Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Promise me if I cave in and break and

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
leave myself open, that I won't be making a mistake.

Met

Volgen mag, gelieve niet te reageren c:

Elias ''Eli'' Flynn

Aan jou de eer

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:

Tirza Miller

Het was nog vroeg in de ochtend, maar Tirza was al druk in de weer. Ze was bezig een speciale kamer klaar te maken voor de volgde persoon die straks binnen gebracht zou worden. Er waren meer van deze kamers en deze was net weer vrij gekomen. Ze dacht er liever niet aan wat die gene was overkomen. Zuchtend ruimde ze de laatste dingen op en verliet toen de kamer. Het was rustig op de sneeuw witte steriele gang, waar alle speciale kamers aan grensden. Waarschijnlijk sliepen de meeste patiënten of beter gezegd werden in slaap gehouden. Met een snelle pas liep ze door en meldde zich bij de vergaderruimte waar het even kort over de inkomende patiënt zou gaan waar zij de leiding over had. Tirza hoopte maar dat het met deze beter zou aflopen dan de vorige. Rustig nam ze plaats samen met nog een paar doktoren die waarschijnlijk het onderzoek bij patiënt zouden afnemen. Aandachtig luisterde ze naar wat er verteld werd, maakte af en toe wat aantekeningen en hield alles scherp in de gaten. "Dat was het." Werd er aan het einde gezegd. "Oh en Tirza, zorg er voor dat deze het wel langer dan een week uithoud." Beet een van de doktoren haar toe. Braaf knikte ze en verliet zo snel mogelijk de vergaderruimte. De omstandigheden hier waren soms onmenselijk en daar moest ze nog altijd aan wennen. Er waren hier geen mensenrechten, dat was al lang vergeten. Zo lang het om de toekomst van de overheid en de rijken ging, werd er geen rekening met de normale mensen gehouden. Normaal waren deze patiënten dan ook niet, maar nog niemand had gevonden waarom dit bij hun gebeurde. De methodes die de dokters daar voor hadden gebruikt waren niet gepast, maar Tirza had er niks tegen in te brengen. Er moest uitgevonden worden waarom dit bij bepaalde mensen gebeurde en hoe ze het konden stoppen. "Tirza, meekomen!" Meteen schrok ze op uit haar gedachten en liep de doktoren achterna. Waarschijnlijk werd de patiënt net binnen gebracht.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Het is algemeen bekend dat wanneer je dood gaat, de tijd die snel voorbij strijkt, veel langzamer lijkt in je hoofd. Dat was bij mij ook zo. Toen ik op het punt stond om te sterven aan de verwondingen die hij me had toegebracht, leek alles in slow motion te gaan. Ja, mijn leven flitste aan me voorbij. Herinneringen waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had rolden voor mijn ogen, als een krankzinnige film, gemaakt door mijn aftakelende brein. Wat me opviel waren de heldere kleuren, de duidelijke stemmen, de prachtige vormen van mensen waar ik van heb gehouden, alsof het zich levensecht voor me afspeelde. Ik was aan het doodgaan en dat accepteerde ik. Als dit doodgaan was, wilde ik het honderd keer overdoen, ik wilde deze prachtige beelden nog duizenden keren zien. Ze maakten me gelukkiger dan ik in mijn hele leven geweest was. Het beeld vervaagde. Al mijn mooie kleuren trokken weg, stemmen werden vervormd tot bovenmenselijk geruis, gezichten smolten alsof ze veranderden in abstracte schilderijen. Wat gebeurde er? Was dit een teken van de hel?

'Ja!' werd er triomfantelijk geschreeuwd. Met het gevoel alsof zijn oogleden van lood waren, opende Elias zijn ogen. Om hem heen was het wit en steriel. Een ziekenhuis? Hij wilde iets zeggen, maar het slangetje in zijn keel hield hem tegen. Een team van doktoren gaven elkaar enthousiaste high fives en enkele anderen haalden hun hand over hun zwetende voorhoofd. 'Hij is terug, we hebben het gedaan,' werd er gezegd. Hij leefde weer? Hij knipperde met zijn ogen en wilde zijn hoofd optillen, maar alles was te zwaar. Zijn ogen werden weer zwaar en voor ze dicht vielen hoorde hij weer geschreeuw en zag hij bange blikken. Misschien ging hij dan toch dood.

Zodra hij weer wakker werd, was zijn omgeving ook weer anders. Toch niet dood? Zijn bed werd door een meterslange gang gereden, door mensen die er niet uitzagen als de standaard ziekenhuis doktoren. Zodra hij weer het vermogen had om wat op te nemen, kreeg hij door dat dit geen ziekenhuis was. Waar was hij? Hij werd een grote witte kamer ingereden, waar de lichten hem fel en pijnlijk in de ogen schenen. 'Is dit meneer Flynn? Elias Flynn, geboren in Wisconsin?' hoorde hij vanuit een hoek. Hoe wisten deze mensen zijn naam? Voor zover hij wist had hij deze mensen nog nooit ontmoet. 'Hij is helemaal klaar dokter. U kunt beginnen.'

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Met een snel bonkend hart liep Tirza de kamer binnen. De patiënt was al binnen gebracht en was meteen in de spotlight gezet. Zo had ze die felle lamp maar genoemd. Even haalde ze diep adem en probeerde bepaalde gedachten weg te drukken, die zich net zo goed in deze kamer hadden afgespeelt. Ze vroeg zich echt af hoe de doktoren met deze omstandigheden konden omgaan. Zo emotieloos. Dat verklaarde waarschijnlijk de meerderheid man was, maar de vrouwelijke doktoren die er waren, waren zeker geen lieverdjes. "Tirza." Weer schrok ze op uit haar gedachten en keek de dokter aan die haar had aangesproken. "Doe wat er gezegd word, dit is John niet dus stel je niet zo aan." Die naam, waarom noemde hij zijn naam? Een brok kwam in haar keel, waardoor ze alleen nog maar naar de dokter kon knikken. Braaf liep ze naar de patiënt toe en probeerde een glimlach op te zetten. Hoe gemaakt die ook was, ze wilde hem een beetje gerust stellen. Voorzichtig plakte ze de elektronen op verschillende plekke op zijn gezicht. Deze gingen straks de hersenactiviteit van de jonge jongen lezen. Zo werd er gekeken of hij wel echt tot die groep behoorde en op welk niveau hij ongeveer zat. Haar hand legde ze even op zijn boven arm. "Maak je geen zorgen." Zei ze zachtjes tegen hem. Dit gedeelte viel altijd mee, maar zodra zijn niveau bepaald zou worden ging hij een minder fijne tijd tegemoet. De kleine snoertjes van de elektronen werden gekoppeld aan het apperaat die meteen hoge toeren begon aan te geven. Ze hadden het geluid van het apparaat eruit gehaald, want die had dat niet aangekunt. Het apparaat was gebouwd voor het menselijk brein die maar een klein percentage er van gebruikte. "Zeventig procent, deze is al ver heen." Zei een van de doktoren op een iets te vrolijke toon die Tirza niet aanstond. Dat was hoog voor een net binnengebrachte patiënt. Normaal waren ze rond de vijftig tot zestig procent en liep dat met de dagen langzaam op. Een van de doktoren kwam naast Tirza staan en keek naar de jongen. "Ik baal dat jij net de leiding over hem hebt. Hij is een schat voor ons onderzoek, dus handel dit beter af dan John." Hij had zijn blik ondertussen op haar gericht. "Noem niet steeds zijn naam." Beet Tirza hem toe en voelde tranen branden. Hij was haar aan het uitlokken. Er mocht hier weinig tot geen emotie getoond worden, alleen om de patiënt gerust te stellen. "Had je hem die injectie niet moeten geven. Hij ging daarom door het lint." Voegde ze er aan toe en keek de dokter strak aan. Zonder nog iets te zeggen liep hij weg. "Ik ben hier om je te begeleiden. Nogmaals maak je geen zorgen." Zei ze tegen de jonge man die nog steeds voor in het bed lag en geen kant op kon. Natuurlijk maakte hij zich zorgen, dat kon niet anders. "Vragen kun je aan mij stellen, dat ik ze kan beantwoorden.. dat is afwachten." Ze was hier liever eerlijk over.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Het enige wat hij zich afvroeg sinds hij binnengebracht was, was wat hij hier in vredesnaam deed en wat deze mensen van hem wilden. Een jonge vrouw kwam de kamer ingelopen en wat hem opviel was dat er een soort kleur om haar heen hing. Vreemd. Was hij aan het hallucineren? Tot zover was hij nooit in staat geweest om kleuren rond iemand te kunnen zien. Het hing om haar heen als een aura, draaide mee in iedere beweging die ze maakte en volgde precies de belijning van haar lichaam. Hij volgde het gekibbel tussen haar en de man die net zijn naam noemde en vroeg zich af wie John was. Het was overduidelijk dat er iets was voorgevallen tussen de jongedame en de jongeman John en dat de man waar hij de naam niet van wist haar aan het uitlokken was. Haar emoties pikte hij er zo uit en hij voelde haar verdriet opeens door zijn hoofd razen. Hij had zich niet verdrietig gevoeld totdat de jongedame binnen was gekomen, alsof hij haar emoties onbewust overnam. De glimlach die de jongedame had opgezet, leek gemaakt, hoewel hij doorhad dat ze haar best deed om dat niet te laten merken. Prima, hij zou het voor haar meespelen. Toen ze hem vertelde dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, was er iets wat hem tegenhield om dat ook daadwerkelijk te doen. Het voelde alsof er een 'maar' aan vast hoorde, maar hij kon nog niet plaatsen wat dat kon zijn. Zorgen overspoelden hem plotseling en wat er ook als volgende stap aan zou komen, hij wist bijna zeker dat het nooit iets goeds kon zijn. Met zijn ogen scande hij de kamer en het viel hem op dat hij bij ieder ander persoon ook een soort aura kon zien. Niet alleen dat, zonder dat hij wist hoe, had hij ook door waar de kleuren voor stonden en wat het betekende. Het gaf iets weer over de persoonlijkheden, humeuren en gevoelens van de mensen. Elias had willen geloven dat hij aan het dromen was, maar iets in deze situatie voelde te echt, alsof het simpelweg geen droom kón zijn dat hij ''gaven'' had en dat er nu hoogstwaarschijnlijk op hem geëxperimenteerd zou worden. 'Zeventig procent,' kreeg hij nog net mee en hij draaide zijn hoofd moeizaam naar de richting van waar het geluid kwam. 'Zeventig procent,' mompelde hij zelf en het klonk onheilspellend, alsof die zeventig procent één van de slechtste dingen was wat er uit deze test kon komen. Een verandering van sfeer vond plaats in de kamer en hij voelde hoe het overging van professionaliteit met lichtelijk verdriet, naar persoonlijke geschillen onderling en venijn. Hij luisterde naar de jongedame, waarvan hij nu pas besefte dat ze eerder Tirza genoemd werd en knikte. Vragen had hij in overvloed, maar de pijn in zijn onderbuik vertelde hem dat hij daar misschien geen antwoorden op kon krijgen. 'Wat gaat er met me gebeuren?' vroeg hij en hij probeerde de bal die zich in zijn keel gevormd had door te slikken.

Anoniem
Wereldberoemd

Ingenting schreef:
Wat deed Tirza haar best om tegen haar emoties te vechten. De tijd dat ze hier door had gebracht, was het haar tot nu toe prima gelukt. Dat was veranderd na de komst van John. Hij was een van de personen die Tirza nooit hier wilde tegen komen. Ze kende hem van vroeger, beter gezegd van de middelbare school. John was de jongen waar ze altijd een oogje op had gehad, maar nooit het lef om het hem te vertellen. Vanaf het moment dat ze de kamer binnen stapte herkende ze hem en hij haar. Zijn scan gaf zestig procent aan want op dat moment het hoogste behaalde was. Een kleine zucht kwam over haar lippen toen ze Elias zijn vraag hoorde. Het haalde haar uit haar gedachten over John, wat ze alleen maar fijn vond. "Daar kan ik je nu nog weinig over vertellen. Dit word door middel van je scan nu bepaald. Je hebt zeventig procent gehaald, dat is tot nu toe het hoogst behaalde. De activiteit van je hersenen is bijna de volledige honderd procent. Een normaal mens gebruikt maar tien procent meer van hun hersenen." Begon ze langzaam uit te leggen. Wat hem verder te wachten stond wist ze eerlijk gezegd zelf niet eens. Er zou vast nog een tweede scan worden gedaan om te kijken welke delen van zijn hersenen functioneerden en voor hoeveel procent. Dat was dan nog wel te doen, maar zodra ze er verder op in zouden gaan kwamen minder fijne praktijken aan te pas. Experimenten die normaal nooit zouden worden toegestaan omdat het onmenselijk zou zijn. Dat werd hier gewoon genegeerd. Tirza was blij dat ze daar niet bij aanwezig hoefde te zijn, maar de verhalen die ze had gehoord stonden haar niet aan. Een aantal patiënten hadden het dan ook niet overleefd, waaronder John. De elektronen haalde ze voorzichtig weer van zijn voorhoofd, waardoor het apparaat meteen stil werd. "Ga er maar vanuit dat er nog een paar testen zullen worden uitgevoerd. Ze zullen je veel vragen stellen over hoe jij nu naar de wereld kijkt. Wat je anders ziet en hoe je dingen benaderd. Ik weet dat je nog maar net wakker bent en niet volledig hersteld, dus ik ben hier om voor je te zorgen." Haar hand legde ze voorzichtig weer op zijn bovenarm om een vertrouwelijk contact te geven. Ze had geen idee of hij dit nodig had, maar ze wou hem laten weten dat ze er echt voor hem was. Niet zoals die andere doktoren, die elke patiënt hier als een proefdier zagen. Alle zusters handelden op de manier dat Tirza deed. Het verlies van een patiënt ging dan ook niemand in de koude kleren zitten. Natuurlijk waren er een paar uitzonderingen, maar hier was niemand echt voor opgeleid.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld