O | The goal of human life is resurrection - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The goal of human life is resurrection

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Een ORPG met

Elijah Guerra

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Ida Strike

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Het eerste wat hij voelde was pijn. Pijn in zijn spieren, pijn in zijn hoofd. Alles deed pijn. Onmogelijk kon hij zich bewegen. Hij zag niets, hij hoorde niets. Zijn hele wereld leek te bestaan uit pijn. Waardoor die pijn veroorzaakt werd, was voor hem een compleet mysterie. Momenteel was alles voor hem een compleet mysterie.
De tweede keer dat hij wakker werd, was de pijn nog steeds aanwezig. Deze keer kon hij echter wel horen. Hij hoorde mensen praten in de verte. Het liefst wilde hij om hulp roepen, maar zijn lichaam liet hem dat niet toe.
De derde keer dat hij wakker werd, schoot zijn lichaam overeind. Zijn ogen schoten open. Hij begon te kokhalzen. Het bleef bij kokhalzen, waarschijnlijk was er niets meer in zijn lichaam om naar buiten te gooien. Het duurde een poos voor het kokhalzen stopte en hij in staat was om zich heen te kijken.
Alles was wit. De hele kamer was wit. Zelfs zijn kleding was wit. Hoewel hij niets van zijn huidige situatie begreep, wist hij zeker dat de kleren die hij droeg niet van hem waren. Nu hij erover nadacht, was het lichaam onder de kleding die hij droeg ook niet van hem. Echt dun was hij nooit geweest, maar zijn lichaam leek nu een stuk breder dan hij zich kon herinneren. Wat was er gebeurd? Wat hadden ze met hem gedaan? Opnieuw keek hij om zich heen. De kamer was wit, meer viel er niet over te zeggen. Er bevond zich alleen een bed in zijn kamer. Hij kwam overeind, ondanks dat zijn spieren flink protesteerden. Rechts van hem bevond zich een glazen deur. Een deur die hem uitzicht gaf op een witte gang. Hij bonkte tegen de deur.
'Hallo?' riep hij luid, terwijl hij nogmaals op de deur bonkte. Hij hoorde de echo van zijn eigen stem door de gang galmen.
Daar stond hij dan, Elijah Guerra, onwetend en radeloos. Hoe hij hier terecht gekomen was, wist hij niet. Waarom zijn lichaam pijn deed, wist hij ook niet. Hij wist niet hoe laat het was of welke dag het was. Zijn besef van tijd en ruimte was hem volledig ontnomen. Was dit een of andere zieke droom waar hij nog uit zou ontwaken? Realiteit kon het in elk geval niet zijn. Hij zat vast, dat was duidelijk, maar dit was zeker niet hoe een gevangenis eruit hoorde te zien. Hij kwam wel eens in de gevangenis, het was zeker niet zoals dit.
'Kan iemand me vertellen waar ik ben?' riep hij, nadat hij tot de conclusie kwam dat niemand hem ging begroeten. Hij kon alleen maar hopen dat hij niet de enige was die hier zat, dat er iemand was die wel wist waar hij was en waarom hij hier was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Normaal gesproken beschikten ze over meer vrijheid. Wel vrijheid. Het was nog altijd een vrijheid die werd beperkt door de muren van de instelling. Al was zelfs dat beter dan opgesloten zitten in een totaal witte kamer. Ida had nooit begrepen waarom alles hier zo wit moest zijn. Sommigen decoreerden hun muren met zelfgemaakte tekeningen, al kon ze zelf niet tekenen. Niet mooi genoeg alleszins. Er hingen enkele schilderijen in de eetzaal en gemeenschappelijke ruimte. Ze was er zeker van dat iemand die bij het vuilnis had gegooid en ze daarna door de wetenschappers waren gerecupereerd. Het waren zo'n afgrijselijke dingen. De naam kunst absoluut niet waardig. Het ergste van al waren de camera's. De meesten zaten verborgen, maar na een tijdje wist je ze allemaal te lokaliseren. Het gevoel van continu te worden bekeken. Het beangstigde haar, zorgde dat ze zelfs na al die tijd nog steeds moeilijk kon slapen.
In plaats daarvan lag ze op haar bed. Op een blad papier schreef ze in het wilde weg dingen over zichzelf: haar naam, leeftijd, al het andere wat ze nog wist. Er waren zwarte gaten, voor korte tijd was ze immers dood geweest en zelfs het serum kon dat niet helemaal verhelpen.
Een stem deed haar opkijken van haar schrijfwerk. Nog iets waar de wetenschappers niet in hadden geïnvesteerd waren geluidsdichte muren. Behalve die van de labo's zelf dan. Aangezien de stem vlak naast haar klonk, leidde Ida af dat ze een nieuwe buurman had. Zelf had zich immers een soort gelijkaardig scenario afgespeeld de dag van haar aankomst hier.
"Deze plaats heeft niet echt een naam. Het maakt deel uit van een groter project. De meesten noemen het gewoon de instelling. Hoe voel je je? Misselijk, spierpijn? Als ik me niet vergis moet er ergens wat water en eten voor je klaarstaan. Dat doen ze meestal voor diegene die net ontwaken. Wie had kunnen indenken dat dood zijn je zo hongerig maakte he." Humor was niet haar sterkste kant, maar toch probeerde Ida hem op deze manier wat dichter bij de waarheid te brengen. Het was nogal een serieuze brok om te verwerken. Soms geloofde ze nog altijd niet wat er met haar was gebeurd. Al had ze in de tussentijd genoeg bewijs gezien.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Het duurde even voor er een reactie kwam. Dat er een reactie kwam, maakte de situatie echter niet beter. De kans dat het niet echt was, werd daarmee flink verkleind. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit iemand had horen praten in zijn dromen, wat betekende dat dit misschien geen droom zou zijn.
'Dood zijn? Jij bent zeker de grappigste thuis,' merkte hij op terwijl hij zich omdraaide. Zoals de vrouwelijke stem al voorspeld had, stond er inderdaad een glas water en een mandje met brood in de hoek van de kamer. Hoewel hij inderdaad hongerig was en dat glas water ook wel kon gebruiken, viel hij niet direct aan. Met argwaan bestudeerde hij het brood en het water. Waar hij ook was, erg vriendelijk waren ze niet voor hem geweest. Zijn lichaam zou geen pijn doen als ze niets met hem gedaan hadden. Ze hadden zeker iets met hem gedaan, maar wat het ook was, hij kon het niet verklaren. Er was geen verklaring voor het feit dat hij zich, ondanks de pijn, een stuk sterker voelde.
Eventjes bleef hij argwanend naar het eten en drinken kijken, maar uiteindelijk overbrugde hij de afstand en zette hij het glas water aan zijn lippen. Hoe hij het ook zou wenden of keren, het zag er niet naar uit dat hij binnenkort vrij zou komen. Ze hadden hem opgesloten. Hij kon weigeren te eten en te drinken, maar hijzelf was de enige die hij daarmee zou hebben. Tot hij wist waar hij nu weer in verzeild geraakt was, kon hij zich beter gedeisd houden.
Pas toen hij zowel het water en het brood naar binnen gewerkt had, liep hij weer terug naar de deur. De gang zag er nog precies hetzelfde uit als zonet. Er was niemand te bekennen.
'Waarvoor zit ik hier? Waarvoor zit jij hier?' vroeg hij aan de vrouwelijke stem. Misschien kon hij zijn verblijf hier wel verklaren door zich met de vrouwelijke stem te identificeren. Misschien was het helemaal niet zo erg als het nu leek. Misschien zou hij niet de rest van zijn leven in de witte cel doorbrengen. Hij duwde tegen de deur. Niet geschoten was altijd mis, toch? Er kwam echter geen beweging in de deur.
'Waarom kan ik me niet herinneren hoe ik hier terecht gekomen ben?' Er leek een gat in zijn geheugen te zitten. Zijn geheugen was niet uitzonderlijk, maar het was ook niet slecht geweest. Hij kon zich ook niet herinneren dat hij op stap gegaan was en veel te veel gedronken had. Het laatste dat hij zich kon herinneren, was dat hij naar zijn werk gegaan was. Hoe lang was dat geleden? Al snel besefte hij zich dat hij zijn gevoel voor tijd en ruimte ook compleet verloren had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld