Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' The Exposure w/ Creepdoll

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:

W/ Creepdoll

-Niet reageren, onthouden mag.-

Me: Cristian LeBlanc - 22 years old - werewolf

Jij mag beginnen

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Cristian was een alleenwonende jongen, goed verzorgd en zeker goed voor het oog. Hij leefde in een doodnormaal huisje aan de rand van het dorp. Het was het enige huisje dat nog vrij was toen hij hier aankwam en eigenlijk vond hij de ligging perfect. Hij hield van het bos en het dorpje lag half omringd door wat hij thuis noemde. Voor Cristian was het bos zijn thuis, daar kon hij zijn wie hij wou zijn en was hij zo vrij als een vogeltje. Het was vroeg in de ochtend en Cristian was het bos in getrokken, niet veel mensen waren wakker op dit moment dus dit was perfect. Niet veel mensen gingen de bossen in, want daar zouden gevaarlijke wezens leven, wat ze niet wisten is dat die wezens niet zo gevaarlijk waren als ze dachten. Alleen gekken gingen het bos in. Daarom stond Cristian vroeg op zodat hij kon gaan rennen. Overdag werkte hij dan ook als een doodnormale burger bij een smid, want zo kon hij up to date blijven over de nieuwste wapens. Een gewoon leven konden mensen zoals hij niet leven, want ze hadden schrik van hen. Toch kwam hij goed met iedereen overeen in het dorp, of dat dacht hij toch. De laatste tijden waren er geruchten de ronde gegaan dat er gevaar op de loer lag, maar Cristian maakte zich niet zoveel zorgen. Hij vermoorde niemand, daar deed hij enorm zijn best voor.
Cristian was net op tijd terug in het dorp, want hij zag al een paar mensen door het dorp lopen. Snel liep hij zijn huisje binnen en kleedde zich om. Het was bijna tijd om te gaan werken en hij wou niet te laat zijn. Snel nam hij een appel van de tafel en nam zijn eerste hap. Snel liep hij de deur uit en liep naar het werk, ondertussen at hij zijn appel op. Cristian vond het jammer dat hij moest leven hoe hij nu deed. Hij werd gezien als een beest, ookal wisten ze niet dat hij er een was.

WAUW, geen inspiratie al van in het begin

@Creepdoll

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Cristian was net op tijd en zijn baas stond hem al op te wachten. Veel van het werk deed hij niet en Cristian moest al het werk alleen doen, maar daar maakte hij geen probleem van. Hij hield van het werk dat hij deed. Het was een beroep dat al decenia in de familie was en hij kon niet klagen. Al heel zijn leven was hij geobsedeerd geweest door wapen en wat ze konden doen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, hij had mooie herinneringen aan wapens.
Zijn gedachten gingen terug naar toen hij 10 jaar was. Zijn vader had hem leren vechten en zijn moeder wou dit niet. Maar zo hoorde het nu eenmaal. Vanaf 10 jaar leerden mensen zoals hij vechten om zichzelf te kunnen verdedigen wanneer nodig. Op zijn 15e had zijn vader hem een dolk cadeau gegeven, want op de leeftijd van 15 moest een pup voor zichzelf kunnen zorgen. Zijn vader had hem getraind en na een aantal weken leek hij wel een professional. Toen hij volwassen werd, werd er verwacht dat je je eigen weg zocht en van huis wegging en dat had hij ook gedaan. Al vier jaar leefde hij hier en al drie en een half jaar werkte hij in deze smidse. Cristian keek naar al het werk dat nog gedaan moest worden en zuchtte. Hij zou nog lang mogen werken als hij dit allemaal gedaan wou krijgen. Hij begon met het zwaard dat tegen de dag erna klaar moest zijn. De randen waren niet scherp genoeg meer en de punt was zo goed als gebroken. Al snel begon Cristian met het repareren van het zwaard. Het ijzer werd gesmolten zodat de punt weer normaal zou zijn. Wanneer hij dit gedaan had, moest hij het even laten afkoelen want hij wou het niet erger maken dan het al was.
Net op dat moment, viel er een geur over hem heen die hij nog nooit geroken had. Cristian snoof een paar keer en schraapte zijn keel. Het was een vrouwelijke geur die hij niet kon beschrijven en dat vond hij maar raar. Hij hoorde de deur opengaan en met een luide klap viel deze weer dicht. Hij liep de werkkamer uit en de voorkamer binnen. De geur leidde hem naar de kamer ernaast, waar alle zwaarden van alle voorbije koningen omhoog hingen. Opnieuw schraapte hij zijn keel. "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg hij voorzichtig zodat hij de dame niet deed schrikken. Hij bestudeerde haar onopgemerkt en zuchtte. Hij wist niet wat er zo raar aan haar was, maar hij kon er zijn vinger niet opleggen. Hij wou graag weten wat haar hier had gebracht, want zij zag er geen dame uit die kon of zou vechten, laat staan met een wapen overweg zou kunnen.
Opnieuw dacht hij aan vroeger, aan het moment dat zijn zusje leerde vecht, ze bakte er niets van. Ze had willen opgeven want volgens haar was dat niet voor haar bestemd, maar Cristian had met haar liggen trainen tot ze beter werd. Hoe ze het verder gedaan had wist hij niet, want hij was vertrokken. Hij zou er alles om geven om te weten hoe het nu met haar was, met zijn ouders en met zijn broer. Hij wist dat het niet gemakkelijk was, maar erover nadenken kon hij niet laten.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Cristian bekeek de dame die de winkel was binnen gekomen nog een keer. Hij kreeg er maar een raar gevoel bij, een gevoel dat hem waarschuwde voor wat er nog zou komen. Aandachtig luisterde hij naar wat ze te zeggen had, want hij wou natuurlijk niets verkeerd doen, iets wat niet haar wens was. Het gestotter vond hij wel grappig, want nooit was dit gebeurd, maar het is ook niet elke dag dat een vrouw de winkel binnenkwam. Cristian observeerde de dolk en zuchtte diep.

------- 7 jaar eerder---------
"Cristian, opstaan!" De vrolijke stem van zijn moeder weergalmde in de kamer. Zijn moeder opende de gordijnen en het licht kwam binnendringen. Zijn ogen kneep hij samen om ze te beschermen tegen het licht. "Waarom moet je me zo vroeg wakker maken!" zei hij tegen zijn moeder en zuchtte. "Het is je verjaardag, jongen." Met een zucht stond hij op en sloot de deur nadat zijn moeder naar buiten was gegaan. Snel trok hij zijn kleren aan en liep de trap af naar beneden. "Gelukkige verjaardag!" riep zijn zusje luid, waardoor Cristian zijn oren bedekte. "Ook een goede morgen." zei zijn vader sarcastisch en lachtte. Hij was nu 15 jaar en werd nu volwassen verklaard. Binnenkort zou hij het nest moeten verlaten, en dat schrok hem toch een beetje. iedereen liep naar buiten behalve zijn moeder en vader. "Ik moet je iets laten zien." zei zijn vader terwijl hij zijn ogen op zijn moeder hield. Criistian knikte en volgde zijn vader langs achter naar buiten. Ze liepen het tweede gedeelte van het huis in en Cristian deed het licht aan. Voorzichtig sloot zijn vader de deur en haalde een doos te voorschijn. "Hierin zit iets heel krachtig, je mag het nooit kwijtraken. Toen ik 15 was gaf mijn vader deze aan mij en nu geef ik deze aan jou. Zorg dat ze deze nooit vinden, want dat kan wel eens het einde van onze soort betekenen." Cristian nam alle informatie in zich op. "Wat doet het dan?" vroeg hij nieuwsgierig, maar hij wist dat het antwoord hem de stuipen op het lijf zou jagen. "Wanneer het in de verkeerde handen terecht komt, zoals de mensen bijvoorbeeld, zullen alle mogelijke soorten waar ze bang voor zijn uitsterven. De dolk beschermt degene die erover beschikt tegen iedereen die kwaads wil doen. De dolk is pas in zijn volledige kracht wanneer alles is zoals het moet zijn, niets mag gebroken zijn."

-------7 jaar later---------
"Waar heb je dit gevonden?" vroeg Cristian aan de dame in de winkel. Hij was de dolk kwijtgespeeld en deze zag eruit als degene die hij verloren was. Aandachtig bekeek hij de dolk en nam neze in zijn handen. Toen ze zei dat als hij het niet kon maken er iets anders mee mocht doen knikte hij. "Ik vrees dat ik het inderdaad niet kan maken. Ik.. uhm....de baas gaat wel weten waarvoor ik hem nog kan gebruiken. Dankjewel om langs te komen." zei hij terwijl hij haar voorzichtig naar buiten duwde. Toen hij eenmaal bij de deur was, opende hij deze voor haar duwde haar voorzichtig naar buiten, sloot de deur en deed hem op slot. Het kaartje draaide hij van 'open' naar 'gesloten' en liep met de dolk naar achter.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Cristian beseft wel dat hij een beetje bruut was geweest, maar hij kon er niet aan doen. Hij had de bossen rond gelopen om deze te vinden, zonder resultaat. Vandaag liep er dan gewoon een dame binnen, die deze dolk gevonden zou moeten hebben. Hij geloofde het niet. Toen de dame binnen gelopen kwam, had hij al een raar gevoel gehad. Een gevoel dat hij niet bij iedereen kreeg. Toen hij eenmaal achteraan was, legde hij de dolk neer en zuchtte. Christian had altijd heel veel waarde gehecht aan de dolk en hij herinnerde zich nog steeds het moment dat hij deze kwijt was gespeeld. Hij was niet trots op wat er gebeurd was, maar hij kon er ook niets meer aan veranderen. De zon scheen binnen en weerkaatste op de dolk de ogen van Cristian in. De dolk had een zwarte handvat met een fijn, gouden patroon. Voorzichtig nam Cristian de dolk terug in zijn handen en liet zijn vingertoppen over het handvat glijden. De gouden print lag een laagje hoger, waardoor de print met de vingertoppen traceerbaar was. De overgang van het handvat naar het vlijmscherpe gedeelte was kort en ruw. Een klein laagje van het handvat versmalde en al snel was het ijzer zichtbaar. Elke dolk in de familie was uniek en met de hand gemaakt. Een grote waarde hadden ze dan ook.
Hij had gelogen tegen een klant, want maken kon hij het wel. Hij wou het eerlijk gezegd voor zichzelf houden. Al snel begon hij met het repareren van de dolk. Een uurtje of twee later was de dolk zo goed als nieuw. Ondertussen was het middag geworden en Cristian wou niets liever doen dan naar het bos gaan en genieten van de rust. Jammer genoeg kon dit niet, want anders werden de bewoners achterdochtig, want niemand ging de bossen in. Enkel wanneer het nodig was. Daarom besloot hij om de middag in de bar op de hoek door te brengen. Rond dit uur was er bijna nooit iemand te vinden. Cristian hield dan ook niet van plekken waar tientallen mensen bij elkaar zaten. Hij verliet de winkel en sloot deze, waarna hij zich begaf naar de bar.
Zoals verwacht, was er ook geen kat te bespeuren. Het belletje rinkelde en gaf aan dat hij de bar binnengestapt was. Al snel begroette de glimlach van Patricia hem. "Cristian, het gebruikelijke?" vroeg ze en Cristian knikte. Hij was niet een praatzame man, enkel wanneer het hem uitkwam, of wanneer hij zin had . Een glas water werd voor zijn neus neergezet en hij wierp alles in een keer naar binnen. "Grote dorst" mompelde hij ,waarna Patricia zijn glas opnieuw vulde. Daarna wachtte hij geduldig op zijn maaltijd, want hij verging van de honger.

Sorry voor het lange wachten, maar ik heb wel het gevoel dat ik iets deftig heb neergezet nu

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Het had niet lang geduurd en hij had zijn maaltijd gekregen. Wanneer het drukker was in de bar, moest je natuurlijk langer wachten. Patricia begon weer. "Hoe gaat het?" vroeg ze. Cristian was echt geen prater, enkel wanneer het hem uitkwam. Hij deed niets verkeerd, maar hij wou gewoon geen contact maken. Het zou hem enkel het leven kosten. "Goed, dankje" zei hij snel en begon met eten. Het smaakte goed, net zoals het altijd gedaan had. "Heb je het al gehoord?" vroeg ze, en hij schudde zijn hoofd. Patricia probeerde altijd een gessprek aan te gaan, met wie dan ook. Daarom was zij ook een van de weinigen waar hij ook even iets tegen zei. "Een paar dorpen verder zijn ze aangevallen door wolven." zei ze. "Weerwolven" herhaalde ze. Cristian slok het eten door en sloot kort zijn ogen. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij. Nooit had hij iemand aangevallen, wel had hij soms problemen met zich in te houden als hij kwaad was, maar voor de rest was hij een brave burger. Patricia begon een heel verhaal. Het zou gaan over een man die veranderde in een wolf, bloeddorstige ogen, klauwen. Cristian begon even te lachen. "Die lezen te veel sprookjes. Zulke dingen bestaan eenmaal niet." zei hij en nam nog een hap van zijn eten. Hij vond het grappig, want zo waren weerwolven nu eenmaal niet. Ze waren lieve mensen, die je niet in een hoekje moest drijven. Ze hadden inderdaad meer kracht snelheid, beter zicht, maar niets vergeleken met wat Patricia hem zei. "Ze gaan hier ook iedereen testen en observeren." zei ze en zuchtte. "Weet je hoeveel problemen dat gaat geven? Iedereen waar ze een vermoeden over hebben, wordt gecontroleerd." zei ze en Cristian sloot zijn ogen weeral. Waarom moest dit gebeuren? Hij wist dat mensen hem raar vonden omdat hij met niemand sprak, buiten af en toe met Patricia. Sowieso hadden ze een vermoeden bij hem. Niemand in het dorp was zoals hem, dat wist hij zeker, maar dat wou niet zeggen dat er geen anderen waren die in hetzelfde schuitje konden belanden. Zijn bord schoof hij weg en stond op. Het geld smeet hij op de toog en liep naar de deur. "Ik moet terug naar mijn werk" zei hij snel, waarna hij de deur uitliep. Hij wist zeker dat ze al begonnen waren aan hun zoektocht naar de mensen die verdacht leken. Hij moest zorgen dat ze iemand anders verdachten in zijn plaats. Misschien moest hij een gerucht verspreiden, dan had hij de tijd om zijn spullen te pakken en ervan door te gaan. Zijn gedachten brachten hem terug naar de dame van daarnet, zij was speciaal, dat had hij gevoeld. Hij moest zien te weten te komen wat ze was, want anders kwam hij hier niet levend uit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld