Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The last to fall were the buildings

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
The last to fall were the buildings, distant and solemn, the gravestones for an entire world.

Een ORPG van mij en Hadesu. Gelieve niet te reageren. c:

Adam Owens

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:

Maya Barkley
~
Voor de zoveelste keer die dag keek ze om zich heen. Voor de zoveelste keer die dag zag ze niets anders dan verlaten gebouwen en lege straten. Een zucht ontsnapte aan haar toen ze haar pas versnelde. Hier blijven was geen optie, de stilte en verlatenheid waren op geen enkele manier geruststellend.
Het was nu al enkele maanden zo. Maya herinnerde zich nog hoe het was begonnen. Hoe iedereen langzaam maar zeker ziek begon te worden. Eerst hoesten, een verkoudheid. Een griepje misschien. Maar het werd steeds agressiever en leek niet zomaar een griepepidemie te zijn. Mensen begonnen dood neer te vallen. Gestikt in hun eigen gehoest, of ze begonnen bloed op te braken, waarna bleek dat hun hele lichaam van binnen kapotgevreten was. Een virus. Een agressief, dodelijk virus.
Ze balde haar hand tot een vuist, kneep in het hengsel van de tas die ze over haar schouder droeg. Iedereen was dood. Ze was, sinds dat ze de laatsten had geprobeerd te cremeren, niemand tegen gekomen. Ze was alleen, op weg gegaan op zoek naar anderen. Telkens op zoek naar tekenen dat ook zij ziek werd en zou sterven. De laatste mens. Een sarcastisch lachje speelde rond haar lippen. Hoe ironisch, dat zij nog leefde en iedereen verder dood leek te zijn. Zelfs de dieren lieten zich niet meer zien, maar daar was Maya onder de hand al aan gewend. Ze was gewend geraakt aan de stilte, aan het gebrek aan leven. Soms, soms kwam ze een beest tegen. Dat maakte dat ze over haar arm wreef, waar een half genezen wond de huid ontsierde. Aanvaring met iets was op een hond had geleken, echter veel agressiever, sneller en daarbij ook nog eens uitgehongerd. Maya had puur op goed geluk het gevecht gewonnen en zich er verschrikkelijk over gevoeld. Had ze eindelijk leven gevonden, maakte ze het dood. Ironisch.
Ze was nu bij de rand van de stad aangekomen. Teleurgesteld liet ze zich op de rand van de weg zakken, haar ogen in het oneindige starend. Ergens had ze hoop gehad dat ze hier wel iemand zou vinden. Een echt, levend iemand. Tot nu toe leek het erop dat ze nooit iemand tegen zou komen.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
De eerste paar dagen had hij het pistool krampachtig in zijn handen gehouden, maar inmiddels was het een verlengstuk van zijn lichaam geworden. Het koele metaal voelde natuurlijk in zijn hand, alsof hij opgegroeid was met pistolen. Nu iedereen dood was, was het vinden van een pistool een eitje geweest. Niemand had hem erop aangekeken dat hij zonder pardon andermans huis binnengelopen was. Er was niemand meer om hem daarop aan te kijken.
'Als er nog iemand daar is, als er nog iemand leeft, loop naar Mount Rich. We hebben voedsel, we zijn hier veilig.' Hij had er een paar keer naar moeten luisteren voor hij de boodschap had verstaan. De radio was verstoord en een constante ruis maakte het moeilijk de boodschap te verstaan. De boodschap werd door het hele land uitgezonden, het was het enige wat nog uitgezonden werd op de radio. Toen hij het voor het eerst gehoord had, was hij 800 kilometer van Mount Rich verwijderd geweest. Inmiddels had hij nog 300 kilometer te gaan. Onder normale omstandigheden had hij er lopend maximaal een maand over gedaan. Onder de huidige omstandigheden deed hij er drie keer langer over. Drie maanden was hij al onderweg.
Het overgrote deel van de populatie was overleden. Het virus had niet alleen mensen aangetast, maar ook dieren. De dieren die het overleefd hadden, hadden het nu op hen gemunt. Mensen domineerden niet langer over de aarde, dieren domineerden nu. Hij had meerdere littekens om dat te bewijzen.
Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij door de straten liep van een weer verlaten stad. De natuur claimde langzaam weer wat ooit van haar geweest was. Gebouwen zagen nu groen, auto's met de straat vergroeid. Het was akelig stil. Daar was hij inmiddels wel aan gewend. Inmiddels prefereerde hij de stilte boven het geluid. Geluid betekende nooit iets goeds. Elke keer dat hij iets hoorde, stond hij enkele seconden later oog in oog met iets dat hij liever niet tegen zou komen. Honden, wolven, zelfs katten. Iets wat vroeger ongevaarlijk geweest was, was dat nu niet meer.
De radio in zijn broekzak herhaalde voor de zeventiende keer die dag hetzelfde bericht. Inmiddels was het de enige vorm van menselijk contact dat hij nog had. De laatste keer dat hij een mens gezien had, was al bijna twee maanden geleden. Het had hem doen besluiten pistolen bij zich te dragen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze besloot nog even te blijven zitten. Er was toch niemand die op haar wachtte, niemand die tegen haar zou zeggen dat ze eerder thuis had moeten zijn. Ze had dan ook geen thuis meer om naartoe te gaan.
Ineens hoorde ze een geluid. Gekraak. Ze kwam overeind en draaide zich met een ruk om, haar hele lichaam gespannen en in haar hand ineens een vlijmscherp mes. Die droeg ze verborgen in haar kleren, maar had ze tevoorschijn gehaald bij het idee van eventueel gevaar. Ze zag alleen niets. Even fronste ze, maar die uitdrukking verdween direct weer van haar gezicht toen ze opnieuw datzelfde geluid hoorde. Het was.. een soort geruis?
Behoedzaam begon ze in de richting van het geluid te lopen, dat vast niet ver weg kon zijn. Terug de stad in, waar ze net vandaan gekomen was. Het geruis klonk nu wat luider en ze kon het onderscheiden als een niet goed afgestemde radio, die slechts delen van een signaal ontving. Een signaal! Dat was het eerste teken van menselijk leven dat Maya in maanden had gekregen en ze voelde dat haar hart sneller begon te bonzen. Was het dan toch niet zo hopeloos als ze had gedacht?
Snel liep ze verder, weer in de richting van het geluid. Het bleek verder weg te zijn dan ze had gedacht, naar een ander deel van de stad. Hier begonnen vroeger net onderhouden tuinen hun eigen leven te leiden. Struiken waren door ramen heen gegroeid en klimop bereikte de daken. Dat ging snel, in twee maanden tijd. Misschien had het virus ook wel invloed gehad op de plantengroei, was die ook agressief versneld.
Het geruis klonk nu heel dichtbij, ze kon zelfs woorden onderscheiden. '...Mount Rich... Voedsel.. Zijn hier veilig.'
In doodse stilte bleef Maya staan. De radio herhaalde zijn krakkemikkige boodschap en zij liet hem op zich inwerken. Mount Rich. Veiligheid. Voedsel. Mensen. Een menselijke stem. Ze klemde haar hand nog steviger om het lemmet, voelde hoe haar lichaam begon te trillen. De eenzaamheid had zijn tol geëist, maar misschien kwam daar nu een einde aan. Als ze het niet verkeerd had, was Mount Rich hier een paar honderd kilometer vandaan. Het zou een lange reis worden, maar ze had in ieder geval een doel. Dat was beter dan ronddwalen, op zoek naar overlevenden. De overlevenden hadden uiteindelijk haar gevonden.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Wat het virus precies aangetast had, was voor hem onbekend. Hoe het mogelijk was dat vrijwel iedereen eraan was overleden, maar hij nergens last van had gehad, was voor hem een raadsel. Het enige wat hij eraan over had gehouden, was een beter zicht. Vroeger was de wereld een grote, wazige vlek voor hem geweest zonder bril, maar al snel nadat het virus uitgebroken was, had hij zijn bril niet meer nodig. In eerste instantie had hij gedacht dat het een trucje van zijn hersenen was geweest, dat het misschien adrenaline geweest was, maar zijn zicht was sindsdien alleen maar verbeterd. De wereld om hem heen was haarscherp. Zelfs in het donker had hij geen moeite meer met zien. Toch had hij altijd overdag gereisd. De kans dat hij overdag katachtigen tegen zou komen, was kleiner dan 's nachts.
Hij stopte met lopen op het moment dat hij gebrom hoorde. Het duurde een paar seconden voor zijn hersens geregistreerd hadden dat zijn eigen maag de bron van het geluid was. Hij lachte, inmiddels was hij zo achterdochtig dat hij zelfs schrok van zijn eigen maag.
De zon vertelde hem dat het einde van de middag naderde. Als hij beter opgelet had vroeger, had hij misschien wel kunnen vertellen hoe laat het precies was. Zijn horloge was er anderhalve maand geleden mee gestopt. Met een zucht ging hij op de grond zitten, met zijn rug tegen de muur van wat ooit een huis was geweest. De eerste keer dat hij aangevallen was door een hond, had hij met zijn rug naar de hond toe gezeten. Sinds die dag had hij zijn rug nooit meer onbeschermd gelaten.
Hij zette zijn rugzak op de grond en rommelde er even in, waarna hij een blikje groenten uit zijn tas toverde. Concurrentie was er niet. Hij kon elke winkel binnenlopen en eten uit de schappen halen. Het grootste deel was al lang bedorven, maar voedsel in blik bleef ontzettend lang goed. Vlees lokte dieren uit hun schuilplaatsen, dus at hij nu voornamelijk groenten en fruit.
'Ik moet weer een keer naar de winkel,' mompelde hij tegen zichzelf. Het was zijn manier om niet gek te worden. Hij had niemand om tegen te praten, dus praatte hij tegen zichzelf. Hij praatte vaak tegen zichzelf. Over wat hij moest doen, over hoe hij zich voelde. Vroeger had hij zichzelf voor gek verklaard, had hij zichzelf waarschijnlijk uitgelachen. Hij was al een hele tijd niet meer wie hij vroeger geweest was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nadat ze op zich in had laten werken dat ze in ieder geval niet de laatste mens was, liep ze al weer terug in de richting waar ze vandaan kwam. Nu ze een doel voor ogen had, had ze ook weer energie om op reis te gaan. Zo snel mogelijk haar bestemming te bereiken. Het geruis van de radio bleef ze nog steeds horen, wat vreemd was gezien de afstand.
Ze sloeg een straatje in en bleef even verbaasd staan. Ze hoorde verdorie wéér iets. Niet dat ze nooit dingen hoorde, maar vaak was het geritsel van bladeren of de wind die in haar oren raasde. Dit was anders. Dit was wederom een stem, een andere dan de krakerige stem op de radio. Haar hart sloeg een slag over. Had ze dan toch iemand over het hoofd gezien?
Even aarzelde ze, maar uiteindelijk besloot Maya om toch maar in de richting van het geluid te lopen. Niet dat de stem nog steeds sprak, maar ze wist vrij zeker waar het geluid vandaan was gekomen. Volgende straat in, oversteken, een wat smallere straat in. Ze fronste. Niets. 'Hallo?' riep ze, ietwat twijfelend. Had ze het zich dan toch alleen maar ingebeeld, de stem? Dat was goed mogelijk, als je je bedacht dat ze al heel lang niet meer tegen iemand had kunnen spreken en zojuist voor het eerst een teken van ander leven had gekregen. Misschien sloeg haar fantasie wel met haar op hol, dat kon natuurlijk. Ze bleef doodstil staan en luisterde gespannen naar haar omgeving. Wie weet kreeg ze toch een antwoord?
Geen antwoord, maar wel iets anders. Een hartslag. Haar ogen werden groot van verbazing. Een hártslag? Dat moest ze zich wel verbeeld hebben, want een normaal mens kon geen hart horen kloppen. Haar fantasie was daadwerkelijk op hol geslagen. Of misschien werd ze wel langzaam gek. Toch besloot ze, tegen beter weten in, in de richting van de hartslag te lopen. Als ze zich erop concentreerde, kon ze hem horen. Echter, wanneer ze ontspande en zich er niet op focuste, leek het net alsof de wereld om haar heen helemaal stil was. Verwarrend. Ze sloeg nog een hoek om en besloot het nog een keer te proberen. 'Hallo? Is hier iemand?' riep ze, ditmaal iets harder dan de eerste keer. Hoewel ze nog steeds niet zeker was of haar hersenen met haar speelden, had ze niets te verliezen. Dus wachtte ze af, haar oren gespitst op de vreemde hartslag, die ze helemaal niet had moeten kunnen horen.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Nu hij toch een pauze had genomen, kon hij net zo goed tijd nemen om zijn rugzak te checken. Hij ritste zijn rugzak open en rommelde er even doorheen. Nog drie blikjes groenten, één blikje vis en twee zakjes snoep. Nog drie flessen water. Hij had drie pistolen bij zich, waarschijnlijk zou hij ze alle drie nog een keer of vier kunnen herladen. Zijn slaapzak zat nog steeds stevig op zijn rugzak geknoopt. Hoewel hij zo elk huis binnen kon lopen om in te overnachten, sliep hij nooit in andermans bed. De meeste mensen waren zo ziek geweest, dat ze hun laatste dagen alleen nog maar in bed hadden kunnen liggen. Als ze eenmaal zo ziek waren, kwamen ze het bed ook niet meer uit. Hij weigerde dan ook slaapkamers te betreden. De enkele keren dat hij per ongeluk wel een slaapkamer binnen was gelopen, waren verre van prettig geweest.
Hij schoot overeind toen hij geluid hoorde. In eerste instantie kon hij niet plaatsen wat hij gehoord had, maar toen hij het geluid nogmaals hoorde, begrepen zijn hersens het wel. Het was niet zo maar geluid, het was een mens. Het was lang geleden dat hij een andere stem had gehoord dan zijn eigen stem. Toch haalde hij een pistool tevoorschijn en richtte hij richting het geluid. Met alle mutaties die hij de afgelopen maanden gezien had, zou het hem niet eens verbazen als de stem niet door een mens geproduceerd werd. Misschien een papegaai?
'Hallo?' riep hij terug, terwijl hij voorzichtig richting de bron van het geluid liep. Het pistool nog steeds in zijn hand, klaar om te schieten als dat nodig was.
De laatste keer dat hij een mens ontmoet had, was op een soortgelijke manier geweest. Alleen had hij toen nog geen pistool gehad en had hij maar een stok gepakt die in de buurt gelegen had. Uit angst had hij haar bijna met de stok geslagen. Hij was toen een stuk angstiger geweest dan nu. Nu was hij gewend geraakt aan de constante dreiging. Mensen stonden niet langer aan de top van de hiërarchie, het virus had daar wel voor gezorgd. Als ze niet dood waren gegaan aan het virus, zouden ze wel dood gaan aan een of ander dier met honger. Het was een wonder dat hij hier nog stond.
'Hallo?' herhaalde hij, terwijl hij langzaam bleef lopen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nu hoefde ze zich niet meer te concentreren op eventuele hartslag. Er kwam een antwoord, een reactie op haar roep. Maya’s hart maakte een sprongetje. Blijkbaar had ze zich het niet ingebeeld. Blijkbaar waren er hier echt mensen. Net zoals zij. Overlevers van het virus, die nu niemand meer hadden. Ze waren er echt. Ze haalde even diep adem en begon weer te lopen, verder in de richting van het geluid. Ze hoorde nu ook de voetstappen, en nogmaals een antwoord op haar geroep. Opluchting was hetgeen dat ze nu voelde, een heleboel opluchting. Ze was niet de enige. ‘Ik ben hier. Ik kom nu de hoek om,’ zei ze tegen de persoon die nu wel heel dichtbij moest zijn. Niet wetend wat ze moest verwachten, hield ze het mes wel in haar handen maar zorgde dat dit duidelijk zichtbaar was. Het laatste wat ze wilde was dat degene die daar stond van haar schrok en haar direct doodde. Ze haalde diep adem en stapte toen uiteindelijk toch de hoek om, om oog in oog te staan met de loop van een pistool. Daardoor verstijfde ze, hief ze langzaam haar handen omhoog. Zorgde nog steeds dat haar mes, haar enge wapen, duidelijk zichtbaar was. Ze was geen bedreiging. Wilde niet als dreigend over komen. Haar hart klopte in haar keel toen ze de persoon tegenover haar in zich opnam. Mannelijk. Iets ouder dan zij misschien, maar ze zouden niet veel in leeftijd schelen. Oh, en hij had dus dat wapen in zijn handen. Leek er geoefend mee te zijn. Ze wilde niet weten waarop hij dan geoefend zou hebben. En maar hopen dat hij niet van plan was om op haar te oefenen. Ze probeerde de aparte situatie wat te sussen door te glimlachen. ‘Hallo,’ zei ze zachtjes. In de afgelopen maanden had ze zo weinig met mensen gesproken, dat ze niet eens meer zeker wist of ze op dit moment een verstandig gesprek begon. Hopelijk zat hij in hetzelfde schuitje, anders had ze een wel heel groot probleem nu.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Hoewel de stem menselijk klonk, hield hij het pistool stevig in zijn hand. Als er iets anders tevoorschijn kwam dan een mens, zou hij er niet over twijfelen de trekker over te halen. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij dat deed. De Adam die hij geweest was toen hij het pistool voor het eerst in zijn handen had gehouden en de Adam die hij nu was, waren twee compleet verschillende mensen.
De stem deelde mee de hoek om te komen. Voor hij het goed en wel door had, stond er iemand voor hem. Omdat hij het pistool voor zich uitgestoken had, stond de persoon in kwestie nu oog in oog met zijn pistool. Het duurde even voor hij in staat was te reageren op de situatie. De jonge vrouw was wat dat betreft sneller dan hij was. Ze hield haar handen al omhoog voor hij zijn pistool had kunnen laten zaken. Hij schudde zijn hoofd en liet zijn arm zakken, waarna hij het pistool tussen zijn riem en onderrug stak.
'Sorry, je weet maar nooit na dat virus,' verontschuldigde hij zichzelf. Hoewel hij nog niet eerder stemmen had gehoord die niet bij een mens hoorde, was hij toch behoedzaam. Misschien maakte deze nieuwe wereld hem ook wel een beetje paranoïde.
Een frons verscheen op zijn gezicht, waarna zijn blik over de jonge vrouw voor hem gleed. Ze leek jonger dan hij was. Ze was kleiner en vrij tenger.
'Hond?' vroeg hij, terwijl hij knikte naar de wond op haar arm. Het genas niet helemaal goed, al was ze zich daar zelf vast ook bewust van. Het zou wel goed komen, maar ze zou er waarschijnlijk wel een litteken aan over houden. Leven zonder littekens leek niet meer mogelijk. Hij stak zijn hand naar haar uit en glimlachte even.
'Adam,' stelde hij zichzelf voor. Hoewel hij al twee maanden niemand meer gezien had en dit leven hem zo nu en dan had gedwongen zijn menselijkheid aan de kant te schuiven, was hij geen barbaar geworden. Hij kon alleen maar hopen dat datzelfde ook voor haar gold. Het virus en de dreiging had hem veranderd, het kon niet anders dan dat het anderen ook had veranderd. Mensen deden rare dingen in tijden van chaos.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gelukkig liet hij het wapen zakken. Maya volgde zijn voorbeeld door haar armen ook weer te laten zakken en het mes veilig weg te steken. Even haalde ze opgelucht adem. Ze was in ieder geval niet in een menselijke schietschijf veranderd, dat was al heel wat. ‘Geen probleem. Je hebt in ieder geval de trekker niet overgehaald.’ Ze wreef even met haar hand over de niet volledig genezen wond en knikte. ‘Soort van hond, in ieder geval. Lastig te identificeren als geen enkel wezen zich aan de normale wetten van de natuur houdt.’ Dat klonk misschien dramatisch, maar was wel zo. Het was een hond, maar eigenlijk ook weer niet. Anders dan dat kon Maya het niet beschrijven.
Nog ietwat aarzelend stak ook zij haar hand uit en schudde die van de man tegenover haar. Nu het pistool weg was, durfde ze hem wat beter in zich op te nemen. Hij was in ieder geval breder dan zij was, niet zo gek ook. Zijn haren laten warrig op zijn hoofd, net zoals het hare door de war zat. ‘Maya,’ reageerde ze op zijn naam. Adam dus. Ze keek langs hem heen, speurde de straat af, maar zag verder niemand. Ergens was dat maar beter ook, het tegenkomen van één persoon was al licht shoquerend geweest. Als het een groep was geweest, had ze zich waarschijnlijk niet meer overeind kunnen houden. Zijn hand lief ze weer los, haar blik richtte ze weer op hem. Ze voelde een soort mengeling van blijdschap en onzekerheid, nu dit een totaal onbekende situatie voor haar was. Ze was blij dat ze deze jongeman tegengekomen was, aangezien het betekende dat ze echt niet alleen was, maar wist niet zo goed wat nu te doen. Even kuchte ze. ‘Ben je ook onderweg naar die veilige plek, van dat radiobericht?’ De naam van de plek noemde ze met opzet niet. Hoewel haar binnenste intens schreeuwde om deze man, Adam, te vertrouwen, was er ook een deel van haar dat een beetje wantrouwig was. Al helemaal als je bedacht hoe ze elkaar tegen gekomen waren. Omdat ze zijn hártslag had gehoord? Daar was sowieso iets niet in de haak. Je moest haar niet verkeerd begrijpen, Maya wilde graag van de eenzaamheid af. Maar dit leven, deze omgeving, veranderde mensen en dieren.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Ze was duidelijk opgelucht toen hij het wapen weggestopt had. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Het mes in haar handen zou weinig uithalen met een pistool op haar hoofd gericht. Het mes beangstigde hem dan ook niet, al was dat waarschijnlijk omdat de jonge vrouw geen dreiging leek te vormen. Hij wist niet in hoeverre mensen elkaar konden vertrouwen, maar voor nu was de kust veilig.
Hij schudde even geamuseerd zijn hoofd toen ze opmerkte dat hij in elk geval de trekker niet overgehaald had. Nee, ze had niet meer voor hem gestaan als hij dat wel gedaan had. Hij trok zijn shirt over het wapen. Drie pistolen droeg hij op zijn lichaam, maar hij kwam waarschijnlijk een stuk sympathieker over als de jonge vrouw daar geen weet van had. Hij zou zich ook geïntimideerd voelen als zij drie pistolen bij zich had.
Hij knikte toen de jonge vrouw zich voorstelde als Maya. Ze zag eruit alsof ze de afgelopen maanden wel het een en ander meegemaakt had. Waarschijnlijk had elke overlevende dat. Nu zij de prooi van de rest van de wereld waren, leek het nergens veilig. Hij had zelfs zijn twijfels bij de radioboodschap, maar een beter alternatief had hij ook niet. Bovendien had hij een doel nodig, anders zou hij langzaam gek worden.
'Heb ik echt een andere keuze?' vroeg hij. Het leek wel alsof er geen andere opties waren. De enige andere opties die hij had, zouden resulteren tot jarenlange eenzaamheid of zijn dood. Hij haalde de radio uit zijn broekzak en keek er even naar. Elk kwartier herhaalde de boodschap zich. Het was puur geluk geweest dat hij de juiste frequentie gevonden had en op het juiste moment naar de frequentie had geluisterd.
'Ik ben al bijna drie maanden onderweg.' In die drie maanden had hij te veel tijd gehad om na te denken over het radiobericht. Verschillende doemscenario's waren al in hem opgekomen. Ergens was hij bang dat hij te laat zou zijn. Misschien was het uiteindelijk toch niet veilig geweest. Als hij Mount Rich zou bereiken en er zou niemand zijn, wist hij niet wat hij nog kon doen. Mount Rich was zijn laatste hoop. Op slechte dagen ging hij er al vanuit dat de hoop verloren was. Op hele slechte dagen wenste hij dat hij ook ziek geworden was. Dit leven was niets voor hem. Hij was nooit een vechter geweest, alleen zijn was net zo min iets voor hem geweest.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Of hij een andere keuze had. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik hoorde de boodschap zojuist voor het eerst. De afgelopen drie maanden heb ik zo goed als doelloos gezocht naar andere overlevenden. Tot voor kort, zonder succes.’ Ze glimlachte eventjes. Drie maanden was hij al onderweg naar de zogenaamde veilige plek. Zij had pas net besloten om erheen te gaan en dat vlak voordat ze hem tegenkwam. Het was wel een heel bijzonder toeval. Misschien was het lot haar dan eindelijk eens goed gezind. Na maanden van tegenslag mocht dat ook wel, ze was de eenzaamheid en het uitzichtloze leven wel weer een beetje zat geworden. Ze besloot te gaan zitten op een bankje dat toevallig vlak bij hun stond en schudde haar hoofd. ‘Het is toch bizar,’ begon ze zachtjes, ‘dat dit allemaal gebeurd is.’
ze had nog niet de kans gehad om het er met iemand over te hebben. Iedereen was dood. Misschien wilde ze gewoon van iemand horen hoe onrealistisch het was, hoe onlogisch. Hoe oneerlijk. Ze dacht even terug aan alle mensen die dood waren, beet op haar lip. Hoe bizar. Ze keek op naar Adam. Het voelde nog steeds raar, om met iemand te kunnen praten, daadwerkelijk antwoord te krijgen op de dingen die ze zei. Drie maanden was dit al gaande en ze realiseerde zich nu pas hoe erg ze ernaar snakte om gewoon met iemand te kunnen praten over alle shit die gebeurd was. En nog steeds gaande was. Ze schudde haar hoofd. Over het feit dat ze zijn hart had horen kloppen, begon ze nog maar niet. Straks zag hij het als een teken van infectie of gevaarlijke mutatie en schoot hij haar alsnog dood. Daar had ze weinig zin in. Vooral nu ze eindelijk weer iets van een doel voor ogen had, leek het haar niet zo prettig om neergeschoten te worden. Gedachteloos graaide ze in de zak van haar jas, om zich te bedenken dat ze al ruim drie maanden niet meer rookte. Niet omdat het spul moeilijk te krijgen was, maar omdat ze alles deed om mogelijke infectie te voorkomen. Dat betekende niet dat ze geen trek had in een peuk zo nu en dan.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Drie maanden lang had ze gezocht naar overlevenden. Dat was misschien wel zijn grootste angst geweest. Geen doel hebben, geen vooruitgang kunnen boeken. Zijn angst voor eenzaamheid was groter dan zijn angst voor het virus was geweest.
Hij keek naar Maya toen ze ging zitten en hoofdschuddend stelde dat het allemaal bizar was. Het was ook bizar. Het hele virus was bizar. De autoriteiten hadden hen pas gewaarschuwd toen het virus al uitgebroken was. Vrij snel daarna was iedereen in zijn omgeving ziek geworden, tot er uiteindelijk niemand meer over was gebleven. Hij had wel een overlevende gevonden, maar inmiddels was ze geen overlevende meer.
'We hadden het aan kunnen zien komen. Er moest op een of andere manier een einde gemaakt worden aan alles wat wij vernielden,' mompelde hij. Zij hadden de balans van de aarde vernield. Dit was de manier geweest om daar een einde aan te maken. Hoe het virus had kunnen ontstaan, wist hij ook niet, maar hij geloofde er heilig in dat de aarde dit nodig had gehad. Nu zij in de minderheid waren en prooi waren van vele dieren, hadden ze geen tijd meer om het milieu te vervuilen of de ozonlaag te vernielen.
'Hoe lang duurde het hier voor er niemand meer over was?' vroeg hij, waarna hij Maya weer aankeek. Mount Rich was een hoog en voornamelijk koud gebied. Hier was het duidelijk ook frisser dan het thuis geweest was. Misschien had de kou invloed op het virus. In dat geval klonk het wel logisch dat Mount Rich een veilig gebied was.
Hij pakte zijn rugzak van de grond en gooide het over zijn schouder. Hij wist niet hoe Maya erover dacht, maar als ze met hem mee wilde reizen, zouden ze snel weer aan de gang moeten. Het zou nog een uur of drie licht blijven en hij was niet van plan die tijd te verspillen aan kletsen. Het was fijn om met iemand te kunnen praten, maar nu hij alleen zijn eenmaal gewend was, hechtte hij er ook minder waarde aan. Het was waarschijnlijk ook geen goed idee zich er wel aan te hechten. De kans dat ze het allebei tot Mount Rich zouden halen, was niet zo groot. Hij had genoeg mensen verloren om te weten dat hij dat niet meer wilde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dus hij geloofde in een waanzinnige actie van moeder natuur om de wereld weer in evenwicht te trekken. Maya betwijfelde dit persoonlijk ten zeerste, maar wist beter dan de discussie aan gaan over dit onderwerp. Ze haalde haar schouders dan maar op als reactie. Misschien had hij ook wel gelijk, was het inderdaad een soort goddelijke straf voor de mensheid. Maar waarom waren zij er dan nog wel? Waarom was niet iedereen gewoon gestorven? Het waren de vragen waar Maya zich de afgelopen maanden mee bezig had gehouden. Genoeg tijd gehad om erover na te denken, maar tot een antwoord was ze nooit gekomen.
Ze keek op toen hij zijn vraag stelde en fronste. ‘Je zult je vraag moeten verduidelijken. Ik ben nog maar twee dagen in deze stad, heb hiervoor al enkele verlaten dorpen en steden gezien. Maar van mijn thuisstad...’ ze aarzelde eventjes, haalde diep adem en schudde haar hoofd. ‘Vanaf het moment dat de eerste tekenen van het virus zich kenbaar maakten, dus het hoesten, koorts, griepverschijnelen, misschien drie weken. Het is heel snel gegaan. Toen ik me realiseerde dat ik niet ziek ging worden en dus nog even zou blijven leven, ben ik direct naar de dichtstbijzijnde grotere stad gegaan. Daar waren nog een aantal overlevenden, maar ook die stierven snel. Sindsdien heb ik rondgereisd.’
Aan zijn houding merkte Maya dat hij niet van plan was hier te blijven. Ze kwam daN ook weer overeind, sloeg haar tas om haar schouders en keek haar nieuwe reisgenoot afwachtend aan. ‘Een straat verderop is een winkel met levensmiddelen. Niets vers, uiteraard. Maar als je je voorraad nog moet aanvullen is het geen slechte zaak om daar even heen te gaan.’ Zelf had ze daar ook enkele uren eerder haar tas weer gevuld met blikken en enkele flesjes water. Water bleef redelijk lang goed en ze was geen fan van slootwater.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Haar reactie maakte duidelijk dat ze er niet hetzelfde over dacht. Het maakte hem vrij weinig uit. Uiteindelijk maakte het niet uit wat de reden van het virus was geweest, het enige dat telde was het feit dat zij er niet ziek van geworden waren en dat ze nu op zichzelf aangewezen waren. De enige vraag die nu nog bestond, was wat ze nu met het leven moesten. Dromen die ooit geleefd hadden, waren nu onmogelijk geworden. Hij zou nooit zijn studie afmaken, hij zou nooit geld gaan verdienen en de kans was groot dat hij niet oud zou worden. Alles waar ze hun leven op voorbereid waren, bleek nu totaal onbelangrijk.
'Thuisstad,' knikte hij. Hij was ervan uitgegaan dat dit haar thuisstad was geweest. Ze had geen doel gehad, dus het klonk logisch dat ze ook in haar stad gebleven was om overlevenden te zoeken. Al had ze waarschijnlijk na twee weken wel kunnen concluderen dat die er niet meer waren.
Hij fronste even toen ze vertelde over het virus. Drie weken had het geduurd voor het virus iedereen fataal geworden was. Het had iets langer geduurd dan bij hem thuis, maar heel veel scheelde het niet. Een groot verschil in klimaat zat er ook niet in de paar honderd kilometer die hij gelopen had. Het was hier misschien iets kouder, maar meer dan een graad of drie kon het niet schelen.
Hij knikte toen Maya hem vertelde over een winkel met levensmiddelen een straat verderop. Hij trok een pistool achter zijn riem vandaan, maar deze keer richtte hij het niet op Maya. Losjes hield hij het metaal in zijn hand.
'Hoe ben je de afgelopen maanden doorgekomen met alleen een mes?' vroeg hij met een frons. Hij kon zich niet voorstellen dat dat mes erg dodelijk was. De kans dat je de juiste organen raakte, was helemaal niet zo groot. Misschien had ze het slechts gebruikt om dieren weg te jagen, maar hij had het niet idee dat ze makkelijk weg te jagen waren. Hij had ze allemaal neergeschoten. In het begin had hij er flink onder geleden.
Rustig liep hij de straat door, waarbij hij zijn omgeving in de gaten hield. In de bossen was het gevaarlijker dan in de stad, maar dat betekende niet dat ze hier veilig waren. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij iets tegenkwam dat hij liever niet tegengekomen was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Even spande Maya haar spieren toen hij weer naar zijn wapen greep. Echter had ze kunnen weten dat hij het niet op haar zou richten, maar meer uit gewoonte in de hand zou houden. Op het moment dat ze aangevallen werden, was er geen tijd meer om een wapen te trekken. Het in de hand houden kon kostbare seconden opleveren. Ze liep ongeveer op dezelfde hoogte als hij in de richting van de winkel, dus de straat door en weer een hoek om. Ze moest even over haar antwoord op deze vraag nadenken. 'Meer dan één mes. Maar dat is geen antwoord op je vraag.' Ze pakte zelf het mes dat ze eerder in haar hand had gehad vast en liet even door haar handen glijden, waarna ze het puntje van het lemmet pakte en het speels in de lucht gooide, ving bij het heft en losjes in haar hand liet hangen. 'Ik weet mijn weg met messen. Gooien, steken, bedenk het zelf maar. Het werkt niet altijd. Daarom heb ik vooral geprobeerd om ieder gevaar te vermijden.' Ze had het idee gehad dat alles wat gevaarlijk was, ook luider was geworden sinds het virus. Zo had ze soms minuten geluisterd voordat ze verder ging, om zeker te weten dat er geen gevaar voor haar uit was. Het was slechts een keer mis gegaan. Ze wierp even een blik op haar gehavende arm. Die ene keer was ze moe geweest van het constant alert zijn, dat ze een geritsel gemist had. Haar reactie was te langzaam geweest. Ze had de hond uiteindelijk met ongelofelijk veel kracht neergestoken dat haar hand ook bijna in het lichaam verdwenen was. Niet genoeg om haar arm te redden, maar het beest was dood geweest. 'Mijn vader was slager. Ik had nooit verwacht dat dat mij nog een keer van pas zou komen.' Het klonk misschien cru, maar haar vader had haar vaak meegenomen naar de slagerij. Omdat ze niet echt van nut kon zijn daar, had ze vaak met kleine messen zitten spelen. Onder toezicht, uiteraard. Wie had gedacht dat ze daar nu nog iets aan zou hebben?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld