tips handig kunnen zijn. 'Goed werk daar lieverd, ik heb je naam meerdere keren gehoord. Ze zijn dol op je, houdt dat vast. De meeste roem is maar van korte duur en we hebben het nodig', zegt hij en gehoorzaam knik ik. Het had geen zin om tegen te spreken, hij zat in het vak en wist vast het beste wat ik moest doen om in leven te blijven. 'Laten we maar naar jullie flat gaan', zegt hij dan, doelend op mij en de jongen uit 10 waarna ik hem volg naar de lift die ons naar de 5de etage brengt waar ons appartement zich dus bevindt. Het is overweldigend wanneer ik binnenkom. Oké ik ben van district 1 en heb dus al een hoop luxe thuis maar dit was toch boven alle verwachtingen. Ik zou er van genieten dat zeker al miste ik mijn familie ergens wel. Ze zijn trots op me, dat weet ik en ik mocht hen dan ook niet teleurstellen. Langzaam stap ik verder de kamer in en kijk aandachtig om me heen. Veel tijd krijg ik niet want al snel wordt ik door een Avox begeleidt naar mijn kamer waar een stapeltje kleding klaarligt. Ik moest me dus omkleden voor de maaltijd die over een half uurtje zou plaatsvinden. Zodra ze weg is kleed ik me langzaam uit en trek de propere kleding aan.

Khali
YouTube-ster

Khali schreef:
De hand van het meisje voelde zacht tegen mijn wat ruwe huid. Opgelucht haal ik adem als we zitten, maar laat het aan niemand merken. Ik heb het niet zo op in de spotlight staan en daar op dat podium voelde dan ook niet prettig. Wanneer we weer naar de wagens gaan help ik Glimmer de wagen op. Zo was ik van mezelf altijd al, maar nu moest alles extra zichtbaar zijn. Als ze erop staat stap ik ook op en houd het publiek bezig. Mijn teamgenoot was er in ieder geval goed in en dat kon ook niet anders met zo'n uiterlijk. Ergens ben ik nieuwsgierig naar hoe ze is, maar ik zou eerst de kat uit de boom kijken. Ik vertrouwde mensen niet zo snel en voor haar zou ik geen uitzondering maken. Zeker niet onder deze omstandigheden. Het was hier leven of dood.

Als we bij onze bestemming aangekomen zijn komen onze mentors op ons af. Mijn mentor was Sheila. Ik weet niet zo goed waarom, maar het viel me op dat ze voornamelijk man en vrouw aan elkaar koppelde, op welke manier dan ook. Direct zie ik dat Sheila wel echt meer mijn type is als het aankomt op uiterlijk en ook haar omgang vind ik fijn. Ze kwam zelf ook uit een lager district en dat klikte gewoon. Ze begint met praten terwijl we achter Glimmer en haar mentor aan naar de lift lopen. 'Het gaat goed komen, maar je zult je open moeten stellen voor alles. Gelukkig heb je dat zojuist al gedaan, maar je zal ook je teamgenoot in vertrouwen moeten nemen. Hoe moeilijk dat nu misschien ook is. Het is je enige redmiddel als je straks in de arena bent dus zorg ervoor dat je een band vormt.' Ik knik. 'Ik zal mijn best doen.' 'Je zal wel moeten Mason.' zegt Sheila wat streng. Nogmaals knik ik en stap dan met haar bij Cashmere en Glimmer in de lift. Wanneer de deuren van het appartement openen worden mijn ogen groot. Wow. Ik kan me nog net inhouden dat niet hardop te zeggen. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel luxe gezien. Het voelt eigenlijk niet goed, maar ik zal eraan gewend moeten raken. Thuis zullen ze dit nooit kunnen ervaren, maar ik weet dat ze zouden willen dat ik hiervan zou genieten. En dus besluit ik dat te doen. Glimmer wordt naar een kamer aan de ene kant van het appartement geleid en ik naar een kamer aan de andere kant. Kort knik ik naar de Avox en bekijk dan het setje kleding wat op mijn bed ligt. Dat is wel even wat anders dan wat ik nu aan heb. Ik zet me eroverheen en trek het aan. Ik loop naar de spiegel in de slaapkamer en kijk erin. Een hand haal ik door mijn haar en voor de zoveelste keer haal ik diep adem om mezelf rustig te houden. Dan besluit ik terug te gaan naar het woongedeelte van het appartement. Ik kan niet eeuwig hier in mijn kamer blijven. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. Of nouja.. Naar buiten kijken kan niet. Het is een projectie van een omgeving.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Het voelde heerlijk, de propere kleding die zacht aanvoelde op mijn huid en het liet een glimlach om mijn lippen verschijnen. De jurk zat precies goed om mijn lichaam, niet te strak en ik vond het goed uitgekozen wie dat ook geweest mocht zijn. Nog even keek ik door het raam naar buiten, naar het prachtige uitzicht dat me geschonken werd, het Capitool. 'Prachtig', zei ik luidop tegen mezelf en dat was het ook. De immense gebouwen, het licht dat 24 uur door de stad laat stralen, de massa van mensen die constant te zien is. Het was niets dat ik ooit eerder had gezien en daarom vond ik het net zo prachtig.

Even keek ik op de klok. Het diner kon elk moment van start gaan en ik wou dan ook niet te laat zijn. Langzaam liep ik naar de deur en opende deze op een kiertje. Niemand was te zien maar wanneer ik de deur verder open zie ik dat Cashmere al aan tafel zit, druk bestuderend wat er allemaal aangeschoven wordt. Al snel heeft hij me in de gaten en gebaart dat ik bij hem moet plaatsnemen. 'Oh lieverd, hier begint het genieten pas en ik wil dat je het vol benut. Je verdient dit onthoud dat', zei hij en ik lachte even door zijn enthousiasme waarna ik naast hem plaatsnam. Enkele Avoxen liepen druk op en neer met schalen en kommen die bij ons op de lange tafel werden geplaatst. Ondanks dat het een buffet voor 4 personen zou moeten zijn leek het alsof alle inwoners van het Capitool zouden mee dineren, zo een massa eten. Wanneer ik de jongen van district 10 naar buiten zie komen bekijk ik hem even vanuit mijn ooghoek. Cashmere heeft mijn blik duidelijk opgemerkt. 'Geen Beroeps maar een goede partij die je bij je hebt gekregen. Een volwassen man, sterk. Ja daar zit potentieel in en samen met jou moet de rest maar gaan uitkijken', zei Cashmere. Ik glimlachte even kort en zodra ik merkte dat mijn staren werd opgemerkt richtte ik mijn blik weer op de tafel die nu vol stond. Klaar om te eten dus.

Khali
YouTube-ster

Khali schreef:
Ik was het meisje uit dristrict 1, Glimmer, eigenlijk niet meer tegengekomen in het appartement. Misschien dat er ook een deur direct uit de slaapkamer was. Als het tijd is komt Sheila me ophalen uit de woonkamer. Ik ben niet zo van de tijd en ik denk dat ze dat zomaar wist. Alles wordt doorgegeven aan de mentors. Ze moeten je door en door kennen om je in de gaten te houden en rekening te houden met wat je zou kunnen denken en doen. Misschien wat eng, maar ik vind het niet zo erg. Dan is er tenminste één persoon die me echt kent. Ook al ken ik haar niet. Ik glimlach naar haar Da. 'Je hebt potentie als team met Glimmer.' zegt ze en houd me even tegen voor ik naar de deur naar de eetkamer kan lopen. 'Jullie kunnen echt een goed team vormen als jullie goed met elkaar omgaan. Wees vriendelijk tegen haar.' drukte ze me nogmaals op het hart en ik knik. Ze weet dus echt alles. Ik haal diep adem en loop dan naar de deur van de eetkamer. Ik open hem en houd hem voor haar open. Pas als ze erdoor is loop ik achter haar aan. Mijn ogen glijden over de tafel in het midden van de kamer. Wauw.. Daarna kijk ik even naar de Avoxen die druk bezig zijn. Het zou je leven maar zijn. Dan merk ik vanuit mijn ooghoek dat Glimmer mijn kant op kijkt. Ik kijk haar aan en zie dat ze me bekijkt. Met een kleine scheve glimlach en een speelse blik in mijn ogen kijk ik haar aan. Betrapt kijkt ze weg en zachtjes, zonder dat iemand het echt kan horen grinnik ik. Oké dan. Ik neem plaats naast Sheila, tegenover Glimmer. 'Wat kunnen we eigenlijk na het eten verwachten? Is er nog een bijeenkomst?' vraag ik aan zowel Cashmere als aan Sheila. Ik kan maar beter een beetje mijn best doen zo open mogelijk te lijken dus dit leek me een goede eerste stap.

@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld