O | All is as if the world did cease to exist - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | All is as if the world did cease to exist

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
“All is as if the world did cease to exist. The city's monuments go unseen, its past unheard, and its culture slowly fading in the dismal sea.”

Met

Veronica "Ron" Martinez

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Elias ''Eli'' Flynn

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Gepiep in zijn oren. Getik. Geschreeuw. Waar in godsnaam was hij? Zijn oogleden voelden aan alsof ze met lijm dicht geplakt waren en met moeite kreeg hij ze open. Shit, het was dan geen echte lijm, maar er was zeker rotzooi in zijn ogen terecht gekomen. Hij wreef in zijn ogen en bekeek zijn handen, die nu bedekt waren met dunne, wit-grijze flinters van iets. As? Zijn ademhaling werd sneller en hij probeerde overeind te komen, maar alles in zijn lichaam schreeuwde het uit van de pijn. Shit, shit, shit, dacht hij. Wat was er gebeurd en waarom kon hij niet bewegen zonder extreme pijn te lijden? Zijn keel zat dicht en zijn mond voelde kurkdroog aan. 'Help,' kreeg hij er kreunend uit. Hij slikte even en probeerde het nog een keer. 'Help!' riep hij en hij sloot zijn ogen weer. Alles was te veel moeite en hij voelde zich weer wegzakken in het oneindige zwart.

'Elias!' werd er geroepen. Hij draaide zich om en zag hoe zijn vader in elkaar zakte. 'Pa, nog heel even. Kom op, we moeten het halen tot het opvanghuis. Eerder zijn we niet veilig, sta op, alsjeblieft,' zei hij wanhopig terwijl hij zijn vader overeind probeerde te helpen. Zijn vader was al getroffen door het virus dat zich wereldwijd verspreidde en het kostte hem al zijn energie. Al dagen aan een stuk waren ze aan het lopen, met niets meer dan de kleren om hun lijf en ieder een rugzak met een beperkte voorraad voedsel en water. Inmiddels had hij de rugzak van zijn vader ook al overgenomen, omdat zijn vader er simpelweg de kracht niet meer voor had. Elias plofte neer op de grond van de inspanning. 'Pa, ik weet dat het zwaar is en dat je ziek bent. Oké, ik weet het, maar we zullen niet veilig zijn voor we het fort bereikt hebben. Ze zeiden het zelf, in de nationale uitzending op tv. Alsjeblieft,' smeekte hij. De oude James Flynn keek op met vermoeide ogen en rochelde. 'Ik kan niet meer Elias. Het kan ieder moment gedaan zijn met mij. Verberg me hier en laat me alsjeblieft sterven,' zei James zachtjes. Tranen sprongen in Elias zijn ogen en hij begon al te protesteren, maar James stopte hem. 'Ik meen het. Ik heb een mooi leven gehad en ik wil sterven onder de fonkelende sterrenhemel. Dan heb ik nog iets onder controle in deze klote wereld.' Elias kreeg een brok in zijn keel. Het ergste was dat hij zijn vader volkomen begreep en als het andersom was geweest, had hij hetzelfde gevraagd. Het zou nu alleen nog maar egoïstisch zijn om van zijn vader te verlangen dat hij door zou gaan, terwijl er tot nog toe geen kuur was voor zijn ziekte. Hij knikte. 'Oké pap,' zei hij en hij stond op. Hij verzamelde bloemen en takken, gras en bladeren en maakte een bed voor zijn vader. Voorzichtig tilde hij James op het bed en bedekte hem met het overige natuurmateriaal wat hij had verzameld. 'Je moet me wat beloven voor ik mijn ogen sluit,' sprak James zachtjes. 'Je gaat overleven, Elias Flynn. Overleef.' zei hij en zijn ogen zakten dicht. Elias had nog zoveel willen zeggen, maar geen woord kon zijn mond verlaten. Minutenlang kon hij alleen maar staren, luisterend naar de ademhaling van zijn vader, die steeds langzamer werd en uiteindelijk stopte. 'Ik beloof het pap,' fluisterde hij en hij voelde de zilte tranen over zijn wangen glijden. Hij stond op, liep een paar stappen achteruit om nog een laatste blik op zijn vader te werpen en draaide zich toen om. Hij begon met rennen, te rennen tot hij stopte met denken, tot de tranen stopten met vloeien, tot zijn ledematen op zouden geven. Een knal die al het geluid ter wereld oversteeg vond plaats en Elias voelde hoe zijn lichaam werd weggeblazen, meters en meters vanaf het punt waar hij aan het rennen was. Als een lappenpop kwam hij op de grond terecht en hij hoorde en voelde niks meer. 'Overleef,' kreunde hij en zijn ogen vielen dicht.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De afgelopen dagen werden getekend door chaos. Het begon met een virus dat zich verspreidde als een vlam bij een gasexplosie. Haar stage kreeg daardoor ineens een compleet andere betekenis. Ze was niet meer het meisje in opleiding, maar werd gezien als een afgestuurde verpleegster. De druk was groot en ergens beangstigde haar dat, maar tegelijkertijd zag ze het als een kans. Dit was het moment om te leren, het moment om te laten zien wat ze kon.
De dagen van acht uur waren ineens dagen van twaalf uur of langer geworden. Alle hulp die ze konden krijgen, gebruikten ze. Nog nooit had ze het ziekenhuis zo druk gezien. Nog nooit had ze zoveel mensen zien sterven… De chaos werd veroorzaakt door de ziekte, de angst die het opriep bij de mensen. Mensen deden er alles aan om de juiste geneesmiddelen te bereiken, maar er waren ook rebellen die de overheid aansprakelijk maakten. Zij staakten en maakten de wegen gevaarlijk. Zij waren de reden dat ze de afgelopen paar dagen niet alleen besmette mensen tegen kwamen, maar ook gewonden.
Alex keek op haar klembord, die vol stond met gekrabbel. Normaal gesproken stonden de blaadjes al vol met aantekeningen, maar nu leek een A4-tje niet groot genoeg voor het aantal patiënten dat ze hadden. Gebrek aan ruimte en personeel kwam veel te vaak om de hoek kijken. Toch kon ze tevreden naar het volle papiertje kijken. De meeste taken (plus spontane toevoegingen) had ze uitgevoerd. Dat betekende dat ze voor heel even rust kon nemen. Ze liep naar het dichtstbijzijnde koffiezetapparaat en zette een van de papieren bekertjes eronder. Onbewust gleden haar gedachten terug naar huis. Sinds het virus bekend was, had ze veel te weinig aandacht voor ze gehad. Ze was weinig thuis en op de momenten dat ze thuis was, was ze doodop. Daar kwam nog bij dat het steeds gevaarlijker werd om de straten over te steken. Er zou een dag komen dat ze niet weg kon en het kon zijn dat ze op dat moment niet bij haar familie was.
Met een kop koffie in haar hand liep ze naar de eerstvolgende patiënt. Er stond geen verdere informatie op haar klembord, wat kon betekenen dat hij nog maar pas aanwezig was en de gegevens nog niet waren ingevuld op de computer. Dat was iets wat de laatste paar dagen wel vaker vergeten werd.
De jongeman zat rechtop in zijn bed en staarde naar buiten. Zijn gezicht zat onder het roet, waardoor sommige schrammen, blauwe plekken en brandwonden niet goed zichtbaar waren.
‘Goedenavond,’ sprak ze.
Hij leek te schrikken van haar stem, waarna zijn gezicht iets verkrampte. Dat kon geen goed teken zijn. Ze liep naar het voeteinde van zijn bed, waar een lijstje aan hing met zijn symptomen. Gekneusde ribben, mogelijk een lichte hersenschudding.
Alex richtte haar blik tot de jongen en keek hem bezorgd aan. ‘Het is beter als je blijft liggen, op die manier belast je je ribben zo min mogelijk.’
Ondanks dat hij er niet volledig achter leek te staan, liet hij zichzelf moeizaam weer wat onderuit zakken. ‘Wanneer kan ik hier weg?’
Alex grinnikte. ‘Het is buiten gevaarlijk, al helemaal in jouw toestand. Ik denk dat je jezelf hier voorlopig nog moet zien te vermaken,’ vertelde ze, terwijl ze naar het keukentje liep in de ruimte. Ze pakte er een paar doekjes uit, trok twee handschoenen aan en liep naar hem toe. ‘Ik zal je wonden even schoonmaken, het kan even pijn doen.’
De jongeman zuchtte. ‘Heb ik een keus?’
Een ietwat speelse grijns verscheen op haar gezicht. ‘Eigenlijk niet.’

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Het ene moment klonken er stemmen, het andere moment was het stil. Stemmen, stilte, stemmen, stilte. Gepiep van apparaten en monitoren. Druk gekras en geschrijf. Wielen die over een koude vloer reden. Moeizaam opende hij zijn ogen en werd direct gegroet door een fel licht. Hij kneep zijn ogen gepijnigd weer dicht en probeerde te omvatten wat er allemaal was gebeurd in de tijd dat hij hierheen was gekomen. Het was allemaal zo snel gegaan... Zijn moeder en zusje waren geveld door het virus, zijn vader was besmet geraakt, ze hadden geprobeerd te vluchten, zijn vader kon onderweg niet meer verder en overleed en hij was doorgegaan. Een explosie was het laatste wat hij zich kon herinneren en bij die gedachte kreeg hij pas door dat hij pijn had. Verschrikkelijke pijn, een pijn die hij voelde tot in zijn tenen en wat het ademhalen moeilijk maakte. Hij ademde in en tegelijkertijd voelde het alsof hij duizendmaal in zijn ribben gestoken werd en zette hij zijn nagels vast in het ziekenhuisbed waarop hij werd rondgereden. 'Verdomme,' siste hij door zijn tanden heen. Scherp ademde hij uit en opnieuw schoot de pijn door zijn lichaam. Hij opende zijn ogen en liet zichzelf wennen aan het licht, hij wilde iemand spreken, iemand die hem kon vertellen wat er met hem aan de hand was en wat er was gebeurd vanaf de explosie tot nu. Zijn keel voelde kurkdroog aan en het lukte hem niet om veel uit te brengen. Het bed hield stil en apparaten werden ingeplugd en afgesteld. Ziekenhuizen waren nooit zijn ding geweest en het liefst zou hij uit bed springen en wegrennen, maar hij wist dat hij geen kant op kon. Wat misschien ook maar beter was, want buiten was het niet bepaald veilig en had hij flink de kans om dood te gaan. Zonder verder iets te zeggen, verlieten de verplegers en verpleegsters zijn kamer en zat hij alleen in zijn bed. Moeizaam trok hij zichzelf overeind, wat opnieuw gepaard ging met het nodige gevloek en stekende pijn. Zijn ogen analyseerden de kamer en bleven rusten op een spiegel tegenover hem. Zoals zijn gezicht er nu uit zag, hij kon zichzelf bijna niet herkennen. Onder het roet, lichtelijk gezwollen op bepaalde plekken, schrammen, blauwe plekken en brandwonden. Zijn wijsvinger gleed over zijn gezicht en hij zag hoe zijn vinger zwart kleurde. Hij slikte, liet zijn hand rusten op het bed en keek naar buiten. Het was een enorme chaos en het was beangstigend om te zien hoe monumenten, gebouwen, een hele stad zo konden vergaan. De vrouwenstem die hij hoorde liet hem opschrikken uit zijn gedachten, een beweging die ook niet bepaald prettig was voor zijn lijf. Op haar aanraden liet hij zich weer zakken en hij liet haar zijn ding doen, al was hij ietwat knorrig. 'Dus,' vroeg hij. 'Wat valt er zoal te doen hier zo? Wat mag ik in mijn toestand doen? Ik heb me laten vertellen dat ik geen match ben als het aankomt op kaartspellen,' zei hij grijnzend. Zo nu en dan kromp hij even ineen als ze bepaalde wonden schoon maakte of verbond, waarop hij een stel-je-niet-aan-blik kreeg, wat dan ook wel weer terecht was. Er waren vast en zeker mensen met ergere verwondingen dan hij. 'Ik ben Elias Flynn,' zei hij. 'Hoewel ik denk dat je het waarschijnlijk al hebt gezien op mijn patiëntenkaart.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld