Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The chosen one

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:

The chosen one

ORPG met
Graag niet reageren, mailen mag altijd!

Naam: Idda Revano
Leeftijd: 22 jaar
Krachten: Heeft de kracht om met moedernatuur te communiceren. Kan mensen helen zonder dat het haar energie kost. Haar zelf helen is echter niet mogelijk. Ze heeft veel gestudeerd naar haar magie, maar weet nog lang nog niet wat ze allemaal kan. Van boeken kom je veel te weten, maar in praktijk gaat het niet altijd zoals het staat beschreven.
Verdere informatie: Het omgaan met een zwaard is voor haar geen probleem. Heeft een vrije hoge rang binnen de bewaking in het kasteel.

Naam: Lord Odis Revano
Leeftijd: 55 jaar
Krachten: Heeft de krachten van de duisternis. Sinds zijn vrouw is overleden is hij overgestapt naar het kwaad. De duisternis had hem overgenomen en heeft nog altijd bezit van hem. Hij kan bloedsturen en binnendringen in gedachten en dromen. Hij kan zelfs mensen tot complete waanzin drijven. Hij kan ook mensen bezitten, maar hun lichamen niet overnemen.
Verdere informatie: Hij is uit op de drakeneieren van Eragon. Zo wil hij het rijk van hem overnemen en de krachtigste leider van de wereld te worden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:

Naam: Jayden/Jay Miller
Leeftijd: 24 jaar.
Krachten: Heeft de kracht van elektrische energie, zeker als het onweert is hij sterker.
Kan ook krachtvelden om zich heen plaatsen als dat nodig is. Kan verdwijnen in de shadows. ***
Verdere informatie: Zolang hij weet, werkt hij voor de duistere Lord. Die Jayden onder controle heeft door middel van een spell. Is ook een sluwe jongen en is goed in stelen van belangrijke dingen.
Jayden kan goed omgaan met het zwaard, pijl-en-boog en kleinere wapens. Kan nog wel wat fouten maken.
Later: Dragon Rider.

*Kan meer bij komen ooit.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Van mijn ene zij rolde op mijn andere tot ik ruw gewekt werd door Felix. "Kom op slaapkop, het is bijna jouw beurt." Zei hij na dat hij een glas water over me heen had gegooid. Geschrokken kwam ik overeind en ging met mijn hand door mijn haren. "Was die manier nou echt nodig?" Vroeg ik nors en stapte uit bed. "Nee, maar ik vond het wel heel leuk om te doen." Ik schudde mijn hoofd en duwde hem mijn slaapkamer uit zodat ik me kon omkleden en klaar maken. Felix was een oudere man die de zorg van mij op zich had genomen. Waar mijn ouders waren wist ik niet en zo ver ik wist had ik ze nooit gekend. Altijd had ik wel willen weten wat hun was overkomen, maar niemand kon mij antwoorden geven. Het enige wat Felix me vertelde was dat hij me had gevonden in het bos vlak bij het kasteel van Eragon, maar dat geloofde ik niet. Er zat meer achter, maar van niemand kreeg ik dat antwoord. Gapend keek ik in de spiegel en deed mijn haren goed. Mijn riem met zwaard deed ik om en was klaar om te gaan. Ik verliet mijn kamer en zag dat Felix al eten voor me had klaargezet op tafel. Na dat ik dat had opgegeten bedankte ik hem en ging mijn weg naar het kasteel. Het was vreselijk weer vergeleken met gister. Het regende pijpenstelen waardoor ik de capuchon van mijn cape over mijn hoofd had getrokken. Gisterennacht had ik al een lange wacht achter de rug en nu zou er weer eentje zijn. Daarna had ik hopelijk een paar dagen vrij, waar ik wel naar uitkeek.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay

De missie was duidelijk, ik moest één van de eieren terug brengen naar Lord Odis. Als dat gedaan zou zijn, werd ik goed beloond. Ik hoopte dat het wel iets geweldigs was. Snel schudde ik deze gedachten weg en baande mijn weg verder richting het kasteel waar de eieren zouden moeten zijn. Het was al aardig donker en dat was goed ook. De muur zag ik al in zicht komen en liep sluipend er op af. Enkele vuurkorven zag ik opkomen, waarschijnlijk voor de nacht bewakers.
Ik klom in een grote boom dicht bij de muur en liet mijn ogen over de muur heen glijden. Er waren nog niet veel bewakers, dus ik kon nu mijn kans slaan. Ik sprong uit de boom, rende naar de muur en begon deze te beklimmen. De lucht rook naar regen, dus het zou zo gaan regenen, de energie voelde ik al wel op komen en voelde hoe het de mijne aan vulde. Een grijns kwam over mijn lippen en kwam uiteindelijk boven op de muur, gehurkt bleef ik zitten en keek even rond. Niemand, mooi. Met een paar flinke stappen kwam ik aan de andere kant en sprong ik naar beneden, ik landen al snel op de grond en maakte een rol om mijn val te breken. Achter enkele karren bleef ik even stil zitten tot een groep bewakers voorbij waren. Maar dan zag ik dat er nog een groep aankwam en keek rond. "Ah, jij bent perfect." grijnsde ik en stak mijn hand uit naar één van de bomen die in de binnenplaats stonden. Een flinke flits kwam van boven uit de lucht in de boom die meteen in de fik stond. De bewakers waren meteen er in getrapt en ik vervolgde snel mijn weg richting het kasteel. De poort was nu vrij en ik snelde naar binnen, zo stil ik kon sloop ik door de gangen opzoek naar de kamer waar ik moest wezen.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Eenmaal binnen in het kasteel deed ik mijn capuchon af en liep de gangen door. Wat er buiten afspeelde kreeg ik niks van mee tot een groepje bewakers mij passeerde. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ik aan eentje die ik bij zijn schouder had gepakt. "Een flits in ingeslagen in een van de bomen op de binnenplaats." Zei hij en keek me aan. "En daar moeten jullie met de hele groep heen? Er zijn vast al meerdere bewakers bij in de buurt." De bewaker knikte en riep de rest van de groep terug. Dit soort dingen vond ik altijd maar verdacht en ergens vertrouwde ik het nu dan ook niet. "Ik zal naar mijn post. Iedereen hou je ogen goed open. Ik heb het gevoel dat er iets gaat gebeuren." De groep moest lachen en schudden hun hoofd. "Let nou maar gewoon op." Zei ik nors en liep door. Het was ook altijd het zelfde. Maar dat gaf maar weer aan waarom ik hoger gerankt was dan hun. Ik versnelde mijn pas en liep in de richting van de zaal waar de eieren werden bewaard. "Eindelijk!" Riep een van de soldaten toen hij mij zag aankomen. "Niks eindelijk, jullie blijven zo lang de rest hier is om jullie te vervangen." Zei ik kort en liep naar het raam om te kijken hoe de brand op de binnenplaats er aan toe ging. Dit klopte gewoon niet. Mijn hand legde ik op de stenen muur en sloot mijn ogen. Rustig ging ik de gangen bij langs tot ik merkte dat er iemand was die er niet hoorde. "Indringer in het kasteel." Riep ik en opende mijn ogen weer. "Jullie blijven hier kijk uit voor hem. Niemand komt daar binnen." Sprak ik hun toe en ze knikten. Daarna rende ik de gangen in de richting van de indringer. Wanneer ik in de buurt was deed ik rustig aan zodat hij me niet hoorde aankomen. Mijn zwaard haalde ik te voorschijn en volgde hem op een afstandje.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay

Terwijl ik door de gangen liep, opende ik zowat elke deur die ik tegen kwam, sommige waren op slot maar had ze al snel open met een simpele beweging met mijn hand. Maar als ik de deur dan opende, was ik niet happy met wat ik zag. Meeste waren opslag kamers. De deur trok ik hard dicht door de frustratie, maar voelde dan een trilling door de lucht komen. "Magic?" mompelde ik en keek rond. Als ik het niet meer voelde, liep ik snel door en opende de volgende ruimte, weer niks. Het begon mij een beetje te ergeren, waar waren ze in vredesnaam?! Grommend liep ik door, tot ik merkte dat er iemand achter mij aan kwam, ik hield mij stil en luisterde naar de voetstappen, ze waren licht. Een vrouw? Ach, die haalde ik zo neer met gemak. Voor een tijdje liep ik door alsof ik het niet door had, maar als ik bij een donkerdere gedeelte kwam, verdween ik in de schaduw die de muren maakte in de gangen, de maan was helder, maar niet vol, toch was het genoeg. Mijn capuchon trok ik goed over mijn hoofd heen en deed mijn masker nog even goed voor. Mijn ademhaling liet ik zakken en wachtte rustig af wat deze persoon zou gaan doen.
Mijn ogen liet ik nog even door de gang glijden, in dit gedeelte was ik nog niet geweest, en ik voelde dat er meer aanwezig waren, nu was het hopen dat ik in de buurt was want ik moest het terug brengen voordat het vollemaan was en ik had niet veel tijd meer.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Met mijn blik volgde ik hem aandachtig, want ik had door dat hij wist dat ik er was. Het was dan beter dat ik geen bewegingen meer maakte. Mijn ademhaling hield ik rustig al was ik een beetje gespannen. Hij liep verder en verdween toen in de schaduw die langs de muren ging. "Shit." Gromde ik en meteen legde ik mijn hand tegen de stenenmuur en sloot mijn ogen. "Waar ben je?" Zei ik zachtjes en begon te grijnzen wanneer ik hem weer had gevonden. Rustig liep ik verder en bleef met mijn hand contact houden met de muur. Mocht hij weer zoiets uithalen dan kon ik hem meteen weer vinden. Zodra ik in de gang was waar hij moest zijn pakte ik mijn zwaard weer goed vast en ging hem dit keer benaderen. Het was een voordeel dat de zaal waar de eieren lagen een speciaal schild had en hij daar niet zo binnen kon komen. Dit stelde me iets gerust, maar toch moest hij hier weg. "Wat doe je hier?" Riep ik naar hem toen ik hem verderop zag staan. Nog steeds in de schaduw, maar toch zichtbaar. Ik liep meer naar hem toe. Als hij nu weer er vandoor zou gaan, moest ik er toch meer wachters er bij gaan roepen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay

Zo te merken had zij het toch door dat ik wist dat zij mij achterna ging. Tot ik dus verdween, merkte ik de trilling weer door de lucht heen. Wat was dit? Dit had ik nog nooit gevoeld, op Lord Odis na, maar dit voelde totaal anders. Ruw schudde ik deze gedachten weg en hield mijn hand op het heft van de dolk die ik op mijn rug had zitten. De stem van de persoon hoorde ik wat mompelen en voor ik het wist stond ze in die zelfde hal waar ik nu stond. Wacht, hoe kon ze mij zien? Niemand kon mij zien als ik in de schaduw stond. Hierdoor kneep ik in het heft van de dolk en zette mijn kaken strak op elkaar. Rustig draaide ik mij om en voor even werden mijn ogen groot als ik zag dat zij ook wit haar had. Ik dacht dat ik de enigste was die dat had, maar blijkbaar niet.
Automatisch ging ik iets door mijn knieën als zij haar zwaard gereed hielt. Haar hand zag ik nog net van de muur af gaan toen ze tegenover mij ging staan. "Gaat dat jou wat aan?" gromde ik, door het masker werd mijn stem was gedempt, wat best fijn was. Ze kon alleen mijn ogen zien, de rest van mijn gezicht was bedekt met het masker. Mijn ogen hield ik strak op haar gericht. "Ik kom alleen wat halen, meer niet." zei ik en zette een stap naar links. De tijd begon te dringen. Met een snelle beweging, haalde ik uit met mijn hand waardoor de dolk naar haar toe vloog, ik greep mijn kans en sprong het raam uit, klom zo snel ik kon omhoog en bleef op het dak zitten achter de muur, maar ik kon haar wel zien als ze naar het raam zou gaan. Maar dan dacht ik aan haar hand, ze kon mij voelen, ze was niet zomaar iemand. Wit haar en krachten. Dat kwam je niet altijd tegen. Ik sat gehurkt op het dak en keek richting het raam.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Mijn blik hield ik om hem gericht met mijn zwaard nog steeds voor me. "Meer dan jij denkt." Antwoordde ik nors en had geen zin in deze spelletjes. Toen hij zei dat hij alleen iets kwam halen, betrok mijn gezicht een beetje. Natuurlijk was hij hier voor de eieren. Iedereen die hier kwam binnen vallen wilde de eieren als lag er in het kasteel nog zoveel goud. Net op tijd kreeg ik zijn beweging door en zag ik een dolk op me afkomen. Met een snelle beweging ontweek ik die en keek zijn kant weer op. Hij was verdwenen. Waarschijnlijk door het raam, want dat was de enige uitgang. Mijn zwaard stak ik terug en liep naar het raam toe. Nergens was hij te zien, waardoor mijn humeur er niet beter op werd. "Ik heb nu al een spuug hekel aan hem." Gromde ik zachtjes en ging bij het raam weg. Mijn hand legde ik tegen de muur, sloot mijn ogen en haalde diep adem. "We hebben een indringer. Hij is gemaskerd en bezit magie." Alle bewakers konden dit bericht horen en hopelijk zouden ze het dit keer serieus nemen. Sommigen waren echt complete idioten dat ik me afvroeg waren ze uberhaupt waren aangenomen als bewaker. Ik liep terug naar het raam en keek naar beneden. Angstig klom ik in het raam, maar durfde daarna niet verder. Het was veel te hoog, wat een van mijn angsten was. Hij moest toch ooit weer binnen komen om de eieren te stelen, dus ging ik ook niet het dak op. Ik ging weer naar binnen en rende via de gangen terug naar de plek waar ik wacht moest houden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay:

Haar antwoord ha ik al verwacht en keek kort naar het zwaard, die leek veel te groot voor haar, maar zo te zien kon ze er makkelijk mee omgaan, maar toch betwijfelde ik dat. Nadat ik melde dat ik wat kwam halen, zag ik haar gezicht betrekken en ik begon te grijnzen. Ze zou waarschijnlijk al weten wat ik kwam halen. Dan maakte ik de beweging met de dolk en sprong het raam uit. Eenmaal op het dak, wachtte ik tot de kust veilig was.
Ze kwam niet achter mij aan, wat best fijn was. Maar als ik dan weer de trilling voelde, maar dit keer met haar stem er nog eens bij, rilde ik weer. Ik haalde even diep adem en liet het dan langzaam ontsnappen. Nu ze ook magie had, en mij kon voelen. Voor nog enkele minuten bleef ik hier staan en bleef gehurkt zitten. Als ik volledig alleen was, sloot ik mijn ogen, legde mijn hand op mijn borst en mompelde wat woorden. Voor enkele korte secondes voelde ik schokken door mij heen trekken. Dit betekende dat het schild er was.
Daar mee klaar, stond ik op en liep het dak verder op omhoog en liep zo naar de andere kant. Ik had nog, voordat ze weg ging, een tracker op haar gezet, toen ik de dolk gooide, dus ik kon merken waar ze heen ging, en zo leiden zij mij, hoopte ik, direct naar de ruimte met de eieren. Kort sloot ik mijn ogen en concentreerde mij op de tracker en vond haar al snel. Een grijns kwam over mijn lippen en sloop over het dak richting waar zij heen was gegaan.
Als ik daar aan was gekomen, hurkte ik neer en keek om mij heen, de avond was gevallen en het regende nog steeds. Dan liet ik mijn ogen omhoog gaan en voelde de energie van het weer omslaan. Heerlijk, onweer kwam er aan. Ik snoof de buitenlucht op, nadat ik even mijn masker af had gedaan, wreef met mijn hand over mijn gezicht en liet de regen over mijn gezicht lopen. Bij dit soort weer voelde ik mij vrij, maar dat was ik niet. Mijn masker zette ik weer op en keek naar beneden. Ik voelde dat er een schild in deze ruimte was, en die moest ik door zien te komen.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Met een verbaasd gezicht liep ik de gang in. Waar waren de wachters gebleven? Ik had nog zo gemeld dat ze moesten wachten op hun vervanging omdat ik achter die indringer aan moest. Vloekend liep ik naar de grote deuren en ging het voor staan. Mijn blik ging rond en stond nu echt op onweer. Voor de zoveelste keer legde ik mijn hand tegen de muur en sloot mijn ogen. Ik zocht ze bewakers en vond ze gezellig zittend bij elkaar een stuk verder op. Ook merkte ik de indringer op en dat hij een schild om zich heen had gezegd. Langzaam sloeg nu de paniek toch wel een beetje toe. Niemand nam me serieus en de enige persoon waar ze naar luisterden was weer de leider boven mij. Natuurlijk was hij er deze avond weer net niet. Ik rende naar de groep toe en was nu toch wel zo vreselijk kwaad. "En nu gaan jullie terug naar jullie plek! Er is een indringer in het kasteel en jullie doen er niks aan." Riep ik uit en keek ze een voor een aan. Even keken ze serieus en barsten toen in lachen uit. "Die kan je zelf toch wel aan, het is maar eentje. Jij met je magie, die persoon heeft geen kans. Wij zijn eigenlijk gewoon onnodig." Perplex stond ik daar en schudde mijn hoofd. "Nee, dat is niet waar. Ik heb jullie hulp nodig, nu!" Zei ik en voelde de paniek wat meer toenemen. "Je mag wel hoger zijn in rang Idda, maar betekend niet dat we naar jou luisteren. Heb je dat na deze maanden nou nog niet door." Ik wist niet meer wat ik moest en rende zo snel als ik kon terug naar de grote deuren waar de drakeneieren lagen. Dan moest ik het inderdaad maar zelf oplossen. Ik had verwacht dat ik toch wat meer binnen de groep zat, maar dat viel nu echt zwaar tegen. Ze hadden gewoon een hekel aan mij.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay

De impact wat ik zo meteen zou krijgen, zou mij flink vertragen, maar als ik bij de eieren moest komen, moest ik wel door het schild. Voor een lange tijd zat ik op het dak en maakte ik mij klaar om naar binnen te gaan. Als ik klaar was, zette ik mij af, draaide ik mij om en gooide een harpoen richting één van de pilaren, deze wikkelde zich er omheen en het touw kwam strak te staan. Met een snelle vaart, kwam ik tegen het schild aan en voelde hoe de energie van het schild met die van mij botste en een flink knetterend geluid kwam. Toch kwam ik binnen en viel met een pijnlijke landing op de grond. Ik voelde de energie van het schild trillen in de lucht. Voor een korte tijd bleef ik even liggen, maar stond dan op. Ik moest één van de eieren zien te bemachtigen tot zij terug kwam. Ik liep, met moeite, richting het midden van de ruimte. Daar stond een altaar, met twee eieren in stro. Ik grijnsde toen ik ze zag liggen. Een rode en een blauwe. Ze waren prachtig. Mijn hand stak ik uit en voelde de energie van de eieren tegen mijn hand aan komen. Het voelde op één of andere manier fijn, maar ook weer raar aan. Iets in mij begon te vechten en ik zette mijn kaken op elkaar.
Ik werd dan uit mijn gedachten getrokken toen ik voetstappen hoorde achter de deuren en keek even om, ik moest weg hier. Ik zette nog één stap voor uit en greep één van de eieren blind en stak die in mijn tas. Of meer, wilde die in mijn tas stoppen maar voor ik het wist, was alles doodstil om mij heen, ik hoorde niets meer, alleen mijn eigen ademhaling. Snel maakte ik een rondje, en stond meteen stil als ik een grote gedaante voor mij zag staan. De gedaante was rood, gespierd, had vleugels, staart, klauwen, scherpe tanden en hoorns. Dit kon niet waar zijn, stond ik nou oog in oog met een draak? Nee, dit was een droom. "Jayden,,,,,, ik heb op je gewacht." hoorde ik een diepe stem zeggen. Wild keek ik om mij heen, wie zei dat? Maar voordat ik iets kon zeggen, kwam alles weer om mij heen, de ruimte werd weer gevuld met geluid. Even snel keek ik richting mijn tas, maar dan snel naar het raam. Mijn borst ging snel op en neer en mijn hart klopte als een gek. Zo had ik mij nog nooit gevoeld. Mijn hoofd schudde ik en begon mijn weg richting het raam te lopen, meer sprinten was het. Ik sprong op het raamkozijn en sprong nog net op tijd weg toen de deuren open gingen.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Het was niet snel genoeg, want ik merkte op dat er iets mis was. Snel rende ik door naar de deuren en gooide die open. Op dat moment zag ik iemand uit het raam verdwijnen. "Nee!" Riep ik uit en voelde de paniek en woede door mijn lichaam gaan. Ik had gefaald. Ik had me laten afleiden terwijl ik op mijn post moest blijven. Met grote passen liep ik naar het raam en keek naar buiten. Nu moest ik wel achter hem aan, maar ik durfde niet. Het was veel te hoog, al kon ik prima klimmen. Even haalde ik diep adem en klom in het raamkozijn. Ik moest dit doen, dat ei moest terug. Ik moest mijn fout herstellen. Het regende nog steeds en af en toe zat er een klap onweer bij, wat het voor mij niet aangenamer maakte. "Kom terug met dat ei." Riep ik en sprong achter hem aan. Mijn landing was verkeerd en een flinke pijnscheut ging door me heen. Vloekend kwam ik overeind en deed mijn best de pijn tegen te gaan. De woede werd sterker en sterker door dat de pijn er nu ook invloed op had. "Ik zei kom terug met dat ei!" Dit keer met meer kracht in mijn stem. Een kwade blik stond in mijn ogen en hief mijn hand op en sprak een paar woorden zodat hij terug naar mij getrokken werd. Niemand was in de buurt en dat was maar goed ook. De woorden die ik net had gesproken waren niet bepaald iets wat ik mocht gebruiken.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay

Net dat ik door het raam heen sprong, hoorde ik de deuren open slaan en haar wat schreeuwen. Ik grijnsde, lande soepel op de grond en zette mij meteen weer af om verder te rennen. Achterom kijken deed ik niet, daar was geen tijd voor. Zo snel ik kon, rende ik door richting de muur. Ik hoorde aan de andere kant het water, mooi! Toen ik aan kwam was ik aan de andere kant. Weer hoorde ik haar wat schreeuwen maar negeerde dat en ging door. Toch kon ik het niet laten om achterom te kijken en zag hoe ze strompelend achter mij aan kwam. Een wenkbrauw trok ik op en daarna mijn schouders, ze was redelijk ver achter, alsof ze ergens op was gehouden. Wat maakte het uit. Ik rende door tot ik een soort greep om mij heen voelde wat mij niet verder liet gaan. Meteen keek ik om en zag hoe ze haar hand naar mij uit had gestoken. De trillingen in de lucht waren niet als eerder, ze waren zwaarder en voelde vertrouwd aan. Was ze nou? "She is crazy!!" mompelde ik en kon mij uit de greep krijgen door middel pure bliksem uit de hemel te trekken en over mij heen liet gaan. Ik voelde het afzwakken, keek nog kort om naar haar, maar rende dan snel verder, trok mijn dolken en begon de muur op te klimmen. Eenmaal boven, keek ik naar beneden. De rivier stroomde er vlak langs, dat was mooi. "See you later!" riep ik en zwaaide dan waarna ik naar beneden sprong het water in. Een tijdje zwom ik mee met de stroming en klom dan aan de kant, deed mijn masker af en trok de tas naar voren, als ik de flap aan de kant deed, schrok ik als ik cracks in het ei zag, dit was niet goed.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Idda
Hoe goed ik ook mijn best deed, mijn kracht zwakte af en de pijn nam toe. Een schok ging door me heen toen hij zichzelf bevrijde met de bliksem. Mijn ogen werden groot en zo snel als ik kon volgde ik hem. De muur op klimmen ging voor mij een stuk moeilijker, maar toen ik eenmaal boven was hoorde ik hem wat zeggen en toen het water in springen. De pijn bleef door mijn lichaam gaan, maar ik zou er niet aan toegeven. Zodra ik het kon sprong ik achter hem aan het water in. Dit was misschien nog wel het domste idee, want ik was uitgeput en zelfs met de stroom mee kon ik amper boven water blijven. Door de pijn kon ik niet zwemmen en ging om de zoveel tijd kopje onder. Ik probeerde me vast te pakken, maar het lukte niet. Pas na een tijdje kon ik mezelf aan de kant krijgen en zag de jongen verder op zitten. Nu was ik zo dichtbij, maar kon ik niks. Hijgend lag ik op de grond en kon de pijn niet meer aan. Mijn harnas trok ik los en keek naar mijn been. Het was een open bot breuk, maar mijn harnas had het nog zo gedrukt dat ik had kunnen lopen of wel strompelen. Angstig keek ik er naar en liet me toen terug in het gras vallen. Op dit soort momenten wou ik gewoon dat ik mezelf kon genezen, maar dat voordeel had ik niet. De regen viel op mijn gezicht neer en ik sloot mijn ogen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Jay

Gehaast keek ik om mij heen, hier zou de Lord niet blij mee zijn. Nog steeds was mijn hart als een gek tekeer aan het gaan en mijn ademhaling ging ook nog snel. Weer keek ik even naar het ei en zette mijn kaken op elkaar. Nu ik hier zo zat, merkte ik niet dat zij echt achter aan mij aan was gegaan tot ik iets terug wat hoorde. Meteen deed ik mijn masker op en draaide ik mij om. Bij de rivier zag ik dan iemand liggen, als ik beter keek, zag ik de dame van daarnet. Het zag er niet goed uit hoe ze er bij lag. Een twee strijd ging nu door mij heen. Dit had ik nog nooit gevoeld. Ruw stond ik op en liep wat rondjes. Ik moest terug, maar om haar zo er bij te laten liggen was ook niet het beste. Even beukte ik tegen één van de bomen, haalde diep adem en liep dan terug. Het ei wikkelde ik, tijdens het lopen, goed in de tas. Mijn ademhaling was gelukkig al weer wat rustiger geworden. Nadat ik bij haar aan was gekomen, zag ik dat ze veel pijn had. Als ik mijn ogen over haar heen liet glijden, zag ik haar been en trok een pijnlijk gezicht, dit was niet al te best. Gehaast hurkte ik neer, zonder ook iets te zeggen, pakte ik haar been beet, als ik goed had gezien hoe die zat, pakte ik een stokje en duwde ik deze tussen haar tanden. Meteen greep ik haar been weer beet en maakte met een snelle handeling de lijn van haar bot weer goed en hield mijn handen er op. De lucht begon weer te trillen, dit keer door mijn eigen energie, en liet het door haar been stromen om de breuk te verminderen. Veel was het niet, maar de pijn zou verminderen. Na een paar minuten met haar breuk bezig geweest te zijn, heelde ik haar wond en wikkelde strak een stuk linnen om haar been, stond dan op en liep richting de rivier en spoelde mijn handen af.
Nu dit klaar was, kreeg ik mijzelf weer onder controle, waarom had ik haar geholpen? Dit was ik niet. Toch bleef ik bij de rivier zitten en vulde mijn waterzak, liet dan mijn energie er door heen gaan zodat het water schoon werd en nam een paar flinke slokken nadat ik mijn masker iets omhoog had gedaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld