Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // An Ethereal World

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Ethereal; extremely light and delecate in a way that seems out of this world ❤🌙

Orpg FT. Bigtae
~~

Ik;

Percival Alistair Orion Mayfair (To humans; Percy Mayfair)
~ 21yrs, ~Magiër ~Bescheiden, beschermend en op zichzelf gesteld.

~~

Jij; mens meisje + begin!

Account verwijderd

schreef:
Yoon Mi Rae - 22 - PICS c:

Begin komt hieronder c:

Account verwijderd

schreef:
Langzaam liep Mi Rae door de donkere gangen van de straten waar ze ieder weekend door heen liep. Het korte jurkje wat ze aanhad liet haar benen koud achter in tegenstelling tot haar bovenlichaam die nog bedekt was met een jas. Misschien had ze toch wat anders aan moeten doen. Mi Rae had een verjaardag gehad, voordat ze door deze straten liep. Misschien had ze dan toch iemand moeten vragen om mee te lopen. Mi Rae was nogal bang in het donker, ze vond het maar een naar gevoel om het de flikkerende lichten te zien in de tientallen steegjes waar ze langs liep. Even stond Mi Rae stil, ze wilden kijken hoe laat het was, half vijf s'ochtends. Geen enkele taxie zou nu nog rijden, laat staan bussen of treinen. Een geirriteerde zucht rolde over haar bleke lippen, terwijl ze langzaam stap voor stap verder liep opweg naar haar appertement.

Nog geen kwartier later voelde Mi Rae zich naar, alsof ze gevolgd werd door iets of iemand. Even keek het meisje om, zag echter niemand en besloot uiteindelijk iets sneller door te lopen. Mi Rae werd paranoïde en wilde niks anders dan weg lopen, zo snel mogelijk thuis komen. Tot ze uiteindelijk werd tegen gehouden door een hand die haar arm vast greep en haar terug trok. Vol angst stond Mi Rae uiteindelijk stil, draaide zich langzaam om om te zien wie haar zo ruw had vastgegrepen. Het gezicht herkende ze echter niet. Het leek een oudere man te zijn, duidelijk dronken. Hij zei afschuwelijke dingen, dingen die Mi Rae niet zou kunnen herhalen en liet uiteindelijk haar mond vol verbazing open vallen. De man pakte haar keel, greep haar extra goed vast waardoor het steeds lastiger werd om te ademen. ''H- Help.'' Bracht Mi Rae wanhopig en zacht uit. Echter, maakte dit de man alleen maar bozer, waardoor Mi Rae uiteindelijk werd weggesmeten en de man een mes uit zijn zak greep. ''Jij vroeg hierom, popje.'' Siste de man, terwijl hij steeds dichter bij naderde, om een eind aan Mi Rae haar leven te maken.

Op dit moment hoopte Mi Rae op het beste, zo zou het toch niet kunnen eindigen? Ze was bevroren van schrik. Haar kleding was gescheurd door de val, haar knieën waren bebloed en ook haar polsen deden pijn. Alles leek op dit moment pijn te doen. Haar adem was zwaar, ze was ontzettend bang. Bang dat alles in een steek voorbij zou kunnen zijn. Ze kon niet zomaar opgeven, toch? ''Stop!'' Snauwde Mi Rae zo hard ze kon, terwijl ze wat onhandig weer op stond. Al werd ze al gauw weer om geduwd door de man die uiteindelijk over haar heen gebogen stond, met het mes in zijn rechterhand. Mi Rae kon niks anders meer doen dan huilen, bidden dat dit allemaal zo snel mogelijk voorbij was. Ze hoopte dat dit stiekem een hele realistische nachtmerrie was, wat echter jammer genoeg niet zo bleek te zijn.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Met zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken liep Percival over straat. Het was inmiddels half vijf 's ochtends. Niet dat de tijd hem veel uitmaakte, slapen deed hij niet. Slaap had hij overigens ook niet nodig, zijn manier van energie opdoen is door magische objecten lang genoeg vast te houden. Percival is namelijk een magiër, misschien wel één van de laatsten van zijn soort. Sinds de mensheid oorlog verklaarde aan magiërs zijn ze massaal vermoord. De oorlog kwam ook als een verassing, niemand had verwacht dat dit ooit zou gebeuren. Percival is één van die mensen. De ene avond zat hij nog mensen te helpen en te helen, en de avond daarop was hij aan het vluchten zodat hij kon blijven leven. Die avond verloor hij iedereen waar hij van hield. Zijn ouders, zijn zus en zijn vriendin. Allemaal vermoord omdat ze speciale krachten hebben. Percival heeft ieder van hen zien sterven en zelf kon hij nog maar net ontsnappen. Sindsdien is hij ondergedoken in deze stad. Eerst in een grot in de buurt van de stad maar later heeft hij zijn eigen appartement kunnen regelen. Percival had eerst moeite met zijn krachten geheim houden. Hij moest switchen van een leven waar hij openlijk magie kon gebruiken naar een leven waar zijn magie niet geaccepteerd werd. Elke dag die voorbij gaat dacht Percival aan de oorlog en de mensen die het allemaal startten. Hoe de mensheid zo dom kon zijn. Magiërs kunnen de dodelijkste ziektes verhelpen en mensenlevens redden. Maar in plaats daarvan werden er meer levens voor weggenomen. Levens van ontschuldige magiërs die niks verkeerd hebben gedaan. Hierdoor heeft Percival een wrok opgebouwd voor mensen en hun moordzuchtige trekjes. Maar toch, na alles wat hij had meegemaakt, liep hij nog steeds in de stad die voor hem nooit zijn thuis zal zijn. Hopend op een overlever die krachten heeft net zoals hem. Dat Percival eindelijk niet meer alleen zal zijn.

Percival stopte zijn handen toch nog wat dieper in zijn jas en liep stug door. Het zachte licht van de straatlantaarns viel op zijn gelaat terwijl hij erlangs liep. Af en toe kwam hij iemand tegen die was uitgegaan of die dronken over straat liep. Hij was niet bang voor hen. Zijn magie was sterk genoeg om iedereen die hem zou bedreigen in één keer uit te schakelen. Echter kan hij nog niet echt openlijk zijn magie gebruiken, dat is te riskant. Hij mag dan wel een magiër zijn, maar een simpele schotwond kan hem zoals ieder ander mens doden. Percival gebruikt zijn magie eigenlijk alleen als hij thuis is en dat wilt hij zo houden.

Maar dan kreeg Percival opeens een naar gevoel in zijn borst. Het prikte en bonste en liet hem beven. Hij stopte met lopen en haalde iets uit zijn jaszak. Het was een glimmende steen, een magisch object dat de energie van een magiër niet alleen kan opladen en herstellen, maar ook aangeeft wanneer er iemand in de buurt in levensgevaar is. Even overwoog Percival om gewoon door te lopen, maar hij wist dat hij de code van de magiërs moest volgen; hij mag niemand ten dode opgeschreven achter laten. Niet zolang Percival nog leefde. Percival klemde de steen in zijn hand vast en liet de steen Percival de weg leiden.

Even later kwam Percival aan bij een steegje. Een man, waarschijnlijk dronken, stond over een meisje heen gebogen. Hij had een mes in zijn hand. Hij zal haar vermoorden. Percival legde het steentje weer in zijn zak en rende geruidloos naar de man toe. Met enorme kracht pakte hij de arm met het mes vast waardoor de man met een schok een stap naar achter doet. "Wat moet je" had de man geschreeuwd. "Ik laat je dit meisje niet doden" zei ik en ik voelde een vlaag van woede in me opkomen. Dit is precies de reden waarom Percival een hekel had aan mensen, ze vermoorden onschuldige mensen maar vinden het niet erg om maniakken als hem los rond te laten lopen. En als de mensheid had besloten om magiërs te laten leven waren er een stuk minder van dit soort mensen op de wereld. Er verspreidde zich een witte gloed over Percivals grijze ogen terwijl hij de man naar achter trok. "Jij bent een -" begon de man maar ik maakte zijn zin al af, "Magiër". Met alle kracht die ik in me op kon brengen trok ik het mes uit zijn handen en liet ik de man los. Ik hielp het meisje op en creëerde een schild een magisch schild om ons heen. Met een beweging van mijn handen had ik een zwarte bal energie in mijn handen die ik op de man afvuur. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht. Het zal hem niet doden, maar hij zal het wel voelen. "Lesje geleerd" zei Percival hard tegen de man waarna hij de hand van het meisje vastpakte. "Toedeledokie" zei hij met een glimlach op zijn gezicht. In een felle handbeweging vormde er een blauwe wolk om hem en het meisje heen en een paar seconden laten stonden ze in Percivals appartement.

Percival liet het meisje snel los. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd. Dan herinnerde hij zich dat het meisje misschien bang voor hem is. "Sorry. je hoeft niet bang voor mij te zijn.. Ik doe je niks".

~~

Account verwijderd

schreef:
Vanuit haar ooghoeken zag ze iemand aankomen, in dit licht kon Mi Rae de persoon echter niet herkennen. In elkaar gedoken zat Mi Rae op de grond, toekijkend met tranen op haar wangen. Ze was bang, verbaasd en vooral uitgeput. De koude wind leek haar gevangen te houden, bang om te bewegen. Vanaf dit moment ging alles té snel om te volgen voor Mi Rae. Alles werd voor even wazig, ze voelde iemands hand rond haar pols waardoor ze even haar gezicht vertrok van angst. Binnen enkele seconden stond ze dan ook uiteindelijk een vreemd iemands appartement. Langzaam keek ze op, wie er nu naast haar stond. Mi Rae rilde, van zowel de koude lucht van net maar ook van angst. Even scande ze het lichaam van de jongen naast haar. Ze leken de zelfde leeftijd, tenminste dat dacht ze. Voor ver Mi Rae wist was hij een man van dertig die dezelfde intenties had als de oudere man van net. Nog steeds hijgend keek ze de kamer rond, langzaam op adem komend opzoek naar een uitgang. Ze wilde niks anders dan naar haar eigen huis, alles weg slapen en voor weken haar kamer niet meer uitkomen.

''Jij..'' Bracht ze langzaam uit waarna ze langzaam stappen van hem af nam. Ze had geen idee wie of wat hij was, echter stond ze nu in zijn appartement. ''Jij..'' Bracht ze verder uit, terwijl ze opnieuw haar zin probeerde te vormen. Langzaam liep ze achteruit naar de deur. ''Niet.. bang zijn?'' Zei ze zacht, waarna ze even stilstond. ''Hoe verwacht dat ik niet bang ben..'' Begon ze kil, terwijl ze even diep adem haalde. ''Terwijl ik zojuist bijna ben vermoord en ik op een magische wijze ineens in een vreemdeling zijn appartement sta?'' Zei ze tenslotte. Waarna het even stil was. Haar ogen, die eerst groot waren van angst, waren weer normaal geworden straalden zoals altijd een kil en koud gevoel uitstraalde bekeken de jongen nog een keer. Ze had hem nog eerder gezien in deze stad. Terug denkend aan wat er zojuist was gebeurd, de blauwe wolk, dat hij uit het niets voor haar stond en dat ze hem nog nooit had gezien. Het drong nu pas allemaal tot haar door, was ze dan zo traag? Mi Rae knarste haar tanden. ''Magiër'' bracht ze tenslotte kil uit terwijl ze ruw aan de deur trok om deze open te maken.

~~

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival kon zien hoe haar blik steeds killer werd terwijl de angst uit haar ogen verdween. Hij was die blik vaker tegengekomen, dit meisje was niet de eerste die gezien heeft wat hij als magiër kan doen. Percival heeft vaker mensenlevens gered, dat meestal resulteerden in hem die de stad moest verlaten voor een tijdje. Stiekem weet Percival niet waarom hij nog steeds mensen red na alles wat ze hem en zijn familie hebben aangedaan. Door mensen heeft hij geen ouders meer en is hij zijn eerste liefde verloren. En nu staat er een meisje voor hem die hem met argwaan aankijkt, ook al heeft hij net haar leven gered. En een bedankje is te veel gevraagd zeker. Percival heeft net zijn eigen leven op het spel gezet voor dit meisje en dat ziet ze niet in. Het frustreert hem enorm. Daarnaast moet hij nu helemaal opnieuw beginnen met het opladen van zijn magie, veel heeft hij niet meer over.

Zodra het meisje "Magiër" zei, had Percival zijn kookpunt bereikt. Het meisje zei het woord waarmee zijn identiteit beschreven werd met een afkeurende toon. Percival wist dat het nu zijn beurt was om bang te zijn, bang voor zijn leven. Terwijl het meisje de deur ruw probeerde open te maken stond hij machteloos te kijken. "Wacht" zei hij zachtjes, "Ik ben een magiër". Hij zuchtte even en leunde tegen de muur aan. "En ik vraag je -" begon hij, "Nee ik smeek je zelfs, je mag niemand vertellen dat ik een magiër ben. Ik weet dat de overheid veel geld bied en je gelijk een heel stuk rijker wordt als de politie mij pakt..". Percival zuchtte en keek naar de grond. "Ik kan je thuis brengen. Ik zal het voor je doen, vijf uur 's nachts is geen fijne tijd om over straat te lopen". In een handbeweging vormde er een blauwe wolk om haar heen. Zuchtend haalde hij een hand door zijn haar. Het meisje zou nu veilig voor haar kamer staan. Er zou niks veranderd zijn, behalve dat ze nu een keuze heeft. Ze kan Percival gaan aangeven bij de politie of hem helpen en meer over haarzelf uitvinden. Met een diepe zucht gaat Percival zitten voor een van de massieve ramen in zijn appartement, met het fonkelende steentje in de hand.

~~

Appartement voorbeeld vv

Account verwijderd

schreef:
Voor ze het wist, stond Mi Rae weer in haar eigen appartement. Compleet uitgeput en verward door wat er zojuist gebeurd was. Ze had nagedacht over wat hij zei en begon zichzelf slecht te voelen, ze had geen eens dankjewel gezegd.. Mi Rae was niet van plan hem aan te geven, al zou dat altijd nog kunnen veranderen. Een zucht verliet dat ook uiteindelijk haar lippen terwijl ze haar hakken uittrapte en haar jurk uitdeed. Veel zin om moeite te doen, had Mi Rae niet meer. Ze was moe, meurde naar van alles en nog wat. Uiteindelijk had ze besloten een te groot shirt aan te doen en voordat ze ging slapen nog een sigaret te roken. Het hielp haar altijd, een sigaret. Het kalmeerde haar, maakte haar hoofd leeg. Het duurde dan ook niet lang voordat Mi Rae met haar benen uit haar raamkozijn zat met een sigaret in haar hand. De koude lucht voelde ditmaal verfrissend aan, in tegenstelling tot eerdere uren geleden, waar ze stond te rillen van de kou. Haar benen, die licht verkoeld werden door een lichte wind, bewoog ze zacht heen en weer terwijl ze haar laatste sigaret uitrookte.

Mi Rae zag uiteindelijk de zon opkomen, ze had geen oog dicht gedaan die avond. Misschien kwam dit omdat ze vanaf jongs af aan al nachtmerries had als haar iets was overkomen, niet dat dit soort dingen vaak gebeurden. Maar haar nachtmerries kwamen door de kleinste dingen, zoals bijvoorbeeld ruzies, enge dingen die ze op het nieuws zag en natuurlijk de normalere dingen zoals horrorfilms en angstaanjagende verhalen. Ze had heel vaak nachtmerries gehad over haar familie, dat vooral omdat haar moeder haar toen ze nog klein was achterliet, hoe ze haar grotere broer en haar voor niets achterliet bij een of andere bus station en wegliep alsof het geen probleem was. Echter, was ze opgevangen in een goede familie nadat een man hun vond. Deze man voedde de twee op alsof het zijn eigen kinderen waren. Daardoor had ze nu ook een jonger zusje, al leken Mi Rae en het meisje helemaal niet op elkaar. Mi Rae was afkomstig uit Zuid-Korea iets wat best duidelijk te zien was, aangezien niet alleen haar naam maar ook haar uiterlijk nogal duidelijk stelde waar ze vandaan kwam. Het meisje aan de andere kant, was het tegenovergestelde, eigenlijk wist Mi Rae niet waar ze vandaan kwam. Ze was bleek, had blauwe ogen en blond haar. Best wel normaal en ze zou overal vandaan kunnen komen.

Na enkele uren geijsbeerd te hebben door haar kamer, had ze uiteindelijk besloten om naar de winkel te gaan. Echter, kon ze gister avond niet uit haar hoofd krijgen, hoe graag ze dat wel niet wou. ''Magiër'' Was het enige wat er door haar hoofd ging terwijl ze uiteindelijk na zichzelf te hebben aangekleed over straat liep. Hoe had hij haar gevonden? Hoe zou ze hem weer kunnen ontmoeten? Mi Rae maakte zichzelf gek met alle vragen die er in haar op kwamen. Was het wel eens echt? Vroeg ze zichzelf af terwijl ze even naar beneden keek, Mi Rae wou geloven van niet. Maar haar geschaafde knieën en handen zeiden wat anders. Een zucht verliet haar lippen, ze had geen eens zijn naam. Ze had niet naar buiten kunnen lopen dus zijn adres had ze ook niet. Even stond ze stil, haalde beide handen door haar haar en gromde even. Ze maakte zichzelf zo woest. Ze had best wel veel spijt. Mi Rae had zo kil gereageerd, alsof ze hem wel kon uitmoorden. Terwijl het in het tegendeel was. Ze was hem eeuwig dankbaar, wilde hem terug betalen voor zijn dienst. Maar waarom ging dat zo moeilijk?

~~

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Urenlang had Percival voor het raam gezeten. Het fonkelende steentje gaf hem nieuwe kracht die hij nodig had voor de komende dag. Hij zou er namelijk achter komen of het meisje die hij gered had de politie had ingeschakeld. Hij hoopte van niet, want als zij dat wel gedaan zou hebben zou hij alles moeten achterlaten en naar een nieuwe stad moeten verhuizen. Echter had hij een goed gevoel over het meisje. Ze had hem misschien gister kil aangeproken en laten zien at zijn aanwezigheid haar niet plezierde, hij wist zeker dat het meisje ook wel inzag dat als Percival er niet geweest was, zij nu dood was geweest. Hij zuchtte diep en besloot op te staan. Hij toverde zichzelf snel in andere kleding -- Ja, zelfs dat kan Percival doen -- en stopte het steentje in de zak van zijn spijkerjas. Eten had Percival op het moment niet nodig, als zijn magische energie volledig opgeladen was had hij in principe helemaal niks nodig. Met een laatste blik op zijn appartement liep hij de deur uit waarna hij deze op slot deed.

Eenmaal buiten het gebouw vroeg hij zich af waar hij naartoe ging. Een baantje heeft hij niet, hij gaat niet naar school en heeft verder geen vrienden in de stad. Wat Percival meestal doet om zich te vermaken is op rustige plekken met zijn magie spelen of lange wandelingen maken. Maar vandaag besloot hij om naar de winkels te gaan. Percival moest zorgen dat hij niet opviel tussen de andere mensen, en daarnaast vond hij boodschappen doen ook wel leuk. Met zijn handen diep in zijn zakken liep hij over de drukke straten heen.

Op de een of andere manier kreeg hij het meisje niet uit zijn hoofd. Percival moest constant aan haar denken. Misschien had hij fout gehandeld en had hij het meisje niet zo snel moeten wegtoveren. Misschien had hij haar een kans moeten geven om meer tegen hem te zeggen. Percival baalde er een beetje van, maar hij wist ook dat hij zichzelf moest beschermen. En misschien was het goed om haar weg te sturen zonder iets van hem te weten. Echter was hij nog niet helemaal veilig, er was nu iemand in de stad die wist dat hij magische krachten heeft, en als het meisje het wil kan ze hem in veel problemen brengen.

~~

Account verwijderd

schreef:
Misschien was het toch niet zo slim om hierheen te gaan zonder slaap.. Was het enige wat Mi Rae kon denken terwijl ze een beetje wankelend door de straten vol met winkels liep. Alles zag er zo.. vaag uit alsof ze heel langzaam in slaap begon begon te vallen. Ook begon ze zich misselijk te worden maar besloot uiteindelijk toch maar de winkel binnen te betreden. Een paar vreemde staren had ze genegeerd terwijl ze een beetje door de winkel liep opzoek naar wat te eten als ontbijt en daarnaast ook sigaretten, iets wat de enige reden was waarom ze eigenlijk naar buiten ging. ''Gaat het wel? je bent helemaal bleek!'' Riep de kassier uiteindelijk toen Mi Rae aan de beurt was. Gelukkig kende ze de gene achter de kassa anders zou ze het heel onbeschoft vinden. Mi Rae knikte levenloos, waarna ze langzaam betaalde en uiteindelijk alles met trillende handen in haar zakken stopte.

Enkele seconden later stond ze dan ook weer op straat, met een fles drinken in haar hand wat vanaf nu haar ontbijt was. Het was iets, maar waarschijnlijk niet veel om haar lichaam wat helemaal leeg was weer op te vullen. Mi Rae haalde diep adem, waarna ze besloot verder de straat in de lopen. Rond te kijken en tijd te doden, ze had immers toch niets anders te doen. Al zou het wel een slim idee zijn om wat slaap te pakken zodra ze thuis was. Ook wilde ze haar hoofd leeg maken. Ze had zoveel vragen en ze wilde zoveel antwoorden weten. Wie was hij? Waar kwam hij vandaan? Hoe had hij haar gered? Waar was hij nu? Zoveel vragen vlogen door haar hoofd als kleine raketjes, echter kon ze op dit moment geen van die vragen beantwoorden.

Na enkele minuten lopen had ze een bankje gevonden, dicht bij een water fontein. Mi Rae haar lippen krulde uiteindelijk in een doffe lach, waarna ze langzaam haar weg naar het bankje toe maakte en er ging zitten. Mi Rae draaide uiteindelijk de dop van haar drinken los, waarna ze een paar grote slokken nam en ze de dop er weer op draaide. Nu ze wat in haar systeem had, voelde ze zich al een stuk beter. Een stuk levendiger. Even sloot Mi Rae haar ogen, wat misschien niet het beste idee was, aangezien ze nu langzaam weg dutte. Langzaam maar zeker voelde zichzelf in slaap vallen en deed er niks aan om het te stoppen. Zacht leunde haar hoofd naar beneden, waarna ze uiteindelijk in slaap viel.

~~

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival was druk bezig met boodschappen doen tot een meisje in zijn ooghoek zijn aandacht trok. Het was niemand minder dan het meisje die hij gister gered heeft. Hij was verbaasd om te zien dat ze er heel slecht uitzag. Moe en verslagen met een hoofd vol gedachtes. Percival kon wel bedenken waar die over zouden gaan. Waarschijnlijk zouden die gedachtes over hem gaan. Ze vraagt zich vast af wie hij is, waar hij vandaan komt, waarom hij haar gered heeft.. Percival's zorgen van de vorige nacht komen weer terug, had hij te vroeg gehandeld door haar terug te sturen. Het enige wat Percival kon doen dat hij dacht dat goed was is haar volgen en wachten tot ze op een rustige plek is. Dan zou hij met haar praten en haar vragen beantwoorden. Niet te veel natuurlijk, zijn echte naam een woonadres geeft hij niet, maar wel zo veel als hij kon beantwoorden. Snel verstopt Percival zich in een gangpad om uit haar gezichtsveld te zijn. Percival zag haar langslopen en afrekenen. Toen ze klaar was sloot hij snel aan bij een rustige rij en rekende hij af, waarna hij haar snel achterna ging.

Het meisje liep stug door tot ze bij een prachtige fontein kwam. Ze ging op het bankje zitten en bijna inmiddels viel ze in slaap. Percival twijfelde even wat hij nu moest doen maar besloot bij haar te gaan zitten. Het is niet veilig om, zelfs overdag, in het openbaar te slapen. Daarnaast zou dit de perfecte kans om haar aan te spreken. Zuchtend ging hij zitten en haalde hij een hand door zijn haar heen. Hoe zou het meisje reageren? Zal ze bang woorden en boos zijn? Zal ze blij zijn om hem te zien of zou hij haar een klap verkopen? Percival wist het niet. Toch raapte hij alle moed bij elkaar en schudde hij het meisje zachtjes wakker. "Goedemiddag sleepyhead".

~~

Account verwijderd

schreef:
Voor Mi Rae leken er slechts millisecondes voor bij te gaan nadat ze haar ogen langzaam gesloten had. Ze had het hard nodig, maar om het nou zo open en bloot te doen was nou niet het beste plan wat ze ooit gehad had. Mi Rae kennende, had ze dit wel vaker gehad. In slaap vallen in het openbaar, voor al toen ze nog op school zat. Ze had uren lang gestudeerd om uiteindelijk alsnog iets te gaan doen wat niks met haar studie te maken had. Mi Rae werkte in een studio, als dans leraar en choreograaf. Niet heel bijzonder, maar wel totaal de andere kant op dan waarvoor ze had gestudeerd. Mi Rae studeerde eerst voor rechten om een advocaat te worden, maar nadat ze de studie had afgerond merkte ze dat het niets voor haar was en besloot naar de studio van haar vriend te gaan om daar te werken.

In de verte hoorde Mi Rae een stem, een bekende stem die ze al een keer eerder had gehoord. Ze wilde niet geloven dat het echt was, besloot het de eerste paar seconden te negeren tot ze uiteindelijk langzaam wakker werd. "Hm?" Was het enige wat ze kon uitbrengen, voordat ze in haar ogen wreef en langzaam haar gezicht keerde naar waar het geluid vandaan kwam. Toen ze uiteindelijk zag wie het was wat met haar praatte schok ze even, ze had niet verwacht hem zo snel weer tegen te komen. Al helemaal niet nu ze in deze staat was. Vluchtig fatsoeneerde Mi Rae haar zwarte, ondertussen gekreukelde jurkje terwijl ze haar handen op haar schoot legde en voor haar uit tuurde. Mi Rae was compleet sprakeloos.

~~
Sorry als het kort is, zit op mn telefoon

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Het duurde even, maar uiteindelijk kwam er wat meer beweging in het meisje. Eerst rustig en beheerst, later wat ruwer. Ze werd eindelijk wakker. Even heeft hij spijt van het wakker maken, ze heeft weinig slaap gehad, wat wel te zien was aan de manier waarop ze keek en handelde. "Rustig aan" zegt Percival sussend terwijl het meisje rechtop ging zitten en haar jurkje goed deed. Voorzichtig nam hij weer plaats naast haar op het bankje en even was het stil. Percival kon aan de blik op het gezicht van het meisje zien dat ze geschokt was om hem weer te zien. Echter wist hij dat hij niet langer kon wachten. Het meisje zag er slecht uit en heeft vast veel gepiekerd. Percival kon het niet laten, hij wist dat hij haar antwoorden verschuldigd was. Vooral na hoe hij haar vannacht behandelde en zomaar wegtoverde.

"Je hebt vast veel vragen" zegt hij terwijl hij naar het water in de fontein kijkt. Het heeft hem altijd wel gefascineerd en hij kan uren kijken naar de manieren waarop water kan vloeien. Het heeft zijn eigen charme, het is altijd aan het bewegen en het fonkelt in het licht. "Maar vind je het erg om terug te gaan naar mijn appartement? Dit is een beetje een drukke locatie voor geheimen".

~~
Is oké hoor, mijn stukje is ook heel kort ;p

Account verwijderd

schreef:
''Don't scare me like that.'' bracht ze uiteindelijk uit, waarna ze hem nog eens bekeek. Mi Rae opende de dop van haar fles nog eens, waarna ze nog een slok nam en snel de koude vloeistoffen haar keel voelde binnen komen. Ondertussen luisterde ze naar zijn woorden, hij had gelijk. Ze had veel vragen en dit was inderdaad niet de beste plek om geheimen te delen. Het was er druk, vol gepakt met mensen waaronder dus ook politie op jacht naar de magiër. Mi Rae dacht enkele seconden na. Wou ze echt weer mee naar zijn appartement? Ze kende hem nog geen dag. Even zuchtte ze, waarna ze een hand door haar warrige haar haalde en voor enkele seconden omhoog keek. De lucht was wonderschoon, geen enkel wolkje was te zien, op enkele kleine wolken die voor de zon zweefden na. De zon scheen echter zacht, genereerde genoeg licht en warmte om die dag met korte mouwen rond te lopen, al was het nou net geen zomer weer.

Mi Rae richtte haar blik weer op de jongen die naast haar zat, wachtend op haar antwoord. ''Hm.. geen idee.'' Begon Mi Rae, duidelijk sarcastisch. ''Zou ik mee gaan met iemand die ik maar twee dagen heb gesproken?'' Ging ze verder, ergens midden in de zin schoot ze in de lach. Ze kon haarzelf niet serieus nemen als ze zo deed. Natuurlijk wou ze met hem mee, alle antwoorden die ze wilde krijgen. Maar, waarom moest alles zo serieus? Even glimlachte Mi Rae. ''Ik vind het goed.' Zei ze ten slotte serieus, waarna ze haar spullen bij elkaar stapte en uiteindelijk van haar plaats op de bank opstond.

~~

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Percival was blij om te horen dat ze graag meeging. Hij voelde ook aan dat ze het oprecht meende, niet omdat ze meer informatie over hem wilde hebben. "Laten we gaan" zegt hij lachend en hij pakt haar hand vast. Haastig maar voorzichtig trekt hij haar en haar spullen mee. Ze lopen samen voor een tijdje over de straat. Links en rechts zag hij allemaal mensen die het laatste nieuws aan het lezen waren. Er waren veel politieagenten en Percival wist gelijk wat dat betekende; de man waarmee hij gisteren korte metten maakte heeft zijn verhaal verteld aan de krant. Over de onbekende magiër die nu nog steeds vrij over straat loopt. Hij grinnikte lichtelijk toen hij zag dat veel mensen over hem aan het praten waren, maar liep snel door. Percival liep samen met het meisje een steegje in. Er is niemand, perfect. Glimlachend liep hij samen met haar naar het einde van het steegje. "We kunnen gewoon lopen" zei hij grijnzend maar zacht, "Maar magie gebruiken is zo veel leuker". Hij pakte de hand van het meisje wat steviger vast en maakte een felle handbeweging. Gelijk vormde er zich een blauwe wolk om beiden heen en voor ze het wisten stonden ze in Percival's appartement.

"Al onder de indruk?" vroeg hij grappend terwijl hij zijn appartement doorliep en plaatsnam op de bank in de buurt van de grote ramen. Zijn blik richtte zich op de bruisende buitenwereld. Het heeft hem altijd al gefascineerd, hoe druk mensen kunnen zijn. Maar die drukte zorgt ook voor onwetendheid. "Kom zitten" zegt hij lief. Hij richt zijn blik van de drukke stad naar het meisje voor hem. "Magiërs kunnen niet alles doen met magie. Ik kan namelijk niet achter je naam komen. Dus, als je zo lief wilt zijn, wat is je naam?"

~~

Account verwijderd

schreef:
Niet heel veel later stonden ze in zijn appartement. Even keek Mi Rae rond, kreeg flashbacks van wat ze deed toen ze hier de laatste keer was. Hoe ze tegen hem siste en hard aan de deur klink trok om het gebouw te ontsnappen uit angst voor wat hij met haar zou doen. Iets wat nergens voor nodig was geweest. Even bleef het stil aan de kant van Mi Rae. Maar ze werd al gauw uit haar gedachten gerukt door de stem van de jongen voor haar. Ze knikte zacht, waarna ze al gauw op de bank ging zitten en haar benen over elkaar heen gooide. Haar blik ging voor enkele seconden naar het raam, die uitkeek op het prachtige uitzicht van de drukke stad onder hen. Het was duidelijk dat hij ergens hoog zat, al wist Mi Rae nog niet precies waar of hoe hoog. Het zorgde er voor dat een zucht al gauw over de lippen van Mi Rae rolde en ze haar blik weer naar de jongen toe richtte nadat zijn stem haar weer bij zinnen bracht. ''Mijn naam?'' Herhaalde ze hem, waarna ze weer even stil was. ''Mi Rae. Yoon Mi Rae.'' Zei ze uiteindelijk. Waarna ze even lachte. ''Wat is jouw naam?'' Vroeg ze hem,waarna ze naar hem toe leunde en hem in zijn, verrassend heldere ogen keek. Even haalde ze weer diep adem, waarna ze nog enkele centimeters dichterbij kwam. ''Ik heb heel veel vragen.'' Begon ze mompelend, terwijl ze elk detail van zijn gezicht scande, van de manier waarop zijn zwarte wimpers krulde, tot hoe zijn neus bewoog als hij adem haalde.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Met een brok in zijn keel keek Percival naar buiten. Zittend op de bank had hij naar buiten gekeken. Percival vroeg zichzelf even af of om het meisje terug naar zijn appartement halen wel zo'n goed idee was. Hij wist dat er veel vragen in haar hoofd zouden ronddwalen, vragen waar ze nooit antwoord op kon krijgen, maar hij wist ook dat zodra hij zijn hele verhaal zou vertellen het meisje hem makkelijk zou kunnen opsporen en de politie achter hem aan kan krijgen. Ja, politiemannen konden in principe niks tegen beginnen, met zijn krachten kan hij zelfs een heel leger uitschakelen, maar simpelweg mag hij dat niet doen. Het is tegen de magische wet om zijn krachten te gebruiken om mensen te verwonden of te doden. Daarom wonnen de mensen de oorlog zo snel. Niet om kracht of wijsheid, maar omdat magiërs vredig zijn en voor altijd zo blijven. Percival was nou eenmaal overtuigd dat mensen alleen aan zichzelf denken, dus waarom hij het meisje naar zijn appartement heeft gebracht voor zijn vragen was voor hem nog steeds een raadsel. Wat was zijn plan? In principe pleegt hij zelfmoord door haar vragen te beantwoorden, maar hij weet dat hij geen keus heeft.

Yoon Mi Rae. Dat is haar naam. Eindelijk kon hij haar echt aanspreken. "Yoon Mi Rae" herhaalde hij zachtjes, "Mooie naam". Percival richtte zijn blik nu op het meisje die naast hem op de bank is komen zitten. Ze komt steeds dichterbij tot ze recht naast hem zit. "Welke naam wil je weten?" zegt Percival grappend, "Ik heb twee namen, maar voor nu, Percy. Percy Mayfair". Percival nam de tijd om goed te zitten en een hand door zijn haren te laten gaan. Hij keek naar het meisje die intens naar hem staarde. "Begin maar" fluistert Percival uitdagend, "Wat is je eerste vraag?"

~~

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld