ORPG ~ Keep on judging to forever - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Keep on judging to forever

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

You know what the problem
is with this world?
Everyone wants a magical
solution to their problems,
but everyone refuses to
believe in magic

-Alice in Wonderland

Ida Strike ~ 21
Ida kan zichzelf laten verdwijnen. Hierbij lost ze op in een soort rook om daarna volledig onzichtbaar en ontastbaar te zijn. In deze staat kan ze dus ook niks vasthouden en zeker niet oppakken. Naarmate haar kracht meer ontwikkelde is het haar wel gelukt om voorwerpen mee te laten verdwijnen. Echter zijn dit meestal dingen die al langer in haar bezit zijn zoals haar kleding. Iets oppakken is nog altijd onmogelijk. Wat Ida wel kan doen in deze staat is mensen overnemen. Ze kan in hun lichaam kruipen en van daaruit opereren. Hoe sterkers iemands psychische wil en hoe meer hij/zij zich bewust is van wat er gebeurd, hoe moeilijker het is voor Ida om controle te krijgen en deze te behouden. Wanneer het lichaam pijn ervaart zal ze die zelf ook voelen, maar hij zal niet fysiek aanwezig zijn op haar eigen lichaam. Ze kan haar 'host' doden, maar dit is voor haarzelf enorm pijnlijk. Haar 'host' moet een levend iets zijn, bij voorkeur menselijk of dierlijk. Hoe langer ze bezit van iemand neemt hoe meer ze zijn/haar herinneringen binnenkrijgt. Soms is het dus moeilijk voor haar om na een bezit name onderscheid te kunnen maken tussen haar eigen herinneringen en die van haar 'host'. Daarom schrijft Ida boeken vol met weetjes over zichzelf in de hoop haar eigenheid te kunnen behouden. Een echte sterke geest zou haar gevangen kunnen houden in zijn/haar lichaam.

Ida's schuilmaatjes:
Darwin Harrot
Scarlett Johnson
Clyde O'Hare
Kit Seymour
Josephine Brunn

Account verwijderd

schreef:

Maxwell Straver
20

Houd de wet van drie in ere,
Driemaal zullen Uw daden wederkeren.
Leer deze les, en leer hem goed,
Dat wat U zaait, ook oogsten moet.

Maxwell´s moeder beoefende wicca. Tijdens een ritueel waarbij ze moedergodin opriep nam Maxwell een van de gaven over. Zijn moeder liet hierbij het leven. Hij kan sindsdien invloed uitoefenen op de levenscyclus. Indien hij wil kan hij deze versnellen, of juist vertragen. Ook kan hij bepalen hoe lang iemand in de wachtruimte wacht en aan welk kleinkind een persoon zijn ziel geeft. Doordat hij dit kan, weet hij veel over de (vorige) levens van mensen. Hij kan dus ook inschatten of een persoon het waard is om met diegene om te gaan.

Maxwell nam altijd deel aan de jaarfeesten waarbij bijvoorbeeld de cirkel werd uitgevoerd. Gezien hij nu ondergedoken zit zijn sommige rituelen niet meer mogelijk maar hij behoudt zich nog altijd aan de wet van drie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ida blies een wolkje rook in de koude herfstnacht. Haar handen zaten diep verborgen in de zakken van een oversized hoodie. Enkele krullen staken speels onder haar kap uit. In de nacht kwamen zij tevoorschijn uit hun holen. Als ratten verspreidden ze zich door de stad. Ze drukte haar sigaret uit onder de hiel van haar schoen. Ze wierp een onderzoekende blik op de vuilnisbakken naast haar, zoekend naar iets te eten. De laatste tijd had ze geld genoeg voor eten. Echter was het een goede manier om uit te sparen. Je zou er van schrikken wat mensen soms weggooiden, zeker wanneer je de juiste vuilnisbakken kende. Jammer genoeg was zij niet de enige op de hoogte van deze plaatsen. Vele bendes hadden hun eigen afgebakend terrein. Als je aan 'hun' vuilnisbak kwam kon je zwaar worden aangepakt. Ze hadden sommige voor minder gedood.
Ida ging een klein café binnen. Het was het soort keet waar je vuil werd bekeken als je niet bij het vaste cliënteel hoorde. De glazen waren vuil, het bier warm en de asbakken steeds tot de rand gevuld. Paul de uitbater knikte haar toe. In een hoek van de keet was een klein podium geïmproviseerd. Het was nauwelijks groot genoeg voor een enkele barkruk en een versleten versterker. Ida stak de gitaar die ze had meegenomen in, nam plaats en zette haar eerste lied van de avond in. Als job verdiende het niet veel, maar het was beter dan niets.

Account verwijderd

schreef:
Zachtjes ging hij met zijn vingers langs de muren. Het was lang geleden dat hij hier was geweest en alles was bedekt met een dikke laag stof. Vanaf de kast keek zijn moeder hem toe. Hij pakte het lijstje, maakte zijn vingers nat en wreef toen met zijn duim over het glas. Ze zag er jong uit op de foto, hij herkende haar bijna niet zonder haar wallen en de littekens op haar arm. Zijn vader moest een vreselijke man geweest zijn. Hij had haar bruine, haast zwarte ogen. Zijn haren vielen zoals de hare krullend, het raakte net niet zijn schouders. Hij zuchtte en keek om zich heen naar het krot dat vroeger zijn huis voorstelde. Het plafond kon elk moment naar beneden komen en het behang bedekt niet langer de kille muren maar de grond. Beesten hadden aan het hout geknaagd en er hing een vreemde geur in het huis. Maxwell keek op zijn horloge en besloot dat het tijd was om terug te gaan. Hij stopte het lijstje en wat andere spullen in zijn rugzak, keek nog een keer naar het huis en liep toen weg.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Er werd niet geklapt toen ze haar laatste lied beëindigde. De klanten hadden zelfs nauwelijks door dat ze er speelde. Ze borg haar gitaar terug op en wandelde naar de bar, waar Paul haar het geld toestopte. "Ida je weet dat ik me zover mogelijk uit al je familiezaken buiten houdt, maar kijk naar jezelf. Een meisje van jou leeftijd, die hoort dit soort dingen niet te doen."
"Dat weet ik zelf ook wel, maar het is niet alsof ik een andere optie heb."
"Je vader..."
"Begin er niet over." Met een harde klap zette ze haar lege glas neer op de bar.
"Je vader is niet perfect, maar hij geeft om je, dat weet ik. Hij kan voor je zorgen. Hij zou je zelfs geld willen geven."
"Mijn vader is een smerig stuk ongeluk, dat het niet verdiend nog op deze planeet rond te lopen. Ik hoef zijn hulp en zeker zijn geld niet. Daarmee is hij zo'n éénentwintig jaar te laat." Gefrustreerd stond ze op en verliet het café. 'Dankjewel Paul om mijn avond te verpesten' dacht ze terwijl ze terugkeerde naar huis. Het duurde niet lang meer voor de zon zou opkomen.
haar thuis waren de tunnels van een oud verlaten metrostation. Het had deel moeten uitmaken van het officiële, maar die plannen waren nooit volledig gerealiseerd. Met der tijd waren mensen vergeten dat het bestond en nu was het de ideale schuilplaats. Alleen was het een schuilplaats die ze moest delen.
"Kijk eens aan wie we daar hebben the intruder."
"Darwin hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik me dooderger aan de bijnamen die je voor iedereen hebt verzonnen."
"Dat heb je nooit gezegd en ik vind het super cool, klinkt alsof we super helden zijn toch."
"Super helden die zich overdag schuil moeten houden voor de politie, super cool hoor. Ik ga slapen, staat Scarlett op wacht?" Darwin knikte. Ida's bende was klein. Ze bestonden uit slechts zes personen en dat wilde ze zo houden ook. Iedereen kende elkaar. Ze waren net een familie. Darwin was de irritante kleine broer en zij. De meesten zagen haar als een moeder, wat haar trots, maar tegelijk ook mistroostig maakte.

Account verwijderd

schreef:
Hij liet zich neervallen op de massieve bank. Fysiek en emotioneel uitgeput sloot hij even zijn ogen, maar werd al snel warm onthaald door zijn huisgenoten. Alice, een mollig meisje, keek hem beteuterd aan. Hij begreep haar blik pas toen zijn blik op hem viel. De oudste van het gezelschap, Bruno, een lange gespierde jongen van een jaar of 28 stond als enige hoofdschuddend in de deuropening. ´Ik had het toch gezegd.´ Boos schudde hij zijn vrienden van zich af. ´Ik had gewoon zo gehoopt..´ Voor dat hij zijn zin af kon maken onderbrak de jongen hem. ´Ik weet het, maar zulke impulsieve beslissingen lopen nooit goed af. Weet je wel wat er allemaal gebeurd zou kunnen zijn. Ze weten dat het je zwakke plek is, ze hadden je kunnen vangen. En dan?´ Iedereen herhaalde de preek die ze al minstens duizend keer te horen hadden gekregen. Stampend liep Bruno de kamer uit, nagekeken door iedereen. Hoewel hij iedereen enorm bemoederde gedroeg hij zich soms een ongelofelijk klein kind. Dan stond hij te stampen en tieren. Max twijfelde op zulke momenten of hij zich wel goed had aangedaan door hier zijn heil te zoeken. De band met de mensen en het feit dat hij een dak en warm eten had wonnen het op zo´n moment wel maar hij kon Bruno soms wel de nek omdraaien.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze zaten allen samen aan een geïmproviseerde tafel te ontbijten. Allemaal behalve Josie. Zij had gisteren de laatste wachtshift op zich genomen en lag nog in bed. Het was best vreemd ontbijten rond zonsondergang, maar het was de manier waarop ze leefden en uiteindelijk wende je er aan. "Ik heb vandaag een afspraak met een uitgever van een roddelblad. Als ze mijn aanbod accepteren, zouden we veel geld kunnen binnenhalen."
Ida keek hem bezorgd aan: "Darwin ben je hier zeker van? Wat als het een manier is om je in de val te lokken. Je weet dat je dit soort mensen niet kunt vertrouwen. Laat me op zijn minst meegaan."
"Ik ben me bewust van het risico en daarom wil ik juist dat er niemand mee gaat of me achterna komt..."
"Je weet dat dit niet is hoe we hier met elkaar omgaan. We zorgen voor elkaar en..."
"Ida laat me uitspreken. Deze mensen, ze doen er alles aan om hun handen op sappige roddels te krijgen. Ik kan hen die geven. We hebben het geld nodig. Zeker als we hier ooit weg willen." Vluchten was altijd al hun plan geweest, maar valse paspoorten maken was kostelijk net zoals de toch over de grens. Ooit was het hen bijna gelukt, maar een andere bende had hen overvallen. Ze hebben hun wraak genomen, maar het geld hebben ze nooit nog terug gezien.
"Wees gewoon voorzichtig ok en neem je gsm mee, zodat je op zen minst kan bellen als er iets erg zou gebeuren."
"Ja moeder." zei Darwin lachend. Die jongen leek nooit de ernst van de situatie in te kunnen zien.

@Sylvie

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld