ORPG // Once Upon A Time... - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Once Upon A Time...

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
"If there’s one thing I’ve gleamed from you hero types it’s that there’s always hope" ~ Killian Jones 🌙
ORPG gebaseerd op OUAT ♥
~~

Rumplestiltskin (villain)
In magische werelden vv

In onze wereld vv

Merida (hero)

~~

Jij; karakters + begin!

~~

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Evil Queen Villain

Maleficent Hero

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
The enchanted forest. De plek waar magie bestaat en iedereen gelooft in happy endings... De plek waar het goede altijd wint van het kwade.. Rumplestiltskin moest hard lachen toen hij de hoopspeech van de zoveelste bange dorpeling in zijn hoofd herhaalde. Het verbaasde hem elke keer weer hoeveel moed de mensen hadden tegenover hemzelf; de sterkste en machtigste tovenaar van alle werelden. Rumplestiltskin had kwaad gelachen en had in een felle handomdraai een vuurbal op zijn hand getoverd. Even had hij ernaar gekeken, gekeken naar de manier waarop de vlammen zich langzaam een weg omhoog baanden, uit Rumple's felle grip te ontsnappen. Maar Rumplestiltskin wist dat de vuurbal bedoelt was voor de huizen in het dorp. Hij liet zijn vuurbal los en het raakte een van de houten huisjes. "Nyahhah" lachte Rumplestiltskin en hij besloot er nog een schepje boven op te doen. Met een magische handbeweging was er vuur bij alle huisjes. "Dorpen terroriseren is altijd leuk.." had Rumple gezegd terwijl hij nonchalant op de zijkant van de wensput ging zitten. De mensen renden in paniek de stad door. Even keek Rumple naar de dagger in de zak van zijn kleding. Het was zijn zwakte, iedereen die de dolk zou vasthouden zou hem kunnen besturen en hij kon daar zelf niks aan doen. Daarom hield hij de dolk altijd bij zich, niemand zat eraan behalve hijzelf. Rumplestiltskin keek op toen er een oude man voor hem stond. Hij vroeg; "Waarom doe je dit?". Hij vervolgt; "Er zit goed in je, Baelfire (Rumple's zoon) heeft het gezien dus ik ook". Wat een lef van de man om Rumple's zoon te betrekken. Hij leeft inmiddels niet meer maar Rumplestiltskin heeft vroeger een flinke fout gemaakt in zijn opvoeding. Even dacht Rumple na of hij de man moest laten leven of niet. "Maar ik ben een slecherik, dearie!" had Rumplestiltskin tegen de dorpelingen gezegd wiens blikken met de minuut wanhopiger werden, "En slechteriken krijgen geen happy endings!"

Adrenaline gutste door Merida's bloed. Met haar vertrouwde boog in handen sloop ze door het bos heen, op zoek naar een stel mensen die haar broers hadden misdaan. Merida's gezichtsuidrukking stond boos en furieus, maar haar handen trilden lichtelijk van de enorme kracht die rop gezet wordt. Daarnaast moest Merida echt wat van haar geweten af. Merida ontmoette namelijk telkens nieuwe mannen die haar goed zouden helpen om over de clans te heersen, maar Merida moest er niks van weten. In principe is volgens haar haar enige relatie die tussen haar en haar boog. Over haar boog gesproken, ze pakte hem van haar rug af en stak er behendig een pijl in. Haar gezicht werd ever iets blijer en Merida probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken, ook al lagen er allemaal krakerige blaadjes op de grond. Voordat ze iets anders kan doen hoort ze iets. Ze draaide zich om in de richting van het geluid en zakte gelijk zodat ze hurkend op de grond zit. Iemand vuurde namelijk een pijl om haar hoofd heen. "Laat jezelf zien!" zei ik hard en boos tegen de lege ruimte om me heen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
'Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand. Wie is de mooiste van het land?' Sprak Grimhilde's stem door de kamer. Natuurlijk wist ze het antwoord op deze vraag wel, maar wat als het plots veranderde? Ze had het al eens eerder voorgehad en zelfs zij moest toegeven dat het geen prettige ervaring was geweest. Geduldig wachtte ze op een antwoord. Uit ervaring wist ze dat de spiegel soms tijd nodig had, maar dat bezorgde haar enkele meer zenuwen wanneer ze de vraag stelde. 'Mijn koningin, jij bent en zult altijd de mooiste van het land zijn.' Sprak de stem van de spiegel luid en duidelijk. Met een glimlach op haar gezicht, zonderde ze zich af van de spiegel, waarna ze richting de deur begon te stappen. De kamer waar de spiegel zich bevond, was groot en er stonden niet veel andere meubels. Er hingen enkele fakkels aan de muren en hier en daar stond wel ergens een klein tafeltje. Er was natuurlijk nog het grote bad, maar daar keek je zo over. Eenmaal aan de deur, opende ze die voorzichtig, waarna ze die ook meteen weer achter haar rug sloot. De enige die de kamer mocht betreden of er zelfs maar een blik mocht in werpen was zij. Ieder ander die dat deed, wist precies wat hen te wachten stond. Dat was ook de reden waarom er niet één iemand in deze gang te vinden was. De schrik voor wat hen te wachten stond, als ze zelfs maar per ongeluk de kamer inkeken, weerhield iedereen ervan hier te komen. In de volgende gang, waren dan weer heel wat soldaten en bedienden te zien, die zodra ze de koningin opmerkten haar vriendelijk begroetten.

De wind vloog door Maleficents haren. Ze was het inmiddels wel al gewend, maar vond het nog steeds een prettig gevoel. Net zoals de warme zon op haar gezicht en de blaadjes die onder haar voeten kriebelden. Na enkele seconden haar ogen gesloten te hebben, merkte ze dat ze al heel wat hoger aan het vliegen was dan daarnet. Ze kende dan wel het hele gebied vanbuiten, maar durfde niet boven de wolken te vliegen. Dat was één van de enige dingen waar ze bang voor was. Maleficent had immers geen idee wat zich daar bevond. Zelfs in de donkerste stukken van het donkere woud durfde ze te gaan, maar niet boven de wolken. Ze remde haar snelheid heel wat af, waarna ze die meteen weer opdraaide door naar beneden te vliegen. Ze landde zachtjes, net naast twee elfjes, die ze van hoog in de lucht al had opgemerkt. De elfjes schrokken even op, maar waren het ondertussen al gewend dat Maleficent zonder waarschuwing gewoon tevoorschijn kwam. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ze nog steeds opgewonden door haar vlucht door de lucht. Ze zag dat het iets ernstig was, aangezien de uitdrukking op Thistletwit
haar gezicht heel wat serieuzer stond dan normaal. Toch kon Maleficent zich er niet toe brengen om ook zo te kijken. Ze was immers nog steeds te opgewonden, waardoor ze haar brede glimlach niet zomaar kon laten verdwijnen.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Even keek Rumple naar de schade die hij had aangericht, waarna hij besloot dat het tijd was om weg te gaan. Niemand van de mensen kon hem wat maken, maar hij voelde dat hij bij zijn kasteel nodig was. Hij draaide zijn handen in de lucht en dacht aan het kasteel. Een paarse wolk verscheen om hem heen en binnen een mum van tijd was hij in zijn kasteel. Hij stond in de grote zaal. Hij keek even om zich heen en zag dat Belle de vloer aan het schoonmaken was. Belle was een prinses die zich vrijwillig bij hem aangesloten had om haar land te redden, en nu had hij het idee dat ze hem leuk begon te vinden. Wat hijzelf er van vond wist hij niet, hij was niet gewend om enige gevoelens binnen te laten. "Je hebt een plek gemist" zei Rumple terwijl hij naar de grote tafel liep en plaatsnam aan het hoofd. Belle schrok en stond gelijk op. "Oh.. Rumple, al weer terug?" vroeg ze. "Ja, ik ben er weer" zei Rumple tegen haar. Hij wilde zeggen dat ze verder moest gaan, tot de glazen bol op zijn tafel begon op te lichten. "Weet je wat, ga anders maar naar de kasteelbibliotheek om wat te lezen. Ik heb belangrijke dingen die ik moet oplossen" zei Rumple terwijl hij opstond en naar de glazen bol liep. Het was een fantastisch stukje magie die enige verstoringen tussen werelden op kon merken. Dat hij oplichtte was geen goed teken.

Merida keek rond in opperste concentratie. Er werd een pijl naar haar hoofd geschoten, en diegene was vast niet bang om dat nog een keer te doen. Het was waarschijnlijk weer iemand die vond dat Merida de baas over de clans niet kon zijn omdat ze geen man aan haar zijde had. Echter zal Merida aan iederen bewijzen dat ze de baas kan zijn zonder een man aan haar zijde. Haar ouders en de rest van haar familie had haar keer op keer voorgesteld aan diverse mannen van de clans, maar geen van hen kon haar hart stelen. Dat wilde ze ook helemaal niet, ze vond dat ze het zelf prima deed. "Stap naar voren" zei Merida boos. Dat iemand haar durfde aanvallen in de bossen van DunBroch, de bossen die in haar bezit waren. En gelijk had ze, een man van ongeveer haar leeftijd stapte naar voren. Ze wist gelijk wie het was. "Robin Hood?" vroeg ze verbaasd. Ze had niet verwacht hem hier te zien, hij zou eigenlijk aan het andere deel van Fairy Tale World moeten zijn, in de Enchanted Forest. Dat hij helemaal had gereisd naar DunBroch was toch gek. "Wat doe jij nou hier?" vroeg ze aan hem. "Ik weet het niet.." zei hij ietwat verward, "the Enchanted Forest... Daar was ik aan het st-, um.. Jagen. En nu ben ik hier, vele kilometers van huis weg". Hij zuchtte even; "Volgens mij is er wat raars aan de hand... The Merry Men waren ook opeens allemaal verdwenen". "Het is alsof ze allemaal ergens anders naartoe gebracht worden" zei Merida en ze staarde het bos in. Wat er ook aan de hand was, Merida ging erachter komen wat het was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld