O | Everybody has a chapter - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Everybody has a chapter

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
"Everybody has a chapter they won't read out loud."

Met

Tyler Josephine Reed

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Adam Owens

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Elk ander zou het waarschijnlijk niet opvallen dat zijn handen beefden en het zweet hem over de rug liep. Elk ander zou het waarschijnlijk ook niet opvallen dat zijn angst hem bijna bevroor als hij de deur uitstapte. Datgene wat elk ander waarschijnlijk wel op zou vallen, was dat hij er leuk uitzag en hij behoorlijk muzikaal was.
Het kostte hem moeite het potje open te maken met zijn bevende handen. Drie witte pilletjes nam hij uit het potje, waarna hij ze zonder twijfel in zijn mond stopte. Drie was te veel. Je hoorde er maar één te pakken. Inmiddels gebruikte hij ze echter al zo lang dat hij drie pillen nodig had om hetzelfde effect op te wekken. Het zou een uur duren voor ze volledig ingewerkt waren. Hij had nog één uur en een kwartier voordat hij studio zou moeten verlaten.

Het café was bevolkt, maar niet heel erg druk te noemen. De laatste vrijdag van de maand was waarschijnlijk de drukste avond, gezien het feit dat het de enige avond was dat er iets georganiseerd werd voor alle doelgroepen. Het was amusant om te zien hoe gemakkelijk deze groepen elkaar wisten te vinden.
'Ha Adam, vanavond kun je een half uur later op dan normaal. Er is iemand bij gekomen.' Hij draaide zich om en knikte rustig. Anderhalf uur geleden had hij zich waarschijnlijk opgesloten in zijn studio, maar nu voelde hij niks. Zijn gevoelens waren verdoofd. Hij voelde geen paniek of angst, maar hij voelde ook geen blijdschap. Zijn blik gleed even naar zijn horloge. Normaal gesproken startte hij om tien uur, vanavond zou dat half elf zijn. De kalmeringsmiddelen werkten gemiddeld vier uur, dat betekende dat hij nog zeker twee uur zou hebben om thuis te komen na zijn optreden. Het kwam zelden voor dat hij bleef hangen na zijn optreden. Het was ironisch dat hij bang was voor datgene wat hij vanavond ook zou entertainen. Mensen waren zijn grootste angst en tegelijkertijd ook zijn inkomen.
'Ik ga even naar achteren.' Achterin het café was een kleine woonruimte die op vrijdagavond gebruikt werd voor het voorbereiden van de optredens. Meer dan zichzelf en zijn gitaar had hij niet nodig, maar er waren mensen die meer nodig hadden dan dat. Het was er over het algemeen rustiger dan in het café zelf. Hoewel de middelen die hij slikte effectief waren, genas het hem niet. Genoeg prikkels en hij zou toch flinke paniek kunnen ervaren. Voorkomen was beter dan genezen, hadden ze hem ooit verteld. Voor hem gold dat gezegde dagelijks. Het was makkelijker rustig te blijven als hij niet omringd werd door mensen.
Hij nam plaats op een bank en pakte zijn gitaar erbij, waarna hij wat op de snaren tokkelde. De rest van de wereld leek een beetje te vervagen als hij bezig was met zijn gitaar, zelfs als hij niet serieus bezig was en alleen maar met de snaren speelde.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Gespannen sloot Tyler haar ogen. Ze luisterde naar de geluiden om haar heen. Ze hoorde het gezellige geroezemoes van de mensen. Ze hoorde hoe mensen over de houten vloer holden om alles op de juiste plek te plaatsen. Ze hoorde hoe iemand op een gitaar aan het tokkelen was. Ondanks dat ze al een paar keer had opgetreden, waren de gezonde zenuwen duidelijk aanwezig. Het was voor de eerste keer dat ze in een café optrad en dat beangstigde haar. Hier kon ze iedereen reactie zien én horen. Het was klein en gezellig, maar was dat ook geschikt voor de klassieke stukken die zij speelde?
Voor haar opleiding moest ze meer ervaring opdoen in optredens. Zo moest ze op verschillende locaties optreden en de kroeg was een van de locaties die zijzelf had uitgekozen. Ze had besloten het voor haarzelf te houden. Als ze verteld had dat ze hier zou optreden, dan waren er sowieso vier mensen aanwezig geweest: haar ouders, haar broer en haar beste vriendin. Ze waardeerde het, maar soms was het goed om zelfstandig acties te ondernemen. Om haarzelf te testen.
Om tien uur zou zij op moeten. Ze zou een aantal klassieke stukken spelen die ze op school wel duizenden keren geoefend had. Alleen de geluiden van haar piano zouden de kroeg vullen. Geen zang, geen ander instrument.
Tyler opende haar ogen en keek de ruimte door. Er was een gezellige drukte. Iets wat Tyler opluchtte. Het maakte het bedwingen van haar zenuwen iets gemakkelijker. Helaas waren de zenuwen niet minder geworden later de avond op, het was bijna tijd voor haar om achter de piano te gaan zitten. Ze stond klaar aan de zijkant van het podium. Voor het optreden had ze niet iets heel speciaals aan getrokken. Ze had haar blonde lokken in een staart vastgebonden, een effen shirtje aan dat aan de voorkant in haar zwarte broek gestopt zat. Ze had enorm lang getwijfeld over haar kledingkeuze, bang dat het niet extravagant genoeg was. Maar nu ze naar het publiek keek, was ze blij met haar keuze. Een galajurkje zou niet gepast hebben in dit café.
Ze werd op een speelse manier door de barman aangekondigd, op een manier die paste bij het publiek. Op een dag wilde zij daarop kunnen anticiperen. Op een dag wilde zij kunnen voelen wat het publiek wilde en hun dat schenken, door de juiste toetsen in te drukken met de juiste hoeveelheid kracht.
Tyler nam plaats achter de piano. Ze had in de middag al mogen oefenen, zodat ze wat kennis kon maken met het instrument. Elk instrument speelde anders, elk instrument diende anders behandeld te worden. Vanaf het moment dat haar vingers de toetsen raakte, verdwenen de zenuwen. Ze vergat de mensen om haar heen. Op dit moment was het alleen de piano, zijzelf en de muziek die zij produceerden: I giorni.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Soms schreef hij zijn eigen liedjes. Soms tokkelde hij op zijn gitaar en vond hij een melodie die zijn hoofd niet meer verliet. De liedjes die hij zelf schreef, gebruikte hij echter nooit tijdens zijn optredens. Vandaag bracht het getokkel hem niet op ideeën. Zijn hoofd was leeg, zijn gevoelens waren blank. Het was hem nog nooit gelukt een liedje te schrijven als hij zijn medicatie gebruikte. Liedjes gingen over emotie. Liefde, lust, pijn of verdriet. Dat voelde hij niet als hij zijn medicatie ingenomen had. Toch kon hij zijn medicatie niet opgeven om zich te richten op zijn carrière.
Ver weg hoorde hij het geluid van een piano. In eerste instantie begreep hij niet dat het om een optreden ging, tot hij zijn gitaar losliet. De klanken van de piano werden luider naarmate hij zich meer concentreerde op de muziek. Meerdere mensen gebruikten de piano, maar voor zo ver hij wist, gebruikte niemand de piano voor klassieke muziek. Vrijwel niemand speelde klassieke muziek. Niet in een café in elk geval.
In eerste instantie twijfelde hij, maar toen kwam hij toch overeind en verliet de kleine ruimte. Hij ging in een rustig hoekje staan en keek naar de piano en de jonge vrouw die daarachter zat. Dit was waarschijnlijk haar eerste keer. Ze leek volledig op te gaan in haar eigen muziek, alsof het café niet bestond. Zijn blik gleed even door het café. Er waren mensen die meegingen in de muziek, er waren mensen die op de klok keken om te bepalen hoe lang ze nog moesten luisterden. Dat zou je altijd houden. Het had weinig te maken met de muziek die ze maakte. Het was goed, misschien niet hun of zijn smaak, maar goed. Nog even luisterde hij, maar toen liep hij naar achter om zijn gitaar te pakken.
Enkele minuten voor half elf stond hij klaar om op te gaan. Alex, de barman, prees haar optreden en een applaus volgde. Geduldig wachtte hij af tot de jonge vrouw het podium verliet, waarbij hij haar een vriendelijke glimlach toewierp voor hij zelf het kleine podium op liep met zijn gitaar. Een applaus volgde. Het was niet de eerste keer dat hij hier optrad, de meesten zagen hem elke maand. Hij liep naar de microfoon en glimlachte breed, alhoewel hij dichterbij paniek dan blijdschap zat.
'Ik zie een hoop bekende gezichten vanavond. Ik hoop dat jullie net zo vrolijk zijn als vorige keer,' merkte hij op, waarna een tiental mensen in de lach schoot. De vorige keer had de alcohol net iets te rijkelijk gevloeid. Met een grijns rond zijn lippen schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn handen op zijn gitaar legde en even het publiek inkeek. Elke keer voelde hij zijn maag omdraaien.
'Ik verwacht van jullie dat jullie meezingen, want de eerste die ik dat niet zie doen, mag hier bij mij komen staan,' lachte hij, waarna zijn vingers over de snaren gleden en hij het eerste liedje voor die avond inzette. Hij speelde alleen maar liedjes waarvan hij wist dat vrijwel iedereen ze kende. Dat was de manier om ieders hart te winnen. Hij probeerde het publiek zoveel mogelijk te betrekken in de liedjes die hij zong. Als het publiek luidkeels met hem meezong, wist hij dat hij goed zat.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was frustrerend. Ze had het stuk foutloos gespeeld, maar toch was het haar niet gelukt om het stuk over te brengen. Dat was altijd al iets waar ze moeite mee had. Ze kon een stuk precies naspelen zoals de componist, maar gevoel ontbrak in haar stuk. Het was haast alsof ze haarzelf niet bloot durfde te geven. Het was alsof ze bang was mensen haar gevoelens te laten zien. Ze moest loskomen.
Het was maar een klein applaus dat ze in ontvangst nam. Iets wat mede kwam door de doelgroep, maar tegelijkertijd verweet ze het haarzelf. Ze speelde niet goed genoeg. Ze had nog een lange weg te gaan en juist om die reden was ze blij dat ze hier vanavond had opgetreden.
Tyler nam plaats tussen het publiek en observeerde de volgende die het podium opliep. Het was een knappe jongeman die duidelijk minder moeite had om het publiek om zijn vinger te binden. Het publiek leek dol op hem, zong met hem mee en werd sfeervol. Na elk liedje die hij speelde, werd er geapplaudisseerd die harder waren dan het applaus dat zij voor haar hele optreden in ontvangst had mogen nemen. Toen hij eenmaal klaar was, leken de mensen helemaal uit hun dak te gaan. Ze floten en riepen dat hij het goed gedaan had. Er was zelfs een meisje tussen die enthousiaste gilde.
En toch leek de jongen niet te genieten van het applaus. Hij glimlachte, hij boog, maar de twinkeling in zijn ogen ontbrak. Hij stapte van het podium af om plaats te maken voor het volgende optreden. Nieuwsgierig volgde Tylers blik hem, terwijl hij ergens aan de rand van het café plaatsnam. Daar waar hij net nog een goed optreden had opgevoerd, leek hij nu slechts een muurbloem. Het was alsof hij amper genoot van het optreden.
Aarzelend staarde ze naar de jongen. Hij had net een geweldig optreden opgevoerd, maar bovenal had hij geweten hoe hij het publiek had moeten amuseren. Dat was precies wat zij nog mistte in haar optredens. Misschien kon hij haar helpen, misschien was zijn hulp het enige wat ze nodig had om een echte muzikant te worden. Ondanks dat ze niet wist wat ze moest zeggen, liep ze op hem af.
‘Goed optreden,’ zei ze ietwat verlegen.
De jongen keek haar aan en haalde zijn schouders op. ‘Het was niet speciaal.’
‘Niet speciaal?’ vroeg Tyler verbaasd. ‘Ik vond het juist een erg sterk optreden.’ Tyler wenkte naar de stoel naast hem. ‘Vind je het goed als ik je gezelschap houd?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld