Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The deadliest predator

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:

* "The deadliest predator is the one you cannot see." - Evie Frye.

Een orpg samen met
Graag niet reageren, thanks! Mailen mag natuurlijk altijd.

Naam: Alessia Davis
Leeftijd: 24 jaar
Informatie: Alessia haar naam betekend "beschermer van de mensheid" en dat neemt ze dan ook serieus.
Ze is vanaf jongs af aan al best rebels en volgt niet graag de regels van het koninkrijk. Door dat ze haar ouders op jonge leeftijd is verloren kwam ze al snel in een bende terecht waar ze opdrachten voor uitvoerde. Deze waren eerst natuurlijk nog vrij onschuldig, maar ze kwamen al snel achter de kwaliteiten die Alessia had. Ze kreeg een goeie basis training en groeide uit tot een van de beste assassins die de bende ooit heeft gehad.
Uiterlijk: Foto hieronder. Links: De beeldschone kant van Alessia waarmee ze probeert de prins zijn hart te stelen. Rechts: De ware aard van Alessia.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:

Naam: William Alexander Monceaux
Leeftijd: 25
informatie: William is de toekomstige koning van het land, hij zal koning worden zodra hij een geschikte vrouw heeft gevonden. Zijn vader, de koning, vindt dit te lang duren en gaat zelf plannen maken om voor zijn zoon een vrouw te vinden.

you start x

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
Rustig keek ik de kamer rond en wachtte een beetje ongeduldig af. Het was een tijdje geleden dat ik in dit kantoor had gezeten en ik kwam er liever ook niet. De baas had zeker geen haast om mij een nieuwe opdracht te geven of hij moest iets anders van plan zijn. Onrustig tikte ik met mijn vingers op de armleuning. Eindelijk hoorde ik stemmen deze kant op komen en ging netjes zitten. De baas kwam binnen en ging rustig achter zijn bureau zitten. "Sorry dat ik je liet wachten." Verenschuldige hij zich, waardoor ik een wenkbrauw optrok. Normaal was hij hard en kon het hem niks schelen dat mensen op hem moesten wachten. "Geen probleem, had toch niks anders te doen." Zei ik een beetje nors, waardoor mijn reactie heel sarcastisch klonk. "Heb een nieuwe missie voor je. Alleen is het bijna meer een gunst." Begon de baas en hij nam een andere houding aan. "Gunst? Wat is hier aan de hand?" Het zinde me niet echt en het liefst stond ik op om het kantoor te verlaten.
Na dat de baas het allemaal had uitgelegd wat het plan was en wat ik uiteindelijk moest doen, snapte ik waarom hij het een 'gunst' noemde. Het ging wel heel ver voor een missie en het liefst stemde ik niet in. Al gaf hij me heel veel voordelen, waardoor ik niet kon weigeren. "Prima, ik doe het." Zei ik kort en pakte het formulier en ondertekende die. Daarna stond ik op en verliet het kantoor. Nu kon ik er niet meer onderuit.
Terug in mijn kamer pakte ik alles in wat ik nodig zou hebben. Ik verkleedde me en trok een van mijn beste jurken aan. Wat had ik een hekel aan die dingen, maar het moest maar. Al snel werd er op de deur geklopt dat mijn koets klaar stond. Al mijn spullen werden opgepakt en naar de koets gebracht. Ik volgde en stapte al snel in waarna de koets richting het kasteel vertrok.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
William
Met een luide zucht trek ik de dekens over mijn hoofd heen terwijl mijn vader in mijn kamer de gordijnen open aan het doen is en het felle zonlicht naar binnen schijnt. 'Kom op mijn jongen.' begint mijn vader en ik weet al bijna zeker wat hij gaat zeggen, 'Vandaag zullen de dames arriveren en je toekomstige vrouw zal er tussen zitten, dus beter zie je er nier uit als een persoon die net ontwaakt is uit de dood.' zegt hij en loopt dan mijn kamer uit. Dat is waar ook, ergens deze weken zal ik mijn vrouw en koninging moeten kiezen anders kiest mijnt vader voor mij, nou geloof me, er is echt niks mis met mijn vader. Hij is alleen wat ouderwets en streng maar dat is alleen omdat hij het beste voor ons land wilt, van binnen heeft hij een hart van goud. Na nog een kleine 5 minuten stap ik mijn bed uit en gaap even, ik weet het, ik zou me als een prins moeten gedragen maar wat maakt het uit als er niemand is? Ik loop naar mijn kledingkast toe en pak er een simpel overhemd uit en een broek die er wel bij past volgensmij, ik fris mij zelf op en ga niet veel later naar de kleine keuken waar ik graag ontbijt als we geen belangerijk ontbijt hebben waar ik verplicht bij moet zijn.
In de keuken begroet ik Mary met een kleine glimlach, ze was de dochter van een van de oudste dienstvrouwen hier en ik kon het goed met haar vinden. Ik ga aan de kleine tafel zitten en krijg na een paar minuten mijn favoriete ontbijt voor mij gezet: versgebakken Croissants en een bakje aardbeien die uit onze eigen kasteel tuin komen.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
Een beetje onrustig zat ik in de koets. De opdracht zelf was geen probleem en prima uitvoerbaar, maar dat ik moest me anders voordoen dan ik was. Ik was geen meisje meisje en zou het ook nooit worden, al moest ik me er nu even aan toe geven. Ik keek er al tegen op hoe de andere meiden zouden zijn. Rijke en beeldschone vrouwen die erg ver zouden gaan om met de prins te kunnen trouwen. Zo ver zou hij nooit komen, daar zou ik wel voor zorgen. Het bestuur moest terug naar de mensen en niet naar iemand die dacht dat hij het rijk goed runde en veel te veel belasting vroeg aan de gewone mens. Aan de rijken vroeg hij zelfs minder dan aan de arme mensen. Rijken hoefden geen stuk van hun oogst in te leveren. Alleen de armen. Dat zou veranderen en daar zou ik voor gaan zorgen. Een kleine grijns kwam rondom mijn lippen, maar verdween al snel toen het kasteel in zicht kwam. Ik plukte aan mijn jurk en streek die daarna elke keer weer glad. Wat waren die dingen vreselijk en ik hoopte maar dat ik af en toe tijd zou hebben om wat vrij te kunnen rondlopen. Dagen lang iemand anders zijn zou ik echt niet kunnen volhouden. De koets kwam de binnenplaats op gereden, waar als meerdere koetsen waren gearriveerd. Zuchtend stapte ik uit toen de koets tot stilstand was gekomen. Al snel kreeg ik de eerste gruwelijke blikken naar mij toe gesmeten. Je kon gewoon van hun gezichten aflezen dat ze zich afvroegen wat ik hier deed.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
William
Nadat ik klaar was met mijn onbijt werd ik verplicht om me klaar te maken om de vrouwen te ontmoeten die op dit moment aankomen in het kasteel, ze zouden allemaal een dag krijgen om mij persoonlijk te ontmoeten en een dag met mij door te brengen in het kasteel. Ik moet toegeven dat ik er niet naar uit keek aangezien veel van deze dames hier zijn voor de titel of het geld. of beide. Ik loop vrij traag naar de troon zaal waar mijn vader en ik de dames welkom zullen heten, als ik de zaal in loop zie ik mijn vader al in zijn troon zitten, er staat een wat kleinere troon naast waar ik moet gaan zitten en aan de andere kant van mij vader zit mijn moeder in een soort gelijke troons als die van mijn vader. Ik slenter richtig mijn plek en ga met een plof zitten, je kan aan mijn houding zien dat ik verveeld ben. Ik leun mijn hoofd op mijn hand en staar naar buiten, over enkele momenten zullen ze binnenkomen door de grote deuren van de troonzaal en daarna zullen ze zich aan mij voorstellen. De grote deuren gaan open en er loopt een bediende door heen met een lijst in zijn handen, ik ga recht op zitten en 1 voor 1 beginnen de dames binnen lopen als de bediende hun namen zegt. Zo ver ik kan zien zijn het allemaal poederdozen die hier inderdaad zijn voor de titel.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
Mijn spullen werden al naar binnen gebracht, dus ik kon nu echt niet meer terug. Even haalde ik diep adem, streek mijn jurk weer glas en liep zo met de rest van de meiden mee naar binnen. Iedereen had wel iemand die ze kenden, maar ik was de enige die niemand kende en niemand kende mij. Iedereen werd opgesteld in de gang en werd geroepen, als ze aan de beurt waren. Als laatste was het mijn beurt, wat ik prima vond. Waarschijnlijk hadden de koning, koningin en prins nu toch nog weinig oog voor de vrouwen omdat ze er al zoveel hadden gezien. Er werd naar mij gewenkt en ik liep richting de grote deuren. "Als laatste, Alessia Silverstone. Dochter van heer Finn Silverstone." Mijn achternaam hadden ze gelukkig veranderd, waar ik blij mee was. Alessia Davis was niet echt een hele rijke naam. Zoals al die andere meiden kon ik me niet gedragen, zo was ik gewoon niet en kon ik me ook niet voordoen. Ik walgde van hun en dachten dat ze meer waren omdat hun pappie geld en status had. Kalm liep ik de troonzaal binnen over de rode loper en hoorde langs de zijkant af en toe een paar meiden giechelen. Ik negeerde het en liep naar het punt waar ik voor de koning moest buigen. Dit deed ik dan ook, maar niet meende het niet. Na de diepe buiging kwam ik weer overeind en keek even vlug naar de prins. Ik nam hem zonder dat het te merken was in me op en liep naar de rest van de vrouwen.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
William
Deze dames kan je met een paar simpele woorden beschrijven: Saai, poederdoos en golddiggers. Met een diepe zucht kijk ik even naar het plafond, tot zo ver trekt geen een van de dames mijn aandacht en ik wacht ongeduldig tot ze allemaal binnen zijn. Als de laatste binnekomt lopen trek ik even mijn wenkrbrauw op, ze ziet er anders uit dan de rest, bijna alsof ze hier helemaal niet thuis hoort. Ze gaat naast de rest staan en ik laat mijn blik even over alle dames heen gaan, ze zien er allemaal het zelfde uit, allemaal een dikke laag make up op hun gezicht, een fonkelende jurk en een ego zo groot als het land. Behalve Alessia, als ik haar naam goed had gehoordt. Mijn vader staat op en begint te spreken, 'Welkom dames in het prachtige land van Yarlan, waar sommige van jullie al vandaan komen.'begint hij en ik zie een paar dames knikken. 'We zullen zo beginnen met een diner om jullie welkom te heten, daarna zal de lijst opgenoemdt worden wie op welke dag een dag met mijn zoon: William Alexander Monceaux zal doorbrengen.' gaat hij veder en als hij mijn naam zegt sta ik op en buig kort. Niet veel later gaan mijn vader en ik richting de dinerzaal gevolgdt door de dames.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
De prins zijn blik voelde ik langs me gaan. Blijkbaar had ik zijn aandacht nu al een beetje getrokken, door toch anders te zijn dan alle andere vrouwen waar ik mee opgescheept zat. Ik hoopte maar dat ik een kamer alleen zou hebben, want ik zou het niet kunnen volhouden als ik het met een troela moest delen. Aandachtig luisterde ik naar wat de koning te zeggen had en liet weinig tot geen emotie vrij. De andere vrouwen om me heen hoorde ik giechelen of praten over hoe knap de prins wel niet was. Ik werd er nu al gewoon misselijk van. Zodra de prins opstond en de koning zijn naam noemden, kwam er een kleine grijns op mijn gezicht. Die liet ik snel verdwijnen voor het zou opvallen. "Denk maar niet dat jij ver komt." Hoorde ik iemand naast me zeggen, die blijkbaar mijn grijns had gezien. Ik ging er niet op in en volgde de rest toen die richting de dinerzaal gingen. Aan de lange tafel nam ik plaats en keek een beetje rond. Ik observeerde de omgeving en alle vrouwen. Sommigen had ik vaker gezien in de stad en het was een wonder dat ze mij niet herkenden. Hield weer in hoe ze zich bezig hielden met de armen. Het liefst had ik ze een voor een de zaal uitgeschopt ondankbare wichten dat het waren. Even haalde ik diep adem om me te kalmeren. Ik was hier voor prins William, meer niet.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
William
In de dinerzaal ging ik aan een van de hoofdeindes zitten, mijn ouders gingen samen aan de andere kant zitten omdat deze tafel redelijk lang en breed is, de dames hadden geen plek aangewezen gekregen. Ergens had ik gehoopt dat ze dat wel hadden want nu zit ik opgescheept met twee dames naast me die ik waarschijnlijk zonder make-up niet zou herkennen, met een kleine zucht kijk ik naar David die me met een domme grijns aankijkt. David is al sinds ik klein was mijn beste vriend, zijn ouders werken aan het hof en daardoor is hij hier ook opgegroeit, hij loopt nu al de hele week grappen te maken over wat er mogelijk ging gebeuren. En nu ik hier zit met twee dames naast me die hier allebei niet voor mij zijn maar voor mijn rijkdom kan hij de grijns niet van zijn gezicht houden, ik rol mijn ogen naar hem en luister dan naar het verhaal dat een van de twee dames aan het vertellen is. Het gaat over hoe een dienstmeid haar jurk een maat te groot had gemaakt en hoe dat echt niet kon. Ik knik zodat ze begrijpt dat ik het verstaan heb en kijk dan de tafel rond. Mijn blik valt weer op het meisje die als laatste binnen kwam, ze ziet er uit als of ze walgt van alle andere vrouwen hier, blijkbaar hebben we de zelfde gevoellens.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
Al snel kwam gelukkig het eerste eten op tafel. Al was ik niet gewend om zo luxe te eten. Dat had de baas ook als een van de voordelen genoemd. Ik zou eindelijk eens genoeg eten krijgen om me vol te kunnen voelen. Alle vrouwen wachten rustig af met opscheppen, maar dat kon mij niet zoveel schelen. Ze wouden zeker graag laten zien hoe goed ze op hun lijn aan het letten waren. Nou ik niet, ik kon wel wat eten gebruiken. Gelukkig kon ik me wel inhouden om niet mijn hele borst vol te scheppen en het degelijk te houden. Rustig begon ik te eten en keek af en toe de tafel rond. Mijn blik kruiste die van de prins en meteen keek ik wat verlegen weg. Ik moest niet te overmoedig spelen, want dat zou opvallen. Ik viel namelijk al op tussen al die vrouwen. Ergens hoopte ik dat ik er vanavond nog even tussenweg kon glippen om mezelf te vermaken in de stad, maar dat zat er vast niet in. Mijn bord had ik na een tijdje leeg en zat dan ook wel vol. Het was prima eten en ik was het er mee eens dat het zeker een voordeel van deze opdracht was. Nu hopen dat de andere voordelen ook goed zouden uitpakken.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
William
Als het eten op tafel staat scheppen mijn ouders en ik eerst op, wat gebruikelijk is. Daarna zijn de dames vrij om eten te pakken van de schalen, veel wachten met opscheppen behalve Alessia die schept gelijk haar hele bord vol, daarna volgen wat andere maar die pakken miniaale hoeveelheden eten. Als mijn blik met die van Alessia krijst kijkt ze verlegen weg en ik schudt met een kleine grijns mijn hoofd, ik kijk even naar de andere die me allemaal zwoel aan proberen te kijken of een knipoog maken. ik kan niet wachten tot dit voorbij is en ik even kan nadenken in de kasteeltuinen. Als we klaar zin met het Diner staat mijn vader op met een lijst in zijn hand die hij net van een bediende heeft gekregen, op die lijst staat de volgerde van wie er op welke dag een dag met mij mag besteden. Hij begint met voorlezen en bij de eerste naam zucht ik even, Charlotte Fitzgerald zij was het meisje dat net zeurde over haar jurk en ik kijk er zo niet naar uit. Alessia is ergens in het midden aan de beurt en de rest van de meiden ken ik de naam nog niet precies van. Om eerlijk te zijn maakt het me ook vrijweinig uit wat hun namen zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
Braaf blijf ik aan tafel zitten, al wilde ik het liefst weg. Niemand sprak met me, wat ik hun ook niet kwalijk nam. Zelf wou ik immers ook niks met hun te maken hebben. Ik kon niet wachten om in mijn vrije tijd weer een broek te kunnen aantrekken. Ik ergerde me echt aan deze jurk. Het zat veel te strak. Nu helemaal na het eten. Mijn blik ging naar de koning toen hij de lijst overhandigd kreeg. Het duurde even tot mijn naam genoemd werd. Dat hield in dat ik ongeveer een week hier moest volhouden. In mijn tijd met hem had ik de beste kans om hem te kunnen ombrengen. Dan moest ik me in de tussentijd maar vermaken en een beetje blijven trainen. Zodra de eersten opstonden, volgde ik en wilde zo snel mogelijk mijn kamer vinden. Ik verliet de dinerzaal en vroeg aan een paar bediendes waar ik mijn kamer kon vinden. Na dat ik die gevonden had, zag ik dat ik de kamer moest delen omdat er meer spullen stonden dan die mij alleen. "Zo'n groot kasteel en ik moet een kamer delen. De service." Gromde ik en kon me net inhouden de deur niet dicht te gooien, maar netjes dicht te doen. Mijn korset maakte ik los en greep naar een blouse en broek die ik in mijn tas had gestopt. "Zoveel beter." Ik bekeek me in de spiegel toen ik me omgekleed had en deed ook mijn haar anders. Al snel kwam de andere dame binnen met wie ik de kamer deelde. "Nee, niet met jou!" Was het eerste dat ze zei of bijna uitgilde. "Ja, pech." Gromde ik en pakte mijn spullen en gooide die in de kast. Meteen deed ik die op slot zodat ze er niet bij kon. Daarna verliet ik de kamer en ging het kasteel verkennen.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
Wiliam
Na het diner wacht ik tot alle dames weg zijn en ga dan door naar mijn kamer, mijn kamer is in een van de grooste torens en op de bovenste verdieping. Niet dat ik dat erg vind want je went wel aan al het trap lopen, eenmaal aangekomen in mijn kamer ga ik naar het raam en doe hem open, ik haal diep adem en kijk even naar de grote zee waar ik op uit kijk. Dit is een van de grote redenen dat ik deze kamer wou, het uitzicht was werkelijk prachtig. Ik krijg zin om naar de kasteeltuin te gaan dus trek ik snel wat minder nette kleding aan wat bestond uit een wat ouder hemd en een zwarte jas, het was laat september wat betekende dat het al wat frisser werdt buiten. als laatste trek ik laarzen aan en ga daarna naar beneden. Ik kom een aantal bediende tegen in de hallen waar ik beleefdt naar knik voordat ik de deur open en de tuinen in loop, we hadden hier bijna alle soorten planten aangezien veel van onze schepen exoctische dingen mee terug namen als ze van een ver land terug keerde. Het meeste van de tuin was prachtig onderhouden door onze tuinman die bijna net zo oud is als mijn vader, er was een deel in de tuin wat niet onerhouden werdt. Dat was het kleine bos dat aan de rand stond waar ik de meeste van mijn tijd besteed, ik loop er vrij snel heen en kijk even naar de bomen waar van sommige al blaadjes beginnen te verliezen. De winters in Yarlan waren hard en veel mensen hadden moeite met overleven, hoe veel mij vader en ik ook hielpen. Met een zucht begin ik in een boom te klimmen wat de lievelings klimboom was van David en mij vroeger, noem me kinderachtig maar ik hield er van om in bomen te klimmen.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Alessia
Nieuwsgierig liep ik wat door het kasteel heen tot zo ver ik mocht komen. Het was werkelijk een prachtig gebouw, maar echt bewonderen kon ik het niet. Allemaal geld van arme mensen was er in gestoken, wat niet had gehoeven. Aan een bediende vroeg ik wat het mooiste stuk van het kasteel was en kreeg als antwoord dat het de kasteeltuin was. Meteen liep ze voor me uit om het te laten zien. Eenmaal daar was ik het met haar eens. "Het is echt prachtig." Zei ik en een glimlach verscheen rondom mijn lippen. Ze begon allemaal dingen uit te leggen waar sommige planten weg kwamen. Aandachtig luisterde ik en vond het echt heel leuk om te horen. Blijkbaar was ze de dochter van de tuinman die kwam aangelopen. Netjes stelde ik mezelf voor en kreeg van hem nog een rondleiding door de tuin. Ik had niet verwacht dat ik hier zo zou worden ontvangen. Blijkbaar vonden ze het leuk om voor de koning te werken. De omstandigheden zagen er dan ook wel goed uit, dus nam ik het hem ook niet kwalijk. Hij liet me het stuk zien van de tuin dat niet echt werd onderhouden, maar als nog een mooie uitstraling door dat alles zo mooi dicht groeide. "Kijk maar eens rond." Zei de tuinman en ik knikte dankbaar naar hem. Alleen liep ik dan ook verder en ging het kleine bos in. Het begon dan wel al donker te worden, maar dat maakte de gloed over de bomen alleen maar mooier.

Anoniem
Landelijke ster

Mortifero schreef:
William
Rustig zit ik in de boom terwijl het al donker begint te worden, net als ik bedenk dat het misschien tijd wordt om naar binnen te gaan zie ik iemand op een afstand het bos in lopen. Nieuwschierig ga ik overeind zitten en probeer me beschut te houden, er komt bijna nooit iemand in dit bos. Aleen David, de tuin man en ik. Als ik het figuur dichterbij zie komen merk ik dat het Alessia is, alleen dan zonder glitterende jurk en een laag make up. Dit staat haar veel beter. De boom waar ik in zit is een denneboom en ik pluk snel een van de denneappels en wacht geduldig tot Alessia vlak onder mij loopt, met een grijns gooi ik hem tegen haar rug aan als ze me voorbij loopt en laat mijn benen van de tak hangen zodat als ze zich omdraait me ziet. Ergens diep van binnen weet ik dat ze hier niet boos om gaat worden maar ik wacht toch een beetje nerveus haar reactie af, je weet maar nooit. Ik bedoel David moest er ook noot om lachen als ik hem "perongeluk"uit de boom duwde, daar heb ik veel straf voor gekregen toendertijd maar het was het helemaal waard.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld