Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Fire burning sky

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Elements
Fire burning sky,
Water soaked wind,
Soil drowning river,
Air seeped forest,
All elements.....one
All elements......life

~ Lotus

Ida Matope ~ 24 ~ Firebearer

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:

Marten Crestye // 26 // Waterrunner

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Daar stond ze oog in oog met een gigantisch leger. Ze zouden haar kunnen vermoorden. Een enkele pijn door haar hart en het was voor eeuwig met haar gedaan. Toch stond ze met rechte rug, strakke blik, een houding die zelfvertrouwen uitstraalde. Ze kende de man niet die uiteindelijk naar voren stapte. Aan zijn uitrusting te zien, bekleedde hij een hoge positie. Hij sloeg haar in de boeien. Meteen voelde ze hoe deze magisch waren aangepast, zodat ze haar eigen krachten niet kon manifesteren. Het was alsof ze zich in haar terugtrokken.
"Ik meen me niet te herinneren dat dit deel was van onze afspraak." Merkte ze rustig op.
"De koning wilt de veiligheid van zichzelf en zijn familie garanderen. Zodat wij die van u en uw volk kunnen garanderen." Ida knikte begripvol al had ze deze man liefst in vlammen laten opgaan. Ze werd naar een koets begeleid. Het deed pijn haar thuis te moeten verlaten. Nog nooit had ze een voet buiten de vertrouwde moerassen gezet. Al had ze werkelijk alles over om haar volk te beschermen.
Haar intrede in de hoofdstad van het koninkrijk van Solaris was ronduit beschamend. Verhalen verspreidden zich als vuur. De bevolking wist wie zich in deze afgesloten koets bevond en ze waren niet bepaald fan. Het was dan ook Ida en haar volk die de broers en zussen, de ouders, de vrienden van deze mensen om het leven hadden gebracht. Rotte vruchten en groenten werden naar het rijtuig gesmeten. Er moesten wachters worden ingeschakeld om een razende menigte tegen te houden de koets te bestormen. Het paleis was het grootste gebouw dat ze ooit in haar leven had gezien. Het leek haar onmogelijk dat dit slechts het huis was van één familie. Tijd om uit te rusten kreeg ze niet. Meteen werd ze naar de zaal ontboden. Hier stond ze voor het eerst in haar leven oog in oog met de koninklijke familie. De man die haar had geboeid en een generaal bleek te zijn maakte een buiging. Ida bleef rechtop staan. Zulke gebruiken waren enkel voor diegenen die zich aan deze mensen onderworpen en zij was niet één van hen.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten stond naast zijn vader met zijn armen over elkaar geslagen. Hij had bericht gekregen dat de koets met het monster, zoals hij die mosnters noemde, binnen de muren van de stad was. Twee jaar geleden hebben ze zijn zusje aangevallen, Maribelle, ze overleed niet, maar is het gevoel in haar benen kwijt en kan dus niet meer lopen. Nachtenlang heeft hij haar in slaap gesust van de nachtmerries die ze er aan over heeft gehouden... Dat zal hij hen nooit vergeten, harteloze monsters dat het waren! 'Ze wordt hier heen gebracht, toch vader?' vroeg Marten en hij keek omlaag naar zijn vader die op de troon zat. 'Ja, zoon. Jij wordt haar bewaker, zoals we hebben afgesproken. Jij bent de meest geschikte persoon hiervoor.' zei de koning. Marten glimlachte met één van zijn mondhoeken en ging wat steviger staan. De deuren van de grote zaal vlogen open en de vrouw werd naar binnen gebracht, de leidster van de moordenaars uit het moeras. Als hij de kans had zou hij hier en nu zijn zwaard door haar hart boren, maar dat zou alles alleen maar erger maken. Wat als zijn Maribelle dan echt iets ergs overkwam? Ze was altijd al zo bang, een kind van elf hoort niet elke dag in angst te leven...
'Naam.' beveelde de koning met zijn zware stem en hij ging wat meer rechtop zitten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik denk dat u die wel kent. Uw volk lijkt in ieder geval goed op de hoogte te zijn van wie ik ben, of toch van de leugens die u over mij hebt verspreid. Al moet ik eerlijk toegeven dat er ook niet veel goeds wordt gesproken over uw familie door mijn volk."
"Een beetje respect als je tegen je koning praat." zei de generaal naast haar dreigend.
"Jou koning, niet de mijne. Respect mijn beste is iets wat van beide kanten moet komen. Tot nu toe heb ik mij meer gevangene dan gast gevoeld. Deze handboeien bijvoorbeeld. Dacht u werkelijk dat ik zo dom zou zijn u hier in uw eigen paleis aan te vallen, wetende dat mijn land omsingeld is door uw soldaten. Ik ben hier gekomen om te praten, te onderhandelen over een mogelijk verdrag, maar ik zie niet in dat zo'n gesprekken nut zullen hebben als u me op deze manier blijft behandelen." Bij de koning die sowieso al niet in een goede stemming leek te zijn, vielen haar woorden niet bepaald in goede aarde.
"Hoe heeft u het lef te denken dat wij ons gastvrij zullen gedragen tegenover de vrouw die zovele van ons volk om het leven heeft gebracht."
"Ik zou hetzelfde over u kunnen zeggen. Wij hebben niet meer gedaan dan onszelf verdedigd. Het land dat uw aanvalt is het onze. Het behoort jullie niet toe. Dit gigantische paleis, waarom wilt u steeds maar meer?"

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten deed zijn uiterste best om zijn mond te houden, hij was geen kind meer en deze vrouw werkte hem nu al behoorlijk op zijn zenuwen. 'Mijn vader stelde een vraag.' zei hij uiteindelijk kil. 'En wanneer mijn vader een vraag stelt, verwacht hij een antwoord.' Hij hield zijn hand stevig om het heft van zijn zwaard geklemd en keek haar koud aan. 'Wij hebben jullie nooit zonder geldige reden aangevallen, jullie daarin tegen vallen onschuldige mensen en zelfs kinderen aan, ontken het niet we weten allebei dat het waar is.' Zijn woede begon steeds meer op te borrelen. Marten was altijd nogal een heethoofd geweest, als kind al was hij een flink vechtersbaasje en dat is nooit veranderd. Ook was hij nogal impulsief, vaker in zijn nadeel dan in zijn voordeel. 'Als u hier gekomen bent om te praten, verwacht ik een naam, die u zelf uit gesproken heeft.' zei de koning. Marten keek weer naar zijn vader, hoe kon hij zo rustig blijven? Of was hij net zo woedend van binnen?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik heb een antwoord gegeven niet, misschien niet datgene dat gewenst was, maar een antwoord heeft hij gekregen." Ze richtte zich tot de zoon van de koning. Hij zag er ongeveer even oud uit als zij. Het leek alsof hij ieder moment zijn zwaard zou trekken en haar van kant zou maken. Ida gokte dat als hij op die troon had gezeten in plaats van zijn vader dialoog niet eens een optie was geweest. "Het is nogal voorbarig zo'n allusies te maken terwijl ik u nog nooit op het strijdveld gezien heb kroonprins. Neemt u altijd alles aan wat u wordt verteld zonder de minst kritische blik?" Ida had zich in kunnen houden. Ze had zichzelf meteen aan hen kunnen onderwerpen. Echter naar alles wat hun volk heeft moeten doormaken. Voor haar medelijden was het meer dan te laat.
"Mijn naam is Ida Matope, leidster van de moerassen van Oscia."
"Wel Ida Matope, laat me duidelijk zijn over wat er zal gebeuren. U zult vanaf nu verblijven in the tower of sorcerers. Ons staak het vuren geldt zolang het nodig is om te onderhandelen en zolang u zich aan de regels van ons rijk houdt. Om dit te verzekeren zal mijn oudste zoon Marten Crestye u persoonlijk begeleiden. Uw handboeien zullen worden verwijderd onder de voorwaarde dat u uw krachten in toom houdt. Zijn we het hier over eens."
"Dus uw oudste zoon wordt mijn persoonlijke babysitter. In dat geval kunt u zich beter om mijn gezondheid bekommeren dan om die van uw bevolking. Ziet u die blik in zijn ogen. Het is dezelfde blik die mijn krijgers hebben voor ze ten strijde trekken, die honger naar vergelding. Het ziet er niet naar uit dat ik in deze kwestie veel te zeggen heb, buiten u te bedanken voor uw overvloedige gastvrijheid." Het sarcasme droop van haar laatste woorden.
"Mijn zoon zal u naar uw vertrekken brengen, waar u kunt uitrusten. Indien gewenst kunt u vanavond met ons dineren." De generaal verwijderde haar boeien. Het liefst had ze deze hele zaal in vlammen doen opgaan. Nu bleef ze afwachtend staan en keek naar Marten.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten tilde zijn kin wat op en keek op haar neer. Ze had lef, heel veel lef... 'Ik neem aan wat ik met mijn eigen ogen gezien heb,' beet hij terug. 'Of bent u vergeten wat uw volk de kleine prinses heeft aangedaan? Mijn zusje kan niet meer lopen en dat is de schuld van uw moordlustige krijgers.' Hij slikte even een vormende brok in zijn keel weg en keek naar zijn vader die hem de opdracht gaf haar naar de Towen of Sorcerers te brengen. Op dat moment gingen de deuren langzaam open en kwam Maribelle binnenrollen in een rolstoel die Marten voor haar had gemaakt. 'Vader? Ik vroeg me... Oh... Het spijt me, ik.. Ik... Het was niet mijn bedoeling om... Ik zal buiten even wachten..' Marten glimlachte naar zijn zusje en knikte goedkeurend, ze kon altijd nogal verlegen en onzeker zijn, zeker in momenten als deze droop haar onzekerheid alleen maar meer van haar gezicht af. 'Maribelle, ik kom zo even langs, oke?' zei hij geruststellend, het meisje klaarde weer een beetje op en reed vlug de grote zaal weer uit. Marten richtte zich weer tot de vrouw, Ida, en zijn blik verstijfde weer. 'Ik zal u begeleiden, als u zo vriendelijk wilt zijn om mij te volgen is geweld niet nodig.' Hij liep de trap voor de troon af en liep naar haar toe. Zodra ze ook maar iets zou flikken, kon ze zwaaien naar vrede. Dan zorgde hij er voor dat heel dat volk in dat moeras werd uitgemoord...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het liefst wilde ze roepen, haar stem verheffen. Echter dit was niet het moment. Ze had al te veel riskante opmerkingen gemaakt. Hoe durfde hij hen te beschuldigen van zulke wreedheden. Ze wist dat ze als barbaren werden aanzien, ongeciviliseerd, maar kinderen aanvallen, geen sprake van. Daarom zweeg ze en wierp slechts een zijdelingse blik naar het meisje dat de zaal betrad. Ida mocht dan wrok koesteren tegen deze mensen. Ze was niet compleet harteloos. Een kind als zij hoorde te spelen. Er waren magische manieren om wonden te genezen. Al zag het er niet naar uit dat ze ooit de kans zou krijgen om in de buurt van de jonge prinses te komen.
Zodra de kroonprins voorbij haar liep draaide ze zich om en volgde hem de grote zaal uit. Stilzwijgend wandelde ze door het paleis. Ze keek naar de versieringen, de schilderijen aan de muur, maar tevens naar buiten. Naar de bedrijvigheid van het personeel en de mensen buiten de paleispoorten.
"Dus deze tower is dat waar jullie alle mensen met een connectie met één van de elementen opsluit, of hoe werkt dat precies. Jullie volk lijkt niet zo gesteld te zijn op magie, terwijl het zo iets prachtig is."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten liep voor haar uit de gangen door naar de Tower, haar goed in de gaten houdend met af en toe een vlugge blik over zijn schouder. Hij opende de grote metalen deur naar de Tower en liet haar naar binnen, daarna volgde hij zelf. 'Alleen de mensen die hun magie misbruiken, zoals uw volk.' zei hij koeltjes en hij sloeg zijn armen over elkaar. 'De reden waarom ik nooit op een slagveld ben geweest is omdat mijn vader het mij verbiedt, ik vond het wel even nodig dat nog even te melden na je opmerking van eerder. Maar ik weet donders goed wat er allemaal gebeurd buiten de muren van het paleis en van de stad.' zei hij en keek haar indringend aan. 'Ik wil het beste voor mijn volk, en daar hoort geen oorlog bij. Dus u kunt maar beter hopen dat uw volk openstaat voor de onderhandelingen en geen moeilijkheden gaan schoppen, of je bent er geweest. En zij ook.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Sinds wanneer is het beschermen van je leven, van wat je rechtmatig toebehoort misbruik?" Die kroonprins leek zichzelf heel wat te vinden. Hij dacht dat hij haar en haar volk volledig had uitgedokterd. Hoe kon een mens zo kortzichtig zijn. "Als mijn volk niet open zou staan voor onderhandelingen dan was ik hier nu niet geweest. Denkt u werkelijk dat ze mij hebben gevangen, dat uw soldaten in staat zijn dat te doen." Een glimlach sierde haar lippen, onderschat worden had altijd al in hun voordeel uitgespeeld. "Kijk er is één ding waar wij het over eens zijn. Oorlog, bloedvergieten, dat is nergens voor nodig. Niet alleen jullie, maar ook wij willen hier een einde aan maken, anders zou ik hier nu niet zijn geweest. Het is alleen afwachten wat de termen zijn voor deze vrede waar naar we streven."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten keek haar nog altijd strak aan. 'Fijn, dan zijn we het in ieder geval ergens over eens. Nu nog kijken of jullie je aan onze regels willen houden.' Hij zuchtte even. Hij moest haar niet onderschatten, dat wist hij. Ze was niet voor niets de leidster van hun stam, maar hij kon haar niet uit staan! Ze straalde zoveel zelfverzekerdheid uit en dat was iets wat er uit moest. Met of zonder geweld. Als ze de stamleidster wisten te breken dan was dat volk zonder enige moeite weggevaagd. Alleen het breken van die Ida was een pittige en haar breken werd nog een flinke klus. Maar het ging hem lukken, hoe dan ook. En hij was het niet met geweld van plan, althans, dat stond niet als nummer één op zijn prioriteiten lijst. Hoe graag hij haar ook kapot wilde slaan, hij wist dat het weinig effect zou hebben... Hoe zou ze reageren als ze er achter kwam dat hij een Waterrunner was? 'Geniet van je tijd hier, ik moet naar mijn zusje.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Vind je vader dat wel ok, dat je me zomaar achterlaat? Wie weet wat ik allemaal ga doen in deze toren. Een paar deuren houden mij niet tegen." Het klonk onheilspellend al was aan haar stem te horen dat Marten niets te vrezen had, nu toch nog niet. Vooraleer ze ook maar iets kon doen, moest ze deze plaats beter leren kennen. Het enige wat ze wist over deze stad, dit volk, was datgene dat ze op het strijdveld had gezien, datgene dat ze in verhalen had gehoord. Dit was de ideale gelegenheid om informatie vanuit een nieuw standpunt te krijgen. Het beetje bagage dat ze mee had genomen lag netjes uitgestald in één van de kamers. Ze hadden haar zelfs een prachtig uitzicht gegund. Misschien in de hoop dat ze daardoor zou vergeten dat ze hier al gevangene zat, dat het haar gunstiger zou stemmen. Ze was niet alleen. Er waren een hele hoop andere mensen met zwarte gewaden. Vele wierpen haar nieuwsgierige en zelfs wantrouwige blikken. Lang bleef ze niet op haar nieuwe kamer. Al snel ging ze naar de kleine bibliotheek aanliggend aan een gemeenschappelijke ruimte. Met haar vinger streek ze langs de ruggen van de boeken.
"Ze zeiden al dat je hier zou worden ondergebracht. Om eerlijk te zijn waren er niet veel die het geloofden. De koningin van het moerasvolk, de will-o-wisp." Een jongeman leunde tegen één van de boekenkasten en bekeek haar van top tot teen, alsof hij zichzelf er van wilde verzekeren dat ze geen illusie was.
"Matope of Ida volstaat, wij doen niet echt aan adellijke titels. Dus nu dat jullie weten dat ik hier ben, moet ik vrezen voor mijn leven. Laten we het erop houden dat ik niet echt met open armen werd ontvangen."
"Aha ja de oorlog, plus je beschikt over magie, geen al te beste combinatie. Hier valt het beter mee. Vele van ons komen uit overwonnen gebieden. We begrijpen de situatie waar u en uw volk zich in bevinden."
"Het doet me een plezier te horen dat ik hier niet alleen voor sta... Wat is je naam?"
"Flinnt Northwoord."
"Wel Flinnt heb jij toevallig wat tijd om me meer te vertellen over deze plaats, de geschiedenis?"

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten beet op zijn wang. Ze had een punt, zijn vader had hem niet voor niets op de taak gezet om haar in de gaten te houden, hij was erg krachtig met zijn magie en had alle trainingen gehad waar hij van had kunnen dromen. Als ze iets zou flikken, dan was hij de persoon die dat tegen kon houden... Maar ze zou niks flikken, hij had haar gewaarschuwd dat haar volk in gevaar zou komen als zij besloot om zich te misdragen. Met een scheve glimlach liep hij de Tower weer uit en sloot de deur. Hij liep de lange gangen door naar de slaapkamer van Maribelle en klopte op de deur. 'Mari? Mag ik binnenkomen?' Hij hoorde wat gestommel en een klein poosje later opende ze de deur. 'Marten! Zijn we in gevaar? Nu die mevrouw hier is?' vroeg ze voorzichtig. Marten liep haar kamer binnen en ging op de rand van zijn bed zitten. 'Natuurlijk zijn we dat niet, daar zorg ik voor.' zei hij. 'Ik ben toch super sterk?' Maribelle lachte en knikte toen. 'De sterkste die ik ken.'
Marten hield zielsveel van zijn zusje, meer dan van wie dan ook en hij moest haar beschermen. Nu hun moeder er niet meer was en hun vader het altijd te druk had met andere dingen, moest hij voor haar zorgen en op haar letten. Zij was het enige wat hem een beetje in bedwang hield en geen stomme beslissingen liet maken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wat? Dus als iemand magie vertoont wordt die persoon gedwongen zich bij deze groep aan te sluiten of om zijn magie te laten verwijderen. Ik wist zelfs niet dat zoiets mogelijk was?" Al snel had het gezelschap in de ruimte zich verbreed. Iedereen wilde een glimp opvangen van de nieuwe gast. Niet iedereen was positief. Tussen de soldaten hadden ook magiërs gezeten, vrienden van de mensen uit de tower. Al hadden ze meer begrip voor haar situatie dan de magieloze inwoners. Ze wisten hoe het voelde om gevreesd en zelfs gehaat te zijn. Blijkbaar werd een angst voor magie van jongs af aan aangeleerd. Ida kon haar oren niet geloven toen een earthbreaker haar vertelde over de uitroeiing van de windwalkers zovele jaren geleden. Nu was het sowieso een gave die weinig voorkwam, zeker in haar gebied.
"Is het waar dat jou vuur er anders uitziet?" vroeg een jonge magiër. Ze had de leeftijd waarop een gave zich net manifesteerde. Waarschijnlijk had ze er nog weinig controle over. Het kon het wel gevaarlijk zijn. Als er niemand was die je leerde om te gaan met je element kon dat enorme schade aanrichten. Vaak lukte het niet om op commando je element op te roepen, maar uitte het zich plotseling en met reusachtige kracht tijdens emotionele situaties.
Ida rolde de mouwen van haar lange jurk op. "Wel een demonstratie lijkt me op zijn plaats." Er brandde reeds vuur in een grote kachel. Met een draai van haar hand maakten de rode vlammen plaats voor blauwe. "Het is niet moeilijker, slechts plaatsgebonden. We zien het al te vaak bij andere stammen. Onze waterrunners zijn bijvoorbeeld sterker in het controleren van stromend onpuur water. Diegene van stammen uit koude gebieden blinken uit in het creëren van ijs. "

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Marten staarde voor zich uit door het raam vanaf Maribelle haar bed. 'Ik moet weer terug, voor ze iets uitvreet, daarboven,' zei hij en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. 'Ik zie je bij het diner vanavond.' Hij glimlachte en tikte even op haar neus, daarna verliet hij haar kamer weer en liep hij terug richting de Tower. Misschien was het een beter plan om haar alleen op te sluiten, zo kreeg hij misschien sneller informatie los. Ook was hij benieuwd naar haar krachten, ondanks dat haar verboden was die te gebruiken. Hoe sterk was ze eigenlijk? Sterker dan hij? Daar was hij oprecht bang voor. Hier in het paleis en binnen de muren van de stad mocht hij dan wel de meest krachtige Waterrunner zijn, maar dat betekende absoluut niet dat hij het van de wereld was.. Hij opende de grote stalen deuren weer en keek naar binnen. Hij zag haar met het vuur klooien en trok zijn wenkbrauwen op. 'Ik dacht dat mijn vader je verboden had je krachten te gebruiken,' zei hij kil.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld