O | "It matters not how fast light may travel - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | "It matters not how fast light may travel

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
darkness shall always be there awaiting its arrival."

Samen met @houvanramb

Nymira

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Lieuwe (Ljowe)

De zon ging onder in de straten van de stad, kleurde de hemel prachtige de kleuren rood, paars, oranje en roze. Kleuren die hij verafschuwde. Nog even en zijn favoriete moment van de dag brak aan. De duistere nacht, die hem zijn krachten gaf. De momenten van pure kwaad zouden beginnen. Mensen die zonden begonnen deden dat meestal wanneer de rest sliep. Verkrachtingen, moorden, ontvoeringen. Ze waren makkelijker uit te voeren wanneer er geen bemoeizuchtige omstanders waren die de slachtoffers zouden proberen te redden. De duisternis had iets negatiefs, iets waar men bang voor was. Misschien omdat het menselijk oog niet ver kon zien zonder licht. Misschien omdat de geluiden van de wind en de takken tegen het raam luider klonken aangezien het stil was op de straten. Het klonk voor de mensen beangstigend. Alsof iemand je bespioneerde en je iets aan wilde doen. Het monster onder je bed. Allemaal onzin waar de mensheid in geloofde, maar toch erg vermakelijk en de angst voor het geen wat er niet bestond gaf hem zijn kracht. Hield hem in leven en maakte hem sterker dan ooit.
Nu wilde je vast weten wie er met hem en jij werd aangeduid? Of niet soms. Zijn naam was in deze tijd en deze wereld was Lieuwe, een jonge demon van net 500 jaar. Een van de jongsten die er op het ogenblik waren. De meeste demonen waren ruim tweeduizend jaar oud, al zag je het niet aan hen. Sommige demonen waren vroeger menselijk geweest en bleven in de leeftijd dat ze naar de hel gingen, anderen werden geboren als demonen en konden zelf hun leeftijd kiezen. Lieuwe was één van de demonen die zijn eigen leeftijd kon kiezen. Hij had gekozen voor de menselijke leeftijd van 18 jaar. Een leeftijd die hij wel interessant vond. Het was namelijk de leeftijd waar stervelingen hun eerste zondes begonnen. Alcohol drinken, drugs gebruiken, voor het huwelijk het ene doen. Natuurlijk waren er uitzonderingen, die het nog eerder deden, maar de gemiddelde leeftijd voor alles bij elkaar was toch echt wel achtien jaar.
Vandaag was het zover. Na meer dan honderd jaar kon hij eindelijk wraak nemen. Ruim honderd jaar geleden had een tovenaar een vloek over hem uitgesproken. Normaal was hij altijd een fan van vloeken, maar ze moesten niet goedaardig zijn en zeker niet op hem gericht. De vloek werd gezegend met een kruis in zijn nek. Een kruis die hem zijn kracht, behalve onsterfelijkheid, ontnam. De vloek hield hem gevangen en zorgde ervoor dat hij zijn taak niet kon volbrengen. Maar vannacht, vannacht zou de vloek eindelijk uitgewerkt zijn en kon hij eindelijk weer met zijn taak aan de slag. Al tijden zag hij het kruis vervagen, nu hoefde alleen het laatste beetje met de zon te vervagen. Zodra de nacht verscheen, zou hij vrij zijn en de chaos beginnen. Er was geen ontkomen aan. Zijn wraak zou zoet zijn.
Met die laatste gedachten draaide de jonge demon zich om. Zijn rug naar de zonsondergang gekeerd. Zijn voeten begonnen te lopen, hopelijk voor de laatste keer aangezien hij na deze zonsondergang zijn vleugels naar een eeuw weer kon oproepen. Vleugels die hij zo gemist heeft. Die hem zijn lot in eigen handen lieten nemen.
Zijn weg bracht hem terug naar het centrum van de stad. Daar waar hij zijn wraak ten uitvoer zou brengen. Waar hij de touwtjes die hem zoveel jaren geleden waren ontnomen, weer in eigen hand zou nemen. Zijn blauwe ogen, die voor vrouwelijke stervelingen zo onweerstaanbaar waren. Zo onschuldig leken gingen over de huizen, waar men nu nog zat te lachen tijdens het kijken van een grappige film of serie. Waar men nog gelukkig in leefde, geluk wat zo veranderd zou worden.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Een dag was weer voorbij, alles leek haast normaal. Brood en vlees gehaald, gesproken met de naaister. Bijna leek alles normaal, bijna. Enkele weken geleden had ze een boek gevonden in haar oude collectie met daarin een brief. Problemen, dat was het enige wat Nymira duidelijk werd eruit. Problemen kwamen eraan en het was aan haar om de mensen veilig te houden, weg van alle problemen.
Hoewel ze er niet zo uit mocht zien had de jonge vrouw al een uitzonderlijk lang en levendig verleden achter zich, ze mocht dan nog wel jong zijn in deze gedaante maar in sommige verschijningsvormen was ze een stuk ouder. Het huis dat ze bezat was minstens driehonderd jaar oud, een stuk jonger nog dan dat zij geweest was. Het probleem was echter geweest dat ze een tijd gesluimerd had. Ze had zich teruggetrokken in haar eigen magische wereld die ze gecreëerd had om juist te kunnen ontsnappen aan zulke problemen. Lange tijd had ze anderen van haar soort alles op laten lossen tot het niet meer ging. Ze hadden haar nodig. Nymira was op jonge leeftijd al zeer krachtig gebleken, ook dat was ene reden dat ze zich liever buiten de mensen hield. Zij zorgde altijd voor angst.
Tijdens de Donkere Eeuwen was dat het ergste geweest, mensen zagen haar aan voor de slechte demonen. Nu ging dat al een stuk beter. Ze leek meer en eigenzinnig en kunstzinnig type hier werd er zacht gefluisterd. De stervelingen wisten niet dat ze makkelijk elk woord en elke gedachte zou kunnen horen. Het waren basiskrachten van een goede magiër en Nymira zag zichzelf zeker als goede magiër.
Enfin, ze was thuis en het begon al te schemeren. Voor de vorm had ze eten gehaald en dingen gedaan. Normaal was dat iets dat ze liet zitten, ze was nauwelijks echt menselijk dus dat was niet iets wat ze regelmatig nodig had. De brief had echter gesproken over demonische problemen, een soort maaltijd zou haar dus zeker niet verkeerd uitkomen. Opnieuw vouwde ze de eeuwenoude brief voorzichtig open. "Hoe ben je toch bij mij gekomen? Hoe heb je me gevonden.." Fluisterde ze zachtjes tegen het stukje perkament. Dat ze ook tegen zoiets praatte oogde al vreemd en het was ook maar goed dat er verder niemand in de kamer was. Terwijl ze dronk van haar wijn en genoot van het goede stuk vlees dacht ze na, diep in haar verleden. Demonen.. Die waren haar zeker niet onbekend, maar problemen? Ze wist het niet zo goed meer en haar gevoel twijfelde zelfs. Wat als er niets was en het gewoon een mens was geweest die uit angst iets opgeschreven zou hebben dat 'ie ergens gehoord had. Dan zou ze een hele nacht ronddwalen voor niets. Een niet al te verstandig iets om te doen. Genoeg uitdagers die wel van een magiër in 'hun' nachtstad af zouden willen komen.
Gefrustreerd zette ze haar glas neer en stond op. Wat als er wel een demon aan zat te komen? Ze werd er zelf niet door beïnvloed dus zoiets zou ze pas weten als andere mensen er last van zouden hebben, de vraag was natuurlijk wanneer dat zou gebeuren. Misschien zou het de demon zelfs wel opvallen dat het niet op iedereen effect had. Herkennen deed ze ze vaak wel, uitzonderlijke schoonheid was iets wat aan de demonen toegeschreven was. Ironisch eigenlijk, dat zoiets moois altijd meer kwaad dan goed wilde doen.

@houvanramb

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld