Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Let 'em know.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

WARNING; bad ass c:

ORPG ft. the one and only @Nathaliia ❤️

- ⚔️ -

Rambo, they begging for mercy, like the lambo'
No they told me kill them all, goddamn though
I know they want to see me fall, look where I am though
On two feet, that's where I stand though
I'm a true fucking killer, like Rambo
No ammo, they send me on the sand yo
Nigga I just kill 'em because I can though

This is not a motherfucking game
I'm coming back for good
So let them niggas know it's mines.

- ⚔️ -

Alexi Michaelski - known as "Jax" (Jackson) or Christmas - 19 years old

Account verwijderd

schreef:

Lucienne "Lucy" Sophia Dubois - 18 years old.

Nobody sees, Nobody knows
We are a secret, can't be exposed
That's how it is, That's how it goes
Far from the others
Close to each other
That's when we uncover, cover, cover

We could build a universe right here
All the world could disappear
Wouldn't notice, wouldn't care
We could build a universe right here
The world could disappear
Yeah I just need you near

Mijn begin komt hieronder c:

Account verwijderd

schreef:
De zachte wind die zich door de lucht bewoog zorgde ervoor dat Lucienne's haren verschillende kanten op waaiden. Kippenvel ontstond op haar lichaam naarmate de wind haar blote armen tegemoet kwam. De vroege zon was hetgeen wat haar weg enigszins oplichtte. Verlaten gebouwen, onbewoonde huizen en kapotte auto's kon ze zien in het gebied waar ze liep. Daaruit kon ze opmerken dat ze in een buurt was waar ze normaal gesproken niet naartoe zou gaan. Toch had ze geen andere keus. Al enkele weken was ze buiten Riverstone te vinden. Nooit had ze gedacht haar vertrouwde stad te verlaten, hoewel ze dat uiteindelijk wel had gedaan. De keuzes die voor haar gemaakt werden waren keuzes die niet met haar besproken werden. Buiten haar rug om hadden haar ouders ideeën om hun gezin rijker te maken. Alles werd voor haar bepaald en het enige wat ze kon doen was luisteren en mee instemmen met de ideeën die ze voor haar toekomst hadden gepland. Ze wilde haar leven niet zo leiden en ze wist dat ze uiteindelijk na het huwelijk haar eigen verplichtingen zou hebben, waar ze niet van af zou kunnen komen. Nooit had ze gewild om onder dwang met iemand te zijn, maar het was uiteindelijk de keuze van de Heer die op haar viel. Het was moeilijk voor haar om de keuze te maken die ze had gemaakt. Ook nu had ze twijfels om terug te gaan, hoewel ze al elf dagen onderweg was. Elf dagen had het haar gekost om in een stad te komen. Hoewel die wel verlaten was, kon ze hier voedsel zoeken of misschien zelfs mensen die haar zouden kunnen helpen. Ze wist niet in welk deel van het land ze zich bevond. Het was een grote raadsel voor haar, maar ze hoopte niet dat ze onveilig was in de verlaten stad. Geen enkel leven was te zien, hoewel ze wel de natuur kon voelen. Het gevoel wat ze bij de stad kreeg was niet positief, integendeel. De verlaten gebouwen zorgden voor rillingen over haar rug en het voelde haast alsof ze werd bekeken. Ze wist niet of ze paranoïde werd of daadwerkelijk werd bekeken. Uiteindelijk besloot ze er geen aandacht aan te geven. Ze voelde zich niet op haar gemak, maar toch moest ze voedsel vinden en misschien zou ze voor één nacht kunnen slapen in de verlaten panden. Het was lang geleden dat ze uiteindelijk een stad had tegen gekomen.
Willekeurig liep ze een verlaten café binnen. De tafels lagen niet meer op de goede plek en de stoelen waren haast niet meer heel. De muren zagen er niet meer perfect uit en de meeste decoraties lagen kapot op de grond. Een middelmatige raam zorgde ervoor dat er minimaal zonlicht naar binnen scheen. Net genoeg om te zien waar ze heen moest lopen. Toch besloot ze verder geen aandacht aan het gemolde café te besteden. Haar weg had ze vervolgd naar de bar, vervolgens achter gestaan. Alles leek haast leeg te zijn, waarschijnlijk hadden andere mensen het eten al gevonden. Haar handen zochten de lades af, totdat ze enkele energierepen had gevonden. Blij opende ze de verpakkingen, waarna ze op een snelle tempo de twee repen op had gegeten. Hoewel het geen fatsoenlijke maaltijd was geweest, nam het haar honger wel af. Ze zocht de kasten verder af naar drinken. Enkel glazen flesjes frisdrank had ze gevonden. Eén flesje had ze in haar handen genomen, vervolgens bekeken. Het leek erop dat de vloeistof al enkele jaren over datum was. Voordat ze het wist hoorde ze een schot en spatte het glas in haar handen uit elkaar. Vloeistof verspreide zich over de grond en haar kleding. De scherven zorgden ervoor dat er wonden op haar handen ontstonden, maar dat was niet haar grootste zorg. Ze was niet alleen en dat wist ze haast zeker. Onmiddellijk had ze zich omgedraaid, haar handen opgetild om te laten zien dat ze niet gevaarlijk was. 'I don't have any weapons', vertelde ze meteen. Mannen in donkere kleding en geweren waren moeilijk te zien in de donkere en verlaten pand. Toch zorgde de minimale zonlicht dat ze de mannelijke posturen kon opmerken. 'Take her. She isn't from here', een Amerikaans accent was duidelijk te horen door de ruimte. Binnen enkele seconden werden haar armen gegrepen. 'I'm sorry! I was just searching for food. I promise when you let me go, I'll never come back', probeerde ze duidelijk te maken. Een korte lach was te horen bij een man, maar een andere reactie kreeg ze niet. Hoewel ze zich probeerde los te maken van de greep van de mannen, leek dat onmogelijk. Ze werd voortgeduwd, niet wetend waarheen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Regenwater vond zijn weg naar beneden. Druppels glijdend langs het bedorven en ineen gedeukte hout, dat zijn bloeiende periode van smetteloos, glanzend materiaal al doorstaan had. De verf bladderde er met het water traag af, millimeter voor millimeter, hoorbaar geworden in zodanig zachte klanken dat alleen hij het mee leek te kunnen krijgen. Alsof men hem ervan bewust wilde maken dat de tijd eindeloos doortikte. Dat de wereld niet stilstond om een nutteloos leven als het zijne, en de verlorenen niet genoeg om hem gaven om het water te laten stoppen met stromen. Het geluid dreunde door een stilte die Alex anders als vreemd had beschouwd. Tikkend op de gesleten vloer van cement, een spoor achtergelaten dat door de hele slaapkamer vloeide en een kleine rivier vormde tussen al het puin. Een koude rilling trok over zijn rug indien hij zijn gezicht van de vloer wegdraaide. Desondanks de veranderingen van het weer en zijn verblijfplaats voelde hij nog altijd hetzelfde gevoel van kilte door zich heentrekken met het uitzicht op het spiegelbeeld. De weerspiegeling in de laatste paar hangende scherven was bekend en toch zo luguber voor hem, dat hij de rook van zijn sigaret nodig had om de onrust in zijn hoofd te dempen. Zijn ogen sloeg hij af naar de bedlakens onder hem. Net zoals hij altijd deed, dwong hij zijn aandacht op iets anders, de gewenning die hij ook nu niet tegenvocht.
Lange tijd om alleen te zijn werd hem echter vandaag niet gegund. Het waren de voetstappen die hem afleidden van zijn eigen gedachten en Alex als vanzelf deden opkijken naar de deur, al had hij geen behoefte aan het onverwachte bezoek. Hij was geërgerd; het te veel moeite gevonden om het te verbergen, brandden zijn ogen strak op het tweetal dat zijn kamer binnen kwam wandelen. "What are y'all doin' in here?" vroeg hij hen, ze aangestaard met elke stap die ze naar hem toezetten. Met het herkennen van Twitch rolde hij wat met zijn ogen. Hij moest niets weten van de jongen, al bekeek hij hem schuchter. Hij vertrouwde hem niet.
Dat hij een hekel had aan de anderen bracht hij schaamteloos over. Geen glimlach gunde hij hen, net zoals geen ander deze van hem krijgen kon, en liever dan eromheen te praten wilde hij weten waarom ze het in hun hoofd hadden gehaald om hem te storen. "I ain't got no bug juice, Twitch. What you want?" Zijn handpalm rustte tegen de bedrand, getik voortgebracht door zijn vingertoppen die er enigszins ongeduldig tegenaan tikten.
"Get up, we got fire on the line." Hij bleek opgemerkt te hebben dat hij en zijn vriend niet welkom waren. Het paar lichte ogen flitste stug naar hem terug, de gekende grijns verdwenen die hij anders wel bij zich droeg. Alex daarentegen keek wat verbaasd naar beide. "You serious?"
"Yeah I am, you fool. I ain't jokin' around 'bout this one. Get your ass downstairs, he's waitin' for you." Jaren geleden was het geweest sinds hij datzelfde dreigement weer had gehoord. Het was hem gewoon geworden om het uit de mond van een van de grappenmakers te horen, evenwel de baas die elke beweging aanzag voor een indringer, maar toch was het deze keer anders. Hij zag de drugdealer slepen met een van de Glocks. Achter zijn viezige vest verborg zich een handwapen dat noch loog, noch te verbeelden was. Vrijwel meteen maakte zijn boze bui plaats voor nieuwsgierigheid. "Who's it?" Vragend bleef hij stil, afwachtend op een antwoord dat ze hem niet bereid waren te geven. Alle twee wisten de uitgang al weer te vinden voor hij hier besef bij had. Zijn mompelingen vanuit de gang wist hij nog net op te vangen, gehaast geklonken tot de klap van de deur hier ruwweg een eind aan had gemaakt.

"Look, I'm no sidekick. You gon' find out yourself."

Account verwijderd

schreef:
Hardhandig werd Lucy meegetrokken door de onbekende mannen. Hun handen klemden zich rondom haar ontblote armen, waar waarschijnlijk de volgende dag sporen van hun aanraking te zien zou zijn. Onwetendheid zorgde ervoor dat ze zichzelf van deze situatie niet kon redden. Ze kende de stad en de mensen niet en daardoor had ze een kleine kans op een ontsnapping. Hoewel ze eerst dacht dat ze alleen was, bleek dat uiteindelijk niet zo. Waarschijnlijk hadden de mannen haar gevolgd, totdat ze het een goed moment vonden om haar op te pakken. Wat hun volgende stap met haar was wist ze niet, maar daar zou ze waarschijnlijk snel achter komen. Ze zou het moeten weten dat ze niet alleen was in de grote, verlaten stad. Het was haast logisch dat er mensen te vinden zouden zijn. Toch was ze te nieuwsgierig naar de verlaten gebouwen en hoopte ze eten en rust te vinden in één van de verlate panden. Het leek erop dat ze op het terrein was gekomen van een vijand. Het was overduidelijk dat ze haar hier niet wilden hebben. De manier waarop ze haar meetrokken liet duidelijk merken dat ze hier niet welkom was. Voor even had ze haar ogen op de mannen gericht. Hun capuchons en donkere kleding lieten weinig van hun zien, ook al waren ze blootgesteld aan het zonlicht. Ondertussen was ze al naar buiten gesleurd, waardoor de zonnestralen en wind haar tegemoet kwamen. Hoe vaker ze zich van hun greep probeerde te trekken, hoe strakker die greep werd. Ze had al door dat het geen werking had. Haar vermogens kon ze ook niet tegen hun gebruiken, aangezien ze zichzelf zou blootstellen aan de personen en zou ze daarmee laten zien wie ze werkelijk was. Ze zou in gevaar komen, doordat ze haar krachten zou gebruiken. Zelf wist ze niet wie de mannen waren en wat ze konden. Ook kon ze haast niet haar krachten gebruiken, wetend dat ze het haast niet kon. Het leren was altijd moeilijk voor haar geweest. Nooit had ze haar krachten gewild. Ze wilde bij de normale wereld horen en niet bij de verschoppelingen, zoals ze werden gezien. Haar volk werd enkel gebruikt om mensen goed te maken, waarna ze meteen werden uitgemoord wanneer ze iemands leven hadden gered. Het kon niet anders, de mensen haatten hun en andersom was het hetzelfde. De twee rassen waren al honderden jaren in een conflict met elkaar, waarbij er een derde ras bijkwam. Over die ras wist ze haast niks, aangezien het praten erover verboden was in haar gebied waarin ze leefde. Zware straffen stonden op de mensen te wachten wanneer ze over de verboden volk praatten. Ze wist enkel dat ze niet hetzelfde waren als zij en de andere mensen die dezelfde krachten als haar bezaten.
'Tie her up', hoorde ze één van de mannelijke geslachten zeggen. Een verlaten, oude bedrijfspand was de locatie waar ze zich in bevonden. Haar voeten stonden op verrotte planken, waardoor ze bang werd dat ze elke moment door de vloer kon zakken. De mannen leken zich daar geen zorgen om te maken. Zonder problemen trokken ze haar het gebouw door, vervolgens in een kamer gelopen. De regendruppels waren duidelijk te horen wanneer ze als water op de dak vielen. Het regenwater sijpelde de kamer binnen, vervolgens natte plassen achtergelaten op de onverzorgde vloer. De planken waren ondertussen nat geworden door de hoeveelheid water die in de kamer binnenstroomde. Toch leken de mannen zich geen zorgen te maken over de vochtige kamer. Ze werd meegetrokken naar een enkele stoel die in de kamer stond. Waarschijnlijk was deze kamer bedoeld voor mensen die ze wilden uithoren, waarbij zij hoorde. Ze wist niet hoe ze in zo'n situatie moest reageren. Nog nooit had ze zichzelf in zo'n onveilige toestand bevonden. Haar handen werden naar achter getrokken, vervolgens achter de rugleuning vastgebonden zodat ze nergens heen kon. Met haar voeten werd hetzelfde gedaan, hoewel haar enkels wel aan de stoelpoten gebonden werden. Ze probeerde zichzelf los te maken van de greep van de touwen, maar het zorgde er alleen voor dat de touwen in haar polsen sneden. Angstig keek ze op, de man bekijkend die als enige in de kamer stond. De andere man leek te zijn verdwenen, zonder dat ze het doorhad. 'Could you please tell me what's going on?', vroeg ze hem. 'When I came here, I didn't know that people were living here', vertelde ze. De man leek haar enkel lacherig aan te kijken, zijn armen over elkaar geslagen. Geïrriteerd probeerde ze haar handen uit de touwen te halen, maar niks hielp. Ze had gezucht, haar blik op de grond gericht. Water gevormd in kleine druppels belandde op haar huid en haren, ervoor gezorgd dat haar lichaamsdelen vochtig werden. Geen centimeter van de kamer leek veilig te zijn tegen de regen, waardoor ook zij de dupe was van de vloeistof die via gaten naar beneden viel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gedwongen om hen te volgen stormde hij de trap af. De hele gangruimte was verstreken in grote passen, een gebied waar hij weinig meer van meekreeg nu hij zich met snelheid uit zijn kamer haastte, zoals van hem verwacht werd. Of hij er werkelijk op stond te wachten een of andere vreemdeling te moeten observeren of eveneens tegen Sergei te praten was een heel ander verhaal, dat zwijgzaam in werd gehouden; dat hij met tegenzin de kelderruimte betrad was zowel te zien als te verwachten, maar het uitspreken behoorde tot een verboden daad.

De hoeveelheid kracht verbonden aan een bovennatuurlijke visie werd onderschat. Men verwachtte een kwestie van knipperen, een gave waarmee hij met gemak de wereld op een andere manier kon beschouwen, precies het tegenovergestelde van hoe het in elkaar zat. Het was een proces van enorm veel kracht. Het vergde veel concentratie, sterke wil en daarbij een beheersing die meer dan uitstekend moest zijn, wilde iemand ook maar een beeld kunnen krijgen van hoe het onzichtbare, het ondenkbare, er eigenlijk uitzag. Datgeen was hem door ervaringen verteld, door jaren van oefening, waar nu het tegendeel van bewezen werd zonder dat hij er ook maar rekening mee had kunnen houden: het gebeurde uit het niets.
"Jax, what are you doing?" Zijn ogen schoten schichtig heen en weer, zijn omgeving bekeken met geen besef van wat het was wat hij te zien kreeg. De kou van eerder kon hem niet meer deren. Geen temperatuur leek Alex te bereiken, geen stemmen of ook maar het gevoel van de wind, die zich ijzig door de leegtes van de ruimte trok. De sigaret in zijn mondhoeken gleed weg. Dof kwam het op de vloer terecht, een hint van rook afgegeven die langzaam opsteeg, maar niets leek hem nog uit zijn trance te kunnen halen. Als de dood bleven zijn pupillen steken bij de indringer. De donkere, dreigende kleuren zien vermengen met een gloed zo goed als wit, dwarrelend rond haar gedaante. Even rusteloos als haar aura bleef de jongen in de deuropening staan.
"Jax!" Een harde klap volgde de secondes, aangevoeld als minuten, van stilte op. Verwilderd keek Alex naar de man op, Sergei's vuist zien gloeien van rood indien hij deze van de stenen wand weghaalde. "Who the hell is this?" vroeg hij aan zijn baas. "What .." Zijn onbegrip bleef hangen, de woorden niet uit zijn keel gekregen nu zijn gedachten op hol geslagen waren. Het was niemand gelukt om een identieke soort te splitsen als deze al uit dezelfde bloedband was gesplitst, omdat dit grofweg niet kon. Hoe was het mogelijk?
De ergernis op zijn gezicht was Alex allang opgevallen, al kwam deze amper meer bij hem binnen. Verstijfd bleef hij staan. Meegekeken hoe Sergei zijn hoofd schudde en haatdragend zijn hand naar een van de jongens uitstak. "You! Take her to the cript. Tie her down, use the last stash a booze and burn the body into ashes or.. feed her to the bears, for fucks sake. I don't want to see a glimpse of-" hoorde hij hem zeggen, een uitspraak die hij vrijwel meteen onderbrak zonder nieuw gestamel uit te brengen.

"No. Don't kill her."

Account verwijderd

schreef:
Touwen sneden in Lucienne's polsen, waardoor rode sporen ontstonden van de handelingen die ze uitvoerde om zich uit te touwen krijgen. De stoel waarop ze zat kraakte mee met haar bewegingen, daarmee laten horen dat haar bewegingen ervoor zouden kunnen zorgen dat de stoel elk moment uit elkaar zou kunnen vallen. Overduidelijk de irritante geluid van de stoel negerend, probeerde ze zich uit de grepen van de ruwe touwen te krijgen. Het materiaal was strak rondom haar polsen gebonden, haar bewegingen verminderend. Angst sloeg haar toe wanneer ze merkte dat er verschillende paren ogen op haar gericht waren. Zenuwachtig liet ze haar hoofd hangen, waarop haar haren met slordige, natte slierten haar gezicht bedekten. De regendruppels had ze al volledig genegeerd, aangezien ze gewend was geraakt aan het koude water die op haar lichte huid viel. Het gevoel dat ze bekeken werd, verdween niet. Ogen brandden op haar huid, haar bewegingen bekijkend. Ze was op een onbekende en onveilige terrein, wat ervoor zorgde dat ze wantrouwig werd. De mannen leken net zoveel vertrouwen te tonen als zij aan hen. Afkerende blikken werden naar haar toegeworpen. Met veel moeite probeerde ze de expressies te negeren. Haar ogen had ze gefocust op de houten, verrotte planken. Langzamerhand begon haar angstige gevoel te groeien wanneer ze verschillende geluiden op de gang hoorde. Snelle voetstappen zorgden ervoor dat de houten vloeren kraakten en de stemmen waren niet verstaanbaar door de regen die tegen de gebroken ramen kletterde.
Op een langzame tempo hief Lucy haar hoofd op wanneer de stemmen in de kamer te horen waren en de krakende vloeren gestild waren. Enkele mannen waren in de kleine kamer gedrongen. Meer ogen waren op haar gericht, waarschijnlijk zich afgevraagd wat zo'n iemand als zij hier te zoeken had. Moeilijk had ze de brok in haar keel doorgeslikt, de mannen één voor één aangekeken. Een enkeling leek in zijn gedachtes verzonken. Donkere ogen staarden haar verwilderd aan. De diepte in zijn ogen kwam haar bekend voor, haast alsof ze een oude bekende in z'n ogen aankeek. Haar gedachten werden verbroken door een harde klap tegen de muur. Een grote, gespierde man liet duidelijk merken dat hij geïrriteerd was. Zijn ogen waren geplakt op de jongeman naast hem, wachtend op een antwoord die uit zijn mond zou komen. Helaas liet zijn antwoord hem in een grote onbegrip achter. Zijn ogen bekeken hem vreemd, wachtend op een ander antwoord. Wanneer hij die niet kreeg, draaide hij zich om. Snel zochten zijn ogen de kamer af, waarna zijn stem algauw door de kleine kamer bulderde. Wanneer de woorden haar oren vulden, keek ze hem geschrokken aan. Langzamerhand opende ze haar lippen, proberend een woord uit haar mond te krijgen. Indien haar tong zijn functie werd gevonden, stopte een zware stem haar handelingen. Pas nu was alle aandacht van haar afgepakt. Vele paren ogen keken de donkerharige jongeman aan, niet wetend of zijn woorden serieus opgevat zouden moeten worden. Hoop groeide in haar, bedenkend dat de rest van de mannen naar hem zouden luisteren en haar niet zouden vermoorden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"What did you say?"

Hij wilde tot Alex doordringen. Zijn ogen als die van een roofdier op zijn lijf gezet, dat nu haast angstaanjagend stil stond in de kamer vol rumoer. Hijzelf kon niet anders dan weifelend blijven staan en wantrouwig naar de gijzelaar kijken. Het kon niet. De kleuren die gecombineerd waren met haar gedaante, de vage waas waar ze door omringd werd zonder enige redene die hij eruit op kon maken, het was nog nooit voorgekomen in alle jaren dat hij hierover gestudeerd had. Weten wat hij moest doen kon hij indien niet meer. Hij wist niet wat hij nog meer zeggen moest, wat hij moest uitbrengen om uit te leggen wat hij precies zag, maar buiten alles; wat er met haar aan de hand was.
"I-I.." Rusteloos schudde hij zijn hoofd van haar af. Hij keek naar Sergei, naar de razernij die hij tegenover hemzelf toonde, en voor een seconde gebeurde er geheel niets. Beide verzetten geen stappen meer naar elkaar toe of deden ook maar de moeite om iets te beginnen, maar het was Alex die hier verloren in zijn eigen peinzen verandering in bracht. Gehaast liep hij naar hem toe. Zijn hand gelegd op zijn schouder die gloeiend heet onder zijn handpalm aan leek te voelen, maar hij geen kou zich voelde verlaten. Het beeld verlegde zich als vanzelf naar Sergei. Geen mogelijkheid gezien om te kunnen verklaren wat er met haar aan de hand was, zag Alex geen andere optie dan zijn gave voor een enkele keer in de bende te gebruiken, en de man zelf te laten zien waarmee hij seconden geleden geconfronteerd werd.
"What is she?" Zijn haast onhoorbare gestamel beantwoordde de jongen met een onwetende frons. Zijn vingertoppen gleden van zijn sleutelbeen af, waarop hij achteruit stapte en zijn arm naast zich liet rusten. "Take her to a room," verhief de Rus zijn stem. Zijn gezicht draaide wat meer naar Alex toe, waarna hij ietwat naar zijn oor toeboog en zijn schouder op een paar centimeters had verwijderd van de zijne, kijkend naar de muur achter zijn gedaante. "Keep an eye on her. Don't let her out of your sight until you figure out exactly what that girl for creature is, even if it means you gotta fucking make her your roommate, you onderstand?" Een knik volgde; hij had geen keus.

Account verwijderd

schreef:
Voor de eerste keer was Lucienne niet diegene die de volledige aandacht kreeg. Alle aandacht was gevestigd op de jongeman die het niet eens was met de keuze van zijn baas. De rest van de groep keek hem met vreemde blikken aan, haast afgevraagd of de woorden wel echt uit zijn mond waren gekomen. Zijn baas keek hem onbegrijpelijk aan, niet wetend waarom hij haar niet van het leven zou beroven. Hoewel ze niet wist hoe het er in de groep eraan toeging, kon ze zien dat het niet normaal was dat de baas werd tegengesproken. Zijzelf vond het niet erg, aangezien ze zo langer wegbleef van haar dood die hij helemaal voor haar had uitgestippeld. Rillingen kropen over haar rug bij de gedachte dat haar lichaam verbrand of gevoed zou worden aan de beren die hier waarschijnlijk in de buurt leefden. Ze wist niet of er überhaupt iemand naar hem zou luisteren, maar de hoop daarvoor behield ze. Haar ogen had ze op de donkerharige jongen gevestigd. Zijn ogen bekeken haar figuur, maar niet om een seksistische reden. Wenkbrauwen waren naar elkaar toegetrokken tot een geschrokken frons. Ze wist meteen waar het om ging. De ring die rondom haar ringvinger was gevestigd zorgde ervoor dat haar aura gedeeltelijk verborgen was. Haar lichte aura werd gecamoufleerd door een gloed van de pikzwarte aura rondom haar figuur. Vingers zochten haar ring op, gevoeld of die nog steeds op zijn plaats zat. Wanneer het koude zilver haar vingers raakte, liet ze een zachte, opgeluchte zucht uit haar mond ontsnappen. De ring had haar geholpen in een situatie uit deze en ze hoopte dat het haar zou helpen om te ontsnappen uit haar dood.
Het duurde niet lang wanneer de aandacht weer op haar gefocust was. Eén paar lichte ogen was op haar gericht. Ze kon vanaf hier zien hoe zijn pupillen kleiner werden wanneer zijn ogen langs haar gleden. Een Russisch accent vulde haar oren, de man in de ruimte laten weten wat zijn taak was. Hoezeer ze ook de mannen in de kamer niet vertrouwde, ze wilde in leven blijven. Ze was niet gevlucht uit haar dorp, enkel om binnen enkele dagen te sterven omdat ze in de verkeerde handen was gevallen. Voorlopig wist ze niet wat haar te wachten stond, maar ze wist wel dat het niet ongevaarlijk zou blijven. Een lichte aanraking liet haar schrikken. Haar voeten werden van de stoelpoten losgebonden, maar de touwen om haar polsen bleven op hun plaats gebonden. Algauw werd ze omhoog getrokken door één van de mannen, waarna ze richting de twee mannen werd geduwd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld