Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Welkom in the Golden Oak institute! Een opvangplaats voor kinderen met oncontroleerbare gaven. Deze tieners zijn niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar ook voor hun gehele omgeving. Golden Oak biedt hen een veilige thuishaven aan, al dan niet onder dwang natuurlijk. Hier worden ze begeleid en continu in de gaten gehouden zodat er hen en de andere leerlingen niets kan overkomen. Tevens worden ze beschermd tegen organisaties van buitenaf die hun krachten voor experimentele of politieke doeleinden willen gebruiken. Al gaan er geruchten de ronde dat ook Golden Oak niet altijd de beste intenties heeft. Het instituut is modern ingericht. Men doet zoveel mogelijk moeite om een zo huiselijk mogelijke omgeving te creëren.
Toch zijn niet alle leerlingen hier gelukkig. Ze hadden ook niet bepaald een keuze in de kwestie. Word je gevaarlijke gave ontdekt, dan word je erheen gestuurd zo simpel is het. Wangedrag en ontsnappingspogingen zijn dus dagelijkse kost, maar worden streng bestraft.

Regels van Golden Oak:
- Na 22 uur kom je niet meer van je kamer.
- Je slaapt alleen in je eigen bed, niet in dat van een ander.
- Iedereen draagt een armband met een volgzender die ten alle tijden aan moet blijven.
- Je mag enkel in de tuin onder begeleiding.
- Elke zaterdagnamiddag mogen familie en vrienden op bezoek komen. Enkel mensen die op een vooropgestelde lijst staan, zijn welkom.
- Mensen die zich niet aan de regels houden, worden in isolatie gezet, of krijgen kalmeringsmiddelen om hen meer controleerbaar te maken.
- Alcohol en hallucinerende middelen zijn ten strengste verboden omdat ze vaak een negatief effect op de gaven van kinderen hebben.

Een kleine introductie op het begin:
Golden Oak is eigenlijk zoals een gewone school met lessen en vrije dagen en tevens uitstapjes. Er wordt wel niet getraind op gaven. Het is echt de bedoeling dat ze onderdrukt worden in plaats van geoefend. Voor elke persoon is er dus een speciale procedure voor zijn/haar behandeling. Dat is de manier waarop Golden Oak ermee wilt omgaan. Leerlingen zijn tevens niet verplicht om naar de lessen te gaan, maar het heeft natuurlijk gevolgen als je niet gaat (meer controle). Er zijn ook wetenschappers en psychologen die hen af en toe onderzoeken, alles ten voordele van hun gezondheid en die van anderen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zoals elke ochtend werd Asa gewekt door heilige liederen. Het werkte zeer effectief. Hij stond meteen op om die herrie af te zetten. Die dagdagelijkse gebeden en psalmen waren voor hem een ware kwelling. Hij was nooit gelovig geweest en na zijn verblijf in Golden Oak zou hij dat zeker nooit worden. Zoals altijd waste hij zich met heilig water. Het was exact hetzelfde als gewoon water, dus zo erg was dat nog niet. Hij trok neutrale kleren aan, felle kleuren zouden hem volgens de onderzoekers vatbaarder maken. Daarna deed hij zijn kettingen met heilige symbolen en kruisjes aan. Hij liep even langs de spiegel om zijn haar te kammen en schrok toen hij daar niet zijn eigen gedaante in zag.
Na al die jaren was hij het nog altijd niet gewoon dat demonen er alles aan deden om hem om te praten en in zijn lichaam toe te laten. Al die heilige middelen zorgden er enkel voor dat ze niet zonder zijn toestemming konden binnentreden. Gaf hij die dan was Golden Oaks kostbare moeite en tijd die ze in hem investeerden nutteloos geweest. Het was dus ook best handig om dit tegen de begeleiders te gebruiken. Hij hoorde het hen al zeggen op een vergadering: "Nog een laatste puntje. Maak Asa niet kwaad of dit instituut wordt met de grond gelijk gemaakt"
"Asa waarom laat je me niet toe? Ik kan ervoor zorgen dat je hier wegkomt, alsjeblieft." zei de gedaante in de spiegel smekend.
"Waarom ga jij niet weg zodat ik mijn haar kan kammen." kaatste hij terug. De stem die eerst aardig, bijna smekend had geklonken sloeg om naar een monsterlijke toon.
"Goed, maar denk niet dat je me voor eeuwig buiten kan houden. Ooit zal je me willen, dan zal je me smeken om je lichaam over te nemen. Je wordt hier gek, dat voel ik. Hoelang ga je het nog kunnen uithouden? Ik kijk er al naar uit om dit oord te vernietigen, iedereen die er in zit incluis."
"Het zal wel." Asa moest dagdagelijks zulke bedreigingen aanhoren. Hij kon ze na al die jaren al wat meer verdragen. Toen hij eindelijk zijn haar had gekamd ging hij naar de eetzaal die al behoorlijk vol zat. Veel van de leerlingen werden gevoerd omdat hun gave hen niet toestond dingen aan te raken. Er zat ook een deel die donkere brillen droegen doordat hun gave met oogcontact te maken had. Asa had niet bepaald zin in veel contact daarom ging hij wat meer afgezonderd zitten aan een nog lege tafel. De begeleiders zouden dit niet bepaald fijn vinden. Het was belangrijk sociaal te zijn en je gevoelens en problemen te delen. Maar Asa had in al die jaren wel geleerd hoe je ze om kon praten.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise werd wakker in de isolatiecel. Haar hoofd voelde alsof het vol was gestopt met watten. Haar keel was droog en toen ze probeerde te praten, lukte dat niet. Shit, ze wist weer wat ze had gedaan om in de cel terecht te komen. Het was gisteren twee jaar geleden dat haar zusje overleden was, maar ze mocht niet gaan. De week ervoor had ze al toestemming gevraagd, maar de begeleiders vonden het onverstandig en gisteren drong het echt door dat ze weer niet mocht. De halve dag had ze gisteren geschreeuwd en gevloekt en de begeleiders hadden haar een kalmeringsmiddel gegeven en in de isolatiecel gezet. Ze haatte het kalmeringsmiddel met een passie, omdat ze niet kalm wilde zijn. Het middel zorgde er perfect voor dat ze kalm was, maar binnen in haar kookte ze nog. Louise stond op en zocht haar zonnebril, die ze meteen opzette. Haar kleren waren gekreukeld en zweterig, haar haar was vet en slierterig. Ze loste het op door haar haar in een soort knot te proppen. Niet veel later werd ze inderdaad bevrijdt uit de isolatiecel. Louise had vooral uitbarstingen en daarna deed ze toch altijd weer alsof het weer helemaal goed was. Maar ze was nog steeds woest dat ze niet naar haar zusjes graf mocht gaan. Ze was er nog nooit geweest, zelfs niet na twee jaar. Ze was zelfs nog niet eens thuis geweest, omdat dat niet passend zou zijn, dat ze misschien weer door het lint zou gaan en natuurlijk omdat de buurt dacht dat zij expres haar zusje had vermoord. Louise liep meteen naar de eetzaal en pakte koffie die toevallig al klaar was. Ze pleurde er een suikerklontje in en zocht een plekje. Ah, daar was Asa, een vriend van haar. Ze stampte haar hem toe, zette het bekertje koffie op de tafel en ging naast hem zitten. "Waag het niet," mompelde ze tegen hem, terwijl ze een slok nam. Ze had echt geen zin om uit te leggen waarom ze weer een nacht in de isolatie had doorgebracht, ook al waren ze vrienden.

Account verwijderd

schreef:
De groene cijfers op haar wekker gaven half zes aan. Haastig trok Augustus alle stickers en stekkers van haar lijf. Ze begreep dat het nodig was voor de veiligheid maar het koste haar verdomd veel tijd in de ochtend. Ze stapte het bed uit. De vloer was nog ijskoud van vanacht. Een begleider had haar vanacht wakker gemaakt toen het gebeurde. De sneeuw kwam toen al tot zijn enkels. Hoe lang had ze wel niet geslapen? Uit haar kledingkast trok ze gehaast wat kleding en liep toen de badkamer binnen. Terwijl ze het douchewater warm liet worden bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar spiegelbeeld zag er, zoals gewoonlijk, oververmoeid uit. Het wegwerken van haar wallen deed ze al een tijdje niet meer. Augustus had zich erover heen gezet, de wallen waren nu eenmaal deel van haar. Nadat ze uitgebreid gedoucht had, trok ze haar kleding aan. https://pin.it/6PjAaD4

Zoals elke ochtend moest ze een heel proces bij haar deur doorgaan. Eerst moest ze een vingerafdruk en iris scan maken, vervolgens voerde ze een code in en daarna controleerde een aantal begeleiders of zij het werkelijk was. Dit alles werd gedaan omdat Augustus ook een wezen uit haar droom kon zijn. Toen ze eenmaal haar kamer uit was liep ze richting de eetzaal. De eetzaal was behoorlijk gevuld. Achteraan, afgezonderd van de rest, zaten Asa en Louise. Snel propte ze wat broodjes en bekers koffie op haar dienblad en liep toen naar het duo toe. Ze schoof het dienblad op de tafel, ging tegenover Louise zitten en nam een slok van haar koffie. “Ligt het aan mij of wordt de koffie hier met de dag slechter.” Haar oog viel op de koffie van Louise maar besloot niks te vragen. Ondanks dat Augustus tot rang vier behoorde werd ze net zo erg gemeden als Louise en Asa. Ze begrepen haar beter en dat was een van de vele redenen dat ze met hun omging.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa zat nog op haar bed en keek eventjes naar buiten waar de zon vel scheen. Het liefst zou de hele dag doorbrengen op haar kamer, alleen. Echter waren lessen volgen ook noodzakelijk en probeerde de begleiders haar met kleine stapjes van haar angsten af te helpen wat betekende dat ze zich onder de mensen zou moeten voegen. Ze was doodsbang voor de mens en had elk moment op de dag het gevoel alsof ze bekeken word. Ergens was dit ook deels waar, je werd in Golden Oak constant in de gaten gehouden aangezien je hier niet voor niks zat. Het feit dat dit instituut een groepje kende wat Clara regelmatig treiterde hielp niet het overwinnen van haar angsten. Snel pakte ze haar jasje van haar bureaustoel en besloot een vluchtig bezoek te brengen aan de ontbijtzaal voordat het daar stervens druk zou zijn. Ze had even gekeken naar haar polsband die nogsteeds een 4 aangaf. Clara vond niet dat ze dit hoge getal verdiende, er waren mensen die vele malen gevaarlijker zijn. Daarnaast is Clarissa een brave jongedame die de regels haast nooit zal overschrijden. Ze heeft wel eens nachten door moeten brengen in de isoleercel al was dit altijd doordat ze ergens voor geframed werd of omdat andere haar uitgelokt hadden.
Het kwam haast nooit voor dat ze ook daadwerkelijk in de eetzaal at, in overeenstemming met de begleiders is afgesproken dat ze haar maaltijden mag nuttigen op haar kamer. Zij weten ook best dat als ze Clarissa meteen in het diepen gooien door haar te verplichten in de eetzaal te eten, het niet mooi af zal lopen. Een voorwaarde was wel dat een begleider haar moet vergezellen om er zeker van te zijn dat ze ook daadwerkelijk haar maaltijden in haar kamer nutigt. Eigenlijk had ze één vaste begleider aangezien ze zich maar bij een klein groepje mensen op haar gemak voelt.
Naar de grond starend liep ze vluchtig naar de eetzaal waar het voor nu nog niet op zijn drukste was. Ze pakte snel een aantal etenswaren die zij op een dienblad legde. Vervolgens gaf ze de gevulde dienblad aan de begleider die op het moment bij haar was. Het was niet haar vaste wat haar lichtelijk onrustig maakte. Ze zal het er echter mee moeten doen aangezien ook zij wel andere dingen te doen hebben. Snel had ze de zaal gescaned om te kijken of het treitergroepje ergens te bekennen was. Dit was niet het geval. Ergens afgezonderd aan een tafel zag Clarissa, Asa zitten. De enige vriend die ze hier had. Er zaten wel wat andere mensen bij hem, al wist ze dat dit zijn vrienden waren en dus ging ze ervan uit dat zij geen probleem zouden zijn. "Ik denk dat ik het kort ga proberen, maar zodra het druk wordt ben ik hier weg" verkondigde Clara aan de begleider. Ze liep richting de tafel van Asa waar ze tegenover hem plaats nam. "Goedemorgen" glimlachde ze zwakjes en keek vervolgens naar het dienblad wat voor haar neus geschoven werd. Ergens gaf het haar wel een overwinningsgevoel dat ze weer eens aan een tafel in de zaal heeft plaatsgenomen. Niet dat ze van plan was hier lang te blijven, toch is elk muizenstapje, een stap in de goede richting.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was inmiddels een paar maanden geleden dat Seth aangekomen was op Golden Oak. Een beslissing die hij vrijwillig gemaakt had, maar achteraf spijt van kreeg. Waarom? Laten we het erop houden dat Seth van mening was dat de school niet bepaald zo rooskleurig was als de begeleiders die hem hierheen brachten deden geloven. Er zaten een aantal duistere kanten aan, waardoor hij van mening was dat het meer een gevangenis dan een school was. Hij had zelfs begeleiding als hij fatsoenlijk in bad wilde. Ja in bad, aangezien een douche helaas niet meer kon dankzij zijn gave. In een meerman veranderen na 1 druppel water. Ook teveel vocht was een probleem in zijn leven. Om die reden was er een of ander apparaat in zijn kamer die de vochtigheidsgraad in de gaten hield en indien nodig aanpaste. Alles om te voorkomen dat hij zijn gave zou gebruiken. Hij irriteerde zich er best aan. Goed, sommige gaven waren gevaarlijk en hadden natuurlijk meer begeleiding nodig, maar zijn gave was niet gevaarlijk. Daarbij was hij hier vrijwillig gekomen. Al die begeleiding was in zijn ogen bij hem niet nodig. En zeker geen begeleiding voor badkamergebruik! Een beetje privacy mocht van hem echt wel. Dat was heus geen overbodige luxe.
Met die gedachten was hij de vorige avond in slaap gevallen. Een gedachten die hij vaker had, maar nooit uitsprak. Het had toch geen zin. Waarschijnlijk zou het vergrootte deel van de school zo denken.
Nog altijd lag hij te slapen. Zijn wekker had hij wel gezet, maar aangezien hij een hekel aan ontbijten had, had hij besloten het ontbijt over te slaan. Ontbijt smaakte hem nooit. Soms lukte het in de ochtend niet eens om te eten en had hij alleen een kopje koffie of zo. Helaas voor hem werd ook het drinken goed in de gaten gehouden sinds hij hier was en hij had echt geen zin om dat zo vroeg al te moeten ondergaan. Dat kwam later wel. Op een fatsoenlijk tijdstip. Daarom besloot hij lekker uit te slapen, al dacht zijn droom daar anders over...
In zijn droom keerde hij terug naar een duister moment in zijn verleden. Duisterder dan het moment dat zijn hele leven veranderde en hij niet meer nat mocht worden door zijn gave. Een moment waarop hij zijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in de mensheid verloor. Het gelach van de jonge Seth in zijn droom stopte, terwijl zijn oom zijn dromenveld binnenstapte en zijn ding deed. Een ding waar Seth het liefst nooit meer aan herinnerd werd. Grote wolken vormden zich boven hen, ondanks dat ze in de droom in een huis waren en al snel begon het te onweren en te regenen. Een droomregen waar hij van wakker schrok en rechtop in bed ging zitten. Het enige vocht waar Seth niet door veranderde, was zijn eigen vocht. Zweet en tranen. Daarom zat hij met benen en al zwetend in zijn bed. Een zucht verliet zijn lippen, terwijl hij in zijn ogen wreef en naar de wekker keek. Het ontbijt was inmiddels bijna voorbij en zijn wekker zou elk moment af kunnen gaan. Daarom stapte hij ook maar op bed en veegde het zweet met een handdoek van zich af. Met droge geurdoekjes zorgde hij ervoor dat de geur van zijn zweet niet meer opviel, waarna hij zich vervolgens omkleedde. Een zwart vleermuis shirt met een blauwe spijkerbroek. Met die kleding aan liep hij de badkamer in voor de spiegel. Zijn wc en bad waren afgedekt. Ja hij kon de deksel van de wc halen, maar dan wilde hij niet doorspoelen. Dan was het riool via een klep afgesloten en ging pas open als de deksel er weer op zat.
Rustig keek hij in zijn spiegel en probeerde zijn haar op orde te krijgen, waarna hij besloot de laatste vijf minuten nog even door te brengen in de ontbijtzaal.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ook een goede morgen." merkte hij droogjes op toen Louise aan zijn tafel neerplofte. Ze had de nacht voor de zoveelste keer doorgebracht in de isolatiecel. Asa wist dat omdat geruchten zich als een lopend vuur verspreidden op Golden Oak. De brunette sliep haast meer in een cel dan in haar eigen kamer.
Hoewel hun karakters zo verschillend waren, trokken de twee toch met elkaar op. Misschien doordat ze elkaar aanvulden of hier beiden al zo lang zaten. Een rustig ontbijtje op zichzelf kon Asa wel vergeten. Niet veel later schoof ook Augustus bij hen aan. Uit gewoonte wilde Asa vragen of iedereen lekker had geslapen, maar slikte op het laatste moment zijn vraag in. Er waren slechts weinig mensen in Golden Oak die een degelijke nachtrust genoten. Zeker in bijzijn van Augustus probeerde hij het onderwerp slaap zoveel mogelijk te mijden. Het was alleen moeilijk deze oude gebruiken uit betere tijden af te leren.
Wat hem het meest verbaasde was om Clarissa in de eetzaal te zien. Meestal ging Asa altijd even bij haar kamer langs na het ontbijt. In een plaats als Golden Oak had je ten minste één iemand nodig waarop je kon vertrouwen. Die deze plaats toch iets dragelijker maken. Hij glimlachte naar haar terwijl ze tegenover hem plaatsnam, ook al had hij elke dag het meest vreselijke ochtendhumeur en zou hij liefst elke vorm van sociaal contact tot de middag vermijden. "Gaan jullie naar de lessen vandaag of geen zin?"

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Langzamerhand begon het drukker te worden in de eetzaal wat voor meer onrust bij Clarissa zorgde. Zodra ze ook maar de treiteraars denkt te zien is ze meteen weg. "Weet ik nog niet, er is vandaag maar één klas waar ik normaal gesproken in zit, al heb ik niet zo'n zin. Eerst maar eens bijkomen van deze nieuwe ervaring om in de eetzaal te zitten." Had ze Asa geantwoord waarna ze een hap van haar ontbijt nam. Donghan, haar vaste begleider was inmiddels aangeschoven waardoor de ander die zo juist bij haar was weer vertrokken was. Ze begroette hem kort, het gaf haar al wat rust dat ze met hem én Asa was. Twee van de weinige mensen waarbij ze niet bang is. "Maar het zal wel, ik moet als nog aan iets van een sociale activiteit voldoen wat een van mijn afspraken was." Zei ze schouderophalend. "Hebben jullie nog plannen?" Vroeg Clarissa aan iedereen die om haar heen zat, maar eigenlijk was dit meer voor Asa bedoeld aangezien ze de andere niet echt kent, simpelweg alleen van gezicht. Door het gesprek had ze eigenlijk helemaal niet meer op haar omgeving gelet. Het enige was dat ze het gevoel had alsof iedereen haar aan het aanstaren was en over haar praatte. Dit was iets wat ze wel vaker voelde, terwijl dit natuurlijk helemaal niet zo is. Mensen hebben in het algemeen hier wel wat ergere dingen om zich druk over te maken. "Hey Clara, didn't expect to see you here" hoorde ze opeen iemand vanaf een afstandje roepen. Van schrik liet ze haar croissant uit haar handen vallen en keek ze om. Het was het groepje wat ze probeert te vermijden. "Anyways, exuseer mij. Ik moet gaan" zei ze snel tegen haar tafelgenoten en stond schichtig op. Met snelle passen liep ze richting de uitgang van de zaal "Whatever loser, je weet dat je niet van ons kan vluchten" hoorde ze een van de andere nog roepen. Clarissa voelde zichzelf al opwarmen en pakte haar jasje even vast ter bevestiging dat ze hem aanhad en er dus niks kan gebeuren. Snel liep ze door naar haar kamer waarvan ze de deur direct dicht gooide en opslot deed. Alleen begleiders hadden een sleutel waarmee ze de deur open kunnen doen, zo had je toch nog wat privacy en bescherming van andere

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Een beetje zenuwachtig keek Seth naar de gang die naar de eetzaal leidde en beet op zijn lip. Hij kon ook nog even wachten, tot de dagelijkse activiteiten van start waren, om dan zijn kamer uit te komen en zich bij de rest aan te sluiten. Vooral in de ochtend zag hij echt heel erg tegen de eetzaal op. Al die drankjes die zomaar uit het niets uit de bekertjes konden zweven en naar hem toe vlogen. Of iemand die met een beker drinken in de hand struikelde en over hem heen gooide. Zeker in de ochtend waren sommigen hier echt onhandig.
Toch besloot hij toch verder te lopen, na eenmaal diep ademgehaald te hebben. Toen hij echter bij de deur aankwam, kreeg hij bijna een deur in zijn gezicht door een meisje die een beetje overstuur de kantine uit vluchtte. Wat had hij nu weer gemist? Even twijfelde Seth om achter haar aan te gaan. Alles beter dan de kantine, maar hij besloot het niet te doen. Waarschijnlijk was er iets gebeurt waardoor het meisje even alleen wilde zijn en zo goed kende hij haar ook niet.
Na nog eens diep adem te hebben gehaald liep hij door de deur, waar het nogal druk was. Overal werd gelachen, gesproken, af en toe gevloekt en ga zo maar door. Hier en daar werden er vriendschappelijke klappen op schouders uitgedeeld en af en toe een stoot. Gewoon wat je verwachtte in een eetzaal voor schooltijd. Het enige wat anders was, was dat er af en toe een krachtuitbarsting kwam, maar ook dat viel deze ochtend mee. Op een ding na...
Op het moment dat hij de eetzaal binnenkwam merkte hij het al. Op de tafeltjes vlakbij zag hij al een paar dekseltjes trillen en eigenlijk wilde hij zich daarom wilde hij zich eigenlijk direct weer omdraaien om de eetzaal te verlaten, toen Juliette vrolijk en opgewekt op hem afstormde.
"Goedemorgen vrolijk vogeltje" zei Seth met een zwakke glimlach en keek even naar haar kopje thee. Ook daar zat een dekseltje op, die begon te bewegen. "Laat me raden, geen ijsthee zeker?" vroeg Seth, terwijl hij met lichte tegenzin met haar mee naar een tafeltje liep. Seth was gelukkig best goed in zijn tegenzin verbergen, dus zou Julie het waarschijnlijk niet merken.
Niet veel later voegde ook Aria zich bij hun tafeltje en keek Aria even aan door haar nep vrolijkheid. "Het is vroeg, als je niet blij bent snapt iedereen dat" zei Seth met een zwakke glimlach tegen Ari, maar nog voor hij antwoord kon geven op Ari haar vraag, ging het mis.
Opeens schoten alle dekseltjes van de bekertjes in de kantine af. De vloeistoffen die erin zaten gingen langzaam omhoog en verzamelden zich boven zijn hoofd, waarna het hete vloeistof, gemengd en afgekoeld met de koudere vloeistof in 1 grote plons over hem heen viel en hij een staart kreeg. Meteen was Seth blij dat hij al op een stoel zat, aangezien de grond hier best hard was. Maar tegelijk stond zijn gezicht op onweer. Hij had hier zo'n hekel aan

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was een ochtend zoals elke andere ochtenden. Haar wekker was ruim op tijd afgegaan, niet vanwege de begeleiding die ze nodig had, want die kwam pas later. Het was echter in haar patroon gaan zitten om zichzelf een beetje mooi te maken. Voor wie? Dat was een altijd onbeantwoorde vraag. Liefde daar geloofde ze niet in, zeker niet met haar gave. Mensen zouden zomaar eens verliefd worden omdat ze iets gezegd had en dat was alles wat ze niet wilde.Na een korte douche droogde ze zich af en rook even aan haar arm, haar douchegel had zo'n heerlijk kalmerende geur dat ze daar toch altijd even aan wilde ruiken. Met een tandenborstel in haar ene hand, begon ze met de andere hand haar kleren uit te zoeken. Een nette, maar toch best felblauwe blouse en zwarte rok, dat kon prima samen. Tevreden keek ze er even naar, om vervolgens haar mond te gaan spoelen. Het opmaken ging gelukkig een stuk sneller dan het drogen van haar haren, maar beiden moesten desalniettemin gebeuren. Zodra Juliette zich klaargemaakt had kleedde ze zich aan en pakte haar tas in. De spullen voor de lessen, die ze eigenlijk altijd netjes volgde en haar schrijfblok. Altijd had ze pen en papier bij zich, het moest haast wel want ze moest van de begeleiders haar best doen minder te spreken of het beter onder controle leren krijgen zodat de overheid het kon gebruiken. Met frisse tegenzin liep ze naar buiten toe. Buiten haar kamer stond zoals elke ochtend al een van haar vaste begeleiders te wachten. Hij bekeek haar even, controleerde haar en liet haar erna gaan.De routines hadden haar rust gegeven, gaven haar het gevoel van beheersing en dat was precies wat ze nodig had. Met haar hand op haar tas liep ze richting de ontbijtzaal. Natuurlijk ontbeet ze, dat hoorde bij haar routine. Met een glimlachje liep ze dan ook naar de ontbijtzaal doen. Ze had wat crackers met een kopje thee, nadat ze haar dienblad vast had gleed haar blik rond. Ze was op zoek naar bekenden en haar ogen vonden al gauw Seth. Twijfelend keek ze naar haar thee, maar uiteindelijk liep ze er toch heen. Er zat nog een dekseltje op haar kopje. "Hé Seth, zullen we hier gaan zitten?" Vroeg ze glimlachend en ze schonk hem een vrolijke glimlach. Juliette was zonder twijfel een ochtendmens, ze was altijd opgewekt en vrolijk in de ochtend.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria zat op haar bed in haar kamer en keek naar buiten. Het liefst zou ze nu buiten willen staan, om de zon en de wind in haar haren te voelen en langzaam wakker te worden in de frisse lucht. Maar Aria weet dat ze dat niet kan doen, ze mag niet naar buiten. Ze heeft nu in al vijf jaar geen voet buiten Oak Institute kunnen zetten. Aria is een van de mensen die heel lang in het instituut vast zit. Haar ouders hebben haar hier gebracht, om haar daarna links te laten liggen en haar nooit meer op te komen zoeken. Aria heeft geen idee hoe het nu met ze gaat, waar ze zijn en wat hun leven buiten deze muren inhoud.. De enigen die Aria komen opzoeken zijn oude vriendinnen van school of verre familieleden die ze eigenlijk niet kent. Aria voelt zich vaak eenzaam, ook al heeft ze in het instituut een paar vrienden en vriendinnen kunnen maken. Velen van hen hadden liefdevolle familieleden en vrienden, en zij had ze niet. Het is ook altijd een enorme domper als er niemand voor haar komt opdagen in de bezoekersuren, wat bijna elke week het geval is. Aria wilt zo graag naar buiten, weg van het instituut en een echt leven leven.. Maar ze wist dat dit niet mogelijk was. Haar gave is om lucht te besturen. Dit betekend dat ze kleine windvlaagjes kan laten opkomen, maar ook mensen meters van haar af te stoten, tornado's creeëren en orkanen maken. Ze kan enorme rukwinden oproepen die grote impacten kunnen hebben op het dagelijks leven van vele mensen. Zuchtend liet ze haar hand over het raam gaan. Ze moest straks haar kamer uit gaan en zich als en haar dagelijkse routine volgen. Dat betekend overal begeleiders om haar veilig naar verschillende plaatsen te brengen zonder dat ze in contact met de wind van buiten kon komen. Aria keek naar beneden en draaide het armbandje dat ze om had rond. Het grote cijfer '3' kwam meerdere keren langs terwijl ze draaide. Volgens het cijfer was Aria een gevaar voor anderen en haarzelf. Zelf vond Aria dat nummer te hoog, ze vond dat ze zich goed onder controle kon houden. Ookal vonden anderen dat niet. Zuchtend stond Aria op van haar bed, deed ze haar kleding aan (een lichtblauw bloesje, een witte skinny jeans en witte gympen) en deed ze haar grijsachtige haar in een hoge knot. Ze liep naar de deur en werd gelijk begroet door meerdere bewakers die haar doorzichtige handschoentjes gaven. Met tegenzin deed ze ze aan, ze had werkelijk een hekel aan die dingen. Ze houden haar gave in controle maar zijn heel vervelend om te dragen. Gelijk daarna werd de deur voor haar geopend en werd ze naar de kantine gebracht. Zodra ze daar was pakte ze een dienblad met eten en keek ze de zaal rond. Dit moment van de dag vond ze altijd het engst. Aria houd niet zo van ruimtes met veel mensen, want dat betekende veel sociaal contact waar Aria gevoelig voor kan zijn. Gelukkig ontmoetten haar ogen die van Seth en Juliette, die zich naar een tafeltje begeven. Half rennend liep ze naar hen toe en nam ze plaats aan diezelfde tafel. "Goedemorgen weer.." zei Aria zo blij mogelijk tegen zowel Seth als Julie. Ze zijn twee van de weinig vrienden die ze hier heeft kunnen maken, veel mensen willen liever niet bij haar in de buurt zijn voor het geval ze haar kracht niet goed meer kan beheersen. "lekker geslapen?"

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise deed haar ogen dicht en wreef onder haar zonnebril in haar ogen. Een voordeel van een zonnebril dragen was dat niemand zag hoe erg de wallen onder je ogen waren. Een nadeel was dat brillen vaak echt waardeloos zaten en dat ze zweetten en ja nee, brillen waren niet fijn. "Mij maakt het vrij weinig uit, koffie is koffie." Maar inderdaad, de koffie was minder lekker. Ze verbloemde de slechte smaak met wat suiker en zoetjes, maar het was niet altijd te drinken. "Maar ze mogen inderdaad wel weer wat betere bonen gaan gebruiken, of we moeten de begeleiderskoffie gaan stelen," zei ze terloops. "Lessen? Echt geen zin in vandaag, ze kunnen in hun lessen stikken." Louise had al zoveel lessen gehad en ze had er op veel dagen geen zin in. Op die dagen ging ze liever achter haar laptop zitten of rondhangen op het complex. "Gaan jullie wel dan?" vroeg ze verbaasd. Van Asa zou ze toch wel beter verwachten. Hij was gewoon veel te lief voor dit complex. Daarom redde hij haar niet als ze weer in de isolatie zat. Hoe kwam hij niet in de problemen? Louise kwam altijd in de problemen, als het ging om koffie in iemands gezicht gooien of woest worden omdat Golden Oak haar leven weer eens probeerde te ruïneren. Want verdomme, daar waren ze belachelijk goed in. "Laten we vanmiddag in de begeleiderszaal ofzo naar goede koffie zoeken. En gebak. Volgens mij hebben ze dat ook. Zijn jullie in?"

Hoezo Louise solliciteert naar een plek in de isolatiecel? Wat bedoel je?

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Urenlang had hij gereden, getwijfeld of hij dit echt moest doen en er voor gezorgd dat er niemand achter hem aan zat. Hij zat in zijn auto en staarde naar het immense gebouw voor hem. Hij kneep zijn ogen dicht, balde zijn vuisten en ademde scherp uit door zijn neus. Toen hij zijn ogen weer opende, voelde hij de onzekerheid en de twijfels weg zakken en hij wierp een blik op de achterbank. Een schooltas, een flinke sporttas met kleding en een tas met fijne herinneringen om hem te kalmeren als het nodig was. Hij trommelde met zijn vingers op zijn benen, haalde nog een keertje diep adem en stapte uit. Hij pakte zijn tassen van de achterbank, sloot de auto af en liep met rechte schouders op het gebouw af. Hij wist dat het beter was om hulp te zoeken, omdat hij simpelweg te gevaarlijk werd voor zijn omgeving en er flink wat mensen naar hem op zoek waren met kwade bedoelingen. Terwijl hij daaraan dacht wierp hij een blik over zijn schouder, om er zeker van te zijn dat hij niet werd gevolgd. Toen hij niemand zag, haalde hij opgelucht adem en opende snel de deur van het imposante gebouw. Goede god, hier gaan we, dacht hij bij zichzelf.

Massa's papierwerk, gesprekken en screenings later, zat hij in een kleine ruimte met een eikenhouten bureau en donkerrode stoelen. Tegenover hem zat een man waarvan hij de naam na het voorstellen al vergeten was. ''Elias,'' begon de man. ''Je hebt er goed aan gedaan om jezelf aan te melden voor ons programma bij Golden Oak. Zoals je zelf al hebt omschreven, ben je een gevaar voor de mensheid en wij zijn hier uitstekend uitgerust om jou te begeleiden en je te helpen je krachten, of zoals je het zelf noemt, je lasten, te onderdrukken. Zo dadelijk nemen wij een vingerafdruk van je, delen wij je met een armband in bij je rang, worden de regels nog een keertje uitgelegd en krijg je je kamer toegewezen. Heb je voor nu nog vragen?'' Elias schudde met zijn hoofd en de man gebaarde dat hij weer op mocht staan. Nadat het hele riedeltje allemaal was afgehandeld en hij iemand had aangehoord over de regels van het instituut, liep hij met iemand mee naar zijn gloednieuwe kamer. Het was een voordeel dat hij hier al enkele mensen kende, dus hij was niet bang dat hij alleen zou komen te staan. Hij gooide zijn tassen neer en pakte een ketting uit zijn tas met herinneringen. Hij liet het door zijn vingers glijden en glimlachte terwijl hij terug dacht aan dat moment.

''Elias, stop!'' klonk het, gevolgd door een gierende lach. Hij hield Sierra aan haar middel boven het water, klaar om haar opnieuw het water in te gooien. ''Moet ik stoppen? Weet je dat heel zeker?'' vroeg hij grijnzend. Ze keek hem geschokt aan en net terwijl ze wilde gaan protesteren, gooide hij haar weer het water in. Zodra ze boven kwam, lachten ze allebei en hij zwom naar haar toe. ''Kom, klim maar op mijn rug. Dan zwemmen we terug naar de kant.'' Sierra klom op zijn rug en met grote slagen zwom hij terug. Hij liet haar van zijn rug af glijden, pakte haar hand en samen liepen ze naar de handdoeken. Hij plofte neer en plopte een fles champagne open, wat gevolgd werd door een applaus. Sierra hield de glazen op en hij schonk ze tot de rand vol. ''Proost,'' zei hij. ''Op ons tweede jaar van tolerantie.'' Ze lachten allebei en namen een slok. ''Ik heb iets voor je,'' zei hij tegen haar. Hij pakte zijn shirt en uit het borstzakje haalde hij een klein doosje, wat hij aan Sierra gaf. ''Het deed me enorm aan jou denken.'' zei hij. Glunderend maakte ze het doosje open en haalde het zilveren kettinkje eruit. ''Een klavertje vier?'' vroeg ze. ''Jij bent de enige die mij echt geluk brengt.'' zei hij zachtjes, waarna de tranen in Sierra's ogen sprongen. ''Elias Flynn,'' zei ze terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg. ''Jij bent alles en meer. Ik hou van je.''

Account verwijderd

schreef:
¨Zoals altijd, ik heb geen puf voor die lessen.¨ Ze zuchtte. ¨Vooral niet als ik met die hysterische nieuwe leerlingen les heb, dus nee bedankt.¨ Ze mikte haar vierde en daarbij ook meteen haar laatste bekertje koffie in de prullenbak. Clarissa had inmiddels deelgenomen aan de tafel. ¨Ook een goeie morgen voor jou.¨ Ze knikte richting Clarissa maar deze had duidelijk geen aandacht voor haar. Te druk in gesprek met Asa. Louise begon over het stelen van de begeleiders koffie. Asa was het duidelijk niet eens met het plan. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, iets wat zij enkel zag. Ze snapte dat hij voor Louise de isolatiecel wilde voorkomen maar ze was oud genoeg om dat zelf te beslissen. De isolatiecel was voor Augustus niks bijzonders. In feite, hij was precies hetzelfde als haar kamer, min het bloemetjesbehang. Ze keek eventjes bedenkelijk naar Louise maar was al snel overtuigd. ¨Als we genoeg koffie stelen, hoeven we nooit meer deze onzin te drinken.¨ Ze knikte naar het bekertje dat voor Louise stond. Aangezien het viertal hier al langer zat, kende ze alle plekjes van het instituut. Daarbij zat natuurlijk ook een geschikte plek om de koffie en het gebak te verstoppen. Als er geen dagelijkse controles waren hun kamers voldoende geweest maar dat was helaas niet het geval. Plots werden ze bruut onderbroken doordat iemand iets naar Clarissa riep. Augustus verstond niet wat maar het was genoeg om Clarissa overstuur te maken, die daarbij de tafel verliet. Een begeleider haastte haar achterna. Het leek op Donghan maar ze kon het vanaf hier niet goed genoeg zien. Ze keek furieus richting de treiteraar. (als blikken konden doden ahah)
Het was een meisje van haar leeftijd, ze hadden samen een aantal lessen, met een enorme laag make-up. ¨Jezus, kun je die make-up niet inslikken? Word je van binnen eindelijk mooi.¨Ze draaide zich terug naar Louise en at haar laatste broodjes op.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Met een zucht stond Kaelan dan eindelijk op van zijn bed. Hij was laat, zoals gewoonlijk. Toch voelde hij niet de nood om zich echt te gaan haasten. Het eten zou niet weg lopen, en anders stopte hij het toch echt liever niet in zijn mond, dus daar hoefde hij zich ook geen zorgen over te maken. Het enige waar hij zich mogelijk wel zorgen over moest maken, was het feit dat de begeleiders het niet altijd even goed konden waarderen als je enkele uren na het ontbijt nog eens aan kon zetten. Maar ja, zo laat was hij dan ook weer niet.
Eenmaal aangekomen in de kantine deed hij zijn best om eerst een fatsoenlijk ontbijt bij elkaar te sprokkelen, waarna hij op zoek ging naar bekende gezichten. Niet de meest lastige taak, aangezien Kaelan al best een tijdje mee ging op het Golden Oak Institute. Het duurde dan ook niet lang voor hij zowel Julie, als Seth en Aria aan dezelfde tafel zag zitten en besloot zich daar bij te voegen.
"Wat is het toch weer een geweldige morgen, of niet jongens?" begroette hij het groepje, waarna hij zich met een zucht op één van de stoelen liet vallen. Het was pas toen dat zijn blik pas echt op de zeiknatte Seth viel. Heel even trok hij verbaasd zijn wenkbrauw op, vooral omdat hij niet inzag hoe hij de toch best opvallende vissenstaart had kunnen missen. Misschien dat hij toch nog niet helemaal wakker was?
"Is het weer zo ver?" vroeg hij en zuchtte lichtjes. Het was toch ook wat met Seth zijn gave. Kaelan vond zijn eigen gave af en toe al vervelend genoeg, en daar was nog niet eens sprake van een staart.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clara plofte op haar bed neer en haalde even diep adem. Ze snapte echt niet waarom ze haar altijd moesten hebben. Hadden ze dan geen respect dat zij ook zo haar minder kanten had en angsten? Zelf zijn ze ook niet prefect. Clara begreep ook nogsteeds niet waarom ze zo bang is voor mensen en waarom ze zo paronoïde is, het liefst wil ze hier ook vanaf en zorgeloos door de gangen kunnen lopen. Toch kan ze er niks aan doen dat ze zo bang is. Telkens als ze braaf denkt te zijn, door het te proberen, gaat het fout. Niet veel later hoorde ze de bekende stem van Donghan. "Ligt eraan wie het vraagt" mompelde ze alsof ze niet wie het was. Ze stapte van haar bed af naar de deur waar ze door het kijkgaatje keek. Het was hem echt, al wist je dit hier eigenlijk nooit zeker met de ook enkele shapeshifters die er rond lopen. Ze haalde de deur van het slot en opende hem, al was het niet dat hij zelf niet de deur gewoon had kunnen openen. "Het is gewoon het groepje weer. Ik word er gek van, overal moet ik alert zijn of zij er niet zijn. Ze kunnen me nooit met rustlaten en maken gewoon gebruik van mijn zwaktepunten." Clara nam terug plaats op haar bed. "Kun je me alsjeblieft excuren van alle activiteiten vandaag? Ik heb al deels proces gemaakt door in de kantine te gaan zitten en iets te vragen aan mensen waar ik niet echt bevriend me ben" vroeg ze Donghan hoopvol.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld